We zijn al zo ongeveer een goed jaar lyrisch over het trio We Have Band. IKRS heeft de band al meermalen live zien optreden, en ook het album (recensie hier) viel in goede aard. Dus een reisje naar Tivoli de Helling op een zondag is een offer wat graag wordt gemaakt om de band voor het eerste sinds de album release weer live aan het werk te zien (that is, voordat we van onze fiets worden gereden door een slippende auto die Dalziel & Pascoe style schuin slippend op het fietspad tot stilstand komt zodat de bestuurder de persoon kan gaan aanvallen die met een knuppel zijn achterruit in heeft geramd…). Dramatiek plus optreden voor de kleine som van negen euro. En dan krijg je er een voorprogramma bij, eentje met theater en heel, heel hard geluid. Dreunende, tergend harde club beats worden de zaal in gevuurd, en zonder oorbescherming is een tripje terug naar het zitgedeelte verreweg de beste keuze.Vervolgens komt We Have Band het podium op, en als je een artiest meerdere malen hebt gezien dan kijk je waar de verbeteringen zitten. Als deze er al zitten. Gelukkig is dat hier wel het geval, want het valt me op dat de band meer stage presence heeft dan eerst. De keren dat ik ze zag was in de kleine zaal van Paradiso, en daar zagen ze er nog uit als jong en nieuw bandje. Nu mag de zaal in Tivoli de Helling niet bizar veel groter zijn (if at all), maar het podium is dat mijn inziens toch zeker wel. Maar onder meer door behulp van een nifty gebruik van de lichten (waarvoor ze iemand mee hebben genomen uit Amsterdam) verdrinken ze niet op de brede verhoging. Tevens is het vrouwelijke lid van de band zich steeds meer en meer gaan bezig houden met een stage persona opbouwen. Ze is constant bezig met dansbewegingen en soms kijkt ze als een (kwaadaardige) bosnimf. Ook Darren is continu in beweging, en zijn stem lijkt voller te klinken dan de eerste keer dat ik ze zag vorig jaar terug rond dezelfde tijd.
Welnu, de wow factor is nu wel een beetje weg, want ik als terugkerend publiek weet wat ik kan verwachten. Dat neemt echter niet weg dat er enkele nice surprises zijn. Zo vind ik dat ‘Hero Knows’ verrassend goed uit de verf komt, en als aan het einde van de show de oude singles langskomen is het dansen geblazen. ‘Hear It In The Cans’, ‘You Came Out’ en ‘Oh’ klinken verrassend vers, en misschien wel beter dan dat ik me kan herinneren van de vorige keer. In ieder geval de laatste twee, die ik toen minder uit de verf vond komen in vergelijking met de toen nog “nieuwe” songs, die inmiddels vast onderdeel van het repertoire zijn. Maar de dansbaarheid van deze drie is zeker aanwezig in Tivoli, en de eerste rijen in de gemiddeld gevulde zaal schromen zich niet om in beweging te blijven. De een wat extravaganter dan de ander, maar op ieders eigen manier is er een positieve reactie op de muziek.
De band sluit af met ‘Time After Time’, een nummer wat ik niet had verwacht aangezien deze op de Kitsuné verzamelaar stond en ik dacht niet dat ze daarmee zouden eindigen. Maar jawel dus, en mij hoor je niet klagen, want zoals Kitsuné betaamd had het label een catchy nummer uitgekozen om op de verzamelaar te zetten. Typerend voor de band is dat, als ze aflopen, DeDe alles wat ze meesjouwt (tamboerijn, flesje water, handdoek, etc), in een arm legt want ze moet en zal de man van het geluid een handje geven. En hoe kan je in dat geval een band het succes niet gunnen? Zeker als ze voor onder de tien euro voor zulke leuke feestjes blijven zorgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten