Wildbirds & Peacedrums komen uit Zweden en ze zijn geweldig. Eigenlijk is dat alles wat je zou moeten weten, maar nu je toch aan het lezen bent geslagen kan ik er net zo goed iets verder over uitweiden. Mariam Wallentin en Andreas Werliin vormden deze band in 2006 terwijl ze beiden Musical Improvisation studeerden in Gotenburg. Ondertussen hebben ze al drie albums uitgebracht, en het meest recente album zag vorige week het levenslicht en heet Rivers. En dit is reden genoeg voor een special one off gig in Londen.Voordat dit illuster duo de kans krijgt om ons in te pakken is het de beurt aan Dan Michaelson & The Coastgards. Dan Michaelson heeft het soort stem waardoor je er automatisch van uitgaat dat hij de nodige sigaretten en glazen whisky naar achter slaat elke avond. Vrouwen zouden als bakvissen vooraan staan afgaande op die stem, ware het niet dat de rest van de band er is om dat te voorkomen door middel van het presenteren van overtollig borsthaar. Qua muziek ligt het een beetje in de lijn van singer-songwriter nummers met een beetje een up-tempo country/soul stijl. Plus een ladinkje amuserende stage banter.
Hoewel de support act voor het nodige amusement zorgt is het toch Wildbirds & Peacedrums wat de show steelt. Er staan maar twee mensen op het podium, maar wie heeft meer mensen nodig als je de stem van Mariam erbij hebt? Komend uit Zweden zijn extravagantie en excellence twee dingen waarmee ze welhaast zijn opgegroeid, dus het minimalistische van de band zou voor sommigen wat verrassend kunnen aandoen. Het drummen van Andreas is heel strak en vooral de steel drums zorgen voor het gewenste effect bij tijd en wijle. Beiden zijn artiesten in hart en nieren.
De setlist kent nummers afstammend van alledrie de albums, maar de focus is op het nieuwste album. Dat album bestaat eigenlijk uit twee EPs die eerder dit jaar uit zijn gekomen: Iris en Retina. ‘There is No Light’ komend van Snake, hun tweede album, is een echt briljantje dat de jazzy stem van Mariam goed naar voren laat komen. Ze wisselt steeds van zang naar scatten, en soms heeft ze niet eens een microfoon nodig: haar stem doet zelfs de meest druk pratende barmensen verstommen. Hoe zelfverzekerd haar zang ook is, als het tijd is om te converseren met het publiek tussen de nummers door komt de verlegenheid toch om de hoek kijken. Maar de paar keren dat ze het publiek adresseert lijkt ze het in ieder geval ook echt te menen. Op een gegeven moment heeft ze het over het uitbrengen van hun nieuwe album, en ze praat erover alsof ze haar net geboren kindje moet opgeven voor adoptie: ze weet dat het de juiste keuze is, maar het liefst had ze het nog net wat langer bij haar gehouden.
Het nummer ‘My Heart’ is een pop song dat wat toegankelijker is, en het is met dat nummer dat ze de set beëindigen. Het bevat het even simpele als briljante zinnetje: “Don’t run / I’m lost without your rhythm”. Als je daarvoor niet al om was, dan is er een grote kans dat dit nu wel zo is. Natuurlijk is er een encore, en die beginnen ze verrassend genoeg met een cover van ‘Wild is the Wind’, o.a. al een keer gedaan door Bowie, Nina Simone, Johnny Matis, etc. Hoewel ze maar met z’n tweeën zijn weten ze het toch tot een overrompelende ervaring te maken. En ik kan alleen maar raden hoe overweldigend het zal zijn de volgende keer dat ze in Londen langskomen. Want dat gaan ze doen, in november, in Union Chapel, en met een geheel koor. En dat is iets om naar uit te kijken wat mij betreft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten