Voormalig Suggarcubes lid Einar Orn Benediktsson heeft samen met Mark E. Smith een nummer gemaakt voor het aankomende Gorillaz album. Mark E. Smith, de frontman van The Fall, is een kapitein, Benediktsson een papegaai. Eigenlijk zou Liza Minelli de papegaai inzingen, maar ze is anders gaan acteren en is in de ban van The Method, waarin ze compleet opgaat in haar rol. Dit deed ze tevens voor de papegaai, maar toen bleek dat de papegaai voor ogen een Blauwgele Ara was en ze zich had voorbereid als een Roodwangara was ze zo van haar à propos dat ze bij het proberen snel te switchen uitkwam op het geluid van een walvis en alleen maar dat soort oerzang kon uitkramen. Mark E. Smith, ook overgestapt op de Method en vol voorbereid als zeerot, deed het allemaal teveel denken aan zijn levenslange jacht op een witte walvis, en bij de gedachte daaraan kreeg hij een mental breakdown en begon ongecontroleerd te snikken. Algehele chaos volgde.
Benediktsson werkte al eerder samen met de Gorillaz voor de B-Side track ‘Stop the Dams’. Andere mensen die hun kwaliteiten zullen verlenen aan het nieuwe Gorillaz album zijn onder andere Bobby Womack, Barry Gibb, en Lou Reed. Een site voor het album zal in februari de lucht ingaan, en zal vervolgens gevolgd worden door het album zelf.
Een site over indie/electro muziek. Interviews, album recensies, live reportages, en het muzieknieuws voor de liefhebber.
woensdag 30 september 2009
James Mercer en Danger Mouse werken samen
Frontman van The Shins James Mercer en de helft van Gnarls Barkley dat niet zingt gaan opnieuw een team vormen. Dit deden ze al eerder voor het album van Danger Mouse & Sparklehorse eerder dit jaar. Dat was voor één nummer, dit zal zijn voor in ieder geval één album, maar waarschijnlijker zelfs voor een langere collaboratie zijn. De naam is nog niet bekend, maar voorlopig houden ze het op Broken Bells. Dat zou refereren naar Hemingway’s For Whom The Bell Tolls, een boek over oorlog, masculiniteit, en de afhankelijkheid van de vrouw. Het laatste zou het thema zijn. De “bells” zijn gebroken, en de afhankelijkheid van de vrouw is dus niet meer. Of de band dit viert of de teloorgang betreurt is niet bekend, maar mocht dat laatste het geval zijn hoor ik een aantal Dolle Mina’s al de messen slijpen.
Het album zal uitkomen volgend jaar via het label Columbia. Danger Mouse is een producer en muzikant extraordinair. Naast Gnarls Barkley met Cee-Lo heeft hij bijvoorbeeld meegewerkt of geproduceerd aan/op Demon Days van Gorillaz, Modern Guilt van Beck, en eigen albums zoals From Man To Mouse. The Shins maakt muziek sinds 1997, en hun meest recente album, Wincing the Night Away, werd positief ontvangen door het overgrote deel van de media. Dit kwam uit in 2007.
Het album zal uitkomen volgend jaar via het label Columbia. Danger Mouse is een producer en muzikant extraordinair. Naast Gnarls Barkley met Cee-Lo heeft hij bijvoorbeeld meegewerkt of geproduceerd aan/op Demon Days van Gorillaz, Modern Guilt van Beck, en eigen albums zoals From Man To Mouse. The Shins maakt muziek sinds 1997, en hun meest recente album, Wincing the Night Away, werd positief ontvangen door het overgrote deel van de media. Dit kwam uit in 2007.
Muziek nieuws september
Al de nieuws items die in september op deze site zijn verschenen hier bij elkaar gebundeld.
30 sept:
Einar Örn Benediktsson werkt met Gorillaz
James Mercer en Danger Mouse werken samen
29 sept:
Futureheads aankomende album minder direct
Portishead werkt aan nieuw materiaal
28 sept:
CFCF’s Continent lekt
Flashmob van Vitalic lekt
25 sept:
Bernard Sumner gaat samenwerken met Stuart Price, Bad Lieutenant album gelekt
Joe Goddard album uit op 2 november
24 sept:
Nieuwe namen voor Le Guess Who
Jack Penate en Esser op London Calling
22 sept:
Kings of Convenience gelekt
Rain Machine album gelekt
19 sept:
Asobi Seksu kondigt nieuw album aan
Basement Jaxx lekt
18 sept:
Devo bezig aan nieuw album, denkt aan samenwerken met LCD Soundsystem, Justice
Pavement reünie is a go
16 sept:
Tarot Sport van Fuck Buttons gelekt
Vampire Weekend album uit in januari 2010
15 sept:
Underworld werkt met Brian Eno, niet happig op maken nieuw album
12 sept:
FrYars komt op 21 september met debuutalbum
CFCF maakt debuutalbum
11 sept:
The Kills aan het werk aan album nummer vier
Pantha du Prince’s derde album komt uit via Rough Trade
10 sept:
Air France bezig met debuutalbum
Nieuwe namen Crossing Border
09 sept:
Muse album gelekt
Speech Debelle wint Mercury
08 sept:
Jaguar Love album uit in 2010, Whitney is bezig met boek
Steve Beckett van Warp vertelt in interview met Self-Titled Mag over nieuwe !!!, Aphex Twin
05 sept:
Monsters of Folk album heeft een cover, uit de 22ste van deze maand
Kid Harpoon album in het geheel te horen op zijn site
04 sept:
Gorillaz krijgt hulp van The Horrors
TV on the Radio neemt een jaar vrij
The Tragically Hip, Wild Beasts op Le Guess Who?
03 sept:
Album LCD Soundsystem in februari of maart uit
Matthew Herbert’s varken geboren (don’t ask) en club record aangekondigd
01 sept:
Debuutalbums Music Go Music en Memory Tapes gelekt
Pitchfork post top clips uit de 2000s
30 sept:
Einar Örn Benediktsson werkt met Gorillaz
James Mercer en Danger Mouse werken samen
29 sept:
Futureheads aankomende album minder direct
Portishead werkt aan nieuw materiaal
28 sept:
CFCF’s Continent lekt
Flashmob van Vitalic lekt
25 sept:
Bernard Sumner gaat samenwerken met Stuart Price, Bad Lieutenant album gelekt
Joe Goddard album uit op 2 november
24 sept:
Nieuwe namen voor Le Guess Who
Jack Penate en Esser op London Calling
22 sept:
Kings of Convenience gelekt
Rain Machine album gelekt
19 sept:
Asobi Seksu kondigt nieuw album aan
Basement Jaxx lekt
18 sept:
Devo bezig aan nieuw album, denkt aan samenwerken met LCD Soundsystem, Justice
Pavement reünie is a go
16 sept:
Tarot Sport van Fuck Buttons gelekt
Vampire Weekend album uit in januari 2010
15 sept:
Underworld werkt met Brian Eno, niet happig op maken nieuw album
12 sept:
FrYars komt op 21 september met debuutalbum
CFCF maakt debuutalbum
11 sept:
The Kills aan het werk aan album nummer vier
Pantha du Prince’s derde album komt uit via Rough Trade
10 sept:
Air France bezig met debuutalbum
Nieuwe namen Crossing Border
09 sept:
Muse album gelekt
Speech Debelle wint Mercury
08 sept:
Jaguar Love album uit in 2010, Whitney is bezig met boek
Steve Beckett van Warp vertelt in interview met Self-Titled Mag over nieuwe !!!, Aphex Twin
05 sept:
Monsters of Folk album heeft een cover, uit de 22ste van deze maand
Kid Harpoon album in het geheel te horen op zijn site
04 sept:
Gorillaz krijgt hulp van The Horrors
TV on the Radio neemt een jaar vrij
The Tragically Hip, Wild Beasts op Le Guess Who?
03 sept:
Album LCD Soundsystem in februari of maart uit
Matthew Herbert’s varken geboren (don’t ask) en club record aangekondigd
01 sept:
Debuutalbums Music Go Music en Memory Tapes gelekt
Pitchfork post top clips uit de 2000s
dinsdag 29 september 2009
Patrick Wolf glittert in Paradiso (The Deer Tracks / Patrick Wolf / Times New Viking)
Live recensie van Patrick Wolf (The Deer Tracks, Times New Viking) live in Paradiso
Patrick Wolf heeft besloten zijn leven te in te vullen op zijn eigen manier. Dat wil zeggen, hij heeft het niet erg op met conventies, of wat mensen van hem denken. Het betekent ook dat hij doet wat hij wil, en wat hij wil is veel, en dat blijkt uit de set in Paradiso. Qua kleding, qua verhalen, maar ook zeker qua muziek. Want van piano ballads en rustige viool nummers naar donkere electro tot heuse feel good pop: het komt allemaal voorbij in de set die ongeveer een uur en een kwartier duurt. Variatie is er dus wel te vinden, toch is het allemaal typisch Patrick Wolf. Want als je jouw eigen weg inslaat dan komt het in ieder geval allemaal uit het hart, en dat alles zo varieert is dan niet zo gek, want niets is zo tegenstrijdig als dat menselijk orgaan.
Voordat we de excentrieke Engelsman mogen aanschouwen is het de beurt aan het Zweedse The Deer Tracks. Een trio bestaande uit twee meisjes en een jongen die een soort van sfeervolle, experimentele pop maken. Helaas gebeurt dat niet altijd even geweldig. De melodica lijkt verkeerd afgestemd (kan dat?), of in ieder geval niet een geluid makend wat in het nummer hoort, het gitaarspel verbaast voornamelijk bij de absentie van geluid bij tijd en wijle, en de rock poses van de zanger en – in het laatste nummer – de zangeres lijken enigszins at odds met wat voor muziek de band maakt. Als de band terugkeert in de grote zaal van Paradiso als headliner dan zal dat waarschijnlijk niet binnen al te korte tijd zijn, en in ieder geval na veel groei.
Dan is het tijd voor Patrick Wolf. In een soort I Love Brittanica outfit waarin de Britse vlag vaal in een tracksuit is verwerkt begint de man met ‘Who Will’ van het dit jaar uitgekomen The Bachelor. Dat laat al meteen zien dat hij voor een andere setlist kiest dan op Lowlands, en hoewel er meer nummers langskomen is net ‘Accident and Emergency’ geschrapt, een gewaagde keuze. Tevens gewaagd is het openen met veel ballads. Niet dat de man geen ballads kan schrijven, maar het zorgt er toch een beetje voor dat het concert wat backloaded aandoet, met vooral de laatste drie nummers die voor het echte momentum zorgen. Misschien lag het aan de kleding, want hoewel er steeds iets uitging kwam het eerste nieuwe kostuum pas bij het laatste nummer in de reguliere set, gevolgd door een nieuwe outfit voor de encore. Dat was het gouden van Lowlands.
Natuurlijk ligt het niet aan het kostuum, want ook in de reguliere set zijn er enkele hoogtepunten waar te nemen. Grappig genoeg zijn deze voornamelijk van The Bachelor, het meest recente album, en misschien niet zijn beste. Maar ‘Hard Times’ klinkt euforisch. Het contrast komt in de piano ballad ‘The Sun is Often Out’. Opgedragen aan twee van zijn vrienden die zelfmoord hebben gepleegd (of gewoon twee van zijn vrienden en het ging toevallig over zelfmoord, maar de assumptie van hetgeen buiten haakjes is te billijken lijkt mij) vormt het een kippenvel moment, veel meer dan op het album het geval is. “Well is your work of art so heavy / that it will not let you live,” zingt Wolf, wat de connotatie oproept met Foucaults “Life as a work of art” idee. De titel komt terug wanneer Wolf zingt: “And I remember the day you told me that / the sun the sun the sun is often out.” Naast nummers van het meest recente album komen er ook nog zat nummers langs van zelfs zijn vroegste werk. Zo neemt hij ‘Pigeon Song’ op in de set, en ook bijvoorbeeld het glam rock nummer ‘Tristan’ van Wind in the Wires.
Glam rock komt ook terug in Wolf’s appearance. Zijn lichaam zit vol met glitters, en als hij vervolgens met zijn haar begint te zwieren (de lange manen van Lowlands zijn – gelukkig – weg) zweeft er een wolk van glitters de lucht in. Voor het laatste nummer van de reguliere set, wat ‘The Magic Position’ is, loopt hij van het podium af en laat hij nog even zien dat wat hij aanheeft geen boxershort is. Totaal niet dat. Wolf deelt ook nog wat anekdotes met het publiek. Zo complimenteert hij Amsterdam en hemelt hij tongue-in-cheek zijn professionaliteit op, om vervolgens eraan toe te voegen al op de vloer zoekende: “I dropped my plectrum during the last song. Probably right after I said I was a professional.”
De anekdotes worden vervolgens steeds persoonlijker, en zoals een goede anekdote worden deze met gebaren vergezeld. Hij vertelt over zijn jonge dagen waarin hij een naturelle blond was en zijn geld verdiende aan zijn blonde, onschuldige gezichtje. Alleen niet in zulke voorzichtige termen. Om vervolgens even met zijn kont naar achter naar beneden te gaan en weer omhoog (u weet de actie, en anders loop een homofeest binnen, someone is bound to showcase it). De seksuele poses van Wolf zorgen voor applaus, en hij vervolgt met dat je hem dan eens moet zien als hij wat whisky’s op heeft. En tijdens het volgende nummer krijgt hij prompt uit het publiek whisky aangereikt, wat vervolgens meteen op zijn stem slaat (waarvoor hij al gewaarschuwd had, in all fairness). Zo entertaint Wolf met meer dan muziek. Hij entertaint namelijk ook met zijn eigen persoonlijkheid, in al zijn excentriciteit. Jammer is dat het meest snazzy pakje dan weer maar één nummer het lijf van Wolf siert. Geheel wit op zwarte kniekousen na, hot pants, en een kort jasje. Zoals ik het me herinner, voelt u vrij mij hierin te verbeteren.
Dat pakje draagt hij tijdens het verwachte hoogtepunt van de avond, ‘The Magic Position’, met dat uber aanstekelijke deuntje. De euforie slaat niet geheel over op het publiek, dat niet en masse gaat dansen. Wolf zelf doet dat wel in de encore. Waar op Lowlands ‘Vulture’ niet kon overtuigen doet dat het hier wel. Het is meer sexy, geiler, en dat mag ook als je dan toch “It’s a hard lesson, let me learn” zingt. De avond eindigt met een nummer waar hij zijn carrière mee begon, ‘Bloodbeat’ van het eerste album. Een simpel electro nummertje wat makkelijk meezingbaar is en zorgt voor een upbeat einde van het concert. Een concert dat iets trager op gang komt dan misschien wenselijk is. Een echt momentum wordt pas opgebouwd op het einde. Maar naarmate het concert vordert nemen niet alleen het aantal muzikaal goede momenten toe, maar ook de anekdotes en de lach op Wolf’s gezicht. Iets wat waarschijnlijk ook hand in hand gaat, misschien nou juist wel bij Wolf.
In de bovenzaal doet Paradiso aan counterprogrammering zo lijkt het. Want direct na Patrick Wolf is daar de lo-fi pop van Times New Viking te horen. Dat was vorig jaar nog een redelijke modenaam door de connectie met debutanten No Age en Los Campesinos!, maar je kan niet alle bands aandachtig beluisteren, en Times New Viking schoot erbij in bij mij. Verwacht daarom geen diepgaande analyse, noch het name checken van nummers, maar wat ik zie kan mij bekoren. De nummers hebben een soortgelijk lo-fi sentiment als No Age, maar er zit iets meer een pop structuur in, en het is iets minder grainy. De synth lijntjes tussen de barrage van gitaar en drums zijn af en toe een zeer fijne bijkomstigheid. De band laat er geen gras over groeien, en voor anekdotes of franje is hier geen plaats. Het zou ook niet passen. De band speelt ook nog een nummer voor de redelijk gevulde bovenzaal die ze nog nooit live hebben gespeeld, en zo krijgt het muziekliefhebbende publiek aldaar nog een welverdiend cadeautje van een band die een alleraardigst optreden weggeeft.
Patrick Wolf heeft besloten zijn leven te in te vullen op zijn eigen manier. Dat wil zeggen, hij heeft het niet erg op met conventies, of wat mensen van hem denken. Het betekent ook dat hij doet wat hij wil, en wat hij wil is veel, en dat blijkt uit de set in Paradiso. Qua kleding, qua verhalen, maar ook zeker qua muziek. Want van piano ballads en rustige viool nummers naar donkere electro tot heuse feel good pop: het komt allemaal voorbij in de set die ongeveer een uur en een kwartier duurt. Variatie is er dus wel te vinden, toch is het allemaal typisch Patrick Wolf. Want als je jouw eigen weg inslaat dan komt het in ieder geval allemaal uit het hart, en dat alles zo varieert is dan niet zo gek, want niets is zo tegenstrijdig als dat menselijk orgaan.
Voordat we de excentrieke Engelsman mogen aanschouwen is het de beurt aan het Zweedse The Deer Tracks. Een trio bestaande uit twee meisjes en een jongen die een soort van sfeervolle, experimentele pop maken. Helaas gebeurt dat niet altijd even geweldig. De melodica lijkt verkeerd afgestemd (kan dat?), of in ieder geval niet een geluid makend wat in het nummer hoort, het gitaarspel verbaast voornamelijk bij de absentie van geluid bij tijd en wijle, en de rock poses van de zanger en – in het laatste nummer – de zangeres lijken enigszins at odds met wat voor muziek de band maakt. Als de band terugkeert in de grote zaal van Paradiso als headliner dan zal dat waarschijnlijk niet binnen al te korte tijd zijn, en in ieder geval na veel groei.
Dan is het tijd voor Patrick Wolf. In een soort I Love Brittanica outfit waarin de Britse vlag vaal in een tracksuit is verwerkt begint de man met ‘Who Will’ van het dit jaar uitgekomen The Bachelor. Dat laat al meteen zien dat hij voor een andere setlist kiest dan op Lowlands, en hoewel er meer nummers langskomen is net ‘Accident and Emergency’ geschrapt, een gewaagde keuze. Tevens gewaagd is het openen met veel ballads. Niet dat de man geen ballads kan schrijven, maar het zorgt er toch een beetje voor dat het concert wat backloaded aandoet, met vooral de laatste drie nummers die voor het echte momentum zorgen. Misschien lag het aan de kleding, want hoewel er steeds iets uitging kwam het eerste nieuwe kostuum pas bij het laatste nummer in de reguliere set, gevolgd door een nieuwe outfit voor de encore. Dat was het gouden van Lowlands.
Natuurlijk ligt het niet aan het kostuum, want ook in de reguliere set zijn er enkele hoogtepunten waar te nemen. Grappig genoeg zijn deze voornamelijk van The Bachelor, het meest recente album, en misschien niet zijn beste. Maar ‘Hard Times’ klinkt euforisch. Het contrast komt in de piano ballad ‘The Sun is Often Out’. Opgedragen aan twee van zijn vrienden die zelfmoord hebben gepleegd (of gewoon twee van zijn vrienden en het ging toevallig over zelfmoord, maar de assumptie van hetgeen buiten haakjes is te billijken lijkt mij) vormt het een kippenvel moment, veel meer dan op het album het geval is. “Well is your work of art so heavy / that it will not let you live,” zingt Wolf, wat de connotatie oproept met Foucaults “Life as a work of art” idee. De titel komt terug wanneer Wolf zingt: “And I remember the day you told me that / the sun the sun the sun is often out.” Naast nummers van het meest recente album komen er ook nog zat nummers langs van zelfs zijn vroegste werk. Zo neemt hij ‘Pigeon Song’ op in de set, en ook bijvoorbeeld het glam rock nummer ‘Tristan’ van Wind in the Wires.
Glam rock komt ook terug in Wolf’s appearance. Zijn lichaam zit vol met glitters, en als hij vervolgens met zijn haar begint te zwieren (de lange manen van Lowlands zijn – gelukkig – weg) zweeft er een wolk van glitters de lucht in. Voor het laatste nummer van de reguliere set, wat ‘The Magic Position’ is, loopt hij van het podium af en laat hij nog even zien dat wat hij aanheeft geen boxershort is. Totaal niet dat. Wolf deelt ook nog wat anekdotes met het publiek. Zo complimenteert hij Amsterdam en hemelt hij tongue-in-cheek zijn professionaliteit op, om vervolgens eraan toe te voegen al op de vloer zoekende: “I dropped my plectrum during the last song. Probably right after I said I was a professional.”
De anekdotes worden vervolgens steeds persoonlijker, en zoals een goede anekdote worden deze met gebaren vergezeld. Hij vertelt over zijn jonge dagen waarin hij een naturelle blond was en zijn geld verdiende aan zijn blonde, onschuldige gezichtje. Alleen niet in zulke voorzichtige termen. Om vervolgens even met zijn kont naar achter naar beneden te gaan en weer omhoog (u weet de actie, en anders loop een homofeest binnen, someone is bound to showcase it). De seksuele poses van Wolf zorgen voor applaus, en hij vervolgt met dat je hem dan eens moet zien als hij wat whisky’s op heeft. En tijdens het volgende nummer krijgt hij prompt uit het publiek whisky aangereikt, wat vervolgens meteen op zijn stem slaat (waarvoor hij al gewaarschuwd had, in all fairness). Zo entertaint Wolf met meer dan muziek. Hij entertaint namelijk ook met zijn eigen persoonlijkheid, in al zijn excentriciteit. Jammer is dat het meest snazzy pakje dan weer maar één nummer het lijf van Wolf siert. Geheel wit op zwarte kniekousen na, hot pants, en een kort jasje. Zoals ik het me herinner, voelt u vrij mij hierin te verbeteren.
Dat pakje draagt hij tijdens het verwachte hoogtepunt van de avond, ‘The Magic Position’, met dat uber aanstekelijke deuntje. De euforie slaat niet geheel over op het publiek, dat niet en masse gaat dansen. Wolf zelf doet dat wel in de encore. Waar op Lowlands ‘Vulture’ niet kon overtuigen doet dat het hier wel. Het is meer sexy, geiler, en dat mag ook als je dan toch “It’s a hard lesson, let me learn” zingt. De avond eindigt met een nummer waar hij zijn carrière mee begon, ‘Bloodbeat’ van het eerste album. Een simpel electro nummertje wat makkelijk meezingbaar is en zorgt voor een upbeat einde van het concert. Een concert dat iets trager op gang komt dan misschien wenselijk is. Een echt momentum wordt pas opgebouwd op het einde. Maar naarmate het concert vordert nemen niet alleen het aantal muzikaal goede momenten toe, maar ook de anekdotes en de lach op Wolf’s gezicht. Iets wat waarschijnlijk ook hand in hand gaat, misschien nou juist wel bij Wolf.
In de bovenzaal doet Paradiso aan counterprogrammering zo lijkt het. Want direct na Patrick Wolf is daar de lo-fi pop van Times New Viking te horen. Dat was vorig jaar nog een redelijke modenaam door de connectie met debutanten No Age en Los Campesinos!, maar je kan niet alle bands aandachtig beluisteren, en Times New Viking schoot erbij in bij mij. Verwacht daarom geen diepgaande analyse, noch het name checken van nummers, maar wat ik zie kan mij bekoren. De nummers hebben een soortgelijk lo-fi sentiment als No Age, maar er zit iets meer een pop structuur in, en het is iets minder grainy. De synth lijntjes tussen de barrage van gitaar en drums zijn af en toe een zeer fijne bijkomstigheid. De band laat er geen gras over groeien, en voor anekdotes of franje is hier geen plaats. Het zou ook niet passen. De band speelt ook nog een nummer voor de redelijk gevulde bovenzaal die ze nog nooit live hebben gespeeld, en zo krijgt het muziekliefhebbende publiek aldaar nog een welverdiend cadeautje van een band die een alleraardigst optreden weggeeft.
Futureheads aankomende album minder direct
Het volgende album van The Futureheads zal minder direct zijn dan het vorige, zo zegt de band. Het zal het vierde album worden van de Engelsen, en het wordt geproduceerd door Martin Glover en David Brewis. Het meest recente album kwam uit in 2008 en heet This Is Not The World. Het debuutalbum van de groep kwam uit in 2004. De nieuwe LP zal gecompliceerder in elkaar zitten dan hun derde plaat, en gitarist Ross Millard zegt zelfs dat hij “had to go back to practicing the guitar to even play half these riffs”.
Nu is oefenen en leren altijd goed. En beide doe je op school, dus naar school gaan is altijd goed. Behalve als je boven de 56 bent. Zo ging Thomas Hitzl, op de respectabele leeftijd van 64, terug naar school. Daar echter herontdekte hij de geweldigheid van het jong zijn, en hij raakte zo gedesillusioneerd dat hij besloot een zoektocht op te zetten naar de Fountain of Youth. Deze vond hij, ten oosten van Brussel, en hij dronk ervan. Oh glorie! Dat dacht hij. Oh glorie! Maar toen hij dronk ging hij terug naar zijn zevende levensjaar, maar wel met de hormonale gedrevenheid van een volwassene. En helaas voor hem zaten al zijn leeftijdgenoten nog in Freud’s latency period, oftewel de periode waarin de seks drive stilligt, en vol frustratie gooide hij zich van een flatgebouw.
Nu is oefenen en leren altijd goed. En beide doe je op school, dus naar school gaan is altijd goed. Behalve als je boven de 56 bent. Zo ging Thomas Hitzl, op de respectabele leeftijd van 64, terug naar school. Daar echter herontdekte hij de geweldigheid van het jong zijn, en hij raakte zo gedesillusioneerd dat hij besloot een zoektocht op te zetten naar de Fountain of Youth. Deze vond hij, ten oosten van Brussel, en hij dronk ervan. Oh glorie! Dat dacht hij. Oh glorie! Maar toen hij dronk ging hij terug naar zijn zevende levensjaar, maar wel met de hormonale gedrevenheid van een volwassene. En helaas voor hem zaten al zijn leeftijdgenoten nog in Freud’s latency period, oftewel de periode waarin de seks drive stilligt, en vol frustratie gooide hij zich van een flatgebouw.
Portishead werkt aan nieuw materiaal
Portishead is al bezig met het maken van nieuwe muziek. Vorig jaar kwam de band na een albumpauze van elf jaar met het derde album, Third. Echter, hoewel er aan nieuw materiaal wordt gewerkt wil dat niet zeggen dat er een nieuw album komt. De band heeft zijn contract met Island uitgediend, en kijkt nu naar andere opties. "We are publishing-free and label-free at the moment," zegt Barrow, "So we're kind of… well, we're free!" Dit zei ook iemand die tevens dacht vrij te zijn, en voor een grot die verrassend veel leek op een leeuwenkop (of iemand van de kattenfamilie) begon hij zijn speech met dat hij vrij was, vrij om zich te wreken op hen die hem hadden onderdrukt. Echter, hoogmoed komt voor de val, en hoe vrij hij ook dacht te zijn, aan het einde van de rit zat hij gevangen in een lamp. Yup.
Geoff Barrow is tevens ambitieus. Hij is van plan het nu aan te pakken op een geheel andere manier, en ze zijn nu aan het kijken hoe hun volgende project het beste tot wasdom kan komen. Het is interessant om te zien de creativiteit met welke bands het nieuwe landschap in de platenindustrie zullen opvullen.
Geoff Barrow is tevens ambitieus. Hij is van plan het nu aan te pakken op een geheel andere manier, en ze zijn nu aan het kijken hoe hun volgende project het beste tot wasdom kan komen. Het is interessant om te zien de creativiteit met welke bands het nieuwe landschap in de platenindustrie zullen opvullen.
maandag 28 september 2009
Crazy Zany Radio Sunday - 11th Dimension van Julian Casablancas
Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?
Track of the week: ‘11th Dimension’ van Julian Casablancas (luister hier)
Average grade: 4.1
Jox: It's hard to believe it's eight years since The Strokes saved indie rock'n'roll for the twenty-first century with breakthrough album This is It. And listening to this track, it's hard to believe Casablancas was a key member of that band. It kicks off well enough with a super exciting Vampire Weekend-esque intro. And then leads into nothingness. Or more precisely, leads into what sounds like a crap 8th or 9th track of a Strokes album. None of the excitement of Last Nite or 12:51 is here, nor any of the intriguing new directions Albert Hammond explored in hist solo efforts. This just sounds like a frustrated Stroke sinking into mediocrity to me.
3/10
Jon: Oh christ now I'm going to come over as the grumpy old sod for the second week in a row. Why are every man and his dog all of a sudden starting to sound like they've just stepped into an 80's time-warp. Wind things back a few years please. 1977 would be good, give us a raw edge, something to chew on. Who produced this? Pete Waterman?
3/10
Anna: I guess this could be qualified as a guilty pleasure; good thing I'm lacking the guilt gland. I enjoyed that shamelessly and thoroughly, and I ain't afraid to say it. I'm of the humble opinion that the value of such songs should be determined based on how much you enjoyed them. So, synth it up, Julian.
And since I know for a fact that the editor of this blog doesn't mind a bit of innocent and utterly legal speculation, who do you reckon would win in a solo off, Paul Banks or Julian Casablancas? I know who I'm 'speculating' my money on.
7.8/10
Linda: De man zingt het zelf al: "I need to go somewhere new fast". Nieuw ja, want hoewel dit misschien vernieuwend is voor de zanger van een gitaarband, heb ik het idee dat de rest van de wereld dit soort synth-lijntjes al heel wat vaker, en beter, heeft gehoord. Ik heb mijn Julian Casablancas liever met gitaren.
4.7/10
Stef: Een soort van slow motion sequence van een jaren tachtig scene uit Miami Vice.
2/10
Track of the week: ‘11th Dimension’ van Julian Casablancas (luister hier)
Average grade: 4.1
Jox: It's hard to believe it's eight years since The Strokes saved indie rock'n'roll for the twenty-first century with breakthrough album This is It. And listening to this track, it's hard to believe Casablancas was a key member of that band. It kicks off well enough with a super exciting Vampire Weekend-esque intro. And then leads into nothingness. Or more precisely, leads into what sounds like a crap 8th or 9th track of a Strokes album. None of the excitement of Last Nite or 12:51 is here, nor any of the intriguing new directions Albert Hammond explored in hist solo efforts. This just sounds like a frustrated Stroke sinking into mediocrity to me.
3/10
Jon: Oh christ now I'm going to come over as the grumpy old sod for the second week in a row. Why are every man and his dog all of a sudden starting to sound like they've just stepped into an 80's time-warp. Wind things back a few years please. 1977 would be good, give us a raw edge, something to chew on. Who produced this? Pete Waterman?
3/10
Anna: I guess this could be qualified as a guilty pleasure; good thing I'm lacking the guilt gland. I enjoyed that shamelessly and thoroughly, and I ain't afraid to say it. I'm of the humble opinion that the value of such songs should be determined based on how much you enjoyed them. So, synth it up, Julian.
And since I know for a fact that the editor of this blog doesn't mind a bit of innocent and utterly legal speculation, who do you reckon would win in a solo off, Paul Banks or Julian Casablancas? I know who I'm 'speculating' my money on.
7.8/10
Linda: De man zingt het zelf al: "I need to go somewhere new fast". Nieuw ja, want hoewel dit misschien vernieuwend is voor de zanger van een gitaarband, heb ik het idee dat de rest van de wereld dit soort synth-lijntjes al heel wat vaker, en beter, heeft gehoord. Ik heb mijn Julian Casablancas liever met gitaren.
4.7/10
Stef: Een soort van slow motion sequence van een jaren tachtig scene uit Miami Vice.
2/10
Janelle Monae vermaakt publiek met gimmicks en goede muziek
Janelle Monae live at Picnic at Night
Het leek een mooie avondbesteding. In het holst van de nacht (want om acht uur is het tegenwoordig het holst van de nacht) naar de Westergasfabriek gaan waar Picnic at Night twee upcoming bands had geprogrammeerd, namelijk Neon Indian en Janelle Monae. Die laatste zou om half elf beginnen, Neon Indian om kwart over elf, en dan kon de laatste trein nog net gehaald worden. Picnic at Night, onderdeel van Picnic wat een groots symposium is op dat terrein, had goed en gedurfd geprogrammeerd. Zich ook daadwerkelijk aan het geplaatste schema houden bleek echter teveel van het goede, en zo kon Neon Indian geschrapt worden van dingen die gezien konden worden voordat de laatste trein uit de Randstad vertrok. Goed geprogrammeerd, dramatisch gepland, want als je dan een tijdsschema hebt dan moeten op z’n minst de eerste paar bands op tijd beginnen, want mensen betalen wel geld voor iets wat vervolgens niet geleverd wordt.
Wat nog wel meegepikt kan worden is Janelle Monae. Ze heeft de backing van grote namen als OutKast en of Montreal, en van een immens grote man die haar op zijn schouders het podium opdraagt. Janelle zelf is een stuk minder groot, en waarschijnlijk de 1.60 niet halend. Dat wil niet zeggen dat ze geen presence heeft, want het meisje met de grote ogen is zo aanwezig dat je bijna vergeet te kijken naar de gitarist met de Andre 3000 pruik op (of kapsel, maar ik gok op het eerste als u meedoet). Monae kwam vorig jaar met Metropolis- Suite 1: The Chase, een vijf nummer tellend concept werk waarin een borg verliefd wordt op een mens, wat annihilatie tot gevolg heeft. En de jacht wordt geopend. De tracks doen een beetje denken aan de art hip-hop van OutKast, maar ook het theatrale van of Montreal zit erin, dus wat dat betreft niet raar dat die twee bands met haar bevriend zijn.
Janelle is een manische aanwezigheid. Er is altijd wel iets wat ze doet op het podium, of het nu dansen is of schilderen. Jawel, schilderen. Het dansen gebeurt in een heerlijk energieke stijl, waarin funky moves worden afgewisseld met klassieke balletbewegingen en tapdansachtige sequences. En dit past ook wel bij de nummers. Naast de art pop van Metropolis is er bijvoorbeeld ook de megafunk van het afsluitende nummer, in which she pays hommage to James Brown, door met cape en al op de grond te vallen als de meester zelve. En op de grond gaat ze vrolijk nog verder met bewegen en dansen.
Voor als u benieuwd was naar het schilderen, dat doet ze dus ook, tijdens het zingen. Er staat een ezel met canvas op het podium, een stel kwasten en verf, en daar maakt ze een werk van met het silhouet van een vrouw in het midden en aan weerszijde drie rondjes, met nog wat andere tekens en strepen erdoorheen. Als ze klaar is smijt ze het natte schilderij zo het symposium publiek in, waar mensen in nette blouse en kleding stonden te kijken naar het schouwspel wat ze ervan maakte. Even later -- niet wetend dat het een symposium publiek was en niet zozeer een grote collectie muziekliefhebbers – volgt ze zelf het publiek in, maar men hoeft zo weinig te tillen dat dit toch niet uitloopt op een ramp.
Het korte concert lijkt wel meer een collectie van nummers en toneelstukjes dan een vloeiend geheel, en op het begin als ze het openingstrio van Metropolis doet had de afstemming van haar stem wat beter gemogen. Want dat ze een goede stem heeft blijkt vooral daarna tijdens het rustige nummer wat ze zingt al staand of op haar knieën liggend op een kruk. Dat nummer heeft meer een Jazz diva achtige vibe, en zo komen er heel wat genres voorbij. Niet alleen haar schilderijen en dansmoves zijn expressief, ook haar ogen, die ze groot opzet en laat wateren tijdens de ballad. Haar stem lijdt ook weinig als ze zingt terwijl ze iets doet. Al liggend heeft ze nog steeds uitermate veel controle erover.
Zo gebeurt er van alles tijdens het concert van Monae, en laat ze zien er een grootse show van te kunnen maken. Zowel qua funky moves en wat betreft haar stem: ze maakt indruk. Een vloeiende lijn in de show en een iets betere afstelling hadden een positief effect gehad, maar Monae laat zien hoe je als frontvrouwe het publiek in je ban moet krijgen. Ook de nummers zijn zeer fijn en steken goed in elkaar, van het concept achtige tot de all-out funk van het laatste nummer. Het is creatief en anders, en zo laat ze zien hoe een concert meer kan zijn dan blijven staan en naar iemand kijken die achter een microfoon staat te zingen. Het is een complete ervaring, en als die iets wordt gekanaliseerd dan denk ik dat er nog meer zieltjes gewonnen zullen worden. Monae is definitely a name to watch.
Het leek een mooie avondbesteding. In het holst van de nacht (want om acht uur is het tegenwoordig het holst van de nacht) naar de Westergasfabriek gaan waar Picnic at Night twee upcoming bands had geprogrammeerd, namelijk Neon Indian en Janelle Monae. Die laatste zou om half elf beginnen, Neon Indian om kwart over elf, en dan kon de laatste trein nog net gehaald worden. Picnic at Night, onderdeel van Picnic wat een groots symposium is op dat terrein, had goed en gedurfd geprogrammeerd. Zich ook daadwerkelijk aan het geplaatste schema houden bleek echter teveel van het goede, en zo kon Neon Indian geschrapt worden van dingen die gezien konden worden voordat de laatste trein uit de Randstad vertrok. Goed geprogrammeerd, dramatisch gepland, want als je dan een tijdsschema hebt dan moeten op z’n minst de eerste paar bands op tijd beginnen, want mensen betalen wel geld voor iets wat vervolgens niet geleverd wordt.
Wat nog wel meegepikt kan worden is Janelle Monae. Ze heeft de backing van grote namen als OutKast en of Montreal, en van een immens grote man die haar op zijn schouders het podium opdraagt. Janelle zelf is een stuk minder groot, en waarschijnlijk de 1.60 niet halend. Dat wil niet zeggen dat ze geen presence heeft, want het meisje met de grote ogen is zo aanwezig dat je bijna vergeet te kijken naar de gitarist met de Andre 3000 pruik op (of kapsel, maar ik gok op het eerste als u meedoet). Monae kwam vorig jaar met Metropolis- Suite 1: The Chase, een vijf nummer tellend concept werk waarin een borg verliefd wordt op een mens, wat annihilatie tot gevolg heeft. En de jacht wordt geopend. De tracks doen een beetje denken aan de art hip-hop van OutKast, maar ook het theatrale van of Montreal zit erin, dus wat dat betreft niet raar dat die twee bands met haar bevriend zijn.
Janelle is een manische aanwezigheid. Er is altijd wel iets wat ze doet op het podium, of het nu dansen is of schilderen. Jawel, schilderen. Het dansen gebeurt in een heerlijk energieke stijl, waarin funky moves worden afgewisseld met klassieke balletbewegingen en tapdansachtige sequences. En dit past ook wel bij de nummers. Naast de art pop van Metropolis is er bijvoorbeeld ook de megafunk van het afsluitende nummer, in which she pays hommage to James Brown, door met cape en al op de grond te vallen als de meester zelve. En op de grond gaat ze vrolijk nog verder met bewegen en dansen.
Voor als u benieuwd was naar het schilderen, dat doet ze dus ook, tijdens het zingen. Er staat een ezel met canvas op het podium, een stel kwasten en verf, en daar maakt ze een werk van met het silhouet van een vrouw in het midden en aan weerszijde drie rondjes, met nog wat andere tekens en strepen erdoorheen. Als ze klaar is smijt ze het natte schilderij zo het symposium publiek in, waar mensen in nette blouse en kleding stonden te kijken naar het schouwspel wat ze ervan maakte. Even later -- niet wetend dat het een symposium publiek was en niet zozeer een grote collectie muziekliefhebbers – volgt ze zelf het publiek in, maar men hoeft zo weinig te tillen dat dit toch niet uitloopt op een ramp.
Het korte concert lijkt wel meer een collectie van nummers en toneelstukjes dan een vloeiend geheel, en op het begin als ze het openingstrio van Metropolis doet had de afstemming van haar stem wat beter gemogen. Want dat ze een goede stem heeft blijkt vooral daarna tijdens het rustige nummer wat ze zingt al staand of op haar knieën liggend op een kruk. Dat nummer heeft meer een Jazz diva achtige vibe, en zo komen er heel wat genres voorbij. Niet alleen haar schilderijen en dansmoves zijn expressief, ook haar ogen, die ze groot opzet en laat wateren tijdens de ballad. Haar stem lijdt ook weinig als ze zingt terwijl ze iets doet. Al liggend heeft ze nog steeds uitermate veel controle erover.
Zo gebeurt er van alles tijdens het concert van Monae, en laat ze zien er een grootse show van te kunnen maken. Zowel qua funky moves en wat betreft haar stem: ze maakt indruk. Een vloeiende lijn in de show en een iets betere afstelling hadden een positief effect gehad, maar Monae laat zien hoe je als frontvrouwe het publiek in je ban moet krijgen. Ook de nummers zijn zeer fijn en steken goed in elkaar, van het concept achtige tot de all-out funk van het laatste nummer. Het is creatief en anders, en zo laat ze zien hoe een concert meer kan zijn dan blijven staan en naar iemand kijken die achter een microfoon staat te zingen. Het is een complete ervaring, en als die iets wordt gekanaliseerd dan denk ik dat er nog meer zieltjes gewonnen zullen worden. Monae is definitely a name to watch.
Nieuwe tracks uit de week van 17 t/m 23 sept
De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuw nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief al misschien iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.
Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!
Track of the week:
‘See the Sea (Red)' van Vitalic
Ah, de Fransman Pascal Arbez is terug, en hoe! Het begint met wat weifelende sounds, daarna komt de beat, wat storing, en vervolgens begint het nummer pas goed. De lichtere sound die er vervolgens bijkomt zorgt voor een soort van euforie door de stompende electro heen. Niet dat het louter dat is, want Vitalic kan het ook terugbrengen, en ondanks dat je enigszins het gevoel hebt dat het allemaal minder gepolijst is dan tegenwoordig de norm is zit er een zorgvuldig opgebouwde structuur in met sounds die bij elkaar passen, en daar heeft Vitalic een neusje voor. Subtiliteit schijnt door de electro heen zonder dat het een subtiele track is. Als je het nog volgt, en zo niet, vooral luisteren, maar dat moet je sowieso doen. Het belooft wat voor het aankomende album.
http://hypem.com/track/918572/
‘You’ll Disappear’ van The Phenomenal Handclap Band (Munk remix)
The Phenomenal Handclap Band heeft met dit nummer en ’15 to 20’ een paar leuke tracks neergezet. Vooral het verlengd uitspreken van “you’ll disappeaaaar” werkt uitstekend op dit nummer, het geeft een heerlijke sfeer. Munk zet er een piano house deuntje onder, en dat werkt altijd. Het is niet de meest innovatieve remix, maar het is dansbaar, en de track leent zich uitstekend voor dit soort werk. Sowieso is de single met deze remix en remixes van o.a. Prins Thomas en Horse Meat Disco een leuke toevoeging aan ieders collectie. Of deze remix de beste is die erop staat waag ik te betwijfelen, maar het is leuk genoeg en de track werkt zeker mee.
http://hypem.com/track/917024/The+Phenomenal+Handclap+Band+-+You+ll+Disappear+Munk+Remix+
‘Million Dollar Bill’ van Whitney Houston (Mike Simonetti remix)
Waaaatttt? Whitney Houston op IKRS? Aye, maar wel in de vorm van een remix van Italians Do It Better (Glass Candy, Desire, etc) baas Mike Simonetti. En niet te lang geleden vroeg ik op IKRS me af hoe zo’n italo-disco remix zou zijn met in plaats van een marginale vrouwelijke vocalist zo’n mega diva als Houston met zo’n echte diva stem. Et voila, Simonetti geeft me de kans dit daadwerkelijk te bekijken door het remixen van de nieuwe single van Houston. In een italo-disco vorm uiteraard. En het is iets wat zo in de gay disco DJ set van Horse Meat Disco kan. Houston’s stem (niet haar naam) geeft het wel een beetje een mainstream jaren 70 disco vibe, in tegenstelling tot een meer underground disco NY vibe, puur door de geliktheid van haar stem en het originele nummer. Want je kan het wel omtoveren tot italo-disco, je moet ook werken met wat je hebt natuurlijk. Maar ondanks dat is het zeker een fijn nummer, en qua overloop en smoothness een heerlijke remix van Simonetti. En het resultaat is gewoon best nice, eigenlijk, zeker als je een beetje mainstream en een hoog disco gehalte niet erg vindt.
http://hypem.com/track/915538/Whitney+Houston+-+Million+Dollar+Bill+Mike+Simonetti+Edit+
‘Papillon’ van Editors
Dit klinkt echt als een Joy Division tribute band, alleen dan met de technologie twintig jaar verder en een betere echo in de synths. En eerlijk is eerlijk, het geeft wel het geheel een spooky atmosfeer. En de track, door de drumbeats gemixt met de synth, is nog vrij catchy ook. All in all geen slechte track, hoewel ik het idee heb dat Tom Smith’s stem eigenlijk slechter wordt naarmate de albums vorderen, maar misschien ligt dat wel aan mij. Dus wat is zo off putting aan deze track? Het is waarschijnlijk de heavy-handedness van het nummer. Het refrein, in particular, is een beetje geforceerd. “If there really was a God here / he’d have raised a hand by now”. Sowieso wordt ik een beetje kriegelig als God erbij wordt gehaald op zo’n wijze. En zo zijn er nog een paar zinnen waarvan ik denk, is het echt nodig. Aardig, maar uiteindelijk zijn er teveel elementen waardoor ik er niet rustig van kan genieten.
http://hypem.com/track/903985/Editors+-+Papillon
‘Fences’ van Phoenix (Friendly Fires remix)
Phoenix was in het eerste half jaar niet weg te slaan van het beeldscherm, want op elke blog werden de heren de hemel in geprezen. Friendly Fires is ook een band die de nodige pers krijgt, dus een remix van deze twee zou positief uit moeten pakken no? No. Nope. De remix is veel te druk, er rammelt de hele tijd wel wat, en het gaat eigenlijk in tegen de smooth sound van Phoenix. Wat overblijft van de originele track is de stem, en het is niet mijn favoriete stem want ik vind het te steriel wat, granted, gewoon een persoonlijke voorkeur is. De remix lijkt ook niet bepaald richting iets te gaan, behalve dan een rammelend vehikel te maken voor die stem. Ik word er persoonlijk een beetje onrustig van.
http://hypem.com/track/914213/Phoenix+-+Fences+Friendly+Fires+Remix+
‘Thunderbird’ van The Golden Filter
The Golden Filter heeft dit jaar IKRS al verblijd met enkele heerlijke disco tracks, en deze track lijkt te volgen in die traditie. Het is iets krachtiger, het lijkt iets meer clubgericht, en de stem in contrast is nou juist iets fragieler, met de uithalen zo dun over de flinke beat dat je jezelf afvraagt of ze het gaat halen of dat het ter aarde stort. Waar eerdere tracks misschien nog waren om lieflijk op te dansen zal dit volledige manie op de dansvloer teweeg brengen. De band heeft een eigen sound, en met de remixes afgelopen zomer was ik even bang dat het te limiterend was, maar deze track bewijst dat binnen deze sound er nog wat ruimte is om te spelen, en dat zorgt niet alleen voor een fijne track, maar ook voor positiefheid voor het aankomende album. Zeker als op drie kwart van de track er ook wat spoken word tussenkomt met zware trommels, om vervolgens de dansvloer weer te verhitten.
http://hypem.com/track/918317/The+Golden+Filter+-+Thunderbird
Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!
Track of the week:
‘See the Sea (Red)' van Vitalic
Ah, de Fransman Pascal Arbez is terug, en hoe! Het begint met wat weifelende sounds, daarna komt de beat, wat storing, en vervolgens begint het nummer pas goed. De lichtere sound die er vervolgens bijkomt zorgt voor een soort van euforie door de stompende electro heen. Niet dat het louter dat is, want Vitalic kan het ook terugbrengen, en ondanks dat je enigszins het gevoel hebt dat het allemaal minder gepolijst is dan tegenwoordig de norm is zit er een zorgvuldig opgebouwde structuur in met sounds die bij elkaar passen, en daar heeft Vitalic een neusje voor. Subtiliteit schijnt door de electro heen zonder dat het een subtiele track is. Als je het nog volgt, en zo niet, vooral luisteren, maar dat moet je sowieso doen. Het belooft wat voor het aankomende album.
http://hypem.com/track/918572/
‘You’ll Disappear’ van The Phenomenal Handclap Band (Munk remix)
The Phenomenal Handclap Band heeft met dit nummer en ’15 to 20’ een paar leuke tracks neergezet. Vooral het verlengd uitspreken van “you’ll disappeaaaar” werkt uitstekend op dit nummer, het geeft een heerlijke sfeer. Munk zet er een piano house deuntje onder, en dat werkt altijd. Het is niet de meest innovatieve remix, maar het is dansbaar, en de track leent zich uitstekend voor dit soort werk. Sowieso is de single met deze remix en remixes van o.a. Prins Thomas en Horse Meat Disco een leuke toevoeging aan ieders collectie. Of deze remix de beste is die erop staat waag ik te betwijfelen, maar het is leuk genoeg en de track werkt zeker mee.
http://hypem.com/track/917024/The+Phenomenal+Handclap+Band+-+You+ll+Disappear+Munk+Remix+
‘Million Dollar Bill’ van Whitney Houston (Mike Simonetti remix)
Waaaatttt? Whitney Houston op IKRS? Aye, maar wel in de vorm van een remix van Italians Do It Better (Glass Candy, Desire, etc) baas Mike Simonetti. En niet te lang geleden vroeg ik op IKRS me af hoe zo’n italo-disco remix zou zijn met in plaats van een marginale vrouwelijke vocalist zo’n mega diva als Houston met zo’n echte diva stem. Et voila, Simonetti geeft me de kans dit daadwerkelijk te bekijken door het remixen van de nieuwe single van Houston. In een italo-disco vorm uiteraard. En het is iets wat zo in de gay disco DJ set van Horse Meat Disco kan. Houston’s stem (niet haar naam) geeft het wel een beetje een mainstream jaren 70 disco vibe, in tegenstelling tot een meer underground disco NY vibe, puur door de geliktheid van haar stem en het originele nummer. Want je kan het wel omtoveren tot italo-disco, je moet ook werken met wat je hebt natuurlijk. Maar ondanks dat is het zeker een fijn nummer, en qua overloop en smoothness een heerlijke remix van Simonetti. En het resultaat is gewoon best nice, eigenlijk, zeker als je een beetje mainstream en een hoog disco gehalte niet erg vindt.
http://hypem.com/track/915538/Whitney+Houston+-+Million+Dollar+Bill+Mike+Simonetti+Edit+
‘Papillon’ van Editors
Dit klinkt echt als een Joy Division tribute band, alleen dan met de technologie twintig jaar verder en een betere echo in de synths. En eerlijk is eerlijk, het geeft wel het geheel een spooky atmosfeer. En de track, door de drumbeats gemixt met de synth, is nog vrij catchy ook. All in all geen slechte track, hoewel ik het idee heb dat Tom Smith’s stem eigenlijk slechter wordt naarmate de albums vorderen, maar misschien ligt dat wel aan mij. Dus wat is zo off putting aan deze track? Het is waarschijnlijk de heavy-handedness van het nummer. Het refrein, in particular, is een beetje geforceerd. “If there really was a God here / he’d have raised a hand by now”. Sowieso wordt ik een beetje kriegelig als God erbij wordt gehaald op zo’n wijze. En zo zijn er nog een paar zinnen waarvan ik denk, is het echt nodig. Aardig, maar uiteindelijk zijn er teveel elementen waardoor ik er niet rustig van kan genieten.
http://hypem.com/track/903985/Editors+-+Papillon
‘Fences’ van Phoenix (Friendly Fires remix)
Phoenix was in het eerste half jaar niet weg te slaan van het beeldscherm, want op elke blog werden de heren de hemel in geprezen. Friendly Fires is ook een band die de nodige pers krijgt, dus een remix van deze twee zou positief uit moeten pakken no? No. Nope. De remix is veel te druk, er rammelt de hele tijd wel wat, en het gaat eigenlijk in tegen de smooth sound van Phoenix. Wat overblijft van de originele track is de stem, en het is niet mijn favoriete stem want ik vind het te steriel wat, granted, gewoon een persoonlijke voorkeur is. De remix lijkt ook niet bepaald richting iets te gaan, behalve dan een rammelend vehikel te maken voor die stem. Ik word er persoonlijk een beetje onrustig van.
http://hypem.com/track/914213/Phoenix+-+Fences+Friendly+Fires+Remix+
‘Thunderbird’ van The Golden Filter
The Golden Filter heeft dit jaar IKRS al verblijd met enkele heerlijke disco tracks, en deze track lijkt te volgen in die traditie. Het is iets krachtiger, het lijkt iets meer clubgericht, en de stem in contrast is nou juist iets fragieler, met de uithalen zo dun over de flinke beat dat je jezelf afvraagt of ze het gaat halen of dat het ter aarde stort. Waar eerdere tracks misschien nog waren om lieflijk op te dansen zal dit volledige manie op de dansvloer teweeg brengen. De band heeft een eigen sound, en met de remixes afgelopen zomer was ik even bang dat het te limiterend was, maar deze track bewijst dat binnen deze sound er nog wat ruimte is om te spelen, en dat zorgt niet alleen voor een fijne track, maar ook voor positiefheid voor het aankomende album. Zeker als op drie kwart van de track er ook wat spoken word tussenkomt met zware trommels, om vervolgens de dansvloer weer te verhitten.
http://hypem.com/track/918317/The+Golden+Filter+-+Thunderbird
CFCF’s Continent lekt
Het debuutalbum van de Canadees Michael Silver is gelekt. Silver, muziek makend en remixend onder de naam CFCF, heeft dit jaar een album gemaakt genaamd Continent. Op dat album heet één van de tracks ‘You Hear Colours’, een gevleugelde uitspraak van F.R. Murdle. Murdle was op bezoek bij Henri Matisse die net een nieuw schilderij had gemaakt, maar het was een stilleven met fruit, en Murdle zag de meerwaarde niet van nog een stilleven met fruit. Hij zei dat het niet tot hem sprak, waarop Matisse uitwierp “But look at the colours!”, waarop Murdle snel retourneerde “You don’t look at colours, you hear colours!”.
Murdle is ook van mening dat blinden de gelukkigste mensen op aarde zijn, omdat ze positieve dingen als kleuren kunnen horen, maar negatieve dingen zoals dood en ratten niet kunnen zien. Hij probeerde zichzelf dit geluk aan te meten door een lange pony te laten groeien, maar hij kwam tot de conclusie dat het hem niet stond, en knipte gedesillusioneerd het haar af.
Het debuutalbum van CFCF, wiens remixes hier vaak de hemel zijn in geprezen, zal via het Paper Bag label uitkomen. Dit gebeurt officieel op de 27ste van oktober.
Tracklist:
01 Raining Patterns
02 Big Love
03 Invitation to Love
04 Summerlong
05 You Hear Colours
06 Monolith
07 Half Dreaming
08 Letters Home
09 Break-In
10 Come Closer
11 Snake Charmer
12 Half Dreaming Reprise
Murdle is ook van mening dat blinden de gelukkigste mensen op aarde zijn, omdat ze positieve dingen als kleuren kunnen horen, maar negatieve dingen zoals dood en ratten niet kunnen zien. Hij probeerde zichzelf dit geluk aan te meten door een lange pony te laten groeien, maar hij kwam tot de conclusie dat het hem niet stond, en knipte gedesillusioneerd het haar af.
Het debuutalbum van CFCF, wiens remixes hier vaak de hemel zijn in geprezen, zal via het Paper Bag label uitkomen. Dit gebeurt officieel op de 27ste van oktober.
Tracklist:
01 Raining Patterns
02 Big Love
03 Invitation to Love
04 Summerlong
05 You Hear Colours
06 Monolith
07 Half Dreaming
08 Letters Home
09 Break-In
10 Come Closer
11 Snake Charmer
12 Half Dreaming Reprise
Flashmob van Vitalic lekt
Het nieuwe album van de Fransman Vitalic is vorige week gelekt. Vitalic, oftewel Pascal Arbez, kwam in 2005 met het album Ok Cowboy, wat door middel van nummers als ‘My Friend Dario’ en ‘Poney Part 1’ (alias de hilarische hondenclip) bekendheid verwierf. Het tweede album van de man heet Flashmob, met onder andere de nummers ‘See the Sea (Red)’ en ‘See the Sea (Blue)’. Dit naar aanleiding van Fritz Erghammer, die dacht dat de zee bestond uit rode en blauwe bloedcellen, en niet zozeer uit water. Hij deed jarenlang studie naar hoe het komt dat de zee blauw is terwijl rode bloedcellen vaker voorkomen, en uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat de blauwe bloedcellen, hoewel minder vaak voorkomend, aanlokkelijker waren voor het oog, de kleur “rood” dat in zag, en er in goed overleg werd besloten “blauw” optisch gezien te laten domineren.
Erghammer sprak zijn theorie uit tegen William Ernest Castle, die zei ja, dat kan, maar bloedcellen zijn sowieso rood en wit, en niet rood en blauw, en de zee is niet wit. Erghammer was furieus en uit pure frustratie speelde hij Castle’s theorieën over Drosophilia door aan T.H. Morgan, die op basis daarvan bevindingen deed die hem de Nobelprijs opleverde. Erghammer, overkomen van schuld, stuurde Castle nog een kaartje waarop hij schreef “sorry”, Castle stuurde een kaartje terug met een harig hondje geknipt in de vorm van een bloedcel en blauw geverfd. Het hondje gromde, keek vertwijfeld, en beet Castle in de neus.
Het album van Vitalic zal officieel op 28 september uitkomen via het label Different/PIAS.
Erghammer sprak zijn theorie uit tegen William Ernest Castle, die zei ja, dat kan, maar bloedcellen zijn sowieso rood en wit, en niet rood en blauw, en de zee is niet wit. Erghammer was furieus en uit pure frustratie speelde hij Castle’s theorieën over Drosophilia door aan T.H. Morgan, die op basis daarvan bevindingen deed die hem de Nobelprijs opleverde. Erghammer, overkomen van schuld, stuurde Castle nog een kaartje waarop hij schreef “sorry”, Castle stuurde een kaartje terug met een harig hondje geknipt in de vorm van een bloedcel en blauw geverfd. Het hondje gromde, keek vertwijfeld, en beet Castle in de neus.
Het album van Vitalic zal officieel op 28 september uitkomen via het label Different/PIAS.
vrijdag 25 september 2009
IKRS heeft weekendpauze!
IKRS heeft dit weekend pauze. Een korte, tweedaagse stop, yup. Dus vrijdag en zaterdag geen updates, en we zullen op zondag langzaam terugkeren met in ieder geval de Crazy Zany Radio Sunday column, en je kan in de daaropvolgende dagen ook nog de Tracks van de Week column verwachten en een live recensie van Janelle Monae! En in de periode daarna kan je nog veel meer verwachten, o.a. vingen we Jeremy Jay op zijn drukke tour en wisselden we een paar woorden uit, so yay! En uiteraard de dagelijkse nieuwsitems en andere rare dingen. We zijn gek! Ja! En voor twee dagen weg, ja! Tot dan!
Bernard Sumner gaat samenwerken met Stuart Price, Bad Lieutenant album gelekt
Bernard Sumner (Ex New Order, Joy Division) zal als hij vrij is van zijn Bad Lieutenant verplichtingen een samenwerking afmaken met Stuart Price. De super producer en het Zoot Woman bandlid was met Sumner al bezig om een nieuw synth gedreven album te ontwikkelen, alleen het was voor Sumner teveel om en aan Bad Lieutenant en aan het nieuwe project te werken. Zodra Sumner tijd heeft zal hij weer beginnen aan dit project. En zodra Price vrij is natuurlijk, want Zoot Woman staat volgende week vrijdag in de Melkweg.
Het album van Bad Lieutenant, Never Cry Another Tear, is ondertussen te horen op het internet. Het album zal officieel over vier dagen uitkomen. Eén van de tracks is geïnspireerd door een verkeerd overgeleverde sage uit de Griekse mythologie. De ondergang van Icarus was namelijk niet zo heroïsch en aan zijn hoogmoed te danken (die dus letterlijk voor de val kwam) zoals het verhaal wil. Icarus had namelijk zijn vleugeltjes omgebonden en wou met zijn ranke danserslichaam het luchtruim kiezen. Dit deed hij, maar hij vloog lans de Andrade, een experimenteel lighthouse. Minos had een professor net de opdracht gegeven to let the lighthouse ‘shine like the sun’ (de titel van het nummer), en in het geheim had hij daar lang aan gewerkt.
Het album van Bad Lieutenant, Never Cry Another Tear, is ondertussen te horen op het internet. Het album zal officieel over vier dagen uitkomen. Eén van de tracks is geïnspireerd door een verkeerd overgeleverde sage uit de Griekse mythologie. De ondergang van Icarus was namelijk niet zo heroïsch en aan zijn hoogmoed te danken (die dus letterlijk voor de val kwam) zoals het verhaal wil. Icarus had namelijk zijn vleugeltjes omgebonden en wou met zijn ranke danserslichaam het luchtruim kiezen. Dit deed hij, maar hij vloog lans de Andrade, een experimenteel lighthouse. Minos had een professor net de opdracht gegeven to let the lighthouse ‘shine like the sun’ (de titel van het nummer), en in het geheim had hij daar lang aan gewerkt.
De professor en Minos stonden bij de vuurtoren en drukte op de knop om het te laten schijnen als de zon, en dat zorgde voor een algehele verblinding en een verstommende hitte. En toen ze de knop induwde kon Minos nog net “oh-ow” uitstamelen want Icarus vloog net langs. Het licht smolt de wax, Icarus viel naar beneden, en Minos en de professor besloten het project geheim te houden en in de nationale cultuur het verhaal te laten opnemen zoals wij dat vandaag de dag nog kennen.
Joe Goddard album uit op 2 november
Joe Goddard, bekend van de band Hot Chip, zal op twee november met zijn solo album komen. Dit album heet Festival Harvest, en zal bestaan uit elektronische muziek variërend van geïnspireerd door club tracks tot meer sfeervolle nummers. En passent zal het album ook nog eens het eeuwenoude vraagstuk oplossen van welke karakteristieken welke fruitstukken hebben. Nietzsche probeerde het, maar hij beet zich steek op de appel, ten minste dat dacht hij, sindsdien is bewezen dat een appel gewoon per definitie nukkig is. Joe Goddard gaat een stap verder en onthult dat de kokosnoot verlegen is, de druiven zuur (hoewel Locke hier al eerder mee was), en dat bananen aangespoord moeten worden.
Het album zal uitkomen via het Greco-Roman label. Dit label is van Goddard zelf. Hij heeft het opgericht samen met Alexander Waldron. Dit label zal begin 2010 onder andere de debuut LP van Drums of Death verzorgen. De eerste vijf singles uitgebracht door het label zullen in een box set verkrijgbaar zijn later in november. De singles krijgen de remix treatment van o.a. Drums of Death, Skream, Grovesnor, en Hot Chip.
Het album zal uitkomen via het Greco-Roman label. Dit label is van Goddard zelf. Hij heeft het opgericht samen met Alexander Waldron. Dit label zal begin 2010 onder andere de debuut LP van Drums of Death verzorgen. De eerste vijf singles uitgebracht door het label zullen in een box set verkrijgbaar zijn later in november. De singles krijgen de remix treatment van o.a. Drums of Death, Skream, Grovesnor, en Hot Chip.
donderdag 24 september 2009
Mew volgt 2005 album op met waardig vijfde LP
Album recensie - No More Stories van Mew
Dankzij het in 2005 uitgekomen And The Glass Handed Kites wist Mew een grote schare fans aan zich te binden. En als je de juiste persoon tegenkomt dan wil het nog wel eens opkomen als één van de favoriete albums van het afgelopen decennium. Het duurde drie jaar voordat Mew dit jaar met de opvolger kwam, en het nieuwgeboren kindje kreeg een heel gedicht als naam. Aan pretentieusheid geen gebrek bij de Deense band die het label van prog rockers draagt. Dit album, dat in ieder geval hier gewoon als No More Stories door het leven gaat, kent naast een gedicht als titel ook twee intermezzo’s en een reprise. Het is ook als een soort van toneelstuk opgebouwd, met in het begin titels met “New” en “Introducing” erin, het middenstuk kent filmische titels als ‘Silas the Magic Car’, ‘Cartoons and Macrame Wounds’, ‘A Dream’, en ‘Hawaii’, en pal voor de reprise het einde met als titel ‘Sometimes Life Isn’t Easy’. De heren denken met Beckett te moeten concurreren.
Niet helemaal natuurlijk, want behalve de titels is het idee verder niet terug te vinden in de teksten, en van een conceptalbum lijkt op het eerste gezicht dan ook geen sprake. Maar het toont wel de ambitie van de heren, en dat is ook terug te horen. Want de sound, hoewel ten allen tijde Mew, is ambitieus. Niet zozeer omdat het allemaal zo groots is opgezet – verwacht geen U2 achtige stadion rock of iets dergelijks – maar het ligt voornamelijk in de diversiteit tussen de nummers. Van het tegendraads drummen op ‘Introducing Palace Players’ tot het dromerige ‘Silas the Magic Car’, van het meer recht-toe-recht-aan van ‘Repeaterbeater’ tot het meer experimentele van de twee intermezzo’s, of van het triestige van ‘Tricks’ tot het euforisch klinkende ‘Sometimes Life Isn’t Easy’: de drie heren gooien het hele pallet op het canvas.
Dat gebeurt niet op één of andere Jackson Pollack-achtige wijze waar ze het gewoon erop smijten. Elk nummer klinkt geconcentreerd en gestructureerd. De opbouw van de nummers is overal zorgvuldig in elkaar gezet en het herhaalt zich zelden. ‘Repeaterbeater’ begint bijvoorbeeld gewoon full throttle met een drumbeat en komt vervolgens tot rust in de refreinen. Het zeven minuten durende ‘Cartoons and Macrame Wounds’ geniet daarentegen weer een hele andere structuur. Het begint dromerig met eigenlijk een beetje het refrein, waarin herhaaldelijk wordt gezongen “You drew me cartoons, so playful”. Daarna bouwt het langzaam op met achtergrondzang en wordt het iets drukker, en dan verandert het in louter een rustig pianodeuntje waarover rustig gezongen wordt: “Put your hand in mine / we will go skating / on the thinnest ice we can find.” Na de zin “Is this what happens to us now” wordt het even stil, waarna met wat meer bombast het nummer verder gaat, uiteindelijk weer uitkomend op de dubbelzang van eerder. Ook op minder lange nummers is een opbouw terug te vinden, niet zo groots als deze, maar de band werkt vanuit de structuur, en doet dit met verve.
Tekstueel gezien legt het wat minder variatie aan de dag, want het meeste gaat over relatie perikelen. Nu is dit natuurlijk ook een uitgebreid onderwerp en kan je er veel dingen mee, maar thematisch blijft het achter bij de ambitie van de muzikale opbouw of zelfs de titels. Dit wil echter niet zeggen dat de teksten basic zijn, want de heren zijn verrassend aardige tekstschrijvers. Ze zijn sterk in een bepaald image oproepen, zowel met sound als tekst, en af en toe kom je een paar leuke zinnen of ideeën tegen. “Did I need to know / a wound in macramé / through all this we decipher / and what’s worse we’re none the wiser,” zingen ze in ‘Cartoons and Macramé Wounds’, maar een paar andere zinnen zijn: “Two words a day, it seems a waste”, “Just when I thought I’d be / done with all the memories /she’s calling me”, “And if nothing works / we’ll do nothing / I hope we’re on time”. Ze drukken ons niet met onze snoet op het verhaal, maar schilderen een bepaalde image dat wij zelf kunnen invullen, al dan niet met details. Als je jezelf dan toch beperkt tot more or less één thema, dan is dit wel de manier om dat in te vullen.
Een sterk duo is ‘Hawaii’ en ‘Vaccine’, twee nummers die sterk in het hoofd blijven hangen en catchy zijn. Het opbouwen naar het refrein en daar een tandje bijzetten werkt wonderwel. Het laatste nummer shifts per stuk naar een andere instrumentale begeleiding, en deze verschillende stukken passen wonderwel bij elkaar waardoor het nummer fijn doorstroomt en telkens aan momentum lijkt te winnen naarmate het nummer vordert, daarmee verwordend tot één van de hoogtepunten van het album. Live zie ik ook ‘Sometimes Life Isn’t Easy’ goed uit de verf komen. Hoewel in tekst niet het meest positieve nummer (“Hold my arms back when they beat me”) heeft het toch een soort van existentialistische euforie. Wat er ook gebeurt we blijven toch doorgaan, dat lijkt de sound te zeggen in contrast met de tekst, wat zich toelegt op bedrog en het onzeker voelen nadat dit je overkomen is.
Met dit vijfde album bewijst Mew wederom hoe sterk de band is. Alles past goed bij elkaar, en instrumentaal staat het als een huis. Qua structuur, qua spel, en op momenten ook qua productie. Na vijf jaar stilte komt de Deense band met dit album, en wat mij betreft is het een geslaagde onderneming. Het laat zien hoe capabel de band is in het maken en vormen van nummers, en in het oproepen van bepaalde sfeerbeelden. Soms doet een rustperiode blijkbaar goed, want het album behoort tot één van de betere releases van dit jaar.
Dankzij het in 2005 uitgekomen And The Glass Handed Kites wist Mew een grote schare fans aan zich te binden. En als je de juiste persoon tegenkomt dan wil het nog wel eens opkomen als één van de favoriete albums van het afgelopen decennium. Het duurde drie jaar voordat Mew dit jaar met de opvolger kwam, en het nieuwgeboren kindje kreeg een heel gedicht als naam. Aan pretentieusheid geen gebrek bij de Deense band die het label van prog rockers draagt. Dit album, dat in ieder geval hier gewoon als No More Stories door het leven gaat, kent naast een gedicht als titel ook twee intermezzo’s en een reprise. Het is ook als een soort van toneelstuk opgebouwd, met in het begin titels met “New” en “Introducing” erin, het middenstuk kent filmische titels als ‘Silas the Magic Car’, ‘Cartoons and Macrame Wounds’, ‘A Dream’, en ‘Hawaii’, en pal voor de reprise het einde met als titel ‘Sometimes Life Isn’t Easy’. De heren denken met Beckett te moeten concurreren.
Niet helemaal natuurlijk, want behalve de titels is het idee verder niet terug te vinden in de teksten, en van een conceptalbum lijkt op het eerste gezicht dan ook geen sprake. Maar het toont wel de ambitie van de heren, en dat is ook terug te horen. Want de sound, hoewel ten allen tijde Mew, is ambitieus. Niet zozeer omdat het allemaal zo groots is opgezet – verwacht geen U2 achtige stadion rock of iets dergelijks – maar het ligt voornamelijk in de diversiteit tussen de nummers. Van het tegendraads drummen op ‘Introducing Palace Players’ tot het dromerige ‘Silas the Magic Car’, van het meer recht-toe-recht-aan van ‘Repeaterbeater’ tot het meer experimentele van de twee intermezzo’s, of van het triestige van ‘Tricks’ tot het euforisch klinkende ‘Sometimes Life Isn’t Easy’: de drie heren gooien het hele pallet op het canvas.
Dat gebeurt niet op één of andere Jackson Pollack-achtige wijze waar ze het gewoon erop smijten. Elk nummer klinkt geconcentreerd en gestructureerd. De opbouw van de nummers is overal zorgvuldig in elkaar gezet en het herhaalt zich zelden. ‘Repeaterbeater’ begint bijvoorbeeld gewoon full throttle met een drumbeat en komt vervolgens tot rust in de refreinen. Het zeven minuten durende ‘Cartoons and Macrame Wounds’ geniet daarentegen weer een hele andere structuur. Het begint dromerig met eigenlijk een beetje het refrein, waarin herhaaldelijk wordt gezongen “You drew me cartoons, so playful”. Daarna bouwt het langzaam op met achtergrondzang en wordt het iets drukker, en dan verandert het in louter een rustig pianodeuntje waarover rustig gezongen wordt: “Put your hand in mine / we will go skating / on the thinnest ice we can find.” Na de zin “Is this what happens to us now” wordt het even stil, waarna met wat meer bombast het nummer verder gaat, uiteindelijk weer uitkomend op de dubbelzang van eerder. Ook op minder lange nummers is een opbouw terug te vinden, niet zo groots als deze, maar de band werkt vanuit de structuur, en doet dit met verve.
Tekstueel gezien legt het wat minder variatie aan de dag, want het meeste gaat over relatie perikelen. Nu is dit natuurlijk ook een uitgebreid onderwerp en kan je er veel dingen mee, maar thematisch blijft het achter bij de ambitie van de muzikale opbouw of zelfs de titels. Dit wil echter niet zeggen dat de teksten basic zijn, want de heren zijn verrassend aardige tekstschrijvers. Ze zijn sterk in een bepaald image oproepen, zowel met sound als tekst, en af en toe kom je een paar leuke zinnen of ideeën tegen. “Did I need to know / a wound in macramé / through all this we decipher / and what’s worse we’re none the wiser,” zingen ze in ‘Cartoons and Macramé Wounds’, maar een paar andere zinnen zijn: “Two words a day, it seems a waste”, “Just when I thought I’d be / done with all the memories /she’s calling me”, “And if nothing works / we’ll do nothing / I hope we’re on time”. Ze drukken ons niet met onze snoet op het verhaal, maar schilderen een bepaalde image dat wij zelf kunnen invullen, al dan niet met details. Als je jezelf dan toch beperkt tot more or less één thema, dan is dit wel de manier om dat in te vullen.
Een sterk duo is ‘Hawaii’ en ‘Vaccine’, twee nummers die sterk in het hoofd blijven hangen en catchy zijn. Het opbouwen naar het refrein en daar een tandje bijzetten werkt wonderwel. Het laatste nummer shifts per stuk naar een andere instrumentale begeleiding, en deze verschillende stukken passen wonderwel bij elkaar waardoor het nummer fijn doorstroomt en telkens aan momentum lijkt te winnen naarmate het nummer vordert, daarmee verwordend tot één van de hoogtepunten van het album. Live zie ik ook ‘Sometimes Life Isn’t Easy’ goed uit de verf komen. Hoewel in tekst niet het meest positieve nummer (“Hold my arms back when they beat me”) heeft het toch een soort van existentialistische euforie. Wat er ook gebeurt we blijven toch doorgaan, dat lijkt de sound te zeggen in contrast met de tekst, wat zich toelegt op bedrog en het onzeker voelen nadat dit je overkomen is.
Met dit vijfde album bewijst Mew wederom hoe sterk de band is. Alles past goed bij elkaar, en instrumentaal staat het als een huis. Qua structuur, qua spel, en op momenten ook qua productie. Na vijf jaar stilte komt de Deense band met dit album, en wat mij betreft is het een geslaagde onderneming. Het laat zien hoe capabel de band is in het maken en vormen van nummers, en in het oproepen van bepaalde sfeerbeelden. Soms doet een rustperiode blijkbaar goed, want het album behoort tot één van de betere releases van dit jaar.
Nieuwe namen voor Le Guess Who
Het Utrechtse festival Le Guess Who, dat zal plaatsvinden van 25 t/m 29 november, heeft weer enkele namen bekend gemaakt. Het gaat om Fucked Up, The Cave Singers, The Very Best, Early Day Miners, Megafaun, Male Bonding, en M.S. Blum. Eerdere namen die al bekend waren voor het festival zijn The Field, Wild Beasts, en A Place To Bury Strangers. Het festival zal plaatsvinden verspreidt over verscheidene venues in Utrecht.
Zoals u kunt lezen zitten daar weer een paar rare namen bij. Niet als in, rare bands, maar als in, rare namen. Is een megafaun gewoon een mannenlijf met bokkepoten en hoorns, alleen dan zeg maar, mega? The Very Best, is dat een objectief oordeel? Een oordeel überhaupt? En Fucked Up is al helemaal boodschapsloos. Gelukkig is er nog de Early Day Miners, vernoemd naar een gure episode in de Amerikaanse geschiedenis waar rond 1870 mijnwerkers voor vijf uur ’s ochtends op moesten staan, pap aten, om vervolgens naar de mijn te lopen, soms zelfs twintig mijlen ver! En was het winter, door de sneeuw! En het sneeuwde elke winter! Daar werden lange werkdagen geklokt, en pas om zeven uur ’s avonds kon men aanschuiven aan tafel voor een warme hap. Of zo werd het aan de kleinkinderen van die generatie jarenlang verteld, en wat een rustige en brave generatie was dat! Want als de grootvaders het zo zwaar hadden dan moesten zij wel natuurlijk alles maken van de legio aan mogelijkheden die ze nu wordt geboden!
Dit ging goed totdat August Riepenheimer erachter kwam dat dit niet het geval was! Zij deed onderzoek naar die tijd, en kwam erachter dat ze vaak al ’s middags in de kroeg zaten, s’ avonds minnaressen hadden, en ’s nachts moeder de vrouw nog even deden om zo een achtste kind op de wereld te zetten! De brave generatie was ziedend en werd rebels, en een algehele opstond volgde! En zo begon punk veertien dagen eerder dan gepland.
Zoals u kunt lezen zitten daar weer een paar rare namen bij. Niet als in, rare bands, maar als in, rare namen. Is een megafaun gewoon een mannenlijf met bokkepoten en hoorns, alleen dan zeg maar, mega? The Very Best, is dat een objectief oordeel? Een oordeel überhaupt? En Fucked Up is al helemaal boodschapsloos. Gelukkig is er nog de Early Day Miners, vernoemd naar een gure episode in de Amerikaanse geschiedenis waar rond 1870 mijnwerkers voor vijf uur ’s ochtends op moesten staan, pap aten, om vervolgens naar de mijn te lopen, soms zelfs twintig mijlen ver! En was het winter, door de sneeuw! En het sneeuwde elke winter! Daar werden lange werkdagen geklokt, en pas om zeven uur ’s avonds kon men aanschuiven aan tafel voor een warme hap. Of zo werd het aan de kleinkinderen van die generatie jarenlang verteld, en wat een rustige en brave generatie was dat! Want als de grootvaders het zo zwaar hadden dan moesten zij wel natuurlijk alles maken van de legio aan mogelijkheden die ze nu wordt geboden!
Dit ging goed totdat August Riepenheimer erachter kwam dat dit niet het geval was! Zij deed onderzoek naar die tijd, en kwam erachter dat ze vaak al ’s middags in de kroeg zaten, s’ avonds minnaressen hadden, en ’s nachts moeder de vrouw nog even deden om zo een achtste kind op de wereld te zetten! De brave generatie was ziedend en werd rebels, en een algehele opstond volgde! En zo begon punk veertien dagen eerder dan gepland.
Jack Penate en Esser op London Calling
Het aankomende London Calling festival heeft bekend gemaakt dat voormalig Ladyfuzz drummer Esser en Jack Penate wederom hun opwachting zullen maken op het festival. Ook A Place to Bury Strangers zal nogmaals optreden, en twee andere, nieuwe namen zijn Violens en Grammatics. Het festival zal op 20 en 21 november plaatsvinden, tenzij het verzet wordt, maar daar gaan we nog niet vanuit, tenzij de onderwereld plannen concreter worden. Maar wij weten officieel niets. Nee.
Paradiso meldt vol trots dat Jack Penate de zomerhit van het jaar had “met het superaanstekelijke nummer ‘Tonight’s Today’”. Yup. Platgegooid ben ik ermee. Gewoon, plat. Als in, boem. En ik moest dansen, het nummer was een soort puppet master, zo aanstekelijk, nog steeds kom ik mensen tegen die zeggen, ik heb het nu ook. Ja. Zoals je al raadt, ik heb het nummer nog nooit gehoord, maar misschien, ooit, je weet nooit.
Paradiso meldt vol trots dat Jack Penate de zomerhit van het jaar had “met het superaanstekelijke nummer ‘Tonight’s Today’”. Yup. Platgegooid ben ik ermee. Gewoon, plat. Als in, boem. En ik moest dansen, het nummer was een soort puppet master, zo aanstekelijk, nog steeds kom ik mensen tegen die zeggen, ik heb het nu ook. Ja. Zoals je al raadt, ik heb het nummer nog nooit gehoord, maar misschien, ooit, je weet nooit.
dinsdag 22 september 2009
Kings of Convenience gelekt
Het album van Kings of Convenience is gelekt. De band van Erlend Oye en Eirik Glambek Boe maakte dit jaar het derde album, genaamd Declaration of Dependence. Het is vernoemd naar een episode met Martin Maravich, die door velen in de buurt van Wenen, waar hij les gaf, als een groot denker werd beschouwd! De man bleef echter altijd bescheiden, en toen men benadrukte dat hij zijn theorie over hoe iedereen begint als een leeg blad moest publiceren wees hij dat altijd af. “Ahhhh,” zei iedereen, “de man jaagt geen roem na, eigenlijk is het maar een onambitieuze nietsnut. Is dat wat je moeder trots zou maken?”
Men was toch zo enthousiast dat iemand bij de volgende lezing het opschreef en opstuurde ter publicatie. Dit werd gedaan, gelezen, en toen kwam John Locke hoogstpersoonlijk naar Wenen om Maravich een Declaration of Dependence te laten tekenen omdat zijn theorie volledig afhing van wat Locke gepubliceerd had, en hij was er drie jaar eerder al mee gekomen. Dat Maravich eigenlijk eerder was en alleen met publicatie later dat is wrang, maar dan moet je maar ambitieuzer zijn. De wereld is er om veroverd te worden, en daar moet je Risk voor nemen. Het album zal officieel op 2 oktober uitkomen.
Men was toch zo enthousiast dat iemand bij de volgende lezing het opschreef en opstuurde ter publicatie. Dit werd gedaan, gelezen, en toen kwam John Locke hoogstpersoonlijk naar Wenen om Maravich een Declaration of Dependence te laten tekenen omdat zijn theorie volledig afhing van wat Locke gepubliceerd had, en hij was er drie jaar eerder al mee gekomen. Dat Maravich eigenlijk eerder was en alleen met publicatie later dat is wrang, maar dan moet je maar ambitieuzer zijn. De wereld is er om veroverd te worden, en daar moet je Risk voor nemen. Het album zal officieel op 2 oktober uitkomen.
Rain Machine album gelekt
Van het weekend is het album van Rain Machine gelekt. Saillant detail is dat het uitkomt in de herfst. Eerder leek het er namelijk op dat het zijn zinnen had verzet naar een uitbreiding van het werkgebied. Er werd natuurlijk wel gezegd dat de regenachtige zomers door toedoen van de klimaatsveranderingen waren, maar dit is eigenlijk gebeurd door het uitbreiden van de effectiviteit van de regenmachine. Nu lijkt het er dus op dat het zich weer gaat specificeren tot alleen de koude jaargetijden om daar ultieme prestaties te leveren. Misschien maar goed ook, zelfs Napoleon won niet toen hij te dun gespreid was. Daarbij zijn droge en zonnige zomers onder de dertig graden het beste.
De precieze datum van uitgave is 22 september, wat dus vandaag is! Het wordt uitgebracht via het label ANTI-. Rain Machine is het soloproject van Kyp Malone, de bebaarde man van TV on the Radio.
De precieze datum van uitgave is 22 september, wat dus vandaag is! Het wordt uitgebracht via het label ANTI-. Rain Machine is het soloproject van Kyp Malone, de bebaarde man van TV on the Radio.
maandag 21 september 2009
Crazy Zany Radio Sunday - The Sea Is... van Los Campesinos!
Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?
Track of the week: ‘The Sea Is a Good Place To Think of the Future’ by Los Campesinos! (listen here)
Average grade: 7.2
Linda: Als er iets miste op het vorige album en de 'record' van LC! was het misschien een nummer als dit, als tegenwicht tegen alle upbeat vrolijke nummers. In theorie klinkt het als een nummer dat niet bij LC! zou passen, maar zoals zo vaak pakt het in de praktijk toch anders uit. Ik weet dat we hier nog maar kort mee bezig zijn, maar het komt echt niet vaak voor dat ik zo verliefd word op een nummer als op deze track. Mag ik hierbij de eerste 10 uitdelen?
10/10
Anna: Was that Los Campesinos!? Really? (yes, I'm starting this exactly how I started the Muse one).
Dark and with a layer of self-contained epicness, not to mention that the title hits a bit close to home in a melancholic yet warm way. A tiny bit pretentious here and there, but not to the point of irritation. Colour me pleasantly surprised.
7.5/10
Irene: Sfeervol nummer, mooie tekst. Mooi herfstnummer eigenlijk wel. Ik ga zeker meer van deze band beluisteren!
7.5/10
Jon: It's deeper and darker material than I'm used to from Los Campesinos. Eating disorder is a strong subject to tackle. The lyrics make a brave attempt at conveying the message, but the band try to inject emotion into the track with quiet loud fits and bursts strings and childlike backing vocals. It's just cliche. I want the old Los Campesinos back not My Chemical frickin Romance trying to sound like Arcade Fire.
4/10
Stef: In order to pull away from that “young band” tag which, if you hold on to it long enough, inevitably leads to “I actually quite liked that band's first EP”, they had to do exactly this. Now they just need to remember that atmospheric and slower doesn’t necessarily mean depressing lyrics.
7/10
Track of the week: ‘The Sea Is a Good Place To Think of the Future’ by Los Campesinos! (listen here)
Average grade: 7.2
Linda: Als er iets miste op het vorige album en de 'record' van LC! was het misschien een nummer als dit, als tegenwicht tegen alle upbeat vrolijke nummers. In theorie klinkt het als een nummer dat niet bij LC! zou passen, maar zoals zo vaak pakt het in de praktijk toch anders uit. Ik weet dat we hier nog maar kort mee bezig zijn, maar het komt echt niet vaak voor dat ik zo verliefd word op een nummer als op deze track. Mag ik hierbij de eerste 10 uitdelen?
10/10
Anna: Was that Los Campesinos!? Really? (yes, I'm starting this exactly how I started the Muse one).
Dark and with a layer of self-contained epicness, not to mention that the title hits a bit close to home in a melancholic yet warm way. A tiny bit pretentious here and there, but not to the point of irritation. Colour me pleasantly surprised.
7.5/10
Irene: Sfeervol nummer, mooie tekst. Mooi herfstnummer eigenlijk wel. Ik ga zeker meer van deze band beluisteren!
7.5/10
Jon: It's deeper and darker material than I'm used to from Los Campesinos. Eating disorder is a strong subject to tackle. The lyrics make a brave attempt at conveying the message, but the band try to inject emotion into the track with quiet loud fits and bursts strings and childlike backing vocals. It's just cliche. I want the old Los Campesinos back not My Chemical frickin Romance trying to sound like Arcade Fire.
4/10
Stef: In order to pull away from that “young band” tag which, if you hold on to it long enough, inevitably leads to “I actually quite liked that band's first EP”, they had to do exactly this. Now they just need to remember that atmospheric and slower doesn’t necessarily mean depressing lyrics.
7/10
zaterdag 19 september 2009
Nieuwe tracks uit de week van 10 t/m 16 sept
De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuw nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief al misschien iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.
Track of the week:
‘Monolith’ van CFCF
De jonge Canadees die achter CFCF zit komt hier vaker langs in deze column, alleen dan als remixer. Nu is het een originele track, en die gaat eigenlijk door waar de remixen gebleven waren. De tracks zijn disco, dansbaar, en lopen vooral extreem vloeiend, en liggen daardoor makkelijk in het oor. De track is geheel instrumentaal en iets minder dansvloer gericht dan de remixes. Het heeft, met zijn 7 ½ minuut en de understated sound, af en toe wel iets weg van het minimalistische genre. De opbouw is geduldig en geeft ruimte voor het creëren van sfeer, om vervolgens daarop de drums, synths, en piano te plaatsen die het nummer allemaal weer iets meer dans geven. Het heeft niet de euforie die sommige van zijn remixes wel hebben, maar uiteindelijk is het rustig puzzelen aan zo’n opbouw misschien nog wel knapper.
http://hypem.com/track/904177/CFCF+-+Monolith
‘Running Out’ van Mimo (VEGA italo dub remix)
Ah, het verschil tussen Neon Indian en VEGA herkent men meteen, ook al is het puur Alan Palomo die erachter zit. VEGA is meer in de business of disco, en in dit geval meer richting de italo-disco dan de gay-disco variant. Mimo’s track leent zich daar ook voor, en de stem past wel bij hetgeen VEGA doet met dit nummer. Zeker de achtergrond zang met de cheesy synths transporteert je rechtstreeks naar de jaren tachtig. Er zit nog wel een stukje Neon Indian in met de enigszins lo-fi vibe, maar het is toch voornamelijk het dansbare wat deze track kenmerkt. Niet dat het extreem baanbrekend is of dat het echt je beveelt te dansen (kijk niet zo raar, sommige tracks doen dat), maar het is zeker een fijne remix geworden waar de sound mooi in is geïntegreerd.
http://hypem.com/track/901821/Mimo+-+Running+Out+VEGA+Italo+Dub+Mix+
‘Not Made For Love’ van Metronomy (Alalal remix)
Als u dit regelmatig volgt dan weet u dat, zoals elke muziekliefhebber waarschijnlijk, ik een aantal pet peeves heb. Een aantal dingen die nooit falen bij het opwekken van mijn irritatie, of mijn toorn. Bij deze track is dat de balloosheid ervan. De stem heeft te weinig punch, en is te glad, wat mij altijd enigszins kriegelig maakt. Het nummer zelf accentueert dit alleen maar. Het is noch dansbaar, noch goed gestructureerd. Of in ieder geval niet op zodanige wijze dat het je meevoert. Het is eigenlijk een heel generiek popnummer met een gezichtsloze stem. Plus af en toe hoor je dat het een remix is, wat tenzij het de dansvloer zeer ten goede komt ik altijd een beetje jammer vind.
http://hypem.com/track/902210/Metronomy+-+Not+made+for+love+ALALAL+rmx+
‘Animal’ van Miike Snow (Mark Ronson remix)
Miike Snow debuteerde dit jaar met een fijn album, en des te meer vind ik het jammer dat ik nu voor de tweede keer de band moet gaan missen live. Eerst vanwege OV redenen (als in, niet geldig), en in november vanwege een dubbele boeking (als in, Mew, kleine zaal Melkweg). Als u nog twijfelt tussen die twee concerten, in godsnaam, ga niet af op dit nummer. Mark Ronson castreert het beestje volledig, en legt er zijn trademark blazers onder. Het heeft nu meer weg van een reggae nummer dan van die heerlijke synthy summer jam wat het nummer eigenlijk is. Ronson berooft het nummer van elke kracht, op een zodanig frustrerende wijze dat wanneer je de “whoo-hoo-hoo” hoort je enigszins het zielig begint te vinden voor het gekooide dier, want Ronson plakt er flink wat tralies voor. http://hypem.com/track/908951/Miike+Snow+-+Animal+Mark+Ronson+Remix+
‘Feelings Gone’ van Basement Jaxx (Adrian Lux & Flores full vocal mix)
Ah, Adrian Lux, dan weet je al bijna zeker dat het dansbaar gaat worden. Nu kan Lux dit op verscheidene manieren bereiken, en dit heeft hij al bewezen met zijn mixtapes en zijn eigen tracks. In het geval van deze track leggen hij en Flores er een makkelijke clubbeat onder, wat simpel lijkt, maar het is effectief in wat de heren willen bereiken. Namelijk de track club vriendelijk maken terwijl het extra de stem van Sam Sparro accentueert. De club beat wordt naarmate het nummer vordert iets meer understated en disco achtig, en Sparro blijft eroverheen komen. Dus het wordt en dansbaar, en het krijgt dus een grote meezingfactor door de accentuatie van Sparro. En dat laatste gebeurt zeker als de beat weggehaald wordt en het louter Sparro is voor een tijdje, waarna de beat nog feestelijker terugkeert dan voorheen.
http://www.myspace.com/adrianlux
‘Feel It All Around’ van Washed Out (Toro Y Moi remix)
Twee namen die hot zijn in de blogosphere, de jonge Toro Y Moi en de eveneens jonge Washed Out. Toro Y Moi lijkt op deze remix het nummer nog een tandje dromeriger en rustiger te maken, en de paar ruwe kantjes die het origineel bezat zijn rustig eraf geschaafd. Het nog dromeriger maken van de vibe past het nummer wel, en het is ook op zo’n manier gedaan dat het zomaar de originele track zou kunnen zijn. Bij zonsondergang aan zee na een zwoele zomerdag of al dromend door de stad lopend zie ik deze track zeker tot de desbetreffende soundtrack behoren, zonder dat het nou complete volkstammen met hun oren laat wapperen.
http://hypem.com/track/909409/Washed+Out+-+Feel+It+All+Around+Toro+Y+Moi+Remix+
Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!
Track of the week:
‘Monolith’ van CFCF
De jonge Canadees die achter CFCF zit komt hier vaker langs in deze column, alleen dan als remixer. Nu is het een originele track, en die gaat eigenlijk door waar de remixen gebleven waren. De tracks zijn disco, dansbaar, en lopen vooral extreem vloeiend, en liggen daardoor makkelijk in het oor. De track is geheel instrumentaal en iets minder dansvloer gericht dan de remixes. Het heeft, met zijn 7 ½ minuut en de understated sound, af en toe wel iets weg van het minimalistische genre. De opbouw is geduldig en geeft ruimte voor het creëren van sfeer, om vervolgens daarop de drums, synths, en piano te plaatsen die het nummer allemaal weer iets meer dans geven. Het heeft niet de euforie die sommige van zijn remixes wel hebben, maar uiteindelijk is het rustig puzzelen aan zo’n opbouw misschien nog wel knapper.
http://hypem.com/track/904177/CFCF+-+Monolith
‘Running Out’ van Mimo (VEGA italo dub remix)
Ah, het verschil tussen Neon Indian en VEGA herkent men meteen, ook al is het puur Alan Palomo die erachter zit. VEGA is meer in de business of disco, en in dit geval meer richting de italo-disco dan de gay-disco variant. Mimo’s track leent zich daar ook voor, en de stem past wel bij hetgeen VEGA doet met dit nummer. Zeker de achtergrond zang met de cheesy synths transporteert je rechtstreeks naar de jaren tachtig. Er zit nog wel een stukje Neon Indian in met de enigszins lo-fi vibe, maar het is toch voornamelijk het dansbare wat deze track kenmerkt. Niet dat het extreem baanbrekend is of dat het echt je beveelt te dansen (kijk niet zo raar, sommige tracks doen dat), maar het is zeker een fijne remix geworden waar de sound mooi in is geïntegreerd.
http://hypem.com/track/901821/Mimo+-+Running+Out+VEGA+Italo+Dub+Mix+
‘Not Made For Love’ van Metronomy (Alalal remix)
Als u dit regelmatig volgt dan weet u dat, zoals elke muziekliefhebber waarschijnlijk, ik een aantal pet peeves heb. Een aantal dingen die nooit falen bij het opwekken van mijn irritatie, of mijn toorn. Bij deze track is dat de balloosheid ervan. De stem heeft te weinig punch, en is te glad, wat mij altijd enigszins kriegelig maakt. Het nummer zelf accentueert dit alleen maar. Het is noch dansbaar, noch goed gestructureerd. Of in ieder geval niet op zodanige wijze dat het je meevoert. Het is eigenlijk een heel generiek popnummer met een gezichtsloze stem. Plus af en toe hoor je dat het een remix is, wat tenzij het de dansvloer zeer ten goede komt ik altijd een beetje jammer vind.
http://hypem.com/track/902210/Metronomy+-+Not+made+for+love+ALALAL+rmx+
‘Animal’ van Miike Snow (Mark Ronson remix)
Miike Snow debuteerde dit jaar met een fijn album, en des te meer vind ik het jammer dat ik nu voor de tweede keer de band moet gaan missen live. Eerst vanwege OV redenen (als in, niet geldig), en in november vanwege een dubbele boeking (als in, Mew, kleine zaal Melkweg). Als u nog twijfelt tussen die twee concerten, in godsnaam, ga niet af op dit nummer. Mark Ronson castreert het beestje volledig, en legt er zijn trademark blazers onder. Het heeft nu meer weg van een reggae nummer dan van die heerlijke synthy summer jam wat het nummer eigenlijk is. Ronson berooft het nummer van elke kracht, op een zodanig frustrerende wijze dat wanneer je de “whoo-hoo-hoo” hoort je enigszins het zielig begint te vinden voor het gekooide dier, want Ronson plakt er flink wat tralies voor. http://hypem.com/track/908951/Miike+Snow+-+Animal+Mark+Ronson+Remix+
‘Feelings Gone’ van Basement Jaxx (Adrian Lux & Flores full vocal mix)
Ah, Adrian Lux, dan weet je al bijna zeker dat het dansbaar gaat worden. Nu kan Lux dit op verscheidene manieren bereiken, en dit heeft hij al bewezen met zijn mixtapes en zijn eigen tracks. In het geval van deze track leggen hij en Flores er een makkelijke clubbeat onder, wat simpel lijkt, maar het is effectief in wat de heren willen bereiken. Namelijk de track club vriendelijk maken terwijl het extra de stem van Sam Sparro accentueert. De club beat wordt naarmate het nummer vordert iets meer understated en disco achtig, en Sparro blijft eroverheen komen. Dus het wordt en dansbaar, en het krijgt dus een grote meezingfactor door de accentuatie van Sparro. En dat laatste gebeurt zeker als de beat weggehaald wordt en het louter Sparro is voor een tijdje, waarna de beat nog feestelijker terugkeert dan voorheen.
http://www.myspace.com/adrianlux
‘Feel It All Around’ van Washed Out (Toro Y Moi remix)
Twee namen die hot zijn in de blogosphere, de jonge Toro Y Moi en de eveneens jonge Washed Out. Toro Y Moi lijkt op deze remix het nummer nog een tandje dromeriger en rustiger te maken, en de paar ruwe kantjes die het origineel bezat zijn rustig eraf geschaafd. Het nog dromeriger maken van de vibe past het nummer wel, en het is ook op zo’n manier gedaan dat het zomaar de originele track zou kunnen zijn. Bij zonsondergang aan zee na een zwoele zomerdag of al dromend door de stad lopend zie ik deze track zeker tot de desbetreffende soundtrack behoren, zonder dat het nou complete volkstammen met hun oren laat wapperen.
http://hypem.com/track/909409/Washed+Out+-+Feel+It+All+Around+Toro+Y+Moi+Remix+
Asobi Seksu kondigt nieuw album aan
Of nou ja, een nieuw album, het is een akoestisch album opgenomen in Londen met oude tracks van Asobi Seksu. En om precies te zijn, het is opgenomen in Olympic Studios, en dat in combinatie met het feit dat het akoestisch is zorgt voor de verrassende titel The Fox’s Tail Is Chasing the Head (natuurlijk heet het Acoustic at Olympic Studios, what else?). Het betekent dus dat de nummers gestript zijn naar de essentie, en dit was wat Ferdinand Vlosic ook deed toen zijn schilderijen niet aansloegen. Hij maakte zeer gedetailleerde Ashcan schilderijen, maar toen zijn galerij steeds minder werd bezocht besloot hij terug te gaan naar de roots van schilderen en het vandaar weer op te bouwen. En de twee basiselementen zijn kleur en vorm. Dus hij dacht, right, wat ik doe, ik maak gewoon vierkanten, elke in een andere kleur. En om canvassen te besparen soms over elkaar heen, want dit gaat geen geld opleveren.
Echter, ook al kostte het zo weinig geld, Vlosic verdiende ook niets, dus ten einde raad probeerde hij toch een paar schilderijen te slijten. Hij had er niet veel vertrouwen in – hij gaf het schilderij niet eens een titel – en bracht het onder een andere naam op de markt, want je wilt natuurlijk niet dat jouw naam met dit soort elementaire dingen in verband wordt gebracht. Hij koos de naam Mark Rothko, bracht enkele van deze schilderijen uit, en eentje werd er verkocht voor meer dan 70 miljoen dollar. Hoe raar het lot soms toch ook kan zijn. Dus misschien wordt dit wel de doorbraak voor Asobi Seksu. Het werd opgenomen op een vrije dag in hun tour door Engeland vorig jaar en komt uit op 16 november via One Little Indian. Deze winter zal de band weer in Engeland touren als support van White Lies. Oh poor things.
Breathe Into Glass
Walk On The Moon
Meh No Mae
New Years
Blind Little Rain
Urusai Tori
Suzanne
Gliss
Familiar Light
Thursday
Echter, ook al kostte het zo weinig geld, Vlosic verdiende ook niets, dus ten einde raad probeerde hij toch een paar schilderijen te slijten. Hij had er niet veel vertrouwen in – hij gaf het schilderij niet eens een titel – en bracht het onder een andere naam op de markt, want je wilt natuurlijk niet dat jouw naam met dit soort elementaire dingen in verband wordt gebracht. Hij koos de naam Mark Rothko, bracht enkele van deze schilderijen uit, en eentje werd er verkocht voor meer dan 70 miljoen dollar. Hoe raar het lot soms toch ook kan zijn. Dus misschien wordt dit wel de doorbraak voor Asobi Seksu. Het werd opgenomen op een vrije dag in hun tour door Engeland vorig jaar en komt uit op 16 november via One Little Indian. Deze winter zal de band weer in Engeland touren als support van White Lies. Oh poor things.
Breathe Into Glass
Walk On The Moon
Meh No Mae
New Years
Blind Little Rain
Urusai Tori
Suzanne
Gliss
Familiar Light
Thursday
Basement Jaxx lekt
Het album Scars van Basement Jaxx is gelekt. Volgens de eerste analyses van het album moet het album geluisterd worden als een uitbreiding op die Disney versie van Hamlet. U weet wel, met die leeuwen. Scars is daarom expres in het meervoud, om de groeiende slechtheid weer te geven, een symbool voor het immer groeiende aantal mensen die hun broer zouden laten stikken voor meer macht. Louter een paar hulpgevende voldoen dus niet meer (en zeker geen zwijn en stokstaart), en vandaar het grote aantal gasten op het album. Deze nieuwe analyse vecht nog voor acceptatie in de musicologie.
Scars is het vijfde studioalbum van Basement Jaxx en komt precies tien jaar later uit dan de debuutplaat, Remedy. Het album zal officieel op 21 september uitkomen, dus over een paar daagjes. Mensen die meehielpen met het album zijn onder andere *haalt diep adem* Kelis, Yo! Majesty, Sam Sparro, Santigold, Lightspeed Champion, en Yoko Ono. Yup. Het album komt uit via XL Recordings.
vrijdag 18 september 2009
Simian Mobile Disco's tweede plaat vindt niet de balans
album recensie - Temporary Pleasure van Simian Mobile Disco
Na het succesvolle album We Are Your Friends komt Simian Mobile Disco (aka James Ford en Jas Shaw) dit jaar met Temporary Pleasure. En We Are Your Friends was blijkbaar een uitnodiging, want enkele grote artiesten zijn erop ingegaan, en op dit album kan de band onder andere Jamie Lidell, Beth Ditto en Chris Keating tot zijn vrienden rekenen. Misschien kreeg de band ook wel zijn grootste bekendheid bij het publiek door zijn vrienden, en om meer precies te zijn Justice, de Franse electrohouse band die met een geweldige remix kwam van ‘Never Be Alone’, dat onder de naam ‘We Are Your Friends’ van Justice vs Simian uitkwam. Dus misschien is het dan wel logisch dat je nog meer vrienden uitnodigt, want je helpt elkaar naar een hoger platform, dat moeten de heren gedacht hebben.
Echter, zoals we bij eerdere albums met veel gasten al herhaaldelijk hebben gezien dit jaar, het werkt niet. Of niet afdoende, want het verschil tussen de tracks wordt hierdoor te groot. Dit was bij Danger Mouse & Sparklehorse bijvoorbeeld het geval, en dat is hier wederom zo. Heerlijke tracks worden afgewisseld met nummers die zeer mediocre zijn. Daarbij hebben grote namen toch vaak de neiging, waarschijnlijk onbewust, om de track hun kant op te trekken. Of de band gaat een track maken die tailor-made is voor die artiest. Wat leuk is voor een single tussen albums door, maar op het album krijg je daardoor een groot verschil in sound en kwaliteit, en daar heeft dit album dan ook mee te kampen.
Zoals het eerder genoemde Danger Mouse & Sparklehorse start de band sterk. Niet zo sterk, maar ‘Cream Dream’ en vooral ‘Audacity of Huge’ zijn goede tracks. Vooral die laatste vlamt, met als apotheose voor het refrein begint de zin “So why don’t I get huge?”, wat je heerlijk mee kan schreeuwen, en waarna de track vervolgens in een hogere versnelling kan schieten. Het refrein, wat in feite het herhalen van de titel is, bekt net wat minder, maar de aanloop ernaartoe is zeer fijn. De track die erop volgt is louter Simian Mobile Disco, met een instrumentaal nummer waar goed op te dansen valt, genaamd ’10.000 Horses Can’t Be Wrong’. Op twee en een halve minuut lijkt de track naar zijn einde toe te gaan om zelfs even helemaal stil te vallen, en des te groter zal ongetwijfeld live de euforie zijn als het weer met een knal start.
Het is echter na dit eerste segment dat het ietwat bergafwaarts gaat. Beth Ditto’s ‘Cruel Intentions’ is up next, maar dit komt nooit echt van de grond en suddert voort in een semi disco vibe. Het is een vrij ongeïnspireerde track, en als je dan toch per se de krachtige stem van Ditto in huis moet halen kan je net zo goed met een absolute knaller komen, a la enkele tracks op het eerste album. Echter, het verschil met het eerste album is aanzienlijk. Waar daar je nog enige “grit” had, enige ruwheid, beetje punky, is dat hier ingeruild voor iets wat minder fel klinkt. En dat is jammer, want dat was toch iets wat het eerste album scheidde van de rest, maar hier wordt dat gedeelte van de sound achterwege gelaten. Grotendeels, ‘Off The Map’ heeft het gelukkig nog een beetje. Dat nummer is iets meer beukend, en de instrumentale start is ook één van de fijnste momenten van het album.
‘Synthesise’ heeft een soort van tribal drumming erdoorheen gekregen terwijl Chris Keating van Yeasayer er een paar langgerekte zinnen en uithalen doorheen gooit, maar ook al worden deze enigszins vervormd, het komt toch ietwat kracht tekort. De switch van de tribal drums naar het elektronischer geluid halverwege om vervolgens weer terug te switchen is fair enough. ‘Bad Blood’ is wederom puur Simian, en puur disco, maar dan wel goed en heupwiegend uitgevoerd, wat niet alle pogingen op dit album is gegeven. De zang is understated, een iets minder subtiele The Whitest Boy Alive. Vervolgens komt er heuse rap in ‘Turn Up The Dial’, dat totaal niet past bij het rest van het album hoe uitlopend de rest van de tracks ook nog van elkaar zijn.
Dat, nog altijd, is het probleem van dit album. Hoewel er een aantal heerlijke nummers opstaan die ongetwijfeld, in originele of remix vorm (Chicken Lips Malfunction van ‘Audacity of Huge’ is particularly dance inducing), de dansvloer in lichterlaaie zullen zetten on occassion, slaagt het er niet in om een geheel te worden. Dit zal waarschijnlijk ertoe leiden dat individuele tracks langer voort zullen leven dan het album in totaliteit, en dat sommige nummers overgeslagen zullen worden, of met geduld afgeluisterd worden om naar het hoofdmaal te komen. Eén van de redenen zijn de uiteenlopende gasten, die ervoor zorgen dat Simian niet een eigen stijl vindt en behoudt. En de één zal de ene stijl beter vinden dan de ander, maar er zullen waarschijnlijk ongeacht de stijl die je aanhangt tracks blijven die skipbaar zijn. In mijn geval bijvoorbeeld de laatste drie tracks in geheel, en dat maakt een album toch wel heel kort.
Na het succesvolle album We Are Your Friends komt Simian Mobile Disco (aka James Ford en Jas Shaw) dit jaar met Temporary Pleasure. En We Are Your Friends was blijkbaar een uitnodiging, want enkele grote artiesten zijn erop ingegaan, en op dit album kan de band onder andere Jamie Lidell, Beth Ditto en Chris Keating tot zijn vrienden rekenen. Misschien kreeg de band ook wel zijn grootste bekendheid bij het publiek door zijn vrienden, en om meer precies te zijn Justice, de Franse electrohouse band die met een geweldige remix kwam van ‘Never Be Alone’, dat onder de naam ‘We Are Your Friends’ van Justice vs Simian uitkwam. Dus misschien is het dan wel logisch dat je nog meer vrienden uitnodigt, want je helpt elkaar naar een hoger platform, dat moeten de heren gedacht hebben.
Echter, zoals we bij eerdere albums met veel gasten al herhaaldelijk hebben gezien dit jaar, het werkt niet. Of niet afdoende, want het verschil tussen de tracks wordt hierdoor te groot. Dit was bij Danger Mouse & Sparklehorse bijvoorbeeld het geval, en dat is hier wederom zo. Heerlijke tracks worden afgewisseld met nummers die zeer mediocre zijn. Daarbij hebben grote namen toch vaak de neiging, waarschijnlijk onbewust, om de track hun kant op te trekken. Of de band gaat een track maken die tailor-made is voor die artiest. Wat leuk is voor een single tussen albums door, maar op het album krijg je daardoor een groot verschil in sound en kwaliteit, en daar heeft dit album dan ook mee te kampen.
Zoals het eerder genoemde Danger Mouse & Sparklehorse start de band sterk. Niet zo sterk, maar ‘Cream Dream’ en vooral ‘Audacity of Huge’ zijn goede tracks. Vooral die laatste vlamt, met als apotheose voor het refrein begint de zin “So why don’t I get huge?”, wat je heerlijk mee kan schreeuwen, en waarna de track vervolgens in een hogere versnelling kan schieten. Het refrein, wat in feite het herhalen van de titel is, bekt net wat minder, maar de aanloop ernaartoe is zeer fijn. De track die erop volgt is louter Simian Mobile Disco, met een instrumentaal nummer waar goed op te dansen valt, genaamd ’10.000 Horses Can’t Be Wrong’. Op twee en een halve minuut lijkt de track naar zijn einde toe te gaan om zelfs even helemaal stil te vallen, en des te groter zal ongetwijfeld live de euforie zijn als het weer met een knal start.
Het is echter na dit eerste segment dat het ietwat bergafwaarts gaat. Beth Ditto’s ‘Cruel Intentions’ is up next, maar dit komt nooit echt van de grond en suddert voort in een semi disco vibe. Het is een vrij ongeïnspireerde track, en als je dan toch per se de krachtige stem van Ditto in huis moet halen kan je net zo goed met een absolute knaller komen, a la enkele tracks op het eerste album. Echter, het verschil met het eerste album is aanzienlijk. Waar daar je nog enige “grit” had, enige ruwheid, beetje punky, is dat hier ingeruild voor iets wat minder fel klinkt. En dat is jammer, want dat was toch iets wat het eerste album scheidde van de rest, maar hier wordt dat gedeelte van de sound achterwege gelaten. Grotendeels, ‘Off The Map’ heeft het gelukkig nog een beetje. Dat nummer is iets meer beukend, en de instrumentale start is ook één van de fijnste momenten van het album.
‘Synthesise’ heeft een soort van tribal drumming erdoorheen gekregen terwijl Chris Keating van Yeasayer er een paar langgerekte zinnen en uithalen doorheen gooit, maar ook al worden deze enigszins vervormd, het komt toch ietwat kracht tekort. De switch van de tribal drums naar het elektronischer geluid halverwege om vervolgens weer terug te switchen is fair enough. ‘Bad Blood’ is wederom puur Simian, en puur disco, maar dan wel goed en heupwiegend uitgevoerd, wat niet alle pogingen op dit album is gegeven. De zang is understated, een iets minder subtiele The Whitest Boy Alive. Vervolgens komt er heuse rap in ‘Turn Up The Dial’, dat totaal niet past bij het rest van het album hoe uitlopend de rest van de tracks ook nog van elkaar zijn.
Dat, nog altijd, is het probleem van dit album. Hoewel er een aantal heerlijke nummers opstaan die ongetwijfeld, in originele of remix vorm (Chicken Lips Malfunction van ‘Audacity of Huge’ is particularly dance inducing), de dansvloer in lichterlaaie zullen zetten on occassion, slaagt het er niet in om een geheel te worden. Dit zal waarschijnlijk ertoe leiden dat individuele tracks langer voort zullen leven dan het album in totaliteit, en dat sommige nummers overgeslagen zullen worden, of met geduld afgeluisterd worden om naar het hoofdmaal te komen. Eén van de redenen zijn de uiteenlopende gasten, die ervoor zorgen dat Simian niet een eigen stijl vindt en behoudt. En de één zal de ene stijl beter vinden dan de ander, maar er zullen waarschijnlijk ongeacht de stijl die je aanhangt tracks blijven die skipbaar zijn. In mijn geval bijvoorbeeld de laatste drie tracks in geheel, en dat maakt een album toch wel heel kort.
Devo bezig aan nieuw album, denkt aan samenwerken met LCD Soundsystem, Justice
De band Devo is bezig aan een nieuw album, en ze zijn aan het kijken of ze daarop kunnen samenwerken met recentere namen in de muziek zoals LCD Soundsystem, Justice, en Andre3000 (Outkast). En wij juichen dit toe, want een mix van oud en nieuw kan heel goed werken. Soms zelfs hypnotisch! Helaas kan dit ook voor malafide doeleinde gebruikt worden. Want het werkt zo hypnotisch dat men geen weestand kan bieden, en zo kiezen deze kwade krachten soms een dag uit waarop de hardwerkende mens van tientallen miljoenen euro’s wordt berooft! En het erge is, dit is een jaarlijks fenomeen! Oh, als dit soort krachten nou alleen voor het goede gebruikt konden worden, maar helaas.
Devo zal in november een tour door Noord-Amerika maken, dit ter ere van het heruitbrengen van de albums Q: Are We Not Men? A: We Are Devo en Freedom of Choice. Dit zal rond die tijd gebeuren. Als Devo klaar is met het nieuwe album dan zal de band dit ondersteunen met een grootscheepse tour. Devo zegt het een uitdaging te vinden om goed om te gaan met de veranderingen in de muziekwereld. "The new challenges... are interesting to us. With the business turned upside down like it's been in the last couple years, we're looking for ways to use new technology that wasn't around when we did this the first time." Een goede manier is in ieder geval met LCD Soundsystem samenwerken, want alles wat James Murphy doet kan op veel blog tijd rekenen, en dus extra pers voor Devo.
Pavement reünie is a go
De band heeft een concert gepland staan op 21 september 2010 in Central Park. En ja, dat is nog een ruim een jaar weg. Pavement maakte furore in de jaren negentig en wordt gezien als één van de meest invloedrijke bands uit dat decennium. Dit wordt o.a. onderstreept door het The National nummer ‘So Far Around The Band’, waarin Berninger zingt: “You’ve been humming and I think it’s forever / Praying for Pavement to get back together”. Dit, dus, is nu dus gebeurd, wat de discussie weer doet oplaaien over het vanzelf uitkomen van gedane voorspellingen. Kitzhammer deed hier onderzoek naar, in hoeverre voorspellingen altijd vanzelf uitkomen, mits men lang genoeg wacht en het niet te stupide is.
Zo deed Kitzhammer een onderzoek waarin hij gedurende een reeds dagen voorspelde dat hij om 18:00 stipt te eten zou krijgen, en warempel, dit kwam altijd uit! Op het symposium wat erop volgde werden deze bevindingen met luid gejuich ontvangen, totdat Nietzsche opstond en zei dat het niet geldt als degene die het eten klaarmaakt je moeder is en je haar dit hebt opgedragen. Hij voegde toe dat het niveau van de filosofie ernstig was gedaald als dit al met gejuich werd ontvangen, en net op dat moment zakte de vloer in van het gebouw! Dit werd met nog meer “oooh” en “aaaah” ontvangen, nadat iedereen van de initiële schrik bekomen was. Iedereen droeg Nietzsche juichend op handen naar buiten, maar recent onderzoek heeft aangewezen dat dit niet zozeer goede filosofie, dan wel een goede illusie truc was, eentje die sindsdien door Hans Klok is gekocht voor een ton.
Pavement maakt in de jaren negentig vijf albums, de eerste in 1992 en de laatste in 1999. Sinds de band ermee ophield is er altijd speculatie geweest over een mogelijke reünie, maar nu lijkt het dan uiteindelijk toch zover.
Zo deed Kitzhammer een onderzoek waarin hij gedurende een reeds dagen voorspelde dat hij om 18:00 stipt te eten zou krijgen, en warempel, dit kwam altijd uit! Op het symposium wat erop volgde werden deze bevindingen met luid gejuich ontvangen, totdat Nietzsche opstond en zei dat het niet geldt als degene die het eten klaarmaakt je moeder is en je haar dit hebt opgedragen. Hij voegde toe dat het niveau van de filosofie ernstig was gedaald als dit al met gejuich werd ontvangen, en net op dat moment zakte de vloer in van het gebouw! Dit werd met nog meer “oooh” en “aaaah” ontvangen, nadat iedereen van de initiële schrik bekomen was. Iedereen droeg Nietzsche juichend op handen naar buiten, maar recent onderzoek heeft aangewezen dat dit niet zozeer goede filosofie, dan wel een goede illusie truc was, eentje die sindsdien door Hans Klok is gekocht voor een ton.
Pavement maakt in de jaren negentig vijf albums, de eerste in 1992 en de laatste in 1999. Sinds de band ermee ophield is er altijd speculatie geweest over een mogelijke reünie, maar nu lijkt het dan uiteindelijk toch zover.
donderdag 17 september 2009
Dananananaykroyd speelt met veel energie en een bak ruis
Dananananaykroyd in kleine zaal Paradiso
En een tip voor alle bands toekomstig, ruis wint het nu eenmaal altijd. Want hoe aandoenlijk Dananananaykroyd ook alles uit de kast haalt voor een matig bezette kleine zaal in Amsterdam, het verbergt niet dat de sound compleet rampzalig is. Elke riff wordt vakkundig omzeep geholpen door een slechte sound set-up, waardoor je alleen storing hoort. De gitaren staan veel te hard, en nu zou je denken dat het bij Dananananaykroyd niet uit zou maken, want dat gaat toch louter om de energie en het spektakel. Maar als er gewoon niets van het geluid is terug te horen dan kunnen de heren springen wat ze willen, het concert blijft niet goed.
Bij de jonge Schotse band draait veel om het concept erachter. De band maakt een flinke barrel rock en geluid, maar het verenigd dit met een hele indie sensibiliteit. De muziek gaat erop, de gitaren staan luid, en de twee zangers schreeuwen dat het ze een lieve lust is, en vervolgens tussen de nummers door geven ze elkaar een knuffel, maken ze een praatje met het publiek, rolt één zanger zijn t-shirt zo op dat het een topje wordt, en de gitarist verdwijnt achter het gordijn. Het is een beetje indie, een beetje gay, en dat staat in allebei de gevallen voor vrolijkheid en eendracht. Zeker als de band zijn “wall of cuddles” tevoorschijn haalt, wat in concept gelijkstaat aan een soort wall of death, waar het publiek verdeeld wordt in twee rijen, waarna ze op elkaar in moeten rennen en – jawel – elkaar knuffelen. En dan als een soort rugby scrimmage, de rij die het verste komt wint. Toegeven, hierna leken er nog meer mensen te gaan dansen en springen op de muziek, dus de sfeer kwam het ten goede.
En hoe leuk en grappig (en enigszins genant) dit soort geintjes ook zijn, dat mensen dansen is voornamelijk vanwege de energie van de band. Het geluid, namelijk, was abominabel. En dan heeft de band een paar leuke nummers en riffs en sommige nummers zijn uitermate vermakelijk en dat bewees de band eerder dit jaar al op London Calling. Maar alles verzuipt in de bol ruis waardoor er van de nummers weinig overblijft. Rommelig, aye, dat past wel enigszins bij de esthetiek van de band, maar het verschil tussen de tracks live in de kleine zaal Paradiso dit keer en op album is te groot. En als de sound zo slecht is, then to be quite frank, that ruins it for me. Ik hoor toch graag precies wat er gespeeld wordt.
Helaas wat er overblijft is louter de energie en schattigheid. Calum loopt het publiek in en omhelst in ieder geval de helft van de mensen hoogst persoonlijk, de twee zangers schieten nog even in ‘All The Single Ladies’ van Beyoncé, en er wordt nog een beetje gegrapt met iemand op de voorste rij die een Iphone heeft. “And here is the prime victim for your next robbery,” zegt één van de zangers, om er grappend aan toe te voegen “See you after the gig”. Het probleem is dat dit leuke extra dingen zijn die de band eigen maakt, maar dan nog altijd draaien al die dingen om de spil van het geheel, en dat is immer de muziek. En wat uit de boxen klonk was helaas in dien mate bagger dat dit toch enigszins bestempeld mag worden als een gefaalde poging. Hopelijk is de sound bij de rest van de gigs door Nederland beter, het zou aanzienlijk helpen.
En een tip voor alle bands toekomstig, ruis wint het nu eenmaal altijd. Want hoe aandoenlijk Dananananaykroyd ook alles uit de kast haalt voor een matig bezette kleine zaal in Amsterdam, het verbergt niet dat de sound compleet rampzalig is. Elke riff wordt vakkundig omzeep geholpen door een slechte sound set-up, waardoor je alleen storing hoort. De gitaren staan veel te hard, en nu zou je denken dat het bij Dananananaykroyd niet uit zou maken, want dat gaat toch louter om de energie en het spektakel. Maar als er gewoon niets van het geluid is terug te horen dan kunnen de heren springen wat ze willen, het concert blijft niet goed.
Bij de jonge Schotse band draait veel om het concept erachter. De band maakt een flinke barrel rock en geluid, maar het verenigd dit met een hele indie sensibiliteit. De muziek gaat erop, de gitaren staan luid, en de twee zangers schreeuwen dat het ze een lieve lust is, en vervolgens tussen de nummers door geven ze elkaar een knuffel, maken ze een praatje met het publiek, rolt één zanger zijn t-shirt zo op dat het een topje wordt, en de gitarist verdwijnt achter het gordijn. Het is een beetje indie, een beetje gay, en dat staat in allebei de gevallen voor vrolijkheid en eendracht. Zeker als de band zijn “wall of cuddles” tevoorschijn haalt, wat in concept gelijkstaat aan een soort wall of death, waar het publiek verdeeld wordt in twee rijen, waarna ze op elkaar in moeten rennen en – jawel – elkaar knuffelen. En dan als een soort rugby scrimmage, de rij die het verste komt wint. Toegeven, hierna leken er nog meer mensen te gaan dansen en springen op de muziek, dus de sfeer kwam het ten goede.
En hoe leuk en grappig (en enigszins genant) dit soort geintjes ook zijn, dat mensen dansen is voornamelijk vanwege de energie van de band. Het geluid, namelijk, was abominabel. En dan heeft de band een paar leuke nummers en riffs en sommige nummers zijn uitermate vermakelijk en dat bewees de band eerder dit jaar al op London Calling. Maar alles verzuipt in de bol ruis waardoor er van de nummers weinig overblijft. Rommelig, aye, dat past wel enigszins bij de esthetiek van de band, maar het verschil tussen de tracks live in de kleine zaal Paradiso dit keer en op album is te groot. En als de sound zo slecht is, then to be quite frank, that ruins it for me. Ik hoor toch graag precies wat er gespeeld wordt.
Helaas wat er overblijft is louter de energie en schattigheid. Calum loopt het publiek in en omhelst in ieder geval de helft van de mensen hoogst persoonlijk, de twee zangers schieten nog even in ‘All The Single Ladies’ van Beyoncé, en er wordt nog een beetje gegrapt met iemand op de voorste rij die een Iphone heeft. “And here is the prime victim for your next robbery,” zegt één van de zangers, om er grappend aan toe te voegen “See you after the gig”. Het probleem is dat dit leuke extra dingen zijn die de band eigen maakt, maar dan nog altijd draaien al die dingen om de spil van het geheel, en dat is immer de muziek. En wat uit de boxen klonk was helaas in dien mate bagger dat dit toch enigszins bestempeld mag worden als een gefaalde poging. Hopelijk is de sound bij de rest van de gigs door Nederland beter, het zou aanzienlijk helpen.
woensdag 16 september 2009
Tarot Sport van Fuck Buttons gelekt
Het nieuwe album van Fuck Buttons, Tarot Sport, is gelekt. Het album zal officieel uitkomen in oktober. Op het album staat onder andere de track ‘Surf Solar’, waar ook een clip voor gemaakt is. Op het album duurt het nummer tien minuten, de clip en de “single” zijn allebei edits die wat korter zijn. Ik vind dat soort edits altijd zeer knap, want dan heb je ontzettend veel tijd besteedt aan een nummer en hoe het op te bouwen enzovoort, en dan moet je die opbouw opeens overboord gooien omdat je het in moet korten! Ik vind daar moeilijk op te anticiperen, en niet alleen ik, want Jeremiah Solidz had plannen gemaakt voor de uitbouw van zijn huis. Ervan overtuigt dat de plannen goed waren (hij heeft ooit geholpen met het bouwen van zijn zwager z’n tuinhuis you know) begon hij met bouwen. Denkt u in de desillusie toen hij te horen kreeg dat de uitbouw maar de helft in lengte mocht zijn, en de bank stond al! Het probleem was, de tv waarop de bank moest uitkijken, die zou buiten de muren vallen.
Maar Solidz dacht, dat kan, dat is te doen. Met een goed geplaatst raam kan ik nog steeds tv kijken ook al staat de tv niet zozeer in de ruimte maar in de open lucht. En dat ging lang ook goed, en hij was zo blij dat hij in het rond sprong van geluk, daarmee de regen uitnodigend te vallen, wat het deed, op de tv. Geen goede combinatie. Andrew Hung en Benjamin John Power zijn dat wel. Het eerste album, Street Horrrsing, werd uitstekend ontvangen en noopte ons een interview met de band te doen. Voor 13 euro staat de band in de Melkweg samen met Health en de nieuwe darling van underground America Pictureplane, en er zijn nog kaartjes voor dat concert op 9 oktober.
Vampire Weekend album uit in januari 2010
Vampire Weekend zal in 2010 met een nieuw album komen. Op 12 januari, om precies te zijn. Het album zal Contra heten, naar de langslepende rechtszaak Peter de Weert contra de Staat. Peter de Weert klaagde de Staat aan met moord op zijn vrouw, maar de Staat ontkende dit, en een hevig gevecht in court volgde. Plots, echter, was het afgelopen, en er kwam een fikse rel toen het gerucht ging dat de Staat de rechtszaak had afgekocht met staatsgeld. Het jaar daarop gingen de belastingen omhoog, waardoor iedereen nog argwanender werd.
Het album zal uitkomen via het XL label. Het is de opvolger van het in 2008 uitgekomen Vampire Weekend. De band speelde een aantal nieuwe tracks al op Lowlands in een afgrijselijk concert waarin de minuten leken voort te kruipen. Maar misschien is het album wel leuk. Als ik de titel van het laatste nummer zie waag ik dat te betwijfelen, want het heeft echt alles weg van een puberaal woordgrapje.
01 Horchata
Het album zal uitkomen via het XL label. Het is de opvolger van het in 2008 uitgekomen Vampire Weekend. De band speelde een aantal nieuwe tracks al op Lowlands in een afgrijselijk concert waarin de minuten leken voort te kruipen. Maar misschien is het album wel leuk. Als ik de titel van het laatste nummer zie waag ik dat te betwijfelen, want het heeft echt alles weg van een puberaal woordgrapje.
01 Horchata
02 White Sky
03 Holiday
04 California English
05 Taxi Cab
06 Run
07 Cousins
08 Giving Up the Gun
09 Diplomat's Son
10 I Think Ur a Contra
dinsdag 15 september 2009
Underworld werkt met Brian Eno, niet happig op maken nieuw album
Underworld heeft de afgelopen weken wat tijd in de studio doorgebracht met Brian Eno. De Engelse electrogroep zal deze nummers niet in album vorm gaan uitbrengen though, dit hebben ze dan ook al niet meer gedaan sinds The Oblivion Bells twee jaar geleden. De band verklaart niet vast te willen zitten aan een album, want dit brengt met zich mee dat je het moet opnemen, uit moet brengen, ermee gaan touren, etc. En die routine willen ze niet, en wie wil er nou wel vastzitten in een routine? Zelfs Vadertje Tijd begon het op een gegeven moment te vermoeien, telkens op hetzelfde moment op dezelfde plaats de zon op laten komen en onder laten gaan (en dat te bedenken dat hij dyscalculie heeft, een amazing performance van de man met de baard).
Hij wilde, in plaats van dom zijn taak uitvoeren, creatiever te werk gaan. Zo verschoof hij niet alleen tijdszones (de jetlag die iedereen had bij het gewoon opstaan uit het eigen, vertrouwde bed zorgde voor de 1919 beurskrach volgens sommigen), hij verschoof ook hele tijdsperiodes. Dit verliep goed, en Vadertje Tijd was erg in zijn nopjes met zijn gecreëerde wereld, totdat hij iets terugschoof en dit tot verzet leidde van een klein snertventje die het zo goed naar zijn zin had in de toekomst dat hij terugwilde. Nu kende hij toevallig een rare professor met een tijdreis Delorean, en de chaos dat het mannetje aanrichtte werd zo groot dat het Vadertje Tijd erg veel moeite kostte het te rectificeren. Zoveel moeite zelfs dat hij vervolgens maar weer is teruggegaan naar het gewoon uitvoeren van zijn taken zonder eigen inbreng. Oftewel, hij is weer terug in de routine, elke dag, arme Vadertje tijd.
Hij wilde, in plaats van dom zijn taak uitvoeren, creatiever te werk gaan. Zo verschoof hij niet alleen tijdszones (de jetlag die iedereen had bij het gewoon opstaan uit het eigen, vertrouwde bed zorgde voor de 1919 beurskrach volgens sommigen), hij verschoof ook hele tijdsperiodes. Dit verliep goed, en Vadertje Tijd was erg in zijn nopjes met zijn gecreëerde wereld, totdat hij iets terugschoof en dit tot verzet leidde van een klein snertventje die het zo goed naar zijn zin had in de toekomst dat hij terugwilde. Nu kende hij toevallig een rare professor met een tijdreis Delorean, en de chaos dat het mannetje aanrichtte werd zo groot dat het Vadertje Tijd erg veel moeite kostte het te rectificeren. Zoveel moeite zelfs dat hij vervolgens maar weer is teruggegaan naar het gewoon uitvoeren van zijn taken zonder eigen inbreng. Oftewel, hij is weer terug in de routine, elke dag, arme Vadertje tijd.
Dit wil Underworld dus niet. De band vindt het een ouderwets concept, het album, en vindt het leuker nieuwe tracks te maken en deze uit te brengen. "There's more energy in making tracks, and putting tracks out, and then reacting to that, and then moving on to the next track. There seems to us a feeling of how we used to put 12-inch singles out." Maar je kan dus in ieder geval nieuw materiaal verwachten, al komt het alleen maar langs in de DJ sets die ze spelen.
Abonneren op:
Posts (Atom)