De favoriete albums van IKRS! Hier ons favo album van 2009! (intro - 10 - 9 - 8 - 7 - 6 - 5 - 4 - 3 - 2)Linda:
Dragonslayer – Sunset Rubdown
(23-06-09. Label: Jagjaguwar)
Kan dat? Een album op nummer één zetten terwijl er toch één nummer op staat dat totaal niet thuis hoort op een ‘album van het jaar’? Kan ik iedereen vragen ‘Paper Lace’ gewoon totaal te negeren en doen alsof het een nummer van een andere band is? Technisch gezien is het dat ook, gezien het eerder dit jaar ook op het album van Swan Lake verscheen (en zullen we dat hele album dan ook maar meteen vergeten?). Op die ene oneffenheid na, is dit album namelijk perfect: Spencer Krug op zijn best. En mag ik dan ook nog één keer zeggen dat Spencer Krug de meest druk bezette man in de muziek wereld is die het ook nog voor elkaar krijgt steeds weer goede muziek af te leveren (again, we negeren Swan Lake daar even)? Dit jaar levert hij even twee albums af met twee verschillende bands, begint hij aan een nieuw Wolf Parade album én schijnt hij zich dan nog zo te vervelen dat hij gewoon nóg een nieuwe band (number six on my count) begint in z’n eentje én ook meteen een EP/album (wat is het eigenlijk?) tevoorschijn tovert. Maar Dragonslayer is het beste wat hij dit jaar heeft afgeleverd. Oh, die lyrics, die hooks op de gitaar, de samenzang met Camilla die ik steeds Parker Bowles wil noemen maar eigenlijk Wynne Ingr heet. Oh, ga het nu maar gewoon luisteren als je dat nog niet gedaan hebt.
Random track to listen to: ‘Black Swan’
Stef:
Songs About Dancing and Drugs – Circlesquare
(27-01-09. Label: K7!)
Een album van het jaar hoort haast perfect te zijn. Het hoort niet een “aardig” album te zijn, maar alles moet voor de luisteraar kloppen. De luister als in u als u het hoort, en als in ik als ik het hoor. En wanneer ik dit album luister dan hoor ik een album dat voor mij precies klopt, en ik denk misschien wel voor meer mensen. Muzikaal gezien is het fantastisch. Er zijn zoveel lagen die komen en gaan, en precies op het juiste moment. Er lijkt over elk geluidje nagedacht te zijn, alsof een architect urenlang naar zijn tekening heeft gekeken en met behulp van editors elk plantje op de juiste plek heeft proberen te zetten (en ja, dat is in principe een home decorator’s werk, maar u volgt mij). De tempowisselingen komen op precies het juiste moment, de vocalen komen net wanneer dat nodig is, en dat stukje scherpe gitaar doet telkens zijn intrede wanneer het op zijn plaats is. En het is een prachtige wereld die Jeremy Shaw en companen gebouwd hebben, eentje die lokt, die je vraagt te luisteren, en die je hypnotiseert. Zijn opening gambit is er al eentje om u tegen te zeggen. Hij fluistert “This is it, this is ours, here we go” en vervolgens legt hij zijn plannen voor. En dan aan het einde, helemaal op het einde, is daar een dertien minuten durend nummer. En dat nummer is een briljant stukje muziek wat Circlesquare prachtig laat lopen, en perfect vloeiend gaat het door verschillende fases. En die overgangen zijn heerlijk, wanneer je die hoort, elke keer weer zo nice. Het nummer gaat dan richting het einde, en Circlesquare heeft alles vertelt wat hij wilde vertellen, en heeft je in zijn wereld laten kruipen en zijn ideeën voorgelegd, en dan, als laatste, als allerlaatste, zegt hij: “In the end, after all, all that anybody really needs is art and music. So won’t you come along? Won’t you come along, because if you came along, you’d help the world hang on.” Ik, in ieder geval, accepteer deze uitnodiging met graagte.
Random track to listen to: ‘Hey You Guys’
.jpg)
