of Montreal zet met tweede gedeelte concert Melkweg in vuur en vlam

Live verslag: of Montreal in de Melkweg (2010)

Indrukwekkend is het begin zeker. De vis die groot op de LP prijkt – dat beest met al die wapens, have another look and you’ll see what I mean – komt op. Niet met een heel arsenaal aan af te vuren objecten, maar met twee mega geweren, twee mechanische poten, en een vissenkop. Oh ja, for if you hadn’t realisted it yet, this is of Montreal, and this is what they do. Theatraal to the bone. The muzikanten hebben allemaal wit opgemaakte gezichten, wat een beetje de look is voor deze False Priest tour. Kevin Barnes daarentegen is niet in het wit, maar heeft een soort van rok aan waarvan de achterkant ontbreekt. Er is geen tijd voor traditionalisme in het universum van de Amerikaanse indie-rockers. De titel alleen al, alsof ze willen zeggen, religie in deze hoedanigheid en hoe “wij” het vertalen heeft zijn tijd gehad, lets redefine our boundaries.

Dat doet Kevin Barnes dan ook. Hij is continue bezig met het herdefiniëren van traditionele opvattingen. “We can do it softcore if you want, but you should know that I go both ways”, zoals hij zingt op het vorig jaar uitgekomen album Skeletal Lamping, gaat in tegen het traditionalisme van seksualiteit. Een referentie naar Annie Hall is genoeg om het herdefiniëren van de vrouw aan te geven. Immers, in de film an sich vindt er een transformatie plaats van de vrouw dependable op haar man naar een zelfstandige, moderne vrouw. Not to mention de manier waarop Diane Keaton zich kleedde, met stropdas en een soort van broekpak.

In het nummer ‘Our Riotous Defects’ wordt de originele definitie in één nummer omgezet naar een naar ervaring aangepast imago. Er werd gedacht dat het meisje een godheid zelve was, maar oh nee, she was just a crazy girl. En dan heb je ook nog een nummer (A Sentence of Sorts in Kongsvinger) waarin het personage zelf geherdefinieerd moet worden omdat hij kwaadaardig jegens zijn maker is gebleken. Van allerlei dingen wordt dus de originele betekenis onder de loep genomen en geherdefinieerd, Ondertussen heeft Kevin Barnes op het podium een gewaad aangetrokken met een soort imker op zijn hoofd met een strop eromheen. No worries voor de groupies, want tijdens de Michael Jackson medley staat hij er louter in zijn boxershort.

Van A naar B gaan lukt bij dit optreden sowieso niet zonder een paar hervormingen, want het geluid is in het begin niet om aan te horen. De stem van Barnes valt bij tijd en wijle compleet weg. Je ziet Barnes dan ook geïrriteerd aan zijn oortje friemelen omdat wat hij hoort waarschijnlijk niet veel zal verschillen van wat de zaal inkomt. Gelukkig wordt ook dit gerectificeerd, en aan het einde wordt het geluid optimaal verzorgd. Misschien te laat voor een gros van de nummers van het nieuwe album False Priest, maar het aan het einde goed vertegenwoordigde Hissing Fauna, Are You The Destroyer? is daar zeer gebaat bij. Zo komt richting het einde onder andere ‘Suffer For Fashion’ langs met nog wat andere Hissing Fauna vriendjes, en die zorgen voor een optimaal feestje. Het publiek gaat uit zijn dak, en Barnes en consorten op het podium ook. Van het dodgy begin is niets meer te bekennen, en dit gedeelte van het concert is er eentje om lang aan terug te denken.

Nu had dit bekroond kunnen worden met een versie van een ander Hissing Fauuna nummer, maar helaas blijft ‘The Past is a Grotesque Animal’ achter in Londen en krijgt de Melkweg een medley van Michael Jackson nummers. Wat mij betreft hadden het ook de Bowie covers van de vorige keer mogen zijn, want hoewel een aardigheidje had de band met het einde van de reguliere set zoveel momentum opgebouwd dat het een meer koelbloedige finish had verdiend dan een enigszins rommelige ode aan Jackson. Daarbij vraag ik mij af of daar echt de kracht van deze band ligt.

Niet dat het de pret mag drukken, want zeker het laatste gedeelte van het concert is weergaloos. Hoewel de “singles” van het nieuwe album zeer in het begin zijn gezet wordt aan het einde het catchy ‘Famine Affair’ uit de kast getrokken. Deze wordt omringd door alle kaskrakers van Hissing Fauna zoals ‘She’s a Rejector’ en ‘Suffer for Fashion’. Dit alles natuurlijk terwijl Barnes een goede show weggeeft met achter hem de theaterstukjes van de mensen in kostuums. Soms gaan ze ook de interactie aan met Barnes. Om de carré waar de toneelstukjes plaatsvinden staat de band opgesteld, en helemaal achterin staat een scherm waarop hetgeen wat op het podium gebeurt geprojecteerd wordt. Zo gebeurt er veel, maar hoef je ook niets te missen. That is, als je naar het podium kijkt, want hoewel er van alles gebeurt en Barnes een charismatische frontman al van zichzelf is, is het soms moeilijk om niet gewoon een feestje te bouwen met de mensen om je heen. Because honey, the tunes are just that good.