Interview met O Children (herfst issue)

Bono Must Die! is niet zozeer alleen een statement, maar was ook een bandnaam. Niet geheel verbazingwekkend mocht de band onder die bandnaam niet doorgaan (goh…), en vervolgens werd gekozen voor de naam oRPHANS. Nadat deze band ermee stopte begonnen een paar leden de band O Children, dat bestaat uit een viertal dat post-punk maakt. De diepe stem van zanger Tobias over een sfeervolle achtergrond. De band uit Londen staat aan het begin van de weg naar erkenning, en zal met een EP volgend jaar proberen de aandacht van het publiek te trekken. Sinds dit interview is er in ieder geval al het nodige veranderd ten goede, zo lijkt het, want op de MySpace van de band staat bij het type label major, dus als dat waar is good for them! De band maakt in ieder geval sfeervolle muziek, en het is zeker de moeite waard de agenda in de gaten te houden, want een kleine zaal performance van deze heren zal ongetwijfeld het bezoeken waard zijn. Check enkele nummers op hun MySpace: www.myspace.com/ochildren. IKRS sprak met zanger Tobias voor ons herfst issue over vriendschap, de naam O Children, en de Joy Division hype die vorig jaar de kop op stak.

IKRS: Ter introductie, hoe zou je jullie muziek omschrijven?

Tobias: We zijn een pop band, omdat iedereen ons leuk kan vinden op een bepaald niveau. De rest is voor de luisteraar om te omschrijven. Wij zijn van jullie.

IKRS: Is de naam O Children afgeleid van het nummer van Nick Cave and the Bad Seeds, en zou je ons kunnen vertellen waarom als dat zo is?

Tobias: De naam is onderdeel van het hele proces denk ik. We heetten eerst de Sexpests, en toen waren we de Sexy Kids voor ongeveer twee uurtjes. We experimenteerden wat met namen totdat we op O Children kwamen en de naam bleef plakken. Het komt inderdaad van het Nick Cave and the Bad Seeds nummer. Ik vind dat het zijn mooiste werk is, maar niemand is het met mij eens. Ze hebben het allemaal verkeerd, maar dat weten ze gewoon nog niet. Misschien dat we daarom de naam hebben gekozen, omdat de kinderen het altijd fout hebben.

IKRS: Kan je één van je nummers nemen en het muzikaal/tekstueel ontleden in zoveel detail als je wilt?

Tobias: We hebben een nummer dat heet ‘Radio Waves’. Het is een zeer visueel nummer. Een nummer vol lust. Met ‘Radio Waves’ proberen we de luisteraar die lust te visualiseren. Er is iets in mij dat bijna wil dat je geil wordt als je het nummer hoort, maar ik ben al blij als mensen met hun voet op de maat tikken en het leuk vinden. Dat is waar het in pop om draait natuurlijk. Ik denk dat ik verdere details aan de luisteraar laat. Als ik het verder zou ontleden zou ik de lust en de speelsheid wegnemen. Dan heb je meer het gevoel dat je een kikker aan het ontleden bent bij scheikunde. Als we onze EP uitbrengen zal je wel zien wat we bedoelen.

IKRS: Veel mensen zullen O Children labellen als een post-punk band. Is de teruggekeerde interesse in Joy Division een voordeel of nadeel voor post-punk bands?

Tobias: Het maakt niet echt uit, tenminste als je goed bent. Het Joy Division Regeneration Program zou geen verschil moeten maken. Als je echter geen goede muziek maakt, dan, net als deze obsessie voor Joy Division, ben je iets tijdelijks en zal je uitsterven. Het is misschien iets moeilijker voor bands die de Joy Division-standaard nemen om ground breaking muziek te maken. Daarom proberen wij onze muziekinvloeden zo breed mogelijk te houden, van de voor de hand liggende namen als Joy Division en The Boys Next Door tot Johnny Cash en Screaming Jay Hawkins. Het maakt de kunst van muziek maken ook veel dankbaarder. Telkens als er iemand na een show naar ons toe komt en zegt, “I love you guys. You sound like Joy Division,” dan danken we ze en wijzen we ze er vriendelijk op dat Ian Curtis niet de uitvinder is van de bariton.

IKRS: Mensen die melancholische muziek maken lijken soms wel continu verdrietig of met problemen te zitten. Om zulke stereotyperingen tegen te gaan, wat is het leukste dat jullie de laatste weken is overkomen?

Tobias: Wij zijn verrassend vrolijke mensen. Niet echt iets heel vrolijks is ons overkomen de laatste tijd, we zijn gewoon van het leven aan het genieten en onszelf aan het zijn. Andrew is bestolen. Dat was niet zo gaaf. Hij is begonnen met kickboksen, geen grapje! We gaan erachter proberen te komen wie hem heeft beroofd… dat wordt een vrolijke dag!

IKRS: Een aantal bandleden zijn voormalig leden van de band Bono Must Die. Is het moeilijk om weer overnieuw te beginnen?

Tobias: Wij hebben niet echt het gevoel dat we overnieuw beginnen. Het is meer een volgend hoofdstuk in het boek. Een beter hoofdstuk, misschien wel.

IKRS: De dingen die jullie hebben uitgebracht met Bono Must Die en oRPHANS waren voornamelijk self-released. Is dat iets wat jullie nu weer willen doen, of als er interesse is van een platenlabel willen jullie het dit keer dan liever zo doen?

Tobias: We spelen met verscheidene ideeën de laatste tijd. We kunnen er niet veel over zeggen nog, want we weten zelf ook nog heel weinig. Er is interesse van persoon A en persoon B, en dan kunnen we het ook nog zelf doen. Vraag het ons nog een keer als we onze EP hebben uitgebracht, dan zal alles wel een stuk duidelijker al zijn.

IKRS: Doen jullie ook veel met elkaar buiten de band? En wat voor dingen doen jullie dan?

Tobias: We zijn bijna broers, maar dan ieder van een andere moeder. Ik kan me niets voorstellen dat erger is dan in een band spelen die geen tijd met elkaar doorbrengt buiten de muziek om. Als we dat zouden doen zouden we creatief in een wak komen volgens mij. Eigenlijk, nu ik erover nadenk, we doen bijna niets anders dan de hele tijd rondhangen in elkaars huizen, wat muziek spelen en films kijken.

IKRS: Wat gaat er nog allemaal gebeuren voor de band de rest van het jaar?

Tobias: We gaan een EP uitbrengen, wat live optredens doen, en verder gewoon genieten. Dat is het enige wat ik weet. Wie weet?

IKRS: Bowie of Morrissey?

Tobias (niet sprekend voor de rest van de band blijkbaar): Bowie. Ik vind Morrissey niet echt leuk, maar niemand is het met mij eens. Ze hebben het allemaal verkeerd.

IKRS: Bedankt voor je tijd, en we hopen je snel in Nederland te mogen verwelkomen.

Tobias: Graag gedaan, bedankt dat je ons wou hebben.

De eerste foto is gemaakt door Stuart Pillinger, de andere foto's door Gabriel Green. Wij bedanken O Children en Simon Burke-Kennedy voor het mogelijk maken van dit interview, en Tom Gosens voor de edit.