Eugene McGuinness is een jonge Liverpudlian die vorig jaar positief van zich liet horen met zijn mini-album The Early Learnings of Eugene McGuinness. Vooral de up-tempo ‘Monsters Under The Bed’ kon op veel positieve bijval rekenen. Nu dus het officiële debuutalbum van de singer/songwriter, een debuut dat ook zijn naam draagt en gewoon Eugene McGuinness heet en uitkomt op het vermaarde Domino label. Onder andere natuurlijk van de Schotten Franz Ferdinand, waar dit in de verste verte niet op lijkt. Kijken of de jongeman de upwaardse curve ook op zijn debuut kan voortzetten.Op ‘Atlas’, het eerste nummer, wordt al duidelijk dat we hier niet louter met een troubadourtje met een akoestische gitaar te maken hebben. De slide gitaar verstopt zich namelijk niet voor de oren. Maar dat is al meteen een positief element, want het geeft aan dat de jongeman niet bang is om te proberen een groot en bombastisch geluid te creëren. Als dat te bewerkstelligen is met een slide guitar, dan brengt hij dat gewoon de studio in. Kosten noch moeite worden gespaard om de nummers een boost te geven.
Het mooie aan dat ze het instrumentaal gezien groots willen laten klinken is het contrast met de knuffelbare verwoordingen van McGuinness. Niet dat hij het niet serieus bedoelt, maar hij verwoord het op een zodanige manier, en zingt het ook zo, dat het al blozend en knuffelbaar je oor bereikt. “All my bloody mindedness left me puzzled at discos/I disneyfied where I thought all this would eventually go,” zingt hij op het derde nummer ‘Disneyfied’, waarna hij het up-tempo nummer ‘Fonz’ opent met “Well that, wasn’t very, very nice of you”, wat toch wordt geassocieerd met wat kinderlijker taalgebruik. Zeker de enkele keer dat hij er stiekem een scheldwoord in muist verhoogt het knuffelbaarheids gehalte drastisch.
Maar teruggaande op het meer muzikale, een ander sterk punt is de muzikale variatie die McGuinness ten toon spreidt. Niet alleen door het gros aan verschillende instrumenten wat de revue passeert, zo zijn een klokkenspel, viool, en slide guitaar vrolijk door het album te horen, maar ook het tempo verschilt. Sommige nummers zijn wat meer up-tempo zoals bijvoorbeeld ‘Nightshift’ en ‘Fonz’, terwijl sommige nummers zeer croonerachtig zijn zoals ‘Those Old Black And White Movies Were True’. Hierdoor krijg je in ieder geval niet het gevoel dat je de hele tijd naar hetzelfde aan het luisteren bent, altijd welkom.
Echter, toch moet ik mijn vraagtekens zetten bij de houdbaarheid van dit album. Ondanks dat het fijn weg luistert en er een aantal zinnen tussen zitten waarvan ik vind dat ze heerlijk speels verwoord zijn, heb ik toch het idee dat het album wat mist waardoor je er steeds weer naar zal teruggrijpen. Hoewel instrumentaal er variatie in zit en voller klinkt dan bij veel andere singer/songwriters zit er toch ook niet echt iets heel speciaals in waardoor je echt gegrepen wordt door het vakmanschap. Het is niet echt super spannend, of catchy zoals zijn eerdere nummer “Monsters Under The Bed” wel is. Tekstueel mist het misschien net wat de gravitas om er eindeloos weer in te willen duiken.
Daarentegen luistert het album fijn weg en zijn de teksten speels in elkaar geplakt. Talent kan McGuinness ook niet ontkent worden. Verder hangt er ook een soort van eigentijdsheid over het album. Het creatieve jongetje in zijn eigen droomwereld waarin hij ontstapt. “This world’s your worl, this world’s your world to own,” zingt hij. Hij weet lief met woorden te goochelen en maakt daardoor van dit album een comfort zone voor velen. Misschien niet een werk dat je over twee jaar nog luistert, maar het is zeker een aangenaam album om op te hebben. Een knuffelbaar album.
75/100
Geen opmerkingen:
Een reactie posten