In de Oude Zaal van de Melkweg staat het al gedurende het voorprogramma (Cloudmachine, volgens de OOR een goed concert weggevend en Neerlands hoop, wij zijn een lichtelijk andere mening toebedeeld) barstensvol. Het concert is op de dag van aanvang uitverkocht geraakt (waar ik niets van doen heb, nee. Ghi) en dat is goed te merken. Het helpt natuurlijk altijd mee als de hoofdact, in dit geval Mew zijnde, al enige tijd niet meer in ons land een concert heeft gegeven. Dus er zijn aardig wat mensen die hoopvol uitkijken naar een succesvolle return van de Denen, die dit jaar kwamen met het album No More Stories, dat door de bank genomen positief werd ontvangen.Een echt No More Stories heavy set wordt het niet. Sterker nog, de eerste helft voordat de heren even een pauze nemen in het midden is zeer gefocust op ouder materiaal. En wat voor materiaal! Al vroeg in de set komt een one-two punch langs van And The Glass Handed Kites in de vorm van ‘Special’ en ‘The Zookeeper’s Boy’, twee fantastische tracks. De eerste wordt erg dansbaar gebracht met daarover de prachtige stem van Jonas Bjerre. Waar veel bands zich louter focussen op de laatste twee uitgebrachte albums brengt Mew ook nog enkele nummers van hun eerdere albums, onder andere ‘Am I Wry? No’ en de prachtige closer ‘Comforting Sounds’.
Tijdens het concert laat de band zien over een geweldig arsenaal aan nummers te beschikken, sommige meer rock, andere prachtig atmosferisch. Dit alles wordt bijgestaan door een videoscherm waarin van alles voorbij komt, van een schattig kinderkoortje tot een minder esthetisch plezante oudere vrouw die ook nog daadwerkelijk wat spoken word werk verricht. De band komt ook al op in een laag van mist, wat het mystieke element nog wat verhoogt. De video’s zijn een leuke touch, en ik denk dat in deze multimedia samenleving te weinig bands er gebruik van maken. Dat terwijl Mew ook van zichzelf nog enig charisma heeft ook. Niet in het theatrale, maar de uitstraling van de heren zorgt er toch voor dat je jouw ogen er moeilijk vanaf weet te krijgen. Of het nou de drummer is, de bebaarde synth speler, of Bjerre zelf die met zijn ogen de distance in staart.
Het videoscherm is er ook niet om aan de hand van theatraal geneuzel de aandacht af te leiden van de muziek, want dat is niet nodig. Sterker nog, sommige nummers (zeker van eerdere albums) lijken zelfs strakker gespeeld te worden dan op album of ooit tevoren. Af en toe klinkt er iets slightly off, maar nog steeds leggen de heren een staaltje muziekmanschap op tafel waar veel bands een puntje aan kunnen zuigen. Dit is ook al terug te zien in de nummers zelve. Bijvoorbeeld bij de opbouw van ‘Sometimes Life Isn’t Easy’, een nummer van het meest recente album. Van zeer rustig verandert het in een euforisch klinkend en dansbaar middenstuk. Het eindstuk van de avond wordt geleverd door het nummer ‘Comforting Sounds’, wederom prachtig georkestreerd met de heldere en zeer fijne stem van Bjerre die de ene na de andere uithaal moeiteloos weet te halen om de instrumentatie bij te zetten.
Zo sluit de band Mew zijn return naar Nederland af, en triomfantelijk mag gezegd worden. De set zit vol sterke nummers, de band speelt strak, de stem is goed, en dan wordt er nog met extra elementen bijgedragen aan de show ook. Groots applaus mag de band dan ook in ontvangst nemen in een terecht uitverkochte oude zaal. Ook al was het pas op de dag zelf. De band laat zien zeker live in sterke vorm te steken en dat de pauze van Nederland ze blijkbaar goed heeft gedaan. Een zeer sterke show met strak gespeelde, goede muziek en een zeer fijne stem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten