Toen IKRS de band in New York zag optreden als voorprogramma van Cut Copy maakte IKRS zich vooral zorgen om de duidelijkheid van de stem van zanger Reggie Youngblood. Bij de uithalen was de stem prima, maar bij zijn normale zangstem was hij te vaak niet goed te horen en viel de stem weg. De grote vraag was dus in de Melkweg of de band in de tussenliggende maanden gegroeid is. Niet vanzelfsprekend, aangezien de band bijna alleen maar heeft opgetreden en er bijna geen moment van bezinning heeft kunnen plaatsvinden.Misschien wil de band dat ook wel helemaal niet. De band wil er duidelijk gewoon een feestje van maken en mensen aan het dansen krijgen. En dit lukt zowaar beter dan de dag ervoor in dezelfde kleine zaal van de Melkweg bij Los Campesinos!. Hoewel men nog enigszins aarzelend begint is er toch al vrij snel een groot contigent van de zaal wat lekker op de plaats aan het dansen is op de catchy en cheeky tunes van Black Kids. Dat is natuurlijk ook de sterke kant van de band. Ze hebben een aantal hele leuke nummers met grappige teksten die uitstekend zijn voor een avondje dansen. Dat krijgt de band dan ook voor elkaar, dus hulde.
Toch missen er nog wel een aantal dingen in de live show. De zang, wederom, is niet geheel op orde. Het lijkt alsof bij de wat snellere stukken Youngblood niet snel genoeg kan switchen tussen de zinnen. Dit is niet geheel onbegrijpelijk, want zelfs in zijn spreekstem worden alle woorden sterk uitgerekt. In het Engels zou je zeggen dat de goede man met een drawl spreekt, waardoor woorden klinken als “How are yoooouuuu?” en “How niiiiiiicccceee”. Dit is natuurlijk ideaal voor de uithalen, voor in korte, snelle zinnen not so much. Wat in New York ook al opviel, alleen in positieve zin, zijn de gitaarkunsten van de man, die de nummers injecteren met af en toe een beetje bite van de gitaar. Een welkome toevoeging aan de tunes.
Hoewel er veel mensen dansen breekt de zaal misschien nooit geheel los. Daar is het publiek ook niet naar, maar waar de band zat dansnummers heeft als ‘I’m Not Gonna Teach Your Boyfriend How To Dance With You” en “Love Me Already”, heeft het maar één nummer waarbij de gitaar riff je echt uit je dak wilt laten gaan, en dat is “Partie Traumatic”. Nu kwam de meeste variatie op het album door de nummers die niet op de eerder uitgebrachte EP stonden, dus de band ziet ook in dat ze wat betreft mid-tempo disco dansers wel goed zitten, en dat er af en toe iets anders in moet komen. Dus als ze dat in gedachte houden dan zouden toekomstige nieuwe nummers voor nog meer balans in de set kunnen zorgen.
Het zijn verbeterpunten die elke jonge band wel heeft, maar dat neemt niet weg dat de meeste mensen in de zaal krijgen waarvoor ze zijn gekomen: een feestje waar je gewoon leuk op kan dansen. Niet mega uit je dak gaan, maar gewoon lekker je heupen bewegen op de catchy nummers van de band. Stiekem was de show in New York wel leuker, niet zozeer vanwege de band, maar omdat dit soort bands zich uitstekend lenen voor dubbele headline shows zoals toen met Cut Copy. De 925s brengen gewoon niet wat Ladyhawke zou hebben gebracht, namelijk een synth-pop “voorprogramma” waarop iedereen al fijn kan dansen. Want met zo’n double bill, of het nu Ladyhawke/Black Kids is of Black Kids/Cut Copy, dans je een hele avond weg. Nu ongeveer drie kwartier.
Wat niet de schuld is van de band- je kan maar zolang spelen als je materiaal hebt- maar de avond was er wel feestelijker van geworden. Hoewel er tussen en voor de bands ook heel leuk werd gedraaid, dat mag ook gezegd worden, alleen dan dansen er nu eenmaal minder mensen. De avond had dus beter gekund, maar niemand kan er natuurlijk wat aan doen dat Ladyhawke afzegt, en je kan in zo’n korte tijd moeilijk een evenaarbaar voorprogramma krijgen voor je tour. Waar het om draait echter, is dat Black Kids de zaal liet dansen. Het was leuk en dansbaar, en voor 12 euro in een kleine zaal en met een band met maar één album is dat gewoon een fijne avond uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten