Fuck Buttons Opent Meeslepende Vluchtroute

Fuck Buttons live in Paradiso, 28 okt

Het was nog niet zo lang geleden dat de heren Andrew en Benjamin met hun debuutalbum Street Horrrsing kwamen. Dit album werd welhaast unaniem overladen met positieve reacties. Als je naar labels kijkt enigszins verbazend misschien, want experimentele noise-elektro (or whatever you call it) is toch niet het meest toegankelijke genre. Maar de triomftocht hield niet op, en op Lowlands leverden de heren ook een prachtige set af. Nu was het de beurt aan de vrij volgepakte kleine zaal van Paradiso om weggeblazen te worden.

Dat kan ook vrij letterlijk worden genomen, want oordopjes zijn welhaast een must. De heren nemen wat dat betreft noise vrij letterlijk. Dat wil niet zeggen dat het als herrie klinkt, want dat doet het zeker niet. De nummers zijn zeer gestructureerd en met een beetje goede wil vind je het ene na het andere lijntje om je aan vast te grijpen. Of het nou de Afrikaanse drumbeat is, de elektronische loop, of Ben die op de eenzame trommel slaat: er is altijd wel iets aangrijpends aan de gang. Al helemaal als de band die elementen mixt op de manier waarop zij doen.

Het is een soort escapisme wat ze leveren. Alle lagen en elementen samengesmolten zorgen voor zulke meeslepende eenheden dat je jezelf er totaal in kan verliezen. Het enorme geluid zorgt voor een soort veilige haven tegen alles wat er op het moment gaande is. Je kan erin kruipen en alles vergeten, of nou juist al je emotie kwijt. Fuck Buttons schildert een soort abstract kunstwerk, en hoewel het geluid wel een bepaalde richting en lading meekrijgt is het ook vooral aan de luisteraar dit in zich op te nemen en zelf te interpreteren. Er staan ook behoorlijk wat mensen met hun ogen dicht die de muziek over zich heen laten komen. Een soort moderne shoegaze.

Nu hoef je ook niet per se naar het podium te kijken, hoewel de twee heren er nog veel aan doen om het er niet saai te laten uitzien. Ben slaat op een trommel en neemt de microfoon geheel in zijn mond terwijl hij aan knopjes draait, terwijl Andrew een gameboy inplugt (old school, waar je vroeger Mario en tetris op speelde) of al dansend zijn kreten slaakt. Misschien niet zo boeiend, maar wel interessant, is de interactie tussen de mannen. Continu zoeken ze oogcontact met elkaar om te beslissen wanneer ze naar het volgende niveau gaan. Het samenspel is intrigerend om te zien.

Als de heren na een kort uur spelen, waaronder nieuwer werk, het podium verlaten worden ze overladen met een oorverdovend applaus waarvoor eigenlijk de oordopjes nog niet uit hadden gehoeven. Meeslepend en enerverend, Fuck Buttons maakt prachtige landschappen om je in te verliezen, om in te vluchten. De heren weten met van alles een mix van gelaagde en op elkaar aansluitende geluiden te maken die ook live overkomen. Wederom een overtuigende live show van de band uit Engeland.