Interview met The Ghost Frequency!

Toen ik vorig jaar in London was en me in The Barfly ophield, like you do, kwam een meisje met roze haar naar mij toe en vroeg of ze al begonnen waren. Wie? The Ghost Frequency natuurlijk! Een band die een soort punky dans muziek maakt met een eigenzinnig haast garage tintje. Ze drukte me op het hart vooral te blijven want ze zouden geweldig zijn. Helaas moest ik na drie bands al weg en kon deze band, die de volgende on the bill waren, niet meer zien. Het meisje is me altijd bijgebleven, dus werd het tijd om eens te kijken wat deze band nu precies doet en wie ze zijn. Dus mocht ik voor EVB, via welke samenwerking we hopelijk binnenkort een interview met Esser kunnen presenteren, op interview pad. En zo sprak ik de prettig gestoorde Doran, zanger van The Ghost Frequency, een band met een goede live reputatie.

IKRS: Wat heb je gisteravond gedaan?

Doran: We hebben geopend voor Hadouken op de laatste avond van hun tour in the Brighton Concorde 2. Daarna hebben we beetje met vrienden in deze stad rondgehangen en hebben we gepraat over het maken van geluid (maar niet exclusief) terwijl we vele, vele drankjes achterover sloegen.

IKRS: Laten we met de basis beginnen. Zou je kunnen omschrijven hoe jullie klinken?

Doran: Het is het geluid van Kate Bush die Bobby Brown neukt, en dat gecovered door Glassjaw nadat ze teveel Slayer hebben geluisterd.

IKRS: Wat betekent jullie naam?

Doran: The Ghost Frequency is het proberen te overleven in een staat van complete nietsheid.

IKRS: Omschrijf elk bandlid in vijf woorden.

Doran: Haha! Oh, geweldig! Dit wordt leuk.

Murphy- blind, stoppelig, single, zeven koningen
Jason- Hij is mijn pop-punk prinses
Barney- Gespierd, midi, blogs, harde tepels
Ross- Doom, funeral doom, death metal

IKRS: Kan je ons iets vertellen over je tienerjaren?

Doran: Ik vind die vijf woorden dingetjes wel leuk, en aangezien de andere gasten mij niet kunnen beschrijven in vijf woorden, dan doe ik het zelf voor mijn tienerjaren: bass, drank, bleek, skateboarden, suckerforromance! (dit had eigenlijk niet zo moeten klinken als een single advertentie!)

IKRS: De media lijkt er groot plezier aan te beleven bands met elkaar te vergelijken. Wat is de meest inaccurate vergelijking die jullie te verduren hebben gekregen?

Doran: Jezus… Ik weet niet eens of iemand al een accurate vergelijking heeft gemaakt. Journalisten zijn meestal te arrogant om te realiseren hoe gigantisch ze er eigenlijk naast zitten. We zijn vergeleken met Franz Ferdinand, Pink Floyd, Panic at the Disco, en Bloc Party. Het is echt jammer als je zo hard werkt en voor zo lang aan iets waar je van houdt, alleen maar om één of andere sarcastische, ondersekste teelbal zijn mening te horen spuien en zijn met vooroordelen doordrenkte interpretaties te geven van wat zij zo kennisvol weten dat waar is over jouw geluid, image, artwork, ideologie, etc. De meeste van die interpretaties zijn niet eens gebaseerd op muziek.

IKRS: Ik heb gelezen dat jullie zijn beïnvloed door de Japanse auteur Haruki Murakami. Op wat voor manier heeft zijn werk invloed op jullie gehad, en kunnen we dat terughoren in de muziek?

Doran: Norwegian Wood heeft mijn leven veranderd! De manier waarop hij deze complexe werelden creëert, en zijn personages zijn zo sereen en kalmerend, maar dan stuurt hij je in de meest donkere, meest gekke abstractie wat geheel mind blowing is! Ik denk dat in mijn teksten het creëren van een soort mooiheid in dingen die eigenlijk niet mooi zijn belangrijk voor me is. Maar we zijn niet één van die bands die zo pompeus zijn dat we een concept album naar zijn romans gaan maken hoor. Je moet respect hebben voor je invloeden.

IKRS: Wat zijn enkele andere, niet-muzikale invloeden?

Doran: De mensen in mijn leven, of ik ze nu puur haat of onvoorwaardelijk lief heb! Verschillende kleuren. Het type weer. Kunstenaars, op het moment ben ik zeer onder de indruk van het werk van Vania Zouravliov (Russische illustrator- ed.)

IKRS: Over artwork gesproken, wie doet jullie logo en het artwork op jullie album?

Doran: De afgelopen keer was het gedaan door Jiro Bevis, een graphics artist die in Shoreditch leeft.

IKRS: Als je iets kan aanbevelen, wat zou dat zijn?

Doran: Geroosterde aubergine!

IKRS: Ik heb gelezen dat jullie in een kleine slaapkamer in Noord Londen begonnen. Beschrijf die slaapkamer eens.

Doran: Het was de slaapkamer in mijn vaders huis. Zoals elke slaapkamer die ik ooit heb gehad was hij best smerig. Ik ben niet zo goed in het mooi houden van ruimtes! We hadden niet echt een goede manier om alles klaar te zetten, geen drums of wat dan ook. Ik had graag gewild dat ik zo’n kind van rijke ouders was met een mega garage waar we elke dag zonder kosten konden oefenen om vervolgens de wereld over te nemen, etc. Maar nee! We moesten het doen met de troep die we hadden! Het was het wel waard overigens.

IKRS: Ik heb gelezen dat jullie elkaar hebben gevonden door jullie liefde voor goedkope horror films. Wat zijn de must sees?

Doran: Eigenlijk hebben we dat niet gedaan. Iemand keek naar onze artwork en besloot vervolgens dat we dat hadden gedaan. Volgens mij was het The Guardian of iets. Maar top must sees zijn: Return of the Living Dead, Re-Animator, Frankenhooker, Toxic Avenger, en, niet echt een horror film maar nog steeds een goede dvd, Cannibal Corpse- The Wretched Spawn!

IKRS: Wat zijn jullie typische groupies?

Doran: Errrrrrr…. Jongens, meisjes, mannen, vrouwen… ik weet het niet… wie dan ook.

IKRS: Wat is een typische nacht uit na een concert buitenshuis.

Doran: Als de club gaaf is (en dat zijn ze meestal), dan blijven we daar en worden we compleet dronken op alle gratis drank! En dan gaan we worstelen in parkjes recht voor een Italiaanse politieagent die tot de tanden toe bewapend is met machinegeweren terwijl Barney ons zegt te stoppen om precies die reden.

IKRS: En wat is een typische nacht uit na een concert in je thuishaven London?

Doran: Dan proberen we zo ver van elkaar te geraken als mogelijk is.

IKRS: Wat is iets in je album collectie waar we heel verrast door zouden zijn?

Doran: Ik denk ongeveer 90% van wat ik heb. Beach Boys, klassiek, jazz, alles wat Kate Bush ooit heeft gedaan (ik denk niet dat iemand daardoor nog verrast is!). Ik ben opgegroeid in twee verschillende gezinnen met veel verschillende muziek, en ik heb altijd naar muziek gekeken als nummers meer dan als genres. Als het een goed nummer is, wat het genre ook moge zijn, dan zou je het leuk moeten vinden.

Dat betekent overigens niet dat ik één van die mensen ben die zegt IK HOU VAN ALLE SOORTEN MUZIEK! Fuck off blijo.

IKRS: Buiten Engeland zijn jullie nog niet echt groot. Wat is het gerucht over jullie dat we moeten verspreiden voorafgaande aan jullie komende invasie?

Doran: Dat onze armen veel langer zijn dan onze benen en onze neuzen eigenlijk binnenstebuiten zitten.

IKRS dankt Doran van The Ghost Frequency en onze vrienden van EVB!