Jerry Fuchs, de drummer van The Juan MacLean (en Maserati en voormalig !!! dummer), die samen met Nancy Whang en John MacLean alleen dit jaar al twee geweldige concerten weggaf in Nederland (Paradiso bovenzaal en in de X-Ray op Lowlands) heeft het leven achter zich gelaten. Hij probeerde uit een niet werkende lift te springen toen zijn kleding ergens aan bleef vasthaken. Hij viel vijf verdiepingen naar beneden. Toen de ambulance kwam was hij buiten bewustzijn, en hij overleed later aan zijn verwondingen.*neemt zijn hoed af en is stil*
Nu is deze blog zeer beïnvloed door het existentialistische en absurdistische gedachtegoed, en mijn kijk op de dood is meestal dat het zo moest zijn en dat het een onderdeel van het leven is. Dood is interessant louter voor de nabestaanden en vrienden en familie wiens levens veranderen door het overlijden, en zelfs dan is het een kwestie voor de meesten van gewoon adapteren en verder gaan. Toch word ik hier een beetje kriegelig van. De leeftijd, enerzijds, de manier waarop, anderzijds. Nu moet je natuurlijk nooit uit een niet werkende lift springen, zoals je nooit door een rood licht moet lopen en nooit een treinsein moet negeren, maar als je daar zit, de verdieping is dichtbij, wie weet hoelang het duurt voordat het ding gemaakt is; het is rationeel te denken, het is een klein stukje, dit kan ik makkelijk, het is daar, kijk, ik kan erbij, dit is gewoon een hupje. Van een voyeuristische plaats zoals waar wij met z'n allen zitten denk je “Spring. Nooit. Uit. Een. Kapotte. Lift.”, maar als je in de situatie bent, dan verlies je vaak de objectiviteit omdat, rationeel gedacht, je makkelijk even uit de lift kan hoppen en er dan niet twee uur in vast hoeft te zitten. Net als, ik zie niemand die rechtsaf moet, ik kan vijf minuten eerder en droger op mijn werk/school/thuis zijn, ik rij snel door dat rode licht. Terwijl je, als iemand is overreden na door rood licht te zijn gereden, denkt “Rij. Niet. Door. Rood. Licht.”. Soms verlies je de objectiviteit uit het oog bij het nemen van beslissingen als je er plots zelf voorstaat, en wat dan een kleine beslissing lijkt in de enormiteit van het leven kan plots dat laatste beëindigen.
Ik spreek denk ik voor iedereen meewerkend aan deze blog dat onze gedachten gaan naar de vrienden en familie van Fuchs, en dat de wereld een bizar strak drummende percussionist minder heeft, eentje met een indrukwekkend nalatenschap. Hoewel hij daar zelf weinig aan heeft, want zoals Woody Allen ooit zei over de dood: “I couldn’t care less what happens to my work when I’m dead. When you’re younger you think in terms of glory, adulation, immortality, but when you look up and see where your paths of glory are headed—that’s why when they talk about the legacy of presidents I wonder, What are those politicians so worried about with their libraries and their tapes with their faces on stamps and coins? It’s hard to look presidential when you’re in an urn.” Of: “Rather than live on in the hearts and minds of my fellow man, I’d prefer to live on in my apartment.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten