Op 14 februari (wat niet samenvalt met Valentijnsdag dit jaar) zal PJ Harvey haar achtste album uitbrengen. Dit album zal Let England Shake gaan heten, en het is gemaakt met de hulp van Mick Harvey, John Parish, en producer Flood. De opnames vonden plaats in een oude kerk in Dorset, en blijkbaar hebben ze daar ook te vaak The Birds gekeken, gezien de cover (zie pic).
Let England Shake was een idee uit de jaren Zeventig van de Engelse regering omdat er op dat moment een te kort aan room was. Het idee was, als we ondergronds iets kunnen aanleggen waardoor heel Engeland zal schudden, en als we dan kannen melk in kuilen neerzetten zodat het lager ligt en dicht bij het epicentrum, dan zal de melk in room veranderen en is het tekort voorbij! Er werd een duur, ondergronds systeem geïnstalleerd, maar ondanks uitvoerige testen wist het systeem niet de melk in room te veranderen. Daarentegen, was de prijs van Scrambled Eggs in één klap gehalveerd.
Jamie Woon zal volgend jaar met zijn debuutalbum komen. Vooralsnog heeft dit debuut als titel In The Middle, waarop ook de net uitgekomen single ‘Night Air’ zal staan. Dit nummer is geproduceerd door Burial. En hoewel er meer collaboraties inzitten tussen Burial en Woon zal het album niet in zijn totaliteit door Burial geproduceerd worden, zoals aanvankelijk de bedoeling was.
Zoals iedereen weet is Night Air kouder dan wind overdag, en dus kwam Remy Waltzinger met een ingenieuze oplossing toen iedereen in de zomer weer eens zwetend een stukje schaduw probeerde op te zoeken. Als we nu alle nachtlucht vangen, en dan de daglucht vervangen door nachtlucht, en de daglucht dan weer in de nacht loslaten, dan is het overdag kouder, en s’ nachts warmer! (En als u denkt dat dit moeilijk te volgen is dan had u bij de presentatie moeten zijn van professor Waltzinger, want geniale mensen hebben dan wel geniale ideeën, maar dit op een duidelijke en schematische wijze overbrengen is nogal eens een probleem. Het was zelfs zo erg dat de aanwezige mensen in eerste instantie dachten dat hij nachtlucht in rolschaatsen wilde doen om zo de disco’s weer nieuw leven in te blazen. Dit vond men raar omdat, ten eerste, professor Waltzinger niet bepaald een nacht en uitgaanspersoon leek, en ten tweede, niemand eigenlijk ook een reden kon bedenken waarom ook maar iemand dit zou willen doen, laat staan Waltzinger.) Dit werd de volgende zomer tijdens wederom een hittegolf getest, en het werkte! De dag was iets kouder en de nacht was iets warmer waardoor beide dagdelen aangenaam waren! Hoera! Het nadeel kwam in de winter, want de nacht bleef ijskoud, en nu werd de dag het ook, en niemand die dat leuk vond.
Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.
Track: ‘Take Me Over’ by Cut Copy (listen here)
Average grade: 6.2
Anna: This one has divided myself and I. On the one hand, it is a very enjoyable electro pop number that is very well crafted and will keep us dancing till Apocalypse (cancel your appointments for August 2023). On the other hand, it sounds so much like Fleetwood Mac's Everywhere, that it has crossed the line between creatively borrowing and nicking. As far as I can tell they haven't acknowledged this at all, so even though I enjoyed the tune, I'd feel guilty for marking it high.
Grade (for the song): 6.5
Grade (for artistic integrity): 2
Craig: Same old Cut Copy with an even stronger nod to 80s dance pop. Good for dancin'.
6/10
Linda: I need more to convince me of the new album - this track makes me envision videos with inflatable palm trees and a backdrop painted by the director's 5 year old son. Strangely, it did convince me to buy tickets for their London show early next year though...
5.4/10
Stef: I always felt that on first listen Cut Copy sounds strangely understated, but you know this is going to sound massive live, so this has me anticipating the latter.
7/10
Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.
Track of the week: ‘Darlin’’ van James Pants (listen here)
Average grade: 6.4
Anna: That is a very pleasing combination of naiveté vocals and sinistery guitars. For some reason it leaves me wanting more, but hopefully that will be covered in his upcoming album. Pleased to make your acquaintance, Mr. Pants.
6.5/10
Craig: This song is kind of a mix between Suicide, My Bloody Valentine & Dirty Beaches, no? Good thing those bands all RULE!
7/10
Linda: I was about to write that I think this song is as ghastly as your average train journey to Gatwick (mine got cancelled this weekend forcing me to accept a lift with a drunken guy from Russia in order to catch my plane - highlight of my weekend), but after listening to it a couple of times, it is starting to grow on me.
6.2/10
Ilse: Perhaps this song would be a little easier on me if I hadn't been to gigs three days in row, hadn't spent my fridaynight in a public transport Armageddon and didn't end up having sinusitis. Still, i probably wouldn't have liked it that much then either and I can't seem to think of a time I'd feel in the mood for listening to this...
5.0/10
Stef: I love that sound around the one minute mark that pierces through the grainy noise of the song, that is terrific. Also love the vocal lines underneath the singing halfway. Those little things make all the difference to me.
7.5/10
Toro Y Moi (Chaz Bundick) zal volgend jaar al zijn tweede album uitbrengen. Dit wordt de opvolger van Causers of This, dat dit jaar het daglicht zag. Het nieuwe album zal Beneath The Pines heten en op 22 februari van 2011 in de winkels liggen. Het album kent 11 tracks en zal worden uitgegeven door het label Carpark. Afgelopen zomer stond Toro Y Moi bijvoorbeeld nog op het gratis festival De Affaire.
Eén van de nummers op het nieuwe album heet ‘Light Black’, wat nog tot een verhitte discussie leidde tussen een jonge Wittgenstein en Oscar Wilde. Wilde, namelijk, had het over een lichtere kleur zwart, toen Wittgenstein hem boos stopte in zijn relaas en zei, hou op, dat is gewoon grijs. Wilde lachte en keek om hem heen met een blik van Do you hear this guy?, en hij keek vervolgens Wittgenstein aan en zei dat deze de sterren moest zien en niet de kolen, iets waar Wilde nog voorstelde hem mee te helpen. Wittgenstein bedankte en zei dat het niet ethisch was, waarop Wilde zei, misschien niet, maar het is wel puur genot en schoonheid. Wilde toverde tevoorschijn (Hoewel men er nooit aandacht aan heeft besteedt in zijn biografieën was hij een hele goede amateur goochelaar) een boeketje bloemen. Wittgenstein zei, Waarom, ze verwelken toch, waarop Wilde zei, Dan doe je nieuwe bloemen in de vaas. Maar dat zijn niet dezelfde bloemen, zei Wittgenstein vol ongeloof! Hoe kan je genieten van schoonheid als je er geen band mee opbouwt, als het enige wat je doet is je senses tevreden stellen met de geur, met de schoonheid, met het voelen van de net uitgekomen blaadjes. Als er geen diepere betekenis is dan alleen je eerste lusten bevredigen met tijdelijke oplossingen? Wilde zei, je verveelt me, dag, en keerde zich om naar de volgende slanke, blonde jongeman met artistieke aspiraties om een gesprek mee te voeren.
Op tien januari zal de band British Sea Power hun nieuwe album uitbrengen. Dit album zal Valhalla Dancehall heten en uitkomen via Rough Trade. De lead single zal ‘Living is So Easy zijn’, en het album in zijn geheel zal dertien tracks kennen.
Eén van deze nummers zal ‘Observe the Skies’ gaan heten, iets wat in vroegere tijden aan jongeren werd vertelt in verband met het moderne fabeltje over de jonge, blonde Laomir. Laomir woonde in een dorp niet ver van Kreta, waar hij net als velen in de fabriek werkte. Iedereen in een grijze overal. In dat dorp was er namelijk alleen die fabriek, en iedereen deed hetzelfde. Men klokte in, werkte, klokte uit, ging naar huis, ging naar bed, en dan was het weer ochtend. Op woensdag, de vrije dag daar, stond Laomir een keer op de klif bij het dorp, uitkijkend over een waterpartij met aan de andere kant de haven van een andere stad. Hij stond daar met een vriend en zei, Ik wil weg. En dan? Er moet meer zijn. Zoals wat? Stilte.
Laomir kon het idee echter niet uit zijn hoofd zetten. Maar mensen kwamen dit te weten, en de dorpsbestuurder waarschuwde hem het niet te doen. Alles is hier. Waarvoor heb je meer nodig? Waarom wil je met anderen in aanraking komen? You’ll get soiled. Dit is het enige perspectief wat je nodig hebt. Laomir knikte met gebogen hoofd, maar toen de dorpsbestuurder omdraaide keek hij naar het glimmende water, de zon, en hij keek terug naar de grauwheid van zijn dorpsgenoten. Hij dacht terug aan de keer dat hij een speldje in zijn haar wilde doen, just for looks, maar hij deed dit niet, want niemand deed het, en was hij dan de enige die ooit deze urge heeft gehad? Om dit te doen? Als iedereen hetzelfde is, waarom heeft hij dan zo’n emotie? Heeft hij dan zo’n gedachte dat hij zoiets wilt doen? En andere gedachtes ook. Niemand doet ze, maar toch denkt hij die dingen. Dat kan toch niet normaal zijn? Maar goed, hoe kan je jezelf ontplooien, to terms komen met jouw emoties, met jouw gevoelens, en jouw plaats in de wereld als verder nooit iemand iets erover heeft geuit? En uiten kan eigenlijk ook niet, want er is maar één perspectief in het dorp van Laomir, en alles buiten dat perspectief wordt niet begrepen. En wat niet begrepen wordt, dat kan altijd voor gevaren zorgen.
Maar toch, Er moest toch meer zijn? dacht Laomir. Hij keek nogmaals over de klif naar het glinsterende water in het zonlicht. Hij deed zijn grijze werkoveral uit, en stripte tot aan zijn maagdelijk witte boxer. Zijn slanke, zijden lichaam glinsterde in de zon terwijl hij zijn vleugels van wax omdeed. Hij nam een aanloop, sprong, en als de schoonste vogel vloog hij naar complete vrijheid! De anderen in het dorp renden al snel naar de klif om het schouwspel te aanschouwen, en de dorpsbestuurder in lichte paniek riep de grote heren van het dorp bij elkaar tot vergadering. Na een kwartier kwam hij alleen terug, ging bij de menigte staan, en zei, dit soort frivoliteiten zouden de jonge Laomir duur komen te staan! Maar hij vliegt naar de vrijheid, riep er eentje. Complete vrijheid, eindelijk kan hij compleet zichzelf zijn! De priemende ogen van de dorpsbestuurder en de houten stok van één van zijn handlangers deden de andere jongeman verstommen. De dorpsbestuurder zei, Nee, de zon zal hem tegenhouden! De zon zal dichterbij komen en hem straffen voor zijn zonden, voor het verdoezelen van de cultuur die wij hier zo zorgvuldig hebben opgebouwd, het imago, de mannelijkheid van onze fabriekswerkers die hij ten schande brengt door zich letterlijk te ontdoen van alles wat wij hem gegeven hebben!
Laomir, in ’t midden van zijn vlucht, begon te twijfelen. De vrijheid die hij voelde was goddelijk, maar kon het wel? Wij weten dat hij als hij in Kreta neer zou dalen zou worden verwelkomt, maar hij heeft louter het perspectief van zijn dorp en weet louter de gedachtegangen van de norm daar. Wat als hij aankomt in Kreta, en hij verguist zou worden? En waarom zou dat niet zo zijn? Zijn gedachten zijn immers anders dan alle anderen daar, nietwaar? Nooit heeft iemand gezegd die gedachten die in zijn hoofd rondspoken, dus wat als hij niet thuishoort in zijn dorp, maar ook nergens anders? Laat ik dan in ieder geval sterven zoals mijn outsider positie betaamt: op een manier zoals nooit iemand heeft gedaan. En Laomir vloog omhoog, omhoog, omhoog, omhoog tot de hitte langzaam de wax deed smelten. Uiteindelijk vielen de vleugels uit elkaar, en de licht gespierde jongeman met de fijne huid viel gracieus naar beneden op een wijze die hem, tegen in ieder geval zijn verwachting, een tweede plaats opleverde voor mooiste val na het smelten van vleugels van wax door de zon.
In het dorp lachte de dorpsbestuurder en zei, Kijk, de zon heeft zijn werk gedaan, dit gebeurt hen die zich gedragen op een manier die onze samenhorigheid in twijfel trekken! Want op deze samenhorigheid is ons dorp gebouwd! Vanaf nu, om er zeker van te zijn dat dit niet meer zal gebeuren, draag ik iedereen op oogkleppen te dragen ter aller tijden, zodat we ons nog beter kunnen focussen op hetgeen wat ons doel is! En zo droeg iedereen oogkleppen, en zagen zij niet dat de wereld zich uitbreidde en dichterbij kwam. En op een gegeven moment was het dorp omringt door de wereld, en zij hadden dit pas door op het moment dat anderen het dorp binnenkwamen. Deze anderen hadden een verkeerde afslag genomen en kwamen net terug van de Rocky Horror Picture Show, en dat soort uitdossingen, dat kwam niet voor in de leefwereld van het dorp! Waren ze gevaarlijk? De ideeën die deze mensen hadden, die konden nooit goed zijn. Want hun eigen ideeën waren goed, en die kwamen toch zeker niet overeen! In een hate crime tres passionel werden de bezoekers gemarteld en vermoord. De wereld schudde meewarig zijn hoofd.
Na het vertellen van deze fabel zeiden de ouders tegen hun kinderen, Observe the Skies (zoals de titel van het nummer van British Sea Power!), en dan zie je misschien de ziel van Laomir vliegen, vrij en zorgeloos. De ziel die zijn lichaam naar beneden zag vallen omdat hij dacht dat hij de enige was, dat hij niet paste, en nergens paste. Nu vliegt de ziel van Laomir met een glimlach rond, want hij weet nu, hey, er werd maar één perspectief aangeboden in mijn dorp, maar er zijn er zoveel meer, en Laomir heeft nu een bredere visie en meer inzicht in zijn eigen persoon en hen die anders zijn en anders denken. Hij baalt er alleen nog van dat hij tweede is geworden met die val, maar in de wereld zag hij de val van Icarus van Rubens en hij erkende, hij viel mooier. En hij zag de val van Icarus van Matisse en hij begreep, om tussen de sterren te komen moet je soms je hart volgen, ook al lijdt dat uiteindelijk tot je val. En hij las 1984 en begreep, de wereld is alleen mooi als jij hetgeen volgt wat het mooi maakt, ook al zijn er anderen die het niet begrijpen en de repercussies groot kunnen zijn. En hij keek The Great Dictator van Chaplin en hij begreep, de wereld wordt kleiner, en nu hebben we nog meer behoefte aan humaniteit. En hij keek The Rocky Horror Picture Show en hij begreep, de wereld is meer divers geworden, nou juist nu hebben we meer behoefte aan begrip en compassie en inlevingsvermogen en het kennen van verschillende perspectieven. En hij luisterde Heartland van Owen Pallett en hij begreep, soms moet je jezelf losmaken van hetgeen wat je wordt opgelegd omdat het met oogkleppen op, op een doel afstevent wat voor jou niet het juiste is. En als je omhoog kijkt dan zie je een ziel lachen omdat hij, Laomir, nu inziet de schoonheid van alles, en dat het niet had gehoeven, maar dat door de omgeving dit de enige manier was. Maar nu ben ik los, en nu zie ik, nu begrijp ik, nu lach ik, nu ontsnap ik.
Kunst en Cultuur is nou juist nu belangrijk, laat je horen tegen de maatregelen van het kabinet.
De Canadese artiest Egyptrixx zal in 2011 met zijn debuutalbum komen. Deze zal Bible Eyes gaan heten en tien tracks kennen. Het zal gaan uitkomen op het Night Slugs label, en dit zal gebeuren op de 9de van februari. Eerder bracht Egyptrixx al een single uit op hetzelfde label.
Het album heet dus Bible Eyes, een illustere artefact die men in de 17de eeuw zocht (een zoektocht elegant opgeschreven in Keats’s “Ode aan een Bijbels Oog, of hoe te stoppen met je zorgen maken en het geloof te omarmen”. Een gedicht waaruit vervolgens Kierkegaard voor zijn werken zijn inspiratie haalde). Deze artefact zorgde er namelijk voor dat je dingen alleen nog maar ziet hoe jij vindt dat het is. Wat natuurlijk fantastisch is, want het is zo rechtdoorzee! Nooit hoef je meer te twijfelen, jij hebt een visie, en het is gewoon zo. Andere dingen, je ziet ze niet eens, en als je ze ziet dan hoef je ze niet mee te nemen in jouw visie op de wereld. Datgene is gewoon fout! Je hebt een visie op de wereld en de mens, en dat staat vast. Prachtig, nooit hoef je meer dingen te heroverwegen, of dingen op een andere manier te zien. De rust die daarvan komt. Vandaar die zoektocht naar de artefact ook! Maar tragisch genoeg is het nooit gevonden. Of iemand heeft en die houdt het gewoon goed verborgen, dat kan ook natuurlijk.
Rough Trade heeft zijn top 100 van 2010 bekend gemaakt. De winkelketen is daarmee één van de eersten, maar zeker niet de laatste. Het is simpelweg die tijd van het jaar weer. Sommige mensen irriteren zich eraan en vinden het allemaal maar stom, maar ik vind dit soort lijstjes altijd leuk om doorheen te browsen omdat er tegenwoordig zoveel muziek uitkomt dat er altijd wel weer tips instaan. Albums die je simpelweg hebt gemist, of bent vergeten, of nooit echt goed geluisterd hebt. Ik heb wel altijd (oh wat een linguïst ben ik toch weer) een issue met het woord “best”, want ik prefereer “favoriet”. Want Best komt op mij over, dit is objectief gezien het beste album gemaakt, terwijl Favoriet al aangeeft dat het een subjectief lijstje is met daarin de persoonlijke voorkeuren van die persoon/personen/groep/franchise. Hoewel iedereen, incluus ik, ook wel snap dat met “Best album” bedoeld wordt, het album dat “wij” het leukst vonden.
Anyway, okay, dus een Top 100 van Rough Trade, afgesloten met op nummer 100 Set Phazers to Stun van The Time and Space Machine, een album dat in mijn favoriete albums top 10 lijstje stond halverwege dit jaar. Op nummer één heeft Rough Trade Swim van Caribou gezet. De rest van de top 10 is, van twee naar tien: Gil Scott-Heron, These New Puritans, Caitlin Rose, Phosphorescent, Darkstar, Charlotte Gainsbourg, Gold Panda, Wild Nothing, en Tame Impala. Namen in de top 20 die ook in onze halfjaarlijstjes voorkwamen zijn Broken Bells (11) The National (13), Beach House (15), en Perfume Genius (17).
Zoals je misschien gemerkt hebt zijn wij nu bezig met een top 40 lijstje van mijn favoriete tracks. Deze countdown wordt gehouden in de Clip van de Dag sectie op deze site, en zal later ook nog ergens na te lezen zijn. Verder zullen de voornaamste contributors van deze site ongetwijfeld richting het echte einde van dit jaar hun 10 Favoriete albums van 2010 samenstellen. Dit alles om ook gewoon tijd in te ruimen voor waar in ieder geval wij dit jaar van genoten hebben, en dan hopelijk zitten er ook dingen bij die u, de lezer, kan bekoren.
De derde single leidend naar het album Tomboy van Panda Bear wordt ‘Last Night at the Jetty’. De B-Side zal een track zijn genaamd ‘Drone’. De release zal op 6 december zijn, en de single is gelimiteerd tot 3000 copies. Het zal worden uitgebracht via FatCat.
De single heet dus ‘Last Night at the Jetty’, een veel gebruikte uitspraak in de jaren twintig, toen er een kleine bar genaamd Jetty was die vaak bezocht werd door een in crowd. En de volgende dag hoorde je overal van hen de verhalen over Well, last night at the Jetty, dit of dit of dat gebeurde er. Op een gegeven moment dacht men, goh, misschien moeten we daar ook maar heen, alleen net toen doekte de eigenaar de Jetty op en begon hij een chocolaterie waar hij alleen pure chocolade maakte. Vanaf dat punt beweren veel mensen in Jetty te zijn geweest vroeger, maar dit komt meer voort uit het verlangen ergens bij te hebben gehoord dan uit de waarheid.
Matt Friedberger heeft een drukke tijd voor de boeg. Niet alleen gaat hij acht solo albums uitbrengen komend jaar – veel daarvan opgenomen met maar één instrument --, ook komt er een nieuw album aan van hem en zijn band Fiery Furnaces. De acht solo albums zijn onderdeel van een box set geheten Solos, en ze zullen in 2011 uitkomen om de twee maanden. De eerste zal in januari het daglicht zien en Napoleonette heten. Het nieuwe album van Fiery Furnaces hoopt Friedberger voor Kerst opgenomen te hebben.
Eén van de nummers op het Fiery Furnaces album gaat mogelijk ‘I Met the Queen of the Night in Daytime’ heten, een verhaal gebaseerd op Leon Volstowitz die dit daadwerkelijk mee heeft gemaakt. Want hij kwam haar tegen, en wat doe je dan? Want ze is wel the Queen of the Night, maar ja, het is nu dag. En voor de dag en de mensen die leven in de dag en slapen in de nacht heeft ze zo weinig gedaan he? Of in ieder geval, ze doet wel veel, met haar regerende hand houdt ze nachtmerries weg en houdt ze de straten en donkere steegjes in de gaten, maar dat krijgen mensen niet mee in hun slaap. Dus Volstowitz denkt, tja, zo’n koningin met al haar privileges, maar nooit voor mij, en nu even niet, want het is dag, en dan doet ze sowieso nooit wat! Typisch de bourgeoisie.
Van één kant logisch dat je zo denkt, want hoe kan je waardering opbrengen voor iets wat je niet ziet? Daarentegen, het gooien met de appel naar haar omdat ze een titel heeft en ogenschijnlijk nooit wat voor hem heeft gedaan (Dat is niet waar, dat is niet waar, schreeuwde ze nog met schelle stem voordat de appel haar dat onmogelijk maakte) maar wel alle privileges van de nobiliteit heeft, tja, dat gaat dan wat te ver. En het is ook dom, want ook al is het daglicht, koningin van de nacht ben je altijd, en iedereen weet dat als je een appel gooit tegen mensen met een titel je ook koningshuisschennis pleegt. En sindsdien is er nooit meer wat van Volstowitz vernomen.
Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.
Track: ‘End of Days’ by Gobble Gobble (listen here)
Average grade: 5.3
Craig: This band somehow incorporates the good parts of my high school-era musical tastes with a new, glitchy analog sound. It's manic without coming off as an abrasive sugar high, and doesn't take itself too seriously. I'd say this is one of the better bands I've personally discovered all year.
8/10
Anna: I thought Girl Talk makes the perfect music for our ADD generation, but these guys would put him out of business. Although I do appreciate the rhythmic qualities, listening to this for ten minutes would bring on a massive panic attack.
4/10
Ilse: Most definitely not a fan of the vocals-modified-into-stuttering. Most definitely a fan of everything else in this song and have to restrain myself from starting to dance like a maniac, as I'm writing this from my, rather crowded, college library.
7.3/10
Linda: Er... Seriously? I feel like I'm to old to 'get' this track. It bears some striking resemblances with a the Smurfs (as in those weird tiny blue things, not some obscure indie band with a doubtful sense of humour) album I had when I was about 7.
2.4/10
Stef: The botched up vocals are one of my pet peeves, just something I can’t stand (high five Ilse on that one). Can see a dance floor go mad on this though, but I like my ride smoother.
5/10
Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.
Track of the week:
‘Lions in Cages’ by Wolfgang (Memory Tapes remix)
I assume the moniker Wolfgang is a reference to he of operatic and composing fame in fair Vienna way back when. Perhaps that is why the piano takes my immediate attention, that and the background vocal haunts that are quite nice. Not that keen on the choir singing, which doesn’t sound as nice as I would want it to sound. Musically though, this is pretty lovely and sweet to listen to. Naturally, this is a Memory Tapes remix, so you can bank on it flowing superbly and being dreamy and ethereal. I mean, I don’t know how he does it, but Dayve Hawk just has such a keen ear for how sounds should merge and mix to make it pretty and like, well, music to my ears. So lovely to listen to this while looking outside with a warm cup of tea in one hand and a biscuit in the other.
http://hypem.com/track/1257961/Wolf+Gang+-+Lions+In+Cages+Memory+Tapes+Remix+
‘Creature’ by Kim Ann Foxman and Andy Butler
As you probably have heard (or not), Andy Butler has started his own label primarily focussing on House music. And this is one of his new tracks that follows that aesthetic. So no Hercules and Love Affair stuff here, but distorted vocals by Kim Ann Foxman following a more House than Disco vibe. So it’s about the beat. The vocals are a bit nasal I find, but it is hypnotic enough to get sweaty to on the dance floor. And I guess that where Disco is about true emotion in the vocals, House is about abstracting it. The song has got quite the sexual vibe with the “you are my creature”, and I guess that is something that does belong to House. Forget the more dreamy lovelorn bit of Hercules and Love Affair, this is predatory. I like this, although I saw Hercules and Love Affair live not too long ago, and those new songs sounded so wicked I just want Butler to start releasing those. But in the mean time, and in a slightly different vibe, this will do quite nicely thank you.
http://hypem.com/track/1244987/Kim+Ann+Foxman+-+Creature
‘Time of My Life’ by Patrick Wolf
I mean, when Pulp got older (they’re back, you know, so I had to squeeze them in one way or the other), they really took that Woody Allen thing to heart. That thing where he went, I’ve got only one thing to say about getting older, don’t. They went mean, and got disillusioned, and that is perhaps why I love This is Hardcore so much. Patrick Wolf is far removed from his boy wonder status, from his skinny shape, boyish charm, colourful hair, but instead of sounding bitter, he keeps on sounding, well, cheery (not to say he looks like a 48-year old with receding hairlines now, but just to say that, well, like everyone, he did get older between his debut and now). He seems to get cheerier as the years go by (I mean, some of his early stuff was pretty dark, no?). The violin sounds upbeat, you’ve got handclaps, and it is very tuneful. I know this was written just after a break up, but it is about being “happy without you”, enjoying life even after a certain period of your life has been ended and a new one is about to begin. Scary, probably, but if you listen to this Wolf track you shouldn’t worry about it and just be strong and enjoy the new start. At least, I haven’t uncovered all lyrics yet, but that’s how it sounds anyway. Upbeat message in the face of adversity, and that on a positive sounding violins. I like this a fair bit, it really sounds like it could be a crowd pleaser in the vein of ‘The Magic Position’.
http://hypem.com/track/1255546/Patrick+Wolf+-+Time+Of+My+Life
‘Violent Love’ by Munk (The Twelves remix)
I was quite unsure about the beginning by The Twelves on this remix of a track by Munk. But after the initial hesitation I quite dug it. Love the vocals and how this is perhaps more danceable than the original one I listened to a few weeks ago. Really something to dance to with the lights down and late at night. I love the piano as well. With four and a half minutes it also has a nice running time for listening at home, though in the club I wouldn’t mind an extended version of it. Just a really well executed track in my book, really does Munk justice as well.
http://hypem.com/track/1258476/Munk+-+Violent+Love+The+Twelves+Remix+
‘Marathon’ by Tennis
This is again that lo-fi sound with the vocals kind of on the background and the instrumentation just a bit hazy. I do like the vocals though, they are very dreamy and innocent sounding, I like that. I wonder what she would sound like if the vocals were produced a bit more clear, I think that would be quite something. In terms of vibe it is one of those tracks that you half expect to find over a black-and-white home video montage about how happy we used to be with a flower in our hair. Not my favourite genre, but I do like it more than I have liked others in the recent past, so if this is your cup of tea do try it out.
http://hypem.com/track/1257991/Tennis+-+Marathon
‘Say What You Want’ by Cosmonaut
Now I don’t know anything about the band, but it is one of those electronic/synth-pop bands that have taken to the space theme. And I did like what Monarchy had to say about that in the interview we did with them a week or so ago (check it out in the archives!). A cosmonaut is, I believe, a Russian astronaut, and it is kind of in the vein of Monarchy’s sound, though it is a bit harder and a bit cruder. At least, on some points, sometimes they seem to smooth it out a bit. I’m not sold on this track. I think it is decent and it has some very nice elements in it, but personally I can’t really find a thing that for me elevates it above other bands in this genre. But on a synth-pop playlist it would be an all right addition as far as I’m concerned.
http://hypem.com/track/1252020/Cosmonaut+-+Say+What+You+Want
Shackleton heeft een nieuw label opgericht. Dit label zal zich voornamelijk focussen op z’n eigen werken, om deze in complete creative control uit te brengen. De eerste release overzien door dit label zal een 12” zijn van Man On a String Part 1 and 2. De artwork (te zien als afbeelding hier) is ontworpen door Zeke Clough.
De naam Woe the Sceptic Heart is een relaas tegen sceptische harten, en voor een voorbeeld daarvan kan je kijken naar Larry Derby, die een sceptisch hart had en daardoor bij alles dacht, tja, het is wel aardig, maar hoe benefit ik van dit chipje in the long run? Het is nu wel leuk, deze seks, maar heb ik hier nog wat aan over een paar maanden want na vanavond heb ik het met deze persoon ook wel gehad. Want mensen met een sceptisch hart zoeken altijd naar het addertje onder het gras, denken altijd dat er ergens een catch is die ze ergens op zal pakken of van geluk zal ontnemen later. En hierdoor vergeet Larry Derby niet alleen van de kleine dingetjes in het leven te genieten, maar hierdoor deed hij ook niet mee aan een buurtloterij waar hij een gratis lot voor in de bus had gekregen (waarom zou je gaan? Het is vast een scam om je naar het buurtfeest te lokken en je geld af te troggelen met de wafels te koop aan de kraampjes). En doordat hij niet ging is hij toch mooi een luxe servies van 80 euro misgelopen, dat is het nadeel van niet gewoon leuk met iets kunnen meedoen zonder aan het negatieve te denken!
De New Yorkse band Asobi Seksu zal in februari met een nieuw album komen. Deze zal Fluorescence heten, en de vijftiende van die maand het daglicht zien. Het album zal uitgebracht worden door Polyvinyl en twaalf tracks kennen.
Eén van de tracks heet ‘Deep Weird Sleep’, een gedachte afstammend van de werken van Freud dat dromen raarder worden hoe dieper je slaapt. LaLudio zei ooit, dromen zijn net mensen, op de oppervlakte gebeuren er weinig rare dingen en lijkt alles normaal. Hoe dieper je echter gaat, hoe meer rare dingen je tegenkomt. Daarom heb je ook mensen die in analyse gaan, en dromen die geanalyseerd worden, om nou juist de dingen die dieper gaan, om daar sense van te maken. Want de oppervlakte kan gereguleerd worden, maar hoe dieper je gaat, hoe meer je tegenkomt waar minder controle over is, en in analyse probeer je daar logica in te vinden. En dat geldt dus ook voor dromen, en niet alleen mensen. Het nummer is dus een soort allegory voor “deep weird people”, een frase gecoined door Marquis de Sade.
Via het Olde English Spelling Bee label heeft James Ferraro een nieuw album uitgebracht. Dit album heet Night Dolls with Hairspray. Het is de opvolger van het Last American Hero album. Er zullen elf tracks op de plaat staan, die onder andere op vinyl verkrijgbaar is.
Eén van de nummers heet Lipstick on Ants, een plan dat werd opgezet door de estheten want die zeiden, de wereld is lelijk, iedereen wilt liever een mooie wereld dan lelijke grijze gebouwen, so lets get to work on it. Zo hadden ze een plan opgezet om de gebouwen in de stad mooier te maken, het straatbeeld mooier te maken, maar ook de stadsdieren mooier te maken. Want olifanten in Afrika mogen dan wel indrukwekkend (yet surprisingly wrinkly) zijn, stadsdieren als ratten, duiven (vliegende ratten, immers) en mieren, tja… Dus de estheten zeiden, okay, laten we ze mooier maken. Dit zorgde nog voor de nodige problemen. Zo probeerden ze het met kleren, maar de katoenindustrie zat net met tekorten, en ook al is er weinig stof voor nodig om ze aan te kleden, er zijn er zoveel he? Plus, het was meer een soort van mini jutezak, want hoe maak je op zo’n klein oppervlak een nog enigszins interessant patroon?
Toen bedacht men, okay, we maken ze op, we geven ze een beetje lipstick, dan heeft het toch net wat meer allure, zo’n beestje. Wederom kreeg je het probleem, hoe geef je zo’n klein ding een mooi stukje lipstick. Want teveel lipstick, nou ja, dat is ordinair. Dus werden er mensen speciaal op cursussen gestuurd om dit voor elkaar te krijgen, en tevens kregen de grote make-up fabrikanten subsidies om lipsticks te ontwerpen die makkelijk konden worden aangebracht op mieren. De estheten waren tevreden, maar de overheid toen ze de kostenpost zagen voor de subsidies voor de fabrikanten en de cursussen, iets minder. Zij vroegen, Wat is het rendement hier nou van en voor dit geld?, waarop de estheten zeiden, Het rendement zit ‘m erin dat hoewel je het niet ziet (wie ziet lipstick op een mier?), dat we weten dat de wereld mooier is, en daar gaat het om. Het Lipstick op Mieren verhaal werd snel door de overheid teruggedraaid.
De band Pulp zal komende zomer op festivals gaan optreden. Dat heeft de band bekend gemaakt. Of het daarbij blijft is vooralsnog niet bekend, maar hopelijk niet natuurlijk, want een club gig van Pulp zou gewoon het vetste ooit zijn, plus als ze al op Lowlands komen, ga je daar speciaal een kaartje voor kopen? Hmmm. Anyway, good news either way, want Pulp is één van mijn persoonlijke favorieten, en gewoon het idee al dat ze gaan optreden en de mogelijkheid tot een optreden bijwonen en nieuw materiaal is gewoon wicked.
Okay, Pulp, voor wie ze niet kent, de band begon eind jaren zeventig, maar ondanks een paar vroege John Peel sessies in diens radio show bleef het grote succes uit. Tot begin jaren negentig, toen de band achtereenvolgens de Intro EP, His ’n Hers, en Different Class uitbracht. Die laatste wordt gezien als één van de beste albums uit de jaren negentig. Daarna bracht de band nog twee albums uit, This is Hardcore met als thema desillusie, en We Love Life. Vervolgens ging de band uit elkaar, en Jarvis bracht twee solo albums uit. Maar nu gaat de band weer optreden, en dit zal gebeuren in de samenstelling waar het zijn grootste successen mee boekte: Jarvis Cocker, Candida Doyle, Russell Sr., Steve Mackey, Mark Webber, en Nick Banks. De laatste keer dat Pulp in deze samenstelling optrad was in 1996. Vooralsnog heeft de band twee data bekend gemaakt: het Primavera festival op 27 mei, en het Wireless festival in London op 3 Juli.
Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.
Track of the week: ‘Freak Out’ by Tapes ‘n Tapes (listen here)
Average Grade: 5.8
Anna: Well what do you know... Tapes sound grown up - in a non-neurotic way. Now that the tornado of a hype that surrounded them has long died down and their second blah album is behind them, it's time for the boys to really and soberly prove that they deserve our ears based on music merit alone. And indeed they do, laying down serious guitar chords and riding high on a great energy. Welcome back then.
7/10
Linda: It sounds nice enough, but it's hard to keep your attent- Oh look a squirrel!
5.3/10
Ilse: For the most part, this is something that wouldn't necessarily make me feel forced to change the radio channel, and I can somehow see this song working really well in semi-large venues. However, the part that isn't covered by the most part is that this track wouldn't make me want to download their album, and some sections remind me too much of Mumford & Sons. And no, that is not a compliment.
6.0/10
Craig: There is a lot of energy in this song, and it's a very lush sound. I like the change-up towards the end as well. However, there is nothing particularly new or stand-out about this sound. I hate to borrow a phrase from an old literature professor I had, but to me it just sounds like 'business as usual.'
4/10
Stef: It’s actually better than I expected. It’s still far away from the erratic brilliance of their first album, but I actually don’t find this as bland as their previous outing. Nothing special, but hopefully the first sign of a return to form from the lads who brought brilliance with tracks like ‘Omaha’, ‘Insistor’, and ‘Manitoba’. Still love the anxious feel the band exhumes.
6.5/10
Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.
Track of the week:
‘Not in Love’ by Crystal Castles feat. Robert Smith
Truth be told, I’m not the biggest Crystal Castles fan and I’m not the biggest Robert Smith fan, but you know, this track is getting lots of press, and sometimes it is worth to revisit bands. Especially if they are seemingly doing something new (for them) and different (for them). I like that the electronic sound of Crystal Castles supports the haunt that seems to live in Robert Smith’s vocals. Normally I think Crystal Castles are a bit too hard hitting for my taste, but here they do match Smith and they hit the right buttons as far as I’m concerned. Pretty nifty track this. I do love my unlikely pairings, though often it is as awkward as anything else. This actually seems to work, so kudos to both of them for trying and working it out. With three and a half minutes it doesn’t outstay its welcome either.
http://hypem.com/track/1252350/Crystal+Castles+-+Not+In+Love+ft+Robert+Smith+
‘Never Know’ by Primary 1 feat. Harry Tuttle
We like Primary 1 around here (track down the interview we had with him in the archive). The clip features loads and loads of colours, and this track does have its share of pop embedded in it. It’s got the big chorus where the two vocalists come together with some extra fanfare whereas in the verses they do it separately and it is accompanied by relatively simpler music. The music does seem to change per vocalist, which I thought a pretty neat addition. “You never know, what might happen to you!” also can be sung along pretty easily while having that faux gravitas, that feel that even though it might not mean anything, you aren’t singing along to some brainless tune. And perhaps it’s not even “faux”, but the poppy music always suggests that. Obviously, as musos journo (and my degree in literature) I should be able to see through all of that, but not right now in this column, which isn’t meant for in depth analysis. Anyway, fun tune, not too shabby lyrics, and combine those two and it’s something I can actually listen to a fair few times without getting tired of it. Plus it’s got a big poppy chorus!
http://hypem.com/track/1248731/Primary+1+-+Never+Know+feat+Harry+Tuttle+
‘Lucidity’ by Tame Impala (Pilooski remix)
Hey, it’s Pilooski, that always means something. Tame Impala, I remember having reviewed an other remixed song by them this year and I believe I did like that one, so high hopes here then. It’s got that Impala experimental thingy going on at the start. I like the rhythm section banging on through to propel the song forward, and it actually kind of reminds me of ‘Gimme Some Lovin’ by the Spencer Davis Group (Trio, whatever, I forgot). Though, obviously, aside from the drumming, there’s nothing that even closely resembles it with the faint echo vocals and the experimental vibe running through it. It’s not a bad song by all means, even though I wouldn’t have minded a bit more variety in this five plus minute song.
http://hypem.com/track/1251228/Tame+Impala+-+Lucidity+Pilooski+Remix+
‘Other Lips, Other Kisses’ by We Are Standard (CFCF remix)
Gosh, this must seem like the fan club corner of CFCF, but every week it just seems as if he releases something new. And I’m not one to turn such generosity down. So here we go again, this time discussing a remix of his of a We Are Standard tune. A group which I don’t know, I must honestly admit. The beginning is all drums before the bass hits, and then the vocals come in for a slow paced electronic song. I really like how nuanced this song is with so many things you can listen to. Which just makes it a rich song. Don’t expect one of his more danceable remixes, but other than that it is just a very nicely crafted song, and perhaps more in keeping with his recent releases. I especially like the part just after the halfway mark.
http://hypem.com/track/1248774/We+Are+Standard+-+Other+Lips+Other+Kisses+CFCF+Remix+
‘Down by the Water’ by The Decemberists
I actually like The Decemberists quite a bit, for all the talk of more electronical music in this column. I’m a sucker for a nice concept album, and I like the theatrical feel of this band. They do paint quite the picture, and you just feel you can clearly imagine the world they are creating. Same with this tune, it is storytelling through music, and they have really mastered that in my opinion. Perhaps the last album was a bit too much of everything, but I always rather listen to a band who tries something and strikes out than bands who just do the same bland stuff. This just sounds like The Decemberists, and I like that. And if you don’t know what they sound like; it’s storytelling, bordering on the folk, but a little more theatrical. That’s my description anyway, but that probably doesn’t do anyone justice. Anyway, I’m glad they’re back, and I’m looking forward to listening to their new album.
http://hypem.com/track/1252279/The+Decemberists+-+Down+By+The+Water
‘Warpath’ by Esben and the Witch
Atmospheric and haunting, those are probably the key words of Esben and the Witch. I like how the vocals evoke those emotions, with the slight echo. Not everything of the music I find equally convincing though, and sometimes the music drowns the vocals out. I’m not a big fan of that I must admit, especially if the vocals are the part bringing out the atmosphere. I like the zingy guitar as well. Despite the atmosphere, sometimes it is hard to make out what the exact intentions are of this, and even though I like my occasional haunted mansion soundtrack I don’t see myself listening to this for too long.
http://hypem.com/track/1251985/Esben+and+the+Witch+-+Warpath
The Decemberists gaat met een nieuw album komen. De band zal op 18 januari het album The King is Dead uitbrengen, welke zal worden verspreidt door het Capitol label. Het album kent tien nummers en er zal onder andere werk van R.E.M.’s Peter Buck op te horen zijn. Het zal de opvolger worden van The Hazards of Love, welke vorig jaar uitkwam..
Het album heet The King is Dead, en een gevleugelde uitspraak is The King is Dead, Long Live the King! Om de nieuwe koning te vieren nu dat de oude dood is. Maar dit was niet altijd zo! Want vroeger geloofden men dat de koning een Goddelijk recht had, en ook zal wederkeren en dan opnieuw de troon zou bestijgen (a la de Dalai Lama). Dit was ook nog zo toen Gregorius Dareille regeerde. Dareille stond bekend om zijn harde hand en strikte regime. Hij had regels, overtrad je die, dan meteen hoofd eraf. Discipline. Dus beging je een moord, hoofd eraf. Stal je een brood, hoofd eraf. Loog je en kwam men erachter, hoofd eraf. Kwam je te laat op een afspraak, hoofd eraf. Kwam dit door vertraging met de bus, zijn hoofd eraf. En sommigen van die regels waren eerlijker dan andere, en op een gegeven moment vonden vijf dappere mensen (De Laatsten v/d Orde van de Goede Hoop, zo genoemd omdat door de massieve onthoofdingen zij, ehrm, nou ja, de laatste mensen waren die overgebleven waren) dat dit moest ophouden. Nu was de koning bijna dood, maar zij dachten, okay, als hij dood gaat mag hij dus niet terugkeren.
De Laatsten van de Orde van de Goede Hoop begonnen zo een nieuw geloof aan te hangen dat niet geloofde in reïncarnatie. En bij geloven, het gaat er niet om wat echt zo is, maar hetgeen is zo als waar de meeste mensen in geloven. Nu waren die vijf dus de laatste van de populatie, en als de hele populatie een geloof aanhangt dat zegt, nou, het is zo, dan is in dat land het ook zo natuurlijk he? En zo stierf koning Dareille een dood en op zijn sterfbed wist hij, ik zal niet wederkeren, het Goddelijk recht om te regeren is niet meer. Zo vertrok hij in een eeuwige slaap met af en toe een nachtelijke stuiptrekking.
De Australische band Cut Copy heeft zijn derde album aangekondigd. In 2008 bracht de band het goed ontvangen album In Ghost Colours uit, en het volgende album gaat Zonoscope heten. Zonoscope zal op 8 februari uitkomen met een cover die gemaakt is door Tsunehisa Kimura. De band zegt dat naast veel elektronische instrumenten ze ook veel van echte drums gebruik zullen maken.
Het album is erg geïnspireerd door Ferbaloiisme, een begrip uit de Zonologie dat zich focust op het feit dat mensen altijd zeker willen zijn van dat zij een fair deal krijgen. Als iemand een broodje koopt, dan wil die persoon zeker weten dat zijn broodje zeker zo lang is. Heeft iemand in een restaurant een extra stokbroodje in zijn stokbroodmandje, hey, dat is oneerlijk! Het is niet zozeer dat wij willen dat iedereen gelijk is aan elkaar (dat zou nog een nobel doel zijn), maar het gaat erom dat wij niet minder zijn dan iemand anders. Dus als voor de een iets speciaals wordt gedaan, dagnabit, dan wil de ander het ook. Want God verhoede dat iemand een makkelijker leven leidt dan ik, of dat iemand daadwerkelijk geholpen wordt en ik wel de normale weg moet bewandelen. Schandelijk, dat mensen geholpen worden waar dat kan en dan ik niet! Ik ben toch niet minder dan hen? Proberen mensen te helpen is goed, maar dan wel, mij, mij helpen, en verder moet de rest dezelfde wegen behandelen als ik.
Cloud Nothings gaat volgend jaar met zijn debuutalbum komen. Het zal uitgebracht worden op de 25ste van januari en het zal self-titled zijn. Cloud Nothings, aka Dylan Baldi, heeft het album opgenomen in het Copycat gebouw, en het is geproduceerd door Chester Gwazda. Het album telt elf nummers.
Eén van de nummers heet ‘You’re Not That Good at Anything’, en dat was een veel gehoorde kreet aan het begin van de 19de eeuw. Want mensen waren wel slim en dapper, maar ze waren nergens echt goed in. Ze waren overal adequaat in. Maar mensen willen niet adequaat in dingen zijn, maar ze willen echt goed in dingen zijn! Want als je overal adequaat in bent, tja, dat is wel leuk omdat je veel kan, maar je zal nooit geprezen worden. Nooit zal je in de krant staan vanwege je prestaties, want die dingen gebeuren alleen als je ergens echt goed in bent. Dus de mens dacht, okay, ik wil dat mensen mij zien als iemand die echt wat kan, ik ga mij specialiseren. Door de jaren heen hebben we dat dus gedaan met verschillende richtingen op school, sub-richtingen op de universiteit, specialisatie takken in het bedrijfsleven. En van adequaat zijn in veel dingen en redelijk wat weten over veel dingen gingen we naar aardig zijn in wat minder dingen en minder weten over algemene zaken, gingen we naar goed zijn in een paar dingetjes, gingen we naar sterk zijn in één ding zonder al te veel algemene kennis, en uiteindelijk, als we zo doorgaan, zullen we subliem zijn in absoluut niets.
CFCF, een persoonlijke favoriet van IKRS, heeft een nieuwe EP uitgebracht, genaamd The River EP. Dit wordt uitgebracht door het nifty RVNG label, en de vinyl oplage bevat 550 stuks. De artwork (see pic) is gemaakt door Kevin O’Neill, en het is een plattegrond van hoe Fitzcarraldo zijn weg naar “madness and freedom” vindt. Fitzcarraldo een personage uit de gelijknamige film van Herzog gespeeld door (who else?) Klaus Kinski waarin het verhaal wordt verteld van rubberbaron Brian Sweeney Fitzgerald die probeerde een rubber imperium op te bouwen in Peru.
Op de EP staat onder andere het nummer ‘Frozen Forest’. Het voordeel van een bevroren bos is, nou ja, het is mooi! Want als het bevroren is dan heeft de tijd er geen grip meer op, en dus blijft het bos in zijn volle glorie bestaan. In plaats van dat er herfst komt, alles vervalt en verdort, en ja, er zijn wel leuke kleurtjes, maar die liggen allemaal op de grond en de boom zelf is een zielig hoopje natuur geworden. Maar als de natuur het laat invriezen, dan wordt de glorie bewaard a la een soort van Rip van Winkle, alleen dan zonder de verwarring van het wakker worden in een compleet andere tijd. Want dat hebben bomen niet. Hoewel we natuurlijk pas bij de ontdooiing weten in hoeverre het een effect heeft op de wortels en de structuur van de boom. Want dadelijk wordt hij wakker en is zijn structuur zo kortgesloten dat hij roept, I’m an elk, shoot me!, en vervolgens hard wegrent. Ik weet niet in hoeverre dit zal worden geaccepteerd door de mensheid, want een lopende boom is opeens zo dreigend als je het nog nooit hebt meegemaakt, nietwaar? Een boom an sich is niet dreigend, loopt het opeens, tja, dat heeft het nog nooit gedaan, tot welke dingen kan het verder in staat zijn he? Dus ik stem voor een speciaal kettingzaagcomité. Ja.
Linda Live in London, live reports of Soap&Skin and Perfume Genius (2010)
That is what they say, right? It might not be two opposites actually coming together in the case I'm referring to, but they came damn close. I'm talking here about the extravagantly extravert 19-year-old Anja Plaschg, better known as Soap&Skin, and the introvert Mike Hadreas who makes up Perfume Genius. Two performances that couldn't be more enchanting, though different in so many ways.
First up is youngster Anja. She was supposed to perform in London earlier this year, but her efforts were thwarted by a particular Icelandic volcano. Just the setting, in the wonderful Union Chapel (and an actual chapel for that, with Sunday services and all) is worth the wait. Add to that the chamber music ensemble that lines the part of the stage that isn't taken up by Soap&Skin's grand piano and you've got a rather promising formula for a good night of music. But that is not all, there is also Soap&Skin's personality that makes up a large part of the show. Her voice is something to be jealous of, and she isn't afraid to show it off. The theatrical tracks off of her album Lovetune For Vacuum are blasted into the chapel, both vocally and by her admirable piano skills. At times the chamber music ensemble seem to have the utmost trouble matching her volume. Not that it really matters, they get the chance to shine in some of the more calm songs.
Halfway through there is a moment though, during 'Spiracle'. Soap&Skin sits behind her piano belting out the lyrics when she suddenly appears to have a complete black out. Seconds of silence, retracing her steps on the piano but the words don't seem to come back to her. A minute passes, still there's silence. A bit hesitant she gets up, and walks over to her background singer - a few people applaud encouragingly, but she, almost panicky, signals them to stop. The other singer whispers the words into her ear and shyly Soap&Skin makes her way back to the grand piano, takes a deep breath and sings the rest of the song with such vigour as to make up for a lifetime of mistakes.
Surprisingly, fear and making mistakes seem to be exactly what the song is about, and the breakdown fits rather nicely in the set. At this point you still want to believe in her sincerity, but as the set progresses it gets more and more obvious she is playing a part. Which is absolutely not a bad thing, it even goes rather well with the music. And the fact that I initially was rather hesitant in believing the black out was a set up is a good indication of her acting skills. For someone of her age, it can only be very promising.
The next performance, only 24 hours later, could not be more different. Perfume Genius was in London earlier this year for one of his first performances in front of an actual audience. It was sold out weeks in advance, and talked about for even longer. I believe I wrote at that time that it felt a bit like a piano recital, and oh boy, Mike Hadreas has been listening. Whereas his first performance was in an actual music venue, this time he has taken a step back and is performing in a hall that belongs to the English Folk Dance and Song Society which is also infrequently used, you've guessed it, for the recitals of the local music school. And with the plastic seats lined up especially for this occasion and the lack of proper stage lighting it does set the scene for a proper recital this time.
However, there are some signs of improvement since last time. For one thing, Mike Hadreas appears more confident. Not that he is not his shy self, but the presence of an audience seems less like a surprise to him and he dares to interact with them this time, and he even makes jokes. Also, the pan flute on Alan Wyffels's keyboard is tuned down a bit - a big improvement in my humble opinion. Music-wise, the performance has also improved: there are less mistakes, though it's certainly not flawless. But flawlessness wouldn't suit Perfume Genius as the occasional cock up is actually quite charming. The most impressive bit of the evening is when Mike takes place behind the grand piano that is set up just next to the stage. Maybe it's the contrast with the for the occasion installed sound system that results in rather flat keyboard sounds or grand pianos in general, but it sounds absolutely mind blowing. Where Soap&Skin excelled in big and theatrical sounds a day earlier, Perfume Genius manages to impress with simplistic songs that win on content.
A minor flaw is the lack of a back catalogue, which results in Perfume Genius literally performing all his songs and, in the end, a rather similar setlist to that of his show earlier this year. There is still enough there to keep one interested though: the interaction between Alan and Mike, Mike's smile when he gets a song right, and of course the rather brilliant songs itself. There's nothing like a bit of dark storytelling disguised as a pop song.
Interview met de band Monarchy, november 2010
Een tijd terug bestond er een band met de naam Milke. Zij stopten met het maken van muziek, en niet heel lang daarna stond er een band op met de naam Monarchy. Aangezien mijn speurneus kwaliteiten niet geweldig zijn (blijkbaar maakt het lezen van Hounds of the Baskervilles je niet meteen een detective extraordinaire) , duurde het even voordat ik me realiseerde dat het dezelfde mensen waren die achter de twee bands zaten. Maar goed, het duurde even bij iedereen, want de heren zelf waren het ook niet echt aan het rondbazuinen. Eigenlijk is het zelfs zo dat de band de moderne trend van twitterende artiesten wilde ontkomen, en de heren gingen nou juist het omgekeerde doen, namelijk zichzelf hullen in mysterie. Ze kwamen wel in het nieuws omdat ze een concert de ruimte in zonden, en momenteel zijn ze bezig met de voorbereidingen voor het uitbrengen van hun debuutalbum. Dat album komt als het goed is in januari uit, en als we afgaan op singles als ‘The Phoenix Alive’ en ‘Love Get Out of My Way’ (alsmede remixes van deze nummers van o.a. Holy Ghost!, Sinden, en Octans) dan wordt het album zeker iets om naar uit te kijken. Wij spraken met de band over science fiction, identiteit, en natuurlijk hun aankomende album.
IKRS: Volgens mij wonen jullie nu in Londen. Als we het interview daar konden doen, waar zouden we nu zitten?
Monarchy: We zouden wel een interview willen doen in de cockpit van het eerste ruimtevaartuig van de Virgin Galactic. Ze zijn het momenteel aan het testen voor de eerste bemande vluchten in 2012, speciaal voor ruimtetoeristen. We willen de in-flight entertainment gaan verzorgen tijdens die reis.
IKRS: Als Londen zou afbranden, wat is dan dat ene ding waarvan je hoopt dat het gespaard zou blijven?
Monarchy: Near Monument, het metro station, er is een monument daar ter herinnering aan de eerste Great Fire of Londendie woedde in 1666. Het zou echt een geweldig staaltje ironie zijn, en eigenlijk ook vrij passend, als een monument voor de eerste Great Fire of Londen het enige zou zijn wat een tweede grote brand in Londen zou overleven.
IKRS: Het lijkt erop dat jullie geïnteresseerd zijn in ruimte. Was dat al zo toen jullie jong waren?
Monarchy: Eigenlijk gebruiken we ruimte als een soort van canvas om onze muziek op te zetten. In Science Fiction wordt ruimte bijvoorbeeld gebruikt als een manier om zo dingen als humaniteit, moraliteit, en persoonlijke problemen aan de kaak te stellen. Dus net als in Science Fiction gebruiken wij het als een canvas voor onze ideeën. Waar ze in oogopslag futuristisch en buitenwerelds lijken is het eigenlijk een reis naar je eigen ziel. Wij proberen te kijken hoe het is om mens te zijn en te functioneren in deze samenleving. We gebruiken het thema net zoals het gebruikt wordt in Blade Runner, Moon, Solaris, 2001, en vele andere grote films.
We zijn wel geïnteresseerd in de ruimte, maar we zijn ons er pas echt in gaan interesseren door Monarchy, omdat het de perfecte manier is om onze ideeën vorm te geven. We like it’s aspirational nature.
IKRS: Wat in het land van sci-fi en ruimtevaart heeft jullie de laatste tijd inspiratie bezorgd?
Monarchy: We raken altijd enthousiast van ruimte toerisme, en er zijn een paar bedrijven momenteel bezig om commerciële ruimtevaart op te zetten. Boeing is één van de bedrijven die zich erin is gaan mengen en die nu aan het kijken is of ze een vaartuig kunnen bouwen zodat ze in 2015 het naar het Internationaal Ruimtestation kunnen krijgen. Ook ontwikkelingen in het steeds beter begrijpen van black holes, curved space, en worm holes vinden we interessant. Misschien is er wel een manier om van deze stoffige planeet te komen.
IKRS: Nou, een nieuwe planeet is onlangs ontdekt op welke we blijkbaar zouden kunnen wonen. Dus jullie zouden gaan?
Monarchy: We zouden gaan ja. Zeker. Het is een paar miljoen lichtjaren weg, dus we zouden wel een paar stevige slaappillen mee moeten nemen.
IKRS: Jullie nemen een standpunt in wat betreft identiteit door jullie eigen identiteit niet uit te dragen. Hoe denken jullie dat identiteit is veranderd in de afgelopen jaren door o.a. multi-media? Sommige mensen vinden dat identiteit zijn betekenis heeft verloren omdat het eigenlijk altijd een creatie is.
Monarchy: Iedereen draagt maskers. Mensen creëren deze tijdens hun kindertijd en ze leren om per situatie een ander masker op te zetten. We zouden niet echt willen beweren dat de masker die men draagt als ze online zijn compleet anders is, maar mensen kunnen het wel meer controleren, met als gevolg dat het vergroot wordt. Mensen kunnen compleet fictionele digitale levens leiden. Tegelijkertijd kunnen mensen veel meer in contact komen met andere gelijkgestemden door middel van social networks. Hopelijk zal dat uiteindelijk ertoe gaan leiden dat mensen de verschillende soorten levensstijlen, religies, en realiteiten steeds meer gaan accepteren. Maar als ik allerlei comments op YouTube en Facebook lees lijkt het tegenovergestelde het geval, en deze sites worden dan het domein van trolls die hun eigen, minieme, self-righteos ideologieën gaan spuien. Het is depressief makend om nu te kijken naar de algemene culturele kennis en het algemene intellectuele niveau wat er wordt uitgedragen. Telkens weer als we een tweet lezen van 50 Cents dan verwachten we dat de wereld zal gaan imploderen in een soort van negatief intellectuele ruimte, een soort van zwart gat waar zelfs rationele gedachtes niet uit kunnen ontsnappen.
Maar inderdaad, maskers zijn een groot onderdeel van onze identiteit, en dat mensen hun identiteit tonen aan miljoenen in plaats van honderden draagt er wel aan bij dat identiteit an sich aan het afzwakken is en zonder betekenis komt te zitten.
IKRS: Jullie hebben wat live data op het programma staan, iets om naar uit te kijken?
Monarchy: We vinden het geweldig om live te spelen. Toen we de band opzetten waren we echt van plan om van de live show een echt evenement te maken. We zijn blij met hoe het zich nu ontwikkelt. Een volledige tour zal volgend jaar komen, maar we weten nog geen data en zo.
IKRS: Zijn visuals onderdeel van de show?
Monarchy: Oh zeker, visuals zijn een groot onderdeel van het geheel. Hoewel het momenteel nog wel meer lightning en effects zijn dan van te voren opgenomen beelden. Dat soort dingen vinden we een beetje limiterend.
IKRS: Als jullie een belachelijk groot budget zouden hebben, wat zouden jullie dan zeker in de show zetten?
Monarchy: Wow! Nou ja, eerst zouden we er in baden. WE zouden wel willen kijken wat je met 3D kan doen. Of iets geweldigs qua belichting met lasers, screens, surround sound, en dan zouden we alles laten afspelen onder de curve van een enorme planeet boven ons. De grande finale zou een ruimtevaartuig zijn die dan in de zon vliegt. Zoiets denk ik.
IKRS: Wie doet jullie artwork? Zijn Julie hands on daarmee of hebben jullie iemand die alles regelt wat dat betreft?
Monarchy: We hebben vanaf het begin van de band al iemand on board die de artwork verzorgd. Iemand met de naam David Bonas, en hij is geweldig. We zijn wel redelijk hands on wat betreft het bijdragen van concepten, het zoeken naar de juiste beelden en met promotiefoto’s. En dan geven we het aan hem en dan begint het tovenaarsgedeelte.
IKRS: Zouden jullie iets kunnen vertellen over het album?
Monarchy: We dachten dat we het album een aantal maanden geleden af hadden en we waren er heel blij mee, maar toen realiseerden we ons dat we de deadline hadden gemist voor de culturele lobotomie die blijkbaar plaatsvindt bij mensen een tijdje voor Kerst. Dus nu komt het uit in 2011. Wat ook wel weer cool is omdat we nu toch nog even de tijd hebben om er iets langer aan te werken en om misschien nog wat nummers te schrijven en het gewoon nog wat beter te maken.
IKRS: In een interview met EQ zeiden jullie dat het album gaat over: “dealing with so many things that we’ve had to understand in order to try and be better people and to understand ourselves.” Hebben jullie het dan over het beter begrijpen van de wereld en jouw plaats daarin, en dat het een ontwikkeling is die (hopelijk) bij iedereen plaatsvindt, of is het meer persoonlijk en minder abstract?
Monarchy: Het was een persoonlijke reis die we in principe abstract hebben gemaakt. De persoonlijke reis is vaak te ruw, en als je die emoties in een nummer zet dan klinkt het vaak heel onvolwassen. De emoties zelve zijn geweldig om te gebruiken omdat ze zo puur zijn, maar ze hebben vaak een edit nodig.
IKRS: Ik zag dat jullie een mixtape hadden gemaakt: DJen jullie ook, of was dat een soort one off?
Monarchy: Van ons twee is Andrew de DJ, en dat is iets wat je nog wel vaker zult zien. (Waaronder tijdens komende London Calling. – ed)
IKRS: Is er recentelijk nog een moment geweest waar je iets zag waarvan je gewoon dacht, wow, dat is nu echt mooi? En zouden jullie ons met dat beeld willen achterlaten?
Monarchy: Onze bassist die met ons meespeelt tijdens onze live show had laatst iets op zijn Facebook gezet, en dat was zoiets van: “Re-imagining my past – dreaming about the future.” Dat vonden we wel echt mooi. Hij is ook echt een goede gast.
Thanks to the guys of Monarchy, Natalie of Musos Guide, and all the other people involved in making this possible.
Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.
Track of the week:
‘Somebody To Love Me’ by Mark Ronson & The Business Intl. feat. Boy George & Miike Snow (Holy Ghost! remix)
If you are a regular reader then you must know I’ve got a soft spot for Holy Ghost!. These lads on the DFA label are just amazing. You might also know though that Mark Ronson is far from my favourite artist (that cover of The Smiths being especially cringeworthy in my opinion). This, however, is turned into a disco extravaganza by the two lads from Holy Ghost!, and that is just what the doctor ordered. I like the vocals by Boy George and Miike Snow, and the disco drums are pretty nifty as well. I wouldn’t mind hearing this when on the dance floor, because the rhythm is so catchy, and it’s just a well executed remix. It gets the vocals out of the mix around the four minute mark where they let the drums take over for a minute, and then they move it back in full swing just a little bit later. Seven lovely minutes as far as I’m concerned.
http://hypem.com/track/1245868/Mark+Ronson+The+Business+Intl+-+Somebody+To+Love+Me+Holy+Ghost+Remix+
‘Dreem’ by Perfume Genius!
Well, I had to do it, really. Because I just saw him live and he is touring Europe. Or at least he has recently toured Europe, one of the two. This is a live take of a new song he did on Q I believe, and it stays true to his sound. Which means that musically it is a combination of his piano and his voice, and lyrically it has a quite personal feel to it. I’m quite sure he did this one live as well at the gig I attended, because I seem to remember that waterfall like effect he gets on the piano at the end of the song. It only lasts two minutes, which is quite short, but you know, when it is that personal you might not want to extend a song with all kind of fluff. Then again, the way his show is right now, sometimes songs seemed to end a bit premature. But hey, it’s typically Perfume Genius, and if you liked the album this is quite a nice addition to that, also with that piano thing he does at the end which, as mentioned earlier, reminded me of falling water.
http://hypem.com/track/1239695/Perfume+Genius+-+Dreem
‘Sun’ by Caribou (Midland edit)
I’m up and down concerning Caribou. When this song started playing I did instantly recognize this song as being on the album, so that’s a good thing. What Midland did with it, I’m not sure. It’s a bit too clubby in my book. Which also means that when you’re on the dance floor this probably works better than that the original version would do. The start though, it kind of takes the nuance and experimental feel out of it in favour of the club beat, which pierces through everything to let everyone dance. Then sometimes the volume of the actual Caribou song shoots up which Midland consequently slowly fades out. I like the part in the middle though, where they for a moment don’t use the club beat and just play with the song a bit. That, by far, is my favourite part of this seven minute remix, which for on the commute doesn’t offer me much else.
http://hypem.com/track/1247369/Caribou+-+Sun+Midland+Re+Edit+
‘Over and Over’ by Allure
I’m not the biggest fan of Hot Chip, but to beat their ‘Over and Over’ you really have to come up with something special in my book. Because I’ve always felt that ‘Over and Over’ really was the song that mixes all the elements I like about the band. This song is quite different from Hot Chip’s song by the same name though (not surprisingly). It starts in a sort of botched up fashion, something which I always abhor. It kind of keeps that vibe, but when all the other stuff comes in, I feel that for the most part covers it up. I like the vocals, and I especially like it when the two vocals start crossing each other’s path. With that said, with a five minute running time it does feel a tad long for me personally, though I do appreciate it that in the second part they try to mix it up a bit.
http://hypem.com/track/1238973/Allure+-+Over+and+Over+feat+Mickal+To+
‘Moments of Excellence’ by Black Van
I do fancy this project by Kris Menace. I remember liking earlier tracks, and this is no exception. I like the beat, and love the Eighties sci-fi thriller vibe this gives me, especially early on. There’s a nice build up to the 1:40 mark, where I wouldn’t have minded a bit more acceleration at that point, but oh well, can’t win it all. It always feels as if it is on the verge of erupting, but Menace and his buddy (whose name I’ve momentarily forgotten, so if that person happens to read this, my apologies) show remarkable restraint to keep the whole song linked to the vibe they started out with (though I wouldn’t have been opposed to it actually erupting, mind you). But the atmosphere it gives is pretty cool, and it does a remarkable job in holding at least my attention.
http://hypem.com/track/1241503/BLACK+VAN+-+MOMENTS+OF+EXCELLENCE+Permanent+Vacation+
‘Spiral’ by Jamie Woon
Starts off with a kind of lullaby vibe with some electronics merged in it, but before too long this rather samey Soul acoustics come into play and then it’s kind of downhill for me from there. Not that I don’t like soul, mind you, I was brought up with blues, jazz, and soul/funk. And he has a nice voice and it’s nice and slow and dramatic. But stuff like “I can’t imagine living without you / I’ve build my whole life around you”, it has become tacky to my ears. There’s not much to the song itself either in my opinion, and it all just drearily wobbles along. Not my cup of tea really.
http://soundcloud.com/woon/spiral/s-baLKE
Op 14 februari (wat niet samenvalt met Valentijnsdag dit jaar) zal PJ Harvey haar achtste album uitbrengen. Dit album zal Let England Shake gaan heten, en het is gemaakt met de hulp van Mick Harvey, John Parish, en producer Flood. De opnames vonden plaats in een oude kerk in Dorset, en blijkbaar hebben ze daar ook te vaak The Birds gekeken, gezien de cover (zie pic).
