Holy Fuck vol energie in Nijmegen

Holy Fuck live in Doornroosje

Hoe schattig de jongen met de gekrulde haren achter zijn keyboard ook is – en schattig is hij --, het publiek – en er is publiek – is misschien niet echt afgereisd voor deze Holy Fuck gig om gecharmeerd te worden. Dus dat It Hugs Back als support dient op deze tour is enigszins verrassend, wat niet bedoeld is als reflectie op de kwaliteit van de band. Het oppert alleen de vraag of een supporting act niet ongeveer van hetzelfde genre moet zijn. Is het een muzikaal avondje uit, of moet de support ervoor zorgen dat het publiek mooi en opgewarmd is? Een vraag om over na te denken (uw input wordt uiteraard op prijs gesteld). In de tussentijd speelt It Hugs Back hun vorm van milde shoegaze en dream pop voor een redelijk ongeïnteresseerd publiek. De band switcht van vrij rustige nummers naar liedjes meer afhankelijk van het gitaarwerk van frontman Matthew. Die, met zijn gitaarspel, zijn outfit en looks, en zijn stem (zachter dan dat je zou verwachten) zich waarschijnlijk goed genesteld zou hebben in de alternatieve rock scene in de jaren tachtig in dat prachtige Amerikaanse land dat Canada heet.

Waar, toevalligerwijs, de headliner van vandaag vandaan komt. Holy Fuck kwam in 2005 met hun debuutalbum, en in 2007 kwam de band met de opvolger die liefkozend LP genoemd werd. Nu is de band terug on tour en speelden ze in Nijmegen een vlammende set die ruim een uur duurde. De band is niet zuinig met het uitdelen van complimentjes aan het publiek, die in veelvoud nog toenemen ook door de echo in de microfoon. Deze staat ook niet perse afgesteld om joviale woordenwisselingen goed te kunnen overbrengen, maar meer om het uitslaan van de kreten van de heren in goede banen te leiden.

De band heeft een redelijke mix van verscheidene instrumenten tot zijn beschikking. Borcherdt en Walsh bespelen niet alleen de meest vreemde daarvan, sommige die je nauwelijks instrumenten kunt noemen, maar na elk nummer veranderen ze in allerijl de hardware op de keyboards. Minder futuristisch maar niettemin belangrijk zijn de drums en de bas, welke flink bewerkt worden door hun respectievelijke eigenaren. Soms zorgen deze laatst genoemde instrumenten voor de beat om op te dansen, maar de mensen die deze beat proberen te vinden zullen af en toe zo verloren als Alice om hun heen hebben gekeken. Want een vaste beat is er eigenlijk niet echt, toch? Je bent aan het bewegen op het ritme van de drums om er plotseling achter te komen dat de bas het enige vaste lijntje speelt. Maar zo gemakkelijk als ze die verandering hebben gemaakt switchen ze het ook weer terug, waardoor de meer oplettende danser die was gaan dansen op de bas er opeens uitziet als een toonloos, minderjarig knuppeltje.

Als hetgeen hierboven klinkt als een klacht, dat is het niet, want nou juist dit maakt de muziek van de Canadese band zo intrigerend en zo vloeiend. Niets blijft hetzelfde, alles is in constante beweging, en toch zijn er meestal wel een paar hooks en beats waar aan vast gehouden kan worden en waar je op kan dansen. Hoewel trippen soms de meer voor de hand liggende variant is (‘Super Inuit’, iemand?). Het is een constante zoektocht naar de balans tussen dansbare electro en de meer experimentvolle kant. Experimentele jams worden naast een nummer gezet dat je eigenlijk alleen maar kan omschrijven als redelijk disco-achtig.

Die combinatie van experiment en dansbare gedeeltes is iets waar je als je naar de band gaat van op de hoogte bent, of wat zou helpen als je het was. Mocht je op zoek zijn naar een clubervaring met dansbare beats en synths dan kan je misschien beter ergens anders heengaan, hoewel het bij tijd en wijle nou juist dat is. ‘Lovely Allen’ krijgt het publiek zelfs zover dat ze en masse mee beginnen te klappen. Het gretige publiek probeert dit vervolgens door te voeren tijdens het volgende nummer, wat dan weer net wat minder catchy is en net wat meer experimenteel, zodat iedereen het klappen al snel opgeeft om niet al te zeer in verlegenheid te worden gebracht. Maar misschien geeft dat het beste de sound van Holy Fuck weer. Een charmante set die je soms laat dansen, soms laat trippen, maar dat altijd een welverdiend applaus krijgt. En het zou mij niets verbazen als de heren al een stukje op weg zijn met het derde album.