En een tip voor alle bands toekomstig, ruis wint het nu eenmaal altijd. Want hoe aandoenlijk Dananananaykroyd ook alles uit de kast haalt voor een matig bezette kleine zaal in Amsterdam, het verbergt niet dat de sound compleet rampzalig is. Elke riff wordt vakkundig omzeep geholpen door een slechte sound set-up, waardoor je alleen storing hoort. De gitaren staan veel te hard, en nu zou je denken dat het bij Dananananaykroyd niet uit zou maken, want dat gaat toch louter om de energie en het spektakel. Maar als er gewoon niets van het geluid is terug te horen dan kunnen de heren springen wat ze willen, het concert blijft niet goed.Bij de jonge Schotse band draait veel om het concept erachter. De band maakt een flinke barrel rock en geluid, maar het verenigd dit met een hele indie sensibiliteit. De muziek gaat erop, de gitaren staan luid, en de twee zangers schreeuwen dat het ze een lieve lust is, en vervolgens tussen de nummers door geven ze elkaar een knuffel, maken ze een praatje met het publiek, rolt één zanger zijn t-shirt zo op dat het een topje wordt, en de gitarist verdwijnt achter het gordijn. Het is een beetje indie, een beetje gay, en dat staat in allebei de gevallen voor vrolijkheid en eendracht. Zeker als de band zijn “wall of cuddles” tevoorschijn haalt, wat in concept gelijkstaat aan een soort wall of death, waar het publiek verdeeld wordt in twee rijen, waarna ze op elkaar in moeten rennen en – jawel – elkaar knuffelen. En dan als een soort rugby scrimmage, de rij die het verste komt wint. Toegeven, hierna leken er nog meer mensen te gaan dansen en springen op de muziek, dus de sfeer kwam het ten goede.
En hoe leuk en grappig (en enigszins genant) dit soort geintjes ook zijn, dat mensen dansen is voornamelijk vanwege de energie van de band. Het geluid, namelijk, was abominabel. En dan heeft de band een paar leuke nummers en riffs en sommige nummers zijn uitermate vermakelijk en dat bewees de band eerder dit jaar al op London Calling. Maar alles verzuipt in de bol ruis waardoor er van de nummers weinig overblijft. Rommelig, aye, dat past wel enigszins bij de esthetiek van de band, maar het verschil tussen de tracks live in de kleine zaal Paradiso dit keer en op album is te groot. En als de sound zo slecht is, then to be quite frank, that ruins it for me. Ik hoor toch graag precies wat er gespeeld wordt.
Helaas wat er overblijft is louter de energie en schattigheid. Calum loopt het publiek in en omhelst in ieder geval de helft van de mensen hoogst persoonlijk, de twee zangers schieten nog even in ‘All The Single Ladies’ van Beyoncé, en er wordt nog een beetje gegrapt met iemand op de voorste rij die een Iphone heeft. “And here is the prime victim for your next robbery,” zegt één van de zangers, om er grappend aan toe te voegen “See you after the gig”. Het probleem is dat dit leuke extra dingen zijn die de band eigen maakt, maar dan nog altijd draaien al die dingen om de spil van het geheel, en dat is immer de muziek. En wat uit de boxen klonk was helaas in dien mate bagger dat dit toch enigszins bestempeld mag worden als een gefaalde poging. Hopelijk is de sound bij de rest van de gigs door Nederland beter, het zou aanzienlijk helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten