Ben je niet bekend met Holy Fuck dan kan het schrikken zijn, die barrage van noise en geluid die op je afkomt aan het begin van elk nummer. Want daar beginnen ze eigenlijk mee, een bak herrie. En dan, geleidelijk maar snel, wordt deze herrie gekneed tot een superstrak nummer met geweldige en zelfs dansbare elementen. De heren hebben een niche voor zichzelf gevonden waarin ze cream of the crop zijn. De sound blijft enigszins ruw, blijft edgy, en het blijft experimenteel, maar het heeft ook elementen van disco en gemakkelijk dansbare lijntjes. Niet alleen dat, het wordt ook nog eens haarfijn uitgevoerd door het viertal, waardoor Holy Fuck een live band is mij weer keer op keer kan boeien.Het concert wordt geopend door Quioui uit Belgie, dat een soort van downtempo elektronische muziek speelt. Of nou ja, speelt, hij draait aan de juiste knoppen. Nu zeg ik niet dat dit geen kunde is – ongetwijfeld zou ik het niet kunnen – maar het geeft geen dynamische indruk. Iemand staat achter een tafel en draait aan knoppen. Daar komt toch wat minder energie van uit (op de manier waarop deze jongeman het doet in ieder geval) en dan zal je toch wat meer moeite hebben om een vonk over te doen laten slaan op het publiek. Het kan wel, maar dat heeft ook te maken enerzijds met het charisma van degene achter de tafels, en anderzijds het oeuvre en hoe dit wordt uitgevoerd. Persoonlijk vond ik enkele overgangen vrij rommelig, en het greep niet aan op een manier waardoor ik mij genoodzaakt voelde te blijven luisteren. Misschien zou Quioui als voorprogramma voor een meer minimal band beter passen. Dat is altijd het nadeel van voorprogramma zijn natuurlijk, het publiek is er met een bepaalde verwachting waar het die avond op getrakteerd zal worden. Voldoe je als voorprogramma daar niet aan dan heb je het al moeilijker om je muziek over te brengen.
Wat men verwacht, namelijk, is Holy Fuck. De band brengt dit jaar het album Latin uit, waar het ook enkele nummers van zal spelen, en het heeft natuurlijk al het goed ontvangen debuutalbum met enkele sterke singles om uit te putten. Zo eindigt de band de reguliere set met ‘Super Inuit’ en ‘Lovely Allen’, misschien wel de twee bekendste nummers van het kwartet. En als je daarmee het eerste deel kan eindigen, dat getuigt van ballen en van overtuiging dat je nog materiaal hebt voor een overtreffende encore. Overigens had ik het nog meer impressive gevonden als de synths op ‘Lovely Allen’ er iets harder door waren gekomen, want voor mij persoonlijk maakt dat instrument dat nummer, en tijdens het nummer weten deze zich niet echt te onderscheiden van wat voor mij het canvas is.
Misschien dat daarom de encore ook daadwerkelijk de overtreffende trap is van deze twee singles. ‘Frenchy’s’ van het debuutalbum wordt op een geweldige manier gebracht. Het is in essentie repetitie, want een gedeelte van het nummer wordt over and over herhaalt. Maar dan wel steeds net wat sneller, net wat harder, en daardoor klinkt het telkens net wat krachtiger. Op een gegeven moment weet je dat het gaat komen, en dan wordt het weer net wat intenser gespeeld, waardoor het echt een momentum opbouwt. De band eindigt met het nummer ‘P.I.G.S.’, het slotnummer van het nieuwe album. Holy Fuck speelt van dit album ook mijn twee favoriete nummers, ‘Red Lights’ en ‘Stay Lit’. De eerste wordt gekenmerkt door een haast disco-achtige baslijn, de tweede door een zanglijntje zonder woorden die extra sfeer geeft aan het voortstuwende van de drums, die bij tijd en wijle lijken te galopperen.
Als gezegd, alles wordt strak gespeeld. Vooral de baslijntjes vind ik werkelijk top notch, zo dansbaar. En alles past goed in elkaar, alsof ze beginnen met een grote bol geluid, en daaruit de passende lijntjes vinden om zo tot een strak nummer te komen. Meerdere malen heb ik het viertal live gezien en de band heeft mij altijd weten te imponeren, en zo ook nu. De nieuwe nummers zijn in mijn ogen niet minder dan de al bekende tracks van het oeuvre, en het doet mij goed om eindelijk een band te zien die daadwerkelijk de nummers van het nieuwe album live speelt die ik persoonlijk ook het beste vind (persoonlijk, persoonlijk, I know, maar iedereen gaat ook naar een concert met persoonlijke voorkeuren, en als deze dan worden afgevinkt door de band dan zal het concert voor de individu in kwestie ook leuker zijn geweest). Holy Fuck bewijst nog steeds comfortabel te zijn met de eigen sound en weet deze nog altijd op indrukwekkende wijze te leveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten