Crazy Zany Radio Sunday - 'Get Some' by Lykke Li

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘Get Some’ by Lykke Li (listen here)
Average grade: 7.6

Anna: This is the first Lykke Li song that didn't send me scraping my nails on a blackboard in search of payback. That'd be because this is the first song I've heard in which she doesn't sing like an eight-year-old girl (CRINGE). The rhythm is thumping like blood through your veins and the whole tune has an irresistible tribal feel to it. Very good news, indeed, spoiled only by lyrics such as "I'm your prostitute, you gonna get some", which reach extreme levels of moroironic.
7.5/10

Ilse: To me this sounds a lot more layered and energetic than I recall Lykke Li's work to be, because I remember that every time I came to the end of listening her album I wanted to smack her in the face because her voice reminded me of Björk (and I can't stand Björk really). So this new track sounds way more triby and jungle-like, though I'm certain these are not exactly the most political correct terms for description. No idea how I'd feel about this one in the long run, but for now the whole rain dance anthem going on is better than sounding like Björk.
7.0/10

Linda: Ow, it rips off some much other stuff ('Walk Like an Egyptian' for one, and who doesn't like that track?), but I really really like it! How do all these Swedes do it?
8.3/10

Craig: The deep drums and synths with echoic guitar flourishes remind me a bit of Bauhaus, only I can actually see myself dancing to this instead of just standing around & moping. The beat, reminiscent of a 60's pop song, is dirty and feel-good all at once just like the lyrics. I've already played this song way too many times to give this anything less than a 7, so...
8/10

Stef: I really like how deep those drums are, that just adds some substance to it all. Substance perhaps lacking in some of the lines I’m catching, but let’s not get nitpicky here, right?
7/10

Beastie Boys maakt details bekend voor Hot Sauce Committee part 2

De band Beastie Boys heeft de details vrij gegeven aangaande hun aankomende album. Deze gaat Hot Sauce Committee Part 2 heten, nadat ze eerder hadden aangegeven dat Deel 1 uitgesteld is. Niet geheel onverwacht blijkt Part 2 het al eerder ingeplande Part 1 te zijn, maar zo kan in ieder geval niet gezegd worden dat het een album by the numbers is (haha, ehrm…). Het album zal in de Lente van volgend jaar uitkomen via het Capitol label. Op het album werken de Beastie Boys samen met onder andere Santigold en Nas.

Eén van de nummers heet ‘Pop Your Balloon’. Pop your balloon is een bevel wat in 1876 voor de nodige oproer in Rusland zorgde. Want in verscheidene kostscholen werd de leerling een ballon toegewezen, waar ze lief en leed mee moesten delen en die ze altijd moesten meedragen aan een touwtje. Sommige tekenden er zelfs gezichtjes op, enkelen begonnen zelfs te praten, en bij anderen werd er ’s nachts zelfs de lucht uitgehaald door het gaatje te openen – dit ter verlichting van diens lichaam, het is uiteraard moeilijk om de hele dag je in te houden en als dan s’ avonds de mogelijkheid zich aanbiedt om je te laten gaan zo op een kostschool dan moet je dat haast wel gebruiken – en dan werd hij ’s ochtends eerst omgespoeld en weer opgeblazen. Maar dan, net als je echt gehecht bent aan je ballon, moet je deze laten knallen! Een zware emotionele beproeving, wat toentertijd werd gebruikt om te kijken of deze jongetjes genoeg man waren geworden. Gelukkig zijn zulke macho methodes nadien nooit meer gebruikt. Nee.

Girls gaat nieuwe EP uitbrengen

Een nieuwe EP zal binnenkort uitkomen van de band Girls. De groep uit San Francisco zal op 22 november zes nieuwe nummers uitbrengen via het True Panther label. Deze EP, met de naam Broken Dreams Club, zal ongeveer een running time hebben van een half uur en het is de opvolger van het vorig jaar uitgekomen debuutalbum.

De Broken Dreams Club is één van de weinige clubs waar de meeste mensen wel lid van zijn, de een net wat prominenter dan de ander. Met misschien als één van de meest prominente leden Freddy Herko, die knap, jong, talentvol, en danser was, maar eigenlijk net niet het danstalent had om echt door te breken met als gevolg dat hij op een dag op Mozart’s dodenmars uit het raam danste. Dromen die niet bewaarheid kunnen worden zijn inderdaad ook een beetje gevaarlijk. Ze trekken je wel erg naar de realiteit, plus ze hebben harige pootjes en ze bijten terwijl ze grrrr zeggen.

Muziek nieuws uit de maand oktober

Het is alweer oktober, eek! Hier alle nieuws items die op de site zijn geplaatst in de maand oktober. Altijd in onze typische stijl.

29 okt:
Beastie Boys maakt details nieuw album bekend
Nieuwe EP van de band Girls binnenkort uit

25 okt:
Nieuw album Lone uit eind november
Morgan Geist gaat muziek maken onder de naam Storm Queen

22 okt:
Modest Mouse brengt oude EPs opnieuw uit
Robyn maakt details derde Body Talk bekend

19 okt:
Nieuw album The Go! Team komt volgend jaar
LP Goose vanaf vandaag te koop

16 okt:
The Human League bereidt nieuw album voor
Janelle Monae opent in Amerika voor Prince

13 okt:
Hercules and Love Affair album komt uit eind januari
Chaz Bundick gaat ander soort muziek maken onder nieuwe naam

11 okt:
Deerhoof neemt het op tegen het kwaad op nieuw album
Belle en Sebastian start wedstrijd waar je een nummer over jezelf kan winnen

06 okt:
Mount Kimbie komt met nieuwe EP
Dave Navarro laat zich uit over reeks zelfmoorden onder homoseksuele jongeren in VS

05 okt:
Tapes 'n Tapes bereidt nieuw album voor
Nieuw album Antony & the Johnsons te streamen

04 okt:
Jamie van The XX komt met eigen single
The National komt in 2011 vier keer naar Nederland

Nieuw album Lone uit laat in november

Op 29 november zal Lone nieuw werk uitbrengen. Het zal een mini-album zijn uitgespreid over twee vinylplaten. Deze vinyl release zal op 29 november uitkomen via het Magic Wire label van Lone zelf. De naam die het geheel krijgt is Emerald Fantasy Track.

Eén van de nummers op het mini album heet ‘Moon Beam Harp’, en de Moon Beam Harp is een artefact uit vervlogen tijden welke, als deze bespeeld wordt, een straal maneschijn tevoorschijn tovert. De nuttigheid hiervan is in de loop der jaren wel aangetoond. In vroegere tijden werd dit als een hulp in het donker gebruikt toen er nog geen licht was. Zelfs na de uitvinding van de zaklamp werd het zo nog weleens gebruikt, alleen vanaf toen meestal nog maar in de lagere klassen, want die hadden alleen een knijpkat, vrij irritante dingen zijn dat. In de 17de en 18de eeuw werd het vervolgens vooral gebruikt door barden, die het gebruikte om hun serenade onder het balkon extra romantiek te geven door een straal maanlicht op zichzelf te laten vallen.

Waar het toen nog gebruikt werd om iets een vleugje allure te geven wordt het nu niet zo zeer als vergroting van de romantiek gebruikt, maar puur als spotlight. De bard die kwam in de spotlight van maneschijn en zong een prachtig nummer, alleen nu gebruiken mensen dit om de setting te creëren, om de straal maneschijn op te roepen, en dan gaan ze erin staan… en ze kunnen niets! Wat niet zo erg is als één iemand het doet, maar steeds meer en meer mensen gingen het doen. De spotlight, zo van, hey, attentie, hier ben ik, maar vervolgens werd er geen kwaliteit geëtaleerd. Geen ode, geen nummer, geen liefde, geen romantiek, alleen, ik, die in deze spotlight sta, kijk mij. De laatste jaren is deze manier van de harp gebruiken zo toegenomen dat er wordt verwacht dat, bij een aanhoudende stijging als dit, er in 2014 zoveel maneschijn wordt opgeroepen dat de nacht en diens donkerheid gewoon ophouden te bestaan.

Morgan Geist gaat muziek maken onder de naam Storm Queen

Morgan Geist heeft een nieuw project waar hij mee bezig is. Dit project kent de naam Storm Queen en zal worden uitgegeven via Environ Records, waar Geist zelf de baas van is. Voor dit project focust hij zich op old school analoge house met een vleugje disco. Vocalen zullen onder andere worden verzorgd door Damon C. Scott, iemand die op het metro station aan het zingen was en die dus letterlijk door Geist van de straat is geplukt. De eerste single zal ‘Look Right Through’ heten.

De Storm Queen maakte furore nadat eerder het altijd mannen waren die de storm regelde. Mensen als Thor en Zeus en wie al niet meer. En op een gegeven moment als wolk (want daar moet de energie van de storm uitkomen! De Storm Koning graait in de wolk waar hij op zit, eruit haalt hij een bliksemschicht, en vol furie wordt die naar beneden gesmeten) denk je ook van, ja, nu even genoeg hoor. Want mannen moeten meteen altijd alles met alle, volle kracht doen he? Ze kennen geen mate. Dus kwam de Queen, en Queens weten de waarde van gewoon een kleine schok. Dus die pakken niet uit de wolk een bliksemschicht en vuren die af naar beneden, maar die nemen gewoon een klein beetje, en dan, pats, een venijnig stootje. Niet alleen kost het de wolk en de werper zelf minder kracht, het is ook vermakelijker om te zien hoe iemand zo’n klein stootje verwerkt en binnensmonds een “what the..” mompelt dan om iemand gewoon direct in as te zien veranderen omgeven door louter zwart.

Crazy Zany Radio Sunday - 'T.O.R.N.A.D.O.' by The Go! Team

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track of the week: ‘T.O.R.N.A.D.O.’ by The Go! Team (listen here)
Average grade:5.5

Anna: This is a delicious fusion of hip hop, rock, and electronics. They have weaved everything together masterfully with a production that is simply impeccable, and the end result oozes personality. You get the feeling that you must simultaneously dance and run away from an impending threat.
7.5/10

Linda: As Storm Chasers is my favourite show on the Discovery Channel (there's nothing like an F5) and ninja's bring the joys of watching Powers Rangers to mind, this ought to be a golden combination. However, just as the ninja's always lost in the end and most of the tornadoes on DC never even touch the ground, this track just lacks in strength. Nice to see that ninja's can spell though.
F1/F5 (as tornadoes ought to be rated on the Fujita scale)

Ilse: I have no clue what the Go! Team used to sound like before, but this track certainly has the likes of children tripping because they've had too much lemonade and out-of-control Duracell rabbits. In short; I think everyone should D.A.N.C.E. to this. Especially if you have a thing for the Beastie Boys.
6.4/10

Stef: You know, I like it, but I think this is something you want to experience live with the energy, and not sitting at home going la-di-da I have to pack my suitcase for work tomorrow. Then again, the last part, you don’t want that ever. But, you get my gist, the energy of a live show would probably suit this well.
6/10

Nieuwe tracks van 14 t/m 20 okt

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week: None, really. So, in random order.
‘Follow’ by Crystal Fighters (Diskjokke remix)
There was a time I was lyrical about Crystal Fighters, but after seeing them live a few years ago that has cooled down some. Haven’t listened to many of their songs in the mean time, and I guess a lot of the sound here is thanks to Diskjokke. Love the combination of the beat with the piano at the start. The piano gives it a kind of subtlety which I kind of find lacking a bit in later parts. It is a high energy club track I think, aided by the fury of how it is sung, which are words being said quite fast. In the end I think that the beat is just a bit too monotonous for this to last seven minutes, which it does. I would’ve liked some extra stuff as I’m not a big fan of the singing and the piano alone doesn’t do it for me.
http://hypem.com/track/1224838/Crystal+Fighters+-+Follow+Diskjokke+Remix+

‘Innh Dahh’ by Matthew Dear
I do love Matthew Dear’s album that came out this year and which is called Black City. Really looking forward to seeing him live as well. This, I guess, is the cooling down track. Something which one puts on after listening to the album and before going to bed. And to be honest, it’s a bit too easy going for my taste. With the vocals in the background it almost borders on the hymn like. I’m pretty sure the album is going to get quite the bit of playing time in my house. This track, however, well, I’m just glad it’s not smack down in the middle of that album as sixth song or something.
http://hypem.com/track/1239148/Matthew+Dear+-+Innh+Dahh+Digital+Bonus+

‘Whomp That Sucker’ by The Glimmers
I’m a sucker for that kind of thing they do with the vocals in the beginning. This house kind of vibe they bring to the table. Slightly campy in how it sounds, that’s nice. Overall though, I’m afraid it’s a bit too crude for my liking. In parts it sounds more like a mix than that it sounds like an actual song, which isn’t the idea I assume. Especially when approaching the halfway mark I feel they kind of go overboard, or at least, for me it does. Like they’re so desperate for people to dance they just go all out and give everything they’ve got, where perhaps a bit of spacing and a bit of calmness would’ve suited this track better. It’s a bit exhausting to listen to this for the entire seven minutes.
http://hypem.com/search/whomp%20that%20sucker/1/

‘Boadicea’ by Mason feat. Roisin Murphy
I must say, I do love Roisin’s voice. She’s just got a voice that just exhumes quality and such a disassociating emotion; I find that quite pleasant. Perhaps that is why I don’t like this track too much, because it seems as if she is actually battling the music. And someone with a voice like that, they shouldn’t make her fight the music like that. Like she is lower in the mix than the beat and no one told Murphy about that. The music just sounds overly aggressive compared to her voice. Too bad, because what a pretty voice she has, don’t you think? Hopefully she’ll get in the recording studio pretty soon again to shine on her own.
http://hypem.com/track/1236228/Mason+-+Boadicea+ft+Roisin+Murphy+

‘Kudos’ by Surf City
The thing is, for the life of me I can’t find anything truly excelling in this track. I mean, it is that thingy where they have the reverby guitars and the drums and the grainy vocals a bit lower in the mix making them hard to understand. When listening to this I can’t help but thinking, it has been done. Which is okay, but this just doesn’t seem to stand out in any way. As if there is a factory churning out these things instead of people putting their truly own stamp on it. Anyway, it just doesn’t do anything for me, and I wouldn’t be able to pick this song or this band out of a line-up if forced. It is a song in a certain sound, and if you like that sound you might like this song, but from where I’m sitting there is nothing particularly appealing to this which makes people want to listen to this specific track. Probably that’s just me, so if there are people out there who love this song and want to say why they prefer this song over other songs in this genre, give a shout out.
http://hypem.com/track/1239171/Surf+City+-+Kudos

‘Royal Blue’ by Cold War Kids
I did like that song ‘Hang Me Up To Dry’, but since then I haven’t really felt the urge to listen to them on repeat. This again, I mean, it is a fair song, but it just is kind of bland I think. It still has that bluesy indie-rock feel to it with the repetitive line “From now on…”, but it just lacks the punch that I think ‘Hang Me Up To Dry’ does have, but which I haven’t really seen in their other songs. They seem to keep using the same ingredients, but somehow the pepper is missing for that bit of bite which makes something stand out. This is good for a kind of general radio station kind of thing to which you listen to at work, and no one will object. In music I’m always looking for a bit more than that though.
http://hypem.com/track/1239397/Cold+War+Kids+-+Royal+Blue

Hercules and Love Affair bouwt een feestje in Trouw

Live verslag Hercules and Love Affair in Trouw (2010)

Als ik in Amsterdam had gewoond dan was ik waarschijnlijk nu nog aan het feesten, en mijn bed zou onbeslapen zijn geweest zeker op de vrijdag. Trouw had onder andere Hercules and Love Affair op het programma staan, gevolgd door Tensnake, wat helaas af moest zeggen. Niet getreurd, want in Club Up kon je verder gaan met onder andere een DJ set van Jacques Renault, a personal favorite of mine. Echter, niet in Amsterdam wonend is het wel een hele beproeving om door heel Amsterdam te reizen in de kou van 22 oktober om vervolgens in de vroege ochtend een bed op te zoeken en om daarna zodanig uitgerust te zijn om er een effectief weekend van te maken. Not going to happen. De show van Hercules and Love Affair meepakken is daarentegen zeker mogelijk, and honey, een show is het zeker.

Andy Butler is de main man achter de band, en hij wist Antony Hegarty over te halen om op zijn debuutalbum te zingen. Dit album kwam uit in 2008, lang nadat Antony zelf met zijn band was overladen door een prijzenregen voor zijn album I Am A Bird Now. Dat Hegarty wilde meewerken is van één kant logisch, want Hercules and Love Affair komt uit dezelfde underground NY scene als Hegarty, eentje geleid door vrijheid van seksualiteit, en vooral ook de vervaging van seksualiteit en gender. Thema’s present in het werk van Antony zelf, alleen Hegarty brengt het in understated fashion achter een piano. Butler doet het omgekeerde, en hij pakt de House sentimenten van de jaren 80/90 en de Disco vibe van de jaren 70 om deze vrijheid van persoon te vieren. Vorig jaar deed hij dat live met Kim Ann Foxman en Nomi Ruiz. Die laatste is vertrokken, en daarvoor in de plaats gekomen zijn Sean Wright en Aerea Negrot.

Now, let’s paint a picture here. Andy Butler ziet er in zijn white tanktop misschien mannelijk uit, maar als hij vertelt over zijn nieuwe bandleden, zijn nieuwe album, en zijn nieuwe appartement is er toch een zekere dictie in zijn stem die homoseksualiteit verraadt. Not to mention dat hij steevast zijn zangers/zangeressen aanspreekt als “she”. Sean Wright is een grote, donkere man met een soort zwart leren legging, en met dezelfde stof is ook een langwerpig hoofddeksel gemaakt. Aerea Negrot heeft een glitterjasje aan en verder vooral lange panty’s to show off the legs. En I must admit, they look fab, vooral omdat Aerea er alle mogelijke dingen mee kan doen. Kim Ann Foxman, staat bij de twee nieuwelingen in een soort van clownsachtige jump suit met het voor haar inmiddels typerende haar. Foxman doet de butterfly, Negrot zwiept een been met ballet-like lenigheid de lucht in, en Wright die voguet zich er op los. Dit alles met de grootst mogelijke smile, because they are having fun!

Fun is het toverwoord in dit optreden. Fun en lekker doen wat jij wilt. De band begint met het nummer ‘True False / Fake Real’ van het debuutalbum, maar ze gooien er ook heel veel nieuwe nummers in. Nummers die mij meer House aandoen dan de oudere nummers, maar misschien daarom nog wel meer dansbaar zijn dan ooit. Wat goed is, want daarom is ook iedereen gekomen, en Trouw gaat met de voetjes van de vloer op de opzwepende klanken van de band. Wat helpt is het aanstekelijke enthousiasme van de mensen op het podium, die het gewoon met elkaar al naar hun zin hebben. Aerea Negrot is echt een aanwinst. Negrot heeft charisma, trekt de aandacht naar haar toe zonder te provoceren, en heeft een stem waarmee alles kan. Maar dan ook echt alles. Van indrukwekkende uithalen tot Haunted Mansion achtig gelach; alles zit in het repertoire. Waaronder de Nederlandse taal, die de in Berlijn wonende Negrot haast zonder accent meester is, naar verluidt als resultaat van een woonperiode in Nederland.

Naast de nieuwe nummers, die zeer positief klinken en die het nieuwe album waarschijnlijk in een meer House richting gaan duwen, komen ook de nummers langs waarmee de band in 2008 furore maakte. ‘Blind’ wordt met een groot gejuich onthaald, en aan het einde van de show komt ‘You Belong’ ook nog langs. Eén van de hoogtepunten wat mij betreft is ook ‘I Can’t Wait’, een nummer dat op de door Andy Butler uitgebrachte Sidetracked compilatie stond dit jaar. Naast de fun en het dansen is dat ook een thema in deze show: acceptatie en jezelf zijn en kunnen zijn. Tijdens ‘You Belong’ wordt door Wright enkele malen “you belong” herhaalt, waardoor het naast de context betekenis ook een andere betekenis krijgt, namelijk eentje van, jij hoort hier, en laat niemand jou iets anders vertellen. Immers, No One Belongs Here More Than You. Dat zingt de band niet alleen, maar dat draagt het ook uit. Naast dat ze onmetelijk veel plezier erin hebben.

Een show is het, en eentje waarin veel gelachen en gedanst wordt. Soms is het camp, en altijd is het gay, en als je daar niet van gediend bent dan obviously ben je niet op het juiste adres. De band, als geen ander, weet echter die oude House vibe over te brengen. Niet alleen door muziek te maken die insanely dansbaar is (en dat is het), maar ook omdat het voor anderhalf uur their house is. En in their house, you may be black, you may be white, and you may be Jew, or gentile. But this is their house. Our house. And it doesn’t matter in our house. Want iedereen is welkom, en dat wordt door iedereen kris kras door elkaar gevierd in een optreden/show die vermakelijk is voor hetgeen wat er op het podium gebeurt, die vermakelijk is door de goede en opzwepende muziek, en die vermakelijk is omdat iedereen inclusief de artiesten het zichtbaar naar hun zin hebben. En als Negrot nog een keer de stem vervormd en uitdagend door diens glimmende oogjes kijkt terwijl naast haar aan de ene zijde Foxman lacht en aan de andere zijde Wright weer een pose aanneemt, werkt het publiek zich nog één keer in het zweet tijdens het laatste nummer, een glorieus debuut aan old school House. Passend.

Modest Mouse brengt oude EPs opnieuw uit

De band Modest Mouse haalt enkele van zijn oude opnames uit de kluis. Ze hebben besloten twee oude EPs opnieuw uit te brengen via het eigen Glacial Place label. Het gaat om de EPs The Fruit That Ate Itself (1997) en Sad Sappy Suckers, dat uitkwam in 2001 maar voor het eerst werd opgenomen in 1994. Deze zullen heruitgebracht worden op 9 november.

De EP The Fruit That Ate Itself is afgeleid van een episode in de Amerikaanse geschiedenis waar de toenmalige regering eiste dat het land gezonder werd en zijn volk bestookte met spotjes over hoe je eigenlijk zou moeten eten. Niet alleen dat, maar er kwam ook een tax op vettigheden, en onder andere de donut ging ernstig in prijs omhoog. En Eli Orwitz had het tot die tijd aangekeken, en hij had zelfs pogingen gedaan om zijn leven aan te passen aan de gezondheidsadviezen, oh ja! But he does love his donuts. Het ging te ver. Dus ontspon er in zijn hoofd een plan, een plan waardoor de ontevredenheid over het nieuwe beleid zo hoog zou worden dat de overheid wel moest terugkrabbelen. Eli dacht, we worden geacht fruit te eten, maar wat als we geld uitgeven aan fruit in plaats van donuts, alleen we krijgen geen waar voor ons geld? Dus groeide hij fruit dat, als je het dicht bij je mond hield om op te eten, hrap zei, en zichzelf opat. Als ware het een Boomerang leeuw. De mensen waren ziedend dat het fruit dit deed, not to mention dat het ook een beetje eng is dat als je een appel bij je gezicht houdt het opeens geluid maakt en zichzelf gaat op eten. Beetje creepy dat. En zo werd de Amerikaanse overheid genoodzaakt de spotjes op een lager pitje te zetten en de tax op onder andere donuts te verlagen. Lang leve de goedkope donut!

Robyn maakt details derde album bekend

Robyn heeft al twee albums uitgebracht dit jaar, namelijk Body Talk Part 1 & 2. Maar nu komt ook het derde deel in de trilogie eraan, en dit zal gebeuren op 22 november. Niet verrassend krijgt deze uitgave de naam Body Talk Part 3. In Amerika zal het uitgebracht worden via het Cherrytree label. Het derde deel zal een compleet album zijn en kent nummers die ook op de twee voorgaande delen staan. In de komende maanden zal Robyn touren in meerdere continenten. Nederland deed ze eerder dit jaar al aan, een show in Paradiso die samenviel met het optreden van of Montreal in de Melkweg.

Eén van de nummers heet ‘Get Myself Together’, wat één van de voordelen is van Fembot zijn. Want dan kan je inderdaad jezelf bij elkaar rapen en in elkaar zetten, en nou juist met de materialen en kwaliteiten waarvan jij denkt, hey, dat is best handig vind ik. Als je denkt dat evolutie een complex systeem is wat mogelijkheden biedt aan dieren om zichzelf te evolueren naar iets beters, check dan dit, dat je jezelf helemaal in elkaar kan zetten! Minder limiterend, en jij hebt er zelf wat aan, en niet de komende generaties. Wat voor iedereen goed is. Je doet het voor de komende generatie, nee, leuk, maar ik ga dood voordat ik er wat heb, en dan moet de volgende generatie mijn dood blijven eren en mij dankbaar zijn voor iets wat ik ooit gedaan heb en waardoor zij zichzelf niet meer kunnen bewijzen want het probleem is weggeruimd. Weer een minuut stilte erbij, hoe vaak in een jaar kan dat he? En dan klagen dat men te weinig met elkaar praat…

Interview met Neon Indian Part 1

Interview met Alan Palomo van Neon Indian & Vega, afgenomen door Linda Wijlaars

Alan Palomo is het brein achter Neon Indian, de band die onlangs ook in Europa het debuutalbum Psychic Chasms uitbracht. Linda praatte met Alan over het volgende album van Neon Indian, zijn andere band VEGA, en over zijn ontmoeting met Jim Jarmusch en aangezien worden voor Andrew VanWyngarden.

IKRS: Je album Psychic Chasms is onlangs uitgebracht in Europa met daarop het nummer ‘Sleep Paralysist’, dat niet op het origineel stond. Vanwaar het verschil tussen beide releases?

Alan: Nou, het nummer was eigenlijk een collaboratie tussen Chris Taylor van Grizzly Bear en mijzelf. Zij maakten het voor ons mogelijk om de kans te krijgen om samen te werken. Ik had al een demo van het nummer dat ik op het album had kunnen zetten. Maar, just for the sake of it, laten we kijken wat er gebeurt als je Chris en mij in een kamer zet met opnameapparatuur. We hebben ‘Sleep Paralysist’ opgenomen in een kerk waar Grizzly Bear veel oefent en waar Chris Taylor veel van zijn nummers opneemt, dus dat was wel interessant. De ethereal reverbs in het nummer komen dan ook door de omgeving waar het is opgenomen.

IKRS: Is dat dezelfde kerk als die ze gebruikten in hun clip voor het nummer ‘Two Weeks’?

Alan: Dat is toevallig een andere kerk. Maar het is grappig want dat was eigenlijk ook het eerste wat ik hen vroeg toen we daar kwamen: “Is dit nou…?” “Nee”. Misschien was het ‘m wel maar wilden ze het niet zeggen. Maar het was een beetje spookachtig, zeer gepast voor dit soort opnames.

IKRS: Eerder dit jaar tijdens een live optreden beloofde je dat je rond deze tijd bezig zou zijn met het opnemen van een VEGA album, maar nu ben je toch weer door Europa aan het touren.

Alan: We krijgen eigenlijk gewoon de hele tijd aanbiedingen. Het is de manier waarop het VEGA album is opgezet, ik zou ook niet kunnen zeggen op het moment wie de producers zijn. We moeten gewoon de tijd vinden om eraan te werken.

Nu November eraan komt en als het touren eindelijk stopt – want we zijn sinds september bezig geweest met touren en ik denk dat de hele band een beetje slapeloos en in delirium zit door het reizen en de tijdszones – dan gaan we een winterslaap houden. Ik ga dan naar Helsinki toe om het Neon Indian album op te nemen, dus ik ben me nu daarop aan het voorbereiden.

Als die periode is aangebroken dan ga ik me toespitsen op die twee albums en dan probeer ik ze allebei in zes maanden uit te brengen. Een beetje ambitieus, dat weet ik. Maar ik hou ervan om te denken dat de wereld stopt in 2012, en dat ik dus nog ongeveer een jaar heb om twee albums uit te brengen, die ik dan kwalitatief zo goed mogelijk wil hebben. Het is leuk om daaruit motivatie te halen, die fictieve Apocalyps.

IKRS: Met twee bands om voor te schrijven, hoe werkt dat schrijfproces? Weet je van tevoren al voor welke band het nummer is als je eraan begint?

Alan: Ik denk dat ik ondertussen al iets beter ben geworden in het gescheiden houden van die twee kanten van mijn brein. Ik denk dat ik qua muziek wat schizofrene impulsen heb. Het kan makkelijk dat ik iets aan het schrijven ben wat totaal niet hetzelfde klinkt als waar ik de dag ervoor mee bezig was. Dat zorgt er wel voor dat het niet saai wordt, voor mezelf ook.

Als ik aan een nummer werk voor VEGA dan weet ik meestal precies hoe het nummer eruit gaat zien van tevoren. Ik heb dan een zeer specifiek idee of een zeer specifieke esthetiek voor ogen die ik dan eruit probeer te halen. Bij Neon Indian is het punt nou juist om dit alles niet te weten, daar gaat het erom dat ik gewoon ga zitten met een nieuw elektronisch apparaatje en dan daar een nummer probeer uit te krijgen. Ik heb nooit een echte muzikale training gehad. Wat ironisch is, gezien zowel mijn vader als broer muzikanten zijn en er ook een soort druk is om het creatieve proces zeer technisch te benaderen. Ik denk echter dat de charme van Neon Indian juist in het intuïtieve zit.

IKRS: Met zo’n muzikale familie, ooit het idee gehad om iets samen te doen?

Alan: Nou eigenlijk, mijn vader stelde dat vaak voor toen mijn broer en ik jong waren. Maar het klonk altijd erg cheesy, alsof we de Partridge Family waren. Nu zou ik er wel meer interesse in hebben, maar we hebben allen een zeer verschillende kijk op muziek. Mijn broer is een zeer technische muzikant. Ik weet wel dat mijn vader en broer wel het idee hadden dat ze iets wilden doen voor het VEGA album, wat ik alleen maar aanmoedig. Hopelijk komen ze met een paar leuke demo’s aanzetten waarmee ik aan de slag kan.

IKRS: Je hebt het afgelopen jaar veel opgetreden. Wat prefereer je, festivals of club concerten?

Alan: Ik denk dat beiden hun eigen charme hebben. Het punt van spelen in een kleine zaal is dat het dan leuker is om lekker rond te hangen na de show. Dat voelt natuurlijker dan op een festival, waar je toch meer een hyped up show speelt. Alle formaliteiten daar maken het zo surrealistisch en het is gemakkelijk je daarin te verliezen. Een voorbeeld, bij een festival heb je een speciale wachtruimte om in te zitten voordat je opmoet, terwijl bij een concert de bar de wachtruimte is. Ik denk dat het leuker is om daar rond te hangen.

IKRS: Is er een verschil tussen touren in Europa en Amerika?

Alan: Ja, dat gevoel heb ik wel. Ik denk dat we een grotere achterban hebben in Amerika, wat logisch is, want daar is het album al langer uit. Het album zwierf rond op het internet, en ik wilde dat mensen het echte ding in handen konden hebben. Totdat ik het in mijn handen heb of totdat ik een band live heb gezien heb is de band eigenlijk alleen maar een abstract idee dat je in je hoofd hebt gefabriceerd. Veel van het echte “judgement process” gebeurt toch in de fysieke wereld in plaats van op MySpace of blogs.

In de VS spelen we een co-headline tour met Prefuse 73, terwijl we hier eigenlijk spelen om het publiek kennis met ons te laten maken. Maar ik hou wel van die variëteit. Het is een zeer frisse, interessante start om hier op ons eigen DIY manier alles in elkaar te zetten. Om het album en het hele pakket eromheen in elkaar te zetten en het dan uit te brengen op mijn eigen label; dat is eigenlijk een droom die bewaarheid wordt. Het hebben van complete artistieke controle, en de mensen ook echt iets kunnen presenteren dat compleet en af is. In Amerika was het toch meer een rommeltje. Het was een spannende tijd, maar je zat in zo’n delirium en het was zo raar, en we waren nog bezig met alles te leren en te ontdekken. Nu heb ik veel meer vertrouwen in wat ik doe.

IKRS: Behalve dat je twee bands hebt ben je ook een film student. Profiteer je daarvan wat betreft clips en je live optredens?

Alan: Ja, we hebben wel visuals voor onze live show. Die beelden zijn gebaseerd op gesprekken tussen mij en Lars Larsen, een gast uit Texas die video synthesizers bouwt. Samen hebben we een soort van een uur durende visuele compilatie gemaakt van het album. Bij Neon Indian, voor mijzelf refereert dat naar jeugdherinneringen bekijken door een soort van psychedelische lo-fi filter. Het is interessant om daar een visuele representatie van te zien.

Ik vind het idee dat een herinnering op dezelfde manier vergaat als een plaat of videoband zeer interessant. Hoe vaker je ernaar kijkt, hoe meer het vervaagt. Enkele details veranderen en plots is het niet meer zoals het eigenlijk is gebeurd. Met Larsen heb ik dat proberen te visualiseren.

Voor het volgende album proberen we een korte film te maken en dat uit te brengen voordat we het album uitbrengen. Eigenlijk zou ik er ook meer een multimedia project van willen maken later, dus ik zou graag weer naar film school terugkeren. Ik kan beide ook niet compleet los van elkaar zien. Ik heb ook vaak eerder een visueel idee van het album dan dat ik de muziek heb, als dat zinnig klinkt. Alsof ik vervolgens de soundtrack bij het visuele maak.

(Voor deel 2 van het interview, klik hier)

Neon Indian Interview Part 2

Interview met Neon Indian, afgenomen door Linda Wijlaars (voor deel 1, klik hier)

IKRS: Ik las op je twitter dat Jim Jarmusch je studio is binnengelopen toen je aan het opnemen was.

Alan: Oh ja, echt wel! Zeker. Het zuigt eigenlijk een beetje, wat ik had een foto genomen op mijn iPhone, maar die ben ik nu kwijt. Oh waar was dat ook alweer? We waren in Kopenhagen. Na de show zei hij ook nog zo van, “hey, you should keep making films”. Het was een heel surrealistisch moment, dat iemand waardoor ik beïnvloed ben allerlei dingen zei, en dat op zo’n manier dat het klonk als iets wat hoort bij een zeer peer-oriented community. Wat een reden is dat ik me ben gaan bezig houden met de kunsten, om in conclaaf te gaan met andere mensen en eigenlijk een soort samenwerking te hebben met mensen simpelweg door met die mensen samen te zijn.

IKRS: Eigenlijk was VEGA je speerpunt. Wat vind je ervan dat nu Neon Indian eigenlijk meer bekendheid heeft en VEGA meer op de achtergrond is geraakt?

Alan: Het is raar hoe dat gebeurd is. Ik maakte een nummer over een droom die ik heb gehad waarin ik acid nam met Alicia. Ik probeerde dat nummer vervolgens te herschrijven op zo’n manier dat het bijna een VEGA nummer werd. Maar telkens als ik het nummer probeerde op te schonen… alle emotie verdween gewoon. Ik denk dat dit de vlam in de pan was die ervoor zorgde dat ik meer nummers wilde schrijven die zo klonken. Kort daarna schreef ik ‘6669’, en de dag erna ‘Local Joke’, en de dag daarna kwam ‘Deadbeat Summer’ in me op. Het werd een soort rollende sneeuwbal waar ik al die dingen in kwijt kon die ik niet in de context van VEGA kon passen.

Dat het zo’n toeval was hoe het begon is wel raar, zeker nu school weer overal is begonnen waardoor ik soms het gevoel heb van, wat als ik nu het laatste jaar van mijn studie in zou gaan? Dan zou ik nu al die boeken aan het kopen zijn en weer dezelfde mensen uit al die plaatselijke barretjes zien rollen. Het is raar, alsof ik in een parallel leven ben gerold. Ik was zeer into film, en dat ben ik nog steeds, maar muziek is een heel interessant medium waar ik al die ideeën in kwijt kan. Misschien dat het helpt om op een zeker moment terug te keren naar film. Maar misschien niet binnenkort, want ik ben nu gegrepen door het hele proces van Neon Indian en VEGA.

IKRS: Eerder dit jaar gaf je een optreden op het SXSW festival, en ik las dat jouw gezicht op gigantische billboards stond daar.

Alan: Dat was onderdeel van de Green Label Sound single… Weet je wat eigenlijk grappig is, ik heb dus een jaar in Austin gewoond, en ik werd eigenlijk afgestoten door die plaats omdat ik geen vervoer had. Het enige wat ik deed was naar mijn lessen gaan. De eerste zes tot acht maanden had ik eigenlijk niemand om mij heen. Ik had wel vrienden daar, maar het was een situatie waar iedereen al een beetje zijn eigen ding had, en dan voel je jezelf een beetje als het vijfde wiel. Als je uit gaat ben je meer een soort van kennis. Het is raar omdat, ware het niet voor die omstandigheden, dan was ik waarschijnlijk niet zo “gek” geweest om zoiets als Neon Indian te proberen. Het was grappig om in die positie te zijn en om dan het album te maken en gewoon te verdwijnen daarna, want daarna ging ik meteen weg.

Ik ben toen naar Australië gegaan en heb daar mijn vriend Ben geholpen met het maken van zijn Miami Horror album, welke nu eindelijk uit gaat komen. Toen ik terug kwam in Amerika heb ik eerst een korte VEGA tour gedaan, en daarna tourde ik als Neon Indian rond en ben ik vervolgens naar NY verhuisd. Dus om na al dat terug te komen in Austin en al die billboards te zien; het leek wel op een soort bizarre self-satisfying droom. SXSW was precies zoals ik had gedacht dat het zou zijn. Een soort zomerkamp voor bands, waar je iedereen die je on the road hebt ontmoet terugziet op één en dezelfde plaats.

IKRS: Ik las laatst een verhaal dat je een tijdje een stalker hebt gehad die ervan overtuigd was dat jij Andrew van Wyngarden van MGMT was.

Alan: Ja… ze smst me nog steeds. Het is echt heel eng. We speelden een show met Chromeo in Montreal, en ik had al een tijdje niets meer van haar gehoord. Dus ik dacht, ah, mooi, ze is mijn nummer kwijt. En ik bedoel, misschien toen ik Neon Indian nog anoniem probeerde te houden omdat ik niet wilde dat mensen dat project gingen beoordelen als een link hebbende met VEGA, misschien dat je toen jezelf kon vergissen in mijn identiteit. Maar nu is er zoveel pers omheen om te bewijzen dat ik Alan, en niet Andrew ben. Ik was in San Francisco, en ik krijg een smsje van een nummer dat ik niet ken, en een paar weken later is het weer hetzelfde nummer. En toen was ik dus in Montreal, en ik dacht, wie is dit? En toen was het weer, “Hi Andrew, ik ben het. Blah blah”. Soms denk ik, misschien moet ik haar op de lijst zetten zodat ze een show kan bijwonen zodat ze kan zien dat ik niet Andrew ben. Daarentegen, misschien ben ik hierdoor haar nu wel weg aan het houden van het echte MGMT. Misschien zullen ze mij daar ooit nog voor bedanken.

IKRS: Nog één laatste vraag: wat is het laatste album dat je hebt gekocht?

Alan: Toen ik in Kopenhagen was heb ik een hele stapel gekocht. Waaronder Evol van Sonic Youth. Ik heb nooit echt goed gitaar leren spelen – wat vrij duidelijk is lijkt mij – en de laatste keer dat ik echt regelmatig gitaar speelde was op de middelbare school tijdens die open mic nights. Iedereen had een akoestische gitaar op mijn middelbare school. Ik denk dat ik op mijn volgende album wil kijken of ik meer richting die hele sarcastische stijl van schrijven kan gaan, zoals op Eric’s Trip, of Daydream Nation, of ‘Living End’ van de Jesus and Mary Chain. Het is heel raar, het is een soort van sarcastisch narcisme. Het zorgt voor een hele aparte context. Ik heb ook een single gekocht van Alexander Robotnick, ik kan echt niets van hem vinden in Amerika. En ik heb een New Wave compilatie album gekocht. Ik ken geen enkele band die daarop staat, dus ik kijk ernaar uit om het te luisteren en om te kijken of het iets is.

Met dank aan Alan van Neon Indian, Linda Wijlaars, en This is Fake DIY, waar de Engelse versie van dit interview is geplaatst.

Nieuw album The Go! Team

The Go! Team, de Engelse band opgericht door Ian Parton en met Ninja als frond lady, zal op 31 januari een nieuw album uitbrengen. Dit album zal Rolling Blackouts heten en uitkomen via Memphis Industries. Het is het derde album van de band, dat debuteerde in 2004 met Thunder, Lightning, Strike. Dit keer heeft de band ook de nodige hulp gekregen van buitenaf. Zo zullen op het album mensen te horen zijn uit de bands Deerhoof en Best Coast, en ook een twintigkoppige blaassectie is van de partij.

Marzi DiMonti heeft jarenlang onderzoek gedaan naar de geschiedenis van de blackout, en hij schreef daar het baanbrekende boek “Blackouts Feeling Blue and the Yellow Journalism Behind It” over. In dat boek, met de geschiedenis van de blackout, analyses aangaande vescheidene blackouts, en essays aan de hand van theorieën van Kant, schrijft DiMonti het volgende in de kleine samenvatting van het boek aan het begin: “De eerste blackouts werden waargenomen in 1770. Dit, echter, in een beperkt aantal plaatsen, want op dat moment waren het stuiterende blackouts. Veel mensen ondervonden geen problemen van dit fenomeen, maar een klein gedeelte van de populatie sprak over een onevenredige last. Logisch, want het stuiterde, dus het vond telkens plaats in exact dezelfde plek, en steeds vaker (laat een bal van hoogte vallen, kijk hoe het stuitert, en u zult het patroon ontdekken). Dit verklaart ook de leegloop van enkele dorpen en de migratie naar de stad in de 19de eeuw. Immers, omdat het op steeds dezelfde plek gebeurde, gebeurde het in de stad niet.

Echter, een blackout is natuurlijk een malafide iets, want het probeert zoveel mogelijk mensen te irriteren. Dus de blackout was niet content met zijn succesratio, zeker na de migratie waardoor het aantal mensen dat ze daadwerkelijk irriteerden steeds kleiner werd. Bij de JCB (Jaarlijkse Conventie van Blackouts) werd vervolgens het balletje opgegooid om in plaats van te stuiteren, te rollen. Want, zo klonk de logica, dan bestrijk je meer ruimte, en irriteer je dus meer mensen. Het probleem is dat je hiervoor rond moet zijn, wat de mislukte aardappeloogst in Ierland in de 19de eeuw waarschijnlijk heeft veroorzaakt, want de blackouts moesten meer eten en dan moet je de dingen pakken voordat ze geoogst worden, anders eten de mensen ze op. Een bijkomend voordeel is dat je ze zo nog eens extra irriteert (oh hoe de blackouts lachten langs de kant van de weg terwijl de Ieren verhongerden!). Lange tijd stagneerde de ontwikkeling van de blackout toen het eenmaal aan het rollen was gezet, echter zijn er in de laatste jaren aanwijzingen gevonden dat de blackout niet meer rolt, maar dat de bond busjes heeft gekocht en dat ze telkens van plaats naar plaats worden gereden door daarvoor speciaal aangewezen chauffeurs. Men denkt dit te weten door de verhoging van de benzine declaraties in de boekhouding van de VB&B (Vakbond voor Blackouts & Bliksemschichten*)

*Alleen bliksemschichten die dichter dan een seconde bij de donder zitten mogen zich hierbij aansluiten, elke andere soort bliksemschicht wordt gezien als ineffectief en niet mens irriterend genoeg.

Album Goose vanaf vandaag te koop

De Belgische band Goose komt vandaag met hun tweede album. Dit zal gebeuren via het !K7 label met onder andere Circlesquare. Na lang beraadt heeft het de naam Synrise gekregen, naar wij aannemen een samenvoeging van Sunrise en Synthesizer. Het album ligt dus vanaf vandaag in de winkels, en is blijkbaar een fusie tussen jaren 90 trance en jaren 80 film soundtracks. De band zal de komende tijd genoeg in Nederland te bewonderen zijn. Het speelt op het deze week zijnde ADE, als voorprogramma van Underworld in de HMH, en op het STRP festival in Eindhoven.

De band wilde eigenlijk a la Mew een gedicht als titel, namelijk:

All the boys look nice
Kissing other guys
Being lighted by
An impeccable sunrise

Ik bedoel, drie homoniemen in één gedichtje, dat kan niet beter. Alleen deze titel kon niet gebruikt worden omdat het al de subtitel was voor een gay porn movie met de naam, Honey, the water shrunk it, but take off your shirt and see what happens. Waarop in de film tegenspeler Lewis zegt, nee, I’m never gonna give it to you (en deze zin wordt een aantal maal houterig herhaalt met op de achtergrond corny vioolmuziek, trouw aan de slechte dialogen die er nu eenmaal zijn in, ehrm, actiefilms), maar we weten allemaal hoe het uiteindelijk zal aflopen. Dus Goose dacht, nou ja, dan verwisselen we het woord “sunrise” met “synrise”, want het is voornamelijk met synths gemaakt, dus het is nog toepasselijk ook. Uiteindelijk dachten ze toch van, een gedicht, ehhh, misschien toch niet, en ze besloten alleen het er als laatste bijgekomen woord te houden. Oh hoe ironisch de edit fase toch is!

Nieuwe tracks van 07 t/m 13 okt

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘Difficult’ by Uffie (Azari & III remix)
I’m not the biggest fan of Uffie, I have to admit, though I know that she has quite the following. I like the drum/bongo/whatever bit that provides the funky rhythm. I guess that’s Azari & III’s doing. The rest I don’t find quite a impressive, but the funk keeps me going and would get me on the dance floor. The more club oriented sounds that are added to the funk I could’ve done without. Sometimes though, if only one part works, then it is all right. I mean, you can’t dance to everything anyway, so just pick the funk out of it and don’t care about the rest. After four minutes the synth line is rather fetching I must say, and after three minutes of those drums the renewed energy from that synth will keep you busy for the rest of this song’s six minute running time.
http://hypem.com/track/1229394/Uffie+-+Difficult+Azari+III+Remix+

‘You Can Count on Me’ by Panda Bear
I wonder if this is a mixture between Church music and experimental avant garde or something. It has that distorted, noisy feel, but it also has this chant feel as well. Add to that the constant message of You can count on me, and it definitely has a Church feel to it. Or at least for me. Now if this was about the demise of the Church (church chanting which is disrupted by noise and distortion and consistent chatter), then I would actually quite like it. As a matter of fact, someone should make that. I don’t think that this is the idea of Panda Bear though, and this short two minute song doesn’t really move me. I mean, I just rambled on about an idea that might be interesting for a song instead of rambling on about the song itself, a sure sign this is not my cup of tea really.
http://hypem.com/track/1234985/Panda+Bear+-+You+Can+Count+On+Me

‘Kisses’ by Kisses (Joe Goddard remix)
Joe Goddard, in case you are not sure about this, is the guy from Hot Chip. The question is, is this going to be a Hot Chip dancey affair or more like his solo stint that came out this year (which I haven’t listened to yet, so I’m not sure how and in how far it differs from Hot Chip). I like the subdued beginning, just this catchy rhythm. After a minute it gets a bit of slow guitar in there which is nice. When the vocals come in it kind of loses its flow in my opinion. It just doesn’t seem to fit all that much. And honey, “A couple of girls kissing me”, it’s kind of a trite line, isn’t it? I think that, as a whole song, as a unit, I’m not sure about this. I just don’t think that it’s very good. I do like the music by Goddard, just not with this song. So a shame he shot this bullet away on this target, really. Something else probably would’ve suited the song better. As it is now, I’m not sure how much I would listen to this.
http://hypem.com/track/1231843/Kisses+-+Kisses+Joe+Goddard+Remix+

‘It Was Never Meant To Be This Way’ by CFCF (Games remix)
It seems a bit like it are the CFCF weeks, no? Every week it seems we’ve got either a song or a remix by him. I don’t mind though, the more the merrier. On the new EP by him he seems to focus more on the natural, at least that’s the feel I’m getting. Not as dance floor oriented as his remixes, not as nocturnal as his album. Games does find a way to bring this one back to the dance floor a bit with a catchy beat. Some of the bits where multiple things cross each others path at once I find a bit muddled, a bit too much noise at the same time for my taste. Plus I don’t like that botched up thingy where they seemingly just put in gaps in the certain audio tracks. I always have to think of that part in Amadeus where the King says to Amadeus that his piece has “too many notes”. In that case it’s kind of ludicrous, but I do believe that, sometimes, it’s just a bit true. At least for my ears. Ears can only hear so many notes in an evening, obviously.
http://hypem.com/track/1235827/CFCF+-+It+Was+Never+Meant+to+Be+This+Way+Games+Remix+

‘The Piper’s Song’ by Gypsy & the Cat (Aeroplane remix)
He, I had never heard of them, but I do like the name Gypsy & the Cat. Just the emphasis on the cat, that it’s a part of it, nice bit of word play there. This is a remix by Aeroplane, and it is suitably Italo for it. I do like the happy vibe it brings to the party, and it is a fair enough song. With that said, there’s nothing that really jumps out. It’s a nice listen, and I don’t think many will take offense at it, and it’s something you might play at the office that ticks your box a bit and won’t tick other people off. Am I going to run over to my friend’s house (or, like, e-mail him) to get him to listen to this? Nah, not really. Fair enough happy tune though.
http://hypem.com/track/1230200/Gypsy+The+Cat+-+The+Piper+s+Song+Aeroplane+Remix+

‘Odessa’ by Caribou (Junior Boys remix)
Hey, it’s been a while since I’ve heard anything of Junior Boys. I thought they were taking a break after that last album, but they are back with a remix for the track ‘Odessa’ by Caribou . ‘Odessa’ is, from what I can recall, one of the less experimental songs of the album, which means it was one of the ones I like best because I do like my songs a bit smooth. Junior Boys killed that part, and they made it more experimental. So if you thought, aww shucks, Caribou went too mainstream or they comprised their innovational desires on this song too much, this remix might actually be better for you. For me, it’s the opposite really. I think Junior Boys did a good job at what they wanted to do. So it kind of depends on if you share their vision or not whether you think this remix makes ‘Odessa’ a good/even better listen.
http://hypem.com/track/1232402/Caribou+-+Odessa+Junior+Boys+Remix+

Crazy Zany Radio Sunday - 'Climbing Walls' by Strange Talk

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘Climbing Walls’ by Strange Talk (listen here)
Average grade: 6.5

Anna: I did not want to like this slice of synth pop because of its extreme resemblance to the other Australian bands of the same school - I got my lady pants on today, so I won't name names. However... it's hard not to tap a finger, a toe, or an eyelash to it. I can picture it pulsating through club speakers and getting oceans of crowds all hot and bothered (OK, that was an exaggerated exaggeration).
6/10

Craig: Disco's not a bad thing, necessarily. I can't really differentiate this from all the other bands with this sound, but I'd very much rather hit the dance floor to this track than all the other pop garbage that's getting play now.
6/10

Ilse: Another one of those track that define words such as 'nice', 'not bad' and 'fun': the rather vague words in the English language that have no clear meaning or specificity.
5.8/10

Linda: What a Whitest Boy Alive-esque intro! That's something to get excited about! And the rest of the song doesn't let me down either. Kudos for the excellent use of both handclaps and 'oohs'.
7.8/10

Stef: This sounds very Phoenix-esque to me. I’m not the biggest fan of Phoenix (I mean, there are some HUGE fans out there, and I’m not in the upper echelon by quite a stretch), but they do make some catchy music. That’s just what this is as well, a slice of catchy music I’ll happily listen to whenever I want something cheery.
7/10

The Human League bereidt nieuw album voor

De oude rotten van The Human League gaan een nieuw album uitbrengen. Dit album zal Credo gaan heten, en het zal uitkomen via Wall of Sound. Volgend jaar komt Credo uit, en het is het eerste album van de synth band sinds 2001. Als voorproefje zal de band aan het einde van dit jaar nog gaan rondtouren.

Eén van de nummers heet ‘Night People’, en zo zal ook deze aankomende tour heten. Een ode aan de illustere nachtmensen, die je misschien niet goed kent, maar goed, ze leefden dan ook alleen ’s nachts. Het waren niet altijd nachtmensen daarentegen, oh nee, ooit waren het Engelen uit de hel, maar daar werden ze na verraad bij de kraag gepakt, er bruut uitgegooid, en toen de lift eenmaal hierboven aankwam (na stops op Men’s underwear, women’s coats, and hats in different sorts and sizes) kwamen ze op aarde en was het nacht. En ze zagen dit, en onwetend over de dagcyclus (want in de hel heb je niet echt een cyclus, alleen heter en heetst, maar de lichtsterkte blijft hetzelfde) dachten zij, okay, hier moeten wij dus in leven. En zo pasten zij zich aan niet aan de aarde, maar aan de nacht voornamelijk. Wat in eerste instantie nog een probleem vormde want waar haal je in de nacht je eten vandaan, een praktisch probleem gelukkig opgelost door de take-out Chinees on the corner of 42nd and Main.

Janelle Monae opent voor Prince in Amerika

So yeah, if you saw her in de kleine zaal van Paradiso of als je dichtbij stond op het voor dat weekend symposium terrein van de gebouwen bij het Westerpark, you’re in luck, because honey she’s gonna blow up. Prince heeft een tour door Amerika aangekondigd, en voor hem zal Janelle Monae openen. De artieste, die dit jaar het album The ArchAndroid uitbracht, heeft met haar mix van allerlei stijlen en kunstzinnige bagage dus ook de kleine master of funk weten te overtuigen (of het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij een voorprogramma eiste dat fysiek gezien niet groter zou zijn dan hij). Dus mocht je nog twijfelen over het kaartje in de Melkweg Max, doen, want veel kleiner zullen de zalen niet worden.

Monae zet daarmee dus opnieuw een stap in haar carrière. Vorig jaar gooide ze “in the scene” al hoge ogen met haar The Chase EP met de nummers ‘Many Moons’ en ‘Sincerely Jane’. Dit jaar deed ze daar nog een schepje bovenop met haar album. Ongetwijfeld ook meewerkend waren haar live shows, die een mix zijn tussen old fashioned Jazz Cab Calloway shows en het theater van of Montreal (hoewel in minder grote vorm en wat fancier, minder extravagant). Natuurlijk werkt het ook mee als je mensen als P. Diddy achter je hebt staan.

Hercules and Love Affair album uit eind januari

Op 31 januari van het komende jaar zal de band Hercules and Love Affair zijn tweede album uitbrengen. Zonder vocalist Antony Hegarty ditmaal, maar wel met nieuwelingen Aerea Negrot, Shaun Wright, en op één nummer zal Kele van Bloc Party zijn stemgeluid laten horen. Het album gaat Blue Songs heten en kent tien tracks, en het zal in de UK uitgebracht worden door het label Moshi Moshi. Volgende week speelt de band in Trouw als onderdeel van ADE.

Eén van de nummers heet ‘Answers Come in Dreams’, en dat klopt, maar het is altijd zo ingewikkeld he? Want het heeft altijd de vorm van één of andere surrealistische metafoor die we niet begrijpen, en zelfs al komt het in duidelijke taal, dan hebben die woorden vaak haren of hoedjes en grimassen ze. In 1902, om dit tegen te gaan, bracht Leon DiFari een decoderring uit. Daarin gaf je aan wat je droom was, en de decoder ring die gaf je vervolgens de betekenis hiervan! Dit leek een gouden vondst, alleen de ring deed eventjes over het decoderen, en dan had je ‘m om en kon iedereen zien wat je had gedroomd! Een beetje erg persoonlijk is dat sowieso al, maar daarbij konden die mensen vervolgens jouw droom in hun decoderring zetten en dan wisten ze gelijk het antwoord, en als ze een beetje naar Jeopardy hadden gekeken, ook de juiste vraag erbij. En zo worden je geheimen wel snel ontrafeld natuurlijk. Het ergste geval was dat van Maurier du Dauphine, die had gedroomd dat olifanten op stelten door een woestijn liepen met daarop gezeten allerlei mensen van, letterlijk, hoge afkomst. Zoals je snapt, nadat dit gedecodeerd was moest ze verhuizen. Er is zelfs een schilderij van gemaakt, zo ingrijpend was het.

Toro Y Moi gaat dansmuziek maken onder nieuwe naam

Chaz Bundick, bekend van zijn album Causers of This onder de naam Toro Y Moi, zal een single uitbrengen onder een nieuwe naam. De naam is Les Sins, en de single zal twee nummers kennen die meer gericht zijn op de dansvloer. Toro Y Moi was meer electro dream-pop achtig (if you want to label it…), dus vandaar de andere naam, zodat men weet wat te verwachten en niet denkt het een te krijgen, maar iets anders hoort.

De single kent dus twee nummers, namelijk ‘Lina’ en ‘Youth Club’. Maar beide zijn getrokken uit dezelfde ervaring, want er werd ooit een Youth Club georganiseerd waar een meisje genaamd Lina aan meedeed. Wat ze precies gedaan heeft, nou ja, laten we dat maar in het midden laten, maar laat ik het zo zeggen, ook de bandnaam heeft er iets mee te maken. Verder zeg ik niets hoor, het is geen pulp magazine hier! Tsk. Oh je zou het wel willen he, de nitty gritty, alle gore, intricate details. Want het voelt goed niet waar? Om te weten dat andere mensen donkerdere gedachten hebben, dat andere mensen niet de controle hebben om zich in te houden en zich eraan overgeven en vervolgens in een neerwaartse spiraal terecht komen. Jij kan het niet doen, jij mag het niet doen, maar het is goed om te weten dat de mensen die het doen de teloorgang tegemoet gaan he? Daarom wil je het hele verhaal horen, dat je toch een beetje de sensatie van ongebreideld genot mag proeven zonder dat jij daarvoor moet boeten. Maar ik ga je die satisfaction niet geven, hoor je me! Ik doe het niet!

Crazy Zany Radio Sunday - 'Never Pay for the Farm' by Gang of Four

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track of the week: ‘Never Pay for the Farm’ by Gang of Four (listen here)
Average grade: 5.3

Linda: The lyrics seem a bit Kaiser Chiefs-level with slightly more credibility due to the fact that they once were deemed to be able to write proper songs. And if I may ask: what is this song about? Does it support vegetarianism? Is it a response to a petting zoo asking an entrance fee? Is it a protest against the unfair distribution of EU money towards our own farmers versus those in third world countries? (I'd love it to be the petting zoo) Nevertheless, it's not going to be a come back I'll be waiting for.
5.4/10

Ilse: It certainly sounds like they still got it, that same edge they had back in in the late 70s. So, you could say that for the hardcore fans Christmas came early this year. For me however it's as exciting as getting one of these hideous jumpers your grandmother makes herself during that time of year; because even though I do consider 'Entertainment!' a record every one should own and put on every now and then, I can't be bothered when it comes to them making a new album.
6.5/10

Anna: They're back! The crackling guitar dryness and the biting rhythm are back! This works like a tingling appetiser, and here's hoping that the rest of the album will feel our music bellies.
Dance, Franz, dance.
6.5/10

Craig: Old rock&rollers usually do it well, technically speaking, because they were among the front runners of a particular sound. They've earned respect and credibility in popular music history, but this also means a greater risk of relying on convention which I think Gang of Four do here. I'm not feeling the original band's passion on this, their third time reunited.
4/10

Stef: From hook laden to hook ridden in thirty years.
4/10

Deerhoof vs. Evil

Volgend jaar zal er een nieuw album van Deerhoof uitkomen. In Amerika zal dit gebeuren via het label Polyvinyl, wat het debuut betekent van de band bij dit label. In Europa wordt de release verzorgd door ATP. Dit zal gebeuren op respectievelijk 25 en 24 januari. Het album zal Deerhoof vs. Evil gaan heten. Naast de gewone cd release zal het album ook in roos vinyl opduiken, dit in een gelimiteerde oplage van 2000 stuks.

Het album heet dus Deerhoof vs. Evil, en het opnemen tegen het kwaad is nog best moeilijk hoor. Immers, wat doet het, en hoe ziet het eruit? Het is al zo moeilijk te herkennen, en kwaad heeft de neiging altijd in een andere hoedanigheid op te doemen, hoewel vrijwel altijd met een hoedje en een paraplu. Ik wacht nog steeds op het moment dat -- zoals in bijvoorbeeld een Murder Mystery Weekend -- dat op een gegeven moment alles wordt stop gezet en iemand zegt, Hey, ik was het kwaad, ik vermoordde de mensen, laten we nu gezellig met z’n allen aan tafel gaan. Dat iedereen vervolgens lacht, elkaar op de schouders klopt, en zegt, Goed gedaan, dat je zo kwaadaardig kon zijn!, en dat iedereen vervolgens vrolijk verder kan gaan met leven zonder kwaad. Het was allemaal maar een grap, het was niet echt, dat zouden we nooit doen. Dat iedereen op je afkomt en je feliciteert, dat je het hebt uitgehouden, met het kwaad altijd zo dichtbij.

Win een nummer over jou! Door Belle and Sebastian! (En nee, niet via deze blog! Like… duh)

Belle and Sebastian have a new album out, en om dat te vieren (plus om het downloaden tegen te gaan I assume) heeft de band een wedstrijd bedacht. Alleen voor mensen uit Amerika overigens, maar goed, dat is nu eenmaal de grootste markt. But I like the idea. Wat ze doen is, koop je een album, dan krijg je er een code bij. Dan kan je naar hun website, voer je de code in, en dan schrijf je driehonderd worden (which is not many people! In case any of my students are reading this) over “love, in any sense of the word”. Win je, dan zal ere en nummer over jou geschreven worden.

Ik zal hier niet mijn driehonderd woorden plaatsen die ik zou hebben geschreven mocht ik in de VS hebben gewoond (And it would be funny, because love is hilarious, and it doesn’t have any meaning at all! Or umpteen, depending how you look at it. Thing is, liefde, het is een abstract begrip, en als iemand het zegt betekent het niet eens zo vaak affectie dan wel iets veel meer gecompliceerds). Het mooiste van deze wedstrijd is, zanger Stuart Murdoch zal naar je toe vliegen mocht je winnen om een middag met je door te brengen, en ik neem aan dat op basis van die middag er een nummer geschreven zal worden. Wat twee vragen oproept, ten eerste, wat als je nou echt niets te bespreken hebt met de goede man en it’s just, Nice one, geezer, and then that’s as far as the conversation will go.

Ten tweede, wat als nou de meest saaie tuthola ooit die prijs wint? Dat je daar aankomt als Stuart Murdoch en je al na vijf minuten denkt, oi, nou, wie had dit ooit kunnen bedenken? Dan voel je jezelf toch ook niet goed als je een positief nummer moet schrijven. Of als je als Murdoch zijnde uit het vliegtuig stapt, en die persoon opent met zoiets van “there are just too many squirrels here. Too many squirrels. Too many squirrels I tell ya, I’m gonna shoot them. I’m gonna shoot them. Too many squirrels, yeah yeah, too many.” Zou Murdoch dan de presence of mind hebben om te zeggen, sorry, er is een fout gemaakt, je bent tweede geworden, ik dacht ik kom het persoonlijk melden, en tot ziens. En dan weer terug instappen. Niet dat het vliegtuig ergens heen zou kunnen, ik bedoel, het ding is net geland en moet waarschijnlijk tanken of zo, dus dan zou die persoon nog uren kunnen kijken naar een zittende Stuart Murdoch in een stilstaand vliegtuig. How’s that for spending an afternoon?

Nieuwe tracks van 30 sept t/m 06 okt

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘Synchronize’ by Discodeine feat. Jarvis Cocker
I often like the output of Pilooski, one part of Discodeine, not to mention that remix he did for the Jarvis song ‘You’re In My Eyes’ off of the latter’s most recent album. So I guess that’s the link between Discodeine and Jarvis, and that the Britpop deity for that reason is singing on the song. Don’t be misled though, because even though Nineties Pulp wasn’t, in the strictest sense, a band to dance to, people familiar with their Separations album know that Jarvis always had some sort of link to House music, even if it was only to condemn the culture in the classic ‘E’s and Wizz’ on Different Class. Anyway, back to Discodeine, who have crafted a deliciously catchy song to dance to. I could’ve done without that sound effect when Jarvis sings that the wristwatch “falls to the ground” in which the vocals “fall” as well. In the beginning I thought that to be the most annoying thing ever, but now I’ve warmed up to it a bit. Just a lovely, lovely song, and I’m a sucker for Jarvis anyhow. But I do think the song itself is fun though. A sort of House with a softer sensibility.
http://hypem.com/track/1229062/Discodeine+-+Synchronize+Ft+Jarvis+Cocker

‘Before and After Light’ by CFCF
What can I say, the man intrigues me to no end. I love his remixes, I can just cuddle those endlessly. I now think the debut album is a proper night-time-is-the-right-time album that I love to put on when going to bed, and now he comes with this again! Totally different yet again, because this is neither disco nor nocturnal. It’s, well, more nature I suppose. Sort of a mix between Fever Ray and Jonsi sans vocals. Very atmospheric though. I’m not sure if I like him hopping around or whether I actually would love to see him actually flesh out and perfect a particular sound. I guess the times are different, I guess the modern era is defined by having so many options that you tend to not know which path to take, and then you decide to try them all a bit. And I’m not talking only about music here! This guy, though, he’s got the talent to match it, so even if he hasn’t been honing this kind of sound for years and years, it still sounds terribly intriguing to at least my ears.
http://hypem.com/track/1228621/CFCF+-+Before+and+After+Light

‘I Look To You’ by Miami Horror (Memory Tapes Version)
I just absolutely love Memory Tapes and the man behind it. I like it when the outsider wins, and especially if he wins with reason, because that album was one of the best things that came out last year. First part of this remix had me a bit shocked though, because the beat was rather kind of hard. After that he kind of lets it go, but still I find that this version is less dreamy and more – I don’t know – less sensible, I suppose. Some of the parts are absolutely fantastic, and in other parts I’m just glad the album didn’t really sound that way. I really thought he was coming with a new album this year though, I thought I remember him saying that, so curious to see if this is a new direction or whether he just thought it fitted this particular song and that his own new output is a tad different. In the mean time I don’t think this is the best thing he’s ever done, but even the Marx Brothers have had a few clunkers in their days, no?
http://hypem.com/track/1226313/Miami+Horror+-+I+Look+To+You+Memory+Tapes+Version+

‘Any Which Way’ by Scissor Sisters (Tensnake remix)
Now here’s something I didn’t think would be on the slate any time soon. Tensnake doing a Scissor Sisters remix, curious to see how that turns out. Because that should be, if done in such a way I would like it, a mixture of glam and house. Not sure how much of the glam Tensnake kept in there except for the occasional high pitched vocals though, but the (piano) house is represented for sure. Just after the halfway mark the first actual words of Jake Shears can be heard as the music is toned down a tad, but like every good club track soon it is turned up to make everyone dance even harder. It’s a nice enough tune, but it’s more Tensnake than it is Scissor Sisters, and what I was actually kind of hoping to see is how a marriage between the two would sound. However, the glam has been annihilated, and now it’s just a Tensnake song really. Nothing to sneeze at, naturally, it’s a good band. However, I don’t think it’s anything out of the ordinary, and if you have made the decision to remix a band like this, you might as well do something extravagant with it.
http://hypem.com/track/1223601/Scissor+Sisters+-+Any+Which+Way+Tensnake+Remix+

‘Heart is Strange’ by School of Seven Bells (Active Child remix)
Oh, this is beautiful, I have to admit. Beautifully dreamy. I like that the drums are slightly hypnotic, and the other sounds just seem to float over a little lake like fluorescent pixies. Oh how a young Keats is hiding in me. No, but seriously, it’s just a lovely, dreamy song. I’ve heard the LP by School of Seven Bells, but I think I would’ve remembered it if something like this would’ve been on it. I think Active Child really made something special, something beautiful out of this. The thing you want to soundtrack that Woody Allenesque stroll around NY at night with. Granted, I could’ve lived without the second part, which sounds more like the androids having landed during that stroll, but even that is atmospheric enough that I give it a pass.
http://hypem.com/track/1228482/School+Of+Seven+Bells+-+Heart+Is+Strange+Active+Child+Remix+

‘La Musique’ by Yelle (Lorenz Rhode remix)
Yeah, this pretty much ticks all the boxes of my annoyance list. Well, not really, it’s not the worst thing ever or anything. However, the music is kind of brusque, and it has that kind of non-singing thing like M.I.A. or something that I’m always firmly against. Plus, I do think it has a kind of mechanical quality in it, so I think they did a bit of editing on the voice. Not always a minus, this time it is. Just not my thing, and also, I just can’t imagine me dancing to this. A scene of which I’m no part of and don’t want to be, really.
http://hypem.com/track/1229382/Yelle+-+La+Musique+Lorenz+Rhode+Remix+

of Montreal zet met tweede gedeelte concert Melkweg in vuur en vlam

Live verslag: of Montreal in de Melkweg (2010)

Indrukwekkend is het begin zeker. De vis die groot op de LP prijkt – dat beest met al die wapens, have another look and you’ll see what I mean – komt op. Niet met een heel arsenaal aan af te vuren objecten, maar met twee mega geweren, twee mechanische poten, en een vissenkop. Oh ja, for if you hadn’t realisted it yet, this is of Montreal, and this is what they do. Theatraal to the bone. The muzikanten hebben allemaal wit opgemaakte gezichten, wat een beetje de look is voor deze False Priest tour. Kevin Barnes daarentegen is niet in het wit, maar heeft een soort van rok aan waarvan de achterkant ontbreekt. Er is geen tijd voor traditionalisme in het universum van de Amerikaanse indie-rockers. De titel alleen al, alsof ze willen zeggen, religie in deze hoedanigheid en hoe “wij” het vertalen heeft zijn tijd gehad, lets redefine our boundaries.

Dat doet Kevin Barnes dan ook. Hij is continue bezig met het herdefiniëren van traditionele opvattingen. “We can do it softcore if you want, but you should know that I go both ways”, zoals hij zingt op het vorig jaar uitgekomen album Skeletal Lamping, gaat in tegen het traditionalisme van seksualiteit. Een referentie naar Annie Hall is genoeg om het herdefiniëren van de vrouw aan te geven. Immers, in de film an sich vindt er een transformatie plaats van de vrouw dependable op haar man naar een zelfstandige, moderne vrouw. Not to mention de manier waarop Diane Keaton zich kleedde, met stropdas en een soort van broekpak.

In het nummer ‘Our Riotous Defects’ wordt de originele definitie in één nummer omgezet naar een naar ervaring aangepast imago. Er werd gedacht dat het meisje een godheid zelve was, maar oh nee, she was just a crazy girl. En dan heb je ook nog een nummer (A Sentence of Sorts in Kongsvinger) waarin het personage zelf geherdefinieerd moet worden omdat hij kwaadaardig jegens zijn maker is gebleken. Van allerlei dingen wordt dus de originele betekenis onder de loep genomen en geherdefinieerd, Ondertussen heeft Kevin Barnes op het podium een gewaad aangetrokken met een soort imker op zijn hoofd met een strop eromheen. No worries voor de groupies, want tijdens de Michael Jackson medley staat hij er louter in zijn boxershort.

Van A naar B gaan lukt bij dit optreden sowieso niet zonder een paar hervormingen, want het geluid is in het begin niet om aan te horen. De stem van Barnes valt bij tijd en wijle compleet weg. Je ziet Barnes dan ook geïrriteerd aan zijn oortje friemelen omdat wat hij hoort waarschijnlijk niet veel zal verschillen van wat de zaal inkomt. Gelukkig wordt ook dit gerectificeerd, en aan het einde wordt het geluid optimaal verzorgd. Misschien te laat voor een gros van de nummers van het nieuwe album False Priest, maar het aan het einde goed vertegenwoordigde Hissing Fauna, Are You The Destroyer? is daar zeer gebaat bij. Zo komt richting het einde onder andere ‘Suffer For Fashion’ langs met nog wat andere Hissing Fauna vriendjes, en die zorgen voor een optimaal feestje. Het publiek gaat uit zijn dak, en Barnes en consorten op het podium ook. Van het dodgy begin is niets meer te bekennen, en dit gedeelte van het concert is er eentje om lang aan terug te denken.

Nu had dit bekroond kunnen worden met een versie van een ander Hissing Fauuna nummer, maar helaas blijft ‘The Past is a Grotesque Animal’ achter in Londen en krijgt de Melkweg een medley van Michael Jackson nummers. Wat mij betreft hadden het ook de Bowie covers van de vorige keer mogen zijn, want hoewel een aardigheidje had de band met het einde van de reguliere set zoveel momentum opgebouwd dat het een meer koelbloedige finish had verdiend dan een enigszins rommelige ode aan Jackson. Daarbij vraag ik mij af of daar echt de kracht van deze band ligt.

Niet dat het de pret mag drukken, want zeker het laatste gedeelte van het concert is weergaloos. Hoewel de “singles” van het nieuwe album zeer in het begin zijn gezet wordt aan het einde het catchy ‘Famine Affair’ uit de kast getrokken. Deze wordt omringd door alle kaskrakers van Hissing Fauna zoals ‘She’s a Rejector’ en ‘Suffer for Fashion’. Dit alles natuurlijk terwijl Barnes een goede show weggeeft met achter hem de theaterstukjes van de mensen in kostuums. Soms gaan ze ook de interactie aan met Barnes. Om de carré waar de toneelstukjes plaatsvinden staat de band opgesteld, en helemaal achterin staat een scherm waarop hetgeen wat op het podium gebeurt geprojecteerd wordt. Zo gebeurt er veel, maar hoef je ook niets te missen. That is, als je naar het podium kijkt, want hoewel er van alles gebeurt en Barnes een charismatische frontman al van zichzelf is, is het soms moeilijk om niet gewoon een feestje te bouwen met de mensen om je heen. Because honey, the tunes are just that good.