Na het succesvolle album We Are Your Friends komt Simian Mobile Disco (aka James Ford en Jas Shaw) dit jaar met Temporary Pleasure. En We Are Your Friends was blijkbaar een uitnodiging, want enkele grote artiesten zijn erop ingegaan, en op dit album kan de band onder andere Jamie Lidell, Beth Ditto en Chris Keating tot zijn vrienden rekenen. Misschien kreeg de band ook wel zijn grootste bekendheid bij het publiek door zijn vrienden, en om meer precies te zijn Justice, de Franse electrohouse band die met een geweldige remix kwam van ‘Never Be Alone’, dat onder de naam ‘We Are Your Friends’ van Justice vs Simian uitkwam. Dus misschien is het dan wel logisch dat je nog meer vrienden uitnodigt, want je helpt elkaar naar een hoger platform, dat moeten de heren gedacht hebben.Echter, zoals we bij eerdere albums met veel gasten al herhaaldelijk hebben gezien dit jaar, het werkt niet. Of niet afdoende, want het verschil tussen de tracks wordt hierdoor te groot. Dit was bij Danger Mouse & Sparklehorse bijvoorbeeld het geval, en dat is hier wederom zo. Heerlijke tracks worden afgewisseld met nummers die zeer mediocre zijn. Daarbij hebben grote namen toch vaak de neiging, waarschijnlijk onbewust, om de track hun kant op te trekken. Of de band gaat een track maken die tailor-made is voor die artiest. Wat leuk is voor een single tussen albums door, maar op het album krijg je daardoor een groot verschil in sound en kwaliteit, en daar heeft dit album dan ook mee te kampen.
Zoals het eerder genoemde Danger Mouse & Sparklehorse start de band sterk. Niet zo sterk, maar ‘Cream Dream’ en vooral ‘Audacity of Huge’ zijn goede tracks. Vooral die laatste vlamt, met als apotheose voor het refrein begint de zin “So why don’t I get huge?”, wat je heerlijk mee kan schreeuwen, en waarna de track vervolgens in een hogere versnelling kan schieten. Het refrein, wat in feite het herhalen van de titel is, bekt net wat minder, maar de aanloop ernaartoe is zeer fijn. De track die erop volgt is louter Simian Mobile Disco, met een instrumentaal nummer waar goed op te dansen valt, genaamd ’10.000 Horses Can’t Be Wrong’. Op twee en een halve minuut lijkt de track naar zijn einde toe te gaan om zelfs even helemaal stil te vallen, en des te groter zal ongetwijfeld live de euforie zijn als het weer met een knal start.
Het is echter na dit eerste segment dat het ietwat bergafwaarts gaat. Beth Ditto’s ‘Cruel Intentions’ is up next, maar dit komt nooit echt van de grond en suddert voort in een semi disco vibe. Het is een vrij ongeïnspireerde track, en als je dan toch per se de krachtige stem van Ditto in huis moet halen kan je net zo goed met een absolute knaller komen, a la enkele tracks op het eerste album. Echter, het verschil met het eerste album is aanzienlijk. Waar daar je nog enige “grit” had, enige ruwheid, beetje punky, is dat hier ingeruild voor iets wat minder fel klinkt. En dat is jammer, want dat was toch iets wat het eerste album scheidde van de rest, maar hier wordt dat gedeelte van de sound achterwege gelaten. Grotendeels, ‘Off The Map’ heeft het gelukkig nog een beetje. Dat nummer is iets meer beukend, en de instrumentale start is ook één van de fijnste momenten van het album.
‘Synthesise’ heeft een soort van tribal drumming erdoorheen gekregen terwijl Chris Keating van Yeasayer er een paar langgerekte zinnen en uithalen doorheen gooit, maar ook al worden deze enigszins vervormd, het komt toch ietwat kracht tekort. De switch van de tribal drums naar het elektronischer geluid halverwege om vervolgens weer terug te switchen is fair enough. ‘Bad Blood’ is wederom puur Simian, en puur disco, maar dan wel goed en heupwiegend uitgevoerd, wat niet alle pogingen op dit album is gegeven. De zang is understated, een iets minder subtiele The Whitest Boy Alive. Vervolgens komt er heuse rap in ‘Turn Up The Dial’, dat totaal niet past bij het rest van het album hoe uitlopend de rest van de tracks ook nog van elkaar zijn.
Dat, nog altijd, is het probleem van dit album. Hoewel er een aantal heerlijke nummers opstaan die ongetwijfeld, in originele of remix vorm (Chicken Lips Malfunction van ‘Audacity of Huge’ is particularly dance inducing), de dansvloer in lichterlaaie zullen zetten on occassion, slaagt het er niet in om een geheel te worden. Dit zal waarschijnlijk ertoe leiden dat individuele tracks langer voort zullen leven dan het album in totaliteit, en dat sommige nummers overgeslagen zullen worden, of met geduld afgeluisterd worden om naar het hoofdmaal te komen. Eén van de redenen zijn de uiteenlopende gasten, die ervoor zorgen dat Simian niet een eigen stijl vindt en behoudt. En de één zal de ene stijl beter vinden dan de ander, maar er zullen waarschijnlijk ongeacht de stijl die je aanhangt tracks blijven die skipbaar zijn. In mijn geval bijvoorbeeld de laatste drie tracks in geheel, en dat maakt een album toch wel heel kort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten