Alan Donohoe en zijn metgezellen stormden de muziekwereld binnen met hun album Capture/Release in 2005. Het nummer ’22 Grand Job’ werd al snel een bona fide anthem, en ook nummers als ‘Strasbourg’, ‘Retreat’, en ‘Work, Work, Work (Pub, Club, Sleep)’ kregen de single treatment en zijn, nog steeds, de grote crowd pleasers als The Rakes live optreden. Dat misschien nog meer hun ticket naar faam was, want de show die Donohoe ervan maakt met zijn trademark bewegingen is een garantie voor een feestje. De wijde ogen, de spastische armbewegingen, en de punky nummers vol anxiety over het moderne, stadse leven kregen zalen massaal in beweging. Het tweede album, Ten New Messages, werd ouderwets de goot ingeschreven (en zal niet postuum zoals Van Gogh later alsnog gevierd worden), en dus keerden de heren met Klang terug naar de originele blueprint.Van één kant is dat goed, want de richting die de heren met het tweede album ingingen was overduidelijk niet de juiste. Hoewel nummers als ‘We Danced Together’ en ‘The World Was A Mess But His Hair Was Perfect’ geweldige staaltjes pop waren waarin ze de scherpe humor wisten te mixen met pop sensibiliteit, was de rest van het album vrij slecht. Dat had de band overduidelijk door, en daarom schiet de band furieus uit de startblokken op Klang met het nummer ‘You’re In It’, dat teruggrijpt naar de punky sound van het eerste album. Het probleem bij dit nummer is dat de tekst niet op het niveau is van het eerste album. “You can’t smell the shit ‘till you’re in it,” heeft niet de urban anxiety die bijvoorbeeld een zin als “22 grand job in the city it’s all right” wel heeft.
Dat is eigenlijk gelijk het probleem. Eigenlijk moet je elk album op zijn eigen waarde schatten, maar je hebt natuurlijk ook te maken met de zeitgeist die meespeelt. Toen The Rakes in 2005 met hun debuut kwamen waren ze onderdeel van een soort art rock scene met Franz Ferdinand, Maximo Park, Art Brut, en ongetwijfeld nog wat meer bands. Maar dat waren de voornaamste exponenten. Franz Ferdinand kwam dit jaar met een album dat, hoewel ze true bleven aan hun eigen sound, toch heel anders was. The Rakes probeerde dat met het tweede album, faalde, en ze keren daarom terug naar de succes formule van het eerste album. Echter, de scene is allang voorbij, en nu is de band te laat voor een “event” waar ze zelf nota bene één van de hoofdverdachten van waren. Het is in 1970 Robert Kennedy willen vermoorden terwijl je Sirhan Sirhan zelf bent, hoewel dat uiteraard in eerste instantie al geen goed idee was (zoals de film eigenlijk ook niet was, misschien is één overleden persoon in die familie uitbuiten ook wel genoeg). The Rakes keren in ieder geval terug naar een goed idee, maar wel nadat het platform voor dat idee aanmerkelijk dunner is geworden.
Je bent dus te laat, en dan rest je nog één ding, en dat is je voorvader vermoorden zodat je niet wordt overschaduwd door die voorvader. Je kan natuurlijk niet accepteren dat je te laat bent voor een “event”. In dit geval is de voorvader je eigen eerste album waarvan je jezelf moet ontdoen. Nu moet de band zijn eigen succes werk herschrijven, want het alternatief is niet geaccepteerd, maar wil de band natuurlijk niet overkomen alsof het alleen bezig is zijn eigen originele werk te herschrijven, en wil het dus wel wat beters en anders doen. De band, echter, faalt hierin. De nummers missen de angst, de anxiety die het eerste album wel had, en daardoor krijg je een album met veel minder sfeer.
Dat de band daarin faalt wil niet zeggen dat het album linea recta de prullenbak in kan. De nummers zijn catchy, en hoewel het toch de echte noodzaak mist van het eerste album is er wel genoeg energie en plezier te vinden in dit album. Hoewel ze het eigenlijk meer hadden moeten doen zijn de goede dingen van het tweede album op enkele momenten wel gemixt met de art-punk van het eerste album. Zo heeft het nummer ‘That’s The Reason’ wel een wat poppy refreintje en kent het begin van ‘Shackleton’ ook zo’n moment. ‘The Light From Your Mac’ en ‘The Woes of a Working Woman’ beginnen beiden op een frisse wijze, de eerste met zware bas de ander met piano, wat ook voor de nodige afwisseling zorgt. Helaas, als je dan bijvoorbeeld naar dat eerste nummer kijkt, dan krijg je van die herkauwde zinnen als “I’m drunk and you are tired, don’t let me stay tonight.” De noodzaak om een sfeer, een algeheel idee over te brengen zoals op het eerste album mist, en in plaats daarvan krijg je dit soort guy/girl verhalen of weinig inspirerende boodschappen die al te vaak de revue zijn gepasseerd.
Uiteindelijk keert de band terug naar het eerste album, maar waar het eerste album de noodzaak had en iets over moest brengen, is dat op dit album niet het geval. Daarbij is het album te laat voor hetgeen wat de band toentertijd zelf hielp te starten. Gelukkig krijg je op dit album wel nummers terug die je moeiteloos in een live set kan inmixen met het eerste album en zijn ze luisterbaar en catchy, en heeft de band wel wat van zijn energie teruggevonden. Niet relevant, minder dan het eerste werk, maar wel vermakelijk voor een tijd en live zal het beter overkomen dan het gros van het tweede album. Soms moet je een stap terug doen, zeker na zo’n misser als het tweede album, om vervolgens weer vooruit te kunnen. The Rakes zijn teruggekeerd naar hun roots (vier jaar na dato), en dat levert een tijdelijk vermakelijk album op, maar hopelijk vooral een stepping stone om een nieuwe poging voorwaarts te wagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten