Foals bewijst een grote jongen te zijn geworden

Foals at Tivoli- 25 nov

Waar een half jaar terug de grote zaal van de Paradiso maar voor drie kwart gevuld was, was het afgelopen dinsdag in Tivoli afgeladen vol om het vijftal van Foals te mogen aanschouwen. En natuurlijk niet geheel onterecht. Het album dat de heren dit jaar uitbrachten is één van de beste debuutalbums van het jaar, Engeland is lovend over ze, en ze spelen in grote, uitverkochte zalen. En met een afzegging op Lowlands groeide de anticipatie alleen maar. Het album staat vol meeslepende math rock met gelaagde muziek waarover Yannis zijn teksten schreeuwt, meer op passie dan op souplesse.

Passie is dan ook een sleutelwoord. Het ziet er in ieder geval niet uit alsof de band de performance even op de automaat doet. Ondanks een “gesloten opstelling”, waar de band zich naar elkaar toe opstelt, weet het uitermate goed het publiek erin te betrekken. Ze schieten van links naar rechts en de band is zeer geanimeerd bezig. En dat slaat over op het publiek, dat vanaf de eerste minuut springt, pit, en danst. Hoewel dat laatste bemoeilijkt wordt door de weinige ruimte die er in het vrijwel uitverkochte huis is. Crowdsurfers en stagedivers zijn ook in grote getale aanwezig, en de Tivoli bewaking kijkt rustig toe hoe het publiek enthousiast en ongevaarlijk er een feestje van maakt.

De band springt ondertussen van hit naar hit, of ten minste zo lijkt het. Want alles klinkt strak en meeslepend. Van ‘Cassius’ en ‘Balloons’ tot ‘Heavy Water’ en ‘Red Socks Pugie’: alles klinkt alsof het al jaren in elke playlist van de indie disco’s staat. Het steekt ook allemaal zo goed in elkaar dat je bijna niet stil kan staan, en ook de wat rustigere nummers zoals ‘Red Socks Pugie’ of het begin van ‘Heavy Water’ worden uitermate goed uitgevoerd. Sowieso laat de band zien dat ze gegroeid zijn in hun instrumentale spel, of dat ze beter op elkaar zijn ingespeeld, door vaak een beetje met de nummers te spelen en ze wat te verlengen, of het net wat anders te doen.

Naast instrumentale experimenten probeert Yannis ook nog wat andere dingen. Na een paar halve duiken van het podium van het overwegend jonge publiek doet Yannis het maar even voor. Met een forse sprong duikt Yannis opeens halverwege de zaal op, waar het verraste publiek hem nog ternauwernood kan opvangen. De zanger waagt zich vaker aan een rondje door het publiek of aan andere capriolen. Dat de band er zin in heeft blijkt ook als de frontman van het vijftal gaat drummen, en al bij de eerste slag vliegt er een stuk van het slaghout door de zaal. De echte drummer, Jack Bevan, waagt zich ook nog even vooraan op het podium om het publiek op te hitsen om mee te klappen.

En al die passie wordt beloond. In hun hoogtijdagen twijfelde The Smiths of ze wel goed hadden gespeeld als er geen stage invasion had plaats gevonden, en uitgaande van die logica heeft Foals goed gespeeld. Het publiek vindt zijn weg naar het podium waar het tijdens afsluiter ‘Two Steps, Twice’ het feestje doorviert. En het optreden was goed. Enerverend, en het enthousiasme van de band maakt de muziek nog meeslepender. Gelaagd en met passie, Tivoli moet met een grote glimlach hebben toegekeken hoe één van de album debutanten van dit jaar in de Utrechtse zaal bewijst een plaatsje tussen de grote jongens te verdienen.