Inara George en Greg Kurstin vormen samen het duo achter The Bird and the Bee De eerste was gevraagd om te werken aan het debuut soloalbum van de laatste, en van daaruit is deze samenwerking ontstaan. Dit leidde in 2007 tot het verschijnen van het debuutalbum van The Bird and The Bee, genaamd The Bird and the Bee. Tegen die tijd hadden ze al een hitje met ‘Fucking Boyfriend’, een nummer dat ook stond op de eerste EP van het duo, Again and Again and Again and Again. Een dance remix hiervan was de favoriet van DJs rond die tijd. Twee jaar na het debuutalbum komt nu het tweede album, getiteld Ray Guns Are Not Just The Future, uit. Wederom op het label Blue Note Records.Dit album begint met ‘Fanfare’, een soort misplaatste epiloog. Na deze halve minuut begint het album pas echt, met ‘My Love’. Handgeklap is bijna het eerste wat je hoort. De stem van George is dromerig, een beetje detached soms. Maar, en zeker ook in dit nummer, fragiel, zoals dromers vaak zijn. In het refrein zingt ze: “Hey boy won’t you take me out tonight / I’m not afraid of all the reasons we shouldn’t try.” Een tikkeltje dromerig en naïef, maar ook schattig en onschuldig haast. Het is een atmosfeer die vaker terugkomt. “All of the things you provoked in me / I’ll always love you,” zingt ze op ‘Diamond Dave’, het volgend nummer.
Instrumentaal wordt vaak gekozen voor een nadruk op een lichte beat of een piano riedeltje, met daarnaast allerlei extra’s. Het is een beetje licht dansbaar, soms een beetje dromerig om nog meer de nadruk te leggen op de stem van Inara George. Iets later wordt het iets meer poppy, zeker bij het aanstekelijke en vrolijk makende ‘Love Letter To Japan’. Voordat dat nummer komt is er eerst het veel dromerigere en zweverigere ‘Ray gun’, waar ook de titel van het album vandaan komt. “Now ray guns are not only just the future,” zingt ze. Direct gezien lijkt het een aanklacht tegen het gebruik van “ray guns” door de politie wat vorig jaar in het nieuws was (naar mijn herinnering). Indirect natuurlijk dat wat altijd voor toekomst wordt gezien, soms werkelijkheid wordt. Jules Verne en al zijn “voorspellingen” als onderzeeboten, het de ruimte ingaan: ooit was het “toekomst”, en nu is het dus niet alleen nog maar toekomst, maar werkelijkheid. Of, in het geval van de positieve voorbeelden uiteraard, verleden tijd. George zingt in het refrein: “Will someone come and save my life / I’m caught under the weight of this doggone life / I want a pretty little life.”
Naast dat soort observaties is de toon vooral lieflijk en dromerig. Eigenlijk in dat nummer, ‘Raygun’ ook. Als je de woorden “pretty” en “little” neemt, dat zijn toch vaak termen van affectie en schattigheid zijn. Baby’s worden vaak aangeduid hiermee (met de aantekening dat baby’s lelijk zijn en huilen… Overigens heet een track op het album ook Baby). ‘Love Letter to Japan’ borduurt hier op voort, met een zeer poppy begeleiding is het heerlijk zoet en vrolijk. Voor sommige misschien wel een beetje te. Als je er een beetje tegen kan, dan zou je zomaar met een smile on your face mee kunnen bewegen op het aanstekelijke deuntje. Als je kijkt naar het gebruik van woorden, ook hier weer zo’n term als “dearest”. Het zijn zeer zachte, vrouwelijke, esthetische termen. Je zou hetzelfde kunnen zeggen over de titel ‘Polite Dance Song’. In dat nummer is de ondeugendste zin van het hele album: “I try to be as coy as I can / but I want to see your naughty bit.”
Voor sommigen zal het allemaal een beetje te vrolijk en dromerig zijn. Daarentegen is de begeleiding ook zeker catchy en passend. Met ‘Love Letter to Japan’ heeft het ’t glazuurmoment van het jaar, en ‘You’re A Cold’ met vaudeville pianodeuntje transporteert je haast naar de jaren twintig. Sowieso is dat iets wat het album wel oproept, een soort Parijs in de jaren 60 voor de beau monde. Vrouwen met bobby kapsel in mantelpakjes. Of, voor de filmliefhebbers, Audrey Tautou in een film van Jeunet (Amélie, Un Long Dimanche de Fiançailles), wat misschien zelfs de beste beschrijving is. Baanbrekend is het niet. Maar het is wel fijn dromerig en lekker luisterbaar, met zowaar wat pop momentjes ingevoegd. Vrolijk makend enerzijds, zweverig anderzijds, dat zijn de kwaliteiten van het album waar je dan wel van moet houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten