Licht verslag Yacht/LCD Soundsystem

Live verslag Yacht/LCD Soundsystem

Achteraan het podium staat een ietwat bebaarde John MacLean te kijken hoe zijn collega musici het ervan afbrengen met Pat Mahoney op drums, Nancy Whang (The Juan MacLean) op keys, Gavin Russom (Black Meteoric Star) achterin op van alles, en David Scott Stone op gitaar/bas: het is een all-star line-up for sure! Eigenlijk tot het absurde af. Elke muzikant op het podium heeft een vermaarde reputatie, en dat hoor je dan ook aan letterlijk alles. Het klinkt allemaal punt en puntgaaf. Muzikanten die al jaren in het vak zitten en van alles al hebben gezien en gedaan. Soms hoor je dat.

Eerst echter naar twee jonkies, of in ieder geval, vergeleken met LCD Soundsystem. Want het duo van Yacht -- wat live (eindelijk) is vergroot naar een collectief -- is al enkele jaren bezig. De band heeft vooral een live reputatie, en dat is eigenlijk ook waarom ik nog even dit verslag schrijf. Want alles wat ik wil zeggen kan Linda beter zeggen, en dat heeft ze eigenlijk ook al gedaan in haar verslag over het concert van Yacht/LCD Soundsystem in Londen. So no need for me to get any further into that, really, is there? Echter, als schrijver voor deze en andere outlets heb ik vaak gezegd, Yacht, ehhhh, niet erg spannend. Of in ieder geval, op album, en dat heb ik ook gezegd aangaande het album See Mystery Lights van vorig jaar.

Echter, op basis van de live reputatie van de band – en dat ze nu eindelijk een band mee zouden nemen in plaats van een tape – besloot ik toch vroeg acte de presence te geven. En als gevolg daarvan kruip ik door het stof. Niet zozeer vanwege mijn initiële mening over het album (which still stands), maar live heeft de band mij in ieder geval overwonnen. Compleet maf, entertaining, en dansbaar schiet Yacht door een voor mijn gevoel korte set met voor mij als hoogtepunt ‘You Can Live Anywhere You Want’, een dansbare track met een gitaar riffje die het geheel prima voortstuwt.

Alles aan de band is over the top, tot aan de evangelie die ze uitspuwen toe (eentje die verbazend atheïstisch klinkt voor een evangelie, but never mind). Zelfs de interludes waarin ze praten doen denken aan zo’n band die all out in smokings staat te spelen voor een apathisch restaurantpubliek, wat overgecompenseerd wordt door theatrale speeches van Thank you, how wonderful of you to come here on this blessed evening blahblahbla. Een soort Blues Brothers in één van die shabby tenten waar ze moeten spelen. Het hoort allemaal bij het entertainment wat de band presenteert, en I, for one, vind het hilarisch. En live hebben de nummers ook extra pit, zeker bijgestaan door de levendigheid van het duo, waardoor de tracks wat mij betreft meer tot leven komen dan op het album. Live zeker waard om een keer te zien, en dan moet je ook hulde geven.

Niet dat de band LCD Soundsystem wegspeelt, maar dat is meer een compliment aan deze band en zijn sterren. Het begint disco, in het midden komt er wat meer punk, en daarna blijft het hangen in een mix van deze twee stijlen. Als ik had moeten gokken dan had ik gezegd, de vlam gaat in ieder geval in de pan als ze ‘Daft Punk is Playing at My House’ spelen, maar grappig genoeg gaat het pas echt los het nummer erna, bij die ridiculous catchy piano intro van ‘All My Friends’. En daarna wederkeert de rust ook niet meer en krijgt vooral ‘Tribulations’ nog één keer iedereen compleet los. Mocht je deze blog vaker volgen dan weet je misschien dat wij hier relatief veel aandacht besteden aan disco, dus vanaf startschot ‘Us vs Them’ zijn wij hier al tevreden. Daarna zorgt ‘Drunk Girls’ voor het enige twijfelmoment van de avond (hoewel weinig twijfel in mijn optiek, but some people seemed to like it), maar vanaf dan is het wat mij betreft puur genieten, met ‘Yr City’s a Sucker’, ‘Yeah’, ‘I Can Change’, en ‘Someone Great’ als verdere persoonlijke hoogtepunten. En ‘Losing My Edge’ is een staaltje urban anxiety om u tegen te zeggen.

Als het lijkt alsof ik heel de setlist heb genoemd hierboven, dat kan, en nu bedenk ik me, Linda heeft dat in haar recensie van de Engelse gig ook al gedaan. En eigenlijk doe je dat alleen als je al die nummers even wilt noemen om aan te geven, oh ja, dat nummer was ook al zo vet. En ondertussen staat John MacLean rusting in de hoek foto’s te maken (btw, als je in het publiek bent, don’t, of in ieder geval niet om de tien seconden in de trant van, oh, look at us having a good time dancing and making fancy poses while the band is playing our new favourite tune). Overigens, in de ultimate battle of de DFA bands, als The Juan MacLean speelt tegelijk met LCD Soundsystem zou ik nog steeds voor The Juan MacLean gaan. Nothing beats 23 minuten lang ‘Happy House’, maar dit komt akelig dichtbij, en dat alleen is moeilijk te evenaren als je weet hoe compulsief vaak ik die live clip van ‘Happy House’ altijd heb opstaan.