door Linda Wijlaars
De gave om met de shift toets te spelen blijkt niet alleen te zijn voorbehouden aan 14-jarige schoolmeisjes met een lichte MSN-verslaving, zoals tUnE-YaRdS hier ten toon spreidt. En zo wordt bij het uittypen van die naam mijn gebrek aan MSN-ervaring maar weer eens benadrukt . Merrill Garbus (gewoon met twee hoofdletters), het enige lid van de band, levert met dit album haar debuut af, na er ruim 2 1/2 jaar aan gewerkt te hebben. Naar eigen zeggen heeft ze het hele album opgenomen met een voicerecorder. Om die DIY feel vast te houden heeft ze het album dan ook in eerste instantie uitgegeven op cassette (ja dames en heren, dat kan nog steeds in deze moderne tijden) en daarna als pay-what-you-like download. Wat goed uitpakte, aangezien er slechts 3 mensen waren die 1 luttele cent voor dit solo-project over hadden. De kleine 200 andere geïnteresseerden doneerden ieder zo’n 10 dollar per persoon, waardoor ze de aandacht trok van het kleine label Marriage, dat onder andere werk uitbrengt van Dirty Projectors. En dankzij dat label zal haar album deze week dan in tastbare vorm uitkomen, op vinyl.
Het album bevat haar levenservaringen van de afgelopen twee jaar. In die tijd verhuisde ze van het landelijke Merrillville (yup, Merrill uit Merrillville), via een omweg door Kenia, naar de grote stad New York, waar ze baantjes had als nanny en poppenspeelster. Genoeg ervaringen dus om een album mee te vullen. De nummers bestaan uit zang van Merrill, die zichzelf begeleidt met ukelele en drumbeats, en opgenomen geluiden die ze “om zich heen gevonden heeft” en in de nummers heeft verwerkt. Simpele nummers dus, die bijna klinken alsof je ze zelf verzonnen zou kunnen hebben. Maar ook simpele nummers kunnen interessant zijn en, belangrijker, kunnen verrassen.
Het eerste nummer op het album is het best op te vatten als een soort van introductie voor de rest van het album. ‘For You’ opent met een achteruit afgespeelde sample, waarna al snel een lieflijke melodielijn en de iets minder lieflijk aandoende zang invallen. “I’ll never leave you alone”, begint Merrill op een toon die niet suggereert dat de aangesproken persoon hier enige inspraak in heeft. Halverwege wordt het nummer plotseling onderbroken als tv programma voor de mededeling dat er een gevangene is ontsnapt; alleen is het in dit geval een slissend jongetje met de mededeling dat blueberries ‘cool’ en ‘fresh’ zijn. Het is niet een van de betere nummers van het album, maar geeft wel een goed beeld van wat je van de rest van de nummers kan verwachten: simpel opgebouwde nummers met een speelse twist.
Het tweede nummer van het album, ‘SUnlight’ (ja, we blijven spelen met de hoofdletters) klinkt al veel meer als een echt nummer. Het begint met een catchy drumbeat, waarbij de zang even later invalt, gevolgd door een baslijntje en de melodie op ukelele die het geheel compleet maakt. Ondanks de simpele opbouw is het nummer toch spannend en heeft het de neiging de hele dag in je hoofd te blijven hangen. Dit wordt vooral bewerkstelligt door het korte refrein “I could be the sunlight in your eyes/ couldn’t I?”. De zangkwaliteiten van Merrill komen in dit nummer ook meer tot hun recht: hoe verder het nummer vordert en de instrumentatie toeneemt, hoe meer ze de kans krijgt om haar stem ten toon te spreiden. Die stem komt echter pas echt tot zijn recht in het nummer ‘Hatari’, wat gevaar betekent in het Swahili, want ja, dat spreekt ze vloeiend. Het nummer is dan ook getekend door Afrikaanse invloeden, die meteen aan het begin van het nummer al duidelijk worden als ze laat horen wat ze in huis heeft en die terugkomen in de tekst, welke wisselt tussen het Swahili en Engels. Dat ze zich niet in wil houden geeft ze mooi weer in een van de laatste zinnen van het nummer: “There is a natural sound that wild things make when they're bound”.
Na dit wat zwaardere nummer volgt wat lichtere kost, zoals het vrolijk klinkende ‘News’ en het wat ingetogenere ‘Little Tiger’. Nummers die wel aardig klinken, maar net iets te simpel zijn om te blijven boeien. Een nummer dat er dan wel weer bovenuit steekt is ‘FIYA’. Ook dit nummer is weer simpel in opbouw, maar toont net dat beetje variatie en creativiteit dat de voorgaande nummers missen. Dit komt goed naar voren door het speelse “You were always on my mind” refrein midden in het nummer dat nét niet in het overbekende nummer over gaat.
Met BiRdBrAiNs laat Merrill Garbus horen dat ze in staat is te verrassen met simpele, speelse nummers. Helaas voor haar zijn er echter maar een paar nummers op haar album die na een paar keer luisteren blijven hangen en niet opgaan in de grijze massa. Het merendeel van de nummers is net iets te makkelijk en onopvallend om echt te overtuigen, en lijkt alleen te dienen als albumvulling. Maar laat dat vooral niet nummers als bijvoorbeeld ‘Sunlight’, dat het goed zou doen op een zonnige dag zoals er weer vele in het vooruitzicht liggen, in de weg staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten