The National brengt special edition uit

De band The National gaat een special edition van hun album High Violet uitbrengen. Op deze special edition zal een alternate take staan van het openingsnummer ‘Terrible Love’. De album versie kreeg de nodige kritiek door de enigszins muddled productie. Ook staat het nieuwe nummer ‘You Were a Kindness’ erop, alsmede de tracks ‘Sin-eaters’, ‘Walk Off’, en ‘Wake Up Your Saints’. Verder zal het album nog wat live takes herbergen. De special edition komt op 22 november uit. De band zal in Nederland nog een optreden geven op het Crossing Borders festival.

Eén van de B-sides heet ‘Sin-eaters’, iets wat in 1830 werd uitgevonden door DiLaurenzetti. Deze man wilde het Paapse gezag ondermijnen, en hij dacht, als ik nu iets anders kan bedenken wat zonden wegneemt en als ik die monopoly van de Kerk af kan pakken, dan zijn mensen misschien al minder geneigd zich als slaven op te stellen van de Kerk! Zijn prototype was meteen raak, maar het nam alleen de Cardinal Sins weg, wat zeer nuttig was, alleen de “normale man” had er zo weinig aan. Want hoewel iedereen zondigt, cardinal sins, dat is voornamelijk aan echte criminelen weggelegd, en wil je alleen zo’n clientèle aantrekken? Dat is een beetje de vraag he. De tweede versie zorgde er wel voor dat de zonden werden opgegeten, en oh de glorie die hem ten deel veel! Alleen het punt is, op een gegeven moment waren de zonden op, alleen de beestjes wilde nog steeds eten. En om ze niet tegen je te laten keren, moest je dus nieuwe zondes begaan. Ik denk dat we veilig kunnen zeggen dat de wereld daar in ieder geval niet beter op werd. Sommige kwade tongen beweerden nog dat de kerk hierachter zat om zo de monopoly terug te krijgen, maar de kerk ontkende dit omdat ze toch al machtig genoeg waren, zeker omdat ze net de Kalverstraat hadden gekocht en huizen konden bouwen.

Age of Adz streamt op NPR

Het nieuwe album van Sufjan Stevens is te streamen op de website van NPR. Je kan daar dus het album horen voordat je het misschien gaat kopen, wat vanaf 12 oktober kan (en zoals iedereen inmiddels wel weet, liever niet via Amazon!). Het is Stevens’ eerste officiële album sinds het in 2005 uitgekomen Illinois.

Eén van de nummers heet ‘Bad Communication’, en oh boy, dat is een veelvoorkomend fenomeen in deze wereld! Want het nadeel is, alles is communicatie, en communicatie is zo complex. En toch zijn er veel mensen die geen flauw benul hebben van die complexiteit, en dan krijg je dus de nodige problemen. Een serie als Seinfeld is echt koning wat dat betreft om de complexiteit bloot te leggen. So by all means, watch that. Niet alleen daarvoor, maar ook omdat ik in de afgelopen weken in en uit een paar afleveringen van Seinfeld ben gelopen, of in ieder geval, zo leek het, want er gebeurde exact hetzelfde als in een paar Seinfeld episodes. Wat van een kant leuk is, alleen je kan niet terugspoelen en je hebt geen retakes, plus als je iets zegt of doet, na de fade-out heeft dat nog steeds effect. Wat nadelig is, want dan is het donker, en dan is het gemakkelijker voor mensen to hit you in the face, punch you in the glasses, oh no!

Nieuws uit de maand september

Alle nieuws items op deze site verschijnen in de maand september. Alle verhaaltjes uiteraard geschreven in de huisstijl.

29 sep:
The National brengt special edition High Violet uit
Age of Adz van Sufjan Stevens te streamen via NPR

26 sep:
Nieuw Man Man album aanstaande
White Car komt met EP

22 sep:
Sufjan's label anti Amazon
Album No Age streamt via The Guardian

20 sep:
IKRS Update
Album Shit Robot te streamen

15 sep:
Jack White komt met LP in LP
Album Maximum Balloon streamt op MySpace

12 sep:
Squarepusher maakt details album Shobaleader One bekend
Dustin Wong bereidt solo debuut voor

06 sep:
Crystal Stilts komt met nieuwe single, announces album
Alan Palomo gaat zowel Neon Indian als VEGA album opnemen

03 sep:
Atmosphere komt met twee EPs
Pulp tweede in Pitchfork's 90s countdown

Crazy Zany Radio Sunday - 'New Orleans' by Former Ghosts

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track of the week: ‘New Orleans’ by Former Ghosts (click here)
Average grade: 6.7

Linda: I've been a bit in love with this particular track since it surfaced somewhere late last year. Maybe it's the part where for once it's the man who's completely lost himself because of love (and to a married woman for that matter), maybe it's the simple wording (especially for someone who is a total Morrissey fanatic as Freddy Ruppert is), or maybe the display of emotions. I love how his voice cracks up on the final words: "It's all my fault, I fell in love in the first place". I love the bit where he has to cheat the rhythm to get the words "and my nights I don't remember" to fit in just before the first chorus. However, ever since I've heard to the track performed live last May it's been a downright love affair (not unlike the one in the song, how appropriate!). Freddy Ruppert started breaking up halfway through the song, the last chorus was barely audiable and after that he had to take a few seconds before he - still heavily emotional - could bring himself to announce the next song. It was a performance unlike anything I've ever seen before or since, so do go see him perform live sometime. And in the meantime: I'd like to gloat a bit on the fact that I seem to be the only person on the planet who is already in possession of the new Former Ghosts album. And it is amazing.
20/10 (as I already seem to be taking over this feature a bit this week, I've decided to introduce a French grading system) (yeah, like that was ever going to count –ed)

Craig: Anything Xiu Xiu touches is a definite 'don't' for me. And, even though she (was?) based out of my hometown, Zola Jesus sucks, too. Weepy beautiful white people music overload!
0.1/10

Ilse: Seeing Freddy Ruppert live is a very intense, almost painful experience and with this brilliant new album I can't wait to see him torment himself and his audience again. Having found new love or not, Ruppert manages to let his project keep its status of utter brutal gloom, exactly as it should be.
8.5/10

Anna: This tune would be right at home at a Wes Anderson film, but its cinematic values are not the only note-worthy thing about it. It achieves a balance between electronic-infused minimalism and melancholy that hits all the right spots. The trembling vocals add that extra layer of fragility and the result is rather striking.
7.5/10

Stef: I’ll just never understand those “experimental” details which for me just ruin the flow of the song. Love the haunting atmosphere though. Can totally imagine staring out of the window on a nightly commute on this one.
7.5/10

Nieuw Man Man album aanstaande

Man Man heeft een nieuw album in de pijplijn. Deze zal heten Live Fantastic, en dan denk ik, ja, makkelijker gezegd dan gedaan he? Want is dat niet ieders doelstelling uiteindelijk? Hoewel, Joe Fitzgerald, die wilde dat niet. Hij had preciezere doelstellingen, zo zei hij. Niets fantastisch leven, hij wilde voor zijn dertigste een around the USA treinreis hebben gemaakt, voor zijn veertigste zich hebben ingelezen in minstens drie filosofen, en voor zijn vijftigste wilde hij bekwaam zijn in sportvissen en een meerval hebben gevangen. Je zou zeggen, nou, dat is beter haalbaar dan fantastisch leven, maar eigenlijk ook weer niet, want het is zo meetbaar he? En hij heeft het allemaal niet gehaald, nee. Voor zijn dertigste was hij nooit verder gekomen dan New Jersey, voor zijn veertigste had hij zich niet ingelezen in drie filosofen, maar wist hij desondanks zich voor te doen als eentje en zo een lezing te geven over een nieuwe vorm van existentialisme en de naakte waarheid, wat vervolgens een recensie kreeg in de plaatselijke krant als nieuw, uitdagend, en een mix tussen experimenteel theater en een lezing. Maar had de spreker de naakte waarheid niet te letterlijk opgevat toen hij op het podium seks ging hebben met een 19-jarige student om zo de ideeën van Plato krachtig onder de loep te nemen? Wat er overigens nog voor zorgde dat je alles nog meer in detail zag, wat niet op veel applaus kon rekenen, maar hoe ze zo’n grote loep voor het podium wisten af te dalen voor dit vergrotingseffect zorgde zorgde dan wel weer voor veel bewondering.

Voor zijn vijftigste had hij wel een meerval gevangen, en hij was trots erop dat hij in ieder geval dit bereikt had. Hoewel vrienden van hem zeiden, het is knap, dat zeker, maar hij kwam niet zozeer uit een meer maar uit het raam van een vierde verdieping. En hij viel wel, maar het was niet zozeer een meerval dan wel een meerkoet. En hij beet. Uiteindelijk kan je beter zeggen, mijn doel is om een fantastisch leven te leiden, want je kan er zo lekker mee sjoemelen en het gewoon zeggen zonder dat iemand een weerwoord kan hebben. En zolang andere maar denken dat je het gehaald hebt he, de rest doet er niet zoveel toe. Overigens zal Ryan Kattner van Man Man ook met Nick Thorburn een side project beginnen, wat volgens hem een mix is tussen de sound van Man Man en The Unicorns van Thorburn.

White Car komt met EP

De band White Car zal komende week met een nieuwe EP uitbrengen. Deze zal de No Better EP gaan heten, en volgens White Car zelf zal dit een kruising worden tussen EBM en Industrial. Het album zal uit worden gegeven door Hippos in Tanks, en het volgt het eerder dit jaar uitgekomen debuut van de heren op. De EP zal vier tracks tellen.

Eén van de nummers heet ‘Reality Beat’, wat de meest hardnekkige beat van allemaal is! En dat weet het, en dat maakt het zo vervelend he. Want iedereen weet, op een goede beat moet je bewegen, je kan niet stil staan, dan moet je de beat volgen. En de Reality Beat, dat was er eentje waar maar weinigen zich aan konden ontworstelen. En het is geprobeerd, oh ja, maar hij wist ze telkens weer in te rekenen. En dat deed het ook, want toen de Reality Beat begon te snappen de kracht, begon te snappen dat zelfs de meest hardnekkige dissidenten eventueel zouden moeten buigen en met de massa mee hem weer zouden moeten volgen, toen was hij opeens de keizer, koning, admiraal. H ij zocht mensen op, hij liet ze knievallen maken, en degenen die het meest wilden ontvluchten kwamen hem het hardst tegen. Vooral in de jaren dertig en veertig zorgde dit voor desillusie bij velen. Nu is de Reality Beat zelf wat gematigder geworden, en realiseert het dat realiteit voor iedereen wat anders is, maar de mensen die moesten volgen, de levens die daardoor ingeperkt werden… we praten er liever niet meer over.

Interview met Zola Jesus

Interview met Zola Jesus gedaan door Linda Wijlaars voor This is Fake DIY

De 21 jarige Nika Roza Danilova is het brein achter de band Zola Jesus, wiens debuutalbum The Spoils de nodige positieve kritieken wist te vergaren vorig jaar. Daaropvolgend komt ze dit jaar met een nieuwe release, genaamd Stridulum II. En de nummers die op deze EP staan kan je ook binnenkort live horen, want later dit jaar zal ze nog touren door Europa met de bands Xiu Xiu en Former Ghosts. Linda sprak met Nika over haar nieuwe release, de band Former Ghosts, en over bedekt zijn met chocola.

IKRS: Sinds kort is de Stridulum EP, in Europa Stridulum II genaamd, uit op dit continent. I love the cover, bedekt worden met chocolade siroop moet een droom zijn die uitkomt nietwaar?

NIKA: Ja, het was surrealistisch, en het voelde echt fantastisch.

IKRS: Ik heb ergens gelezen dat Souterrain je heeft gevraagd om meer nummers te schrijven om zo de Stridulum EP tot een heel album te maken. Hoe was het om terug te keren naar een al afgemaakt product?

NIKA: Het was moeilijk, en het was niet iets waarop ik voorbereid was moet ik zeggen. Normaal als ik een bepaalde visie heb weten om te zetten tot een product dan ga ik snel verder, ook om zo constant te blijven groeien… Dus mijn schrijven was in de tussentijd al wat veranderd. Maar hopelijk werkt het allemaal goed bij elkaar.

IKRS: Je begon als solo artiest, maar sinds vorig jaar ben je bezig met een volledige band. Ben je daardoor meer zelfverzekerd nu je weet dat je backing hebt, of is het moeilijker omdat je een stukje controle verliest?

NIKA: Ik heb niet echt controle verloren. Ik ben nog steeds een solo artiest. Het enige wat is veranderd is dat als ik nu live speel ik een vaste groep mensen heb dat achter mij staat, in plaats van een band wiens samenstelling continu verandert. Ik denk dat het bevrijdend heeft gewerkt, want ze zorgen ervoor dat de set strakker is en dat ik daarbinnen meer kan experimenteren.

IKRS: Naast alle optredens en het maken van één van mijn favo albums van vorig jaar (twee als je Fleurs meetelt) wist je ondertussen ook nog filosofie te studeren en naar de uni te gaan. Hoe is het je gelukt dat te combineren?

NIKA: Ik heb geen flauw idee! Ik heb er gewoon voor gezorgd dat het gebeurde. Al mijn docenten zeiden dat ik er niet mee weg zou komen, maar het is me gelukt.

IKRS: Je gaat straks weer door Europa touren, zijn er steden waar je persoonlijk zeer naar uitkijkt?

NIKA: Parijs, Praag, Berlijn… overal!

IKRS: In Londen zal je eerst in een klein kelderzaaltje optreden, en dan zal je voor Fever Ray openen in één van de grootste venues van de stad. Heb je een voorkeur voor één van de twee, en hoe vind je het om voor Karin Dreijer Anderson te openen?

NIKA: Ik vind beide leuk om te doen, voor verschillende redenen. Ik hou van de intimiteit van de kleine shows, maar de kwaliteit van het geluid bij grote shows; dat is echt nauwelijks te vergelijken. En ik ben zeer dankbaar dat ik mag openen voor Karin, ze is echt een briljant artieste voor wie ik veel respect heb.

IKRS: Naast Zola Jesus ben je ook onderdeel van de underground-super group Former Ghosts. Ik heb gehoord dat voor het eerste album jullie per e-mail muziek heen en weer stuurden. Is het tweede album zo ook tot stand gekomen, of zijn jullie daadwerkelijk de studio ingedoken voor New Love?

NIKA: Nope, we hebben het weer hetzelfde aangepakt als bij het eerste album. Toen we dat aan het maken waren woonde ik nog in Wisconsin en ging ik daar naar school, dus het was de enige manier waarop we het konden doen.

IKRS: In november zal je gaan touren met Former Ghosts. Ik heb zowel jou als Freddy Ruppert zien optreden, en er lijkt zo’n groot verschil tussen jullie te zitten qua performance: Freddy lijkt zichzelf wel haast te martelen op het podium terwijl het lijkt alsof jij zeer zelfverzekerd en comfortabel bijstaat.

NIKA: Ik voel me zeker niet heel erg comfortabel als ik voor publiek sta, maar ik ben blij dat het in ieder geval lijkt alsof het wel zo is. Ik weet nog niet precies hoe het live tussen ons zal gaan. We hebben nog maar een paar keer met elkaar opgetreden en toen ging het eigenlijk een beetje vanzelf.

IKRS: Bedankt dat je wat tijd wilde vrij maken voor het interview! Voor Stridulum III, ga je dan een cover maken met random mensen bedolven onder de chocolade siroop en mag ik er daar één van zijn?

NIKA: Let’s do it!

Stridulum II van Zola Jesus ligt sinds augustus in de winkels; het album New Love van Former Ghosts zal uitkomen later dit jaar. Wij danken Nika voor haar tijd, en This is Fake DIY voor het opzetten van het interview en voor het plaatsen van de Engelse versie hiervan.

Nieuwe tracks van 16 t/m 22 sep

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘Dark Days’ by You Say Party! (CFCF remix)
I’ve never been a big You Say Party! We Say Die! fan, not because I didn’t like their music, but simply because I really never got around to actively listening to it. CFCF though, him I know, and especially his remixes I like (though I listened to that album again a while back, and it was just perfect for that particular moment, so I probably should stop saying, well, his album, not really that good then). Loving that slow bass on this one, and the slightly disco-ey sounds in the background. The vocals, dark and deep, work very well, and I like how they are offset by the piano. Despite the different elements and the seemingly contradictory ingredients I think it keeps its atmosphere very well, namely one of dancing with your eyes closed late at night. Just absolutely loving this, and CFCF does it again. I think this song will be part of a remix album You Say Party! are releasing, so check that one out.
http://www.lagasta.com/you-say-party-cfcf/

‘I Could be Wrong’ by Chromeo feat. Ezra Koenig
Hey, I love that 80s fun stuff Chromeo is doing, even though it sometimes is bordering on kitsch at points. And this song definitely is, and perhaps they went a bit too far with the cheesy side of the 80s stuff. Especially that echoing by the “background singers” is taking it all a little too far maybe. Then again, hey, as said, I like the occasional 80s over the top mimick fest, so I personally think this is fun enough without embalming it in greatness. If you don’t like music to be cheesy, eh, this might not be for you. And at the end, I mean, if you want Eighties, what about that sax solo and that speaking bit in which Ezra and one of the guys from Chromeo converse a la Paul McCartney / Michael Jackson in ‘The Girl is Mine’. That should give you an idea whether you like it or not.
http://hypem.com/track/1216863/Chromeo+-+I+Could+Be+Wrong+feat+Ezra+Koenig+

‘Honey Mine’ by Korallreven feat. Victoria Bergsman
I kind of like the starting sounds of it, even though I’m left with the feeling that if they would’ve dropped one of the instruments it would sound a little less muddled. The voice of Victoria Bergsman fits pretty good with the overall aesthetic this song exhumes. The voice has a dreamy quality that is a good mix with the instrumentation of Korallreven, even though their instrumentation actually might be just a tad too forceful. I think if they would’ve toned it down just a tad the mixture would work even better, but I can see why they enlisterd her to sing on this song. As it is now, I think it is a fine song, but I wouldn’t go manic and start dragging people over if this would ever come on the radio.
http://hypem.com/track/1211775/Korallreven+-+Honey+Mine+ft+Victoria+Bergsman+

‘Don’t be Afraid’ by Anoraak feat. Shally Shapiro (Alternate version)
I think I berated one of the Anoraak tracks in an earlier column because of the cringeworthy lyrics. For this, I’m not even listening to the lyrics (I mean, it’s Shapiro, they most likely will be Italo longing anyway, right? Am I right?), because the music itself and the voice just paint the picture for you really. Anoraak, I think they’ve done a very nice job on the album, to make it sound so cohesive. This song, it is made for an Italo singer like Shapiro, just the feeble longing of someone dreaming and wondering; this song with those vocals just embodies all those Italo qualities. And it is so nice and easy on the ear, so nice to dream away to while walking around at night or when commuting after a long day. Even though I’ve heard the actual version, I can’t for the life of me recall how it sounds and why this is called an “alternative” take, so if any of you can enlighten me on that, be my guest!
http://hypem.com/track/1217568/Anoraak+-+Don+t+Be+Afraid+feat+Sally+Shapiro+Alternative+Version+

‘Asia’ by Salem (oOoOO remix)
That band who does this remix, they really should change their name. First, how do you pronounce it, second, how do you write it, and third, I really don’t think it matters at all! Okay, so if you put a band called Salem together with a band whose name recalls some sort of spooky sound then this should by all means be what you get. Haunting noisy noises reminiscent of dark tales, graveyards, bats, and the burning of witches at the stake. I like that somewhat lighter and clearer sound that comes up at the 1:40 mark, bringing something to hold on to in this melange of darkness and experimental noise. Personally, it is not my thing, though I can imagine people liking especially the second part of this track. For me, they would have to cut the first part first for me to listen to it again.
http://hypem.com/track/1215744/Salem+-+Asia+oOoOO+Remix+

‘I Really Didn’t Need You Anyway’ by Neon Indian
This is a live take actually of a new Neon Indian song. Pretty funny that last week we had a Neon Indian song remixed by Anoraak, and now both Neon Indian and Anoraak are in this column with new material. Also pretty logical probably, because it means they’re busy and they try to get more attention by bringing some remixes and clips out and stuff in order to get on the blogs again and try to get some momentum going again. At least, I assume that’s how that works, but I can’t even plan my breakfast, let alone a musician’s plan de campagne. Anyway, this live take, it sounds kind of flat. It has some nice elements in it, and it does sound decidedly Neon Indian (for better or worse), but let me just say I’m looking forward to the studio version to re-evaluate this. Also a memo to myself, even though it is put on most blogs, don’t do live takes.
http://hypem.com/track/1209776/Neon+Indian+-+I+Really+Didn+t+Need+You+Anyway+Live+SIRIUS+XMU+Session+

Sufjan’s label anti Amazon

Het album van Sufjan Stevens, Age of Adz, is bijna uit. De LP zal het daglicht zien op 12 oktober, maarruhm, liever niet via Amazon. Ten minste, het komt wel uit via Amazon, maar als het aan het label van Sufjan Stevens ligt moet je het daar maar niet kopen. Het label, Asthmatic Kitty, gaf aan dat ze bang zijn dat het album voor een hevig gereduceerde prijs zal worden aangeboden, en ze vinden dat dit eigenlijk niet hoort. Het label geeft aan dat er zoveel moeite en liefde in het product is gegaan dat het eigenlijk meer waard is dan de prijs van een latte. En ik vind dat ze daarmee latte te kort doen, want latte wordt ook met veel moeite en liefde gemaakt, en een goede latte is de drijfveer van de lunchpauze en van je avondje praten over het socialisme en het transcendentaal idealisme van Kant. Een latte is een kunstvorm, en iets waar de moderne cultuur op draait. Het straatbeeld van de 21ste eeuw is er immers eentje waar de latte hevig vertegenwoordigd in is, dus ik schat de culturele waarde van de latte toch wel een tandje hoger in. Moderne kunst en het hedendaagse levensbeeld draait om de latte, de latte is alom vertegenwoordigd, en eigenlijk is het cultureel gezien wel wat meer waard dan een het minder iconische album van Sufjan Stevens, dacht ik zo.

Anyway, okay, waarom laat je Amazon het dan verkopen. Om meerdere reden, zegt het label, maar vooral omdat het gelooft in de goedheid van ons als consument en onze kracht om zelf de juiste keuze te maken. Dus eigenlijk is het een beetje een test he? Een soort van Arabian Nights achtig Cave of Wonders ding, zo van, zie het goud, zie wat je bespaart, zie dat je het goedkoper kan krijgen en dus relatief meer geld kan hebben voor andere dingen. Maar raak het niet aan, oh nee, pak alleen de oude lamp! Anyway, yeah, as everyone knows, nee, we willen niet dat je het koopt via een gereduceerde prijs, maar you know what, als we het via Amazon kopen krijgen we nu eenmaal meer geld binnen dan als we het niet zouden doen, so yeah.

Album van No Age streamt via The Guardian

Het nieuwe album van No Age is te streamen. Het album, dat Everything in Between heet, is te luisteren via de site van The Guardian. Het album zal officieel op de 28ste uit worden gebracht via het Sub Pop label, en nu kan je voor het aanschaffen dus kijken of het daadwerkelijk je geld waard is.

Het tweede nummer op het album heet ‘Glitter’, en de geschiedenis van glitter is een interessante. Het werd uitgevonden door Leandro DiMatteo, een doctor die wat meer vreugde en glinstering in zijn leven wilde, en dit in zijn werk niet vond. Oh ja, als dokter probeerde hij wel vaak de schoonheid in het leven te brengen, maar het zo neerleggen van de darmen dat ze de brug van Saksen representeerde werd niet altijd op prijs gesteld, vooral omdat de darmfunctie verminderde met 60%. DiMatteo verzuchtte dat hij zo toch niet kon werken, met al die zeurende mensen om hem heen die zeiden dit kan niet, nu kan ik niet meer eten! Zo kan schoonheid in de wereld toch nooit terugkeren! En dus vond hij glitter uit.

Maar daarmee was het nog niet gedaan, want ondanks de initiële positieve ontvangst werd glitter al snel verboden door Franco. Officieel in verband met kunstzinnige redenen (volgens rapporten wilden Franco meer een Gotische feel in zijn steden en glitter deed daaraan af), maar boze tongen hebben ook beweerd dat het niet zozeer kunstzinnig was als dat het telkens in zijn ogen kwam als hij een executie aan het bezichtigen was. En dat vond hij één van de mooie dingen in het leven, dus om zijn wereld mooier te maken moest glitter wijken. Vervolgens was het lange tijd uit beeld totdat het terugkwam als camouflage wapen gedurende de Stonewall Riots, waar glitter werd opgedaan om de politie te verwarren omdat ze zo niet wisten of ze nu moesten slaan of dat ze te maken hadden met glinsterend water in de maneschijn en zo moesten zorgen dat ze niet nat werden.

Crazy Zany Radio Sunday - ' Shake the Shackles' by Crystal Stilts

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘Shake the Shackles’ by Crystal Stilts (listen here)
Average grade: 6

Anna: They had me at note one. Granted, it's not the most innovative tune you've graced your ears with, the 80s jangle pop angle being hot and heavy, but it still constitutes an attraction to be reckoned with. Play, get sucked in, and prosper.
7/10

Craig: The music isn't anything special to me. It sounds like something I've heard many times before. The echoic quality doesn't really add to their played-out aesthetic, either. I don't feel strongly for or against this song so...
5/10

Ilse: Joy Division, Interpol, Editors, White Lies, and I guess next in line we have Crystal Stilts... or is that a bit much? Well, in any case it has the same moody lo-fi kind off dark romantic Ian Curtis-vocals thing going on as its predecessors. Enjoyable music? perhaps. It just lacks originality.
4.0/10

Linda: This doesn't sound like the Crystal Stilts I seem to remember. They were darker, a lot more doom and gloom (though my memories of them might have been slightly influenced by the venue - which fits the same description - they performed at), whereas this sounds more like a deeper voiced Jeremy Jay with an overdose of reverb. Not sure whether I prefer this over their earlier work though.
6.8/10

Stef: Am I really the only one getting like Western vibes from this? Something I think would’ve fitted on the Kill Bill soundtrack for some reason. Now, I’m not a big fan of Tarantino, that soundtrack wasn’t too bad though.
7/10

IKRS Update

Dus, zoals je gezien hebt, de updates gaan de laatste twee weken iets langzamer dan normaal, en er is ook wat minder nieuws. Dat is eigenlijk door twee oorzaken, ten eerste vind ik het qua muzieknieuws een beetje komkommertijd. Ten tweede, het nieuwe werk/schoolseizoen is weer gestart, en dat betekent voor iedereen zich weer even oriënteren. Voeg daarbij voor mij persoonlijk een compleet nieuwe baan toe, et voila. So anyway, life has taken over a bit. For now.

Maar wees niet getreurd, want één van de mensen hier begint wat later, en dus zal er op deze site binnenkort het nodige geplaatst worden van Linda. Wat te denken van een interview met Zola Jesus en Neon Indian? Nothing to sneeze at. En als de rest ook zijn plaats heeft gevonden zal er weer van alles en met regelmaat geplaatst worden. So don’t you worry about that. Tot die tijd, als er eens twee of drie dagen radiostilte is, just check back the day after, want we blijven met alle kleine minuutjes die we hebben gewoon doorgaan.

Album Shit Robot te streamen

Het album van Shit Robot is in zijn geheel te streamen. De band van het DFA label zal volgens mij ergens in de komende tijd ook op het Foxes & Wolves festival staan. Op het album is onder andere DFA head honcho James Murphy te horen, uiteraard van LCD Soundsystem fame. Het album kent negen nummers, waaronder het hier positief besproken ‘I Got a Feeling’ en ‘Answering Machine’.

Het antwoordapparaat kende vooral in de jaren negentig een populaire tijd, maar de uitvinding ervan ging met horten en stoten, en het is vooral aan de tante van Karl Knezia te danken dat uiteindelijk de final version er kwam. Want het antwoordapparaat was handig, maar hij is vooral bruikbaar geworden door de kleine aanpassingen. Knezia had een prototype van het antwoordapparaat om uit te proberen, en zijn tante belde, en die is gewend meteen te beginnen met praten. En dat deed ze. En sindsdien staat er een piepje op dat aangeeft, hey, het apparaat begint nu met opnemen (toegeven, deze fout wordt nog steeds gemaakt, maar nu is het gewoon dom). Nu was Knezia’s tante ook een vervent lezer, en had ze de neiging om te bellen en om vervolgens te zeggen, nou, hoor wat ik nu weer heb gelezen, en dan was ze niet te beroerd een essay van vier pagina’s voor te lezen over het politieke gevecht aangaande de regionale windmolen en de maximale hoogte van diens wieken.

Nu was het natuurlijk niet zo erg dat het antwoordapparaat dit afkapte na een paar minuten. Dat dacht Knezia ten minste, want zo hoef je het niet helemaal aan te horen. Maar toen kwam Knezia op een familiefeest, en zijn tante kwam op hem af als een cartoon nijlpaard op een roos puddingtoetje. Ze vroeg, heb je mijn verhaal gehoord! En Knezia zij, nee, want de machine kan maar zolang opnemen. Hiermee denkend dat hij een goede reden had en dat hij in the clear was. Maar ja, de tante van Knezia, de vogel dat ze is, was niet te beroerd om alles van het begin nog eens te herhalen. Tot ieders vreugde. En dan is iedereen weer boos op jou, want als jij nou in eerste instantie had geluisterd, dan hadden zij het niet hoeven aan te horen. Oh hoe Knezia vanaf toen de minste cadeaus kreeg bij Kerst, oi!

Jack White komt met LP in een LP

Say, what? Jack White heeft voor de nieuwe Dead Weather release een nieuw foefje bedacht. Voor de 12” single van ‘Blue Blood Blues’ heeft hij een special edition gemaakt waar in een aantal van die 12” singles de 7” single zit met een andere B-Side. Huh? Dus, hij heeft een 12”, maar als je die openbreekt met een schroevendraaier (…) dan vind je daarin de 7” single die je dan ook kan afspelen. Het is een beetje als een surprise ei, alleen je weet al wat je krijgt, dus het is eigenlijk iets minder leuk.

Dit idee was ook al een keer uitgebracht door de beruchte Dr. Wieselstein. Want ook hij dacht, ah, een voorwerp met iets erin dat je krijgt als je het andere voorwerp openbreekt met een kleine schroevendraaier, dat is nuttig voor deze wereld! En dat deed hij, en oh het succes! Een kruiwagen met, als je ‘m openbrak, de DVD van Top Hat (Fred Astaire & Ginger Rogers yo!), een spatel met, als je ‘m openbrak, een klein robotje dat luisterde naar de naam Eli, maar alleen op maandagen anders was het Fredericus Spatia. En iedereen vond dit zo leuk, alleen zijn roemzucht zorgde ervoor dat hij doorsloeg. Het koekje met een mini breekijzer erin (gesubsidieerd door meerdere tandartsverenigingen die tot op de dag van vandaag anoniem zijn gebleven) was al een minder succes, maar vooral het hondje met daarin een ovenschotel kon rekenen op veel kritiek. Niet zozeer vanwege de combinatie of het feit dat het buikje van het hondje over de grond sleepte de helft van de tijd door het gewicht, maar vooral omdat als je een levend object openscheurt met een schroevendraaier, nou ja, en een stuffed animal is op zich wel leuk, maar leg het je dochtertje van acht maar eens uit waarom Frou Frou nu naast de mantelklok staat he?

Maximum Balloon album streamt op MySpace

Het debuut album van Maximum Balloon, aka Dave Sitek, is te horen op de MySpace van de band. Na enkele (mild) positieve recensies van o.a. Pitchfork is het album deze week gelekt, en waarschijnlijk om dat te counteren is het album nu in full te horen op de band’s MySpace. Het album zal op 23 september officieel uitkomen, en op het album zijn o.a. Tunde Adebimpe, Karen O, David Byrne en vele anderen te horen.

Eén van de nummers op het album heet ‘The Lesson’, wat mij altijd doet denken aan het toneelstuk van Ionesco waarin een leerling privé les krijgt van een docent. De docent raakt echter steeds geïrriteerder door de leerling, en de housekeeper komt ook een aantal keer binnenvallen om de docent te waarschuwen om niet te erg geïrriteerd en boos te raken. Want wat zij weet is dat dan weer hetzelfde zal gaan gebeuren als bij de voorgaande leerlingen, namelijk dat de docent ze aanvliegt en wurgt. Ja. Waarna de housekeeper vervolgens binnenkomt en zegt, de volgende leerling is er, en het lot voor die leerling staat ook al vast. En niet alleen voor die leerling staat het lot al vast, maar voor ons misschien ook wel, alleen die leerling heeft het geluk dat hij er na een uur achterkomt en wij doen er iets langer over. Wat niet erg is, ik heb broodjes mee.

Crazy Zany Radio Sunday - 'Quarry Hymns' by Land of Talk

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track of the week: ‘Quarry Hymns’ by Land of Talk (listen here)
Average grade: 5.2

Ilse: It's Canadian. Do I really need to say more?
7.8/10

Anna: Is that The Cardigans' Nina Persson? Is it Beach House or one of the other dream pop bands that pop (ha ha ha!) up like mushrooms? Do you like mushrooms? No? OK...
5/10

Linda: Oh, I love the harmonies on this track. All the features - the summery vocals, that simple guitar melody, the subtle bass - seem to made for each other, like peanut butter and jelly (if only I liked either one of them). There's only the bit were the song just keeps going on and on without a change of plans after the first verse and chorus. You either need to add some sort of finale or just cut the last two minutes.
6.7/10

Danielle: Pretty vocals, but pretty forgettable too. I enjoyed listening, but I won’t remember it in an hour.
4.5/10

Craig: Jangly, poppy, dreamy, smooth as cottonwood seeds, but not for me.
3/10

Stef: I think I’ve seen them years ago opening for Tapes ‘n Tapes. At least, I did believe that prior to listening to this, because now I’ve heard this track I’m not sure it’s the same band at all! Not sure it stands out of the crowd this one.
4/10

Nieuwe tracks van 02 t/m 08 sep

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘Need Your Lovin’ by Tensnake (Dub mix)
I’m kind of bummed out I’m going to miss Tensnake when they play after Hercules and Love Affair in Amsterdam (it’s a train thing, don’t ask). Ever since a friend of mine put this band forward I’ve been liking their output, and this one is no exception. Nice rhythm lines here with the synth (I think, I’m horrible with deducing which instrument is which!), and you can definitely dance to this in a club. I don’t think the vocals are the greatest, and the “I need ya, I want ya, I need ya lovin’” aren’t the most innovative lyrics in the world. I know it’s kind of not the point with this type of music, but how hard can it be to at least not use four of the most used words in the English language as your key lines? However, it is easy to playback along to, though it does get a bit repetitive after a while. It’s still a fun tune to put on though.
http://hypem.com/track/1089581/Tensnake+-+Need+Your+Lovin+Dub+Mix+

‘Stay Here’ by Friendly Fires & Azari III
So yeah, probably I should start by saying which part is Friendly Fires and which part is Azari III and how they came together. However, I forgot, and I’m writing this on the commute sans internet, so my apologies. It starts with some deep sounds, but soon that more poppy Friendly Fires vibe starts coming in, which especially becomes clear after the minute mark when it starts getting a sort of beach party vibe and a kind of sound similar to the debut album of Friendly Fires. They start by singing “It’s a cold world out there, so let’s stay in”. Sure, it’s not the most poetic stuff, but I do think it’s better than Tensnake’s ‘I need ya, I want ya, I need ya lovin’” as it at least tries to say something else. It kind of goes from that party pop mode of Friendly Fires to the more deep house sound of Azari III (so I guess I don’t have to look it up after all). And it is a pretty nice mix I think. The mix between the two styles prevents it from getting monotonous, but it isn’t that sharp a divide that it doesn’t mesh.
http://hypem.com/track/1200583/Friendly+Fires+and+Azari+III+-+Stay+Here

‘Static on the Wire’ by Holy Ghost! (RAC remix)
You know we love Holy Ghost! (see our interview with the lads in the interview section), and if you are a regular reader of this column then you know RAC is pretty high on the list of my favourite remixers. They produce smooth, disco-ey remixes, and this one is no difference. They give the song just a bit more speed and make it a bit easier to dance to, as the original had a bit of a slower disco vibe to it than this remix. And a smooth remix which makes a track easier to dance to, now who doesn’t want that? And the lovely guys in the Holy Ghost! team sent this track for us to just give away as well! How nice is that? I love it when, for example around 2:30, they start a new part of the song and give that start just that bit more oomph instrumentally, that’s always a sure way to get the dance floor going even more I find (it works for me at least). It is a fun and catchy remix, easy on the ear like is always the case with the boys from RAC, so it has my backing.
http://drp.ly/1FRi4T

‘Psychic Chasms’ by Neon Indian (Anoraak remix)
So him from Neon Indian is going to be mad busy the coming time with a new Neon Indian album and the VEGA debut to be recorded, and to be honest I’m looking forward to the latter even more. I’m not sure about how well the vocals work with this track. I loved the opening, this slow, deep piano thingy, but then the voice just doesn’t work particularly well with that in my opinion. Perhaps you, the reader, will feel otherwise. It still has a bit of a dreamy vibe going on. I actually like the sounds Anoraak is producing on this a whole bunch, I’m just not sure it mixes all that well with the original Neon Indian bits, which I guess still is the goal of a remix.
http://hypem.com/track/1205917/Aeroplane+-+Superstar+The+Krays+remix+

‘Superstar’ by Aeroplane (The Krays remix)
I like the start, which is kind of African drums like and rhythm based, but this is soon thrown out of the window in favour of a more hard hitting sound. I do like the bass in the beginning, but it seems as if the mix just gets cruder and cruder and is very much aimed for the club. And it might work there, but I wouldn’t put it on just to amuse myself at home. I’d much rather listen to the original, one I think I actually positively admired in this column a few weeks ago. Sometimes the original is better than the remix, go figure.
http://hypem.com/track/1205917/Aeroplane+-+Superstar+The+Krays+remix+

‘Helicopter’ by Deerhunter
Okay, so lets immediately admit that I’m not the biggest Deerhunter fan. So if you like Deerhunter, don’t put too much stock in my opinion. There’s just something about the aesthetic of the whole band and its sound that just doesn’t do it for me. This I do find kind of appealing though. I like the sound effects, though I would like them more if they were produced a bit smoother. Because it sounds to me like dropping water or something, and the effect I would want it to have (especially in light of the pace of this song) is tranquillizing, but because it is produced just slightly ramshackle like it doesn’t really push the right buttons for me. Which is too bad, because I do think how they use those sounds and the build-up of it is pretty nicely done. Or well, on paper it would like terribly nice to me anyway, but it is just in the way the band executes it, aye, there lies the rub. But I guess that Deerhunter and I always be at odds with that, so that didn’t really come as a surprise to me. Regardless of that, they should just cut the last thirty seconds of the song anyway.
http://hypem.com/track/1206359/Deerhunter+-+Helicopter

Squarepusher maakt details Shobaleader One album bekend

Squarepusher zal onder de noemer Shobaleader One binnenkort een album uitbrengen. Shobaleader One is de band van Squarepusher, die hij vormt met nog een aantal anderen. Het album zal d’Demonstrator heten (one of many raar gespelde titels aangaande het album) en uitkomen op 18 oktober. Dit zal gebeuren via het WARP label. Het album zal negen tracks kennen.

Eén van de nummers heet ‘Endless Night’, iets wat een tijdje werd uitgeprobeerd in enkele deelstaten omdat men vond dat het op vaste tijden moeten slapen en op vaste tijden wakker moeten zijn te restrictief was. Want heb je bijvoorbeeld een dag waar je net rond 23u het productiefst bent dan mag dat nu niet, want je moet om 07u weer op om aan je werk te beginnen. Wat je misschien minder goed doet omdat daar je piek niet ligt! En bij een eindeloze nacht, dan is er geen begin van de dag, dus hoef je ook niet per se op gezette tijden op, en kan je gewoon tijdens je piek je ding doen en tijdens je dal gaan slapen. Dat was het idee, en het leek zo mooi, om zo de effectiviteit van de mens verhogen! Totdat het wel heel irritant werd dat jouw piek net lag in het dal van de bakker en je nooit vers brood in huis kon halen, toen maakte de euforie toch wel weer heel snel plaats voor nuchterheid en voor een traditionele dag/nacht indeling.

Dustin Wong (Ponytail) bereidt debuut voor

Met Ponytail op hiatus is Dustin Wong niet van plan stil te zitten. Hij heeft een solo album aangekondigd, welke de naam Infinite Love zal dragen. Deze zal op 5 oktober uitkomen en zal een dubbel LP zijn. Het zal worden uitgegeven door Thrill Jockey, en om de release te vieren heeft Wong ervoor en erna een paar live data in Amerika gepland.

Het album heet dus Infinite Love, en dit was ooit één van de drie keuzes die Joakim Dardridge had, en voor deze koos hij! Om oneindig liefde te hebben en te krijgen, dat leek hem wel een goede deal. Maar toch knaagde het aan hem, want hij dacht, liefde, dat hoort normaliter ook wel een hoge duratie te hebben, en na je dood heb je er niets meer aan. En tussen het einde van de normale duur van liefde en de dood, hoeveel jaar zit daar nou tussen? Dus kan je dan niet beter de infinite baguette nemen? Natuurlijk, daar heb je na je dood ook niets aan (who eats when you’re six feet under? Het heeft allemaal wormen, en hoe wil je de pizza daar krijgen überhaupt?), maar de duur van een baguette voordat je een nieuwe moet kopen is 24 uur (van lunch naar lunch), en een oneindige baguette, dat bespaart je toch een hoop! Maar nu was het toch maar goed dat hij het eerste had gekozen, want hij zat vaak zo te zeuren/filosoferen over het tweede dat als zijn vrouw niet van hem moest houden ze allang weg was geweest, en met haar het violette behang wat ze op zeker mee had genomen.

Modest Mouse spuwt zich een weg door de set

Modest Mouse live in de Melkweg (2010)

Een goed jaar terug tourden Modest Mouse en The National samen als voorprogramma voor R.E.M., wat logisch genoeg lijkt, want alledrie de bands zijn exponenten van de Amerikaanse indie scene. The National en Modest Mouse lijken soms op twee broers die allebei ongeveer hetzelfde denken, maar die in hoe ze dat verwerken allebei een andere kant op zijn gegaan. The National in hun pakken, nette kleding, zingend over de complexiteit van het leven en de keuzes en soms het verdriet van wat men moet opgeven. En soms de mooiheid van die complexheid natuurlijk ook. Modest Mouse kijkt er eigenlijk precies op dezelfde manier naar, maar niet in nette kleding, en niet in elegante tonen, maar Modest Mouse kiest nou juist voor rebelsheid, voor de actie die ondernomen moet worden om dit alles tegen te gaan. Ik vind dat wel een leuk contrast om te zien.

Modest Mouse kiest dus voor de actie, voor de rebelsheid, en de band legt zich niet bij de wereld neer. “I’m gonna punch you in the face / I’m gonna hit you in the glasses” spuwt Isaac Brock in één van de vele voorbeelden daarvan. Want waar Matt Berninger met zijn bariton rustig zingt totdat de innerlijke emotie tot een uitbarsting komt is dat bij Brock omgekeerd. Inward gericht versus outward gericht. Brock schreeuwt, spuwt vergif, en schopt tegen de schenen met manische ogen totdat iemand luistert. Zelfs richting het eigen publiek soms, waar bij continue kreten voor ‘Paper Thin Walls’ (voor, gedurende, en na het nummer, it didn’t matter much to some) Brock sarcastische pijlen begon terug te schieten. “Maybe you guys should in the mean time take a vote on how many times you exactly want to hear ‘Paper Thin Walls’”.

Modest Mouse excelleert voor mij persoonlijk wanneer ze de gif factor opschroeven. Wanneer de nummers snel zijn en de nodige punches met zich meebrengen. ‘Tiny Cities Made of Ashes’ komt al vroeg aan bod en ziet Brock spuwend over mainstream conformisme. Vooral de verlengde outro is echt ace, en die baslijn, daar kan ik echt uren naar luisteren. Ook de opgekropte uitbarstingen aan het einde van nummers als ‘The Whale Song’ en ‘Parting of the Sensory’ komen goed op mij over, in welke de spanning steeds wordt opgebouwd en alles steeds venijniger eruit lijkt te komen. Van de meest recente EP speelden ze ook nog ‘King Rat’, wat door de gruwelijke Heath Ledger clip een beetje onderdeel van Pop Culture is geworden. De band eindigt de set met hetgeen waar het goed in is, namelijk met een dosis venijn in de vorm van ‘Satin in a Coffin’. Andere hoogtepunten wat mij betreft waren ‘Dashboard’ en ‘Missed the Boat’, twee nummers van het relatief nieuwe We Were Dead Before the Ship Even Sank.

Zoals ik al zei, voor mij persoonlijk is Modest Mouse echt koning als het sneller gaat en als het met de nodige venijn wordt gebracht. De rustige nummers zijn voor mij persoonlijk hit and miss. ‘Missed the Boat’ vind ik bijvoorbeeld heel aardig, en zoiets als ‘Lives’ wat helaas niet gespeeld wordt vind ik een prachtig nummer. De rustige nummers die in deze set zijn opgenomen zorgen bij mij persoonlijk niet voor veel beroering. Dus in het midden kent de set voor mij een klein dipje. Natuurlijk, als deze rustige nummers wel persoonlijk rapport bij jou hebben dan is dit niet het geval.

Instrumentaal zit het bij de band wel snor, hoewel het geluid in de zaal niet altijd even goed afgesteld lijkt staan en bij tijd en wijle bass heavy lijkt voor mijn gevoel, en soms klinkt het een beetje ingeblikt. Brock en de andere gitarist kunnen zeker een robbertje gitaarspelen, en de verlengde outro’s voegen wat mij betreft ook zeker wat aan de live ervaring toe. En natuurlijk is het een belevenis om Brock met wijdgeopende ogen zijn onvrede te zien spuwen, alles wat op het podium gedaan wordt lijkt zeker uit het hart van de muzikanten te komen.

Crystal Stilts komt met single, announces album

De band Cystal Stilts heeft een nieuw album aangekondigd. De band mikt op een release date van ergens begin 2011. Tot die tijd houden ze ons zoet met een nieuwe single, waar wel al meer over bekend is dan louter een vage datum. De A-Side zal ‘Shake the Shackles heten, terwijl de B-Side de naam ‘Magnetic Moon’ draagt. Het zal op 26 oktober uitkomen via Slumberland.

Shake the shackles is één van de twee functies van de ball and chains van spoken. Het rammelen aan die kettingen is immers één van hun schrikmethodes, plus het houdt ze bezig als ze zich weer eens vervelen (het is enigszins hetzelfde in dat geval als het spelen met een pen of met je sleutels). Echter, zo’n bal en zo’n ketting zijn zwaar, en dus is het ook moeilijk om telkens maar weer dat ding op te tillen en goed te rammelen, om nog maar niet te spreken over de daardoor komende rugklachten en dat de ketting enigszins zijn glans verliest omdat het telkens ook weer met een klap op de grond neerkomt als je het loslaat (daarom zijn de kettingen ook nooit met robijnen ingelegd, het is niet dat spoken niet ijdel zijn, oh nee, maar telkens als ze dat ding loslaten flikkeren ze er weer uit, en dan moet je ze weer gaan zoeken, oi).

Om verdere rugklachten te voorkomen ging Lua DiSanti op onderzoek uit. Zo kwam hij met een alternatief met belletjes waardoor spoken dus met een kleine voetbeweging een hels kabaal konden maken. Helaas beperkte het kabaal zich niet alleen tot dat, maar ook tot het lopen, zweven, en als de persoon die je wilt laten schrikken op dat ding stapt is de surprise meteen weg! Toen dacht DiSanti, okay, het moet niet met meer volume, maar het moet lichter! En dus maakte hij de ketting en de bal van aluminium. Wat niet alleen het geluid weghaalde, maar ook de tweede functie van de bal en ketting, namelijk het vasthouden van het spook tot de aarde. En zo kon plots iedereen wegvliegen naar waar hij maar wilde, wat funest was voor de administratie.

Alan Palomo brengt en nieuw Neon Indian album, en een VEGA album uit

Alan Palomo zal de komende tijd druk bezig zijn. Na zijn huidige tour, die hem ook door Nederland brengt, gaat hij de studio in om twee albums op te nemen. Eentje onder de noemer Neon Indian, waar hij al een album onder heeft uitgebracht, en de ander voor zijn band VEGA, een meer disco outfit waarvoor het nog op te nemen album het debuut zal zijn.

Palomo is dus een druk mannetje, maar gelukkig niet te druk om even over zichzelf en zijn muziek te praten met onzer allen Linda Wijlaars. Die zelf ook weer druk bezig zal zijn met het transcriberen van het interview (wat totaal geen pokkewerk is verder hoor), maar daarna zult u het vast op deze site kunnen lezen, alsmede op This is Fake DIY, de Engelse site die het interview heeft opgezet.

Crazy Zany Radio Sunday - 'I Walked' by Sufjan Stevens

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track of the week: ‘I Walked’ by Sufjan Stevens (listen here)
Average grade: 6.2

Anna: I'm not what you'd call a Stevens enthusiast, far from it actually, but this one I enjoyed. Moving from folk to a more electronic and dreamy landscape is pretty much a no-brainer, and he seemed to have taken the step with grace. Even a Sufjan naysayer like me can see that the arrangements on this tune are superb, although I would have liked the otherwise extremely skilful production to be much less polished.
6/10

Ilse: Quite synthy for a Sufjan Stevens track isn't it? And there's a lot going on: echoing vocals, a bit of electro, heavy drum beat, an angelic choir.... An interesting composition, but still it feels like there's something missing, perhaps a hook or a peak, so yeah, this kinda stops it from making it a remarkable or memorable track....
6.0/10

Craig: Stevens' music is always so impressively vast, whether it be the overall concepts, the subject matter he covers, or his constant digressions of sound. This may be inaccurate since I'm not so familiar with him, but it seems like this song is yet another aspect of his constant evolution. Though I'm not so much a fan of the sentimental subject matter, I find myself taken by his ability to generate ideas and reinvent himself so consistently—
8/10

Linda: Did I say last week that I'm intrigued by Justin Vernon? Well, not so much really when you compare him to this man. In an age when bands should be overjoyed to have the opportunity to be able to think about a second album, Sufjan Stevens conceived the plan to record an album for every state in America. And yes, it did turn out to be a bit too ambitious, but he did walk away with one of the best albums of the noughties under his belt. His 'All Delighted People' EP (a world exclusive in that it's going to be the first ever double vinyl EP) was a return to form, and this track brings the excellent electro-inspired 'You Are The Blood' to mind. But with Sufjan, you know he can do far better.
7.4/10

Danielle: When the intro started, I thought I had accidentally clicked on a track from The Notwist or some other such band. Sufjan has always had a well defined sound, and this is not it. When the initial shock wore off, I still had trouble with this one. There's not enough variation, and my brain tends to wander by the third or fourth minute. Other than that, its just an okay song.
5/10

Stef: I like songs that flow smoothly, and this is too botched up for my taste. I do like the angelic choir though, I love little additions like that, and I can respect the way he experiments here. But somehow, some bits sound off to my ears. What I think I want to say is, I like the idea and I respect it tremendously, I just wouldn’t want to put it on.
5/10

Janelle Monae laat bovenzaal Paradiso op grondvesten schudden

Live recensie - Janelle Monae live in Paradiso (2010)


Vorig jaar was ik al laaiend enthousiast over Janelle Monae. In een live verslag van haar optreden toen kwam ik superlatieven tekort, en ze heeft er ondertussen nog een schepje bovenop gedaan. Met twee danseressen, met haar debuutalbum waar ze nummers van kan nemen, en met een extra jaar ervaring staat ze in Paradiso. Weer komt ze te laat op, maar gelukkig iets minder dan vorig jaar. Ditmaal begint ze niet te schilderen op het podium (gelukkig maar, want hoe vaak kan je zo’n gimmick herhalen?), maar minder kunstzinnig is het er allemaal niet op geworden. En als daar niet aan ingeboet is kan je stellen dat ze gegroeid is, want in terms of funk and energy lijkt ze op een stijgende lijn te zitten.

Uitverkocht. Ver van tevoren. Een rij staat voor Paradiso, en dat allemaal om iemand van één meter vijftig te zien die haar EP en de verschillende delen op haar album heeft vernoemd naar een stille film van Fritz Lang, en die haar inspiratie overduidelijk heeft gehaald uit enkele Science Fiction klassiekers. Geen wonder dat Kevin Barnes op Monae’s album een verwijzing maakt naar Do Androids Dream of Electric Sheep? van Phillip K. Dick, een kort verhaal waaruit de film Blade Runner met Rutger Hauer is afgeleid. Zal iedereen in de zaal dit weten? Waarschijnlijk niet, maar niet voor niets wordt ze een crossover act genoemd. Haar nummers en haar shows kennen meerdere lagen, en iedereen geniet op zijn of haar manier hiervan. En met iedereen wordt ook iedereen bedoelt, want de vloer trilt bij tijd en wijle.

De show start met een Master of Ceremonies. Na de introductie komt de band, na de band komen drie in zwarte capes gehulde figuren. Eén daarvan is uiteraard Monae, de andere twee zijn dansers die bij meerdere nummers op het podium verschijnen voor extra theater. Niet omdat ze moeten maskeren dat Monae niet charismatisch is. Haar grote ogen zijn expressief, haar moves zijn funky, alles aan de show is theatraal, en to top it off komen er ook nog een paar klassiek geschoolde moves langs ook. En ballonnen. En een nonnen outfit. En de Master of Ceremonies slaat een handdoek tegen de rand van het podium om zo de zaal nog extra op te hitsen. In de encore laat ze zich in het publiek vallen, en zo crowdsurft ze naar achter. Een weg naar voren banen doet ze al hevig schuifelend met haar voeten op een manier die tapdansles doet vermoeden (who says that isn’t cool now, huh?).

“One more time, for the Tightrope! One more time, for the Tightrope” schreeuwt ze uit, waarna de band dit ondersteunt. De showmanschap van James Brown has rubbed off. ‘Cold War’ en ‘Tightrope’ van The ArchAndroid worden back-to-back gespeeld, en ze worden omringd door aan de ene kant ‘Sincerely Jane’ en, in de encore, ‘Many Moons’, beiden van de The Chase Suite EP. Allevier zijn het massive tunes. Massive tunes voor de mainstream met de toegankelijke funk en de showmanship. Massive tunes voor de outsiders met de teksten, referenties, en het theater. “I was made to believe there’s something wrong with me” indeed. Het nummer is funky, easy on the ear, en genietbaar voor allen. Sommigen van die allen zullen deze zin horen en er iets uit kunnen halen, weer een percentage daarvan meer dan anderen. En dat het kan slaan op Metropolis van Fritz Lang en hen die ondergronds leven, of hij die verliefd wordt op iemand van de ondergrondse stam, dat is dan weer leuk voor een klein aantal. Hoewel van invloed op iedereen. Culture is in pop culture is in everyone’s every day life. Denk maar aan de ballad 'Smile', wat zijn leven begon als een instrumentaal nummer voor Charlie Chaplin's film Modern Times. De muziek is ook geschreven door Chaplin.

When all is said and done rent Monae van het podium af, de band volgt, en een ovatie valt hen ten deel. En terecht, want terwijl Jimi Hendrix door de speakers schalt heeft denk ik het merendeel het gevoel dat dit de 12.50 meer dan waard was. Of in ieder geval, ik heb dat gevoel zeker. Monae combineert de kunsten met toegankelijkheid, en ze maakt er een hele show van. En ze kan nog zingen ook! Een daverend optreden van een op en top artiest.

Nieuwe tracks van 26 aug t/m 01 sep

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘Absence of Light’ by Maximum Balloon feat. Tunde Adebimpe
Aka, the song with half of TV on the Radio (which, mathematically, I know is not true). That voice, it’s just good, we know that already. And we know it is a working combination. Love how hooky you can dance to this, kind of reminds me of ‘Fight Song’ by Circlesquare in how it shoots those sounds at you. Probably you are familiar with Dave Sitek’s (aka Maximum Balloon) signature sound already, guitar wall heavy a bit I guess. I’m intrigued to see how he’s going to do this live, as I saw some live dates announced, which I never thought would happen. Also, when are we finally going to get a listen of that David Byrne track! I mean, half of the album can be heard, why keep that one under wraps! Shucks, that’s the one I’m looking forward to the most. And oh yeah, about this track, it is ace, high on atmosphere, emotion, and punch.
http://hypem.com/track/1200872/Maximum+Balloon+-+Absence+Of+Light+Featuring+Tunde+Adebimpe+

‘Art Vandelay’ by Ducktails
Clearest. Seinfeld reference. Ever. Well, probably not, but Art Vandelay is the name George always picks when he doesn’t want to say his own name. I don’t know if this can be related to the text or not, because I can’t make out a word he is saying. I do think I recognized a “I asked who do you think I was” or something to that effect. But the vocals are really low in the mix, which would be okay if the music is something special, but this is a rather straightforward acoustic guitar thingy. And if I can’t hear the words, and the music isn’t really anything special, then I’m not sure that I will be listening to it a few months on down the road.
http://hypem.com/track/1198269/Ducktails+-+Art+Vandelay

‘White Knuckle Ride’ by Jamiroquai (Penguin Prison remix)
To be honest, the only thing I remember regarding Jamiroquai is that ‘Virtual Insanity’ clip, so to say I’m an expert, not really, no. Because that was in the days you could still catch clips on television, and oh my, I think everyone who switched on a TV in the Nineties has seen that one. Anyway, love this Penguin Prison remix, because they turn this song into a vintage disco song and they make Jamiroquai sound like a frontman of a disco formation in the Seventies. Catchy rhythm, nifty bass line to get moving to, and the synthy additions are nice touches which give this its breezy, dreamy air. Nearing the end the song picks up in intensity a bit as well, and then it calms down with some guitar riffs and then just the drums to close it out. A pleasant surprise this one, for some it might not be the hippest names in town, but this sure does make for a pleasant song to listen and dance to.
http://hypem.com/track/1199793/Jamiroquai+-+White+Knuckle+Ride+Penguin+Prison+Remix+

‘And I’m (So In Love With You)’ by Andy Butler and Jason Kendig
So Andy Butler of Hercules and Love Affair is starting his own house label, and he is pretty precise in what he wants. And, since he made this himself, I’m assuming he wants stuff sounding exactly like this. So this is a good sample to see if I got to monitor this label’s every move. So you know, this is definitely house (the song itself even says so, so it must be true then, innit?), a seven minute song with hypnotic beats and synthy bleeps thrown in for the kaleidoscope effect. The real test will be when you go to a DJ set and this is thrown in there, because at home this will always sound a tad more flat. Like many House writers have said, it is something you have to feel in a club. Here, at home, not in a club, it doesn’t force me to get up and dancing. And believe me, I still do every time I hear a proper Marshall Jefferson track or something, but this one just doesn’t seem as body controlling as one would want from house.
http://www.xlr8r.com/news/2010/08/stream-new-track-hercules-love-a

‘Shelter’ by The XX (Tiga remix)
Tiga and The XX is not a combination I would’ve been on the phones about if I was in either management. Now I know why. Though the voice of she of the XX is definitely one that you can put on just about anything and it still sounds good, this remix has too many annoying moments. That strange noise during the verses for example, which to me sounds like a bird gone mad. I do like how some of it sounds a tad more haunting than in the original version (or more haunting than how I remember it in any case), but I just don’t think this will ever go down as a defining moment in Tiga’s oeuvre.
http://hypem.com/track/1200030/The+XX+-+Shelter+Tiga+Remix+

‘Confide In Me’ by Hurts (Kylie cover)
I’m not the biggest Kylie fan, so I’m not averse to people covering her, because I’m not really protective about stuff that I’ve only heard once or twice. His voice, it’s so deep and dark, and I think that with this particular instrumentation it rather sounds like a faux melancholy, a power ballad by the New Romantics or something to that effect. It also sounds probably more menacing than he intends it to be, because the recurring “confide in me”, if someone would say that to Ingrid Bergman in a movie in that tone, I would be screaming, nooooo, don’t, at the screen probably! After which poor Ingrid would probably fall into his arms and he would look into the camera with a wicked smile. I’m not too familiar with the lyrics, so if that is the intention, than kudos to them. But for some reason I don’t think that’s what the song is aiming for at all. With that voice I would love to hear him do something menacing though, something Pulp-ian or something, I think that would intrigue me more than this.
http://hypem.com/track/1195453/Hurts+-+Confide+In+Me

Wildbirds & Peacedrums vieren release op gepaste wijze

LLL: Linda live in Londen - Wildbirds & Peacedrums in de Lexington (2010)

Wildbirds & Peacedrums komen uit Zweden en ze zijn geweldig. Eigenlijk is dat alles wat je zou moeten weten, maar nu je toch aan het lezen bent geslagen kan ik er net zo goed iets verder over uitweiden. Mariam Wallentin en Andreas Werliin vormden deze band in 2006 terwijl ze beiden Musical Improvisation studeerden in Gotenburg. Ondertussen hebben ze al drie albums uitgebracht, en het meest recente album zag vorige week het levenslicht en heet Rivers. En dit is reden genoeg voor een special one off gig in Londen.

Voordat dit illuster duo de kans krijgt om ons in te pakken is het de beurt aan Dan Michaelson & The Coastgards. Dan Michaelson heeft het soort stem waardoor je er automatisch van uitgaat dat hij de nodige sigaretten en glazen whisky naar achter slaat elke avond. Vrouwen zouden als bakvissen vooraan staan afgaande op die stem, ware het niet dat de rest van de band er is om dat te voorkomen door middel van het presenteren van overtollig borsthaar. Qua muziek ligt het een beetje in de lijn van singer-songwriter nummers met een beetje een up-tempo country/soul stijl. Plus een ladinkje amuserende stage banter.

Hoewel de support act voor het nodige amusement zorgt is het toch Wildbirds & Peacedrums wat de show steelt. Er staan maar twee mensen op het podium, maar wie heeft meer mensen nodig als je de stem van Mariam erbij hebt? Komend uit Zweden zijn extravagantie en excellence twee dingen waarmee ze welhaast zijn opgegroeid, dus het minimalistische van de band zou voor sommigen wat verrassend kunnen aandoen. Het drummen van Andreas is heel strak en vooral de steel drums zorgen voor het gewenste effect bij tijd en wijle. Beiden zijn artiesten in hart en nieren.

De setlist kent nummers afstammend van alledrie de albums, maar de focus is op het nieuwste album. Dat album bestaat eigenlijk uit twee EPs die eerder dit jaar uit zijn gekomen: Iris en Retina. ‘There is No Light’ komend van Snake, hun tweede album, is een echt briljantje dat de jazzy stem van Mariam goed naar voren laat komen. Ze wisselt steeds van zang naar scatten, en soms heeft ze niet eens een microfoon nodig: haar stem doet zelfs de meest druk pratende barmensen verstommen. Hoe zelfverzekerd haar zang ook is, als het tijd is om te converseren met het publiek tussen de nummers door komt de verlegenheid toch om de hoek kijken. Maar de paar keren dat ze het publiek adresseert lijkt ze het in ieder geval ook echt te menen. Op een gegeven moment heeft ze het over het uitbrengen van hun nieuwe album, en ze praat erover alsof ze haar net geboren kindje moet opgeven voor adoptie: ze weet dat het de juiste keuze is, maar het liefst had ze het nog net wat langer bij haar gehouden.

Het nummer ‘My Heart’ is een pop song dat wat toegankelijker is, en het is met dat nummer dat ze de set beëindigen. Het bevat het even simpele als briljante zinnetje: “Don’t run / I’m lost without your rhythm”. Als je daarvoor niet al om was, dan is er een grote kans dat dit nu wel zo is. Natuurlijk is er een encore, en die beginnen ze verrassend genoeg met een cover van ‘Wild is the Wind’, o.a. al een keer gedaan door Bowie, Nina Simone, Johnny Matis, etc. Hoewel ze maar met z’n tweeën zijn weten ze het toch tot een overrompelende ervaring te maken. En ik kan alleen maar raden hoe overweldigend het zal zijn de volgende keer dat ze in Londen langskomen. Want dat gaan ze doen, in november, in Union Chapel, en met een geheel koor. En dat is iets om naar uit te kijken wat mij betreft.

Atmosphere komt met twee nieuwe EPs

De band Atmosphere zal met een set komen bestaande uit twee EPs. Deze set zal To All My Friends, Blood Makes the Blade Holy: The Atmosphere EPs heten. Het zal op de twaalfde van september uitkomen en het zal twaalf tracks herbergen. Het zal worden uitgebracht door Rhymesayers. Eén van de tracks is een gedeelte van de titel, namelijk ‘To All My Friends’.

Joshua Noskowitz deed ooit onderzoek naar de devaluatie van de term “To all my friends”, want in de jaren veertig betekende zo’naanhef wel wat. “To all my friends”, als je dat boven een brief zette, dan of je had een kind of je had jezelf net van een brug gegooid. Daarbij, of je verstuurde een brief naar tientallen mensen die elk een aparte envelop kregen, of je had het ergens neergelegd en iemand vond het, en die persoon wist meteen de rest van de dorp of vriendenkring te verwittigen van de (tragische) omstandigheden. Je kan je dus indenken de hoeveelheid telefoontjes Noskowitz meteen kreeg na het versturen van die brieven toentertijd. Het tweede deel van het experiment is onlangs gedaan, en oh het verschil, want krijg je een e-mail met de heading “To all my friends” en je ziet alle adressen erboven, dan denk je of, ah, Spam, of je denkt, fucker, neemt niet eens de moeite voor een persoonlijk woordje. Daarentegen, als jij en jij alleen een e-mail krijgt met de heading “To all my friends”, wil je wel bevriend zijn met iemand die jou blijkbaar ziet als enige vriend? Beetje pathetic he? Niet goed voor je imago.

Dus waar Noskowitz nog veel telefoontjes kreeg bij de eerste ronde, bij het tweede deel van het experiment was het louter haat wat hem ten deel viel. Noskowitz, de hyper-sensitieve man die hij is, kon er niet tegen dat zoveel mensen hem zo plots lieten vallen, en – oh ironie! -- stuurde een laatste e-mail “to all my friends’ rond ter aankondiging van zijn zelfmoord. Het duurde vier dagen voordat iemand hem in zijn huis vond, en dat was de buurvrouw die vroeg of ‘Gloomy Sunday’ wat zachter kon (wat helemaal niet gedraaid werd, maar zij is ook maar eenzaam he, dus af en toe klagen is ook persoonlijke interactie).

Pulp eindigt als tweede in Pitchfork’s 90s countdown

Who cares about the number one, eh? Hoewel, veel mensen blijkbaar, want de reünie tour van Pavement werd goed bezocht, en The National refereerde er al zelfs naar voordat Pavement het zelf gepland had! Eeks! Naast best band of the decade (debateerbaar, of course, maar voor The National zou je wel een case kunnen maken me thinks) hebben ze ook nog Orakel achtige gaven. ‘Gold Soundz’ van Pavement was volgens Pitchfork het beste nummer van de jaren negentig. De keuze van de invloedrijke Amerikaanse site is niet verrassend, want Pavement is wat betreft Amerikaanse indie-rock toch een building stone geweest, en het valt prachtig in de niche van Pitchfork.

Verrassender, voor mij in ieder geval, is Pulp’s tweede plaats. De band, vaak gezien as decidedly British, heeft volgens Pitchfork het op één na beste nummer gemaakt van de jaren negentig met ‘Common People’ van het fabelachtige album Different Class. Het is een snerend nummer waarin Jarvis uithaalt naar klassentoerisme. Sowieso druipt het album, ondanks enkele zwaar catchy nummers, met gif en desillusie. Wat te denken van een zin als “I’ll be around when he’s out of town / I’ll show you how you are doing it wrong” of het tragi-komische ‘Live Bed Show’. Ook fantastisch is de desillusie van een rustig nummer als ‘E’s and Whizz’ waarin de wereld van raves, after the fact, bestempeld wordt als farce: “And he said ‘Nice one, geezer!’, and that’s as far as the conversation went”. ‘Common People’ geeft een goed beeld van het album, zowel van het gif als van de muzikale capaciteiten van de band. Het album is wat mij betreft één van de beste albums ooit gemaakt.

Static on the Wire goede start voor Holy Ghost!

EP recensie - Static on the Wire van Holy Ghost!

Sinds het einde van de Spartaanse oorlog is er niet meer een gevecht zo dapper gevochten als dat DFA nu aan het doen is voor het disco en house genre. Via DJ sets, nieuwe bands, oude bands met nieuwe albums, en door de algehele esthetiek is het DFA label al een aantal jaar een lans aan het breken voor de New York underground vibe. En één van die nieuwe bands die het label aan zich heeft gebonden is Holy Ghost! (voor een interview met ze, klik hier), welke eerder dit jaar nog met de band van labelbaas James Murphy samen door Amerika tourde. Nu dat is afgelopen heeft de band zijn eerste EP uitgebracht, geheten Static on the Wire, waarop drie brand new tracks staan plus de oude single ‘I Will Come Back’.

Holy Ghost! is een duo dat muziek maakt met voornamelijk old school synths en instrumenten, wat dat betreft zeer in lijn met de huisregels van DFA. En net als het meeste op dat label is het dansbaar, heeft het een NYse disco vibe, en zijn de nummers vrij catchy. Het heeft niet de punk elementen van labelgenoten LCD Soundsystem en The Rapture, maar het heeft meer een vintage disco stijl. Niet zo extravagant als Hercules and Love Affair het doet, maar iets bescheidener en minstens zo catchy. Openingsnummer ‘Static on the Wire’ kent een fijne mix van synth, bas, en drums met daaroverheen een robbertje gitaarspel van Mr. John MacLean himself, die laat zien dat hij het label multi-instrumentalist wel verdient.

‘Say My Name’ begint met een slow synth, maar van de eerste drie tracks ontpopt deze zich als het meest dansbaar. Het refrein is wat grootser dan op de andere twee nummers, en de drums stuwen de track voorwaarts. De derde track is ‘I Will Come Back’, welke een hele tijd terug al eens als single is uitgekomen, maar het vierde nummer is weer helemaal nieuw. Dit nummer heet ‘I Know, I Hear’, en is in mijn ogen een fantastisch staaltje disco. Het heeft een iets meer vintage vibe dan de andere drie denk ik, en het is zeker het makkelijkst toepasbaar op de dansvloer. Waar het nummer ook zeker thuis hoort wat mij betreft.

Dat ‘I Know, I Hear’ de afsluiter is, is niet geheel verrassend. Tussen de eerste drie tracks zijn meer gelijkenissen te vinden, en het laatste nummer wijkt iets van die lijn af met vooral het “sha-la-la-sha-la-la” refrein gedeelte – welke misschien iets te cheesy is voor sommige. Maar ik ben daar altijd wel voorstander van. De band ademt disco uit, maar doet het zonder een Donna Summer achtige stormram stem. Het is als gezegd iets minder camp dan Hercules and Love Affair, en het heeft dan wel niet een vocalist zoals Antony Hegarty, maar het heeft wel John MacLean op de gitaar, wat ook niet al te slecht is al zeg ik het zelf. Deze EP bevat vier nummers, allemaal makkelijk in het oor klinkend, en sommigen ervan zouden niet misstaan als je in een dansbui bent en met de volumeknop open. Plus alle nummers ademen een soort van warmte uit, een kwaliteit die vaak absent is in hedendaagse muziek, en welke de nummers op deze EP net wat specialer maakt.