Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?
Track: ‘What Would I Want? Sky’ by Animal Collective (listen here)
Average Grade: 4.6
Anna: I belong to the minority of people that don't like Animal Collective (yeah, I know, crazy, right?, blah, blah). Their sound just irritates me on too many levels and this song did nothing to lessen said irritation; after a pretentious dirge for an intro, it unfolds into a sea of boredom.
3/10 (I am not having a cranky month)
Jon: The Animal Collective tag feels so at home on this electric jungle of sound. By the time Panda Bears mesmeric vocal hits I'm already lost in a magical musical coma.
9/10
Jox: Ok, I'm just going to out myself as uncool here. I just don't get what it is with Animal Collective - they are just so unimpressive. Urgh. Listening to this was actually a chore, I just couldn't care enough to, well, care.
2/10
Linda: So, Animal Collective. Every time I see that name I get the impression I'm supposed to immediately jump on the bandwagon and shout things about the absolutely unmatched creativity and amazing inspiring qualities of this band. Well, I'm not going to (I think Pitchfork already volunteered to do that job for the next couple of years). But I must say that I'm quite taken by this song, especially the second part.
7.1/10
Stef: Too. Many. Noises. Can’t. Focus. On. The. Song. Oh, it is the song? Well, la-di-da then.
2/10
De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuw nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief al misschien iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.
Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!
In het Engels dit keer dat deze column ook verschijnt op een Engelse site en ik de tijd momenteel niet heb om het in twee talen te doen. Sorry!
Track of the week:
‘Get Down, Stay Down’ by Tempo No Tempo
I don’t know why, but I really expected this to be a jangly guitar band. Never judge by the cover, eh? Instead what you get is a nifty bassline, some manipulated vocals (or lo-fi produced in any case) which bear some resemblance to Luke Jenner’s (The one who actually remained in The Rapture) voice though the pitch is decidedly less high. So some bass, some added sounds which to me sound rather like one instrumental or another taken from the Blues Brothers film, and some yelping voices that stay a bit in the background due to the way they recorded it (or how the microphone was set, or whatever). In any case, colour me surprised, and positively. It has a bit The Rapture in it actually, most of it dancey, sometimes a bit of rocky/experimental guitar, and during the ending the latter vibe takes over. Good track this, and I’m intrigued.
http://hypem.com/track/959359/Tempo+No+Tempo+-+Get+Down+Stay+Down
‘Low Shoulder’ by Toro Y Moi
So, Stereogum put his album in their top 25 to watch for next year, and it leaked just last week, so quite a bit of buzzing going on around this one. This is the tenth track of the album and it seems to me a bit less lo-fi vibe than the rest of the album. The synth is pretty clear on this one, but due to the way everything is layered it does sound a bit muddled. Actually, the bits where that clear synth takes top are definitely the best parts of the track. The rest is not really that gripping actually. If he goes for that dreamy vibe, that has been done to death this year, and the problem is it is done better as well. It is a sound that has been making waves, and I guess Toro Y Moi is late at a party that probably never really got that started in the first place.
http://hypem.com/track/965160/Toro+Y+Moi+-+Low+Shoulder
‘Sweet Dreams’ by The Big Pink (Beyoncé cover)
You know, I’m not writing for this site because I’m that much into pop, you know? So I’m happy to listen to all the obscure bands and their friends hoping to find a gem, and finding those takes up so much time that I rarely listen to the chart topping acts. With that said, of course I know Beyoncé, and having been to many a party in which the room lights up when a track of hers is put on I have respect for her craft. What happens when “alternative” acts start to cover her, though? It is rather endearing when Antony Hegarty does it, not so much when The Big Pink take a stab at it. Though, on it’s own, it has a bit of an old grunge ballad vibe to it, and it’s not as horrible as I expected it would be. It’s rather decent, actually, so fair play to them.
http://hypem.com/track/960937/The+Big+Pink+-+Sweet+Dreams
‘Diminishing Returns’ by Ali Love (Luca C. & Brigante remix)
Oh my, does that opening beat take me back to that Mojito commercial which has been playing for way too long in way too many cinemas. I remember doing this track and not really liking it as it was too poppy. Luca C. & Brigante do good when they take his voice from its prominent position and coat it a bit so it doesn’t sound as clear and pop as it did in the original. The added music functions in much the same way as well, so when looking at it like that it certainly improved the track for me personally. With that said, it is rather caught in between an underground club vibe and something more happy and accessible, a juxtaposition which rarely enhances a track. Rather fetching, but it is not able to induce me with sheer excitement.
http://hypem.com/track/963754/Ali+Love+-+Diminishing+Returns+Luca+C+Brigante+Remix+
‘I Can Talk’ by Two Door Cinema Club (Golden Bug remix)
I did this track not too long ago, then it was a French Horn Rebellion remix, and now it is the Golden Bug remix which finds its way in my playlist. And they do not beat around the bush. They waste no time in introducing a bit of oomph to the song, which then is aided by some manipulated vocals as well. Very much a mix that will never be celebrated for its restraint. With my love for smooth remixes you would expect me not liking the track, but actually I kind of fancy bits of this remix. The middle section is a nifty build-up, after which surprisingly a rather understated beat makes an appearance. After they’ve expanded on it you expect a climax of some sorts to appear, but it never really lives up to that promise, and it makes it feel like the track kind of fizzles out. Decent, but you would have hoped for a bit more, and I cannot really see it set the dancefloor alight.
http://hypem.com/track/964186/Two+Door+Cinema+Club+-+I+Can+Talk+Golden+Bug+Remix+
‘Engelska’ by For Disco DJ’s Only (Tyko Nordstrom Disco Dub)
Oh gosh, this is a slooooww burner, too bad it doesn’t burn as much as it is slow. I’m not really sure what I can say about this one except that this Tyko Nordstrom dub is quite dull. It’s got a bass in it, yeah, but not sure if you can qualify everything with a bass as disco. Oh well, it perhaps is disco, but it is so slow moving and quite constantly the same that I personally can’t see how I should derive pleasure from it.
http://hypem.com/track/958882/FOR+DISCO+DJS+ONLY+-+Engelska+Tyko+Nordstrom+s+disco+dub+
New Young Pony Club zal op 1 maart met een nieuw album komen. Deze zal The Optimist heten, en het album zal verhalen over George Martinez, een rasoptimist in de puurste zin van het woord. Zelfs toen hij kinderen kreeg en het saaiste leven kreeg wat een mens zich kan bedenken vond hij nog trots en vreugde in het feit dat zijn kind alle woorden letterlijk kon citeren van de nieuwe tandpasta reclame, die met de aap en dansende wortel achternagezeten door Nietzsche die de aap er van wil overtuigen dat ze familie zijn in een derde graad (God is immers dood, waar komt de besnorde man anders vandaan?).
De band zal op 14 december ook een nieuwe single ter download aanbieden. Deze heet ‘Lost a Girl’ en zal vrij te verkrijgen zijn via de website van de band.
Volgend jaar zal het debuutalbum uitkomen van We Have Band, wat WHB zal heten. WHB staat voor We Hold Barry, en is een verhulde ransom note. De band stelt dus een ruil voor. Het aantal letters van de song titels bij elkaar opgeteld zijn het aantal duizenden euro’s die geleverd moeten worden op de Mortimerbrug in Yorkshire waar Barry, in een kippenkostuum zodat niemand merkt dat hij het is, zal worden verruild voor het bedrag in cash. De politie zei, nee, dit doen we niet, we eisen dat het een rupsenkostuum is. We Have Band zei, nee, een kippenkostuum, maar het bedrag mag ook overgemaakt worden. De politie zei, nee, het bedrag wordt niet overgemaakt, we nemen het bedrag in cash mee, en dan maar Barry zonder kostuum. De ontvoerders zeiden, okay, we vergeten de cash, maar we eisen het kippenkostuum op Barry. De politie zei, vergeet Barry, breng alleen het kippenkostuum, en draag dat over aan ons. En zo geschiede dat afgelopen nacht We Have Band in Yorkshire een kippenkostuum overhandigde aan de politie, een overdracht die gemoedelijk verliep.
We Have Band zal binnenkort ook nog met een clip komen voor de track ‘Honeytrap’, en deze zal ook een paar remixes krijgen. Met ‘Honeytrap’ sloot de band zijn twee concerten in Nederland af, en IKRS for one was euforisch. De eerste officiële single van het album zal pas in maart uitkomen, en deze heet ‘Divisive’. Het album zal ergens begin volgend jaar uitkomen.
Het volgend jaar uit te komen album van Yeasayer zal minimalistischer zijn. Dit zei de band in een interview met Fact Magazine. Ze willen minder geluiden op het album, en elk geluid moet tellen en een duidelijke functie hebben. Overbodige dissidenten zijn eruit gegooid. Ze huurden onder andere Steve Revitte in to “execute some of the sounds”. De band gaf ook aan dat er minder stemmen moesten opgaan. Daarbij zullen ze directer zijn, en moet het collectief geheel gericht zijn op één stijl. Een terugkerend thema op het album is paranoia. Daarbij komt het album met een bonus disc met daarop een speech van Stalin net voor hij Trotsky uit de Soviet Unie wegveegde.
Het album heet Odd Blood en zal in februari uitkomen. Yeasayer zal met dit album ook proberen om een label van zich af te schudden. De band gaf aan dat sommige nummers reacties zijn “to the perception of Yeasayer as some sort of freak-folk, hippie outfit, a label that we've always been uncomfortable with.”
Het nieuwe, derde album van Pantha du Prince zal Black Noise gaan heten. Het album zal op 8 februari uitkomen via Rough Trade en is de opvolger van het in 2007 uitgekomen This Bliss. De tracklist is een mix tussen Engelse en Duitse titels, dit om de samensmelting tussen Engeland en de Duitse deelstaat Saksen weer te geven. Deze samensmelting is altijd geheimgehouden in politieke kringen vanwege de grote spanning die het zou kunnen opleveren. Saksen is namelijk in het Oosten van Duitsland, wat het door Angela Merckel geleide natie zou sandwichen tussen twee stukken land die de Engelse koningin aanbidden. Een mental image die een te grote schok zou veroorzaken mocht het publiekelijk bekend geraken.
Het album kent onder andere bijdragen van Noah Lennox van Animal Collective en van !!! en LCD Soundsystem bassist Tyler Pope.
Noah Lennox komt onder de naam Panda Bear met een nieuw album. Dit zal de opvolger worden van het in 2007 uitgekomen Person Pitch. Volgens Lennox zal het album iets donkerder van toon zijn en klinkt het dramatischer en romantischer. Oh ja. Hij zegt dat hij al ongeveer een half jaar lang in een sampler zone zit, en het is algemeen bekend dat het daar moeilijk uitkomen is. Want het kost minstens twee extra strippen om in Manhattan te komen, en wie wil dat nou op een reguliere basis doen?
Ook sprak hij over de Animal Collective film die uit zal komen. Hij zei dat het vrij donker zal zijn, en meer iets wat qua toon betreft bij de andere bandleden past dan bij hem. Ook zegt hij dat een nieuw Animal Collective album wel even op zich zal wachten. De leden van de band hebben er nog niet over gesproken, en Lennox wil zich eerst richten op zijn solo album, en na zoveel tijd van non-stop touren zegt hij dat het ook tijd voor de band is om het wat rustiger aan te doen.
Het nieuwe album van Massive Attack zal Heligoland heten. De tracks op dit album zijn allemaal verkortingen van bekende uitspraken en gezegdes uit dat land, zoals: “Pray for rain… and I’ll smack you in the head”, “Saturday come slow… I’m not enjoying my Friday but I know the headache on Saturday will be worse”, en “Girl I love you, but your breasts are just too large for my liking and I’m afraid the right one will poke one of my eyes out”.
Eerder dit jaar bracht de band al een EP uit genaamd Splitting the Atom. Dit album zal volgend jaar februari uitkomen. Veel mensen waren bereid Massive Attack een handje te helpen met het album. Zo kan je Tunde Adebimpe (TV on the Radio), Adrian Utley (Portishead), Damon Albarn (Blur), Guy Garvey (Elbow) en Horace Andy horen. Ook zal de hand van Timothy Goldsworthy een paar van de tracks kleuren.
Dit weekend is het debuutalbum van Toro Y Moi gelekt. Dit album heet The Causers of This. Het zal officieel uitkomen op 23 februari via het Carpark label, dus u hebt tijd zat om dit te previewen, no? Het album kent een track genaamd ‘Fax Shadow’, afgeleidt van een bevel van korporaal Von Dartung aan Leni Riefenstahl om dit te doen. Echter, Riefenstahl wist niet hoe, en overkomen van schaamte deed ze iets wat ze wel kon, namelijk het bericht zo editen dat dit bevel eruit geknipt werd. Soms kunnen totaal ongerelateerde kwaliteiten toch van pas komen! Oh. En het mooie van editen is dat alles wat je ergens uit-edit, je later ook weer ergens anders in kan editen, en zo kon zij wat algemeen gezien wordt als haar grootste na oorlogse filmpje maken aangaande de multifunctionaliteit van de Dreissler Fax 900.
Overigens was Von Dartung furieus, maar toen hij verhaal wilde halen bij Riefenstahl merkte hij dat hij uit zijn leven geedit was. Niemand wist meer waar de goede man was, maar analyses van de film King Kong na 1942 berichtten opeens wel over een Duitse man in de hand van Kong samen met Fay Wray. Critici zijn zeer verbaasd over de totale omissie in eerdere analyses van de film en wijdden dit aan een boycot van een door Hitler geleid Duitsland.
Het album van Lindstrom & Christabelle is gelekt. Het album heet Real Life Is No Cool en zal officieel op 19 januari uitkomen. De eerste track van het album heet ‘Looking For What’. Andere titels van de tracks zijn: ‘Never Say Never’, ‘Keep It Up’, ‘Baby Can’t Stop’, ‘Let It Happen’, ‘Let’s Practise’, en ‘So Much Fun’. Ik wil niet al te zeer open deuren intrappen, maar het antwoord op de eerste vraag kan ik aan de hand van een bepaalde rode draad wel aangeven.
De Noor Lindstrom bracht dit jaar een album uit samen met Prins Thomas, met wie hij al eerder samenwerkte. Dat deed hij ook al met Christabelle (aka Solale) op bepaalde losse tracks, maar nu dus voor het eerst in albumverband.
De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuw nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief al misschien iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.
Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!
In het Engels dit keer dat deze column ook verschijnt op een Engelse site en ik de tijd momenteel niet heb om het in twee talen te doen. Sorry!
Track of the week:
‘Chicken Dream Inside Egg’ by Pink Skull
Oh don’t get me started on the name of this track now. And they have the tendency to do such things as well! Oh dear… The puns, can you imagine the puns one could make if this track would be horrible? Anyway, it isn’t, so there goes that. Actually, this seven minute track is fabulous. Or well, at least the first six minutes, no idea what they were on when they added that last bit, though I can imagine it was the inspiration for the title. The rest is a delight though. Very danceable. That bass is ridiculous really. Sometimes they hold it back, and then they come back even more powerful (or perhaps it just seems that way because they held it back for a moment). Whichever way it is, it is really a nice track. They also add other sounds to the mixture during the course of the song, like a bit of vocal work even, but the bass is the main ingredient, and it’s a fun one it is.
http://hypem.com/track/953485/Pink+Skull+-+Chicken+Dream+Inside+Egg
‘I Have the Moon, You Have the Internet’ by The Field (Gold Panda remix)
Structured and flowing soundscapes is more The Field’s thing, and random noises more Gold Panda’s I guess. At least, I cannot seem to remember that the original sounded so fragmented and cut up. The heartbeat is nice though, that is really something which adds a certain vibe to the song. Perhaps it is just my personal preference to smooth running tracks which make this remix sound a bit off. Because for all the interesting noises and sounds added to the track and the imagery and feelings they evoke, it to me bops along. If you like that sort of thing and are into the melting of all kinds of different sounds in order to evoke a certain imagery, then this remix probably is one you want to listen to, as I can see and admire what Gold Panda does. I just don’t happen to particularly like it. Well the idea behind it I do like, the track itself does not scream “put me on repeat” to me.
http://hypem.com/track/960802/The+Field+-+I+Have+The+Moon+You+Have+The+Internet+Gold+Panda+Remix+
‘Future Breeds’ by Hot Hot Heat
I remember liking several tracks of these guys actually. This track certainly does not incorporate and build on the qualities I liked in previous tracks. And if it does then surely it is rather well hidden. The voice is a mixture of singing and reciting, just like the music is a rather curious mix of not being fast enough to be interesting and not having a structure which incites it. Perhaps the band wanted to add some gravitas by at one point stripping the instruments so you just hear the main vocals recite one thing or another, but since the first three quarters of the track did not keep my interest I will probably never know what he is banging on about during that point in the song. I’ll just try and find ‘5 times out of 100’, that was at least dance inducing, no?
http://hypem.com/track/955314/Hot+Hot+Heat+-+Future+Breeds
‘Live Alone’ by Franz Ferdinand (Delorean remix)
Gosh, I do like the output from these Spaniards. And from the Scottish contingent of this song as well, but me liking Franz Ferdinand is nothing new (to me at least). But Delorean is a new one to me this year, and their tracks seemed very nice when I listened to their Ayrton Senna EP. Here they take on the disco ‘Live Alone’ track made by Franz Ferdinand, and they do put their stamp on it I say. Even the vocals are barely recognizable and made to fit the dreamy, twirling track Delorean has made out of it. Bit of a it’s-after-3AM-and-it’s-summer-and-I-am-dancing-at-an-outdoors-festival kind of thingy. That is what it provokes to me at least. Eyes closed and twirl, that is what it says to me. So all together quite a different tone from the original Franz track, then again, that is the idea of a remix I guess. And they succeed in that very nicely.
http://hypem.com/track/960624/Franz+Ferdinand+-+Live+Alone+Delorean+Remix+
‘Youthless’ by MillionYoung
Okay, the voice, not my thing really. Even in the short running time of the song I can safely conclude that. So not terribly excellent I guess. I like the piano, but with the song running only 2 ½ minutes the track does not have the punch that a short song like this needs in order to be memorable. And it fades out as well, which has me thinking that I possibly have an incomplete track. But that is not the case, I guess, I think, well…
http://hypem.com/track/961531/MillionYoung-to+review%2C+Youthless
‘Catch Me Baby’ by Paradise Lost
Paradise Lost is one of the bigger works by Milton. It also apparently is the name of a party in Australia, and this crew also edits disco tunes. This track is one of those edits. To be honest, I’m not so sure about this one. It is disco with that soul voice and the “Catch me on the rebound, baby” line evokes a classic disco vibe. But it seems as if it is playing too fast. As if they cranked up the BPM significantly. Whether they did it or the original is played this way I have no idea, but in any case I do not particularly care for it. The vibe it evokes to me is that they’re rushing through it, which is not really a feeling you want to evoke, is it?
http://hypem.com/track/953484/Paradise+Lost+-+Catch+Me+Baby
Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?
Track of the week: “Immaterial” by Lonelady (listen here)
Average grade: 5
Jox: Well, this seems like the sort of track I should really love. But I don't. It just seems too flat, too riddled with mid-atlantic confusion, too boring. It's like a Tori Amos track without any of the flair. I just spent the last 1 minute 30 waiting for the end.
3/10
Linda: This rips off so many artist that I can't even begin to list them. Still, I really like this song, though that might just be the Alanis Morissette-like vocals causing me to feel all sentimental about a much simpler time when guys were just guys and my mother still made my sandwiches in the morning.
7.2/10
Jon: I didn't know the artist when Stef posted this weeks song, and I haven't googled her as I want to judge the music alone. And on that note I can say that I'm impressed by both the vocals and the music. I like that this artist brings something a little different to the table. She's dared to tamper with structure, instrumentation and above all she isn't desperately trying to impress us with vocal gymnastics. Her vocal tone is sweet, my only worry is how well she can transfer this promise to the live stage.
7/10
Anna: I'm going to need an ear-therapist after this one. If you know a good one, please contact the editor of this column, who will also pick up the bill. Only serious and discreet professionals, please.
3/10
Stef: I actually thought the track quite decent until I listened to it a final time when the way she sings “im-ma-te-rial” starts to grate. Because she does say it like that, in syllables. And she has the tendency to do that actually. Now I’m confused as to what to give it. Now that I’ve read Linda saying she sounds like Alanis Morissette, gosh yes, that she does in any case.
5/10
Sparky Deathcap / Copy HaHo / Los Campesinos! live in LondenDoor Linda Wijlaars
Als ik alleen naar een concert ga, voel ik me meestal toch wat minder op mijn gemak dan wanneer er iemand naast me staat die ik bij ieder nummer wat er vooraf gedraaid wordt lastig kan vallen door al na twee seconden het nummer te raden. Iedereen is met vrienden bij het concert en iemand die alleen staat wordt vaak toch een beetje vreemd aangekeken. Bij The Garage is daar echter totaal geen sprake van. Vooraan het podium staat een hele verzameling van einzelgangers die het hele zuiden van Engeland (en Nederland) lijken te representeren. Dat mensen massaal zo ver reizen om de band van vanavond te zien (of ze zelfs de hele tour achterna reizen in een enkel geval) wekt natuurlijk hoge verwachtingen. Nu heeft bijna iedereen die er staat ze ook al meerdere keren gezien en weet dus dat die verwachtingen minstens gerechtvaardigd zijn. Het is alleen alweer een tijdje geleden dat LC! in het thuisland optrad. Nu met het derde album, Romance is Boring, op komst is het daarom weer eens tijd om het podium op te gaan.
Maar niet voordat vriend van de band, Sparky Deathcap, eerst heeft mogen optreden. Sparky begint met een verontschuldiging: hij heeft namelijk pig flu, or man flu (But really, that’s just the same, isn’t it feminists?). En met die simpele opmerking is meteen de hele toon voor het korte optreden van Sparky gezet: nummers met een sarcastische ondertoon terwijl hij zichzelf begeleidt op gitaar. En met een beetje hulp van Gareth Campesinos! die de powerpoint presentatie verzorgt. Yup, een powerpoint presentatie. Want het is uiteraard bijna Halloween, en daar wil Sparky ons nog wel iets over mededelen door middel van een powerpoint presentatie. En helaas voor Sparky is die presentatie ook wel zo ongeveer het enige wat een beetje de aandacht bij zijn optreden weet te houden. Zelf staat hij er namelijk een beetje bij als een zak aardappelen en lukt het hem niet echt om boven het geroezemoes in de zaal uit te komen. Gelukkig is daar dan nog zijn backing band bestaande uit alle zeven leden van LC! die hem bij de laatste nummers even bijstaan en zorgen dat het grootste deel van het publiek toch even hun aandacht op het podium richt. We zullen het maar wijten aan zijn griepje.
Na Sparky Deathcap is het tijd voor het Schotse viertal Copy Haho, wat qua muziek al een heel stuk meer in de richting van LC! ligt: vrolijke dansbare muziek, helaas alleen zonder de inhoud die LC! dan weer wel heeft. Daardoor blijft het dan ook niet echt hangen, en de stage banter maakt het er ook niet veel beter op. Schijnbaar is de bassist (die nogal graag in het middelpunt van de belangstelling lijkt te staan) deze tour van de slechte grappen, en schijnt hij te denken door hier slechts naar te refereren al een grap te hebben gemaakt. Wanneer het uiteindelijk na verschillende pogingen nog niet lukt om mensen daadwerkelijk aan het lachen te krijgen, springt hij in een wanhoopspoging maar het publiek in om toch zijn benodigde hoeveelheid aandacht te krijgen. Buiten de bassist om probeert de rest van de band gewoon de set af te werken, wat nog redelijk lukt zonder de volledige aandacht van de bassist.
Als Copy Haho het na een half uurtje voor gezien houdt, is het tijd om het podium klaar te maken voor LC!, iets wat nogal wat tijd in beslag neemt gezien de band inmiddels uit wel acht personen bestaat. Toetseniste Alex werd dit jaar vervangen door Kim, de zus van Gareth, en omdat Gareth toch enigszins de neiging heeft het publiek in te springen en alle vrije ruimte op het podium optimaal wil gebruiken, neemt Rob ‘Sparky Deathcap’ Thomas het glockenspiel voor zijn rekening. Ondanks dat iedereen in de zaal voor LC! is gekomen en het uitverkocht is, is er ook vooraan toch meer dan voldoende ruimte voor iedereen. Gareth zelf geeft het ook al aan tijdens het optreden: Relentless Garage is echt een fantastische venue. Het is deze zomer pas geopend en ziet er mede daarom dan ook geweldig uit. Niet dat een nieuwe venue automatisch betekend dat een venue ook goed is (mag ik hier even verwijzen naar Watt, Rotterdam?) , maar the Garage is één van de beste zalen die ik tot nu gezien heb.
Maar het gaat uiteindelijk niet om de zaal, maar om de band die in die zaal staat. LC! kiest ervoor om met een rustiger nummer te beginnen, wat niet zo’n goede keuze lijkt gezien het nu wel even duurt voor iedereen echt los komt. Niet dat dit heel lang op zich laat wachten want zodra er een nummer van het eerste album voorbij komt staat de hele zaal op zijn kop. Gareth houdt zich ook zeker aan de belofte dat hij, nu Sparky over het glockenspiel gaat, nog actiever over het podium en de eerste rijen voor het podium zal stuiven. Al na twee nummers staat hij bezweet het haar uit zijn gezicht te wrijven terwijl de andere zeven nog fris op het podium staan (If I seem tired, than that’s because I played the first half for Arsenal). De set wisselt af tussen nummers van het eerste album, Hold On Now, Youngster… en de ‘record’ We Are Beautiful, We Are Doomed, die allemaal met een gelijk enthousiasme worden begroet. Ook komen er enkele nummers van het nog uit te komen nieuwe album voorbij.
De band lijkt zeker gegroeid te zijn sinds het uitkomen van WABWAD: waar het eerst nog “Oh, we kid ourselves there’s future in the fucking, but there is no fucking future,” was, is het nu “The sea is a good place to think about the future”. Toch nog een toekomst voor de band dus, al lijkt romantiek wel te zijn opgegeven gezien de album titel Romance is Boring waar het op het vorige album nog was: “The only way to vaguely get along in love is to love the other slightly less than you get in return. I keep feeling like I’m being undercut.” Ook instrumentaal is er ruimte voor nieuwe dingen als een slide guitar en de dwarsfluit die Kim Campesinos! met zich meebrengt. De samenzang lijkt ook te zijn uitgebreid op de nieuwe nummers, vooral door Ellen en Kim. Het meest in het oog springende nieuwe nummer is echter ‘The sea is a good place to think about the future’. Alle vrolijkheid die zo kenmerkend was voor LC! wordt hier achterwege gelaten en waar het nummer an sich al goed was, werkt het live nog vele malen beter. Gareth staat zichtbaar emotioneel op het podium en schreeuwt de teksten letterlijk de zaal in, welke het bijna nog rauwer terug schreeuwt.
Hoogtepunt van de avond blijven echter nog steeds ‘You! Me! Dancing!’ (wat na één toon al direct met een enthousiasme wordt onthaald alsof Engeland net wereldkampioen voetbal is geworden) en vaste afsluiter ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’ van het eerste album. Waar het bij eerdere nummers al een chaos was, is die hier compleet. Zowel op het podium als in de zaal, en bij de security die ook niet schijnt te weten wat ze overkomt. It's all flaming limbs at the front line. Ondanks de chaos blijven de jongens en meisjes van LC! toch zo ongeveer de meest aardige band die er op deze wereld rondloopt. Het publiek wordt uitgebreid en oprecht bedankt voor het komen, naast iedereen die ook maar iets met de band te maken heeft. En na afloop neemt iedereen ook ruim de tijd om een praatje te maken met alle aanwezigen en de nodige persoonlijke bedankjes uit te reiken (tweede keer in een maand tijd dat een band me persoonlijk bedankt voor het aanwezig zijn, I’m feeling ever so slightly self-conscious here).
Vitalic live in de Melkweg
Oh wat een flut land. Dat moet Pascal Arbez toch hebben gedacht. Na technische problemen op Lowlands waardoor hij een kwartier lang voor joker op het podium stond was ditmaal wat bekend staat als het linkerscherm niet functioneel. Een uur lang, niet functioneel. Terwijl Arbez en zijn crew de oplossing proberen te vinden verstrijkt de tijd langzaam maar gestaag. Ondanks dat er redelijk goed gedraaid wordt (een uitgaansavond had makkelijk kunnen plaatsvinden met allerlei electro stuff en remixes van mainstream artiesten als Kanye West en Katy Perry) wil iedereen toch waarvoor het gekomen is, namelijk de set van Vitalic. Op het kaartje staat 23:00, op het papiertje aan de deur staat 23:15, de realiteit is 00:15. Oh ja. Nu was een laatste reguliere trein sowieso een grote gok geweest, nu had je niet eens ook maar iets van de set kunnen zien. Jammer voor de mensen die de trein van 00:26 hadden moeten hebben. Het is een reden voor een landelijk nachtnet, het stimuleert de “goede” uitgaanscultuur, als in bandjes en dansen in plaats van een saaie kroeg waar toch het enige wat je kan doen ter opleving drinken en roken is.
Na ruim een uur te hebben gewacht begint het scherm te functioneren en komt Pascal Arbez, aka Vitalic, het podium op. Zijn eerste album wordt gezien als een landmark in elektronische muziek met nummers als ‘Poney Pt. 1’ en ‘My Friend Dario’. Flashmob volgde dit jaar dat album op en werd wederom lovend ontvangen. Dus het is geen wonder dat Vitalic op een goed gevulde Melkweg mag rekenen. En terecht, op basis van de albums. De vraag is natuurlijk weet hij dit ook om te zetten in een live environment. Om dit uit te vinden is een hele variatie aan culturen samen gekomen. Van jonge hipster homo’s tot restanten van de jaren 90 acid house scene, van artier-than-thou Australiërs tot bierbuikige oerhollanders: van alles staat een uur lang te wachten in de zaal tot de eerste klanken van de tussen twee gigantische schermen staande Arbez.
Wanneer deze klanken komen blijkt dat Arbez niet alleen op album een meester is in mensen in zijn wereldje zuigen, maar ook live. Het is intrigerend, en veel is te danken aan de opbouw in de nummers, die allen uiteraard verlengd worden al dan niet binnen de muziek zelve. Af en toe maakt Arbez uitstapjes (Galvanize! Dup-dup-duh-doem of-hoe-het-ook-gaat), maar komt dan toch weer terug bij het nummer van zichzelf waarmee hij startte. Zo wordt het publiek dat met het hoofd aan het knikken is op het eerste deel plots ingefluisterd door de muziek dat er een opbouw bezig is. Velen handen gaan omhoog in afwachting van de climax, en Arbez is een geduldig man. Dus je wordt steeds meer bevangen door anticipatie en enthousiasme, en daarna komt de beukende en stompende electro waardoor iedereen ontploft. Telkens weer slaagt Vitalic erin deze elementen op de juiste momenten in te zetten. Louter op ‘My Friend Dario’ lijkt de climax minder te werken, misschien haast wel omdat op album dit al zo goed werkt dat als je het live anders wilt doen het wat minder loopt. De rest van de set is echter een schoolvoorbeeld van hoe dit te doen. En dat velen mogen leren.
Dat het moeilijk is jezelf in te houden bij een zodanige structuur wordt meermalen bewezen. En dan vooral door mensen die te pas en te onpas het podium opklimmen. De bouncers reageren steevast te laat, en als ze komen worden ze door Vitalic gemaand niet in te grijpen. Zo geeft Arbez een lesje in hoe te draaien aan iemand, en wordt er lustig handen geschud. Op het laatst, tijdens s’ werelds kortste encore, staat het podium vol dansende mensen, en als het is afgelopen schudt Arbez iedereen het handje na het gehele publiek een saluut te hebben gegeven. Dit saluut is het antwoord op een oorverdovend applaus, en een terecht applaus at that. Meeslepend en intrigerend: Vitalic trekt je zijn wereld in. Een wereld waar je niets anders kan doen dan bewegen op de noten die Vitalic speelt. Ook live weet de man topkwaliteit te leveren.
Interpol zal volgend jaar de opvolger uitbrengen op het in 2007 uitgekomen Our Love To Admire. Drummer Sam Fogarino beaamde wat menigeen al lange tijd wist, namelijk dat Our Love to Admire niet de band’s sterkste outing was. Tenzij het eenzelfde soort outing was als waar Tom Potaketz mee te maken kreeg. Potaketz kreeg een baan waarin hij eieren van kippen uit het hok moest halen. De kwaliteiten die Potaketz had meegekregen vanuit school (het analyseren van invoeringsdata) hielpen hem weinig met het begrijpen van de baan, maar overkomen van schaamte wilde hij dit niet toegeven. Na herhaaldelijk gefaalde pogingen op zijn eerste werkdag moest hij iets anders verzinnen dan daadwerkelijk de eieren uit het kippenhok halen. Voor lange tijd bracht hij gewoon eieren van thuis mee, totdat men het ging opvallen dat het aantal eieren dat geleverd werd altijd 32 was (4 keer een pakket van 8, eh?). Om ze op het verkeerde been te zetten nam hij er een keer 45 mee, maar hij stopte met zijn baan toen bleek dat het kopen van 24 eieren al over zijn salaris heen ging, en hij elke dag dus goed en wel beschouwd geld verloor.
Het nieuwe Interpol album is afgelopen lente opgenomen, en Fogarino zegt dat de band daarin terugkeert naar de roots van het eerste album. De gitaarsound van Turn on the Bright Lights zal terugkeren op het nieuwe album. Fogarino zei dat in hun drive om voorwaarts te gaan ze vergaten het herkenbare van hun geluid te behouden. Toevallig is dat volgens Dayve Hawk (he of Memory Tapes) noodzaak heden ten dage. Een uitbreiding van die theorie in het interview dat begin december op deze site zal verschijnen.
Steve Mason zal een solo album uitbrengen in maart. Het voormalig lid van de Beta Band zal een album uitbrengen genaamd Boys Outside, wat ik cru vind, want waarom laat de man ze dan niet binnen? Ow, ze zijn toch wel aardig, die jongens, ze doen toch niets? Soms moet je reageren in plaats van observeren, ja, maar Mason doet het laatste, en heeft het opgeschreven in zang. Jammer voor de jongens (twee doodgevroren, één hevig onderkoeld), maar in ieder geval kunnen wij de vruchten ervan plukken. Dus eigenlijk toch wel de goede keus, ja. Toch wel.
Het album zal uit worden gebracht via Black Melody. Het album is geproduceerd door Richard X, tevens involved in het label.
Het trio Experiment on a Bird in the Air Pump zal volgende maand een nieuwe EP uitbrengen. Deze zal heten Buy A Life. Dit refereert naar praktijken zeer gewoon in de jaren vijftig in underground New York. In bepaalde achterkamers van boekenwinkels kon men een extra leven kopen. Gelukkig werden deze doodontsnappende praktijken snel opgerold door een speciaal opgezette detective unit. Toegeven, niet dankzij de Amerikaanse regering want deze was clueless, maar het gebeurde aan de hand van tips van Elia Kazan. Sommige mensen leren het ook nooit af.
Op de EP zullen drie tracks komen te staan en uitgebracht worden via het eigen label van de band. Deze heet tevens Buy A Life. De band is recentelijk naar Chicago geweest. Daar hebben ze tracks opgenomen met producer Steve Albini, voormalig producent van Nirvana en The Pixies, en verantwoordelijk voor het dit jaar uitgekomen album van Jarvis Cocker.
Het debuutalbum van Toro Y Moi (aka Chad Bundwick) zal op 23 februari uitkomen. Dit zal gebeuren via het Carpark label. Het album zal Causers of This heten, en wie ook die veroorzakers naar wie hij refereert mogen zijn, ik vind dat ze moeten worden opgepakt, opgehangen, en langzaam uit elkaar getrokken moeten worden door een vierendeling van drie schildpadden en een nijlpaard. Nee, wat ze nu precies veroorzaakt hebben weet ik niet, maar een straf kan natuurlijk nooit hoog genoeg zijn. En aan hun hoofden gezien verdienen ze het sowieso wel, al is het maar om esthetische redenen.
Toro Y Moi bracht dit jaar al twee singles uit, waaronder ‘Left Alone At Night’, wat geremixd werd door onder andere Pink Skull en Drop the Lime.
Philippe Zdar zal zich buigen over het goed verlopen van The Rapture! Oh de druk die daarmee gepaard gaat. En de cadeautjes! De hoeveelheid chocolade pepernoten die je dan moet krijgen, en chocoladekrenten, ooooh! Maar het is natuurlijk wel logisch, want de man gaat The Rapture leiden, dus tja. En iedereen wil gered worden en naar de hemel opstijgen voor het begin van de Armageddon, en dat is wel een zakje chocolade pepernoten waard, nietwaar? Oh, maar de chaos, de chaos als Zdar teveel van de cadeautjes opeet en dan te zwaar wordt om lichamelijk naar de hemel op te stijgen, dan is de leider weg en zal complete paniek en chaos het gevolg zijn! En dan zal men terugkijken op die episode later en zeggen: “Het is maar goed dat vervolgens the Armageddon plaats vond, want de wereld was in complete chaos”, maar dat is omgekeerd, want dat gebeurt dus indirect door de Armageddon! Hoe de geschiedschrijving beïnvloed kan worden.
Het nieuwe album van The Rapture zal gemaakt worden zonder Mattie Safer. Hij is uit de band gestapt. De rest van de band is nu bezig met de plannende stages van het proces, hoewel de band eerder al aangaf op een “creative tear” te zijn, dus we zijn benieuwd. Het eerste album especially was zeer fijn. Zdar heeft onder andere ook het dit jaar uitgekomen Phoenix album geproduceerd, alsmede Bright Like Neon Love, het eerste album van Cut Copy. Zdar vertelde in een interview dat hij de acht nieuwe nummers die The Rapture hem gestuurd heeft zeer interessant vindt.
Het invloedrijke NME heeft zijn top 100 bekend gemaakt. De NME was een kleine twintig jaar terug een trendsettend muziekblad, maar zijn invloed is zeker in de laatste tien jaar naar beneden gegaan. Dit valt, helaas, ook terug te zien in de lijst, zeer heavy in de (marginale) rammelende indie-rock. Zo vindt IKRS het een beetje raar dat in tien hele jaren van muziek maken twee van de beste 25 albums zijn uitgebracht door The Libertines. Dus ondanks de contributies van zoveel mensen en het uitkomen van zoveel albums, hebben The Libertines twee van de beste 25 albums gemaakt. Dezelfde eer komt toe aan de White Stripes, Radiohead, en The Streets. En de Yeah Yeah Yeahs hebben twee van de beste 35 albums gemaakt. Als er in tien jaar zoveel muziek wordt gemaakt en je beperkt je tot het steeds laten terugkomen van dezelfde artiesten in je top 35… Het komt over alsof je een zeer beperkt deel van de uitgekomen muziek hebt beluisterd. Zeker als op 35 ook nog eens Down in Albion van de Babyshambles staat, dus eigenlijk Pete Doherty driemaal.
Ook staan er een aantal albums in waarvan IKRS sterk de invloed en kwaliteit betwijfeld. Zo dachten wij dat Hard-Fi meer het label “aardig” bandje (in algemeenheid, niet bij ons) dan dat het daadwerkelijk in de top 60 van het decennia zou belanden. Glasvegas heeft zich genesteld op plaats 70. Gelukkig maar. Daarentegen missen er enkele albums die het decennia toch gekleurd hebben, zeker in Engeland en zeker de NME. Misschien ben ik gewoon out of touch met de algemene opinie, maar de invloed en kwaliteit van de debuutalbums van Franz Ferdinand en The Killers worden toch algemeen gezien als hoger (beter) dan dat album van Hard-Fi? Nietwaar? Oh well. Nu zou de NME lijst nooit overeen gaan komen met die van ons, and that’s all right en dat hoort ook zo (verschillende publicaties verschillende lijsten), maar dan nog zijn sommige dingen verrassend te noemen.
Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?
Track: ‘Take It In' by Hot Chip (listen here)
Average Grade: 4.7
Anna: You know those nights when insomnia comes knocking at your door? No matter how tired you may feel, the eyes just don't want to close and the mind would rather think of your top 10 albums of the year instead of shutting down. You're out of hot milk and you haven't downloaded those hypnosis MP3s yet. Well, have no fear, Hot Chip's new song is here!
3/10
Jon: Depressing and dark in parts, uplifting in others. It feels like two songs melded together. It's not a bad song it's just not the Hot Chip I know and like.
5.2/10
Jox: Oh dear. It sounds like Hot Chip have stopped being fun. Even their own leader singer sounds bored of this track. The band's tracks are normally so catchy, and this is just instantly forgettable.
6/10
Linda: Nice, very nice. A pity for Hot Chip then that I don't actually like them making nice music. I'll just stick to playing 'Over and Over' over and over again.
4.7/10
Stef: It’s like Dr. Jekyll and Mr. Hyde, but in song! Too bad it is not nearly as interesting and thought provoking as the literary work, plus I highly doubt a Looney Tunes cartoon will ever be based on its premise.
4.5/10
De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuw nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief al misschien iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.
Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!
In het Engels dit keer dat deze column ook verschijnt op een Engelse site en ik de tijd momenteel niet heb om het in twee talen te doen. Sorry!
Track of the week:
Warm in the Shadows by Music Go Music (Fred Falke remix)
Well, has there ever been a Fred Falke remix that failed to run smoothly? The evidence has yet to be provided. The instrumentation here is absolutely sweet. The synth is just delightful. Funnily enough, especially at the start of the song, the vocals appear to be rather loud, as if they are copied onto the track (which of course is the case as it is a remix, but you should not be able to hear it, no?). After this initial hesitation however the track goes on to run as smooth as ever. Around minute three Falke throws a beat in it to boot so there is a bit of a change of pace, always welcome in remixes spanning over eight minutes. It is not all Fred Falke’s doing though, the original is fabulous as well. Perhaps the combination of the two should have resulted in something even better than this, but aside from the slight bump in the beginning one can hardly fault this track.
http://hypem.com/track/954508/Music+Go+Music+-+Warm+In+The+Shadows+Fred+Falke+Remix+
Which Song by Max Tundra (Passion Pit remix)
This song has a jumpy, summery feel to it, very much akin to Passion Pit’s original songs, so there should be no surprise there. The song is not as catchy though, and not as clearly produced, sounding a bit more like Neon Indian I find in terms of sound. I’m not sure about the vocals and how they mix with the music. I am not sure whether it does not really combine well with the instrumentation or if I just do not fancy the voice in itself. With Passion Pit doing the remix you expect something fun and exuberant, and perhaps it tries to be, but the exuberance has not really hit me yet, despite the summery feel.
http://hypem.com/track/954503/Max+Tundra+-+Which+Song+Passion+Pit+Remix+
The Chosen One by The Raveonettes
Lo-fi dreampop is what they call it, isn’t it? It reminds me a bit of the lo-fi movement of for example Crystal Stilts, but with a decidedly more poppy and glossy ring to it. I’m not too big a fan of this, then again I’ve never really been into The Raveonettes. I think the best bit of this song is when the guitar is turned off, I guess the guitar makes it too muddled for my liking. The song in its entirety fails to hold my attention. Only the bit sans guitar is catchy and springs out.
http://hypem.com/track/955132/The+Raveonettes+-+The+Chosen+One
Leave Your Earth Behind by Soft Rocks
I just love Soft Rocks new EP loads, so if you haven’t yet, be sure to get a copy of it and listen to it, because there are some amazing tracks on there. Not this one though, I have no idea where this one comes from. Not sure if I like it as much as the EP tracks as well to be honest. It does meander forth beautifully with some very nice sounds mixed in there, but I do think that for how smoothly it runs it lacks the catchiness of their recent EP stuff. Lots of ideas though, and it sounds terribly nice. It’s not really club, not really disco, somewhere in between, but not danceable. So if you want to take your chances on me describing this song satisfactory I would suggest not to put your whole live savings on it. Listen to it I suppose, it is worth it. Perhaps bit Memory Tapes but less dreamy and more, well, yeah, never mind. It’s nice though, lots happening, and if you want to give the band a proper chance try the EP as well. Love the slow build off as well.
http://hypem.com/track/948068/Soft+Rocks+-+Leave+Your+Earth+Behind
Won’t Go Quietly by Example (The Juan MacLean remix)
A mix for the club this one, with traditional club elements and really rather straightforward. It is dancy though, and catchy, and I can actually see myself dancing to this in the club. That, plus I actually like the vocals, and the song fits the voice, which does not always happen, mind you. Though I do hear “He’s a salmon”, which I have a hard time believing to be correct, but I also have a hard time hearing anything else. Not really fan of the rapping, but I have yet to find an instance in which I do like such a thing. Not the kind of use of vocals I encourage, but it is a whole genre, so personal preference that is rather. Why the song runs for eight minutes though is beyond my comprehension, it lacks the variety to fascinate for such a time. It is dancy though, that it is.
http://hypem.com/track/954198/Example+-+Won+t+Go+Quietly+The+Juan+MacLean+Remix+
Youth Blood by Little Jinder (Bok Bok remix)
This sounds like an Indian recipe, doesn’t it? Well, the two artists in question obviously, not the track itself, though if it was an interpretive dance it would probably be analyzed as representing some sort of blockage. It sounds as a record very much stuck, not coming out of it until about 1 ½ minute in, after which some sort of club beat has to propel the song forward, but it does not really. The contrast with Fred Falke (somewhere in this column) could not be bigger, and it is obvious in which camp I intend to put my flag. This is not working for me at all, it sounds like eight hundred unfinished sounds that are thrown together to make a song which is, in my eyes, rather unlistenable.
http://www.thefader.com/2009/11/03/little-jinder-youth-blood-bok-bok-rmx-mp3/
Mew live in oude zaal Melkweg
In de Oude Zaal van de Melkweg staat het al gedurende het voorprogramma (Cloudmachine, volgens de OOR een goed concert weggevend en Neerlands hoop, wij zijn een lichtelijk andere mening toebedeeld) barstensvol. Het concert is op de dag van aanvang uitverkocht geraakt (waar ik niets van doen heb, nee. Ghi) en dat is goed te merken. Het helpt natuurlijk altijd mee als de hoofdact, in dit geval Mew zijnde, al enige tijd niet meer in ons land een concert heeft gegeven. Dus er zijn aardig wat mensen die hoopvol uitkijken naar een succesvolle return van de Denen, die dit jaar kwamen met het album No More Stories, dat door de bank genomen positief werd ontvangen.
Een echt No More Stories heavy set wordt het niet. Sterker nog, de eerste helft voordat de heren even een pauze nemen in het midden is zeer gefocust op ouder materiaal. En wat voor materiaal! Al vroeg in de set komt een one-two punch langs van And The Glass Handed Kites in de vorm van ‘Special’ en ‘The Zookeeper’s Boy’, twee fantastische tracks. De eerste wordt erg dansbaar gebracht met daarover de prachtige stem van Jonas Bjerre. Waar veel bands zich louter focussen op de laatste twee uitgebrachte albums brengt Mew ook nog enkele nummers van hun eerdere albums, onder andere ‘Am I Wry? No’ en de prachtige closer ‘Comforting Sounds’.
Tijdens het concert laat de band zien over een geweldig arsenaal aan nummers te beschikken, sommige meer rock, andere prachtig atmosferisch. Dit alles wordt bijgestaan door een videoscherm waarin van alles voorbij komt, van een schattig kinderkoortje tot een minder esthetisch plezante oudere vrouw die ook nog daadwerkelijk wat spoken word werk verricht. De band komt ook al op in een laag van mist, wat het mystieke element nog wat verhoogt. De video’s zijn een leuke touch, en ik denk dat in deze multimedia samenleving te weinig bands er gebruik van maken. Dat terwijl Mew ook van zichzelf nog enig charisma heeft ook. Niet in het theatrale, maar de uitstraling van de heren zorgt er toch voor dat je jouw ogen er moeilijk vanaf weet te krijgen. Of het nou de drummer is, de bebaarde synth speler, of Bjerre zelf die met zijn ogen de distance in staart.
Het videoscherm is er ook niet om aan de hand van theatraal geneuzel de aandacht af te leiden van de muziek, want dat is niet nodig. Sterker nog, sommige nummers (zeker van eerdere albums) lijken zelfs strakker gespeeld te worden dan op album of ooit tevoren. Af en toe klinkt er iets slightly off, maar nog steeds leggen de heren een staaltje muziekmanschap op tafel waar veel bands een puntje aan kunnen zuigen. Dit is ook al terug te zien in de nummers zelve. Bijvoorbeeld bij de opbouw van ‘Sometimes Life Isn’t Easy’, een nummer van het meest recente album. Van zeer rustig verandert het in een euforisch klinkend en dansbaar middenstuk. Het eindstuk van de avond wordt geleverd door het nummer ‘Comforting Sounds’, wederom prachtig georkestreerd met de heldere en zeer fijne stem van Bjerre die de ene na de andere uithaal moeiteloos weet te halen om de instrumentatie bij te zetten.
Zo sluit de band Mew zijn return naar Nederland af, en triomfantelijk mag gezegd worden. De set zit vol sterke nummers, de band speelt strak, de stem is goed, en dan wordt er nog met extra elementen bijgedragen aan de show ook. Groots applaus mag de band dan ook in ontvangst nemen in een terecht uitverkochte oude zaal. Ook al was het pas op de dag zelf. De band laat zien zeker live in sterke vorm te steken en dat de pauze van Nederland ze blijkbaar goed heeft gedaan. Een zeer sterke show met strak gespeelde, goede muziek en een zeer fijne stem.
And how we know? Omdat we Dayve Hawk (aka the guy behind Memory Tapes) geïnterviewd hebben! Oh ja. Het album zal anders zijn dan het vorige, maar hij kon nog niet helemaal vertellen op welke vlakken omdat hij zoveel materiaal heeft dat er eerst een cohesieve structuur moet worden aangebracht. Uiteraard komen er ook andere dingen aan bod in het interview, onder andere zijn tijd met zijn vorige band wat hij labelt als een huwelijk wat te lang is doorgegaan, zijn jeugd als een beetje een vreemd kind, en hoe hij in de muziek van Memory Tapes meer van zichzelf kwijt kan dan bij zijn eerdere band het geval was. Hij heeft ook een duidelijke kijk op de huidige staat van muziek, zeggende onder andere dat bands/artiesten als The Beatles en David Bowie nu niet hadden kunnen bestaan en dat ironie de dood van muziek is.
Het album van Memory Tapes is absoluut een aanrader. The Quietus noemt het een “excellent album” en zegt: “That's the worry: Memory Tapes are so good at their ambiguous, emotionally manipulative trade that their music could sell you just about anything.” De BBC schreef het volgende: “Don’t be surprised to see it top your personal most-played list in no time at all.” Pitchfork gaf het een 8.3. Het is een zeer sterk album, een tip van IKRS en velen anderen, en lees dus ook zeker het interview als het binnenkort (lees, ergens na volgende week) op de site zal verschijnen.
De uit Manchester afkomstige LoneLady (aka Julie Campbell) komt met haar debuutalbum volgend jaar. De naam LoneLady suggereert dat ze ooit geen LoneLady was, maar bewijs hiervan is niet aanwezig in de archieven. Dus zocht men haar metgezel in het paranormale, en warempel het is waar dat in het huis waarin LoneLady eerst woonde, dat daar een geest aanwezig is! Echter deze kwam pas na haar in het huis door een verlate sleuteloverdracht, hoewel daarmee wel de reden gegeven is waarom het een plaaggeest is geworden, want wie vindt het nou leuk als je pas later je huis binnenkan? En al helemaal als je gewoon door de deur (en muren…) kan lopen, maar dat is geen goede etiquette, nee.
Het album zal Nerve Up heten en uitkomen op 15 februari van het volgend jaar. Dit zal voorafgegaan worden door de single release van de track ‘Intuition’, welke in januari het daglicht zal zien. Dit alles zal worden uitgebracht via Warp Records.
De band Hot Chip zal volgend jaar met een nieuw album komen, en deze hebben de heren zojuist een naam gegeven. Dit zal One Life Stand zijn. Een speling op The Last Stand, waarin Custer en zijn mannen in een hinderlaag liepen van de indianen en vervolgens werden afgeslacht. Mensen zien dit als één van de bloedigste en meest succesvolle hinderlagen (hoewel in Rusland konden ze er ook wat van), maar eigenlijk was dit performance art ter satire van de literaire situatie in de 17de eeuw in Engeland. Zo was het eigenlijk Marlowe die de literaire wereld aan het overnemen was met zijn teksten in die tijd. Zoals altijd deed liefde hem de das om, want hij was verliefd op Eleanor Constance. In een gemene streek schreef Shakespeare zijn befaamde liefdessonnetten, en gaf de first draft aan Marlowe om te lezen, maar onder de naam Eleanor Constance! Oh de geniepigheid! Denk de vreugde in bij Marlowe, die dacht dat hij het object van affectie was!
In een geheim briefje werd hij naar een bar gelokt, en daar werd hij vermoord door allerlei jaloerse auteurs (op de hak genomen vervolgens door Agatha Christie’s Murder On the Orient Express). Met dit incident in ogenschouw moet er een nieuw licht worden geworpen op Oscar Wilde’s analyse dat de sonnetten waren geschreven met een man als object van affectie, alleen waar Wilde dacht dat het een geheime liefde was van Shakespeare zelf was het dus een bijtende satire van onze William. Dit wordt dus in performance art gegoten door de Indianen en Custer, verwerkt op een dusdanige manier om de interraciale spanningen uit te beelden van die tijd, zoals emulatieve kunst betaamt.
Het vierde album van Hot Chip zal op 8 februari 2010 uitkomen via Parlophone. Op het album zijn guest appearances te horen van Charles Hayward en Leo Taylor, de laatste lid van de band The Invisible.
Damon Albarn en Jamie Hawlett werken wederom samen aan een opera. Ditmaal niet over apen. Denk ik. Neem ik aan. Dat zou raar zijn, nietwaar? Ze hebben in ieder geval de hulp ingeroepen van Alan Moore, hij van onder andere de Watchmen comic series. Deze comic series gaat over een moordplot dat enkele gepensioneerde supersterren terugbrengt in activiteit om dit op te lossen. In eerste instantie werd Groucho Marx gekozen als karakter in plaats van een superster, want, zo dacht Alan Moore, dit zou perfect aansluiten bij de non-lineariteit van de comic series, want Groucho is ook nooit te volgen. Echter Groucho stond erop dat Harpo zijn sidekick zou worden, maar Alan Moore had alle tekstballonnetjes al besteld, dus dat ging niet door. Harpo kreeg later nog zijn wraak door toch nog immens populair te worden naast zijn jaren dertig comedy following door naam te geven aan het productiebedrijf van Oprah.
Het verhaal achter de opera is nog niet bekend, maar de twee heren hebben er dus al ervaring mee want vorig jaar kwamen ze met Monkey: Journey to the West. Eerst zal de band waarschijnlijk het Gorillaz album afmaken, waar ze mee bezig zijn en die volgend jaar uit zal komen.
Art Brut frontman Eddie Argos komt met een nieuw album. Dit zal hij maken samen met Dyan Valdes van de band Blood Arm. De twee vormen samen Everybody Was In The French Resistance… Now!. En dit klopt, alleen dat konden ze toen nog niet uit de doeken doen want dan blijft er zo weinig over om te doen. Want wie bespioneer je dan nog, als iedereen lid van dezelfde organisatie is? Niemand! Nee. En op deze manier kan je mensen andere mensen laten achtervolgen, en die voelen zich dan geschaduwd, en dat melden ze dan weer aan hun superieuren, en die laten dan weer iemand anders die persoon schaduwen, en zo komt heel de natie aan hun trekken! Je moet iets te doen hebben om je mind van de oorlog af te houden. Gelukkig is het ook helemaal niet paranoia opwekkend. Gelukkig. Moet je nagaan als Frankrijk in de koude oorlog betrokken zou zijn geweest, in die staat van paranoia, oi! Maar gelukkig was het de Soviet Unie, een land vrij van paranoia, wat ook zeker geen karaktertrek is van hun dictators. Nee hoor. Nee.
De band zal in januari met een album komen vol nummers welke antwoorden zijn op andere nummers. Zo is de track ‘Think Twice (It’s Not Alright)’ een antwoord op de track van Bob Dylan van bijna dezelfde naam. Anderen die deze treatment krijgen zijn Kanye West, Martha and the Vandellas, en Avril Lavigne. Het album, genaamd Fixin’ the Charts, zal via Cooking Vinyl worden uitgebracht.
Op 7 december zal Holly Miranda met een nieuwe single komen, geheten ‘Forest Green Oh Forest Green’. Dit is een onderdeel van een gezegde van regisseur en one time cinematograaf Guy Green, welke toen hij als cinematograaf werkte aan Ken Annakin’s versie van Robin Hood uitriep “Forest green, oh forest green, why did you turn purple, it’s such a hideous scene!” Om daar aan toe te voegen, “And I don’t know if you noticed, but this is a picture, and we need scenery!” Dit omdat het bos plots kaal ging! Het bos verkleurde, en werd toen kaal! Dat kan toch niet, er moet een film geschoten worden! Stomme natuur, pfft, totaal niet meedenkend voor de esthetiek van een cinematografisch project. Overigens heeft Guy Green de film The Magus geregisseerd, welke onsterfelijk werd door Woody Allen, die zei: “If I had to live my life again, I'd do everything the same, except that I wouldn't see The Magus.”
Het album van Holly Miranda zal in februari uitkomen, en het wordt geproduceerd door Dave Sitek van TV on the Radio. Ze is een exponent van de East Village scene uit New York, en trad de afgelopen tijd ook in Europa op samen met The XX en Wild Beasts. De single kent als B-Side ‘Nobody Sees Me Like You’, een track van origine van Yoko Ono.
Grizzly Bear live in LondenDoor Linda Wijlaars
Hoewel menig circusdirecteur hier anders over zal denken, hoort een beer niet thuis in een tent. Een Grizzly Bear dan tenminste. Op Lowlands gaf het viertal al een geweldig optreden weg, maar zet ze in een zaal met een symfonieorkest op de achtergrond en dan krijg je pas echt te horen waar ze toe in staat zijn. Vandaar dat het Barbican Centre ook al maanden uitverkocht is. Gelukkig heb je dan nog zoiets als Swine Flu (gelukkig!) waardoor veel mensen op het laatste moment toch niet kunnen komen opdagen en er nog wat laatste kaarten vrijkomen, tenminste als je de kassa (en de zaal) kunt vinden in het immense Centre.
Om het publiek op te warmen is St. Vincent, oftewel Annie Clark, gevraagd om de avond te openen. Ze doet dit samen met haar violist/gitarist te midden van het podium dat al helemaal klaar is gemaakt voor Grizzly Bear en het symfonieorkest waardoor ze er nog fragieler uit ziet dan normaal. Voor de gelegenheid is de set wat aangepast: geen volledige band dus, en dat leidt tot een wat tuned down set die minder gitaar georiënteerd is dan de set die ze bijvoorbeeld weggaf op de Affaire afgelopen zomer. Ook al staan ze nu maar met z’n tweeën op het podium, er lijkt nu meer plaats te zijn voor de instrumentatie dan met de volledige band en ook krijgt Annie nu meer de kans om te laten horen wat een geweldige stem ze eigenlijk wel niet heeft. De set bestaat uit een mix van nummers van haar eerste en dit jaar uitgekomen tweede album, Actor. Hoewel dat album over het algemeen goed ontvangen werd, lijkt ze deze avond toch de grote onbekende te zijn. Als eerste verrassing op de avond, is ze dan waarschijnlijk het perfecte voorprogramma.
Na St. Vincent is het slechts even wachten op Grizzly Bear. De band was deze hele week al in London om te repeteren voor dit optreden samen met het London Symphony Orchestra. Op het album Veckatimest werden op enkele nummers de arrangementen al verzorgd door Nico Muhly (ook van Anthony & Johnsons’ laatste album), en voor vandaag heeft hij de arrangementen verder uitgebouwd tot een volledig symfonieorkest. Nu hebben de jongens van Grizzly Bear, en dan met name de bassist, zelf ook al een half orkest op het podium staan met onder andere een dwarsfluit, (bas)klarinet en verschillende piano’s en orgels, maar het wordt toch een stukje indrukwekkender met zo’n honderd extra strijkers en blazers op de achtergrond. “Don’t you thinks this is fancy?” vraagt bassist Chris Taylor dan ook bijna verontschuldigend na een aantal nummers.
En fancy is het zeker, misschien zelfs iets te fancy gezien in het begin even is te merken dat Grizzly Bear toch niet helemaal gewend is aan het mee laten spelen van het orkest. Zo bemerkt de drummer dat aftellen nu opeens essentieel is en is het voor Ed Droste toch net iets moeilijker om op tijd in te zetten. Maar wanneer die kinderziektes eenmaal verholpen zijn, is de muziek van de jaw-dropping kwaliteit die St. Vincent -- die al had mogen gluren bij de repetities -- ons eerder op de avond had beloofd. De nummers van vooral Veckatimest lijken gemaakt te zijn om met een orkest te worden gespeeld. Nummers als ‘Ready, Able’ en ‘Foreground’ klinken opeens veel voller en krijgen veel meer contrast waardoor ze er nu echt uitspringen. Ook nummers van de eerdere albums als culthit ‘Knife’ en ‘He Hit Me’ krijgen een boost met het symfonieorkest.
Niet alle nummers worden met het orkest samen gespeeld. De singles van het laatste album, ‘Two Weeks’ en ‘While You Wait For the Others’, zijn de enige nummers die de band alleen speelt. Hoewel het nog steeds de beste nummers van het album zijn, komen ze door het gebrek aan begeleiding toch een beetje bleekjes uit de verf naast de andere nummers die nu opeens hun full potential laten zien. Nou ja full potential, Chris Taylor moet na een nummer even lachend melden dat het wel jammer is dat we door het einde van het nummer heen hebben geklapt. Ze hadden namelijk een speciaal einde bedacht dat we nu gemist hebben. “Oh well, I guess you can hear it on the album.”
Welk album hij daarmee bedoelt is alleen niet helemaal duidelijk. Aankomende week zal er namelijk een speciale editie van Veckatimest uitkomen, met nummers van dat album die tijdens verschillende sessies over de wereld zijn opgenomen. Het lijkt dus erg onwaarschijnlijk dat dit concert daar ook bij zal zitten. Maar ik mag hopen dat het een hint was dat dit optreden ook is opgenomen, want het is gewoon zonde als dat niet gebeurd is. En als het dan toch opgenomen zou zijn: graag met video graag waarin de Grizzly Bears in het publiek (ja, het is Halloween mensen) ook even in beeld komen.
Julian Casablancas is nog steeds niet geheel positief over het aankomende album van The Strokes. In een interview met Pitchfork geeft de zanger aan dat de band bij elkaar zou moeten komen in januari, maar dat hij er nou niet bepaald een ede over zou willen afleggen dat dit daadwerkelijk gebeurt. Dit moet ook nooit gedaan worden. Bernard Portwitz zweerde ooit dat de kooideur van zijn ondervoede, ultra violent beer nooit zou kunnen opengaan zonder sleutel, en dit klopte dan wel, maar de spijlen van de kooi zaten zo ver uit elkaar dat de beer met zijn klauw een keer de sleutel raakte, deze bij toeval omdraaide, en de deur openzwaaide terwijl Portwitz net aan kwam lopen met een bakje water. U kunt indenken de problemen, om nog maar erover te zwijgen dat nadat zoiets gebeurt is, het zo moeilijk is om clientèle terug te winnen.
Hij zei ook dat hij altijd beschikbaar is en dat de rest van de band dit ook weet. In het interview gaf hij ook aan dat bij de eerste paar solo shows hij graag dingen wilde proberen qua show elementen. Of dit ook opgaat voor de Europese tour is mij niet bekend (noch of hij er na de eerste paar try-outs er sowieso mee door zal gaan en of het werkt). De show in Nederland is overigens van Paradiso naar de Melkweg verplaatst. Ook praatte hij in het interview (gedaan met Pitchfork) over New York en het verschil met andere steden: In some places where we toured in Europe, everything closes at like six and television shuts down at like midnight. You're like, "What the hell?" [Laughs] It's like that Woody Allen thing: "I don't want Chinese food at three in the morning but I want to know that I can get it."
Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?
