Los Campesinos! komt voor de vierde keer naar Nederland, en dat is altijd reden voor een feestje. Ook voor de band, dusdanig zelfs dat ze er een bona fide tour van hebben gemaakt met Lovvers en Sky Larkin, onder de naam Quit Yr Jobs, Get Tattoos Tour. Voor maar 12 euro heb je een garantie voor een feestje, als er niets misgaat en het nieuwe materiaal het houdt natuurlijk, en twee nieuwe bands die aan de weg timmeren. Op voorhand is het enigszins raar dat het niet is uitverkocht.Niet dat Lovvers daar iets van gemerkt zou hebben. Ze mogen als eerste voor een toch al redelijk publiek spelen, inclusief leden van Los Campesinos!, die in de zaal staan en nog het hardste juichen. De band maakt rock, beetje rammen, beetje in een microfoon onverstaanbare dingen roepen, en beetje punky zijn. De band heeft een paar lekkere beats en riffs, maar het moet nog wel enigszins gekanaliseerd worden, of in ieder geval het kaf moet nog van het koren gescheiden worden. En er is nog te weinig koren wat dat betreft. De nummers zijn ook vaak erg kort, alsof de band een idee had en vervolgens als het idee stopt, ook stopt met spelen. Dat ze daadwerkelijk nummers kunnen maken bewijst het laatste nummer dat ze spelen, verreweg het beste van hun set. Een beetje shambles heeft zijn charme, maar het mag nog wel enigszins verzorgd zijn, en dat is iets waar de band nog wel aan mag werken.
Sky Larkin heeft wel enige potentie, alleen ook hier komt het er nog niet in zijn geheel uit. Zo verdrinkt de stem van Katie vaak over de muur aan geluid, waardoor het misschien net teveel rock wordt dan goed is voor het soort nummers wat zij hebben geschreven. Het is allemaal quirky en offbeat, waardoor het wel een eigen sound heeft en enigszins fris klinkt, maar de nuances ontbreken toch tijdens deze live show. Daarentegen is het geen slechte set, en laten ze zien dat ze zeker wel wat kunnen, alleen moet er nog wel het nodige gepolijst worden net zoals bij Lovvers. De geanimeerde drummer is eigenlijk ook het meest interessante wat er op het podium gebeurt. Het eerste album begin volgend jaar zal meer duidelijkheid scheppen. Een interview met Katie staat in het huidige issue van ons blad.
Daarna is het de beurt aan Los Campesinos! om het echte feestgevoel te creëren, en dat lukt de band weer met verve. Nummers van het minialbum en van hun debuutalbum worden in elkaar gemixt om zo een dansbare en feestelijke set te creëren. De nummers worden bij elkaar gehouden door een soort van gekanaliseerde chaos waarbij zoveel mogelijk instrumenten worden gebruikt zonder voor een overkill te zorgen. De nieuwe liedjes lijken iets meer gestroomlijnd waardoor er meer gedanst dan door elkaar gesprongen kan worden. De oude nummers kunnen echter nog steeds op meer bijval rekenen, niet geheel gek want het minialbum is ook pas uit natuurlijk (niet dat zoiets nog uitmaakt tegenwoordig, maar goed).
Het is ook mooi om te zien dat toch een redelijke portie mensen de teksten uitermate goed kennen, en niet geheel ten onrechte. Gareth weet teksten te bouwen die niet alleen resoneren bij een bepaalde groep mensen, maar die ondanks de moeilijkheidsgraad ook fijn zijn om mee te schreeuwen. Op het één na laatste nummer ‘We Are Beautiful, We Are Doomed’ klinkt het “Hope my heart goes first, I hope my heart goes first!”. Of “You said he’s got his teeth fixed, I’m gonna break them!”. Ook het refrein van ‘Ways to Make It Through The Wall’ is catchy genoeg. En uiteraard zijn daar de oude bekende als ‘My Year in Lists’ en ‘This Is How You Spell: “Ha ha ha, we destroyed the hopes and dreams of a generation of faux-romantics.”
De reguliere set eindigt met het trio ‘You! Me! Dancing!’, ‘We Are Beautiful, We Are Doomed’, en ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’, die allen op veel enthousiasme kunnen rekenen. ‘You! Me! Dancing!’ en ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’ blijven toch de nummers die het concert net over the edge brengt. Het is ook in dat trio dat Gareth zich mengt in het publiek, en ook Neill waagt zich daaraan, uiteindelijk resulterend in een al dan niet vrijwillige crowdsurf en een losse stekker.
Hoewel er nog het nodige werk door de voorprogramma’s moet worden verricht, bij de één meer dan de ander, is het toch Los Campesinos! dat weer zorgt voor een ouderwets feestje voor de mensen die er aan mee willen doen. Chaos verpakt in nummers blijkt nog steeds een werkend recept te zijn, zeker in combinatie met grappige en pakkende teksten. Daarbij is het enthousiasme van de band nog steeds onverminderd groot, en leken ze ook oprecht blij weer in Amsterdam te zijn, aangevend dat dit hun favoriete stad is om te spelen. “Not that it has much competition,” voegt Gareth er nog lachend aan toe. Voor 12 euro in zo’n kleine zaal blijft het een mooi en feestelijk avondje uit.
Interview met Los Campesinos! uit ons september/oktober issue.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten