Thieves Like Us is een in Berlijn geformeerde electro band. Uit onvrede over de scene in Berlijn dachten de drie heren, Pontus Berghe, Björn Berglund, en Andry Grier, dat zij het beter zouden kunnen, en dus vormden ze een band. De twee Zweden en Amerikaan zijn ondertussen verkast richting New York en zijn het laatst gezien in Frankrijk. Hoewel ze al muziek maken sinds 2002, hebben ze pas een maand terug hun debuutalbum uitgebracht, genaamd Play Music. Dat album is, volgens de band, niet alleen gemaakt in de bovengenoemde gebieden, maar ook nog in Londen en Stockholm. Enigszins verlaat komt dit album dus tot ons, zeker omdat de band vorig jaar de nodige buzz wist te vergaren met het nummer ‘Drugs in My Body’, dat op de vierde Kitsuné compilatie stond. Daarmee lijkt de band vooral zichzelf geen dienst te hebben bewezen, want de pers lijkt het album grotendeels links te laten liggen. Het album is een vorm van underground electro, geholpen door drums en wat loops. Het zijn geen kant en klare club tracks, en het ademt meer atmosfeer uit dan dat de meeste dansbaar zijn.Dat het album niet zoveel pers krijgt kan ook komen omdat het album vorig jaar al is gelekt. En dan niet als in ik schrijf dit bijna in 2009, maar het album was al volop in rotatie in 2007. Natuurlijk is dit wel een ander album. Ten eerste zijn de tracks opgeschoond en klinken daardoor scherper en beter. Ten tweede, er staan een paar andere nummers op. Niet alleen staan er nieuwe nummers op, ook missen er een paar. ‘Declarations’ en ‘Love Lets Down’ zijn geslachtofferd. Dus in die zin is het ook wel een idee om de oudere leak op je computer te laten en de nieuwe ernaast te zetten, hoogstens de nieuwe masters de oude demos laten vervangen.
Ondanks alle omwegen kwam het album dus vorige maand uit op het label Sea You Records. Als je bij electro nog steeds het idee hebt dat het louter elektronische club muziek is met beats en grooves en dansbaar, dan kom je met Play Music van een koude kermis thuis. Als het al dansbaar is, dan is het pas dansbaar na vier uur ’s nachts. Op de afterparty, als er al genoeg drank en drugs hebben gevloeid en je niet zozeer uit je dak wilt gaan maar gewoon mee wilt zwieren op de muziek. Als het echt donker is buiten, een beetje doom-disco. Er zijn wel tracks waar je ook wel op kan bewegen en een beetje dansen. De drums zorgen vaak voor een mid-tempo beat die zich daarvoor leent, geholpen door allerhande synths of elektronica.
Echter, de helft van het album is niet eens dansbaar, maar rijdt puur mee op de golf der atmosfeer. De vierde track is daar een goed voorbeeld van. Kon je op de voorgaande nummers nog wel redelijk bewegen, als ‘An Easy Tonight’ begint merk je toch dat het album voornamelijk om het gevoel draait. Dat gevoel is melancholisch, een beetje donker, en eigenlijk wel een beetje fragiel. Alleen als je al naar de songtitels kijkt merk je dat. ‘Your Heart Feels’, ‘I Miss You’, en ‘Desire’ zijn toch uitdrukkingen van onzekerheid en verlangen. ‘Miss You’ mixt mooi die fragiliteit met een wat hardere, snerende sound. Het nummer begint met een hardere drum die we nog niet hebben gehoord. Daaroverheen komt dan wel een zacht synth-loopje, om weggejaagd te woorden door een meer vertellende vocaal. Meestal zijn de vocalen op het album een beetje mystiek en vervormd. “Detached” haast, maar juist daardoor emotie herbergend.
Op de niet dansbare tracks, zoals ‘An Easy Tonight’, klinkt het eigenlijk wel een beetje als, opvallend genoeg, Portishead. Indringende en steeds herhalende instrumentale begeleiding met een enigszins fragiele zang. Hoewel bij Portishead Beth Gibbons haar hart helemaal openlegt wordt het hier nou juist nog een beetje verhuld. Alsof uit verlegenheid en angst Andy Grier het toch niet helemaal durft. Door die afstandelijkheid wordt het haast even persoonlijk. Top track van het album is misschien wel ‘Your Heart Feels’, dat wel lichtelijk dansbaar is. ‘Desire’ is misschien het dansbaarst en de meest straightforward track.
Hoewel het album qua sfeer heel goed is, lijkt er toch iets aan het album te missen. Alsof het zichzelf te weinig krediet geeft. Door het onderspelen en het enigszins verhullende aspect komt er niet alleen een extra laag fragiliteit, maar in dit geval ook een gebrek aan groot licht. Het is bij tijd en wijle te onopvallend, en uiteindelijk misschien net te vergeetbaar. De vraag is dus of, nadat velen het een jaar terug al hebben gehoord, mensen er weer op zitten te wachten. De levensduur van het album is waarschijnlijk zo groot niet, daar mist het toch net de kracht voor. Of het nou geweldige nieuwe ideeën zijn of net wat meer punch, het album mist net dat laatste stukje om zich echt in de kijker te spelen en in de spotlight te blijven. Daarentegen is dit nog steeds een fijn album, waar electro en emotie worden gemixt tot een atmosferische elf tracks.
70/100
Geen opmerkingen:
Een reactie posten