The Dears missen het vuur

The Dears bestaat al sinds 1995, maar het was pas in het jaar 2000 dat de band met het debuutalbum End of a Hollywood Bedtime Story kwam. Nu, in 2008, is de band toe aan alweer het vierde album, dat Missiles heet. Deze komt twee jaar na het vorige album, en vijf jaar na de miniklassieker No Cities Left, waarvan de fans hopen dat ze dat kunststukje weer kunnen herhalen. Maar de aanloop naar het vierde album verliep moeizaam. Iedereen stapte uit de band behalve zanger Murray Lightburn en zijn vrouw Natalia Yanchak. Een enkeling vertrok nog op goede voet met Lightburn, de meesten verlieten de band met de nodige problemen. Met iedereen weg en een hele nieuwe supporting cast zijn de vraagtekens groter dan ooit of ze hun tot nu toe magnum opus No Cities Left kunnen evenaren.

Dat de band met problemen uit elkaar ging zie je al meteen op het eerste nummer, ‘Disclaimer’, terug. Ten minste, dat idee krijg je toch sterk als je Lightburn alleen al de openingszin hoort zingen: “See I’ve come back from almost death. And I’ve got to avenge everyone that washed up here in a sea of blood, in an ocean of sweat, maybe tears.” De irritatie zat Lightburn blijkbaar redelijk hoog, getuige ook het tweede nummer. “I’m sick of playing the blues and rebels taking over without a clue.” Welnu, misschien heeft het er niets mee te maken, maar Lightburn wekt toch in ieder geval de indruk not amused te zijn en het idee te hebben dat zijn visie de juiste was. Allicht denkt hij dat, want hij is verder gegaan zonder de rest.

Het album gaat niet alleen maar over het leven en lijden van Lightburn hoor, hoewel dat wel duidelijker doorklinkt dan normaal. Dat is misschien ook wel de zwakte van het album, en hetgeen wat het album terughoudt. Want The Dears zijn op haar best als ze troosten of als ze ten strijde trekken, zoals zo vaak op No Cities Left. Want zingt Lightburn niet op dat album “I shall revenge the death of all the romance”? Of crooned hij niet met steeds meer bite “Our love, don’t mess with our love”? Bij dit album lijkt hij echter te vaak de luisteraar te vergeten. Alsof hij al verslagen is en zich daarbij heeft neergelegd in plaats van ten strijde trekt. Alsof hij troost nodig heeft in plaats van biedt. Kijk ook bijvoorbeeld naar title track 'Missiles', waarin hij zingt: “For I’m a negro just trying to get by on very little.”

Nu zou dit niet zo erg zijn als het niet doorklonk in de muziek zelf, maar dat doet het wel. Ook de muziek klinkt alsof het verslagen is en niet wil vechten. Het is te vaak te terughoudend, en zelfs de momenten waar ze gas geven klinkt het, in vergelijking met eerder werk, nog steeds erg tam. Het mist echte ideeën en blijft daarom in een veilig huisje waar in essentie te weinig gebeurt. Het vuur wat de band had is te vaak afwezig.

Is dit dan een slecht album? Nee, want af en toe vindt The Dears terug waar ze goed in zijn. Terughoudendheid, hoewel over een geheel album gezien vrij saai, kan ook prachtig zijn, wat ‘Berlin Heart’ laat zien. De melancholie komt bij dat nummer wel goed uit de verf. Het nummer ‘Crisis 1&2’ geeft de vertwijfeling en manie wat de band zo goed kan. Yanchak neemt met haar vrouwelijke vocalen het eerste gedeelte van het nummer voor haar rekening, en dan stapt Lightburn in waarin hij eindelijk, en eigenlijk voor de eerste en laatste keer, de manie in zijn stem brengt. “And I’m dying to know how much you care,” vraagt hij vol vertwijfeling en met echte passie.

In ‘Meltdown in A Major’ horen we een geweldig staaltje outsider romantiek. “People say you’re wrong, but I know you’re on to something,” fluistert Lightburn ons troostend toe. Op het acht minuten durende ‘Lights Off’ komt Lightburn niet in slaap en overdenkt hij teveel, wat overgaat in een blues solo you’ll probably either love or hate. Ik persoonlijk vind het, net als de smooth blazers op het eerste nummer, iets anders en ben aangenaam verrast daardoor. Daarentegen, mensen die minder liefhebber zijn van jazz en blues kunnen het teveel van het goede vinden.

The Dears bewijst bij tijd en wijlen dat Lightburn en Yanchak het gevoel nog steeds in de vingers hebben. Op de beste momenten kan het album je echt raken. Maar die momenten zijn op dit album te schaars, en er zitten teveel momenten in die weinig enerverend zijn en die te weinig bieden. Ondanks dat is het wel zeer luisterbaar, en maakt de band een album dat nog boven het gemiddelde zit. Of in ieder geval vaak op het gemiddelde, en door die momenten waar het album je echt kan raken boven het gemiddelde. Maar een plaat van The Dears hoort mee te dingen voor beste album van het jaar en je mee te slepen van begin tot einde om dan met een paar goed gemikte pijlen je recht in je hart te raken. Dat deed No Cities Left wel, maar het vierde album zit daar toch te ver vandaan.

70/100