Los Campesinos live in Londen

Sparky Deathcap / Copy HaHo / Los Campesinos! live in Londen
Door Linda Wijlaars

Als ik alleen naar een concert ga, voel ik me meestal toch wat minder op mijn gemak dan wanneer er iemand naast me staat die ik bij ieder nummer wat er vooraf gedraaid wordt lastig kan vallen door al na twee seconden het nummer te raden. Iedereen is met vrienden bij het concert en iemand die alleen staat wordt vaak toch een beetje vreemd aangekeken. Bij The Garage is daar echter totaal geen sprake van. Vooraan het podium staat een hele verzameling van einzelgangers die het hele zuiden van Engeland (en Nederland) lijken te representeren. Dat mensen massaal zo ver reizen om de band van vanavond te zien (of ze zelfs de hele tour achterna reizen in een enkel geval) wekt natuurlijk hoge verwachtingen. Nu heeft bijna iedereen die er staat ze ook al meerdere keren gezien en weet dus dat die verwachtingen minstens gerechtvaardigd zijn. Het is alleen alweer een tijdje geleden dat LC! in het thuisland optrad. Nu met het derde album, Romance is Boring, op komst is het daarom weer eens tijd om het podium op te gaan.

Maar niet voordat vriend van de band, Sparky Deathcap, eerst heeft mogen optreden. Sparky begint met een verontschuldiging: hij heeft namelijk pig flu, or man flu (But really, that’s just the same, isn’t it feminists?). En met die simpele opmerking is meteen de hele toon voor het korte optreden van Sparky gezet: nummers met een sarcastische ondertoon terwijl hij zichzelf begeleidt op gitaar. En met een beetje hulp van Gareth Campesinos! die de powerpoint presentatie verzorgt. Yup, een powerpoint presentatie. Want het is uiteraard bijna Halloween, en daar wil Sparky ons nog wel iets over mededelen door middel van een powerpoint presentatie. En helaas voor Sparky is die presentatie ook wel zo ongeveer het enige wat een beetje de aandacht bij zijn optreden weet te houden. Zelf staat hij er namelijk een beetje bij als een zak aardappelen en lukt het hem niet echt om boven het geroezemoes in de zaal uit te komen. Gelukkig is daar dan nog zijn backing band bestaande uit alle zeven leden van LC! die hem bij de laatste nummers even bijstaan en zorgen dat het grootste deel van het publiek toch even hun aandacht op het podium richt. We zullen het maar wijten aan zijn griepje.

Na Sparky Deathcap is het tijd voor het Schotse viertal Copy Haho, wat qua muziek al een heel stuk meer in de richting van LC! ligt: vrolijke dansbare muziek, helaas alleen zonder de inhoud die LC! dan weer wel heeft. Daardoor blijft het dan ook niet echt hangen, en de stage banter maakt het er ook niet veel beter op. Schijnbaar is de bassist (die nogal graag in het middelpunt van de belangstelling lijkt te staan) deze tour van de slechte grappen, en schijnt hij te denken door hier slechts naar te refereren al een grap te hebben gemaakt. Wanneer het uiteindelijk na verschillende pogingen nog niet lukt om mensen daadwerkelijk aan het lachen te krijgen, springt hij in een wanhoopspoging maar het publiek in om toch zijn benodigde hoeveelheid aandacht te krijgen. Buiten de bassist om probeert de rest van de band gewoon de set af te werken, wat nog redelijk lukt zonder de volledige aandacht van de bassist.

Als Copy Haho het na een half uurtje voor gezien houdt, is het tijd om het podium klaar te maken voor LC!, iets wat nogal wat tijd in beslag neemt gezien de band inmiddels uit wel acht personen bestaat. Toetseniste Alex werd dit jaar vervangen door Kim, de zus van Gareth, en omdat Gareth toch enigszins de neiging heeft het publiek in te springen en alle vrije ruimte op het podium optimaal wil gebruiken, neemt Rob ‘Sparky Deathcap’ Thomas het glockenspiel voor zijn rekening. Ondanks dat iedereen in de zaal voor LC! is gekomen en het uitverkocht is, is er ook vooraan toch meer dan voldoende ruimte voor iedereen. Gareth zelf geeft het ook al aan tijdens het optreden: Relentless Garage is echt een fantastische venue. Het is deze zomer pas geopend en ziet er mede daarom dan ook geweldig uit. Niet dat een nieuwe venue automatisch betekend dat een venue ook goed is (mag ik hier even verwijzen naar Watt, Rotterdam?) , maar the Garage is één van de beste zalen die ik tot nu gezien heb.

Maar het gaat uiteindelijk niet om de zaal, maar om de band die in die zaal staat. LC! kiest ervoor om met een rustiger nummer te beginnen, wat niet zo’n goede keuze lijkt gezien het nu wel even duurt voor iedereen echt los komt. Niet dat dit heel lang op zich laat wachten want zodra er een nummer van het eerste album voorbij komt staat de hele zaal op zijn kop. Gareth houdt zich ook zeker aan de belofte dat hij, nu Sparky over het glockenspiel gaat, nog actiever over het podium en de eerste rijen voor het podium zal stuiven. Al na twee nummers staat hij bezweet het haar uit zijn gezicht te wrijven terwijl de andere zeven nog fris op het podium staan (If I seem tired, than that’s because I played the first half for Arsenal). De set wisselt af tussen nummers van het eerste album, Hold On Now, Youngster… en de ‘record’ We Are Beautiful, We Are Doomed, die allemaal met een gelijk enthousiasme worden begroet. Ook komen er enkele nummers van het nog uit te komen nieuwe album voorbij.

De band lijkt zeker gegroeid te zijn sinds het uitkomen van WABWAD: waar het eerst nog “Oh, we kid ourselves there’s future in the fucking, but there is no fucking future,” was, is het nu “The sea is a good place to think about the future”. Toch nog een toekomst voor de band dus, al lijkt romantiek wel te zijn opgegeven gezien de album titel Romance is Boring waar het op het vorige album nog was: “The only way to vaguely get along in love is to love the other slightly less than you get in return. I keep feeling like I’m being undercut.” Ook instrumentaal is er ruimte voor nieuwe dingen als een slide guitar en de dwarsfluit die Kim Campesinos! met zich meebrengt. De samenzang lijkt ook te zijn uitgebreid op de nieuwe nummers, vooral door Ellen en Kim. Het meest in het oog springende nieuwe nummer is echter ‘The sea is a good place to think about the future’. Alle vrolijkheid die zo kenmerkend was voor LC! wordt hier achterwege gelaten en waar het nummer an sich al goed was, werkt het live nog vele malen beter. Gareth staat zichtbaar emotioneel op het podium en schreeuwt de teksten letterlijk de zaal in, welke het bijna nog rauwer terug schreeuwt.

Hoogtepunt van de avond blijven echter nog steeds ‘You! Me! Dancing!’ (wat na één toon al direct met een enthousiasme wordt onthaald alsof Engeland net wereldkampioen voetbal is geworden) en vaste afsluiter ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’ van het eerste album. Waar het bij eerdere nummers al een chaos was, is die hier compleet. Zowel op het podium als in de zaal, en bij de security die ook niet schijnt te weten wat ze overkomt. It's all flaming limbs at the front line. Ondanks de chaos blijven de jongens en meisjes van LC! toch zo ongeveer de meest aardige band die er op deze wereld rondloopt. Het publiek wordt uitgebreid en oprecht bedankt voor het komen, naast iedereen die ook maar iets met de band te maken heeft. En na afloop neemt iedereen ook ruim de tijd om een praatje te maken met alle aanwezigen en de nodige persoonlijke bedankjes uit te reiken (tweede keer in een maand tijd dat een band me persoonlijk bedankt voor het aanwezig zijn, I’m feeling ever so slightly self-conscious here).