De band Stars zal met een remix EP komen. Hierop zullen drie remixes staan (door of Montreal, Montag, en The Album Leaf) en de single ‘Five Ghosts’. Dit wordt de prelude tot het volgende album van de band, welke tevens Five Ghosts zal heten. En Five Ghosts is altijd een recept voor problemen, want vijf geesten is zo’n raar aantal nietwaar? Een tripje naar een pretpark wordt zo moeilijk bijvoorbeeld, want dan moet er altijd eentje alleen zitten in een wagentje. En geesten alleen worden altijd zo snel baldadig. Wie herinnert zich niet de geest van Karl Deitzig die zich uit baldadigheid probeerde voor te doen als de Engel van de Muziek in een operahuis, maar tragisch werd aangezien voor een misvormd iemand? Verbolgen over het feit dat zijn grapje mislukt was probeerde hij de jongedame in kwestie eens goed duidelijk dat hij een geest was ja, en niet iemand met een sterk misvormd fysiek! Dit wilde hij doen met een één-op-één gesprek.
Echter dit gesprek duurde zo lang dat de vriend van de jongedame haar ging zoeken, maar toen raakte hij per ongeluk gevangen in een oude martelkamer! Waardoor de jongedame in paniek zei, ik doe alles, bevrijd ‘m, ik trouw met je, en pardoes kuste zij het spook! De geest, hier niet op voorbereid, begon ten einde raad te huilen omdat niets liep zoals hij wenste. Dit werd door een oplettend schrijver toevallig aanwezig aangezien voor ontroering in plaats van hopeloosheid! En zo kwam het op papier, als een tragisch schouwspel. Het spook wordt er nog voor uitgelachen door vooral de klopgeesten, die zo macho zijn dat ze al dat emotie toont proberen belachelijk te maken. Tja, klopgeesten he, wat doe je er aan?
Een site over indie/electro muziek. Interviews, album recensies, live reportages, en het muzieknieuws voor de liefhebber.
maandag 31 mei 2010
Incubate gaat het platteland op met Dan Deacon
Het Tilburgse festival Incubate heeft grote plannen met het omringende plattenland van de stad. Met het Glocal project zet de stad ook het naburige op de kaart. Zo zullen verbonden met het project Dan Deacon en Jimmy Joe Roche een video kunstwerk maken. Deze zal op zaterdag 18 september getoond worden op de biologische boerderij ’t Schop waarna Dan Deacon een optreden aldaar zal verzorgen. Een dag daarvoor zal Black Mountain een optreden geven in het amfitheater tussen de vennen van Oisterwijk. Dit zijn twee van de dingen die verbonden zijn aan het project.
Nu moet er wel goed opgelet worden, want het platteland kan nog vaak verraderlijk zijn! Elk jaar komen twintig mensen in de VS alleen al om door koeien, waarvan in zestien van deze twintig gevallen de koe expres de persoon raakt! Ze moeten niet opstandiger worden. Maar het is ook wel enigszins te begrijpen, dat van de koe, want zo op het platteland droomt deze er natuurlijk van om ooit in de stad te wonen. Oh, in zijn eigen penthouse, nooit meer rennen, fijn met de lift, en dan lekker genieten van de eigen ruimte met eigen keuken en badkamer, in plaats van een of andere badderplaats die gedeeld moet worden met beesten als varkens en paarden! Pfft. En met een eigen balkonnetje, belegd met wat zelf aangelegd gras om te grazen, oh hoe fantastisch moet de stad toch zijn, denkt zo’n koe.
Dus denk in de desillusie, de in duigen vallende droom, als er stadsmensen op bezoek komen! Niets van die glamour, niets van die rijkheid en van die levensstijl, maar ordinaire families met meisjes die kauwgom kauwen en ouders die met bierkannetjes over de velden lopen! Wat is er nog voor om te leven, als de stadse droom er niet meer is? Door hen. Door hen! Het is een wonder dat maar zestien koeien hiervan gek worden en de vernieler van hun dromen proberen te doden! Hoewel gezegd moet worden dat het aantal koeien in zelf analyse gegroeid is in de laatste jaren samenvallend met het stijgende aantal tripjes van stedelingen naar het platteland.
Nu moet er wel goed opgelet worden, want het platteland kan nog vaak verraderlijk zijn! Elk jaar komen twintig mensen in de VS alleen al om door koeien, waarvan in zestien van deze twintig gevallen de koe expres de persoon raakt! Ze moeten niet opstandiger worden. Maar het is ook wel enigszins te begrijpen, dat van de koe, want zo op het platteland droomt deze er natuurlijk van om ooit in de stad te wonen. Oh, in zijn eigen penthouse, nooit meer rennen, fijn met de lift, en dan lekker genieten van de eigen ruimte met eigen keuken en badkamer, in plaats van een of andere badderplaats die gedeeld moet worden met beesten als varkens en paarden! Pfft. En met een eigen balkonnetje, belegd met wat zelf aangelegd gras om te grazen, oh hoe fantastisch moet de stad toch zijn, denkt zo’n koe.
Dus denk in de desillusie, de in duigen vallende droom, als er stadsmensen op bezoek komen! Niets van die glamour, niets van die rijkheid en van die levensstijl, maar ordinaire families met meisjes die kauwgom kauwen en ouders die met bierkannetjes over de velden lopen! Wat is er nog voor om te leven, als de stadse droom er niet meer is? Door hen. Door hen! Het is een wonder dat maar zestien koeien hiervan gek worden en de vernieler van hun dromen proberen te doden! Hoewel gezegd moet worden dat het aantal koeien in zelf analyse gegroeid is in de laatste jaren samenvallend met het stijgende aantal tripjes van stedelingen naar het platteland.
Crazy Zany Radio Sunday - 'AM/FM' by !!!
Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.
Track: AM/FM by !!! (listen here)
Average grade: 5.3
Linda: For me, this song would easily win the Eurovision Song Contest. Unfortunately for them, that's the best I can make of it.
Quatre points pour !!!
Ilse: Groovy stuff, it sounds like something Holy Fuck would make if they were a little more funky dancepunk and had more substantial vocals (though the vocals in this sound too eighties disco pop for my liking). NOW DANCE EVERYONE.
7.3
Craig: This song remains consistent with their style-- fast-paced rhythms, tons of panning and fade effects, and sultry vocals that make it okay to dance to the disco beat they're playing. I usually say I hate disco and dismiss it in all its forms, but I'm too busy dancing in my living room. !!! is an instant party, and this is a genuinely fun song.
8/10
Anna: Bit monotonous, bit repetitive, bit familiar; it's alright. Didn't bother me, but wouldn't listen to it again.
4/10
Stef: Some stuff I like from !!!, some stuff fails to captivate me. Without a real selling point, this falls into the latter category for me.
3/10
Track: AM/FM by !!! (listen here)
Average grade: 5.3
Linda: For me, this song would easily win the Eurovision Song Contest. Unfortunately for them, that's the best I can make of it.
Quatre points pour !!!
Ilse: Groovy stuff, it sounds like something Holy Fuck would make if they were a little more funky dancepunk and had more substantial vocals (though the vocals in this sound too eighties disco pop for my liking). NOW DANCE EVERYONE.
7.3
Craig: This song remains consistent with their style-- fast-paced rhythms, tons of panning and fade effects, and sultry vocals that make it okay to dance to the disco beat they're playing. I usually say I hate disco and dismiss it in all its forms, but I'm too busy dancing in my living room. !!! is an instant party, and this is a genuinely fun song.
8/10
Anna: Bit monotonous, bit repetitive, bit familiar; it's alright. Didn't bother me, but wouldn't listen to it again.
4/10
Stef: Some stuff I like from !!!, some stuff fails to captivate me. Without a real selling point, this falls into the latter category for me.
3/10
Nieuws uit de maand mei
Alle nieuws items uit de maand mei hier gebundeld. En alles in onze huisstijl of course.
31 mei:
Stars komt met remix EP
Incubate gaat met Dan Deacon het platteland op
27 mei:
Arcade Fire komt met nieuw album
Leden TV on the Radio maken soundtrack voor documentaire
26 mei:
Ra Ra Riot bereidt nieuw album voor
Pivot verandert van naam, komt met album
24 mei:
Orchestral Manoeuvres in the Dark komt met nieuw album
VEGA album dit jaar uit
22 mei:
Nieuw !!! album later dit jaar
Holy Ghost! EP in juni uit
19 mei:
Lowlands en De Affaire komen met nieuwe namen
Kaartverkoop voor Incubate start zaterdag
18 mei:
Mount Kimbie maakt tracklist bekend
Pantha du Prince op de Affaire
16 mei:
Album Wolf Parade gelekt
Concert van The National op YouTube
14 mei:
Mount Kimbie brengt in juli debuutalbum uit
Jarvis wint Sony Awards voor radio show, brengt album uit met louter natuurgeluiden
12 mei:
Alexander Robotnick brengt live opgenomen album uit
Blur blijft nieuwe singles uitbrengen
11 mei:
Album Janelle Monae gelekt
Carlos D verlaat Interpol
07 mei:
Nieuw album van Antony and the Johnsons uit dit jaar
Grasscut komt in juli met debuut
06 mei:
Details bekend nieuw album Ratatat
Nederlands onderzoek geeft aan dat downloaders meer besteden aan muziek
05 mei:
Devo's nieuwe album uit op 15 juni
Pennebaker gaat YouTube concert The National regisseren
03 mei:
Brandon Flowers bereidt solo album voor
Miike Snow, The National op Lowlands
01 mei:
Robert Hood maakt "concept" album
The Dead Weather's nieuwe album (was) te luisteren op gezette tijden
31 mei:
Stars komt met remix EP
Incubate gaat met Dan Deacon het platteland op
27 mei:
Arcade Fire komt met nieuw album
Leden TV on the Radio maken soundtrack voor documentaire
26 mei:
Ra Ra Riot bereidt nieuw album voor
Pivot verandert van naam, komt met album
24 mei:
Orchestral Manoeuvres in the Dark komt met nieuw album
VEGA album dit jaar uit
22 mei:
Nieuw !!! album later dit jaar
Holy Ghost! EP in juni uit
19 mei:
Lowlands en De Affaire komen met nieuwe namen
Kaartverkoop voor Incubate start zaterdag
18 mei:
Mount Kimbie maakt tracklist bekend
Pantha du Prince op de Affaire
16 mei:
Album Wolf Parade gelekt
Concert van The National op YouTube
14 mei:
Mount Kimbie brengt in juli debuutalbum uit
Jarvis wint Sony Awards voor radio show, brengt album uit met louter natuurgeluiden
12 mei:
Alexander Robotnick brengt live opgenomen album uit
Blur blijft nieuwe singles uitbrengen
11 mei:
Album Janelle Monae gelekt
Carlos D verlaat Interpol
07 mei:
Nieuw album van Antony and the Johnsons uit dit jaar
Grasscut komt in juli met debuut
06 mei:
Details bekend nieuw album Ratatat
Nederlands onderzoek geeft aan dat downloaders meer besteden aan muziek
05 mei:
Devo's nieuwe album uit op 15 juni
Pennebaker gaat YouTube concert The National regisseren
03 mei:
Brandon Flowers bereidt solo album voor
Miike Snow, The National op Lowlands
01 mei:
Robert Hood maakt "concept" album
The Dead Weather's nieuwe album (was) te luisteren op gezette tijden
zaterdag 29 mei 2010
Nieuwe tracks van 20 t/m 26 mei
Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.
Track of the week:
‘Fluctuation’ by Headman (Thee loving remix by Timothy Goldsworthy)
Oh I love how it starts. It just seamlessly moves forward in a delightfully light and catchy way. Around two minutes in Goldsworthy changes it up a bit, first with more synth, then by stripping quite a few things and he goes bongo-crazy (or well, the focus moves to the drums at least, but I liked saying “bongo-crazy”). Then he builds the other elements back in again. I also really like those sharp sounds that occasionally pop up after the four minute mark. And in the mean time the core of the song is still seamlessly shifting forward in a dancey way. It seems to have been a bit quiet in the Tim Goldsworthy camp the past few months (or at least I didn’t come across new tracks of him in that period), but with this remix he once again shows why everyone likes his music so.
http://www.lagasta.com/headman-x-tim-goldsworthy/
‘Leave Everywhere’ by Toro Y Moi
There is something about that voice that makes me like this otherwise pretty straight forward track. It’s got a bit of that lo-fi noise thingy going on, but not too much I think. And what I like is that the singer seems to be straining his voice to be heard, to be able to be audible over the instrumentals. Which gives it a nice drowning out effect, it adds a bit of anxiety for me to an otherwise sunny, summery sounding song. And hopefully it will be sunny and summery when I’ll be seeing him in the open air at a free local festival.
http://hypem.com/#/track/1121311/Toro+Y+Moi+-+Leave+Everywhere
‘We Don’t Want Your Body’ by Stars
Stars have yet to convince me personally, as I have never been the biggest fan of this Canadian band. I like that, when they kick into the chorus, they speed it up and give it a shamelessly poppy vibe with the female vocals on top of it. I thought that was nicely done. The rest of the song I don’t find anything particularly special, and the lyrics don’t really speak to me at all. Yet another narration on a woman falling from grace into a less than damely dame, but not a poetic narration at that, or one particularly sharp like Jarvis and his Pulp used to do. It doesn’t really grab me, but to be fair the band never has, so if you do like them then probably you are going to rate this one higher. Just one of those bands that doesn’t connect with me personally, and hopefully they do have a click with many other people.
http://pitchfork.com/news/38855-new-stars-we-dont-want-your-body/
‘Five Little Rooms’ by Menomena
I like the cinematic quality of the music. It is almost camp in its depiction of some sort of haunted horror house, but well, what do you know, the haunted horror house is the current world! Which apparently might be ours someday. I’m not too big a fan of random social commentary on things this large (I would say, either pick a small subject/tendency/trend and make it sharp or wait until something actually happens, though in case of the latter it’ll probably be bound to the times). The state of the world interests me, but it always seems like kicking in an open door, no? Though, as said, the music in itself neatly complements the atmosphere (or makes it perhaps), and that is quite nicely done.
http://hypem.com/#/track/1122715/Menomena+-+FIVE+LITTLE+ROOMS
‘ Foolin Around’ by Showgirls (Hypnolove remix)
Oh this might be too slick and pop for some, and it is borderline for me. But borderline is still within the limits though, so for me I’m liking it fair enough. It is not really blowing my mind, perhaps it’s too 80s vibe to achieve that. Bit too super sweet sounding for me. But if you like your share of pop and sugarcane every now and again this is worth a spin I think. Also interesting to see how other tracks from this young French band will hold up and whether it will all sound so throwback.
http://hypem.com/#/track/1118696/Showgirls+-+Foolin+Around+Hypnolove+Remix+
‘The End of the World’ by Street Hero (HNYSNDSYSTM remix)
Goodness me, I like this. Perhaps it is just the time of day and the end of the week thingy, but I was definitely in the mood for some space. Especially love how it starts, after that some experimental noises. Which I can understand (they are not out of place) but with my head throbbing (not because of the booze, fyi) I wouldn’t have mind if it would have continued without it. Love the drums in the background keeping the pace below the space sounds and vibe. That 2:20 sound is divine, so relaxing, so, well, space odyssey really. This is not the biggest party track out there mind you (I heard that HNYSNDSYSTM are known for their parties, but before anyone gets fooled by that tidbit, this isn’t solely for the dance floor, if at all). Clocking under six minutes it has the right length as well in my opinion. Isn’t it lovely when you can encounter precisely the thing you need at precisely the right moment?
http://hypem.com/#/track/1119245/Street+Hero+-+The+End+of+the+World+HNYSNDSYSTM+Remix+
Track of the week:
‘Fluctuation’ by Headman (Thee loving remix by Timothy Goldsworthy)
Oh I love how it starts. It just seamlessly moves forward in a delightfully light and catchy way. Around two minutes in Goldsworthy changes it up a bit, first with more synth, then by stripping quite a few things and he goes bongo-crazy (or well, the focus moves to the drums at least, but I liked saying “bongo-crazy”). Then he builds the other elements back in again. I also really like those sharp sounds that occasionally pop up after the four minute mark. And in the mean time the core of the song is still seamlessly shifting forward in a dancey way. It seems to have been a bit quiet in the Tim Goldsworthy camp the past few months (or at least I didn’t come across new tracks of him in that period), but with this remix he once again shows why everyone likes his music so.
http://www.lagasta.com/headman-x-tim-goldsworthy/
‘Leave Everywhere’ by Toro Y Moi
There is something about that voice that makes me like this otherwise pretty straight forward track. It’s got a bit of that lo-fi noise thingy going on, but not too much I think. And what I like is that the singer seems to be straining his voice to be heard, to be able to be audible over the instrumentals. Which gives it a nice drowning out effect, it adds a bit of anxiety for me to an otherwise sunny, summery sounding song. And hopefully it will be sunny and summery when I’ll be seeing him in the open air at a free local festival.
http://hypem.com/#/track/1121311/Toro+Y+Moi+-+Leave+Everywhere
‘We Don’t Want Your Body’ by Stars
Stars have yet to convince me personally, as I have never been the biggest fan of this Canadian band. I like that, when they kick into the chorus, they speed it up and give it a shamelessly poppy vibe with the female vocals on top of it. I thought that was nicely done. The rest of the song I don’t find anything particularly special, and the lyrics don’t really speak to me at all. Yet another narration on a woman falling from grace into a less than damely dame, but not a poetic narration at that, or one particularly sharp like Jarvis and his Pulp used to do. It doesn’t really grab me, but to be fair the band never has, so if you do like them then probably you are going to rate this one higher. Just one of those bands that doesn’t connect with me personally, and hopefully they do have a click with many other people.
http://pitchfork.com/news/38855-new-stars-we-dont-want-your-body/
‘Five Little Rooms’ by Menomena
I like the cinematic quality of the music. It is almost camp in its depiction of some sort of haunted horror house, but well, what do you know, the haunted horror house is the current world! Which apparently might be ours someday. I’m not too big a fan of random social commentary on things this large (I would say, either pick a small subject/tendency/trend and make it sharp or wait until something actually happens, though in case of the latter it’ll probably be bound to the times). The state of the world interests me, but it always seems like kicking in an open door, no? Though, as said, the music in itself neatly complements the atmosphere (or makes it perhaps), and that is quite nicely done.
http://hypem.com/#/track/1122715/Menomena+-+FIVE+LITTLE+ROOMS
‘ Foolin Around’ by Showgirls (Hypnolove remix)
Oh this might be too slick and pop for some, and it is borderline for me. But borderline is still within the limits though, so for me I’m liking it fair enough. It is not really blowing my mind, perhaps it’s too 80s vibe to achieve that. Bit too super sweet sounding for me. But if you like your share of pop and sugarcane every now and again this is worth a spin I think. Also interesting to see how other tracks from this young French band will hold up and whether it will all sound so throwback.
http://hypem.com/#/track/1118696/Showgirls+-+Foolin+Around+Hypnolove+Remix+
‘The End of the World’ by Street Hero (HNYSNDSYSTM remix)
Goodness me, I like this. Perhaps it is just the time of day and the end of the week thingy, but I was definitely in the mood for some space. Especially love how it starts, after that some experimental noises. Which I can understand (they are not out of place) but with my head throbbing (not because of the booze, fyi) I wouldn’t have mind if it would have continued without it. Love the drums in the background keeping the pace below the space sounds and vibe. That 2:20 sound is divine, so relaxing, so, well, space odyssey really. This is not the biggest party track out there mind you (I heard that HNYSNDSYSTM are known for their parties, but before anyone gets fooled by that tidbit, this isn’t solely for the dance floor, if at all). Clocking under six minutes it has the right length as well in my opinion. Isn’t it lovely when you can encounter precisely the thing you need at precisely the right moment?
http://hypem.com/#/track/1119245/Street+Hero+-+The+End+of+the+World+HNYSNDSYSTM+Remix+
donderdag 27 mei 2010
Arcade Fire komt met nieuw album
Op 2 augustus zal het nieuwe album van de Arcade Fire uitkomen. Dit album gaat The Suburbs heten, en The Suburbs kent één probleem. Namelijk, in de suburbs is alles altijd perfect. Tijd is daar niet van toepassing. Alle klokken zijn daar gesmolten en hangen als te warme kaas over het dressoir. Tijd hoeft er ook niet van toepassing te zijn, want alles is perfect en zo gaat het leven door zonder verandering.
Er gebeurt daar immers niets wat afwijkt van de perfecte norm die mooi is uitgestippeld. En als er iets is dat afwijkt, nou ja, zulk gedrag wordt, ehrm, gecorrigeerd. Maar het komt toch niet voor. En als er al ooit iets is geweest wat ooit heeft afgeweken, dan wordt daar nu niet meer over gepraat. En dus is er ook nooit iets geweest wat heeft afgeweken. Alles blijft hetzelfde, alles blijft perfect, en zo gaan de dagen voorbij. Alles blijft hetzelfde, alles blijft perfect, en zo gaan de dagen voorbij. Alles blijft hetzelfde, alles blijft perfect, en zo gaan de dagen voorbij. Alles blijft hetzelfde, alles blijft perfect, en zo gaan de dagen voorbij. Alles blijft hetzelfde, alles blijft perfect, en zo gaan de dagen voorbij.
Er gebeurt daar immers niets wat afwijkt van de perfecte norm die mooi is uitgestippeld. En als er iets is dat afwijkt, nou ja, zulk gedrag wordt, ehrm, gecorrigeerd. Maar het komt toch niet voor. En als er al ooit iets is geweest wat ooit heeft afgeweken, dan wordt daar nu niet meer over gepraat. En dus is er ook nooit iets geweest wat heeft afgeweken. Alles blijft hetzelfde, alles blijft perfect, en zo gaan de dagen voorbij. Alles blijft hetzelfde, alles blijft perfect, en zo gaan de dagen voorbij. Alles blijft hetzelfde, alles blijft perfect, en zo gaan de dagen voorbij. Alles blijft hetzelfde, alles blijft perfect, en zo gaan de dagen voorbij. Alles blijft hetzelfde, alles blijft perfect, en zo gaan de dagen voorbij.
Leden TV on the Radio maakt soundtrack documentaire
Tunde Adebimpe en Gerald A. Smith van TV on the Radio hebben de soundtrack gemaakt voor een documentaire over het scholensysteem in NY. De documentaire focust zich op de lottery die toegang geeft voor kinderen van minder bedeelde gezinnen tot een zogenaamde charter school. Deze scholen geven een beter vooruitzicht voor de kinderen om een diploma te halen, daadwerkelijk dingen te leren, en dus ook om te slagen in de maatschappij. De ouders van deze kinderen proberen via deze loterij het reguliere schoolsysteem te ontvluchten, want in sommige wijken zijn de scholen in bedroevende staat en is het opleidingsniveau niet erg hoog.
En het is geen wonder dat deze families dit proberen, want een goede educatie verhoogt de kansen om te slagen in het leven. Goede scholen zijn hierbij dus van enorm belang, maar ook de attitude van de leerlingen op deze scholen speelt een grote rol. Want in een goede lesomgeving wordt meer geleerd, en de lesomgeving wordt voor een groot deel bepaald door leerlingen. Echter, de trend lijkt te zijn dat de huidige batch leerlingen minder huiswerk maakt, zich minder bekommerd om het leren, en niet het concentratie vermogen (of, in andere gevallen, de zin heeft) om op te letten. Een resultaat hierin is of een ontspoorde les met de docent als kleuterleidster, of een stille les waarin alles strak in de hand gehouden wordt maar waarin animositeit heerst en waardoor er weinig meer uitkomt dan hetgeen de docent (gezien als vijand in zo’n sfeer) uit ze weet te trekken. Een juiste klassenatmosfeer is dus key, maar in sommige NYse scholen en wijken is de leeromgeving niet zeer ondersteunend om veel te leren. Het resultaat: leerlingen die ver achter lopen bij die van meer up market scholen. Vaak is hier ook een divisie in huidskleur in te vinden.
Op een kleinere schaal kan je ook zien binnen (Nederlandse) scholen dat de ene klas veel beter scoort dan de andere klas, gewoon omdat er vanuit een bepaalde bereidheid om te leren wordt gewerkt en de klassensfeer elkaar ondersteunt. Een grote rol ligt weggelegd voor het thuisfront, waar normen en waarden moeten worden aangeleerd die onwenselijk gedrag tegen gaan. Dat je kind een goed cijfer haalt en iets leert is geen onomwonden recht dat je als ouder hebt waaraan de maatschappij moet voldoen, en de ouders in deze film snappen dat maar al te goed, want een loterij bepaald of hun kind überhaupt in de situatie zal komen om goed te leren.
En het is geen wonder dat deze families dit proberen, want een goede educatie verhoogt de kansen om te slagen in het leven. Goede scholen zijn hierbij dus van enorm belang, maar ook de attitude van de leerlingen op deze scholen speelt een grote rol. Want in een goede lesomgeving wordt meer geleerd, en de lesomgeving wordt voor een groot deel bepaald door leerlingen. Echter, de trend lijkt te zijn dat de huidige batch leerlingen minder huiswerk maakt, zich minder bekommerd om het leren, en niet het concentratie vermogen (of, in andere gevallen, de zin heeft) om op te letten. Een resultaat hierin is of een ontspoorde les met de docent als kleuterleidster, of een stille les waarin alles strak in de hand gehouden wordt maar waarin animositeit heerst en waardoor er weinig meer uitkomt dan hetgeen de docent (gezien als vijand in zo’n sfeer) uit ze weet te trekken. Een juiste klassenatmosfeer is dus key, maar in sommige NYse scholen en wijken is de leeromgeving niet zeer ondersteunend om veel te leren. Het resultaat: leerlingen die ver achter lopen bij die van meer up market scholen. Vaak is hier ook een divisie in huidskleur in te vinden.
Op een kleinere schaal kan je ook zien binnen (Nederlandse) scholen dat de ene klas veel beter scoort dan de andere klas, gewoon omdat er vanuit een bepaalde bereidheid om te leren wordt gewerkt en de klassensfeer elkaar ondersteunt. Een grote rol ligt weggelegd voor het thuisfront, waar normen en waarden moeten worden aangeleerd die onwenselijk gedrag tegen gaan. Dat je kind een goed cijfer haalt en iets leert is geen onomwonden recht dat je als ouder hebt waaraan de maatschappij moet voldoen, en de ouders in deze film snappen dat maar al te goed, want een loterij bepaald of hun kind überhaupt in de situatie zal komen om goed te leren.
woensdag 26 mei 2010
Ra Ra Riot bereidt nieuw album voor
Een nieuw album van de band Ra Ra Riot zal dit jaar het daglicht zien. Het album zal The Orchard heten, wat in theaterkringen vaak wordt gelinkt met een toneelstuk van Ibsen met dezelfde naam. Echter, dit is niet geheel terecht, want Ibsen was niet de eerste. Ferdinand Kostitz maakte een experimenteel stuk met die naam waarin hij het groeiproces van de druif wilde dramatiseren. Of nou ja, dramatiseren, drama betekende voor hem het op het podium zetten van levenservaringen in real time, en met dit stuk wilde hij de schoonheid van het natuurlijke groeiproces tonen. Problematisch hiervoor was dat het onderwerp, de groeiende druif, eigenlijk niet geheel geschikt is om te dramatiseren in real time, want het duurt even voordat de druif er klaar mee is. En daar had Kostitz geen rekening mee gehouden.
Dus nadat de eerste paar mensen dood neervielen in het theater (bij de eerste dacht men nog, het gaat om een incident, maar bij de volgende gevallen deduceerde men dat het misschien toch gebrek aan water, eten, en pauze was in een afgesloten ruimte) werd het stuk gesloten. Het hierop volgende werk van Kostitz (De eend en de leeuw, en hoe de eend beneden komt zonder de leeuw wakker te maken (uiteraard een real time depictie van deze actie)) werd geboycot, voornamelijk omdat tijdens de trials meer dan vier eenden verdwenen, hoewel de leeuw verrassend gezond eruit zag. Het album van Ra Ra Riot, de opvolger van The Rhumb Line, zal op 24 augustus uitkomen via Barsuk.
Dus nadat de eerste paar mensen dood neervielen in het theater (bij de eerste dacht men nog, het gaat om een incident, maar bij de volgende gevallen deduceerde men dat het misschien toch gebrek aan water, eten, en pauze was in een afgesloten ruimte) werd het stuk gesloten. Het hierop volgende werk van Kostitz (De eend en de leeuw, en hoe de eend beneden komt zonder de leeuw wakker te maken (uiteraard een real time depictie van deze actie)) werd geboycot, voornamelijk omdat tijdens de trials meer dan vier eenden verdwenen, hoewel de leeuw verrassend gezond eruit zag. Het album van Ra Ra Riot, de opvolger van The Rhumb Line, zal op 24 augustus uitkomen via Barsuk.
Pivot verandert naam, komt met nieuw album
De Australische band Pivot heeft zijn naam moeten veranderen. Dit nadat een Amerikaanse band met dezelfde naam een klacht indiende (als in, officieel). De band heeft besloten de klinkers maar op te eten en nu door het leven te gaan als PVT, wat staat voor Polyvinyl template. Alsof dit nog niet nieuws genoeg is zal de band ook nog komen met een nieuw album. Dit wordt de opvolger van het in 2008 uitgekomen O Soundtrack My Heart, en zal het daglicht zien via Warp op 9 augustus.
Het album zal heten Church with No Magic, en dat zou een beetje saai zijn he? Zo’n kerk zonder magie. Er was een groep bisschoppen die zeiden, we moeten sommige wat absurde elementen uit het geloof halen, want we moeten wel geloofwaardig blijven, anders denkt niemand meer dat God en Jezus (hebben) bestaan. Als test werd dit in enkele kerken doorgevoerd, maar toen bleek dat het kerkbezoek na een paar keer drastisch terugliep zijn ze er maar vanaf gestapt. Want alsof zondagochtend opstaan en na de kerk gaan al niet vervelend genoeg is, als ik dan ook niet meer vermaakt wordt met magische verhalen dan verdwijnt de zin helemaal natuurlijk, je moet wel een beetje entertainment gericht blijven he.
Het album zal heten Church with No Magic, en dat zou een beetje saai zijn he? Zo’n kerk zonder magie. Er was een groep bisschoppen die zeiden, we moeten sommige wat absurde elementen uit het geloof halen, want we moeten wel geloofwaardig blijven, anders denkt niemand meer dat God en Jezus (hebben) bestaan. Als test werd dit in enkele kerken doorgevoerd, maar toen bleek dat het kerkbezoek na een paar keer drastisch terugliep zijn ze er maar vanaf gestapt. Want alsof zondagochtend opstaan en na de kerk gaan al niet vervelend genoeg is, als ik dan ook niet meer vermaakt wordt met magische verhalen dan verdwijnt de zin helemaal natuurlijk, je moet wel een beetje entertainment gericht blijven he.
LLL: Former Ghosts and, ehrm, Former Ghosts
LLL = Linda Live in London. Linda discussing her musical adventures in the English city. This week, Former Ghosts, Parenthetical Girls, and some additional name dropping.
So this was my last week in London, for now at least. I'll be back in two weeks, but it still feels like a farewell. For this reason, I had planned a crazy week with music every night. That could lead to one enormous review, but this once I will stick to the capsule concept. Not because it's 27 degrees outside and I prefer lying in the park with a book, but because I saw the best gig in my entire life this week and all the other things seem rather bleak now. So no long renditions of how much Oh No Ono seem to enjoy exhibiting their Mew and MGMT inspired psychedelic rock; no endless rants about the Dan Boeckner and Spencer Krug comedy roadshow (also known as Wolf Parade) and Spencer Krug's fabulous 80s TV show haircut; no whining about the abysmal support act Crystal Castles ended up with after both HEALTH and Male Bonding were taken off the bill; or even the brilliance of Neon Indian doing Vega tracks as an encore. Even a festival like Stag and Dagger with the likes of Team Ghost (with that other guy from M83), LoneLady, Comanechi, Active Child, The Radio Dept. and A Place To Bury Strangers couldn't measure up to seeing Former Ghosts live. Nope.
The only band that came close was Parenthetical Girls, who conveniently played on the same night at the Luminaire, which I have to say is a great venue. And not just because they tell people to shut up during gigs by writing this on the walls: it's also got a giant disco-ball. And as Zac Pennington said, you can tell if it's a good venue if they let you sing on the bar. As the venue is only half filled, there is enough room for Zac and his freshly painted silver microphone to go about the audience, and even dance in the back where nobody's standing anyway, or hang from the rafters in front of the stage (which is quite up front, so to put it, if you're standing on the front row - though as Zac is blessed with one of the most theatrical faces in human history it's definitely worth the occasional crotch in your face). As the Dance Dysmorphic Tour ends in London, and this end happens to coincide with a certain Steven M's birthday, Parenthetical Girls (who are by the way supported by Former Ghosts's Freddy Ruppert on samples and occasional guitar) treat themselves to some foamy champagne, and us to 'Handsome Devil'. If anyone should be allowed to cover the Smiths, it should be this band.
I can't even begin to describe how very special, and mostly intense, Former Ghosts' performance was. I've seen over 500 bands live (yes, I keep an Excel-file in which I track each and every band I have EVER seen, and no, I don't think I'm OCD), and nothing even begins to compare to Freddy Ruppert. At first, I was a bit disappointed as it was just going to be Freddy Ruppert, no Jamie Stewart (Xiu Xiu) or Nika Roza (Zola Jesus) to back him up, but as it turn out, he doesn't really need them anyway as I ended up just staring at my wall for about an hour when I came home afterwards. I just couldn't do anything else. In a way, his performance reminded me of how it felt to hear patients' stories during lectures in my first years as a medical student: at the end you're not sure whether to applaud since, though it's very brave of them to tell their story to a bunch of barely post-pubescent students who are struggling to keep awake, it sort of feels like you're applauding the fact they've got a disorder of some kind (on a theatrical note, this feeling is achieved to great effect by Wallace Shawn in his play Aunt Dan and Lemon). Freddy Ruppert puts so much emotion into what he does, that the process itself seems to be killing him. After the first song he is already out of breath (which might also have something to do with him beating the drums with a vengeance all Rocky films combined wouldn't even come close to), but he just keeps pushing himself to go even further. As a result, 'New Orleans' seems more like torture than an actual performance (though in the best possible way), and Freddy needs a few moments to regain control of himself before he can even carry on.
I already loved last years Fleurs, which I've now learned contains an epic amount of reverb: if you take out all the instruments and then line up just the reverb, you've got 8 3/4 years of sound. That's just amazing! Some quick calculations have told me that my entire music collection (some 22,000 tracks, roughly) wouldn't even fill two months. And as I need a terrabyte-size external hard drive to accommodate my music, I don't think that's just me.
Live, it's even better, just through the sheer display of emotions. When Freddy tries to announce his last song after a truly amazing 'Mother', he can't even control his voice. He seems at the verge of a breakdown, and if what he did wasn't so brilliant, you would want him to quit right now.
So this was my last week in London, for now at least. I'll be back in two weeks, but it still feels like a farewell. For this reason, I had planned a crazy week with music every night. That could lead to one enormous review, but this once I will stick to the capsule concept. Not because it's 27 degrees outside and I prefer lying in the park with a book, but because I saw the best gig in my entire life this week and all the other things seem rather bleak now. So no long renditions of how much Oh No Ono seem to enjoy exhibiting their Mew and MGMT inspired psychedelic rock; no endless rants about the Dan Boeckner and Spencer Krug comedy roadshow (also known as Wolf Parade) and Spencer Krug's fabulous 80s TV show haircut; no whining about the abysmal support act Crystal Castles ended up with after both HEALTH and Male Bonding were taken off the bill; or even the brilliance of Neon Indian doing Vega tracks as an encore. Even a festival like Stag and Dagger with the likes of Team Ghost (with that other guy from M83), LoneLady, Comanechi, Active Child, The Radio Dept. and A Place To Bury Strangers couldn't measure up to seeing Former Ghosts live. Nope.
The only band that came close was Parenthetical Girls, who conveniently played on the same night at the Luminaire, which I have to say is a great venue. And not just because they tell people to shut up during gigs by writing this on the walls: it's also got a giant disco-ball. And as Zac Pennington said, you can tell if it's a good venue if they let you sing on the bar. As the venue is only half filled, there is enough room for Zac and his freshly painted silver microphone to go about the audience, and even dance in the back where nobody's standing anyway, or hang from the rafters in front of the stage (which is quite up front, so to put it, if you're standing on the front row - though as Zac is blessed with one of the most theatrical faces in human history it's definitely worth the occasional crotch in your face). As the Dance Dysmorphic Tour ends in London, and this end happens to coincide with a certain Steven M's birthday, Parenthetical Girls (who are by the way supported by Former Ghosts's Freddy Ruppert on samples and occasional guitar) treat themselves to some foamy champagne, and us to 'Handsome Devil'. If anyone should be allowed to cover the Smiths, it should be this band.
I can't even begin to describe how very special, and mostly intense, Former Ghosts' performance was. I've seen over 500 bands live (yes, I keep an Excel-file in which I track each and every band I have EVER seen, and no, I don't think I'm OCD), and nothing even begins to compare to Freddy Ruppert. At first, I was a bit disappointed as it was just going to be Freddy Ruppert, no Jamie Stewart (Xiu Xiu) or Nika Roza (Zola Jesus) to back him up, but as it turn out, he doesn't really need them anyway as I ended up just staring at my wall for about an hour when I came home afterwards. I just couldn't do anything else. In a way, his performance reminded me of how it felt to hear patients' stories during lectures in my first years as a medical student: at the end you're not sure whether to applaud since, though it's very brave of them to tell their story to a bunch of barely post-pubescent students who are struggling to keep awake, it sort of feels like you're applauding the fact they've got a disorder of some kind (on a theatrical note, this feeling is achieved to great effect by Wallace Shawn in his play Aunt Dan and Lemon). Freddy Ruppert puts so much emotion into what he does, that the process itself seems to be killing him. After the first song he is already out of breath (which might also have something to do with him beating the drums with a vengeance all Rocky films combined wouldn't even come close to), but he just keeps pushing himself to go even further. As a result, 'New Orleans' seems more like torture than an actual performance (though in the best possible way), and Freddy needs a few moments to regain control of himself before he can even carry on.
I already loved last years Fleurs, which I've now learned contains an epic amount of reverb: if you take out all the instruments and then line up just the reverb, you've got 8 3/4 years of sound. That's just amazing! Some quick calculations have told me that my entire music collection (some 22,000 tracks, roughly) wouldn't even fill two months. And as I need a terrabyte-size external hard drive to accommodate my music, I don't think that's just me.
Live, it's even better, just through the sheer display of emotions. When Freddy tries to announce his last song after a truly amazing 'Mother', he can't even control his voice. He seems at the verge of a breakdown, and if what he did wasn't so brilliant, you would want him to quit right now.
maandag 24 mei 2010
Orchestral Manoeuvres in the Dark komt met nieuw album
De band Orchestral Manoeuvres in the Dark komt met een nieuw album. Dit album zal op 4 oktober uitkomen, en volgens de band zal het een return zijn naar de sound die ze succes bracht in 1981 met het Architecture & Morality album. De nieuwe LP zal heten History of Modern, wat op het eerste gezicht misschien paradoxaal lijkt, maar eigenlijk is het dat niet, want alle vormen van historie zijn namelijk de geschiedenis van het moderne. Alles wat er nu gebeurt is een resultaat van onze geschiedenis, oftewel, de geschiedenis van onze tijd, oftewel de historie van het moderne.
Dat het moderne altijd gelinkt is aan de historie wordt vaak vergeten, en dit gebeurde ook de haas toen een groep schildpadden plots voor zijn deur stond. De haas vroeg, wat is er, en de voorste schildpad daagde ‘m uit voor een race terwijl de bups schildpadden achter ‘m stond te gniffelen. De haas keek bedenkelijk, want zelfs de schildpad moet toch weten dat biologisch gezien er maar eentje kan winnen, zo dacht de haas, en dat ben ik. Want ik ben gewoon veel sneller, kijk naar mijn superieure achterpoten, de connectie met het lichaam, de afzetmogelijkheden. En kijk naar hem, zo traag, met zulke korte pootjes, en met een fucking schild op z’n rug: die kan toch nooit vooruit komen! Dus, zo dacht de haas, ik kan dit voorstel best aannemen, want ik win toch, kijk maar naar de biologie. En zo was er een race, en zo won de schildpad de race, alweer, en oh wat had de schildpaddenbups een lol! Want als de haas naar de historie had gekeken dan had hij geweten dat er nog nooit een haas had gewonnen, dat hij dus nu niet zou winnen, en dat er ook nooit een haas zal winnen. Maar soms is blijkbaar de link tussen historie en het moderne niet geheel duidelijk, of wordt gedacht dat deze niet toepasbaar is.
Dat het moderne altijd gelinkt is aan de historie wordt vaak vergeten, en dit gebeurde ook de haas toen een groep schildpadden plots voor zijn deur stond. De haas vroeg, wat is er, en de voorste schildpad daagde ‘m uit voor een race terwijl de bups schildpadden achter ‘m stond te gniffelen. De haas keek bedenkelijk, want zelfs de schildpad moet toch weten dat biologisch gezien er maar eentje kan winnen, zo dacht de haas, en dat ben ik. Want ik ben gewoon veel sneller, kijk naar mijn superieure achterpoten, de connectie met het lichaam, de afzetmogelijkheden. En kijk naar hem, zo traag, met zulke korte pootjes, en met een fucking schild op z’n rug: die kan toch nooit vooruit komen! Dus, zo dacht de haas, ik kan dit voorstel best aannemen, want ik win toch, kijk maar naar de biologie. En zo was er een race, en zo won de schildpad de race, alweer, en oh wat had de schildpaddenbups een lol! Want als de haas naar de historie had gekeken dan had hij geweten dat er nog nooit een haas had gewonnen, dat hij dus nu niet zou winnen, en dat er ook nooit een haas zal winnen. Maar soms is blijkbaar de link tussen historie en het moderne niet geheel duidelijk, of wordt gedacht dat deze niet toepasbaar is.
VEGA album dit jaar uit
Heb ik onlangs getypt dat als je naar buiten gaat en je jezelf tussen de mensen begeeft je zoveel leert (totdat ik nu besef, hey, dat heb ik onlangs wel getypt, maar als onderdeel van het Primary 1 interview dat nog niet op de site staat, so carry on) komt Linda nu met het nieuws dat VEGA begin augustus met een debuutalbum komt! Dit nieuws werd gebracht door de zanger van Neon Indian, wie tevens de zanger is van, nou ja, VEGA. En wiens telefoonnummer ik heb want ik zou ‘m interviewen way back when, maar als je na veel delays en geharrewar eindelijk een tijd krijgt om hem te bellen, en hij zit dan in een vliegtuig, dan gaat de lol van een interview er wel enigszins vanaf (als in, ik ben neurotisch met bellen, en dan krijg je eindelijk een tijd om te bellen, bereid ik me er mentaal op voor, om vervolgens dan dus nog een keer een afspraak te moeten regelen om dezelfde mental anguish opnieuw te moeten doorstaan, ehrm…)
Anyway, okay, Neon Indian kwam dus eerst, wat ik persoonlijk jammer vond want ik zat veel meer op de VEGA bandwagon. VEGA is de iets meer disco-achtige band, en de vroege nummers vind ik zeer catchy. En nu zal dit dus een vervolg krijgen met een debuut dat vooralsnog gepland staat voor augustus. Blijkbaar zal je tijdens de Neon Indian live gigs nu als encore ook VEGA krijgen, so be sure to bring your dancing shoes!
Anyway, okay, Neon Indian kwam dus eerst, wat ik persoonlijk jammer vond want ik zat veel meer op de VEGA bandwagon. VEGA is de iets meer disco-achtige band, en de vroege nummers vind ik zeer catchy. En nu zal dit dus een vervolg krijgen met een debuut dat vooralsnog gepland staat voor augustus. Blijkbaar zal je tijdens de Neon Indian live gigs nu als encore ook VEGA krijgen, so be sure to bring your dancing shoes!
Crazy Zany Radio Sunday - 'Just Enough' by Julian Lynch
Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.
Track of the week: ‘Just Enough’ van Julian Lynch (listen here)
Average grade: 4.4
Jon: A psychedelic mechanical menagerie which teases the musical taste buds nicely until the woeful whine that is the vocal hits. Is this guy in the animal collective? He sounds like he should be.
6.3/10
Anna: I almost fell asleep but alas, the tune is so bloody pretentious and frustrating that it won't even let me visit dreamland.
1/10
Craig: This guy lives in Madison, so I actually know him and have seen him play in several places around town. It's strange and exciting to see someone in our local circle of friends gain such popularity so quickly.
The sitar (is that a sitar?) over the droning sounds and vocals is pretty rad. I also like the trippy sporadic noises that interrupt the flow, but I don't think it's enough to keep my attention from waning as the song plods along. This is definitely good space-out music, but I'd prefer something a little more developed.
7/10
Linda: Rob Brydon's 'Small Man In A Box Voice' meets annoying guitar music.
2.2/10
Ilse: This is certainly not an unpleasant track, the ambient atmosphere has a relaxing effect, though after two and half minutes the monotony of the song starts to bore me, resulting into a feeling of headachy drowsiness, rather than actually feeling relaxed. So, yes pleasant, a bit more variety (or leaving out the last 30 seconds of the song) would've made it more appealing.
6.1/10
Stef: I’m more in the Anna camp on this one, though not quite as radical. I like clear, catchy music, so you can imagine from reading the comments above this not being quite my niche.
4/10
Track of the week: ‘Just Enough’ van Julian Lynch (listen here)
Average grade: 4.4
Jon: A psychedelic mechanical menagerie which teases the musical taste buds nicely until the woeful whine that is the vocal hits. Is this guy in the animal collective? He sounds like he should be.
6.3/10
Anna: I almost fell asleep but alas, the tune is so bloody pretentious and frustrating that it won't even let me visit dreamland.
1/10
Craig: This guy lives in Madison, so I actually know him and have seen him play in several places around town. It's strange and exciting to see someone in our local circle of friends gain such popularity so quickly.
The sitar (is that a sitar?) over the droning sounds and vocals is pretty rad. I also like the trippy sporadic noises that interrupt the flow, but I don't think it's enough to keep my attention from waning as the song plods along. This is definitely good space-out music, but I'd prefer something a little more developed.
7/10
Linda: Rob Brydon's 'Small Man In A Box Voice' meets annoying guitar music.
2.2/10
Ilse: This is certainly not an unpleasant track, the ambient atmosphere has a relaxing effect, though after two and half minutes the monotony of the song starts to bore me, resulting into a feeling of headachy drowsiness, rather than actually feeling relaxed. So, yes pleasant, a bit more variety (or leaving out the last 30 seconds of the song) would've made it more appealing.
6.1/10
Stef: I’m more in the Anna camp on this one, though not quite as radical. I like clear, catchy music, so you can imagine from reading the comments above this not being quite my niche.
4/10
zondag 23 mei 2010
Nieuwe tracks van 13 t/m 19 mei
Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.
Track of the Week:
‘En Vill Hest’ by Casiokids (Prins Thomas remix)
I love Casiokids! Those five guys are absolute bonkers but in a very positive way. I’ve seen them perform three times or so and enjoyed myself thoroughly each time. Earlier this year they came with a lovely clip of this track, and now Prins Thomas is running away with it for a marathon nine minute slow disco showdown. There’s a very slow, throbbing disco bass in there to start it off which forms the spill for a good period of time. Slowly but surely more sounds are added and the contours of ‘En Vill Hest’ start to appear which start to dance on the canvas Prins Thomas has build so expertly. Because let’s make no bones about it, Prins Thomas is an absolute royalty (haha, ehrm) in this sort of disco thing. About four minutes in the vocals appear for the first time while the music throbs on. Absolute delightful summer jam with a slow throbbing disco sound as its basis and the Casiokids song to play with. Impressive stuff.
http://hypem.com/track/1118387/Casiokids+-+EN+VILL+HEST+PRINS+THOMAS+REMIX+
‘6669’ by Neon Indian (Aislyn remix)
Neon Indian has been garnering more and more attention this year (though I’m secretly looking more forward to the VEGA debut, a different moniker for the same artist). Aislyn takes the pace out of this one and focuses more on the aerial part of it, making it quite a delicious ride I find. It’s a bit more Fever Ray stylistically. Bit more based on escapism than on any sort of dancing you might do to the original Neon Indian tracks. The addition of the drums do enhance the feeling this song tries to evoke, and with a running time of five minutes it doesn’t outstay its welcome. I think this is a very nice remix indeed.
http://hypem.com/track/1115117/Neon+Indian+-+6669+Aislyn+Remix+
‘Eat Flesh’ by Health (Crystal Castles remix)
Health has the delightful tradition to make a Disco version of their albums, which contains “disco” remixes of a whole host of the tracks on the original. I find that a terribly fun way to add some longevity to your music and show a whole different side of the material. Now, the title of the album suggests that those remixes would be disco, but you also know when you see Crystal Castles as the remixers, it just ain’t gonna get even close to it. Instead, prepare for some aerial voices, a whole barrage of noise, and a host of sounds seemingly coming from nowhere and with no purpose whatsoever. Also be prepared to have your hand at the volume control, because Crystal Castles delight in having some disparity in that department. So yeah, if you are expecting disco and if you like disco, then this probably isn’t a remix you’ll be having on repeat. Perhaps it is more a Crystal Castles/Health thing, so people liking those bands might rate this one higher.
http://hypem.com/track/1113919/HEALTH+-+Eat+Flesh+Crystal+Castles+Rmx+
‘We Are Ready When You Are’ The Krays feat. Ebony Bones
The Krays are a new team-up consisting of Yuksek and Brodinski, and for this track they’ve enlisted Ebony Bones on vocal duties. So be ready for some club action. And for me personally, it is a bit too clubby. The vocals are really the kind of thing I just will never be able to enjoy when sitting at home. They are screamy and just for pumping up the audience, which incidentally is also the thing this track wants to accomplish. So if you’re looking for something subdued look the other way, because this is probably more for the hard hitters amongst us.
http://hypem.com/track/1118114/The+Krays+aka+Yuksek+Brodinski++-+We+re+Ready+When+You+Are+feat+Ebony+Bones+Original+Mix+
‘Wall of Arms’ by Friends Electric
He, it actually sounds sped up, as if someone turned up the pitch on this one. It’s like Miike Snow on some drug that makes everything go twice as fast. With that said, it for some reason sounds very mainstream to me, something I would see on some national music channel here and go, ah, is this what the chart led kids are listening to these days? Which they aren’t, probably, but I’m not counting me in as a fan personally, so I hope they do find their niche somewhere. It is just too sped up for me personally, and the beat sounds too simple and geared to the casual listener more than to a music aficionado. And there’s nothing wrong with that if it were catchy or interesting, but to me personally it isn’t really.
http://hypem.com/track/1117193/Friends+Electric+-+Wall+Of+Arms
‘Aquarium’ by Jamie Long
To be honest, I’ve no idea who Jamie Long is, but it’s all about discovering really, isn’t it? Turns out, after initial clear synth sounds that peaked my interest, he seems a sort of a lo-fi singer-songwriter type. A bit in the vein of Neon Indian and that kind of popular stuff that is coming up at the moment. Unfortunately I’m not a big fan of that grainy sound, and I actually did hope that it were just my boxes making that “noise lite”, but unfortunately it wasn’t. So it’s the track really, doing all that stuff. Sometimes the song goes into clear sound modus, which I enjoy so much more than that deliberate grain artists put over their music. It seems as if the drums have been mixed in that kind of way and that the rest is sans that drizzle, and those drums are used as canvas for the piano/synth to play on. In my personal opinion that doesn’t really work. http://hypem.com/track/1110132/Jamie+Long+-+Aquarium
Track of the Week:
‘En Vill Hest’ by Casiokids (Prins Thomas remix)
I love Casiokids! Those five guys are absolute bonkers but in a very positive way. I’ve seen them perform three times or so and enjoyed myself thoroughly each time. Earlier this year they came with a lovely clip of this track, and now Prins Thomas is running away with it for a marathon nine minute slow disco showdown. There’s a very slow, throbbing disco bass in there to start it off which forms the spill for a good period of time. Slowly but surely more sounds are added and the contours of ‘En Vill Hest’ start to appear which start to dance on the canvas Prins Thomas has build so expertly. Because let’s make no bones about it, Prins Thomas is an absolute royalty (haha, ehrm) in this sort of disco thing. About four minutes in the vocals appear for the first time while the music throbs on. Absolute delightful summer jam with a slow throbbing disco sound as its basis and the Casiokids song to play with. Impressive stuff.
http://hypem.com/track/1118387/Casiokids+-+EN+VILL+HEST+PRINS+THOMAS+REMIX+
‘6669’ by Neon Indian (Aislyn remix)
Neon Indian has been garnering more and more attention this year (though I’m secretly looking more forward to the VEGA debut, a different moniker for the same artist). Aislyn takes the pace out of this one and focuses more on the aerial part of it, making it quite a delicious ride I find. It’s a bit more Fever Ray stylistically. Bit more based on escapism than on any sort of dancing you might do to the original Neon Indian tracks. The addition of the drums do enhance the feeling this song tries to evoke, and with a running time of five minutes it doesn’t outstay its welcome. I think this is a very nice remix indeed.
http://hypem.com/track/1115117/Neon+Indian+-+6669+Aislyn+Remix+
‘Eat Flesh’ by Health (Crystal Castles remix)
Health has the delightful tradition to make a Disco version of their albums, which contains “disco” remixes of a whole host of the tracks on the original. I find that a terribly fun way to add some longevity to your music and show a whole different side of the material. Now, the title of the album suggests that those remixes would be disco, but you also know when you see Crystal Castles as the remixers, it just ain’t gonna get even close to it. Instead, prepare for some aerial voices, a whole barrage of noise, and a host of sounds seemingly coming from nowhere and with no purpose whatsoever. Also be prepared to have your hand at the volume control, because Crystal Castles delight in having some disparity in that department. So yeah, if you are expecting disco and if you like disco, then this probably isn’t a remix you’ll be having on repeat. Perhaps it is more a Crystal Castles/Health thing, so people liking those bands might rate this one higher.
http://hypem.com/track/1113919/HEALTH+-+Eat+Flesh+Crystal+Castles+Rmx+
‘We Are Ready When You Are’ The Krays feat. Ebony Bones
The Krays are a new team-up consisting of Yuksek and Brodinski, and for this track they’ve enlisted Ebony Bones on vocal duties. So be ready for some club action. And for me personally, it is a bit too clubby. The vocals are really the kind of thing I just will never be able to enjoy when sitting at home. They are screamy and just for pumping up the audience, which incidentally is also the thing this track wants to accomplish. So if you’re looking for something subdued look the other way, because this is probably more for the hard hitters amongst us.
http://hypem.com/track/1118114/The+Krays+aka+Yuksek+Brodinski++-+We+re+Ready+When+You+Are+feat+Ebony+Bones+Original+Mix+
‘Wall of Arms’ by Friends Electric
He, it actually sounds sped up, as if someone turned up the pitch on this one. It’s like Miike Snow on some drug that makes everything go twice as fast. With that said, it for some reason sounds very mainstream to me, something I would see on some national music channel here and go, ah, is this what the chart led kids are listening to these days? Which they aren’t, probably, but I’m not counting me in as a fan personally, so I hope they do find their niche somewhere. It is just too sped up for me personally, and the beat sounds too simple and geared to the casual listener more than to a music aficionado. And there’s nothing wrong with that if it were catchy or interesting, but to me personally it isn’t really.
http://hypem.com/track/1117193/Friends+Electric+-+Wall+Of+Arms
‘Aquarium’ by Jamie Long
To be honest, I’ve no idea who Jamie Long is, but it’s all about discovering really, isn’t it? Turns out, after initial clear synth sounds that peaked my interest, he seems a sort of a lo-fi singer-songwriter type. A bit in the vein of Neon Indian and that kind of popular stuff that is coming up at the moment. Unfortunately I’m not a big fan of that grainy sound, and I actually did hope that it were just my boxes making that “noise lite”, but unfortunately it wasn’t. So it’s the track really, doing all that stuff. Sometimes the song goes into clear sound modus, which I enjoy so much more than that deliberate grain artists put over their music. It seems as if the drums have been mixed in that kind of way and that the rest is sans that drizzle, and those drums are used as canvas for the piano/synth to play on. In my personal opinion that doesn’t really work. http://hypem.com/track/1110132/Jamie+Long+-+Aquarium
zaterdag 22 mei 2010
Nieuw !!! album later dit jaar
Het nieuwe album van de band !!! zal op 24 augustus uitkomen. De band, gefront door Nic Offer, maakt hiermee de follow-up van het in 2007 uitgekomen Myth Takes. De album heet Strange Weather, Isn’t It, een vraag die centraal staat in de studie naar een escapistisch fenomeen. Dit onderzoek begon toen Pardo Lipschutz vroeg, vreemd weer, vind u niet?, en dat op een prachtige dag met zon en blauwe hemel! Dus toen wist men meteen, hier is iets niet in de haak.
En dus begon men te kijken, hoe kan dit? En vooral, wat is zijn perceptie van normaal weer? En dat bleek, regen, en dan met name, regen waarin dieren naar beneden, ehrm, regenen. Hoe bizar! Waar komt deze foutieve beeldvorming vandaan? Een blik op de kast van Lipschutz verhelderde, want daarin stonden de Bijbel, Kafka on the Shore, Discworld, en in de DVD sectie bijvoorbeeld Magnolia. En daarin regent het dieren (kikkers, vissen, olifanten, whatever, die laatste meteen de reden waarom Lipschutz er altijd opstaat om onder overdekking te lopen. Hoewel dit zorgde weer voor een nieuwe anxiety toen één van de onderzoekers pardoes opmerkte, maar, een olifant, die gaat toch gewoon door een overdekking heen? Lipschutz was even stil, peinsde, wilde iets zeggen, hield zich in, en hij maakt sindsdien veel gebruik van de AH delivery service).
Het onderzoek wees uit dat er een groep mensen is die zo opgaat in wat zij lezen en zien dat zij dit als normatief gaan zien, als wat de waarheid is. En zo kan iemand dus denken, hmm, vreemd weer, geen naar beneden komende olifanten. Helaas is dit gedrag alleen opmerkbaar als de desbetreffende persoon fictie leest omdat dat vaak afwijkt van de realiteit. Dus naar de ware getallen van mensen die aan dit syndroom lijden is het gissen, hoewel onderzoekers op het moment uitgaan van 90 tot 95%.
En dus begon men te kijken, hoe kan dit? En vooral, wat is zijn perceptie van normaal weer? En dat bleek, regen, en dan met name, regen waarin dieren naar beneden, ehrm, regenen. Hoe bizar! Waar komt deze foutieve beeldvorming vandaan? Een blik op de kast van Lipschutz verhelderde, want daarin stonden de Bijbel, Kafka on the Shore, Discworld, en in de DVD sectie bijvoorbeeld Magnolia. En daarin regent het dieren (kikkers, vissen, olifanten, whatever, die laatste meteen de reden waarom Lipschutz er altijd opstaat om onder overdekking te lopen. Hoewel dit zorgde weer voor een nieuwe anxiety toen één van de onderzoekers pardoes opmerkte, maar, een olifant, die gaat toch gewoon door een overdekking heen? Lipschutz was even stil, peinsde, wilde iets zeggen, hield zich in, en hij maakt sindsdien veel gebruik van de AH delivery service).
Het onderzoek wees uit dat er een groep mensen is die zo opgaat in wat zij lezen en zien dat zij dit als normatief gaan zien, als wat de waarheid is. En zo kan iemand dus denken, hmm, vreemd weer, geen naar beneden komende olifanten. Helaas is dit gedrag alleen opmerkbaar als de desbetreffende persoon fictie leest omdat dat vaak afwijkt van de realiteit. Dus naar de ware getallen van mensen die aan dit syndroom lijden is het gissen, hoewel onderzoekers op het moment uitgaan van 90 tot 95%.
Holy Ghost! EP komt uit in juni
De EP van Holy Ghost! genaamd Static on the Wire zal in juni uitkomen. Dit zal gebeuren via DFA, het label van James Murphy met wie Holy Ghost! momenteel aan het touren is (als in, ze zijn het voorprogramma van LCD Soundsystem in Amerika). Eén van de tracks heet ‘I Know, I Hear’, een uitlating van Marius Bordosch die telkens dezelfde vraag kreeg, want iedereen met die vraag werd naar hem gestuurd. De een door de slager, de ander door de buurvrouw, de ander weer door een doorreizende Aziatische zakenman: telkens zeiden ze, oh, ik weet het antwoord niet op die vraag, maar Marius Bordosch, die weet dat wel. Dus op een gegeven moment, toen Marius voor de zoveelste keer de vraag kreeg, zei hij, ja, dat weet ik, zo heb ik gehoord.
Punt is, Bordosch wist het niet, maar iedereen zei van wel! Dus hij piekerde over het antwoord, probeerde het te vinden via Google, maar niets hielp. En toch, op een gegeven moment begon Bordosch het antwoord te verstrekken. Waar hij het vandaan had wist niemand, maar hij gaf het antwoord, tot grote vreugde van iedereen! Na zijn dood speculeerden enkelen dat zijn reis naar Afrika hem het antwoord had verschaft. Anderen zeiden, omdat iedereen zei dat hij het antwoord wist, dacht Bordosch, dan weet ik het antwoord ook. En dus begon hij simpelweg het antwoord te geven. Holy Ghost! zal mid-juli door Europa touren, maar vooralsnog zijn er geen Nederlandse data bekend.
Punt is, Bordosch wist het niet, maar iedereen zei van wel! Dus hij piekerde over het antwoord, probeerde het te vinden via Google, maar niets hielp. En toch, op een gegeven moment begon Bordosch het antwoord te verstrekken. Waar hij het vandaan had wist niemand, maar hij gaf het antwoord, tot grote vreugde van iedereen! Na zijn dood speculeerden enkelen dat zijn reis naar Afrika hem het antwoord had verschaft. Anderen zeiden, omdat iedereen zei dat hij het antwoord wist, dacht Bordosch, dan weet ik het antwoord ook. En dus begon hij simpelweg het antwoord te geven. Holy Ghost! zal mid-juli door Europa touren, maar vooralsnog zijn er geen Nederlandse data bekend.
woensdag 19 mei 2010
Lowlands and De Affaire komen met nieuwe namen
Nederland festivalland, ten minste, in onze nieuwssectie voor vandaag. Alsof het kleine grijze muisje verandert is in een grote neushoorn, en toegeven, het morele aspect van de neushoorn mag op andere waarden liggen dan dat van een muisje, maar hebben ook zijn niet het recht om te leven? Misschien is het wel beter, om een neushoorn te zijn bedoel ik, en als zij het fijn vinden... Plus de leren huid is weatherproof, altijd een goede bijkomstigheid.
Anway, nieuwe namen voor Lowlands en De Affaire! Startend met het festival waar we bij IKRS ook echt heengaan, De Affaire heeft weer een paar nifty namen toegevoegd. Gisteren schreven we al wat over Pantha du Prince, en deze is nu ook officieel bevestigd. In de electrosferen blijvend is ook bijvoorbeeld Andre Lodemann aanwezig. Andere bands zijn The Morning Benders (tevens naprogramma The National in Paradiso), Dum Dum Girls, The Antlers, Clues, Darwin Deez, These Are Powers, Thus: Owls, Sarah Blasko, King Kahn and the Shrines, The Flying Eyes, The Heavy, Isbells, John Grant, The Sore Losers, Valient Thorr, en Karma to Burn.
Voor Lowlands zijn ook enkele officiële namen erbij gekomen, en ook is er een lijst van onofficiële namen die rondgaat (maar voor Lowlands gangers hopen we het op een paar namen na eigenlijk van niet). Officieel bevestigd zijn in ieder gevallen het sterren ensemble van DFA, oftewel LCD Soundsystem. Verder zijn er nog Foals, Hot Chip, Minus the Bear, The Low Anthem, Frightened Rabbit, Surfer Blood, The Soft Pack, Moss, Tim Knol, Figli Di Madre Ignota, Shantel & Bucovina Club Orkestar, Against Me!, en Kees van Hondt.
Anway, nieuwe namen voor Lowlands en De Affaire! Startend met het festival waar we bij IKRS ook echt heengaan, De Affaire heeft weer een paar nifty namen toegevoegd. Gisteren schreven we al wat over Pantha du Prince, en deze is nu ook officieel bevestigd. In de electrosferen blijvend is ook bijvoorbeeld Andre Lodemann aanwezig. Andere bands zijn The Morning Benders (tevens naprogramma The National in Paradiso), Dum Dum Girls, The Antlers, Clues, Darwin Deez, These Are Powers, Thus: Owls, Sarah Blasko, King Kahn and the Shrines, The Flying Eyes, The Heavy, Isbells, John Grant, The Sore Losers, Valient Thorr, en Karma to Burn.
Voor Lowlands zijn ook enkele officiële namen erbij gekomen, en ook is er een lijst van onofficiële namen die rondgaat (maar voor Lowlands gangers hopen we het op een paar namen na eigenlijk van niet). Officieel bevestigd zijn in ieder gevallen het sterren ensemble van DFA, oftewel LCD Soundsystem. Verder zijn er nog Foals, Hot Chip, Minus the Bear, The Low Anthem, Frightened Rabbit, Surfer Blood, The Soft Pack, Moss, Tim Knol, Figli Di Madre Ignota, Shantel & Bucovina Club Orkestar, Against Me!, en Kees van Hondt.
Komende zaterdag start Incubate kaartverkoop
Op 22 mei zullen kaartjes in de verkoop gaan voor het Tilburgse festival Incubate. Het festival kent tot en met 15 juni een Early Bird actie met korting. Incubate zal plaatsvinden van 12 t/m 19 september. Het festival is altijd een mengeling van beeldende kunst, muziek, debat, en andere onderdelen van de kunsten. De line-up is nog niet voor de helft klaar, dus er valt nog veel te verwachten.
Er zijn wel enkele namen al bekend, zoals Ducktails, The Chap, The Ex, Neil Landstrum, Daniel Haaksman, Fair Ohs, en Bachelorette. Kaarten zijn te koop via de officiële Incubate website.
Er zijn wel enkele namen al bekend, zoals Ducktails, The Chap, The Ex, Neil Landstrum, Daniel Haaksman, Fair Ohs, en Bachelorette. Kaarten zijn te koop via de officiële Incubate website.
dinsdag 18 mei 2010
Mount Kimbie maakt tracklist bekend
De tracklist van het nieuwe Mount Kimbie album is bekend gemaakt, net zoals de cover art (zie pic). En tja, wat kan daarvan gezegd worden. Het album, dat in juli uit zal komen, kent elf tracks, en geen daarvan staan op eerder uitgekomen EPs. Eén track heet ‘Between Time’, en in de jaren vijftig waren er veel onderzoekers die dachten dat er tussen tijden een, ehrm, tijdje is waarin er even niets gebeurt en dat de tijd even stil staat, en de belangrijke vraag daaraan gekoppeld was, wat kan je daarin het beste doen? De gewiekste DiMontando dacht, als ik heel snel de auto pak en tijdszones terug rijdt dan kom ik weer voor de periode uit waar de tijd even stil staat. En dan kan ik van alles uitproberen, en dan kom ik weer bij die pauze aan waar er de tijd even niet verder gaat, en dan rij ik opnieuw tijdszones terug! Zo verschaf ik mijzelf oneindig tijd! Oh wat slim was DiMontando, en hij deed van alles, en op een gegeven moment deed hij een aantal keer precies hetzelfde en door die training werd hij grootmeester schaken. Oeff.
Maar op een gegeven moment dacht DiMontando, okay, nu heb ik het wel weer gezien, maar toen hij tussen de tijden belandde en vervolgens verder wilde, kwam hij erachter dat dit niet meer ging! De tijd dacht, ja dag, wij houden even pauze, en jij neemt ons in de maling, en de tijd liep vervolgens weg en DiMontando bleef voor altijd in dezelfde tijd achter! Denk in de verveling, om nog maar te zwijgen dat aardbeien, zijn favoriet, niet in het seizoen waren op dat moment.
Maar op een gegeven moment dacht DiMontando, okay, nu heb ik het wel weer gezien, maar toen hij tussen de tijden belandde en vervolgens verder wilde, kwam hij erachter dat dit niet meer ging! De tijd dacht, ja dag, wij houden even pauze, en jij neemt ons in de maling, en de tijd liep vervolgens weg en DiMontando bleef voor altijd in dezelfde tijd achter! Denk in de verveling, om nog maar te zwijgen dat aardbeien, zijn favoriet, niet in het seizoen waren op dat moment.
Pantha du Prince op De Affaire
De Duitse artiest Pantha du Prince zal op het gratis festival De Affaire te zien zijn. Dit staat op de MySpace van de man. Pantha du Prince zal daarvoor nog een keer in Den Haag optreden, dus ook aan de andere kant van het land valt de heer nog een keer te bewonderen. Afgelopen februari bracht de Duitser het album Black Noise uit, en sindsdien tourt hij veelvuldig in support hiervan.
Zo voegt het festival, gelinkt aan de Vier Daagse in Nijmegen, wederom een impressive naam toe aan de line-up. Eerder werden namen als Los Campesinos!, The Middle East, Gold Panda, en Toro Y Moi al bekend gemaakt. Meer namen zullen hopelijk snel bekend worden, hoewel wij er natuurlijk geen fuck mee te maken hebben en het dus compleet niet weten.
Zo voegt het festival, gelinkt aan de Vier Daagse in Nijmegen, wederom een impressive naam toe aan de line-up. Eerder werden namen als Los Campesinos!, The Middle East, Gold Panda, en Toro Y Moi al bekend gemaakt. Meer namen zullen hopelijk snel bekend worden, hoewel wij er natuurlijk geen fuck mee te maken hebben en het dus compleet niet weten.
maandag 17 mei 2010
Crazy Zany Radio Sunday - 'Ghost Pressure' van Wolf Parade
Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.
Track of the week: ‘Ghost Pressure’ by Wolf Parade (listen here)
Average grade: 6.4
Anna: You know, I've never paid much attention to Wolf Parade, and this song makes me think that I've definitely missed out. I love the anxiety-filled vocals, the melodies that sneak up on you, and that rhythm that has me bouncing off the walls.
Seriously, what are they feeding them in Montreal...
7/10
Danielle: Another track with lyrics about a swarm of bees? What is this?! That was the only exciting thing about this song. I am thoroughly bored.
3/10
Linda: Oh, a new WOLF PARADE track! That means more SPENCER KRUG! Did you know that the man has released 14 albums with 6 different bands in the past 5 years? No? Well SHAME ON YOU THEN! No seriously, the output of this one man is almost ridiculous, but brilliantly so. Unfortunately this particular track is a Dan Boeckner one, so none of the above really applies to this track. Well maybe some of the backing vocals I assume. And possibly the catchy synth melody. He might also have had something to do with the lyrics. Oh, let's just give Spencer Krug credit for the entire backbone of the song! He damn well deserves it!
8.1/10
Stef: There seems to be a bit more synth action on this one it seems, no? Anyway, this goes to show that everything is reliant on context, because I heard the album last week, and I think it is a pretty nifty one, so I don’t know if that influences the grade or not. Probably does, but you consciously or subconsciously always judge on the basis what you already know/think you know, right? Not the best on the album though.
7.5/10
Track of the week: ‘Ghost Pressure’ by Wolf Parade (listen here)
Average grade: 6.4
Anna: You know, I've never paid much attention to Wolf Parade, and this song makes me think that I've definitely missed out. I love the anxiety-filled vocals, the melodies that sneak up on you, and that rhythm that has me bouncing off the walls.
Seriously, what are they feeding them in Montreal...
7/10
Danielle: Another track with lyrics about a swarm of bees? What is this?! That was the only exciting thing about this song. I am thoroughly bored.
3/10
Linda: Oh, a new WOLF PARADE track! That means more SPENCER KRUG! Did you know that the man has released 14 albums with 6 different bands in the past 5 years? No? Well SHAME ON YOU THEN! No seriously, the output of this one man is almost ridiculous, but brilliantly so. Unfortunately this particular track is a Dan Boeckner one, so none of the above really applies to this track. Well maybe some of the backing vocals I assume. And possibly the catchy synth melody. He might also have had something to do with the lyrics. Oh, let's just give Spencer Krug credit for the entire backbone of the song! He damn well deserves it!
8.1/10
Stef: There seems to be a bit more synth action on this one it seems, no? Anyway, this goes to show that everything is reliant on context, because I heard the album last week, and I think it is a pretty nifty one, so I don’t know if that influences the grade or not. Probably does, but you consciously or subconsciously always judge on the basis what you already know/think you know, right? Not the best on the album though.
7.5/10
zondag 16 mei 2010
Expo 86 van Wolf Parade lekt
Het nieuwe album van de Canadese band Wolf Parade is gelekt. De band, met onder andere Spencer Krug en Dan Boeckner (Handsome Furs), komt dit jaar met de plaat Expo 86. Deze zullen ze ook ongetwijfeld showcasen op 22 mei in Tivoli waar de band een optreden zal geven. De officiële release date van het album is 29 juni en het zal uitkomen via het label Sub Pop.
Eén van de nummers op het album is “In the Direction of the Moon”, het befaamde antwoord van het ooit veelbelovende orakel van Tinire op een vraag van Ludo Merchebe. Deze vroeg, oh orakel (dat was de gebruikelijke aanspreekvorm als het gaat om orakels), oh orakel, waar kan ik geluk vinden? Het orakel zei al kauwend (toentertijd een teken van goede opvoeding, maar door de jaren heen heeft deze vorm aan reputatie ingeboet en wordt heden ten dage als onbeschoft ervaren), geluk ligt in de richting van de maan. En oh wat was Merchebe blij, en hij rende het orakel uit, zette kamp op, wachtte op de nacht, pakte zijn kamp weer in, en rende richting de maan. Vol goede moed en met een twinkeling in zijn ogen liep hij dagen, weken, maandenlang, totdat hij gedesillusioneerd weer bij het orakel terugkwam.
Deze disillusie herkende het orakel, welke vervolgens vroeg “Waar is de maan”, waarop Merchebe ernaar wees. “En toen je er heen ging,” zei het orakel, “was je toen gelukkig?” Merchebe stamelde in het begin wel, maar na een paar weken was de lol er wel weer vanaf. Je komt er nooit. “Hoezo kom je er nooit,” vroeg het orakel in zijn diepe orakelstem. “Nou ja,” begon Merchebe, “hij staat telkens ergens anders”. “Ah-ha!”, bulderde het orakel als een kikker met een grote brul, “en zo is de weg naar geluk ook altijd ergens anders. Voor even zat het geluk in de zoektocht naar de maan, en nu zal het ergens anders inzitten. En je moet altijd die weg zoeken die voor jou op dat moment het hoogste geluk zal brengen.” Merchebe knikte, nam het ter hart, stopte het orakel tussen twee broodjes, verscheepte het naar het hart van Afrika bekend om zijn kannibalen, en knikte voldaan toen het schip zeil zette richting die spot.
Eén van de nummers op het album is “In the Direction of the Moon”, het befaamde antwoord van het ooit veelbelovende orakel van Tinire op een vraag van Ludo Merchebe. Deze vroeg, oh orakel (dat was de gebruikelijke aanspreekvorm als het gaat om orakels), oh orakel, waar kan ik geluk vinden? Het orakel zei al kauwend (toentertijd een teken van goede opvoeding, maar door de jaren heen heeft deze vorm aan reputatie ingeboet en wordt heden ten dage als onbeschoft ervaren), geluk ligt in de richting van de maan. En oh wat was Merchebe blij, en hij rende het orakel uit, zette kamp op, wachtte op de nacht, pakte zijn kamp weer in, en rende richting de maan. Vol goede moed en met een twinkeling in zijn ogen liep hij dagen, weken, maandenlang, totdat hij gedesillusioneerd weer bij het orakel terugkwam.
Deze disillusie herkende het orakel, welke vervolgens vroeg “Waar is de maan”, waarop Merchebe ernaar wees. “En toen je er heen ging,” zei het orakel, “was je toen gelukkig?” Merchebe stamelde in het begin wel, maar na een paar weken was de lol er wel weer vanaf. Je komt er nooit. “Hoezo kom je er nooit,” vroeg het orakel in zijn diepe orakelstem. “Nou ja,” begon Merchebe, “hij staat telkens ergens anders”. “Ah-ha!”, bulderde het orakel als een kikker met een grote brul, “en zo is de weg naar geluk ook altijd ergens anders. Voor even zat het geluk in de zoektocht naar de maan, en nu zal het ergens anders inzitten. En je moet altijd die weg zoeken die voor jou op dat moment het hoogste geluk zal brengen.” Merchebe knikte, nam het ter hart, stopte het orakel tussen twee broodjes, verscheepte het naar het hart van Afrika bekend om zijn kannibalen, en knikte voldaan toen het schip zeil zette richting die spot.
Concert The National op YouTube
Afgelopen zaterdag gaf The National ten behoeve van The Red Hot Organization een concert. Deze organisatie zet zich in ten faveure van voorlichting aangaande HIV AIDS. Dit concert werd opgenomen door de legendarische documentairemaker Pennebaker, en zal verschijnen op YouTube waar het in het geheel terug te zien zal zijn. De komende tijd zullen op het volgende kanaal langzaamaan de clips binnenlopen:
De band zal in juli tweemaal in Nederland te bewonderen zijn. Eerst staat de band op dinsdag 6 juli in Paradiso, en de dag erop staan ze in Tivoli. In augustus zullen ze ook nog op Lowlands verschijnen, dus het album High Violet zal goed ondersteund worden door het touren. Dit album kwam onlangs uit.
De band zal in juli tweemaal in Nederland te bewonderen zijn. Eerst staat de band op dinsdag 6 juli in Paradiso, en de dag erop staan ze in Tivoli. In augustus zullen ze ook nog op Lowlands verschijnen, dus het album High Violet zal goed ondersteund worden door het touren. Dit album kwam onlangs uit.
Cold Cave en Midnight Juggernauts proberen bovenzaal Paradiso te vermaken
En hier is een goede remedie om hetgeen wat je voor je uitschuift opeens prioriteit te laten krijgen: naar een concert van Cold Cave gaan. Want mijn persoonlijke anti-doofheidscampagne ten faveure van earplugs kreeg een behoorlijke donatie van het zwart geklede kwartet.
First things first though, Midnight Juggernauts in een uitverkochte kleine zaal in Paradiso. Het album Dystopia stamt alweer van 2007, en dit jaar brengt de band dan eindelijk de opvolger uit. De prelude hiervoor werd op gang gebracht door de singles ‘This New Technology’ en ‘Vital Signs’, die laatste kwam dit jaar uit. Waarschijnlijk is het echter het eerste album wat nog steeds ervoor zorgt dat aan de kassa geen kaartjes meer verkrijgbaar zijn op een gegeven moment. Overigens is de voertaal in de zaal niet grotendeels Engels heb ik het idee, en de Australiërs lijken een home crowd in Amsterdam te hebben.
Deze home crowd wordt getrakteerd op een wisselende set. Het geluid staat in mijn ogen niet goed afgesteld waardoor de sound wat mij betreft wat te gruizig de zaal in komt, iets wat de nummers niet beter maakt. Het klinkt daardoor toch wat minder crisp, een element wat deze tracks nou juist extra catchy kan maken. De set is een beetje hit and miss. Sommige nummers zijn heel fijn, andere nummers komen toch net wat minder uit de verf. Hoogtepunt is verreweg het laatste gedeelte van de reguliere set, wanneer twee van de meest catchy tracks aan bod komen. Sowieso doen de killers van het eerste album (waar ik ‘Shadows’, ‘Into the Galaxy’ en ‘Road to Recovery’ toe reken) het zeer goed, alleen de rest blijft toch wat achter. Het laatste nummer is een soort van jam waar ook een meisje uit het publiek op mee mag drummen, en zo eindigt het concert een beetje op een valse noot.
Het concert van Cold Cave begint op een harde noot. Een zeer harde noot. Wat niet alleen een test is voor je oren en hoeveel ze aankunnen, maar ook Tell Sell mag oppassen want alle vetjes worden er zo afgetrild. De band van Wesley Eisold, waar nu ook ex Mika-Miko zangeres Jennifer Clavin in speelt, brengt een soort van donkere synth-pop ten gehore. Oftewel, bij tijd en wijle is het catchy en vrij dansbaar, en ten alle tijden is het donker en depressief (not really, just painting a picture here, you know?). Dit valt ook al te zien aan de band zelve. Drie synths staan naast elkaar met daarachter de drummer. Iedereen is in het zwart gekleed, Eisold zingt meer naar de zijkant dan naar het publiek, en allen kijken nauwelijks richting de redelijk gevulde zaal. Grappig is dan wel weer dat zowel voor als na het concert de bandleden langdurig tussen de Paradiso gangers te vinden zijn, dus het is niet zo dat ze geen respect hebben voor de betalende medemens.
Vorig jaar kwam het album Love Comes Close uit en kreeg lovende kritieken, waaronder hier op IKRS waar o.a. Linda een groot aanhanger was van de band. En daar moet ondergetekende zich bij aansluiten. Afgezien van de hardheid is het een sterk concert met goede nummers, donkere vocalen, en dansbare lijntjes. Een goed voorbeeld daarvan is één van hun singles van het laatste album,‘Life Magazine’, die al deze elementen indrukwekkend weet te herbergen. Wat dat betreft hebben ze mij echt omgekregen, want hiervoor was ik de enige scepticus in de wijde omtrek. Alleen op een gegeven moment laten ze minuten lang een denderende bak noise door de zaal gaan, en dat gecombineerd met het volume maakte het wel echt killing. En een momentum breaker for sure. Maar met het spelen van de nummers was weinig mis, en met oordopjes in de aanslag is dit een aanrader voor de volgende keer.
Booka Shade blijft een grote naam, en dat blijkt ook wel als de grote zaal Paradiso uitverkocht is voor dit Berlijns duo. Ze brengen deze maand een nieuw album uit, de opvolger van The Sun & The Neon Light uit 2008, en de heren zijn dus bezig aan een promo tour. Om half twee geeft de band acte de presence, eentje achter een indrukwekkende installatie met allerlei synths en toetsen, de ander achter een gigantische installatie met allerhande drums en slagwerk instrumenten. En vervolgens komt er een scala een genres voorbij, van harde beats tot wat meer naar synth-pop neigende stuff. Het publiek lijkt meer te reageren op dat eerste, en danst vooral daarop de nacht weg.
First things first though, Midnight Juggernauts in een uitverkochte kleine zaal in Paradiso. Het album Dystopia stamt alweer van 2007, en dit jaar brengt de band dan eindelijk de opvolger uit. De prelude hiervoor werd op gang gebracht door de singles ‘This New Technology’ en ‘Vital Signs’, die laatste kwam dit jaar uit. Waarschijnlijk is het echter het eerste album wat nog steeds ervoor zorgt dat aan de kassa geen kaartjes meer verkrijgbaar zijn op een gegeven moment. Overigens is de voertaal in de zaal niet grotendeels Engels heb ik het idee, en de Australiërs lijken een home crowd in Amsterdam te hebben.
Deze home crowd wordt getrakteerd op een wisselende set. Het geluid staat in mijn ogen niet goed afgesteld waardoor de sound wat mij betreft wat te gruizig de zaal in komt, iets wat de nummers niet beter maakt. Het klinkt daardoor toch wat minder crisp, een element wat deze tracks nou juist extra catchy kan maken. De set is een beetje hit and miss. Sommige nummers zijn heel fijn, andere nummers komen toch net wat minder uit de verf. Hoogtepunt is verreweg het laatste gedeelte van de reguliere set, wanneer twee van de meest catchy tracks aan bod komen. Sowieso doen de killers van het eerste album (waar ik ‘Shadows’, ‘Into the Galaxy’ en ‘Road to Recovery’ toe reken) het zeer goed, alleen de rest blijft toch wat achter. Het laatste nummer is een soort van jam waar ook een meisje uit het publiek op mee mag drummen, en zo eindigt het concert een beetje op een valse noot.
Het concert van Cold Cave begint op een harde noot. Een zeer harde noot. Wat niet alleen een test is voor je oren en hoeveel ze aankunnen, maar ook Tell Sell mag oppassen want alle vetjes worden er zo afgetrild. De band van Wesley Eisold, waar nu ook ex Mika-Miko zangeres Jennifer Clavin in speelt, brengt een soort van donkere synth-pop ten gehore. Oftewel, bij tijd en wijle is het catchy en vrij dansbaar, en ten alle tijden is het donker en depressief (not really, just painting a picture here, you know?). Dit valt ook al te zien aan de band zelve. Drie synths staan naast elkaar met daarachter de drummer. Iedereen is in het zwart gekleed, Eisold zingt meer naar de zijkant dan naar het publiek, en allen kijken nauwelijks richting de redelijk gevulde zaal. Grappig is dan wel weer dat zowel voor als na het concert de bandleden langdurig tussen de Paradiso gangers te vinden zijn, dus het is niet zo dat ze geen respect hebben voor de betalende medemens.
Vorig jaar kwam het album Love Comes Close uit en kreeg lovende kritieken, waaronder hier op IKRS waar o.a. Linda een groot aanhanger was van de band. En daar moet ondergetekende zich bij aansluiten. Afgezien van de hardheid is het een sterk concert met goede nummers, donkere vocalen, en dansbare lijntjes. Een goed voorbeeld daarvan is één van hun singles van het laatste album,‘Life Magazine’, die al deze elementen indrukwekkend weet te herbergen. Wat dat betreft hebben ze mij echt omgekregen, want hiervoor was ik de enige scepticus in de wijde omtrek. Alleen op een gegeven moment laten ze minuten lang een denderende bak noise door de zaal gaan, en dat gecombineerd met het volume maakte het wel echt killing. En een momentum breaker for sure. Maar met het spelen van de nummers was weinig mis, en met oordopjes in de aanslag is dit een aanrader voor de volgende keer.
Booka Shade blijft een grote naam, en dat blijkt ook wel als de grote zaal Paradiso uitverkocht is voor dit Berlijns duo. Ze brengen deze maand een nieuw album uit, de opvolger van The Sun & The Neon Light uit 2008, en de heren zijn dus bezig aan een promo tour. Om half twee geeft de band acte de presence, eentje achter een indrukwekkende installatie met allerlei synths en toetsen, de ander achter een gigantische installatie met allerhande drums en slagwerk instrumenten. En vervolgens komt er een scala een genres voorbij, van harde beats tot wat meer naar synth-pop neigende stuff. Het publiek lijkt meer te reageren op dat eerste, en danst vooral daarop de nacht weg.
zaterdag 15 mei 2010
Nieuwe tracks van 06 t/m 12 mei
Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.
Track of the Week:
‘Invisible Light by Scissor Sisters (Stuart Price 12-inch Remix)
Not that I’m a bif fan of the Scissor Sisters, mind you, but it is always interesting to see what Stuart Price is doing besides not touring with his band Zoot Woman. And in this case it is making a pop track a bit more dance floor ready. The constant drumming provides a nice bit to hang on to, and after five minutes he kicks it into a higher gear which might just delight the people on the dance floor at that moment. In my opinion it actually is a better track this way. It is catchy and danceable, and especially the kick could potentially elicit a response from a party crowd. I would love to see a Scissor Sisters collab with Price. Do a four song EP of seven minute dance-pop songs, that would be interesting in my opinion. Danceable drums, slight camp, and just fun: I reckon the single will shift a few more with this as its B-side.
http://hypem.com/#/track/1106064/Scissor+Sisters+-+Invisible+Light+Stuart+Price+12+Remix+
‘Ghosts’ by The Hundred in the Hands
A track of the Desert EP by the band The Hundred in the Hands, which first came to my attention because of a wicked Jacques Renault remix of their previous single ‘Dressed in Dresden’. This one is more haunting, and a bit more ethereal you could say. And I’m always a big fan of that, even though the guitar bit in the chorus is kind of the standard riff to go to when you want something to sound a bit, well, ghostly. It’s a bit down on the tempo but because of the beat you can still do a bit of beat searching. More of a watch-your-shoes-and-dance this one. I really like the track, even if it probably won’t win the award for excellence in originality and innovation. But surely, not everyone has to.
http://hypem.com/#/track/1111527/The+Hundred+In+The+Hands+-+Ghosts
‘Babelonia’ by School of Seven Bells
Ah, new track by the trio School of Seven Bells, whom I remember liking even though at the moment I wouldn’t be able to name a track of their previous record without looking it up. This track had to grow on me (and luckily with a five minute running time it has opportunity to do so), because at the start I was really at odds with the sound. The band makes a kind of doomy dream pop thingy (though the doomy bit is almost entirely turned into a euphoric feel at the end, not sure how that happened), and it starts with a vocal line that goes hiiii-hiii-hiii which quite annoyed me. And at the start I found the vocals not really meshing that well with the instrumentals for some reason, as if the two weren’t really made for each other. In the end I was digging it a bit better though. Which can signify two things: either the overall sound grew on me or the end actually is better. I’m hoping it is the former because then there is a better hope of me liking the album.
http://hypem.com/#/track/1112351/School+Of+Seven+Bells+-+Babelonia
‘Princess’ by Primary 1
Primary 1 is artist Joe Flory, who people may remember from his killer single ‘The Blues’ with Nina Persson or from his collaborations with Riton. And if not, hopefully you’ll remember him from the interview he did with us and which will most likely be on this site very soon (so watch out for that one peeps!). This is a new track of his, and I never thought I would ever say this, but blimey this feels short. Not that tracks barely clocking under three minutes are “too short”, because there are some brilliant pieces with what you could call a “pop running time” (2:30 was the ideal at one time I believe no?). Anyway, it might seem short because even though it is likeable, it never really, really takes off, so you are still waiting for that, and then it is over. So not as brilliant as ‘The Blues’, but the reason I’m constantly name dropping ‘The Blues’ is because ‘The Blues’ is one of my personal favs of the year so far. This one won’t be in the running for that, but it is a decent tune still.
http://hypem.com/#/track/1105761/Primary+1+-+Princess
‘ This Orient’ by Foals (Silver Columns remix)
When ‘This Orient’ starts, am I really the only one who always thinks, oh gosh, why did I put on Jonsi’s ‘Go Do’? The start of this remix by Silver Columns is rather muddled in my opinion. It seems as if the pitch is way up and they are playing it two tracked or something. After a while it starts being okay, just a bit faster and perhaps danceable, which the original really isn’t. However, if I would ever want to listen to a fast paced Foals song I’ll still rather give the debut a spin than this remix.
http://hypem.com/#/track/1110510/Foals+-+This+Orient+Silver+Columns+remix+
‘You Wanted a Hit’ by LCD Soundsystem (Keljet remix)
My town pretty much lacks a local scene, so when a band does appear I’m not one to shy away from doing a little plugging. Not sure about the pitch at first, for some reason the tempo seems slightly weird in combination with the new elements by Keljet, but the duo irons that out as the track goes on (or I simply get used to it, whatever is true is true). I like the bit around 1:30 where they put in a little something something of their own before returning to Murphy & Co, and it is basically after that mark that it really gets going. Plus I always love a bit of a solo in between. I’m also happy they weren’t officially commissioned by the DFA people because that would’ve meant they would’ve had to remix ‘Drunk Girls’, and even Holy Ghost! couldn’t pull that one off.
http://www.myspace.com/keljet
Track of the Week:
‘Invisible Light by Scissor Sisters (Stuart Price 12-inch Remix)
Not that I’m a bif fan of the Scissor Sisters, mind you, but it is always interesting to see what Stuart Price is doing besides not touring with his band Zoot Woman. And in this case it is making a pop track a bit more dance floor ready. The constant drumming provides a nice bit to hang on to, and after five minutes he kicks it into a higher gear which might just delight the people on the dance floor at that moment. In my opinion it actually is a better track this way. It is catchy and danceable, and especially the kick could potentially elicit a response from a party crowd. I would love to see a Scissor Sisters collab with Price. Do a four song EP of seven minute dance-pop songs, that would be interesting in my opinion. Danceable drums, slight camp, and just fun: I reckon the single will shift a few more with this as its B-side.
http://hypem.com/#/track/1106064/Scissor+Sisters+-+Invisible+Light+Stuart+Price+12+Remix+
‘Ghosts’ by The Hundred in the Hands
A track of the Desert EP by the band The Hundred in the Hands, which first came to my attention because of a wicked Jacques Renault remix of their previous single ‘Dressed in Dresden’. This one is more haunting, and a bit more ethereal you could say. And I’m always a big fan of that, even though the guitar bit in the chorus is kind of the standard riff to go to when you want something to sound a bit, well, ghostly. It’s a bit down on the tempo but because of the beat you can still do a bit of beat searching. More of a watch-your-shoes-and-dance this one. I really like the track, even if it probably won’t win the award for excellence in originality and innovation. But surely, not everyone has to.
http://hypem.com/#/track/1111527/The+Hundred+In+The+Hands+-+Ghosts
‘Babelonia’ by School of Seven Bells
Ah, new track by the trio School of Seven Bells, whom I remember liking even though at the moment I wouldn’t be able to name a track of their previous record without looking it up. This track had to grow on me (and luckily with a five minute running time it has opportunity to do so), because at the start I was really at odds with the sound. The band makes a kind of doomy dream pop thingy (though the doomy bit is almost entirely turned into a euphoric feel at the end, not sure how that happened), and it starts with a vocal line that goes hiiii-hiii-hiii which quite annoyed me. And at the start I found the vocals not really meshing that well with the instrumentals for some reason, as if the two weren’t really made for each other. In the end I was digging it a bit better though. Which can signify two things: either the overall sound grew on me or the end actually is better. I’m hoping it is the former because then there is a better hope of me liking the album.
http://hypem.com/#/track/1112351/School+Of+Seven+Bells+-+Babelonia
‘Princess’ by Primary 1
Primary 1 is artist Joe Flory, who people may remember from his killer single ‘The Blues’ with Nina Persson or from his collaborations with Riton. And if not, hopefully you’ll remember him from the interview he did with us and which will most likely be on this site very soon (so watch out for that one peeps!). This is a new track of his, and I never thought I would ever say this, but blimey this feels short. Not that tracks barely clocking under three minutes are “too short”, because there are some brilliant pieces with what you could call a “pop running time” (2:30 was the ideal at one time I believe no?). Anyway, it might seem short because even though it is likeable, it never really, really takes off, so you are still waiting for that, and then it is over. So not as brilliant as ‘The Blues’, but the reason I’m constantly name dropping ‘The Blues’ is because ‘The Blues’ is one of my personal favs of the year so far. This one won’t be in the running for that, but it is a decent tune still.
http://hypem.com/#/track/1105761/Primary+1+-+Princess
‘ This Orient’ by Foals (Silver Columns remix)
When ‘This Orient’ starts, am I really the only one who always thinks, oh gosh, why did I put on Jonsi’s ‘Go Do’? The start of this remix by Silver Columns is rather muddled in my opinion. It seems as if the pitch is way up and they are playing it two tracked or something. After a while it starts being okay, just a bit faster and perhaps danceable, which the original really isn’t. However, if I would ever want to listen to a fast paced Foals song I’ll still rather give the debut a spin than this remix.
http://hypem.com/#/track/1110510/Foals+-+This+Orient+Silver+Columns+remix+
‘You Wanted a Hit’ by LCD Soundsystem (Keljet remix)
My town pretty much lacks a local scene, so when a band does appear I’m not one to shy away from doing a little plugging. Not sure about the pitch at first, for some reason the tempo seems slightly weird in combination with the new elements by Keljet, but the duo irons that out as the track goes on (or I simply get used to it, whatever is true is true). I like the bit around 1:30 where they put in a little something something of their own before returning to Murphy & Co, and it is basically after that mark that it really gets going. Plus I always love a bit of a solo in between. I’m also happy they weren’t officially commissioned by the DFA people because that would’ve meant they would’ve had to remix ‘Drunk Girls’, and even Holy Ghost! couldn’t pull that one off.
http://www.myspace.com/keljet
vrijdag 14 mei 2010
Mount Kimbie brengt dit jaar album uit
Het duo Mount Kimbie (aka Kai Campos en Dominic Maker) zal in juli hun debuutalbum uitbrengen. Dit zal gebeuren via het Hotflush label en komt in opvolging van enkele eerder uitgebrachte EPs. Het album gaat Crooks and Lovers heten, wat nog een verhitte discussie was in de jaren zeventig. Feministe P.B. DeBelle zei namelijk, alle lovers zijn crooks, want lovers nemen iets van je weg, zoals crooks ook doen. Door penetratie ontnemen ze je iets. Daartegenover stond dan weer de school van La Buttiere, die zei, welnu, lovers zijn creators, want samen ben je bezig een onderdeel van je leven en je persoonlijke geschiedenis te creëren. Een lover bouwt mede aan een hoofdstuk in je leven, ook al komt deze ten einde, samen heb je toch wat gecreëerd.
Deze school leek te winnen van de mening van DeBelle totdat Buttiere verliefd werd, in een fysieke relatie kwam, een kind kreeg, met zwangerschapsverlof moest, de man haar verliet, ze kwam niet meer aan het werk, het kind werd ongeneeslijk ziek en stierf, en Buttiere zelf sprong van een brug. En als de persoon weg is, is de persoonlijke geschiedenis ook weg, dus hetgeen gemaakt was van tijdelijke aard. Echter, indirect heeft de lover er wel voor gezorgd dat het leven Buttiere ontnomen is. Dus een lover is meer een crook. Ja. Dat was zo’n beetje de conclusie. In de afgelopen jaren zijn theoretici echter meer geneigd om te zeggen dat een lover noch crook noch creator is, maar gewoon breinloos entertainment zoals 90% van onze hedendaagse leefwereld.
Deze school leek te winnen van de mening van DeBelle totdat Buttiere verliefd werd, in een fysieke relatie kwam, een kind kreeg, met zwangerschapsverlof moest, de man haar verliet, ze kwam niet meer aan het werk, het kind werd ongeneeslijk ziek en stierf, en Buttiere zelf sprong van een brug. En als de persoon weg is, is de persoonlijke geschiedenis ook weg, dus hetgeen gemaakt was van tijdelijke aard. Echter, indirect heeft de lover er wel voor gezorgd dat het leven Buttiere ontnomen is. Dus een lover is meer een crook. Ja. Dat was zo’n beetje de conclusie. In de afgelopen jaren zijn theoretici echter meer geneigd om te zeggen dat een lover noch crook noch creator is, maar gewoon breinloos entertainment zoals 90% van onze hedendaagse leefwereld.
Jarvis wint Sony Radio Awards en maakt album met louter natuurgeluiden
Het derde solo album van Jarvis Cocker zal gratis te downloaden zijn! Daar moet je wel wat voor inleveren. Niet geld (het was gratis, remember), maar Cocker zelf zal bijvoorbeeld er niet op te horen zijn. Nee. En het is maar 33 minuten. Ja. Maar het is wel van Jarvis! In een geniale brainstorm samen met de National Trust dacht de voormalig Pulp frontman, okay, 83% van de mensen klagen dat ze te vaak gestoord worden door geluiden, vooral van technologische aard. 88% zegt dat natuurlijke geluiden ze daarentegen beter doet laten concentreren. En dus komt Jarvis nu met een album geheel bestaande uit natuurgeluiden! Ja. Overigens I agree dat er teveel geluiden worden gemaakt en er teveel daarvan storend zijn. Ik bedoel, for fuck’s sake, moet ieders telefoon altijd aan staan en geluid maken? Onze dependency op technologische gadgets en hoe ver we gaan om maar niets te missen (en laat staan dat je iets mist wat een ander wel meemaakt!) is iets waar ik persoonlijk met argusogen naar kijk. Met dat gezegd, dit album is daar geen antidote tegen of course.
In beter Jarvis nieuws, zijn fabulous radio show op het gedoemde BBC Radio 6 is in de prijzen gevallen bij de Sony Awards. Deze radio awards werden onlangs uitgereikt en Jarvis kreeg de prijs voor beste nieuwkomer. Zijn shows zijn fantastic. Er worden verschillende onderdelen van cultuur gemixt met de platencollectie van Jarvis. Zo werd onlangs Mony Python Michael Palin geïnterviewd, en hij las ook een stukje proza voor van Ernest Hemingway. Korte stukjes proza worden sowieso elke week wel voorgelezen, met als persoonlijk hoogtepunt tot nog toe een hilarisch kort verhaal van Miranda July (aka she of Me, You, and Everybody We Know). Zeker het luisteren waard.
In beter Jarvis nieuws, zijn fabulous radio show op het gedoemde BBC Radio 6 is in de prijzen gevallen bij de Sony Awards. Deze radio awards werden onlangs uitgereikt en Jarvis kreeg de prijs voor beste nieuwkomer. Zijn shows zijn fantastic. Er worden verschillende onderdelen van cultuur gemixt met de platencollectie van Jarvis. Zo werd onlangs Mony Python Michael Palin geïnterviewd, en hij las ook een stukje proza voor van Ernest Hemingway. Korte stukjes proza worden sowieso elke week wel voorgelezen, met als persoonlijk hoogtepunt tot nog toe een hilarisch kort verhaal van Miranda July (aka she of Me, You, and Everybody We Know). Zeker het luisteren waard.
donderdag 13 mei 2010
LLL: The National (2x), Yuck, Foals, and more!
LLL = Linda Live in London. These are capsule reviews (in the loosest sense of the word, admittedly) of Linda's adventures in the big city. This time with The National twice, so check it out!
That was quite a moving week, wasn't it? With the elections and not knowing what is going to happen next: did David Cameron win the elections as his party has the largest share of seats or did he lose since he hasn't been able to create a majority, something that hasn't happened for 36 years? And which of the losers (as it's quite clear both Nick Clegg and Gordon Brown lost) will now form a goverment? Luckily, there's always music to keep your mind of these nasty thoughts.
Best Coast/Yuck/Philadelphia Grand Jury @ Mme Jojo's
Something 'light' to start of this week of musical madness: 6 gigs in one week again, and I don't get to see everyone I'd like to! First choice to make is whether Best Coast and Yuck are preferred over High Places and Bachelorette, and it turns out they are. Before said bands are seen in a live setting that is. Philadelphia Grand Jury - or Philly J's, as they'd like themselves to be called (I guess they've realised that lengthy names only really work on Sufjan Stevens albums) - are a great opening band. They're energetic, don't seem to give a fuck (excusez le mot) that absolutely no one is there to see them play and just go for it, ending with a rendition of Jay-Z's 99 problems which I actually don't hate. Good for them!
Yuck, a band who have been on the receiving end of some good old blogosphere praise lately, fail to leave a real impression that lasts after having seen the rest of the bands I have seen this week. The same holds true for Best Coast. Their set is rather messy, with the three band members having different ideas about what the setlist looks like, though they do seem to have copies of the same thing. Bethany Cosentino just doesn't seem to care that much about what we think of what she's doing on stage. And was that drummer the girl from Vivian Girls? It's been bothering me all week!
The National/Buke and Gass @ The Electric Ballroom
Now there's a name that causes me to drop everything and delve into that emergency fund I've created in case David Bowie ever decides to do live gigs again - and if he were to do so (Glastonbury's birthday is coming up, rumours are still alive and strong), could he then please wait just a couple more weeks so I can replenish this fund of mine?
Buke and Gass, hailing from Brooklyn, are opening for The National and they may just be the next Sufjan Stevens, but absolutely no one wants to listen to some experimental guitar jingle jangling whilst waiting impatiently for their favourite band (we can soundly establish The National being the favourite band of every single man in the audience - and I say man as at least 90% was male). I don't even feel like googling their names as even writing about this makes me anxious about getting to the bit where the National actually comes in. Oh I even love reliving the anticipation! The eloquence of Stephen Fry and Joanna Newsom combined wouldn't suffice to describe the brilliance of the National in a live setting, but I will give it a try.
And enter dramatic walk-in music... Lights are dimmed and the shared excitement becomes almost tangible as the eight (!) men that make up the National on this tour enter the stage and take up their positions while Matt Berninger pours himself a glass of wine and takes some time to tape his lyrics to the floor (surprisingly, nobody shouts "The English are waiting" during this interval). As this is the first official gig to promote their fifth album High Violet, this entire album is featured on the setlist, starting with 'Anyone's ghost', which of course everyone knows by heart already. Matt Berninger even faintly tries to excuse us by mentioning the album was streamed on NPR, before exclaiming that he doesn't care anyway (and why should you as every single person in that room was intending to rush to the nearest record on the day it was going to come out anyway?). 'Afraid of Everyone' is next, and sounds remarkably likes the first song. Any initial disappointment is however erased from the minds of the audience by the sheer brilliance of what is to come: 'Secret Meeting', 'Bloodbuzz Ohio', 'Vanderlyle Crybaby Geeks' (I've been singing this all week in the shower), 'Slow Show', 'Mistaken for Strangers' and 'Squalor Victoria'. OMG. I absolutely broke at 'Slow Show', only just managing not to turn into a complete blobbering mess, to be topped by 'Mistaken for Strangers' and maybe the best ever version of 'Squalor Victoria'. And at this point, we're not even halfway through the setlist.
One could accuse the National of being a band that depends on sad songs, leaving you bereaved and disheartened, but as Matt kindly explains before 'Sorrow', that is quite the opposite of what they intend. By singing about these sad things, you manage to give them a place which results in an uplifting feeling. A statement with which I can only concur, especially when 'Apartment Story' is next. I'd like to stay in that rosy-minded fuzz for days, to throw in a cliché. The National's closing statement starts with 'England', which is of course absolutely fabulous to hear while you're in England, but can't quite measure up to 'Abel' or 'About Today'. And can I add a note to my future husband here, saying that he might be obliged to get married to this song? (so I like 'Slow Show' better with the whole "I wanna hurry home to you" bit, but "I made a mistake in my life today" is probably not a sentence you would like to hear that day - but maybe I have given this just a bit too much thought given that I'm single and years away from getting married anyway) (on an editor’s note, ‘About Today’ is probably THE song not to get married to, you know, with the “How close am I to losing you” bit).
But of course there is also an encore, a four track long one even! 'Runaway', a song that did not quite work for me on the album, is truly great in a live setting. But then again, it's followed by such utter brilliance that it does seem to be a bit bleak in hindsight. 'Fake Empire' and 'Mr November' are the obvious choices and although you know exactly what to expect, you are completely blown away. Matt jumps in the audience during 'Mr November', seemingly to get to every single person in the audience as he manages to get to the farthest back of the venue, ending up screaming "I'm Mr November! I won't fuck us over!" whilst standing almost next to me. Amazing, my life is complete (except for seeing Mr Bowie life, but that's only a minor glitch by now). He manages to get back to the stage to start singing 'Terrible Love' only to immediately dive into the audience again. For me, Mr November is still the better track, and has more energy to really end on a high, but as I touched Matt Berninger (twice!) it did that anyway. Oh, now to wait for the chance to see them again!
The National/Buke and Gass @ The Royal Albert Hall
But wait, I can see them again! And the very next day, as their Electric Ballroom gig was just a warm-up for this event at the Royal Albert Hall. Another option would have been to go see Deerhunter, but with The National that's just not really a choice. This time round, I'm not as deprived as the day before, so I can actually manage to listen to Buke and Gass, who are quite good (though certainly not the new Sufjan Stevens). It's all a bit experimental, similar to Wildbirds and Peacedrums, but with a bit less jazz and a bit more country (luckily only a bit).
Compared to the first day of their duo of London dates, this one was both better and worse. Better in that the sound quality was much improved (in the Electric Ballroom the bass started resonating every time they used an Em chord - which they use a lot), but it was seated. And yes, everyone was standing by the third track, but only in front of their neatly arranged chairs. Not that it really mattered, 'Slow Show' still shattered me to pieces. As this night was supposedly 'the real thing' Matt Berninger refrained from taping his lyrics to the floor. Oh, and if only he had! Twice they attempt to play 'Baby, We'll be Fine' but both times Matt forgets his lyrics and they then just abandoned the whole thing, leaving me feeling a bit bereaved as it might have been the second track of the evening that I hadn't already heard the night before. The other one being 'All the Wine' in the encore, which is similar to the one the other night. But as it is election night this time, 'Mr November' just gets that bit of extra meaning, getting everyone's hopes up to seeing Nick Clegg getting his way when they get home. Again, Matt goes for the audience, and even tries to get to the circle seats on the first floor, but only his microphone manages to get there (kudos for the amazingly long cable). This night, 'About Today' is the show stopper, and how much more befitting it is than 'Terrible Love'! And how disheartening to go home and see a blue picture of England indicating the Tories are winning...
Rob Ince's School for Gifted Children: Module one
(featuring Prof Brian Cox, Marcus Brigstocke, Simon Singh, Adam Rutherford, Tim Minchin and others)
But hey, lighten up! There's always comedy to make one feel better, and if you combine that with a load of science you've certainly got my attention (oh, I wish I was an experimental high energy particle physicist). Though to be honest, I only bought a ticket in the first place because Prof Brian Cox was on the bill, and I am absolutely in love with his pronunciation of the word 'wonderful' (he said it at least twice, so I got my money's worth). Without really going into details, as I am aware that comedy for science geeks has a very limited audience and would probably only work in London anyway, I would just like to say that I was completely blown away and might have to start reading everything Carl Sagan has ever written. The picture on the right came up twice during this night. Carl Sagan called it 'The pale blue dot'. It was taken by Voyager 1 in 1991 as it was leaving our solar system and shows the earth suspended in a ray of sunshine. It shows the immense fragility of our planet, but at the same time that pale blue dot is the place where all our heroes have lived, all our wars have been fought, our entire history has happened (the actual quote is much more eloquent, but I haven't been able to get my hands on a copy of the Sagan book yet). Also, it was absolutely heart-warming to spend this night in room full of hopeful LibDem voters (go Evan Harris!).
Foals/Jonquil @ The Ansom Rooms (Bristol)
Yeah, I can be short on this: whereas the former night was spend in the company of LibDem voters, 95% of the audience in Bristol wasn't old enough to vote. Also, Foals played the EXACT SAME SETLIST AS IN KINGSTON! I could, much to my own annoyance, predict each and everyone song. So this was the last time I've seen them, and Jonquil weren't my thing either (bit of a Vampire Weekend/Foals mix). Best bit was seeing what Ed Droste would look like if he hadn't been awake for five consecutive weeks - and may I say that is pretty fine? Oh, if only I had gone to the Pavement is rad day at the Windmill in Brixton, they had a free bbq!
PS. Bristol is very nice though. Do go to Start the bus, they've got excellent hippy burgers.
PPS. And for those of you who notice that I've mentioned six gigs but only have written about five: well, the last one was one of my flatmates performing at the Wigmore, which apparently is a really big deal. But as I was fighting to not fall asleep, others were fighting to keep in their tears. So I don't think I could write anything sensible about that one.
Best Coast/Yuck/Philadelphia Grand Jury @ Mme Jojo's
Something 'light' to start of this week of musical madness: 6 gigs in one week again, and I don't get to see everyone I'd like to! First choice to make is whether Best Coast and Yuck are preferred over High Places and Bachelorette, and it turns out they are. Before said bands are seen in a live setting that is. Philadelphia Grand Jury - or Philly J's, as they'd like themselves to be called (I guess they've realised that lengthy names only really work on Sufjan Stevens albums) - are a great opening band. They're energetic, don't seem to give a fuck (excusez le mot) that absolutely no one is there to see them play and just go for it, ending with a rendition of Jay-Z's 99 problems which I actually don't hate. Good for them!
Yuck, a band who have been on the receiving end of some good old blogosphere praise lately, fail to leave a real impression that lasts after having seen the rest of the bands I have seen this week. The same holds true for Best Coast. Their set is rather messy, with the three band members having different ideas about what the setlist looks like, though they do seem to have copies of the same thing. Bethany Cosentino just doesn't seem to care that much about what we think of what she's doing on stage. And was that drummer the girl from Vivian Girls? It's been bothering me all week!
The National/Buke and Gass @ The Electric Ballroom
Now there's a name that causes me to drop everything and delve into that emergency fund I've created in case David Bowie ever decides to do live gigs again - and if he were to do so (Glastonbury's birthday is coming up, rumours are still alive and strong), could he then please wait just a couple more weeks so I can replenish this fund of mine?
Buke and Gass, hailing from Brooklyn, are opening for The National and they may just be the next Sufjan Stevens, but absolutely no one wants to listen to some experimental guitar jingle jangling whilst waiting impatiently for their favourite band (we can soundly establish The National being the favourite band of every single man in the audience - and I say man as at least 90% was male). I don't even feel like googling their names as even writing about this makes me anxious about getting to the bit where the National actually comes in. Oh I even love reliving the anticipation! The eloquence of Stephen Fry and Joanna Newsom combined wouldn't suffice to describe the brilliance of the National in a live setting, but I will give it a try.
And enter dramatic walk-in music... Lights are dimmed and the shared excitement becomes almost tangible as the eight (!) men that make up the National on this tour enter the stage and take up their positions while Matt Berninger pours himself a glass of wine and takes some time to tape his lyrics to the floor (surprisingly, nobody shouts "The English are waiting" during this interval). As this is the first official gig to promote their fifth album High Violet, this entire album is featured on the setlist, starting with 'Anyone's ghost', which of course everyone knows by heart already. Matt Berninger even faintly tries to excuse us by mentioning the album was streamed on NPR, before exclaiming that he doesn't care anyway (and why should you as every single person in that room was intending to rush to the nearest record on the day it was going to come out anyway?). 'Afraid of Everyone' is next, and sounds remarkably likes the first song. Any initial disappointment is however erased from the minds of the audience by the sheer brilliance of what is to come: 'Secret Meeting', 'Bloodbuzz Ohio', 'Vanderlyle Crybaby Geeks' (I've been singing this all week in the shower), 'Slow Show', 'Mistaken for Strangers' and 'Squalor Victoria'. OMG. I absolutely broke at 'Slow Show', only just managing not to turn into a complete blobbering mess, to be topped by 'Mistaken for Strangers' and maybe the best ever version of 'Squalor Victoria'. And at this point, we're not even halfway through the setlist.
One could accuse the National of being a band that depends on sad songs, leaving you bereaved and disheartened, but as Matt kindly explains before 'Sorrow', that is quite the opposite of what they intend. By singing about these sad things, you manage to give them a place which results in an uplifting feeling. A statement with which I can only concur, especially when 'Apartment Story' is next. I'd like to stay in that rosy-minded fuzz for days, to throw in a cliché. The National's closing statement starts with 'England', which is of course absolutely fabulous to hear while you're in England, but can't quite measure up to 'Abel' or 'About Today'. And can I add a note to my future husband here, saying that he might be obliged to get married to this song? (so I like 'Slow Show' better with the whole "I wanna hurry home to you" bit, but "I made a mistake in my life today" is probably not a sentence you would like to hear that day - but maybe I have given this just a bit too much thought given that I'm single and years away from getting married anyway) (on an editor’s note, ‘About Today’ is probably THE song not to get married to, you know, with the “How close am I to losing you” bit).
But of course there is also an encore, a four track long one even! 'Runaway', a song that did not quite work for me on the album, is truly great in a live setting. But then again, it's followed by such utter brilliance that it does seem to be a bit bleak in hindsight. 'Fake Empire' and 'Mr November' are the obvious choices and although you know exactly what to expect, you are completely blown away. Matt jumps in the audience during 'Mr November', seemingly to get to every single person in the audience as he manages to get to the farthest back of the venue, ending up screaming "I'm Mr November! I won't fuck us over!" whilst standing almost next to me. Amazing, my life is complete (except for seeing Mr Bowie life, but that's only a minor glitch by now). He manages to get back to the stage to start singing 'Terrible Love' only to immediately dive into the audience again. For me, Mr November is still the better track, and has more energy to really end on a high, but as I touched Matt Berninger (twice!) it did that anyway. Oh, now to wait for the chance to see them again!
The National/Buke and Gass @ The Royal Albert Hall
But wait, I can see them again! And the very next day, as their Electric Ballroom gig was just a warm-up for this event at the Royal Albert Hall. Another option would have been to go see Deerhunter, but with The National that's just not really a choice. This time round, I'm not as deprived as the day before, so I can actually manage to listen to Buke and Gass, who are quite good (though certainly not the new Sufjan Stevens). It's all a bit experimental, similar to Wildbirds and Peacedrums, but with a bit less jazz and a bit more country (luckily only a bit).
Compared to the first day of their duo of London dates, this one was both better and worse. Better in that the sound quality was much improved (in the Electric Ballroom the bass started resonating every time they used an Em chord - which they use a lot), but it was seated. And yes, everyone was standing by the third track, but only in front of their neatly arranged chairs. Not that it really mattered, 'Slow Show' still shattered me to pieces. As this night was supposedly 'the real thing' Matt Berninger refrained from taping his lyrics to the floor. Oh, and if only he had! Twice they attempt to play 'Baby, We'll be Fine' but both times Matt forgets his lyrics and they then just abandoned the whole thing, leaving me feeling a bit bereaved as it might have been the second track of the evening that I hadn't already heard the night before. The other one being 'All the Wine' in the encore, which is similar to the one the other night. But as it is election night this time, 'Mr November' just gets that bit of extra meaning, getting everyone's hopes up to seeing Nick Clegg getting his way when they get home. Again, Matt goes for the audience, and even tries to get to the circle seats on the first floor, but only his microphone manages to get there (kudos for the amazingly long cable). This night, 'About Today' is the show stopper, and how much more befitting it is than 'Terrible Love'! And how disheartening to go home and see a blue picture of England indicating the Tories are winning...
Rob Ince's School for Gifted Children: Module one
(featuring Prof Brian Cox, Marcus Brigstocke, Simon Singh, Adam Rutherford, Tim Minchin and others)
But hey, lighten up! There's always comedy to make one feel better, and if you combine that with a load of science you've certainly got my attention (oh, I wish I was an experimental high energy particle physicist). Though to be honest, I only bought a ticket in the first place because Prof Brian Cox was on the bill, and I am absolutely in love with his pronunciation of the word 'wonderful' (he said it at least twice, so I got my money's worth). Without really going into details, as I am aware that comedy for science geeks has a very limited audience and would probably only work in London anyway, I would just like to say that I was completely blown away and might have to start reading everything Carl Sagan has ever written. The picture on the right came up twice during this night. Carl Sagan called it 'The pale blue dot'. It was taken by Voyager 1 in 1991 as it was leaving our solar system and shows the earth suspended in a ray of sunshine. It shows the immense fragility of our planet, but at the same time that pale blue dot is the place where all our heroes have lived, all our wars have been fought, our entire history has happened (the actual quote is much more eloquent, but I haven't been able to get my hands on a copy of the Sagan book yet). Also, it was absolutely heart-warming to spend this night in room full of hopeful LibDem voters (go Evan Harris!).
Foals/Jonquil @ The Ansom Rooms (Bristol)
Yeah, I can be short on this: whereas the former night was spend in the company of LibDem voters, 95% of the audience in Bristol wasn't old enough to vote. Also, Foals played the EXACT SAME SETLIST AS IN KINGSTON! I could, much to my own annoyance, predict each and everyone song. So this was the last time I've seen them, and Jonquil weren't my thing either (bit of a Vampire Weekend/Foals mix). Best bit was seeing what Ed Droste would look like if he hadn't been awake for five consecutive weeks - and may I say that is pretty fine? Oh, if only I had gone to the Pavement is rad day at the Windmill in Brixton, they had a free bbq!
PS. Bristol is very nice though. Do go to Start the bus, they've got excellent hippy burgers.
PPS. And for those of you who notice that I've mentioned six gigs but only have written about five: well, the last one was one of my flatmates performing at the Wigmore, which apparently is a really big deal. But as I was fighting to not fall asleep, others were fighting to keep in their tears. So I don't think I could write anything sensible about that one.
Abonneren op:
Posts (Atom)