Als ik in Amsterdam had gewoond dan was ik waarschijnlijk nu nog aan het feesten, en mijn bed zou onbeslapen zijn geweest zeker op de vrijdag. Trouw had onder andere Hercules and Love Affair op het programma staan, gevolgd door Tensnake, wat helaas af moest zeggen. Niet getreurd, want in Club Up kon je verder gaan met onder andere een DJ set van Jacques Renault, a personal favorite of mine. Echter, niet in Amsterdam wonend is het wel een hele beproeving om door heel Amsterdam te reizen in de kou van 22 oktober om vervolgens in de vroege ochtend een bed op te zoeken en om daarna zodanig uitgerust te zijn om er een effectief weekend van te maken. Not going to happen. De show van Hercules and Love Affair meepakken is daarentegen zeker mogelijk, and honey, een show is het zeker.Andy Butler is de main man achter de band, en hij wist Antony Hegarty over te halen om op zijn debuutalbum te zingen. Dit album kwam uit in 2008, lang nadat Antony zelf met zijn band was overladen door een prijzenregen voor zijn album I Am A Bird Now. Dat Hegarty wilde meewerken is van één kant logisch, want Hercules and Love Affair komt uit dezelfde underground NY scene als Hegarty, eentje geleid door vrijheid van seksualiteit, en vooral ook de vervaging van seksualiteit en gender. Thema’s present in het werk van Antony zelf, alleen Hegarty brengt het in understated fashion achter een piano. Butler doet het omgekeerde, en hij pakt de House sentimenten van de jaren 80/90 en de Disco vibe van de jaren 70 om deze vrijheid van persoon te vieren. Vorig jaar deed hij dat live met Kim Ann Foxman en Nomi Ruiz. Die laatste is vertrokken, en daarvoor in de plaats gekomen zijn Sean Wright en Aerea Negrot.
Now, let’s paint a picture here. Andy Butler ziet er in zijn white tanktop misschien mannelijk uit, maar als hij vertelt over zijn nieuwe bandleden, zijn nieuwe album, en zijn nieuwe appartement is er toch een zekere dictie in zijn stem die homoseksualiteit verraadt. Not to mention dat hij steevast zijn zangers/zangeressen aanspreekt als “she”. Sean Wright is een grote, donkere man met een soort zwart leren legging, en met dezelfde stof is ook een langwerpig hoofddeksel gemaakt. Aerea Negrot heeft een glitterjasje aan en verder vooral lange panty’s to show off the legs. En I must admit, they look fab, vooral omdat Aerea er alle mogelijke dingen mee kan doen. Kim Ann Foxman, staat bij de twee nieuwelingen in een soort van clownsachtige jump suit met het voor haar inmiddels typerende haar. Foxman doet de butterfly, Negrot zwiept een been met ballet-like lenigheid de lucht in, en Wright die voguet zich er op los. Dit alles met de grootst mogelijke smile, because they are having fun!
Fun is het toverwoord in dit optreden. Fun en lekker doen wat jij wilt. De band begint met het nummer ‘True False / Fake Real’ van het debuutalbum, maar ze gooien er ook heel veel nieuwe nummers in. Nummers die mij meer House aandoen dan de oudere nummers, maar misschien daarom nog wel meer dansbaar zijn dan ooit. Wat goed is, want daarom is ook iedereen gekomen, en Trouw gaat met de voetjes van de vloer op de opzwepende klanken van de band. Wat helpt is het aanstekelijke enthousiasme van de mensen op het podium, die het gewoon met elkaar al naar hun zin hebben. Aerea Negrot is echt een aanwinst. Negrot heeft charisma, trekt de aandacht naar haar toe zonder te provoceren, en heeft een stem waarmee alles kan. Maar dan ook echt alles. Van indrukwekkende uithalen tot Haunted Mansion achtig gelach; alles zit in het repertoire. Waaronder de Nederlandse taal, die de in Berlijn wonende Negrot haast zonder accent meester is, naar verluidt als resultaat van een woonperiode in Nederland.
Naast de nieuwe nummers, die zeer positief klinken en die het nieuwe album waarschijnlijk in een meer House richting gaan duwen, komen ook de nummers langs waarmee de band in 2008 furore maakte. ‘Blind’ wordt met een groot gejuich onthaald, en aan het einde van de show komt ‘You Belong’ ook nog langs. Eén van de hoogtepunten wat mij betreft is ook ‘I Can’t Wait’, een nummer dat op de door Andy Butler uitgebrachte Sidetracked compilatie stond dit jaar. Naast de fun en het dansen is dat ook een thema in deze show: acceptatie en jezelf zijn en kunnen zijn. Tijdens ‘You Belong’ wordt door Wright enkele malen “you belong” herhaalt, waardoor het naast de context betekenis ook een andere betekenis krijgt, namelijk eentje van, jij hoort hier, en laat niemand jou iets anders vertellen. Immers, No One Belongs Here More Than You. Dat zingt de band niet alleen, maar dat draagt het ook uit. Naast dat ze onmetelijk veel plezier erin hebben.
Een show is het, en eentje waarin veel gelachen en gedanst wordt. Soms is het camp, en altijd is het gay, en als je daar niet van gediend bent dan obviously ben je niet op het juiste adres. De band, als geen ander, weet echter die oude House vibe over te brengen. Niet alleen door muziek te maken die insanely dansbaar is (en dat is het), maar ook omdat het voor anderhalf uur their house is. En in their house, you may be black, you may be white, and you may be Jew, or gentile. But this is their house. Our house. And it doesn’t matter in our house. Want iedereen is welkom, en dat wordt door iedereen kris kras door elkaar gevierd in een optreden/show die vermakelijk is voor hetgeen wat er op het podium gebeurt, die vermakelijk is door de goede en opzwepende muziek, en die vermakelijk is omdat iedereen inclusief de artiesten het zichtbaar naar hun zin hebben. En als Negrot nog een keer de stem vervormd en uitdagend door diens glimmende oogjes kijkt terwijl naast haar aan de ene zijde Foxman lacht en aan de andere zijde Wright weer een pose aanneemt, werkt het publiek zich nog één keer in het zweet tijdens het laatste nummer, een glorieus debuut aan old school House. Passend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten