Het leek een mooie avondbesteding. In het holst van de nacht (want om acht uur is het tegenwoordig het holst van de nacht) naar de Westergasfabriek gaan waar Picnic at Night twee upcoming bands had geprogrammeerd, namelijk Neon Indian en Janelle Monae. Die laatste zou om half elf beginnen, Neon Indian om kwart over elf, en dan kon de laatste trein nog net gehaald worden. Picnic at Night, onderdeel van Picnic wat een groots symposium is op dat terrein, had goed en gedurfd geprogrammeerd. Zich ook daadwerkelijk aan het geplaatste schema houden bleek echter teveel van het goede, en zo kon Neon Indian geschrapt worden van dingen die gezien konden worden voordat de laatste trein uit de Randstad vertrok. Goed geprogrammeerd, dramatisch gepland, want als je dan een tijdsschema hebt dan moeten op z’n minst de eerste paar bands op tijd beginnen, want mensen betalen wel geld voor iets wat vervolgens niet geleverd wordt.Wat nog wel meegepikt kan worden is Janelle Monae. Ze heeft de backing van grote namen als OutKast en of Montreal, en van een immens grote man die haar op zijn schouders het podium opdraagt. Janelle zelf is een stuk minder groot, en waarschijnlijk de 1.60 niet halend. Dat wil niet zeggen dat ze geen presence heeft, want het meisje met de grote ogen is zo aanwezig dat je bijna vergeet te kijken naar de gitarist met de Andre 3000 pruik op (of kapsel, maar ik gok op het eerste als u meedoet). Monae kwam vorig jaar met Metropolis- Suite 1: The Chase, een vijf nummer tellend concept werk waarin een borg verliefd wordt op een mens, wat annihilatie tot gevolg heeft. En de jacht wordt geopend. De tracks doen een beetje denken aan de art hip-hop van OutKast, maar ook het theatrale van of Montreal zit erin, dus wat dat betreft niet raar dat die twee bands met haar bevriend zijn.
Janelle is een manische aanwezigheid. Er is altijd wel iets wat ze doet op het podium, of het nu dansen is of schilderen. Jawel, schilderen. Het dansen gebeurt in een heerlijk energieke stijl, waarin funky moves worden afgewisseld met klassieke balletbewegingen en tapdansachtige sequences. En dit past ook wel bij de nummers. Naast de art pop van Metropolis is er bijvoorbeeld ook de megafunk van het afsluitende nummer, in which she pays hommage to James Brown, door met cape en al op de grond te vallen als de meester zelve. En op de grond gaat ze vrolijk nog verder met bewegen en dansen.
Voor als u benieuwd was naar het schilderen, dat doet ze dus ook, tijdens het zingen. Er staat een ezel met canvas op het podium, een stel kwasten en verf, en daar maakt ze een werk van met het silhouet van een vrouw in het midden en aan weerszijde drie rondjes, met nog wat andere tekens en strepen erdoorheen. Als ze klaar is smijt ze het natte schilderij zo het symposium publiek in, waar mensen in nette blouse en kleding stonden te kijken naar het schouwspel wat ze ervan maakte. Even later -- niet wetend dat het een symposium publiek was en niet zozeer een grote collectie muziekliefhebbers – volgt ze zelf het publiek in, maar men hoeft zo weinig te tillen dat dit toch niet uitloopt op een ramp.
Het korte concert lijkt wel meer een collectie van nummers en toneelstukjes dan een vloeiend geheel, en op het begin als ze het openingstrio van Metropolis doet had de afstemming van haar stem wat beter gemogen. Want dat ze een goede stem heeft blijkt vooral daarna tijdens het rustige nummer wat ze zingt al staand of op haar knieën liggend op een kruk. Dat nummer heeft meer een Jazz diva achtige vibe, en zo komen er heel wat genres voorbij. Niet alleen haar schilderijen en dansmoves zijn expressief, ook haar ogen, die ze groot opzet en laat wateren tijdens de ballad. Haar stem lijdt ook weinig als ze zingt terwijl ze iets doet. Al liggend heeft ze nog steeds uitermate veel controle erover.
Zo gebeurt er van alles tijdens het concert van Monae, en laat ze zien er een grootse show van te kunnen maken. Zowel qua funky moves en wat betreft haar stem: ze maakt indruk. Een vloeiende lijn in de show en een iets betere afstelling hadden een positief effect gehad, maar Monae laat zien hoe je als frontvrouwe het publiek in je ban moet krijgen. Ook de nummers zijn zeer fijn en steken goed in elkaar, van het concept achtige tot de all-out funk van het laatste nummer. Het is creatief en anders, en zo laat ze zien hoe een concert meer kan zijn dan blijven staan en naar iemand kijken die achter een microfoon staat te zingen. Het is een complete ervaring, en als die iets wordt gekanaliseerd dan denk ik dat er nog meer zieltjes gewonnen zullen worden. Monae is definitely a name to watch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten