Ariel Pink live at de Nieuwe Anita (juni, 2010)
Na het album Before Today, wat hier grijs wordt gedraaid, heb ik nog maar weinig nodig om overtuigd te worden van de kwaliteiten van de artiest Ariel Pink. Voor zeven euro, een schijntje voor een band die volgens sommigen nu al één van de albums van het jaar heeft gemaakt, kan men een plaats bemachtigen in de Nieuwe Anita, een hipper-than-thou venue in Amsterdam. Ten minste, als je op tijd in de rij staat, want er kunnen maar zoveel mensen in deze kleine club. En zelfs bij een strikte handhaving van de head count staat iedereen vrij opgepropt in een kleine, hete, droge kelder. Of ten minste, mijn lenzen drogen stante pede uit. Niet dat het uitmaakt, want De Nieuwe Anita kent niet zoiets als een podium, dus tenzij je of op de eerste rij staat, of al je gene (en, ehrm, fatsoen) overboord gooit en voordringt, zie je bijna niets.Nu is Ariel Pink sowieso niet de grootste, maar ondanks het beperkte zicht valt toch één ding wel vrijwel meteen op: de passie. Pink laat zich op een zeker moment in de handen van de eerste rij vallen, doet een rondje langs zijn musici om ieder lid een stukje te laten zingen, en schreeuwt al hangend tegen een muur in de microfoon: alledaags is het allerminst. De frontman is zeker niet van plan om stil bij zijn microfoonstandaard te staan en zich louter te concentreren op het juist zingen van de noten.
Misschien toch iets om de volgende keer te proberen, want het klonk allemaal, nou ja, niet zoals op het album. En als je nu denkt, nou ja, dan zet je het album toch lekker op, een live band hoort ook niet zoals op het album te klinken, dan geef ik je gelijk. Maar dan kijk ik je even indringend aan met een do-you-get-my-drift blik, en dan zou de boodschap als het goed is moeten overkomen. Natuurlijk wil iedereen een “rock” frontman zien, een enfant terrible, iemand die rebels zijn eigen ding doet. Maar, het liefst enigszins zuiver en muzikaal. Anders schrijf je maar een pamflet met je esthetische bedoelingen en deel je die uit.
Wat er uit de boxen komt van De Nieuwe Anita is allesbehalve een strakke begeleidingsband met een talentvolle artiest als zanger. Nu kan het ook aan de soundsystem hebben gelegen van de venue, maar het openingsprogramma bestaande uit het Nederlandse Treehouse leek toch vrij aardig qua geluiden uit de boxen te komen met alle extra sounds and what not. Het is extra frustrerend omdat je “weet” dat de band met bijvoorbeeld single ‘Round and Round’ een heerlijke zomerhit heeft gemaakt. Eentje die live hier niet uit de verf komt. Af en toe komt er nog wat aardigs uit de bas, maar zelfs voor zeven euro is dat te mager om de ongemakken van het kelderbestaan te trotseren.
Een deel van het publiek lijkt echter naar een andere show te kijken dan ik, of heeft in ieder geval andere ideeën over wat een live show goed maakt. Ik persoonlijk had enkele nummers van het nieuwe album verwacht met de jaren ‘80 nostalgie die daaraan vastkleeft, maar hetgeen wat ik voor mijn gevoel te zien krijg is meer een nostalgie naar de tegendraadsheid en rebelsheid van de jaren ‘70. Deze nostalgie wordt echter ingevuld door een grotesk image van wat het eens was, en vanuit mijn voyeuristische box komt het op mij over alsof de hang naar deze ideologie zo groot is dat zelfs deze vertroebelde weerspiegeling aanbeden wordt. Blijkbaar draagt de band dus een manifest uit (hoewel het dit in mijn optiek vrij magertjes doet) wat resoneert bij een deel van het publiek, maar aangezien deze specifieke resonantie bij mij ontbreekt blijft er voor mij meer een farce over dan een goede show.
2 opmerkingen:
Ik weet niet of je al eerder bekent was met het werk van de heer Pink, maar je moet het bij hem eigenlijk ook niet verwachten dat hij een perfect gelikte set aflevert. Hij is tenslotte de nu zo geheten lo-fi cultheld. Daarbij verwacht ik, en misschien andere liefhebbers ook, dan niet direct een set met uitgebalanceerde popliedjes die hij op Before Today echter wel deels heeft gemaakt, maar eerder een set met het ruizige, wel daadwerkelijk overgoten met de nostalgie (uit alle afgelopen 50 jaren), en bovendien het door hem zelf geproduceerde werk van bijvoorbeeld The Doldrums. De show was dan ook precies naar mijn verwachtingen, chaotisch en vol met passie. Daar ligt dan ook de charme van Ariel Pink's Haunted Graffiti. De bandleden genoten er zichtbaar van en het was dan ook wel bij vlagen een beetje, zoals al eerder gezegt, chaotisch. Maar ondertussen verdwaal je je dan toch wel stiekem in een wereld waar je ooit nog hoopt te kunnen komen. Hier waar het zonnetje altijd half ondergaand aan de hemel staat en waar de palmbomen zich moeten voldoen met een nevelige smog lucht, en hier waar er heel de dag muziek met een benauwd gevoel op de radio komt. Als je het vroegere werk nog niet kent moet je het toch maar eens beluisteren. Before Today (wat overigens een sublieme plaat is) is waarschijnlijk de nieuwe Ariel, die nu voortaan high tech apparatuur tot zijn beschikking heeft staan. Het is dan toch logisch dat hij daar een beetje aan moet wennen. Alles gaat met stapjes hé! Zo dus ook de shows! Maar toch leuk dat je hier je aandacht aan hebt gegeven. En dat het niet helemaal naar je verwachtingen was is jammer, maar geen probleem. Uiteindelijk val je toch wel voor zijn meesterlijke onkundigheid. Beluister voor het Ariel gevoel, ook eens de band Rangers. Weet je precies wat ik met mijn nevelige palmbomen bedoel.
Numnumnum.
Ah, zeer bedankt voor het geven van het tegenwoord! Ik vind verschillende perspectieven over hetzelfde ding/event altijd interessant en zo komt er voor lezers ook een ander beeld bij. Bij sommigen raakt het een snaar, bij anderen niet, en waarom? Bij mij raakte het de snaar niet door de dingen die ik aangeef, en bij jou raakt het de snaar wel door de dingen die jij aangeeft. En daardoor kan ik ook weer vanuit een ander perspectief de artiest bekijken. Andere points of view vind ik altijd een meerwaarde hebben omdat dat altijd noopt om na te denken over je eigen visie en over andere visies. Dus thx, en ik zal Rangers een keer proberen te checken!
Een reactie posten