En hier is een goede remedie om hetgeen wat je voor je uitschuift opeens prioriteit te laten krijgen: naar een concert van Cold Cave gaan. Want mijn persoonlijke anti-doofheidscampagne ten faveure van earplugs kreeg een behoorlijke donatie van het zwart geklede kwartet.First things first though, Midnight Juggernauts in een uitverkochte kleine zaal in Paradiso. Het album Dystopia stamt alweer van 2007, en dit jaar brengt de band dan eindelijk de opvolger uit. De prelude hiervoor werd op gang gebracht door de singles ‘This New Technology’ en ‘Vital Signs’, die laatste kwam dit jaar uit. Waarschijnlijk is het echter het eerste album wat nog steeds ervoor zorgt dat aan de kassa geen kaartjes meer verkrijgbaar zijn op een gegeven moment. Overigens is de voertaal in de zaal niet grotendeels Engels heb ik het idee, en de Australiërs lijken een home crowd in Amsterdam te hebben.
Deze home crowd wordt getrakteerd op een wisselende set. Het geluid staat in mijn ogen niet goed afgesteld waardoor de sound wat mij betreft wat te gruizig de zaal in komt, iets wat de nummers niet beter maakt. Het klinkt daardoor toch wat minder crisp, een element wat deze tracks nou juist extra catchy kan maken. De set is een beetje hit and miss. Sommige nummers zijn heel fijn, andere nummers komen toch net wat minder uit de verf. Hoogtepunt is verreweg het laatste gedeelte van de reguliere set, wanneer twee van de meest catchy tracks aan bod komen. Sowieso doen de killers van het eerste album (waar ik ‘Shadows’, ‘Into the Galaxy’ en ‘Road to Recovery’ toe reken) het zeer goed, alleen de rest blijft toch wat achter. Het laatste nummer is een soort van jam waar ook een meisje uit het publiek op mee mag drummen, en zo eindigt het concert een beetje op een valse noot.
Het concert van Cold Cave begint op een harde noot. Een zeer harde noot. Wat niet alleen een test is voor je oren en hoeveel ze aankunnen, maar ook Tell Sell mag oppassen want alle vetjes worden er zo afgetrild. De band van Wesley Eisold, waar nu ook ex Mika-Miko zangeres Jennifer Clavin in speelt, brengt een soort van donkere synth-pop ten gehore. Oftewel, bij tijd en wijle is het catchy en vrij dansbaar, en ten alle tijden is het donker en depressief (not really, just painting a picture here, you know?). Dit valt ook al te zien aan de band zelve. Drie synths staan naast elkaar met daarachter de drummer. Iedereen is in het zwart gekleed, Eisold zingt meer naar de zijkant dan naar het publiek, en allen kijken nauwelijks richting de redelijk gevulde zaal. Grappig is dan wel weer dat zowel voor als na het concert de bandleden langdurig tussen de Paradiso gangers te vinden zijn, dus het is niet zo dat ze geen respect hebben voor de betalende medemens.
Vorig jaar kwam het album Love Comes Close uit en kreeg lovende kritieken, waaronder hier op IKRS waar o.a. Linda een groot aanhanger was van de band. En daar moet ondergetekende zich bij aansluiten. Afgezien van de hardheid is het een sterk concert met goede nummers, donkere vocalen, en dansbare lijntjes. Een goed voorbeeld daarvan is één van hun singles van het laatste album,‘Life Magazine’, die al deze elementen indrukwekkend weet te herbergen. Wat dat betreft hebben ze mij echt omgekregen, want hiervoor was ik de enige scepticus in de wijde omtrek. Alleen op een gegeven moment laten ze minuten lang een denderende bak noise door de zaal gaan, en dat gecombineerd met het volume maakte het wel echt killing. En een momentum breaker for sure. Maar met het spelen van de nummers was weinig mis, en met oordopjes in de aanslag is dit een aanrader voor de volgende keer.
Booka Shade blijft een grote naam, en dat blijkt ook wel als de grote zaal Paradiso uitverkocht is voor dit Berlijns duo. Ze brengen deze maand een nieuw album uit, de opvolger van The Sun & The Neon Light uit 2008, en de heren zijn dus bezig aan een promo tour. Om half twee geeft de band acte de presence, eentje achter een indrukwekkende installatie met allerlei synths en toetsen, de ander achter een gigantische installatie met allerhande drums en slagwerk instrumenten. En vervolgens komt er een scala een genres voorbij, van harde beats tot wat meer naar synth-pop neigende stuff. Het publiek lijkt meer te reageren op dat eerste, en danst vooral daarop de nacht weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten