Interview met O Children (herfst issue)

Bono Must Die! is niet zozeer alleen een statement, maar was ook een bandnaam. Niet geheel verbazingwekkend mocht de band onder die bandnaam niet doorgaan (goh…), en vervolgens werd gekozen voor de naam oRPHANS. Nadat deze band ermee stopte begonnen een paar leden de band O Children, dat bestaat uit een viertal dat post-punk maakt. De diepe stem van zanger Tobias over een sfeervolle achtergrond. De band uit Londen staat aan het begin van de weg naar erkenning, en zal met een EP volgend jaar proberen de aandacht van het publiek te trekken. Sinds dit interview is er in ieder geval al het nodige veranderd ten goede, zo lijkt het, want op de MySpace van de band staat bij het type label major, dus als dat waar is good for them! De band maakt in ieder geval sfeervolle muziek, en het is zeker de moeite waard de agenda in de gaten te houden, want een kleine zaal performance van deze heren zal ongetwijfeld het bezoeken waard zijn. Check enkele nummers op hun MySpace: www.myspace.com/ochildren. IKRS sprak met zanger Tobias voor ons herfst issue over vriendschap, de naam O Children, en de Joy Division hype die vorig jaar de kop op stak.

IKRS: Ter introductie, hoe zou je jullie muziek omschrijven?

Tobias: We zijn een pop band, omdat iedereen ons leuk kan vinden op een bepaald niveau. De rest is voor de luisteraar om te omschrijven. Wij zijn van jullie.

IKRS: Is de naam O Children afgeleid van het nummer van Nick Cave and the Bad Seeds, en zou je ons kunnen vertellen waarom als dat zo is?

Tobias: De naam is onderdeel van het hele proces denk ik. We heetten eerst de Sexpests, en toen waren we de Sexy Kids voor ongeveer twee uurtjes. We experimenteerden wat met namen totdat we op O Children kwamen en de naam bleef plakken. Het komt inderdaad van het Nick Cave and the Bad Seeds nummer. Ik vind dat het zijn mooiste werk is, maar niemand is het met mij eens. Ze hebben het allemaal verkeerd, maar dat weten ze gewoon nog niet. Misschien dat we daarom de naam hebben gekozen, omdat de kinderen het altijd fout hebben.

IKRS: Kan je één van je nummers nemen en het muzikaal/tekstueel ontleden in zoveel detail als je wilt?

Tobias: We hebben een nummer dat heet ‘Radio Waves’. Het is een zeer visueel nummer. Een nummer vol lust. Met ‘Radio Waves’ proberen we de luisteraar die lust te visualiseren. Er is iets in mij dat bijna wil dat je geil wordt als je het nummer hoort, maar ik ben al blij als mensen met hun voet op de maat tikken en het leuk vinden. Dat is waar het in pop om draait natuurlijk. Ik denk dat ik verdere details aan de luisteraar laat. Als ik het verder zou ontleden zou ik de lust en de speelsheid wegnemen. Dan heb je meer het gevoel dat je een kikker aan het ontleden bent bij scheikunde. Als we onze EP uitbrengen zal je wel zien wat we bedoelen.

IKRS: Veel mensen zullen O Children labellen als een post-punk band. Is de teruggekeerde interesse in Joy Division een voordeel of nadeel voor post-punk bands?

Tobias: Het maakt niet echt uit, tenminste als je goed bent. Het Joy Division Regeneration Program zou geen verschil moeten maken. Als je echter geen goede muziek maakt, dan, net als deze obsessie voor Joy Division, ben je iets tijdelijks en zal je uitsterven. Het is misschien iets moeilijker voor bands die de Joy Division-standaard nemen om ground breaking muziek te maken. Daarom proberen wij onze muziekinvloeden zo breed mogelijk te houden, van de voor de hand liggende namen als Joy Division en The Boys Next Door tot Johnny Cash en Screaming Jay Hawkins. Het maakt de kunst van muziek maken ook veel dankbaarder. Telkens als er iemand na een show naar ons toe komt en zegt, “I love you guys. You sound like Joy Division,” dan danken we ze en wijzen we ze er vriendelijk op dat Ian Curtis niet de uitvinder is van de bariton.

IKRS: Mensen die melancholische muziek maken lijken soms wel continu verdrietig of met problemen te zitten. Om zulke stereotyperingen tegen te gaan, wat is het leukste dat jullie de laatste weken is overkomen?

Tobias: Wij zijn verrassend vrolijke mensen. Niet echt iets heel vrolijks is ons overkomen de laatste tijd, we zijn gewoon van het leven aan het genieten en onszelf aan het zijn. Andrew is bestolen. Dat was niet zo gaaf. Hij is begonnen met kickboksen, geen grapje! We gaan erachter proberen te komen wie hem heeft beroofd… dat wordt een vrolijke dag!

IKRS: Een aantal bandleden zijn voormalig leden van de band Bono Must Die. Is het moeilijk om weer overnieuw te beginnen?

Tobias: Wij hebben niet echt het gevoel dat we overnieuw beginnen. Het is meer een volgend hoofdstuk in het boek. Een beter hoofdstuk, misschien wel.

IKRS: De dingen die jullie hebben uitgebracht met Bono Must Die en oRPHANS waren voornamelijk self-released. Is dat iets wat jullie nu weer willen doen, of als er interesse is van een platenlabel willen jullie het dit keer dan liever zo doen?

Tobias: We spelen met verscheidene ideeën de laatste tijd. We kunnen er niet veel over zeggen nog, want we weten zelf ook nog heel weinig. Er is interesse van persoon A en persoon B, en dan kunnen we het ook nog zelf doen. Vraag het ons nog een keer als we onze EP hebben uitgebracht, dan zal alles wel een stuk duidelijker al zijn.

IKRS: Doen jullie ook veel met elkaar buiten de band? En wat voor dingen doen jullie dan?

Tobias: We zijn bijna broers, maar dan ieder van een andere moeder. Ik kan me niets voorstellen dat erger is dan in een band spelen die geen tijd met elkaar doorbrengt buiten de muziek om. Als we dat zouden doen zouden we creatief in een wak komen volgens mij. Eigenlijk, nu ik erover nadenk, we doen bijna niets anders dan de hele tijd rondhangen in elkaars huizen, wat muziek spelen en films kijken.

IKRS: Wat gaat er nog allemaal gebeuren voor de band de rest van het jaar?

Tobias: We gaan een EP uitbrengen, wat live optredens doen, en verder gewoon genieten. Dat is het enige wat ik weet. Wie weet?

IKRS: Bowie of Morrissey?

Tobias (niet sprekend voor de rest van de band blijkbaar): Bowie. Ik vind Morrissey niet echt leuk, maar niemand is het met mij eens. Ze hebben het allemaal verkeerd.

IKRS: Bedankt voor je tijd, en we hopen je snel in Nederland te mogen verwelkomen.

Tobias: Graag gedaan, bedankt dat je ons wou hebben.

De eerste foto is gemaakt door Stuart Pillinger, de andere foto's door Gabriel Green. Wij bedanken O Children en Simon Burke-Kennedy voor het mogelijk maken van dit interview, en Tom Gosens voor de edit.

The Knife komt met opera

Het Zweedse elektronica duo The Knife zal met een musical komen. Dit doen ze in samenwerking met de Japanse choreograaf en danser Hiroaki Umeda. De opera zal Tomorrow in a Year gaan heten. De opera zal ergens in de herfst van 2009 zijn première beleven, dus dat duurt inderdaad nog een goed jaar.

De opera is geïnspireerd door The Origin of Species van Darwin, het boek dat de evolutie theorie verspreidde in de 19de eeuw. De opera zal bestaan uit drie zangers/performers, allen uit een andere discipline. Eentje zal komen uit de hoek van de performance arts, een andere uit de elektronische pop, en de derde uit de hoek van de klassieke opera. Het zal in ieder geval een intrigerend spektakel worden.

Muziek nieuws november

muziek nieuws november

29 nov:
The Knife komt met opera

28 nov:
Maximo Park heeft derde album af

27 nov:
Franz Ferdinand toont artwork nieuw album
Annie breekt met label

26 nov:
Blur boekt studiotijd

25 nov:
Bombay Bicycle Club klaar met debuutalbum
Rough Trade bestaat 30 jaar, nodigt bands uit om demo tracks te sturen

22 nov:
Paste Magazine geeft top 50 van 2008
IKRS Try This! keuze The Domino State zet nieuwe track op MySpace

20 nov:
Album Day and Age van The Killers lekt
LCD Soundsystem leeft!

19 nov:
Franz Ferdinands aankomende single op hun MySpace
LCD Soundsystem misschien dood?

18 nov:
Jon Brion doet remix voor of Montreal
Dan Auerbach van de Black Keys gaat solo

14 nov:
Noah and the Whale komt met minialbum
Handsome Furs geeft details tweede album

12 nov:
Fleet Foxes wint eerste Uncut Award

11 nov:
Franz Ferdinand bevestigt dat ze geen echte pop band zijn
The Futureheads maken nieuw nummer

10 nov:
Ultravox weer bij elkaar voor UK tour

08 nov:
Debuutalbum FrYars in maart
Arcade Fire begint aan nieuw album, Arctic Monkeys bijna klaar

07 nov:
Hatcham Social komt met debuutalbum begin 2009
Toch een Blur reünie?

05 nov:
'Ulysses' eerste single nieuwe album Franz Ferdinand

03 nov:
Voormalig Unicorn en Arcade Fire leden bereiden debuut voor
Telepathe komt in februari met debuutalbum

02 nov:
Howling Bells begint weg naar release tweede album
Concert promotor Live Nation steunt homohuwelijk

01 nov:
The Whip zet downloadbare mix tape in elkaar
Ben Gibbard aangevallen door schorpioen

Franz Ferdinand sexy, cheeky, en dansbaar

Cheeky bastards, die jongens van Franz Ferdinand. Met een sexy glimlach, old-fashioned dance moves, en een gevoel voor een beetje drama betoveren ze iedereen die de heren goed kan zien. Als Kapranos ook nog eens een knipoog over heeft voor de meisjes op de eerste rij als hij van gitaar naar synth switcht, dan is het een licht wonder dat er niemand in katzwijm valt. Ook bij de heren doet hij het goed door zijn rock-side te laten zien door maarliefst twee keer het publiek in te vallen. Eén keer tijdens het concert, één keer erna met twee andere leden. Alleen bassist Bob Hardy onttrekt zich aan de algehele stage fall. Charisma sijpelt uit elke porie van de band, en zulke bands hebben we al in geen jaren meer gehad.

Maar het gaat natuurlijk om de muziek, want daarom is de band naar Watt Rotterdam gekomen. Nadat een gros van de mensen ruim een half uur in de kou heeft moeten wachten omdat Watt probeert alles in goede banen te leiden, is een goede opwarmer natuurlijk wel nodig. Franz Ferdinand tart het lot door te beginnen met het nieuwe nummer ‘Bite Hard’, wat van origine de titel van het derde album zou worden. Na ‘Bite Hard’ komt er een collectie van oude vertrouwde hits zoals ‘The Dark of the Matineé’, ‘Do You Want To’, ‘Michael’, en alle nummers die iedereen kent. Een grote springende menigte is dan ook het gevolg, en ook rustigere nummers zoals ‘Walk Away’ worden massaal meegezongen.

Tussen alle oude hits wordt er af en toe ook iets gedaan wat niet op een album staat. Zoals het verlengen van het dansbare gedeelte van ’40’, of het uitgebreide drummen op het encore nummer ‘Outsiders’ (wat, truth be told, ze wel altijd doen). Maar dus ook de nieuwe nummers, dezelfde nummers die op Lowlands ook al te horen waren. En wederom verraden die nummers dat eind januari een tijd is om naar uit te kijken, want Franz Ferdinand laat groei zien. ‘Ulysses’, dat in de encore is geplaatst, is een uitstekend nummer en een goede keus voor eerste single, en ‘What She Came For’ is misschien wel het beste wat de band ooit heeft geschreven. Een beetje tongue-in-cheek en ondeugend, om nog maar te zwijgen over het zeer dansbare riffje, gevolgd door een sexy baslijn, gevolgd door een absoluut rave gedeelte.

Al die nieuwe elementen, die stuk voor stuk groei laten zien, zijn wel meer in het dansbare spectrum. Wat de band ook in een recent interview zei, het is meer dansbaar dan springbaar. En dat is iets waar een groot deel van het bij elkaar gekomen publiek toch wat meer moeite mee heeft, want dansen is blijkbaar moeilijker dan springen. Dat stopt Kapranos niet wat sexy bewegingen uit de kast te halen. En dat zou ook niet moeten. Het enige risico wat de band hiermee loopt is dat ze met het meer dans georiënteerde geluid een kleine groep zullen verliezen, maar daar zal een uitstekend album tegenover staan. Tenminste, als we mogen afgaan op de nieuwe nummers die vandaag in Watt worden gespeeld. Nog niet geheel soepel overigens. In ‘What She Came For’ vergist Kapranos zich in een zin, maar herstelt dat weer snel. Net zoals alle kleine foutjes snel worden herstelt. Voor de rest is het allemaal extreem strak wat er op het podium gebeurt, alleen misschien net een stuk of twintig minuten te kort.

De band zorgt niet alleen dat de aanwezigen een goede avond hebben, maar en passent zorgt de band er ook voor dat ze hun album neerzetten als the one to watch in 2009. De oude nummers worden met verve gespeeld, maar de nieuwe nummers stelen net als op Lowlands de show. Sexy, cheeky, en dansbaar: de nieuwe nummers laten zien hoe je een nieuwe sound kan creëren zonder daarbij het typische Franz Ferdinand geluid te verliezen. Je hoort aan alle kanten dat het Franz Ferdinand is, maar het klinkt wel lekker fris en niet alsof ze gewoon wat oude nummers hebben aangepast. Het derde album van Franz Ferdinand zou zomaar beter kunnen zijn dan de eerste twee, in ieder geval is de set met de nieuwe nummers er weer een stukje sterker op geworden.

Maximo Park heeft derde album af

Maximo Park, de band van frontman Paul Smith, heeft het derde album in zijn geheel opgenomen. Dat zegt de band. Alle nummers zijn opgenomen, en de band is weer veilig thuis. Smith zei over het album: “It's very upbeat and exuberant, but there's a dark thread running through it.” Hij voegt eraan toe dat de band heel erg ernaar uitkijkt om de nieuwe nummers te spelen. Smith zei ook nog dat ze wel ook wat andere nummers hadden die wat anders klonken, maar om het album als een geheel te laten klinken zijn die nummers even in de wachtkamer gezet.

Het zal echter nog even duren voordat het album in de schappen ligt. Het album moet nog gemixt worden door producer Nick Launey, onder andere bekend van zijn werk met de bands van Nick Cave. De producer neemt echter eerst een break, en dat zal voor de nodige vertraging zorgen. De nummers zijn er echter dus al wel, dus het album zal er zeker komen. Het zal alleen nog even duren.

Franz Ferdinand toont artwork nieuw album

Franz Ferdinand heeft de artwork van hun nieuwe album bekend gemaakt. Ze lieten het zien aan de NME. De band liet zien hoe hun aankomende album, Tonight: Franz Ferdinand, eruit zal komen te zien. Het album zal op 26 januari verschijnen. De foto is net na middernacht gemaakt aan de achterkant van de Barrowlands Ballroom in Glasgow. De band wilde een soort van Weegee street vibe, wat gelijk staat aan een zwart/witte jaren veertig/vijftig crime look.

Weegee, oftewel Usher Fellig, was een fotograaf die bekend stond om zijn zwart/wit foto’s van groteske beelden. Crime foto’s bijvoorbeeld, of foto’s van autowrakken: alles wat er op de New Yorkse straten gebeurde. Hij was de enige fotograaf in die tijd die een shortwave politie radio mocht hebben. Vaak werkend s’ nachts, Fellig was meestal zo vroeg bij de crime scene dat hij de fonetische bijnaam “ouija” kreeg, wat je uitspreekt dus als “weegee” (Een ouija board). Fellig werkte verder onder andere mee als fotograaf voor de Kubrick film Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb.

Franz Ferdinand speelt vandaag in Watt in Rotterdam, waar ze ongetwijfeld net als op Lowlands een aantal van hun nieuwe nummers zullen spelen. Waarschijnlijk ook aankomende single ‘Ulysses’, die momenteel op hun MySpace staat.

Annie breekt met label

Synth-pop/elektro pop artiest Annie breekt met haar label Island. Dat gaf de Noorse zelf aan. Annie zei dat, een paar maanden nadat ze bij Island had getekend, het label enigszins veranderde nadat Nick Gatfield, hoofd van Island indertijd, het label verliet. Ze vond dat het label niet ontvangend tegenover haar ideeën stond, en ze raakte gefrustreerd dat Island maar niet een release date vastzette voor haar nieuwe album, Don’t Stop. Dit album, haar tweede, stond gepland voor April 2009, maar nu ze van het label af is, is de toekomst van het tweede album nog in het ongewis.

Begin 2009 zal via het label van Richard X wel een nieuw nummer uitkomen. Dit nummer zal ‘Anthonio’ heten, en zal in de eerste week van het nieuwe jaar uitkomen. Op het nieuwe album zullen collaboraties staan met onder andere Datarock en Alex Kapranos, de zanger van Franz Ferdinand. Annie voegde er wel aan toe dat ze denkt dat Island een geweldig label is, alleen dat zij er gewoon niet goed kon aarden. Uh-huh…

Foals bewijst een grote jongen te zijn geworden

Foals at Tivoli- 25 nov

Waar een half jaar terug de grote zaal van de Paradiso maar voor drie kwart gevuld was, was het afgelopen dinsdag in Tivoli afgeladen vol om het vijftal van Foals te mogen aanschouwen. En natuurlijk niet geheel onterecht. Het album dat de heren dit jaar uitbrachten is één van de beste debuutalbums van het jaar, Engeland is lovend over ze, en ze spelen in grote, uitverkochte zalen. En met een afzegging op Lowlands groeide de anticipatie alleen maar. Het album staat vol meeslepende math rock met gelaagde muziek waarover Yannis zijn teksten schreeuwt, meer op passie dan op souplesse.

Passie is dan ook een sleutelwoord. Het ziet er in ieder geval niet uit alsof de band de performance even op de automaat doet. Ondanks een “gesloten opstelling”, waar de band zich naar elkaar toe opstelt, weet het uitermate goed het publiek erin te betrekken. Ze schieten van links naar rechts en de band is zeer geanimeerd bezig. En dat slaat over op het publiek, dat vanaf de eerste minuut springt, pit, en danst. Hoewel dat laatste bemoeilijkt wordt door de weinige ruimte die er in het vrijwel uitverkochte huis is. Crowdsurfers en stagedivers zijn ook in grote getale aanwezig, en de Tivoli bewaking kijkt rustig toe hoe het publiek enthousiast en ongevaarlijk er een feestje van maakt.

De band springt ondertussen van hit naar hit, of ten minste zo lijkt het. Want alles klinkt strak en meeslepend. Van ‘Cassius’ en ‘Balloons’ tot ‘Heavy Water’ en ‘Red Socks Pugie’: alles klinkt alsof het al jaren in elke playlist van de indie disco’s staat. Het steekt ook allemaal zo goed in elkaar dat je bijna niet stil kan staan, en ook de wat rustigere nummers zoals ‘Red Socks Pugie’ of het begin van ‘Heavy Water’ worden uitermate goed uitgevoerd. Sowieso laat de band zien dat ze gegroeid zijn in hun instrumentale spel, of dat ze beter op elkaar zijn ingespeeld, door vaak een beetje met de nummers te spelen en ze wat te verlengen, of het net wat anders te doen.

Naast instrumentale experimenten probeert Yannis ook nog wat andere dingen. Na een paar halve duiken van het podium van het overwegend jonge publiek doet Yannis het maar even voor. Met een forse sprong duikt Yannis opeens halverwege de zaal op, waar het verraste publiek hem nog ternauwernood kan opvangen. De zanger waagt zich vaker aan een rondje door het publiek of aan andere capriolen. Dat de band er zin in heeft blijkt ook als de frontman van het vijftal gaat drummen, en al bij de eerste slag vliegt er een stuk van het slaghout door de zaal. De echte drummer, Jack Bevan, waagt zich ook nog even vooraan op het podium om het publiek op te hitsen om mee te klappen.

En al die passie wordt beloond. In hun hoogtijdagen twijfelde The Smiths of ze wel goed hadden gespeeld als er geen stage invasion had plaats gevonden, en uitgaande van die logica heeft Foals goed gespeeld. Het publiek vindt zijn weg naar het podium waar het tijdens afsluiter ‘Two Steps, Twice’ het feestje doorviert. En het optreden was goed. Enerverend, en het enthousiasme van de band maakt de muziek nog meeslepender. Gelaagd en met passie, Tivoli moet met een grote glimlach hebben toegekeken hoe één van de album debutanten van dit jaar in de Utrechtse zaal bewijst een plaatsje tussen de grote jongens te verdienen.

Blur boekt studiotijd

De reünie van de band Blur lijkt nu ook echt door te gaan. Damon Albarn heeft vertelt dat de band in 2009 de studio in zal gaan. En dan ook de hele band, inclusief Graham Coxon. Door ongeregeldheden tussen Coxon en Albarn werden eerdere reünies afgeblazen. Of nou ja, uitgesteld, want nu lijkt het dus echt te gebeuren. Het laatste album van de Britse band kwam uit in 2003, zo’n vijf jaar geleden, en heette Think Thank. De band wordt gezien als één van de grootste Britpop bands in de jaren negentig, en de door de media opgevoerde rivaliteit met Oasis maakte in die tijd furore.

Rough Trade bestaat 30 jaar, nodigt bands uit om demo tracks te sturen

Het label Rough Trade bestaat 30 jaar, en om dat te vieren hebben Geoff Travis en Jeanette Lee besloten om bij elk concert van Jarvis (voormalig frontman Pulp) een dropbox neer te zetten. Bands kunnen daar hun demo tapes in kwijt, en Travis en Lee hebben belooft ernaar te gaan luisteren. Jarvis zal de komende tijd een korte tour door Engeland doen alvorens hij volgend jaar zijn nieuwe album zal uitbrengen.

Rough Trade begon dus dertig jaar geleden, en de eerste band die een plaat via dit label uitbracht was Metal Urbain, een franse band. Andere bands die op het label hebben gestaan zijn The Fall, Subway Sect, en Scritti Politti. In 1983 brachten The Smiths hun debuutalbum uit op het label, dat zijn naam leent uit de homo scene, waar het onaangename, macho klanten betekent die hoogstwaarschijnlijk hun versierders een flink pak rammel zullen geven. In recentere historie heeft Rough Trade albums uitgebracht van The Libertines en The Strokes, en enkele artiesten die momenteel op het label zitten zijn Jarvis en Arcade Fire.

Bombay Bicycle Club klaar met debuutalbum

Bombay Bicycle Club, de jong band uit Londen, is klaar met het opnemen van hun debuutalbum. Dat heeft de band onlangs aangegeven. Ze hebben vier weken in een studio gezeten om daar enkele nieuwe tracks op te nemen, en om enkele oude tracks een make over te geven. Ze zeggen zeer blij te zijn met de resultaten. Ze zullen in januari en februari door Engeland gaan touren, en rond die tijd zal de band ook een nieuwe single uitbregen.

De band stond afgelopen week nog op London Calling in Paradiso, waar de band in de grote zaal speelde. In ons september/oktober issue stond een interview met de band. Dat interview staat nu ook online, en is hier te lezen.

Try This! keuze The Domino State zet nieuwe track op MySpace

In ons magazine stond een Try This! feature met vijf bands die je misschien nog niet kende en waarvan IKRS van mening is dat ze de moeite waard zijn om te checken. Eén van die bands was The Domino State, een band uit Londen die IKRS live heeft gezien vorig jaar november. En komende maand zullen ze in één van Coldplays concerten in de 02 Arena als voorprogramma dienen!

Waarom de band voornamelijk de wat rustigere nummers online zet is ons een raadsel, maar gelukkig is daar eindelijk verandering in gekomen met ‘A Pillow Song’. De gitaarmuur wordt neergezet door de twee gitaristen, de drummer speelt ertussen door, waarover Matt Forder zingt. Post-punk achtig met wat shoegaze elementen. “Touching one another, before the pillow smothers. Intoxicating, suffocating.” Ten minste, dat is wat ik eruit opmaak. Lekker gloomy fellows. Eén van de hoogtepunten van de live set toen. Nummer vijf in hun MySpace player nu. Tja, als we een band steunen willen we het ook goeddoen he.

Paste onthult top 50 van 2008

Paste, een leading Amerikaans muziekblad, heeft zijn top 50 van dit jaar bekend gemaakt. Waar ze vorig jaar het bij het rechte eind hadden (Boxer van The National), dit jaar not so much. En dat is niet omdat IKRS dat toevallig vindt, maar je raadt nooooooit wat hun nummer één is. Hun nummer 50 is makkelijker te raden dan de nummer één (voor 50, denk één van de beste albums van dit jaar). De meeste keuzes zijn wel te billijken, hoewel het eerste album dat in de top 10 van IKRS staat pas op nummer 12 voorkomt. Onze top 10 staat in ons magazine (verkrijgbaar in Tivoli na Foals). Voor korte write-ups over de albums in de Paste lijst, check de lijst op de site van Paste: http://www.pastemagazine.com/articles/2008/11/signs-of-life-2008-best-music.html

Hier is de top 10:

10 Deerhunter - Microcastle (Kranky)
09 Lucinda Williams - Little Honey (Lost Highway)
08 Sun Kil Moon - April (Caldo Verde)
07 Girl Talk - Feed the Animals (Illegal Art)
06 Fleet Foxes - Fleet Foxes (Sub Pop)
05. Okkervil River - The Stand Ins (Jagjaguwar)
04. Bon Iver - For Emma, Forever Ago (Jagjaguwar)
03. Vampire Weekend - Vampire Weekend (XL)
02. Sigur Rós - Med sud i eyrum vid spilum endalaust (XL)
01. She & Him - Volume One (Merge)

Album Day and Age van The Killers lekt

Het album Day and Age, wat later deze maand zal uitkomen, is gelekt. Het derde album van The Killers is nu dus ook luisterbaar voor de mensen die downloaden. Officieel komt het album laat november uit. De nodige tracks kan je ook al horen op youtube, waar zowel goede versies (de performances bij Jools Holland bijvoorbeeld) als minder goede te horen zijn. En natuurlijk is de single ‘Human’ al uitgebreid gedraaid. Het album is geproduceerd door Stuart Price en komt uit op Island Records.

Het album is meer synth heavy, maar minder disco dansbaar als het eerste album. Een volledige recensie zal hier verschijnen als het album officieel uit is.

Track list:
Losing Touch
Human
Spaceman
Joy Ride
A Dustland Fairytale
This Is Your Life
I Can’t Stay
Neon Tiger
The World We Live In
Goodnight, Travel Well

LCD Soundsystem leeft!

Nadat de BBC gisteren nog rapporteerde dat LCD Soundsystem misschien niet meer in de huidige vorm zou blijven bestaan, naar de woorden van LCD Soundsystem en Hot Chip gitarist Al Doyle, sprak frontman James Murphy vandaag de geruststellende woorden dat een eventuele langdurige rustperiode niet aan de orde is. Sterker nog, Murphy is al flink bezig met het derde album, wat de opvolger van Sound of Silver zal worden. Dat album kwam vorig jaar uit.

James Murphy heeft in zijn hoofd al de nodige nummers geschreven, en het enige wat rest is deze nog op een recorder zetten en dus daadwerkelijk opnemen. Dit zei Murphy over de toekomst van LCD Soundsystem: "I write all my music in my head, I never demo. I get to a point where there are too many songs and I have to get them recorded. I recently felt that. I've got eight in my head - that's critical mass.” LCD Soundsystem zou dus ook zomaar volgend jaar nog met een album kunnen komen, wie weet. In ieder geval is de toekomst van de band veilig.

Franz Ferdinands aankomende single op MySpace

De aankomende single ‘Ulysses’ van Franz Ferdinand is te horen op de MySpace van de band, www.myspace.com/franzferdinand. De track zal de lead off single worden voor het derde album van de Schotse band, dat Tonight: Franz Ferdinand zal heten. Gitarist Nick heeft recentelijk in een interview gezegd dat de band er tijdens de opnames achterkwam geen pop band te zijn. Hij voegde er wel aan toe dat de nummers wel meer dansbaar dan springbaar zullen zijn. Dus goed nieuws voor de mensen met soepele heupen onder ons.

De band zal volgende week donderdag in Rotterdam staan in de uitverkochte venue Watt. Daar zullen ze ongetwijfeld net als op Lowlands nieuwe nummers showcasen. Op Lowlands was IKRS positief, dus we hebben hoge verwachten voor zowel het concert als het album, dat in januari zal uitkomen. Een verslag van het concert kan je volgende week vinden, een verslag van het album uiteraard als het album is uitgekomen.

LCD Soundsystem misschien dood?

LCD Soundsystem zal misschien niet meer terugkeren. Dat vertelde gitarist Al Doyle aan de BBC. Doyle zei dat het project op “permanent hold” stond, en dat hij ervan uitgaat dat frontman James Murphy niets meer onder deze noemer wil doen, hoewel hij misschien wel wat anders wil doen met hetzelfde personeel. Eén van de projecten die ze misschien willen doen is het volgende: "We were thinking of doing something where we find a lot of the old disco singers in New York that might still be around from the 70s, and get them in as guest vocalists with LCD as a backing band, and tour around as a disco heroes style show.”

James Murphy gaf een aantal weken eerder al aan een meer rock georiënteerde groep te beginnen met andere leden. Hiermee zal hij in ieder geval aan de slag gaan komend jaar. Al Doyle zit verder nog in de band Hot Chip, Murphy leidt ook nog zijn label, en Nancy Whang zit ook nog in the Juan MacLean, waar volgend jaar een album van zal uitkomen. Dus waar LCD Soundsystem precies nog tussen zou passen weten wij ook niet echt.

Jon Brion doet remix voor of Montreal

Producer en multi-instrumentalist Jon Brion gaat remixes maken voor of Montreal. De man die vorig jaar onder andere het album Ga Ga Ga Ga Ga van Spoon produceerde zal een aantal tracks van de band van Kevin Barnes onder handen nemen. Er zal een cd verschijnen met twee versies van het nummer ‘An Eluardian Instance”, en drie versies van het nummer ‘Gallery Piece’ waaronder een instrumentale versie. Dit zal op 27 januari verschijnen via het Polyvinyl label.

Jon Brion heeft een soort residency in de Largo club in Los Angeles, waar hij regelmatig optreedt. De band of Montreal zal over een maand een performance doen op de Letterman show, iets wat ongetwijfeld te zijner tijd op youtube te vinden zal zijn. Ook zal de band eind januari naar Nederland komen. Op woensdag 21 januari zal de band in Paradiso optreden, en op vrijdag 23 januari zal de band staan in Tivoli. Beide optredens zullen 12.50 kosten, hoewel er in Paradiso in ieder geval natuurlijk ook lidmaatschap betaald moet worden.

Dan Auerbach van de Black Keys gaat solo

Dan Auerbach, gitarist en zanger van blues rock band Black Keys, zal op de solo tour gaan. Hij zal op 10 februari dit album uitgegeven. Het album heeft de titel Keep It Hid, en zal worden uitgegeven door het label Nonesuch. In een interview met Billboard gaf de zanger aan dat hij een aantal nummers had die niet in het oeuvre van zijn band paste, en daarom heeft hij deze nummers op een solo album gezet. Op dit album werkt hij onder andere samen met meerdere familieleden waaronder zijn vader, en Jessica Lea Mayfield. Komende vrijdag staat de man nog als onderdeel van het duo Black Keys in Tivoli.

London Calling dag 2- de zaterdag

Omdat het door werkzaamheden haast onmogelijk is op tijd te komen als je nog andere verplichtingen hebt op de zaterdag, is het pas bij het laatste nummer van Esser dat IKRS in Paradiso aankomt. Dat is het catchy ‘Headlock’, en als de rest van het concert ook zo heeft geklonken zal de goede man er binnenkort vast wel weer staan. De nummers worden opgeluisterd door extra drums van de frontman zelf, voormalig drummer van Ladyfuzz. Van die sound is niets meer over, het is pop en catchy wat de klok slaat. Hij lijkt er zelf ook schik in te hebben, want hij is flink aan het lachen. Dat is ook het plaatje wat je moet onthouden, want daarna gaat Ben Esser volgens mij flink aan de zuip. IKRS hoopt over een paar weken een interview met hem te kunnen presenteren, dus stay tuned!

Het eerste hele concert is dat van Bombay Bicycle Club (interview hier), en de vier jongens laten zien waarom er een buzz om de band heen hangt. Het is gewoon allemaal net wat anders en het zit net wat beter in elkaar dan andere bandjes in dit genre. En dat terwijl ze nog echt heel jong zijn en eigenlijk pas sinds deze zomer full-time met de band bezig zijn. Dus dat belooft nog veel goeds. De nieuwste single ‘Evening/Morning’ is misschien hier nog wel het beste voorbeeld van. Muzikaal lijkt er in deze band meer potentie en vernieuwing te zitten dan menig ander in zijn soort.

De band lijkt het zelf ook wel leuk te vinden. Enthousiast bespelen ze de instrumenten, en er wordt volgens mij zelfs nog wel eens geswitcht van bas en gitaar. Zanger Jack heeft een zeer eigenzinnige stem en delivery. Op het laatste nummer lijkt hij eerst permissie te vragen vanaf de kant, om vervolgens de mensen op de eerste rij uit te nodigen om het podium te betreden. Beetje tam natuurlijk zo, maar het geeft ook aan dat ze er wel een feestje van willen maken (en tot dat moment was de security niet zo blij met mensen op het podium, dus vooraf vragen is dan inderdaad misschien het beste ook nog). Wel valt het op in zo’n live set dat hetzelfde gitaarriedeltje toch wel stiekem in veel nummers voorkomt. Ook is de sound niet optimaal afgesteld. Daarentegen een “boy bandje” dat eindelijk weer eens potentie heeft.

Bromheads Jacket was er al ooit eerder, en toen was er te zien hoe zanger Tim Hampton een hoofdwond opliep. Dit keer met lang haar gaat hij er ook weer flink op los, en aan het einde van het concert moeten de nodige instrumenten het ontgelden. De band doet ook waar het voor gekomen is, namelijk lekker doorrocken. De grote zaal gaat uit zijn dak met de vaak korte, puntige nummers. Het is ook makkelijk uit je dak gaan natuurlijk als je na twintig seconden eigenlijk het hele nummer al kent en de overige anderhalve minuut gewoon lekker dat kan meeschreeuwen. Geen veranderende beats, voor sommige moet het een verademing zijn. Stiekem was gister White Denim eigenlijk beter, als we in termen van bands die de zaal doen rocken spreken. Maar Bromheads Jacket laat London Calling niet in de steek, hoewel ik het plafond voor de band niet super hoog vind.

In de tussentijd is in de kleine zaal er al een klein feestje losgebarsten. Manchester is uitgelopen om hometown band Twisted Wheel te zien spelen. “Whee-ell!” galmt het door de kleine zaal. De Engelsen hebben er zin in. De vroege twintigers spelen punky nummers waarop het lekker uit je dak gaan is en die je goed mee kan schreeuwen, iets wat de Engelsen en de overige mensen die het kennen dan ook uitgebreid doen. Na rocken in de grote zaal gaat nu ook al de kleine zaal op zijn kop. In allebei de gevallen voor aardige bands die nog niet echt heel goed zijn of de, in mijn ogen, potentie hebben van enkele van de acts van gister. Maar op een festival moet natuurlijk ook gefeest worden, en dat kan ook hier volop gedaan worden. De lads hebben ook wel een paar aardige songs en het wordt met het nodige zelfvertrouwen gespeeld. Het helpt natuurlijk als de helft van je geboortestad er staat (ik overdrijf, uiteraard).

Het dieptepunt op de avond kwam vervolgens in de grote zaal. Hype band Glasvegas betrad het podium. In ons september magazine had je al kunnen lezen dat IKRS niet de grootste fan is van het album (45 uit 100 score). Waar de band wordt getriomfeerd als groot tekstschrijvers vindt IKRS dat de teksten op een vrij kinderlijke manier geschreven zijn, en het hebben van een onderwerp zou niet automatisch horen te betekenen dat je een goed tekstschrijver bent. Je kan wel een onderwerp hebben, maar dat betekent niet dat je goed erover kan schrijven. Plus het continue zo lang mogelijk uitrekken van woorden is natuurlijk makkelijk voor de mensen om mee te blèren, maar begint op een gegeven moment toch eentonig te worden. IKRS hoopte op een goede live show voor ons ongelijk.

Dat kwam er dus niet van. Het wordt alleen maar bevestigd dat de hype rond deze band onterecht is. Zanger James Allen croont zich een weg over de geluidsmuur, maar de band kan niet echt de sfeer neerzetten. Net als White Lies een dag eerder lijkt het allemaal een beetje gemaakt. Er wordt gemikt op een kruising tussen cool en troubled, echter ook deze band lijkt ten onder te gaan aan het stereotiep wat tegenwoordig heerst over dit soort bands. Dank het label Factory, dank Echo and the Bunnymen, maar het lijkt alsof we nu in een fase zijn beland waar bands geen eigen identiteit meer willen hebben maar een stukje willen meekrijgen van de legende die over de bands van weleer heerst.

Maar bands moeten zich realiseren dat ook al zing je over doom en gloom, dat je dan niet zwarte kleding of een zonnebril aan hoeft te hebben. Als Morrissey the pope of mope kan zijn en de koning van de miserabilia met een blouse hangend aan één knoopje en rozen, dan kan een hedendaagse band toch wel wat beters verzinnen dan stilstaan en gloomy proberen te lijken? Alles is vergeten en vergeven als de band geweldige nummers maakt natuurlijk, maar dat doen ze gewoon niet. Het is niet pakkend, het is niet interessant, en het is niet mooi. Wil de band voortleven nadat de NME ze laat vallen dan moet het uit de zelfgemaakte cocon springen en zich als een eigen band presenteren met een beter en spannender geluid en zonder bij de zang elk woord tot in de dood uit te rekken. Image is nothing, thirst is everything, of zoiets…

Findo Gask heeft problemen. Het eerste probleem is met de apparatuur of met de sound set-up. Hoe dan ook, ze beginnen een half uur te laat (waardoor voor ons A Place To Bury Strangers een onmogelijkheid wordt). De band staat er dus al enige tijd voordat ze beginnen, dus kan het publiek alvast wennen aan de gebreide truien en de nerdy looks. De zanger zingt alsof hij vroeger in een kerkkoortje heeft gezongen, met een wat hogere, aparte stem. De band maakt synth-pop met een arty inslag, maar die arty inslag nekt de band nou juist. Waar sommige nummers heerlijk zijn om op te dansen, wordt iedereen bruut een halt toe geroepen als de band weer met een onmogelijk tussenstuk komt waarop noch dansen, noch raven mogelijk is. Sommige delen zijn zeer fijn en leuk, andere delen misschien iets te pretentieus, en misschien moeten ze dat gedeelte juist laten varen om gewoon een mooie popplaat te maken, want dat hebben ze in zich.

Eigenlijk realiseer je op zo’n moment waarom het album van Cut Copy ook al weer zo goed is, want die band maakte een plaat vol dansbare synth-pop zonder in te zakken, iets wat ook Hot Chip bijvoorbeeld dit jaar niet haalde. Dus lekker de pretentie laten varen en doen waar je echt goed in bent, en op basis van dit optreden lijkt dat lekkere dansmuziek maken te zijn. En mocht de band zijn arty inslag niet willen verliezen, dan moeten ze in ieder geval iets verzinnen waardoor het rijmt met de rest van de muziek zodat het voor bewondering zorgt, en dus niet zorgt voor een algehele stilstand in het publiek.

De zaterdag lijkt dan toch wat potentievolle bands betreft achter te blijven bij de zaterdag. Waar de vrijdag The Pan I Am, FrYars, en White Denim had, heeft de zaterdag vroeg in het programma Bombay Bicycle Club, en verder de niet bijzondere maar op een festival wel lekkere optredens van Bromheads Jacket en Twisted Wheel. Findo Gask was nog wel een aardige afdanser, en op basis van één live nummer en de singles lijkt Esser nog wel een kandidaat om de pop charts te halen. De echte interessante muziek was er echter op de vrijdag, de zaterdag miste toch eigenlijk, op een paar bands na, de echte wil tot innovatie.

(pics het BBC interview in ons blad, Bromheads Jacket, Twisted Wheel)

London Calling dag 1- de vrijdag

London Calling begint voor IKRS met The Pan I Am, de nieuwe band van Edward Larrikin, voormalig Larrikin Love. Pan, uiteraard, gebaseerd op de Griekse God Pan. De band is een stap weg van wat hij deed met zijn voormalige band, en in plaats daarvan zijn we getuige van atmosferische, donkere muziek. Zijn band is compleet in zwart gekleed, wat contrasteert met sommige van de babyfaces in de band. Ook Larrikin zelf is compleet zonder kleur, zijn gezicht bleek, zijn haren besprenkelt met poeder. Die bleekheid geldt niet voor zijn performance, want de man heeft meer charisma in zijn duim dan vrijwel alle andere artiesten bij elkaar opgeteld deze London Calling editie (niets plus niets is relatief nog minder). Hij betovert de kleine zaal, met zijn androgyne en haast elfachtige verschijning, en als hij ergens naar wijst dan draaien er zelfs hoofden om. Komt hij dichterbij dan weet je eigenlijk niet of je in verwondering moet staren of angstvallig een stapje terug moet doen.

De muziek zelf klinkt ook zeer goed, en de band weet een sfeer te creëren muzikaal gezien, wat niet vanzelfsprekend is voor jonge bands. Vraag maar aan de andere wat “donkere” bands op deze editie. The Pan I Am herhaalt zich zelden, en de nummers zijn zowel tekstueel als muzikaal complex in plaats van simpele verse-chorus-verse structuren. Avontuurlijk en altijd interessant: de nieuwe band van Larrikin lijkt meer potentie te hebben dan Larrikin Love.

Dan is het de beurt aan Phillipa Brown, die met haar twee kompanen het podium betreedt als Ladyhawke. Peper, vuur, schop onder de kont: alle clichés kunnen uit de kast worden gehaald, want het optreden is tam, mat, en zoutloos. De synth-pop nummers van Ladyhawke komen niet uit de kast, of in ieder geval niet in dansbare vorm. In de voorste gelederen zijn er ook nauwelijks mensen die dansen, want iedereen had toch wel versies verwacht met een beetje pit. Alleen achterin op een verhoging leven twee mensen zich compleet uit, wat mooi is en mij helaas niet lukt. Van Ladyhawke mag toch, if anything, verwacht worden dat ze meer mensen in beweging krijgt, want anders zou ik niet weten welke functie de pop nummers anders hebben. Ze slaagt er niet in om live te overtuigen in de grote zaal.

FrYars doet dat wel in de kleine zaal even later. Het was al de meest gevallen naam op het terrein, en dat blijkt als al ruim voor aanvang de zaal goed gevuld blijkt. De jonge Ben Garrett betreedt vervolgens het podium, met zijn krullende haar en zijn enigszins verlegen gedrag. Samen met zijn band brengt hij een aantal nummers ten gehore, eindigend met twee van zijn eerste EP, The Ides, waaronder de briljante title track zelf. Dansen over een chorus van “You should’ve died that very night, good job for you I wasn’t born a killer”, wat wil je nog meer? Het is wel dansen, en dus niet lomp springend, maar het publiek lijkt zich aan te passen aan de lichte, intelligente elektro van de Londenaar.

FrYars eindigt met het nummer ‘Happy’, met onder andere de zin “do you sometimes wish that your siblings were miscarried?” Happy faces all around. In ieder geval voor de liefhebber van intelligente muziek met een donker randje dat contrasteert met de lieflijk dansbare electro feel. Hopelijk is er een mooie, muzikale toekomst voor hem weggelegd, beginnend met zijn album in maart. Je vraagt je alleen af waarom zo’n slimme jongen klaagt over de hitte in de zaal als hij een blazer, een wollen trui, en daaronder een blouse aanheeft. Zonder als een veertienjarige fan van een boyband te willen klinken of voor een homo-erotische ondertoon te willen zorgen, maar er mag iets uit. Het is niet strippen als je daaronder nog iets aan hebt wat je hele lichaam bedekt.

White Lies maakt post-punk, en de heren willen ook weten dat ze post-punk maken, en ze willen dat vooral uitdragen. Dus iedereen in zwart. Als dat nou het enige was waarin ze de stereotype die is ontstaan over dit genre nadeden dan was dat an sich niet zo erg, maar de band doet zo hard zijn best dat het een ongeloofwaardig theaterstukje wordt. Interpol is een inspiratie die overduidelijk lijkt, om maar de meest hedendaagse te noemen en eentje die zelf nog live optreedt, maar waar de heren uit New York en passant nog even muzikaal en tekstueel complexe nummers maken, lijkt nou juist dat gedeelte het enige wat de band niet overneemt. Ook hoeft een post-punk nummer niet altijd te gaan over doodgaan of aanverwante dingen, iets wat je continu terughoort in de nummers van de band.

Het komt wel beter uit de verf dan in het zonnetje van Lowlands, dat dient gezegd te worden, en het is nog best atmosferisch ook. Maar de band is toch nog uitermate licht, en als je iets te hard probeert dan heb je toch meer de neiging om te zeggen “awww, how cute, ze proberen het leven van een artiest met problemen na te bootsen” dan dat je daadwerkelijk hetgeen bereikt wat je wilt uitdragen. De man heeft ook een ijzige stem vind ik persoonlijk. Daarentegen kan de band wel muziek maken, dus als de band even een wat artistiekere richting opstuurt dan zou het zomaar kunnen dat de band in stappen zal groeien. Nu nog even niet.

Dan komt White Denim, de band uit Amerika met Joshua Block, James Petralli, en Steve Terebecki. En oh boy, garage rock en een beetje blues worden gemixt om een verrukkelijke herrie te krijgen. Petralli kan een robbertje gitaarspelen waar je niet goed van wordt. Met al die gekunstelde nummers tegenwoordig vergeet je af en toe dat uitstekend instrumenten bespelen fantastische resultaten kan opleveren. De heren beheersen hun instrumenten prima, en er zit misschien minder lijn in dan bij de meeste bands dit weekend op London Calling, maar ze weten de kleine zaal compleet aan het rocken te krijgen.

Het rock idee komt ook terug in hun filosofie. We mogen maar een half uur spelen, dan proppen we zoveel mogelijk nummers in dat tijdsbestek. Geen tijd voor idle chit chat, gewoon rammen vanaf de eerste noot. Maar het is dus niet rammen, het is je instrument kennen en daaruit een heerlijk meeslepend rock geluid krijgen. Waar het uit je dak gaan element op kwalitatief goede muziek nog schaars was, maakt deze band dat ruimschoots goed.

Helaas voor The Hot Melts was de vorige band in de kleine zaal dus White Denim. En hoewel ook The Hot Melts van plan zijn lekker te rocken, klinkt de muziek opeens wel erg straightforward. De nummers klinken na het meer experimentele en het vrijere spel van White Denim wel een beetje simpel. Hoewel je er nog wel op uit je dak kan gaan, heb je toch het gevoel dat je een snoepje aan het eten bent met net wat minder inhoud. Hap, slik, en weg. Fair enough, maar niets dat blijft hangen, en als het nou de enige rocker van de dag was, dan had dit nog best een welkome afwisseling kunnen zijn. De programmering zit de band echter niet mee, en White Denim was een uurtje eerder toch een stukje succesvoller.

Vervolgens is het de beurt aan de grote band van de editie: Late of the Pier. Misschien zelfs te groot, want wie kent de band ondertussen niet na eerdere optredens dit jaar alleen al op London Calling, de Valkhof Affaire, en Lowlands? Dus de London Calling on tour wordt echt een overload aan Late of the Pier, maar ach, de band heeft in ieder geval wel één van de betere debuutalbums dit jaar afgeleverd, en dus is hun concert in de grote zaal bij voorbaat eigenlijk al een succes. Maar de apparatuur is nog niet klaar, of er is iets niet goed, en het geduld van de mensen in de grote zaal die er allang klaar voor waren wordt danig op de proef gesteld.

Als de band dan uiteindelijk begint doet het ook allemaal nogal gehaast aan. Ze proberen wat dingen anders te doen dan bij eerdere concerten, alleen dat komt niet helemaal uit de verf. Ook gaan er nog wel een paar dingetjes hier en daar mis. Hoe dan ook, het blijf heerlijke muziek, met fantastische dansnummers als ‘Heartbeat’ en ‘Bathroom Gurgle’, met daartussen ook nog ruimte voor wat nummers met meer experiment. Dus de grote zaal gaat los, en terecht, want ook Late of the Pier op een mindere dag is beter dan de meeste andere jonge bands. Daarentegen, van de vier keer dat ik ze nu heb gezien is dit het minste optreden helaas.

Het festival gaat verder met Trouble Andrew en Maths Class, wat in de vluchtigheid klinkt als Foals op fast forward. De vrijdag was wel een redelijk geslaagde dag, met een dan nog goede sfeer, en qua nieuwe bands scoort het uiteindelijk een respectabele 3 uit 6, met als potentievolle bands FrYars, The Pan I Am, en White Denim, die stuk voor stuk het aanschouwen waard waren, en die we hopelijk vaker in Nederland nog zullen mogen verwelkomen. White Denim in ieder geval, want die gaven al weg komende lente in Nederland te zijn. Dat wordt maar weer een avondje rocken op die oude, knokige beentjes.

Recensies

Album Recensies:
The Dears- Missiles
Of Montreal- Skeletal Lamping
Eugene McGuinness- Eugene McGuinness
TV on the Radio- Dear Science
Kings of Leon- Only By The Night
Ra Ra Riot- The Rhumb Line
Friendly Fires- Friendly Fires
The Stills- Oceans Will Rise
Yeti- The Legend of Yeti Gonzales
Voor nu check ons archief http://www.ikrs-indie.blog.com/. (o.a. Lowlands verslagen, Album Recensies van onder meer Late of the Pier en Dirty Pretty Things, en live recensies)

Live Recensies:
London Calling dag 2- 15 nov
London Calling dag 1- 14 nov
Black Kids in de Melkweg- 12 nov
Los Campesinos!/Sky Larkin/Lovvers in de Melkweg- 11 nov
Elbow in Tivoli- 10 nov
Fuck Buttons in Paradiso- 28 okt
TV on the Radio in De Smet- 1 okt
Portugal. The Man in Paradiso- 23 sept
Bon Iver in Paradiso- 19 sept

Black Kids niet perfect, wel leuk

Black Kids in de Melkweg- 12 nov

Toen IKRS de band in New York zag optreden als voorprogramma van Cut Copy maakte IKRS zich vooral zorgen om de duidelijkheid van de stem van zanger Reggie Youngblood. Bij de uithalen was de stem prima, maar bij zijn normale zangstem was hij te vaak niet goed te horen en viel de stem weg. De grote vraag was dus in de Melkweg of de band in de tussenliggende maanden gegroeid is. Niet vanzelfsprekend, aangezien de band bijna alleen maar heeft opgetreden en er bijna geen moment van bezinning heeft kunnen plaatsvinden.

Misschien wil de band dat ook wel helemaal niet. De band wil er duidelijk gewoon een feestje van maken en mensen aan het dansen krijgen. En dit lukt zowaar beter dan de dag ervoor in dezelfde kleine zaal van de Melkweg bij Los Campesinos!. Hoewel men nog enigszins aarzelend begint is er toch al vrij snel een groot contigent van de zaal wat lekker op de plaats aan het dansen is op de catchy en cheeky tunes van Black Kids. Dat is natuurlijk ook de sterke kant van de band. Ze hebben een aantal hele leuke nummers met grappige teksten die uitstekend zijn voor een avondje dansen. Dat krijgt de band dan ook voor elkaar, dus hulde.

Toch missen er nog wel een aantal dingen in de live show. De zang, wederom, is niet geheel op orde. Het lijkt alsof bij de wat snellere stukken Youngblood niet snel genoeg kan switchen tussen de zinnen. Dit is niet geheel onbegrijpelijk, want zelfs in zijn spreekstem worden alle woorden sterk uitgerekt. In het Engels zou je zeggen dat de goede man met een drawl spreekt, waardoor woorden klinken als “How are yoooouuuu?” en “How niiiiiiicccceee”. Dit is natuurlijk ideaal voor de uithalen, voor in korte, snelle zinnen not so much. Wat in New York ook al opviel, alleen in positieve zin, zijn de gitaarkunsten van de man, die de nummers injecteren met af en toe een beetje bite van de gitaar. Een welkome toevoeging aan de tunes.

Hoewel er veel mensen dansen breekt de zaal misschien nooit geheel los. Daar is het publiek ook niet naar, maar waar de band zat dansnummers heeft als ‘I’m Not Gonna Teach Your Boyfriend How To Dance With You” en “Love Me Already”, heeft het maar één nummer waarbij de gitaar riff je echt uit je dak wilt laten gaan, en dat is “Partie Traumatic”. Nu kwam de meeste variatie op het album door de nummers die niet op de eerder uitgebrachte EP stonden, dus de band ziet ook in dat ze wat betreft mid-tempo disco dansers wel goed zitten, en dat er af en toe iets anders in moet komen. Dus als ze dat in gedachte houden dan zouden toekomstige nieuwe nummers voor nog meer balans in de set kunnen zorgen.

Het zijn verbeterpunten die elke jonge band wel heeft, maar dat neemt niet weg dat de meeste mensen in de zaal krijgen waarvoor ze zijn gekomen: een feestje waar je gewoon leuk op kan dansen. Niet mega uit je dak gaan, maar gewoon lekker je heupen bewegen op de catchy nummers van de band. Stiekem was de show in New York wel leuker, niet zozeer vanwege de band, maar omdat dit soort bands zich uitstekend lenen voor dubbele headline shows zoals toen met Cut Copy. De 925s brengen gewoon niet wat Ladyhawke zou hebben gebracht, namelijk een synth-pop “voorprogramma” waarop iedereen al fijn kan dansen. Want met zo’n double bill, of het nu Ladyhawke/Black Kids is of Black Kids/Cut Copy, dans je een hele avond weg. Nu ongeveer drie kwartier.

Wat niet de schuld is van de band- je kan maar zolang spelen als je materiaal hebt- maar de avond was er wel feestelijker van geworden. Hoewel er tussen en voor de bands ook heel leuk werd gedraaid, dat mag ook gezegd worden, alleen dan dansen er nu eenmaal minder mensen. De avond had dus beter gekund, maar niemand kan er natuurlijk wat aan doen dat Ladyhawke afzegt, en je kan in zo’n korte tijd moeilijk een evenaarbaar voorprogramma krijgen voor je tour. Waar het om draait echter, is dat Black Kids de zaal liet dansen. Het was leuk en dansbaar, en voor 12 euro in een kleine zaal en met een band met maar één album is dat gewoon een fijne avond uit.

Handsome Furs geeft details tweede album

De band Handsome Furs heeft details bekend gemaakt over hun tweede album. De band bestaat uit Dan Boeckner en zijn vrouw Alexei Perry. Boeckner is ook bekend van zijn werk met Wolf Parade, waarmee hij dit jaar het fantastische album At Mount Zoomer uitbracht. Dit is dus zijn side-project, als je het zo wilt noemen. Het album zal volgend jaar uitkomen en verkrijgbaar zijn vanaf 3 februari. Het album heeft de naam Face Control gekregen. Het album is opgenomen in de studio van de drummer van Wolf Parade, Arlen Thompson, net als bij het eerste album van het duo het geval was.

Track list:
01 Legal Tender

02 Evangeline

03 Talking Hotel Arbat Blues

04 (Passport Kontrol)

05 All We Want, Baby, Is Everything

06 I'm Confused

07 (White City)

08 Nyet Spasiba

09 Officer of Hearts

10 (It's Not Me, It's You)

11 Thy Will Be Done

12 Radio Kaliningrad

Noah and the Whale komt met minialbum

De band Noah and the Whale zal komen met een minialbum rond de kerst. De band maakte dat bekend. Het werd opgenomen volgens een beproefd recept: alles in twee nachten, en alles in twee takes. De A-sides van het minialbum zijn het resultaat van de studiotijd die de band nog over had van de geboekte tijd voor de B-sides van hun album dat eerder dit jaar uitkwam. Het zal een mix worden van nog niet eerder gehoorde nieuwe nummers en covers.

Denk niet dat het de heren gaat om snel even wat geld binnen te halen. Ten eerste is de oplage gelimiteerd en zullen maar 2500 12” EPs over de toonbank gaan, maar de heren zullen ook alle winst die ze met de EP opbrengen geven aan het goede doel, om precies te zijn aan Age Concern. Dit zal tevens de bestemming zijn voor het geld opgehaald met met een tweede live show op de datum van de release, wat de 22ste van december zal zijn.

Los Campesinos! zorgt voor de juiste stemming

Los Campesinos!/Sky Larkin/Lovvers in de Melkweg- 11 nov

Los Campesinos! komt voor de vierde keer naar Nederland, en dat is altijd reden voor een feestje. Ook voor de band, dusdanig zelfs dat ze er een bona fide tour van hebben gemaakt met Lovvers en Sky Larkin, onder de naam Quit Yr Jobs, Get Tattoos Tour. Voor maar 12 euro heb je een garantie voor een feestje, als er niets misgaat en het nieuwe materiaal het houdt natuurlijk, en twee nieuwe bands die aan de weg timmeren. Op voorhand is het enigszins raar dat het niet is uitverkocht.

Niet dat Lovvers daar iets van gemerkt zou hebben. Ze mogen als eerste voor een toch al redelijk publiek spelen, inclusief leden van Los Campesinos!, die in de zaal staan en nog het hardste juichen. De band maakt rock, beetje rammen, beetje in een microfoon onverstaanbare dingen roepen, en beetje punky zijn. De band heeft een paar lekkere beats en riffs, maar het moet nog wel enigszins gekanaliseerd worden, of in ieder geval het kaf moet nog van het koren gescheiden worden. En er is nog te weinig koren wat dat betreft. De nummers zijn ook vaak erg kort, alsof de band een idee had en vervolgens als het idee stopt, ook stopt met spelen. Dat ze daadwerkelijk nummers kunnen maken bewijst het laatste nummer dat ze spelen, verreweg het beste van hun set. Een beetje shambles heeft zijn charme, maar het mag nog wel enigszins verzorgd zijn, en dat is iets waar de band nog wel aan mag werken.

Sky Larkin heeft wel enige potentie, alleen ook hier komt het er nog niet in zijn geheel uit. Zo verdrinkt de stem van Katie vaak over de muur aan geluid, waardoor het misschien net teveel rock wordt dan goed is voor het soort nummers wat zij hebben geschreven. Het is allemaal quirky en offbeat, waardoor het wel een eigen sound heeft en enigszins fris klinkt, maar de nuances ontbreken toch tijdens deze live show. Daarentegen is het geen slechte set, en laten ze zien dat ze zeker wel wat kunnen, alleen moet er nog wel het nodige gepolijst worden net zoals bij Lovvers. De geanimeerde drummer is eigenlijk ook het meest interessante wat er op het podium gebeurt. Het eerste album begin volgend jaar zal meer duidelijkheid scheppen. Een interview met Katie staat in het huidige issue van ons blad.

Daarna is het de beurt aan Los Campesinos! om het echte feestgevoel te creëren, en dat lukt de band weer met verve. Nummers van het minialbum en van hun debuutalbum worden in elkaar gemixt om zo een dansbare en feestelijke set te creëren. De nummers worden bij elkaar gehouden door een soort van gekanaliseerde chaos waarbij zoveel mogelijk instrumenten worden gebruikt zonder voor een overkill te zorgen. De nieuwe liedjes lijken iets meer gestroomlijnd waardoor er meer gedanst dan door elkaar gesprongen kan worden. De oude nummers kunnen echter nog steeds op meer bijval rekenen, niet geheel gek want het minialbum is ook pas uit natuurlijk (niet dat zoiets nog uitmaakt tegenwoordig, maar goed).

Het is ook mooi om te zien dat toch een redelijke portie mensen de teksten uitermate goed kennen, en niet geheel ten onrechte. Gareth weet teksten te bouwen die niet alleen resoneren bij een bepaalde groep mensen, maar die ondanks de moeilijkheidsgraad ook fijn zijn om mee te schreeuwen. Op het één na laatste nummer ‘We Are Beautiful, We Are Doomed’ klinkt het “Hope my heart goes first, I hope my heart goes first!”. Of “You said he’s got his teeth fixed, I’m gonna break them!”. Ook het refrein van ‘Ways to Make It Through The Wall’ is catchy genoeg. En uiteraard zijn daar de oude bekende als ‘My Year in Lists’ en ‘This Is How You Spell: “Ha ha ha, we destroyed the hopes and dreams of a generation of faux-romantics.”

De reguliere set eindigt met het trio ‘You! Me! Dancing!’, ‘We Are Beautiful, We Are Doomed’, en ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’, die allen op veel enthousiasme kunnen rekenen. ‘You! Me! Dancing!’ en ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’ blijven toch de nummers die het concert net over the edge brengt. Het is ook in dat trio dat Gareth zich mengt in het publiek, en ook Neill waagt zich daaraan, uiteindelijk resulterend in een al dan niet vrijwillige crowdsurf en een losse stekker.

Hoewel er nog het nodige werk door de voorprogramma’s moet worden verricht, bij de één meer dan de ander, is het toch Los Campesinos! dat weer zorgt voor een ouderwets feestje voor de mensen die er aan mee willen doen. Chaos verpakt in nummers blijkt nog steeds een werkend recept te zijn, zeker in combinatie met grappige en pakkende teksten. Daarbij is het enthousiasme van de band nog steeds onverminderd groot, en leken ze ook oprecht blij weer in Amsterdam te zijn, aangevend dat dit hun favoriete stad is om te spelen. “Not that it has much competition,” voegt Gareth er nog lachend aan toe. Voor 12 euro in zo’n kleine zaal blijft het een mooi en feestelijk avondje uit.

Interview met Los Campesinos! uit ons september/oktober issue.

Fleet Foxes wint eerste Uncut Award

Het album van Fleet Foxes, tevens getiteld ‘Fleet Foxes’, heeft de eerste Uncut Award gewonnen. Uncut is een toonaangevend Brits muziekblad, en heeft voor het eerst in hun bestaan een prijs uitgedeeld, namelijk beste album tussen september 2007 en augustus 2008. Het blad had een shortlist gemaakt waar vervolgens een aantal muziekkenners op konden stemmen. Onder deze stemmers waren bijvoorbeeld Peter Hook (voormalig bassist Joy Division en New Order en afgelopen zaterdag nog in Oss gespeeld) en voormalig EMI chief executive Tony Wadsworth.

De band verslaat hierbij zeven andere albums die de shortlist hadden gehaald. De shortlist was, in alfabetische volgorde:

1. BON IVER – For Emma, Forever Ago (4AD)
2. DRIVE BY TRUCKERS – Brighter Than Creation’s Dark (New West)
3. ELBOW – The Seldom-Seen Kid (Fiction)
4. THE FELICE BROTHERS - The Felice Brothers (Loose)
5. FLEET FOXES – Fleet Foxes (Bella Union)
6. THE RACONTEURS – Consolers Of The Lonely (XL)
7. RADIOHEAD - In Rainbows (XL)
8. VAMPIRE WEEKEND – Vampire Weekend (XL)

Constant hoog niveau bij Elbow

Awards en prijzen hebben het vaak mis, dat hebben ze in de historie al vaak laten zien. Toch was het aantal kreten van ontevredenheid vrij laag nadat het album The Seldom Seen Kid van Elbow de Mercury Prize won. Eigenlijk vond iedereen het wel best, en was er een consensus dat Elbow het eigenlijk ook wel verdiende. Sommige bands slaan dan op hol of krijgen een injectie van arrogantie, maar Elbow wil daar niets van weten. Ontspannen en open speelde de band in Tivoli een prachtig concert.

De band opent met ‘Starlings’, met de luide trompetten die meteen ieders aandacht krijgen. Eigenlijk niet zo verwonderlijk, want ‘Starlings’ past stiekem ook nergens anders in de set. Een set die vol staat met voornamelijk nummers van The Seldom Seen Kid en het derde album van de band, Leaders of the Free World. Zo worden betoverende versies van ‘Leaders of the Free World’, ‘Loneliness of a Tower Crane Driver’, en ‘Weather to Fly’ gespeeld. Ook eerste single van het laatste album ‘Grounds For Divorce’ mag rekenen op de nodige energie. Muzikaal klinkt het allemaal weer betoverend.

Maar het is niet alleen muzikaal mooi, het is ook de emotie die erin wordt gezet. De instrumenten zorgen voor de juiste sfeer waarover zanger Guy Garvey zijn sterke teksten zingt. Op het eerste nummer al zingt hij complimenteus: “You’re the only thing in any room you are ever in,” om vervolgens in een mix van bescheidenheid en verslagenheid verder te gaan met, “I’m stubborn, selfish, and too old.” Zo zwerft het hele concert tussen enerzijds de gelaten conclusie dat dingen veranderen en er in ieders leven verdriet is, maar anderzijds dat er ook altijd hoop is en zat mooie momenten zijn.

Zo is daar ook het positieve ‘Weather to Fly’, of misschien wel de feel good hit van het jaar, ‘One Day Like This’. Het is ook met dat nummer dat de band zijn reguliere set eindigt. De encore start met een prachtige versie van ‘Some Riot’, een verdrietig relaas over een vriend die je de verkeerde kant ziet opgaan. “I think when he’s drinking he’s drowning some riot, what is my friend trying to hide?”, vraagt Garvey zich af.

Niet alleen is de muziek goed verzorgd, maar de band waant zich onder vrienden zo lijkt het. Zo comfortabel en zo ontspannen. Garvey praat vrolijk over van alles en nog wat, en, nog belangrijker, vertelt niet dezelfde anekdotes en verhaaltjes als bijvoorbeeld op Lowlands. Zo voelt het ook niet als een theaterstukje aan. Garvey vertelt met enige vrolijkheid dat dit waarschijnlijk het laatste jaar is waarin ze het nummer ‘Leaders of the Free World’ kunnen zingen nu Obama de verkiezingen heeft gewonnen.

Er moet zelfs een korte pauze ingelast worden als Garvey zichzelf dusdanig vermaakt met twee anekdotes over de blessures van de drummer dat hij zelf de slappe lach krijgt. En daarna krijgt de zaal het ook, en niet verwonderlijk, de eerst blessure is opgelopen toen hij naar de afstandsbediening van de televisie greep, en de tweede, zo vertelt Garvey, door vechtpartij. “Oh no, wait…” vervolgt hij droogjes, om daarna het verhaal van een lekkende waterkoker te vertellen. Ook heeft hij directe interactie met het publiek. Als vervolgens ook nog iemand op de eerste rij vraagt hoe het met Garvey gaat vertelt hij droogjes, na een vriendelijk bedankje: “Well… we don’t have time to meet everybody…”. Zo maakt Garvey er een ontspannen sfeer van en krijgt het publiek ook nog wat meer dan als het thuis was gebleven en de cd had opgezet.

Zo bewijst Elbow dat het niet alleen prachtige muziek kan maken, en dat Garvey niet alleen mooie teksten kan schrijven, maar ook dat een avondje live show zowel muzikaal als qua entertainment veel brengt. Elbow laat hierbij zien dat de Mercury Award aan de juiste band is uitgereikt, alsof er nog iemand was die twijfelde.

November issue klaar!

Ons vorige issue was een beetje poppy met Los Campesinos! en Bombay Bicycle Club onder andere, dus nu zijn we meer op de electro tour gegaan. Wij zullen dit issue gratis uit gaan delen bij het optreden van Black Kids op 12 november in de Melkweg, dus zoek ons bij de uitgang! Door technische problemen zullen wij helaas het nog niet kunnen uitdelen bij Los Campesinos!.

Er staan weer wat interessante dingen in natuurlijk (hopelijk...) In dit issue staat bijvoorbeeld een interview met Fuck Buttons, die met Street Horrrsing dit jaar misschien wel één van de beste albums afleverde. Verder hebben we gepraat met Manchester electro-dance band The Whip en het Zweedse synth-pop duo Lo-Fi-Fnk, beiden bezig aan een nieuw album. This Town Needs Guns uit Oxford heeft net een album uitgebracht, terwijl Sky Larkin er net één heeft opgenomen en die volgend jaar zal uitbrengen. The Whip en This Town Needs Guns zullen later dit jaar nog in Nederland optreden.

Verder staat er in dit issue een album top 10 van 2008 (eentje onder voorbehoud uiteraard), en een Try This! feature met allemaal leuke en opkomende bands die je misschien nog niet kent maar die volgens ons wel de moeite waard zijn om te luisteren. Als gezegd, we zullen het in ieder geval uitdelen tijdens het concert op 12 november in de Melkweg van Black Kids. Check ook de site waar regelmatig recensies en nieuws geplaatst wordt en ook de nodige interviews.

De bands:

Fuck Buttons is de eerste band. Andrew Hung en Benjamin John Power maakten dit jaar in Nederland furore met hun optredens in Ekko en op Lowlands, en vorige maand waren ze ook al geweldig in de kleine zaal van Paradiso! Het is meeslepend en captivating, en de internationale media is erover eens dat ze met Street Horrrsing één van de beste albums van het jaar hebben afgeleverd. Met Benjamin hadden we het over live optredens en skateboarden. www.myspace.com/fuckbuttons

The Whip komt uit Manchester en kwam dit jaar met het album X Marks Destination. Dat album staat vol met heerlijke electro rock om compleet op uit je dak te gaan. Nummers als als ‘Trash’ en ‘Blackout’ misstaan ook totaal niet tijdens een avond dansen. De band start later deze maand met een tour die, in december de Melkweg aan zal doen. Doe je danskleding aan en haal je extravagante moves uit de kast, want het wordt een avondje dansen op dance elektro. Wij hadden een gesprek met Bruce over onder meer teksten, het nieuwe album, en touren. www.myspace.com/thewhipmanchester

Lo-Fi-Fnk komt niet uit Engeland maar uit Zweden, en twee jaar terug brachten ze het album Boylife uit. Lo-Fi-Fnk maakt catchy en lieflijk dansbare muziek zoals met het nummer 'Wake Up', qua feel misschien beetje meer in de richting van Cut Copy en Ladyhawke. Maar uiteraard niet klinkend als hun, maar als twee jonge Zweden die de dansvloer willen vol krijgen. Fijn dansen met een glimlach, en de Kitsuné compilatie opent met een nieuw nummer van de Zweden, 'Want U'. Wij spraken Leo over onder andere hun nieuwe album. www.myspace.com/lofifnksweden

Sky Larkin is al een keer in ons land geweest met Conor Oberst, en als ik dit schrijf zullen ze later vandaag ook samen met Los Campesinos! in de Melkweg staan. De band wordt ook al vaak genoemd op de nodige blogs en lijken ook op de goede weg. Niet lang geleden waren ze in Amerika om hun debuutalbum op te nemen, die begin volgend jaar uit zal komen. Een interview over o.a. het opnemen van dat album kan je in dit issue lezen. www.myspace.com/skylarkinskylarkin

This Town Needs Guns kwam dit jaar met hun debuutalbum Animals. De band maakt gelaagde muziek, maar misschien nog beter dan ik kan Stuart van de band het omschrijven, toen ik vroeg hoe hij vond dat de band klonk: "Het is altijd moeilijk om je eigen muziek te omschrijven, maar anderen hebben gezegd dat het een soort mix is van indie-math-emo-pop. Het klinkt raar, maar eigenlijk spelen we gewoon leuke indie muziek voor mensen die ervan houden om baarden te aaien." www.myspace.com/thistownneedsguns

Franz Ferdinand bevestigt dat ze geen echte pop-band zijn

Franz Ferdinand was enthousiast over het feit dat ze hun album gingen opnemen bij productiehuis Xenomania, opgericht door Brian Higgins. Het productiehuis heeft onder andere Girls Aloud, beide Minogues, Gabriella Cilmi, Cher, en ga zo maar door onder zijn hoede. Gitarist Nick McCarthy gaf toe dat het productie proces niet echt opschoot. “It never really took off to be honest - we only went down there and recorded one song in the end. We thought it'd be great to collaborate with a total 'pop' producer but we realised pretty quickly that it's not our world; we're not really a 'pop' band.” Dit zei de guitarist tegen Drowned in Sound.

Daarna gaat hij nog wel verder om Higgins een complimentje te geven en dat ze veel van hem geleerd hebben. Een ander voordeel dat ze uiteindelijk niet zich lieten leiden door Xenomania is dat ze nu meer tijd hadden om te experimenteren in plaats van dat ze op een strikt schema zouden moeten lopen. McCarthy zegt verder dat het meer een album is om op te dansen, om je heupen op te bewegen, dan om mega uit je dak op te gaan en te springen en pitten.

IKRS kijkt erg uit naar dit album. We hebben al een aantal grote bands zien floppen dit jaar, en een aantal hype bands de hype niet zien waar maken, maar afgaande op de al gehoorde live nummers lijkt dit toch zeer potentievol. Ook omdat McCarthy nog het volgende zei in het interview, iets wat een aantal bands toch eens goed in de oren moeten knopen: “I don't want to be writing songs for arenas or something like that, it's a really bad idea. At the end of touring the second album we were doing these really big shows, and still writing songs in soundcheck. Listening back to it now... we just ditched all of it, you're writing things that only sound good in a big arena! I don't really give a shit [if the new songs sound good in arenas], it should just be good music, not written especially for big places. I think that's a terrible idea.”