Bat for Lashes kleurt binnen de lijntjes

Album Recensie- Two Suns van Bat For Lashes
Door Linda Wijlaars

Wanneer je debuutalbum ‘Fur and Gold’ genomineerd wordt voor de Mercury Prize, en als je als favoriet van de pers dan net verliest van Klaxons’ ‘Myths of the Near Future’, zijn de verwachtingen voor de opvolger uiteraard hooggespannen. Natasha Kahn, de vrouw die achter het pseudoniem Bat for Lashes schuil gaat, heeft hier gezien de opvolger die deze maand is uitgekomen echter weinig last van gehad. Two Suns, dat uitkwam op het label Astralworks, krijgt vrijwel overal positieve kritieken. In tegenstelling tot haar debuut, dat ze alleen schreef, kreeg ze bij dit album hulp van de jongens van Yeasayer, die de baspartijen voor hun rekening namen en het album voorzagen van de nodige beats. Natasha Kahn blijft echter het enige lid van Bat for Lashes, al komt op dit album wel een tweede persoonlijkheid om de hoek kijken.

Het album opent met het nummer ‘Glass’, dat het eerste nummer van het album was dat zijn weg vond naar de buitenwereld, en de gemoederen rond het naderende tweede album nog maar eens deed oplaaien. Na een intro waarin Kahn’s dromerige stem soleert, valt de rest van de instrumentatie in, geleid door krachtige drums die het nummer aansturen. Het hoogtepunt van het nummer wordt bereikt in een groots, bijna episch aandoend refrein waarin Bat for Lashes meteen maar even laat horen hoe ver het bereik van haar stem reikt. ‘Glass’ creëert onmiddellijk de sfeer die het hele album blijft overheersen: een spanning tussen fragiliteit en weerbaarheid, dromerige zang en krachtige uithalen, en dualiteit wat het centrale thema van het album lijkt te zijn.

Dit thema komt al terug in de albumtitel Two Suns, maar komt ook op verschillende manieren terug in de teksten van de nummers: twee geliefden, twee planeten of zelfs twee persoonlijkheden die tegenover elkaar staan. Pearl is in deze de naam van de zelfdestructieve, egocentrische, blonde femme fatale die het alter ego vormt van Natasha Kahn. De tegenstelling tussen beide persoonlijkheden komt het best naar voren op het nummer ‘Siren Song’, waarin het lied van de sirene Pearl naar buiten lijkt te lokken. In het nummer, waarin een geliefde wordt toegezongen, heeft Bat for Lashes eerst zelf nog de overhand: “In the morning I’ll make you breakfast / In the evening I’ll warm the bed”. Hoe verder het nummer vordert, hoe verder Pearl doordringt en hoe zwaarder de geliefde het te verduren krijgt: “It won’t be long until you break / It won’t be long until you leave / ‘Cause I’m evil / ‘Cause I’m evil”.

De inspiratiebronnen voor het album hoeven niet ver gezocht te worden. Zo zou de single ‘Daniel’, die tot mijn (positieve) verrassing zelfs geschikt blijkt te zijn voor 3FM, niet misstaan hebben op één van de albums van Kate Bush. Enig verschil is dan dat Kate Bush prettig gestoord is, terwijl Bat for Lashes (met dubbele persoonlijkheid en al) netjes binnen de lijntjes blijft kleuren. En hoewel dat goed werkt voor kleurplaten, zou je van een artieste als bovengenoemde ook graag een keer zien dat ze een risico neemt en met een leeg vel begint dat ze zelf weet te vullen.

Meer dan op het eerste album komen op dit album verschillende stijlen samen. Sommige nummers, zoals ‘Sleep Alone’, liggen in lijn van het werk van haar eerste album, waar andere nummers lijken te zijn weggeslopen uit de ‘80s (‘Daniel’) of zelfs een gospelkoor bevatten (‘Peace of Mind’). Ook wat betreft het tempo is dit album wat gevarieerder, en beter gebalanceerd. Up tempo nummers en ballads wisselen elkaar af zonder het tempo voortijdig uit het album te halen. Het sluitstuk van het album, ‘The Big Sleep’, een duet met bariton Scott Walker, doet dit wel, maar op een aangename manier. De contrasterende stemmen van de twee grijpen ook hier weer terug naar het thema van dualiteit en tegenstellingen.

Two Suns is een goed uitgebalanceerd tweede album voor Bat for Lashes. Na haar debuut is ze door blijven groeien en heeft ze nieuwe invloeden verwerkt in haar muziek, zonder deze onder de kopieermachine te leggen, en heeft ze haar eigen stijl weten te behouden. ‘Glass’ is één van de meest imponerende nummers van dit jaar, en met ‘Daniel’ heeft ze een nummer in handen dat het ook wel eens goed zou kunnen doen bij het grote publiek, zonder er meteen van beschuldigd te worden haar ziel te hebben verkocht aan de aanlokkelijke geldmachine die ook wel bekend staat als ‘pop’. Met het album schept ze een droomwereld vol tegenstellingen die perfect bij haar stem past. Het is alleen jammer dat ze niet één keer schreeuwend wakker wordt na een nachtmerrie.