Cheeky bastards, die jongens van Franz Ferdinand. Met een sexy glimlach, old-fashioned dance moves, en een gevoel voor een beetje drama betoveren ze iedereen die de heren goed kan zien. Als Kapranos ook nog eens een knipoog over heeft voor de meisjes op de eerste rij als hij van gitaar naar synth switcht, dan is het een licht wonder dat er niemand in katzwijm valt. Ook bij de heren doet hij het goed door zijn rock-side te laten zien door maarliefst twee keer het publiek in te vallen. Eén keer tijdens het concert, één keer erna met twee andere leden. Alleen bassist Bob Hardy onttrekt zich aan de algehele stage fall. Charisma sijpelt uit elke porie van de band, en zulke bands hebben we al in geen jaren meer gehad.Maar het gaat natuurlijk om de muziek, want daarom is de band naar Watt Rotterdam gekomen. Nadat een gros van de mensen ruim een half uur in de kou heeft moeten wachten omdat Watt probeert alles in goede banen te leiden, is een goede opwarmer natuurlijk wel nodig. Franz Ferdinand tart het lot door te beginnen met het nieuwe nummer ‘Bite Hard’, wat van origine de titel van het derde album zou worden. Na ‘Bite Hard’ komt er een collectie van oude vertrouwde hits zoals ‘The Dark of the Matineé’, ‘Do You Want To’, ‘Michael’, en alle nummers die iedereen kent. Een grote springende menigte is dan ook het gevolg, en ook rustigere nummers zoals ‘Walk Away’ worden massaal meegezongen.
Tussen alle oude hits wordt er af en toe ook iets gedaan wat niet op een album staat. Zoals het verlengen van het dansbare gedeelte van ’40’, of het uitgebreide drummen op het encore nummer ‘Outsiders’ (wat, truth be told, ze wel altijd doen). Maar dus ook de nieuwe nummers, dezelfde nummers die op Lowlands ook al te horen waren. En wederom verraden die nummers dat eind januari een tijd is om naar uit te kijken, want Franz Ferdinand laat groei zien. ‘Ulysses’, dat in de encore is geplaatst, is een uitstekend nummer en een goede keus voor eerste single, en ‘What She Came For’ is misschien wel het beste wat de band ooit heeft geschreven. Een beetje tongue-in-cheek en ondeugend, om nog maar te zwijgen over het zeer dansbare riffje, gevolgd door een sexy baslijn, gevolgd door een absoluut rave gedeelte.
Al die nieuwe elementen, die stuk voor stuk groei laten zien, zijn wel meer in het dansbare spectrum. Wat de band ook in een recent interview zei, het is meer dansbaar dan springbaar. En dat is iets waar een groot deel van het bij elkaar gekomen publiek toch wat meer moeite mee heeft, want dansen is blijkbaar moeilijker dan springen. Dat stopt Kapranos niet wat sexy bewegingen uit de kast te halen. En dat zou ook niet moeten. Het enige risico wat de band hiermee loopt is dat ze met het meer dans georiënteerde geluid een kleine groep zullen verliezen, maar daar zal een uitstekend album tegenover staan. Tenminste, als we mogen afgaan op de nieuwe nummers die vandaag in Watt worden gespeeld. Nog niet geheel soepel overigens. In ‘What She Came For’ vergist Kapranos zich in een zin, maar herstelt dat weer snel. Net zoals alle kleine foutjes snel worden herstelt. Voor de rest is het allemaal extreem strak wat er op het podium gebeurt, alleen misschien net een stuk of twintig minuten te kort.
De band zorgt niet alleen dat de aanwezigen een goede avond hebben, maar en passent zorgt de band er ook voor dat ze hun album neerzetten als the one to watch in 2009. De oude nummers worden met verve gespeeld, maar de nieuwe nummers stelen net als op Lowlands de show. Sexy, cheeky, en dansbaar: de nieuwe nummers laten zien hoe je een nieuwe sound kan creëren zonder daarbij het typische Franz Ferdinand geluid te verliezen. Je hoort aan alle kanten dat het Franz Ferdinand is, maar het klinkt wel lekker fris en niet alsof ze gewoon wat oude nummers hebben aangepast. Het derde album van Franz Ferdinand zou zomaar beter kunnen zijn dan de eerste twee, in ieder geval is de set met de nieuwe nummers er weer een stukje sterker op geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten