IKRS: Ik las op je twitter dat Jim Jarmusch je studio is binnengelopen toen je aan het opnemen was.Alan: Oh ja, echt wel! Zeker. Het zuigt eigenlijk een beetje, wat ik had een foto genomen op mijn iPhone, maar die ben ik nu kwijt. Oh waar was dat ook alweer? We waren in Kopenhagen. Na de show zei hij ook nog zo van, “hey, you should keep making films”. Het was een heel surrealistisch moment, dat iemand waardoor ik beïnvloed ben allerlei dingen zei, en dat op zo’n manier dat het klonk als iets wat hoort bij een zeer peer-oriented community. Wat een reden is dat ik me ben gaan bezig houden met de kunsten, om in conclaaf te gaan met andere mensen en eigenlijk een soort samenwerking te hebben met mensen simpelweg door met die mensen samen te zijn.
IKRS: Eigenlijk was VEGA je speerpunt. Wat vind je ervan dat nu Neon Indian eigenlijk meer bekendheid heeft en VEGA meer op de achtergrond is geraakt?
Alan: Het is raar hoe dat gebeurd is. Ik maakte een nummer over een droom die ik heb gehad waarin ik acid nam met Alicia. Ik probeerde dat nummer vervolgens te herschrijven op zo’n manier dat het bijna een VEGA nummer werd. Maar telkens als ik het nummer probeerde op te schonen… alle emotie verdween gewoon. Ik denk dat dit de vlam in de pan was die ervoor zorgde dat ik meer nummers wilde schrijven die zo klonken. Kort daarna schreef ik ‘6669’, en de dag erna ‘Local Joke’, en de dag daarna kwam ‘Deadbeat Summer’ in me op. Het werd een soort rollende sneeuwbal waar ik al die dingen in kwijt kon die ik niet in de context van VEGA kon passen.
Dat het zo’n toeval was hoe het begon is wel raar, zeker nu school weer overal is begonnen waardoor ik soms het gevoel heb van, wat als ik nu het laatste jaar van mijn studie in zou gaan? Dan zou ik nu al die boeken aan het kopen zijn en weer dezelfde mensen uit al die plaatselijke barretjes zien rollen. Het is raar, alsof ik in een parallel leven ben gerold. Ik was zeer into film, en dat ben ik nog steeds, maar muziek is een heel interessant medium waar ik al die ideeën in kwijt kan. Misschien dat het helpt om op een zeker moment terug te keren naar film. Maar misschien niet binnenkort, want ik ben nu gegrepen door het hele proces van Neon Indian en VEGA.
IKRS: Eerder dit jaar gaf je een optreden op het SXSW festival, en ik las dat jouw gezicht op gigantische billboards stond daar.
Alan: Dat was onderdeel van de Green Label Sound single… Weet je wat eigenlijk grappig is, ik heb dus een jaar in Austin gewoond, en ik werd eigenlijk afgestoten door die plaats omdat ik geen vervoer had. Het enige wat ik deed was naar mijn lessen gaan. De eerste zes tot acht maanden had ik eigenlijk niemand om mij heen. Ik had wel vrienden daar, maar het was een situatie waar iedereen al een beetje zijn eigen ding had, en dan voel je jezelf een beetje als het vijfde wiel. Als je uit gaat ben je meer een soort van kennis. Het is raar omdat, ware het niet voor die omstandigheden, dan was ik waarschijnlijk niet zo “gek” geweest om zoiets als Neon Indian te proberen. Het was grappig om in die positie te zijn en om dan het album te maken en gewoon te verdwijnen daarna, want daarna ging ik meteen weg.
Ik ben toen naar Australië gegaan en heb daar mijn vriend Ben geholpen met het maken van zijn Miami Horror album, welke nu eindelijk uit gaat komen. Toen ik terug kwam in Amerika heb ik eerst een korte VEGA tour gedaan, en daarna tourde ik als Neon Indian rond en ben ik vervolgens naar NY verhuisd. Dus om na al dat terug te komen in Austin en al die billboards te zien; het leek wel op een soort bizarre self-satisfying droom. SXSW was precies zoals ik had gedacht dat het zou zijn. Een soort zomerkamp voor bands, waar je iedereen die je on the road hebt ontmoet terugziet op één en dezelfde plaats.IKRS: Ik las laatst een verhaal dat je een tijdje een stalker hebt gehad die ervan overtuigd was dat jij Andrew van Wyngarden van MGMT was.
Alan: Ja… ze smst me nog steeds. Het is echt heel eng. We speelden een show met Chromeo in Montreal, en ik had al een tijdje niets meer van haar gehoord. Dus ik dacht, ah, mooi, ze is mijn nummer kwijt. En ik bedoel, misschien toen ik Neon Indian nog anoniem probeerde te houden omdat ik niet wilde dat mensen dat project gingen beoordelen als een link hebbende met VEGA, misschien dat je toen jezelf kon vergissen in mijn identiteit. Maar nu is er zoveel pers omheen om te bewijzen dat ik Alan, en niet Andrew ben. Ik was in San Francisco, en ik krijg een smsje van een nummer dat ik niet ken, en een paar weken later is het weer hetzelfde nummer. En toen was ik dus in Montreal, en ik dacht, wie is dit? En toen was het weer, “Hi Andrew, ik ben het. Blah blah”. Soms denk ik, misschien moet ik haar op de lijst zetten zodat ze een show kan bijwonen zodat ze kan zien dat ik niet Andrew ben. Daarentegen, misschien ben ik hierdoor haar nu wel weg aan het houden van het echte MGMT. Misschien zullen ze mij daar ooit nog voor bedanken.
IKRS: Nog één laatste vraag: wat is het laatste album dat je hebt gekocht?
Alan: Toen ik in Kopenhagen was heb ik een hele stapel gekocht. Waaronder Evol van Sonic Youth. Ik heb nooit echt goed gitaar leren spelen – wat vrij duidelijk is lijkt mij – en de laatste keer dat ik echt regelmatig gitaar speelde was op de middelbare school tijdens die open mic nights. Iedereen had een akoestische gitaar op mijn middelbare school. Ik denk dat ik op mijn volgende album wil kijken of ik meer richting die hele sarcastische stijl van schrijven kan gaan, zoals op Eric’s Trip, of Daydream Nation, of ‘Living End’ van de Jesus and Mary Chain. Het is heel raar, het is een soort van sarcastisch narcisme. Het zorgt voor een hele aparte context. Ik heb ook een single gekocht van Alexander Robotnick, ik kan echt niets van hem vinden in Amerika. En ik heb een New Wave compilatie album gekocht. Ik ken geen enkele band die daarop staat, dus ik kijk ernaar uit om het te luisteren en om te kijken of het iets is.
Met dank aan Alan van Neon Indian, Linda Wijlaars, en This is Fake DIY, waar de Engelse versie van dit interview is geplaatst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten