Extravagantie, gekheid, en verdriet in een mix van soms dansbare idiotie

Een levend paard op het podium. Dat is wat je te zien krijgt als je naar een live show van Of Montreal gaat tegenwoordig. Of in ieder geval in de huidige live set. Of Montreal, de band fronted door Kevin Barnes, is niet bang om uit te pakken. En ze zijn ook niet bang om een album op te nemen, want Skeletal Lamping is alweer het negende album van de band uit Athens, Georgia. Het vorige album, Hissing Fauna, Are You the Destroyer werd uitermate goed ontvangen, en nu is het dus de taak van Skeletal Lamping om die lijn door te zetten. Aan een minimalistische live show zal het dus niet liggen.

Het album begint met ‘Nonpareil of Favor’, wat meteen de toon zet zowel thematisch gezien als qua sound. Een dancy, funky lijntje schiet door het nummer en geeft het een soort vrolijk sfeertje. Niet te min door de “who-oe” en “thank you” zinnetjes van Kevin Barnes. Het nummer neemt echter ook gas terug, en er zijn momenten waar je alleen Barnes hoort zingen en waar de band even de gayness achter zich laat. Dit is muzikaal gezien ook wel de draad van het album. Experimenteel en variërend, de ene keer is het ultiem dansbaar en happy (‘For Our Elegant Caste’, ‘Gallery Piece’, het begin van ‘Plastis Wafers’) terwijl op andere momenten de dansbaarheid even aan de kant wordt gezet ten faveure van wat rustigere begeleiding of wat meer experiment erin. Qua sound heeft het echter wel een doorklank van funk en extravagance.

Niet geheel verbazend natuurlijk als we de rode draad van het verhaal nemen. Kevin Barnes is, op dit album, namelijk Georgie Fruit. “I’m just a black she-male,” zingt Barnes, “And I don’t know what you people are all about.” In een interview met Pitchfork vertelde Barnes dat Fruit een late veertiger is die meerdere sex changes al achter de rug heeft. Uiteraard horen daar even bizarre teksten bij. Zo zingt hij, met daaronder een lekker blij synth deuntje, “We can do it softcore if you want, but you should know that I go both ways.” Vergelijkbaar kunnen we dansen op de zin “I want you to be my pleasure puss/ I want to know what it’s like to be inside you,” later op het album. Haast op Pulpesque wijze waarschuwt Barnes een vriendin: “And [he] let your brother suck him but then beat him/so he could prove he wasn’t queer/Oh no/ So what do you think he has in store for you my dear.” Het album is niet voor de meest preutse liefhebber onder ons. Tussen alle extravagantie en enigszins fucked up dingen door weet Barnes zich ook te presenteren als de sexy, slanke, arty man.

Maar door alle seks en alle onzedelijke voorstellen schijnt er ook een triestheid door, als je het zo wilt interpreteren. Het album begint niet voor niets met de zin “My lover, I’ve been donating time/ To review/ All the misinterpretations/ That define me and you.” Het heeft eigenlijk wel wat weg van The Smiths. Je wilt een outsider zijn, maar als blijkt dat echt niemand je begrijpt zoek je toch een vorm van liefde. In het geval van The Smiths seks met een oudere man in bijvoorbeeld ‘Reel Around the Fountain’ of ‘This Charming Man’, in het geval van Georgie Fruit op dit album door een extravagante levensstijl aan te meten waar seks bij hoort met wie dan ook. Het is ook wel typisch het verschil tussen Engeland en Amerika dat Of Montreal er geen doekjes om windt wat er gebeurt terwijl The Smiths er alleen naar willen verwijzen zonder het echt expliciet te vertellen.

Maar zo krijg je dus het gevoel dat iemand alles wil doen om een beetje het gevoel te hebben dat er toch iemand is die hem lief heeft. Het is niet voor niets dat in het meest dansbare nummer, ‘Gallery Piece’, Barnes zingt over wat hij allemaal wil doen met degene in wie hij geïnteresseerd is. Inclusief alle twisted dingen als “slap your face” en “tell you lies”. Maar het belangrijkste is dat hij samen met die persoon wilt zijn en geliefd wilt worden door die persoon. Romantischer wordt dit album niet, want als dat soort plannen mislukken krijg je tijden waarin Georgie Fruit met alles genoegen neemt. “You know, I would have given it up to almost anybody/who had a little money and was sweet to me.”

Het outsider idee en het willen van liefde verzin ik uiteraard niet, maar verstrooid door het album heen schemert dat erdoor. “You should call me some time, I won’t answer but, at least I’ll know that you care,” zingt hij. “And they don’t even know/what’s on my channel/but that is true for almost everyone,” is de verdrietige conclusie die hij al in het tweede nummer trekt. “The mutual conclusion was I’m not worth knowing because I’m probably dead,” en dit komt nog allemaal van het begin van het album. Uiteraard zijn er meerdere interpretaties mogelijk, want zo zou je ook een case kunnen maken dat veel van de nummers gaan over bekend worden en de gevolgen daarvan. Zo zingt hij ook met enige nostalgie: “Do you remember, our last summer as independents?”

Daarentegen, krijg niet de indruk dat het album je een depressie zal verzorgen. De teksten zitten ook vol grappen, en de muziek zelf klinkt vrolijk en funky en enkele nummers zijn uitermate dansbaar. Sommige refreintjes zijn gewoon hilarisch, “I want you to be my pleasure puss/ I want to know what it is like to be inside you,” krijgt nog altijd een glimlach op mijn gezicht. Terwijl je er op kan dansen ook nog! Muzikaal zit het ook zeker strak in elkaar, met de nodige variatie. Wat je wel kan zeggen is dat op een gegeven moment je stiekem toch meer zit te wachten op de wat meer catchy nummers en dat het toch een beetje stoom verliest richting het einde, om dat op het einde op te pakken met catchy single ‘Id Engager’. Over het algemeen is het een geweldig album, met de nodige hilariteit en grappig gevonden zinnen, maar je kan er ook de tragiek van inzien als je daarvoor kiest. Of je kan gewoon genieten van de extravagantheid en dansbaarheid van dit alles. Hoe je er ook voor kiest ervan te genieten, het is van hoog niveau voor de mensen die het niet erg vinden dat het af en toe een beetje ver gaat. Maar het is een leuk plezier poesje om een tijdje mee te spelen.

90/100