Bij live optredens gaat het niet alleen om de nummers en de muziek, maar ook toch een beetje om wat er op het podium gebeurt. Om een dooddoener te gebruiken, het oog wil ook wat. Live is toch een beetje de combinatie van de muziek, de sfeer, en de performance. Wat dat betreft waren er deze week twee uitersten te vinden. Aan de ene kant waren er de jonge honden van Two Door Cinema Club in Doornroosje, en aan de andere kant was er het meer ervaren duo van Xiu Xiu. Stage presence is tussen die twee oneerlijk verdeeld, maar als de weegschaal doorslaat kan je jezelf afragen wat beter is.Two Door Cinema Club staat voor een uitverkochte Nederlandse tour in zowel Doornroosje als de Melkweg. Het jonge kwartet is daar zeer verguld over, en de leden van de band vertellen herhaaldelijk hoe fijn ze het vinden dat er zoveel mensen zijn gekomen, en dat voor hun allereerste gig in Nijmegen! Not to mention dat voor het herfst/winterseizoen de tour door Nederland ook alweer geboekt is. Dus populariteit kan de heren niet ontzegd worden, en de nodige humility ook niet, want ze bieden er bijna hun excuses voor aan. Het is altijd goed om te zien dat jonge artiesten een bepaalde positie niet logisch vinden en het komen van het publiek niet for granted nemen.
De vraag is, kunnen ze deze nieuwe populariteit ook rechtvaardigen? De heren maken leuke, catchy pop nummers, dat is één ding wat zeker is. Af en toe een leuke bas, de drummer doet erg goed zijn best en lijkt zichzelf af en toe te lanceren alvorens zijn stick neer te slaan op de drums, en de zanger heeft ook live een fijne stem die mij doet denken aan dat van een ander Brits bandje, GoodBooks, een persoonlijke favoriet toen het nog leefde. Dus in die zin is het niet verwonderlijk dat er zoveel mensen bijeen zijn gekomen om de band te horen, want het is degelijk in elkaar stekende indie-pop met een aantal goed gevonden hooks.
Daarentegen schiet het concert eigenlijk nooit de hoogte in. Two Door Cinema Club doet wat op de doos staat: het verblijdt het publiek met leuke, lichte indie-pop nummers die gespeeld worden door een bandje van jongemannen met hun instrumenten. En voor een prijs van rond de tien euro in een zaal ter grote van Doornroosje is dat ook in principe voldoende. Zou ik er persoonlijk voor een dubbele prijs naar Amsterdam voor afreizen mocht dat ooit voor gaan komen? Niet echt. De band mist daarvoor vooralsnog het charisma, het allure, een Franz Ferdinand of Maximo Park like presence. Het mist in principe zelfs het karakter wat bijvoorbeeld een bandje als The Rakes wel had. Op het podium is het nog een beetje gewoon een bandje dat muziek speelt. En wel met passie, dat wel, maar niet met iets waardoor je ogen altijd op het podium gericht moeten zijn. Ook de nummers zijn, hoe leuk indie-pop ook, vooral dat; leuke indie-pop. Een leuk avondje uit voor die prijs in die, maar ik persoonlijk miste de spark om te zeggen, ja, dit wordt de volgende grote Britse band.
Xiu Xiu, spelend voor een halfvolle Ekko, heeft wel stage presence. Als in, de presence van de maniakale buurman over wie in het dorp allerlei geruchten de ronde doen. Geplaagd door technisch malheur speelt Jamie Stewart voor Dr. Jekyll en Mr. Hyde. Op momenten verontschuldigd hij zich en laat hij weten het geduld van het publiek zeer op prijs te stellen, maar soms heb je het gevoel dat een vliegende gitaar door het publiek dichterbij is dan een volgend nummer. Gelukkig blijft het bij een plastic flesje wat het publiek in wordt geschopt door de met ergernis en fysieke pijn overkomen Stewart en gebeurt er niet echt iets waar nog jaren over doorgepraat zal worden.
Dus, hier is het probleem, de band speelt een paar nummers, maar na praktisch elk nummer stuurt Stewart zijn Aziatische medespeelster de zaal in om het geluid te checken. Op het podium is het blijkbaar alles behalve wat ze wensen. Door deze reparaties is er bijna na elk nummer een ijzige, awkward stilte van meerdere minuten. En of die “fucking” monitors niet een keer aan kunnen blijven, hmmm? Want hij is geïrriteerd door het geluid, door de onmogelijkheid van alle machinerie en instrumenten om aan te blijven en het geluid te produceren dat hij wil, en het zal alleen nog maar downhill gaan from there.
Want op een gegeven moment, bij de volgende pitstop, probeert Stewart iets te veranderen en krijgt hij een mega elektrische schok. Zichtbaar dit moment vervloekend schopt hij een flesje tegen de eerste rij aan, waarvoor hij zich verontschuldigd, waarna hij even van het podium gaat om zichzelf te bedaren en de pijn over te laten gaan. “I almost passed out”, zegt hij, wijzend op de hardheid van de schok. Oh my. Na wat technisch gepruts gaat het duo toch door met het volgende nummer, en oh ja, daar gaat een snaar. Ze spelen het nummer nog af, maar heel het nummer kan in ieder geval ik niets anders denken dan, oh jeetje, wat zal er nu gebeuren. “Okay, this is just not going to work”, verzucht hij, zichtbaar gespleten tussen verontschuldiging richting het publiek en algehele frustratie en woede.
Het pleit voor Jamie Stewart dat hij vervolgens zegt, okay, ik knijp dit concert af, maar niet voordat ik nog drie nummers heb gespeeld die ik zonder al die technologie nog kan spelen. En, zo voegt hij eraan toe, enkelen spelen we zelden. Als goedmakertje. Waaronder ‘Sad Pony Guerilla Girl’, welke misschien nog het meest gretig aftrek vindt. Want op een gegeven moment dacht ik, hij smijt die gitaar op de grond (of in het publiek) en hij stormt gewoon het podium af. Maar dit doet hij dus niet. Was dit muzikaal een concert wat mij lang zal heugen? Nee. Was het qua wat op het podium gebeurde memorabel? Dat wel, en qua dramatiek oversteeg het ’t concert van Two Door Cinema Club eerder deze week. Er is echter dramatiek en dramatiek. Hopefully there was chocolate to make him happy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten