Sinds het einde van de Spartaanse oorlog is er niet meer een gevecht zo dapper gevochten als dat DFA nu aan het doen is voor het disco en house genre. Via DJ sets, nieuwe bands, oude bands met nieuwe albums, en door de algehele esthetiek is het DFA label al een aantal jaar een lans aan het breken voor de New York underground vibe. En één van die nieuwe bands die het label aan zich heeft gebonden is Holy Ghost! (voor een interview met ze, klik hier), welke eerder dit jaar nog met de band van labelbaas James Murphy samen door Amerika tourde. Nu dat is afgelopen heeft de band zijn eerste EP uitgebracht, geheten Static on the Wire, waarop drie brand new tracks staan plus de oude single ‘I Will Come Back’.Holy Ghost! is een duo dat muziek maakt met voornamelijk old school synths en instrumenten, wat dat betreft zeer in lijn met de huisregels van DFA. En net als het meeste op dat label is het dansbaar, heeft het een NYse disco vibe, en zijn de nummers vrij catchy. Het heeft niet de punk elementen van labelgenoten LCD Soundsystem en The Rapture, maar het heeft meer een vintage disco stijl. Niet zo extravagant als Hercules and Love Affair het doet, maar iets bescheidener en minstens zo catchy. Openingsnummer ‘Static on the Wire’ kent een fijne mix van synth, bas, en drums met daaroverheen een robbertje gitaarspel van Mr. John MacLean himself, die laat zien dat hij het label multi-instrumentalist wel verdient.
‘Say My Name’ begint met een slow synth, maar van de eerste drie tracks ontpopt deze zich als het meest dansbaar. Het refrein is wat grootser dan op de andere twee nummers, en de drums stuwen de track voorwaarts. De derde track is ‘I Will Come Back’, welke een hele tijd terug al eens als single is uitgekomen, maar het vierde nummer is weer helemaal nieuw. Dit nummer heet ‘I Know, I Hear’, en is in mijn ogen een fantastisch staaltje disco. Het heeft een iets meer vintage vibe dan de andere drie denk ik, en het is zeker het makkelijkst toepasbaar op de dansvloer. Waar het nummer ook zeker thuis hoort wat mij betreft.
Dat ‘I Know, I Hear’ de afsluiter is, is niet geheel verrassend. Tussen de eerste drie tracks zijn meer gelijkenissen te vinden, en het laatste nummer wijkt iets van die lijn af met vooral het “sha-la-la-sha-la-la” refrein gedeelte – welke misschien iets te cheesy is voor sommige. Maar ik ben daar altijd wel voorstander van. De band ademt disco uit, maar doet het zonder een Donna Summer achtige stormram stem. Het is als gezegd iets minder camp dan Hercules and Love Affair, en het heeft dan wel niet een vocalist zoals Antony Hegarty, maar het heeft wel John MacLean op de gitaar, wat ook niet al te slecht is al zeg ik het zelf. Deze EP bevat vier nummers, allemaal makkelijk in het oor klinkend, en sommigen ervan zouden niet misstaan als je in een dansbui bent en met de volumeknop open. Plus alle nummers ademen een soort van warmte uit, een kwaliteit die vaak absent is in hedendaagse muziek, en welke de nummers op deze EP net wat specialer maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten