Olly Dixon, Tim Lawton, en Mark Ralph, aka de Filthy Dukes, kregen al enige naamsbekendheid met hun remixes, zodanig zelfs dat ze een hele lijst met zangers (en één zangeres, zoals iedereen weet worden in indie vrouwen, mensen met een donkere huidskleur, en fans van de tv-serie M.A.S.H. achtergesteld) wisten te strikken voor het album. Niet dat het allemaal A-list namen zijn overigens, de bekendste is Samuel Eastgate. Dat waarschijnlijk alleen omdat hij in Late of the Pier zit, en niet direct vanwege zijn fluwelen zang. Die track die hij zingt overigens, ‘This Rhythm’, werd wel goed genoeg bevonden door Fred Falke om te remixen, dus alle credentials zijn er om positief uit te kijken naar het album geheten Nonsense in the Dark.‘This Rhythm’ opent ook het album, en zonder Eastgate nu meteen te bombarderen tot Gaye (Marvin, dus niet dat ik iemand een seksuele voorkeur opdring en het en passent nog met verkeerde spelling doe ook), zijn stem past wel bij het nummer. Hij en Ben Garrett hebben ook beide een zeer karakteristieke stem, Eastgate een beetje krakerig en rauwig, en Garrett een beetje hoogachtend en- dare we say it?- pedant. Dat zijn aardige tegenstellingen, en de Filthy Dukes hebben dus niet voor een bepaalde aanpak gekozen qua stijl. Zo zijn ‘Nonsense in the Dark’ en ‘Poison the Ivy’ wat rustiger en wat melancholischer van toon, terwijl je bijvoorbeeld bij het nummer ‘What Happens Next’ een wat electro-rock achtige tune hebt. Dat komt ook door de ruwe stem van de zanger van de Amerikaanse band Foreign Islands. Al deze stijlen zorgen dus voor een eclectische mix.
Deze mix komt af en toe met zeer fijne nummers, die zowel de dansvloer in vuur en vlam zetten alsmede- oh cliché- enkele van de medenummers. Dat is het nadeel als je zo sterk leunt op meerdere mensen die niet alleen op de nummers zingen, maar ze ook vaak schrijven. Zo krijg je dus dat soms je door teksten moet worstelen als “You send me messages” als refrein, wat zelfs voor een electro nummer enigszins blasé is, nietwaar? Hoewel het nummer ‘Tupac Robot Club Rock’ nog wel Woody Allen in het nummer weet te vermelden- waardoor het nummer meteen gecastreerd wordt van elke urban pretentie die het mogelijk had- kan het mixen van rap en electro beter aan N.A.S.A. worden overgelaten (en zelfs daar, zelfs daar kwam het tragischerwijs nooit helemaal goed mee).
Er zijn tevens wat puur instrumentale nummers op het album gezet, en die steken wat saaitjes af in vergelijking met de rest. Alsof de heren dachten dat zonder vocalen ze niet zo goed hun best hoefden te doen omdat ze toch niemand konden teleurstellen ermee. Blijkbaar nog niet wetend dat de nummers op een album zouden komen dat daadwerkelijk in de winkels zou komen te liggen. Nu doet het een beetje aan als albumvulling. Nog raarder dat er überhaupt mensen van buitenaf zijn binnengehaald is dat één van de Dukes gewoon kan zingen! We hadden het niet verwacht, en het duurt ook tot track negen voordat we erachter komen. Dat nummer zingt Tim Lawton zelf omdat degene die het schreef, Brandon Curtis (The Secret Machines) al op het volgende nummer te horen is, ‘Don’t Fall Softly. Dat duo aan tracks is tevens het sterkste punt van dit album. Instrumentaal is het catchy, en de teksten passen precies. “When he knew, we both knew you must’ve noticed him, as I noticed you too.”
Naast dit duo is ook de title track, ‘Nonsense in the Dark’, een hoogtepunt. Het begint met een vrolijke synth, waarover vervolgens de melancholische stem van Orlando Weeks (The Maccabees) zingt om het te veranderen in een soort van slow disco nummer. Daarbij zingt hij de heerlijke Engelse zin “It’s all nonsense in the dark, love,” wat niet meer Brits had kunnen zijn al stond het op de foto met Maggie Smith bij de Big Ben. De zin is heerlijk zacht, feminien, obscuur, silly, en informeel, allemaal karakteristieken van de typische Britse dialoog. Nonsens an sich is al iets wat dicht bij het hart van de Britten ligt, of anders verwijs ik u naar Michael Palin, Cleese, en de rest van het vliegende circus. De betekenis is niet transparant op het eerste gezicht, maar sowieso is het eerste wat de aandacht trekt het gebruik van de taal zelf. Ook de stem is zo afstandelijk dat hij zelfs in een “la-la-la” afglijdt.
Hoewel de dalen nooit echt in troggen veranderen, zorgen de pieken relatief voor het zicht op middelaards lava bij sommige nummers. Tracks als ‘Nonsense in the Dark’, ‘Don’t Fall Softly’, en ‘This Rhythm’ zal je vaak willen draaien, alleen dan is het zo mild irritant dat die andere tracks ertussen zitten. De kans dat je individuele tracks meer zult afspelen dan dat het album ooit volledig op de platenspeler terecht komt is dan ook groot. Je vraagt je eigenlijk af of ze met z’n drieën alleen niet een veel consistenter album zouden hebben afgeleverd, of met een vaste collaborateur als Brandon Curtis. Nu is het misschien te zeer up en te zeer down.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten