Het invloedrijke NME heeft zijn top 100 bekend gemaakt. De NME was een kleine twintig jaar terug een trendsettend muziekblad, maar zijn invloed is zeker in de laatste tien jaar naar beneden gegaan. Dit valt, helaas, ook terug te zien in de lijst, zeer heavy in de (marginale) rammelende indie-rock. Zo vindt IKRS het een beetje raar dat in tien hele jaren van muziek maken twee van de beste 25 albums zijn uitgebracht door The Libertines. Dus ondanks de contributies van zoveel mensen en het uitkomen van zoveel albums, hebben The Libertines twee van de beste 25 albums gemaakt. Dezelfde eer komt toe aan de White Stripes, Radiohead, en The Streets. En de Yeah Yeah Yeahs hebben twee van de beste 35 albums gemaakt. Als er in tien jaar zoveel muziek wordt gemaakt en je beperkt je tot het steeds laten terugkomen van dezelfde artiesten in je top 35… Het komt over alsof je een zeer beperkt deel van de uitgekomen muziek hebt beluisterd. Zeker als op 35 ook nog eens Down in Albion van de Babyshambles staat, dus eigenlijk Pete Doherty driemaal.Ook staan er een aantal albums in waarvan IKRS sterk de invloed en kwaliteit betwijfeld. Zo dachten wij dat Hard-Fi meer het label “aardig” bandje (in algemeenheid, niet bij ons) dan dat het daadwerkelijk in de top 60 van het decennia zou belanden. Glasvegas heeft zich genesteld op plaats 70. Gelukkig maar. Daarentegen missen er enkele albums die het decennia toch gekleurd hebben, zeker in Engeland en zeker de NME. Misschien ben ik gewoon out of touch met de algemene opinie, maar de invloed en kwaliteit van de debuutalbums van Franz Ferdinand en The Killers worden toch algemeen gezien als hoger (beter) dan dat album van Hard-Fi? Nietwaar? Oh well. Nu zou de NME lijst nooit overeen gaan komen met die van ons, and that’s all right en dat hoort ook zo (verschillende publicaties verschillende lijsten), maar dan nog zijn sommige dingen verrassend te noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten