Nummers van de week- 8 t/m 14 feb

De nummers van de week bestaan uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Nummer van de week:
Karamazov- The National
Een nieuw nummer van The National, waarvan live opnames zijn gemaakt en op het internet zijn gekomen. Karamazov verwijst misschien naar het boek “The Brothers Karamazov” van Dostoevsky. Zover mijn literaire en intertekstuele analyse, want ik heb het boek niet gelezen. Wel kan ik zeggen dat het een rustiger nummer is, niet één van de bands schreeuwnummers. Langzaam pikt de instrumentatie iets op, laagje voor laagje, en zelfs blazers komen weer tevoorschijn. Het lijkt wederom op een relatie op het punt van breken, maar de verteller geeft al aan niet van haar zijde te wijken. “What makes you think I’m enjoying being blamed out of love?” sneert Berninger terug na, hoogstwaarschijnlijk, een verwijt. “Go ahead! Throw your arms at me at night,” lijkt hij te zingen. Ambigu, want nu lijkt het ’t midden te hebben tussen slaan en omhelzen, voor de laatste zou “around me at night” taalkundig gezien correcter zijn denk ik. Prachtige melancholie van misschien wel het beste wat Amerika te bieden heeft.

One Day- The Juan MacLean
Call and response van John MacLean en Nancy Whang over elektronische beats en extra achtergrondzang als een soort van omniscient narrator. Na 1 ½ minuut komt er een break van de beats voor een synth tussenstukje, waarna vervolgens de beats, call and response, en 80s synths samen worden gesmolten. Zeer fijn dansvloer materiaal van het lievelingetje van het DFA label van LCD Soundsystems James Murphy.

1989- The Rakes
Rammelende gitaren en punky baslijntjes, met een lalalalalala refreintje. Dit album is natuurlijk in Berlijn opgenomen, en 1989 lijkt mij te verwijzen naar het jaar dat de muur viel, maar in de teksten kan ik dat nog niet helemaal ontdekken, hoewel ik wel dead Russian soldiers meen te horen. Enfin, het is niet heel raar dat dit de eerste single van het album wordt. Beetje uit je dak gaan over een meer uitroepende dan zingende Donohoe. En dus dat refreintje. Soms moet je op je sterkste punten spelen natuurlijk, en dat is zeker niet zingen of al te ingewikkeld doen. Drums en bas zorgen voor een simpel canvas, gitaarloopjes wandelen in en uit het nummer, en daarover Donohoe. Verre van briljant, maar potentieel vermaak live is er wel. Track van het album Klang!.

Winter Wonder- Jeremy Jay
Enigszins gedetacheerd klinkt de stem van Jay. Het nummer begint al met het meerdere keren noemen van de titel, “Winter, wonder”, over wat nog het meest klinkt als een akoestische gitaar. Vervolgens noemt Jay op hoe een wondere winter zou moeten zijn. Dromerig is het nummer dus zeker, maar de atmosfeer instrumenteel en qua zangtoon roept dit ook op. Ideaal voor als je in de trein zit naar buiten starend in, jawel, de herfst. (hilarisch… -ed) Track van het album Slow Dance.

Illusions- Heloise and the Savoir Faire
Wie deze blog een beetje volgt weet dat ik al een aantal keer de loftrompet heb geschald voor deze New Yorkse band. En dit nummer sterkt mij alleen maar in mijn geloof. Een beetje het midden houdend tussen dance-punk a la The Rapture en meer ritmische en stilistische varianten schiet deze single dansend en swingend uit de startblokken. Heerlijk baslijntje ondersteund door de drums. “You’re feeling hot tonight, you’re feeling hot night. Because your body looks so good you should be dancing all night,” zingt onze Heloise. Yup, dat geeft de sfeer wel weer. Van de remixes op de single is vooral die van Modus Vivendi lekker.

Peace- Swan Lake
Als je dacht dat de vocalen soms niet uber makkelijk te verteren waren bij Wolf Parade, de andere band van Spencer Krug, dan krijg je van deze track echt een hartaanval. Ik denk dat de vocalen potentieel iemand van deze track zouden kunnen weerhouden. Het is veel minder pop dan Wolf Parade, veel theatraler in alles, en ontoegankelijker tevens. Krug deelt de vocalen met de andere twee leden, Bejar en Mercer, waarvan één van de twee de hoofdrol neemt. Niet makkelijk om in te stappen, misschien dat het in album verband een logischere plaats heeft en dat het dan vloeit. Track van het album Enemy Mine.