Vorig jaar kwam Zola Jesus, oftewel de toen nog negentien jarige Nika Danilova, met haar debuutalbum The Spoils, waarvan op deze site ook nog een review te vinden is. Een klein half jaar later is ze alweer terug met een vervolg op dat album in de vorm van haar Stridulum EP. Het belangrijkste commentaar op eerdergenoemd album was dat het misschien allemaal iets té lo-fi was, wat ertoe leidde dat de lyrics bijna niet meer te ontwaren waren tussen de wailing synths en drumbeats. Ik kan er alleen maar vanuit gaan dat Nika het daarmee eens was gezien dat precies het punt is waar de band op deze EP het meest op is vooruitgegaan. Het is nog steeds lo-fi, het is nog steeds noise, maar alles in proporties this time around.De EP opent met het sterkste nummer: ‘Night’. Wat betreft de lyrics, die deze keer dus wel te verstaan zijn, is het niet bepaald een sterk nummer, eigenlijk enigszins clichématig. “At the end of the night / we’ll be together again”, zingt Nika. Het hele nummer is opgebouwd rond variaties op deze ene zin. Wat wel sterk is aan het nummer is dat bij iedere herhaling de conviction en tegelijkertijd wanhoop waarmee deze zin wordt uitgesproken groter en sterker wordt. De muzikale begeleiding groeit mee in het despair en dwingt Nika om nog meer uit haar toch al geweldige stem te halen (she used to sing operas, you know?). Herhaling en het proberen jezelf te overtuigen is een terugkerend thema op de EP. Zo ook in het nummer ‘I Can’t Stand (to see you this way)’ waarin Nika vooral zichzelf lijkt te proberen te overtuigen van het feit dat “It’s gonna be alright”.
Haar stem komt waarschijnlijk nog het beste naar voren op ‘Run Me Out’, waarop ze zichzelf op de achtergrond begeleidt met vocalen die niet zouden misstaan in welke opera dan ook (niet dat ik enig verstand heb van opera’s, but they should be glad to have her). Vergeleken met de andere nummers op de EP is ‘Run Me Out’ niet zo out there, alsof Zola Jesus de strijd letterlijk heeft opgegeven. Zelfs zonder naar de lyrics zelf te luisteren komt de boodschap van het nummer over. Dat ze toch nog in het bezit is van strijdlust blijkt uit het volgende en afsluitende nummer ‘Manifest Destiny’, al heeft ze wel wat hulp nodig: “You gotta to help me out”, smeekt ze bijna.
Haar stem en de emoties die ze ermee weet over te brengen zijn de absolute selling points van Zola Jesus, daarmee kan ze concurreren met namen als Victoria LeGrand (she of Beach House) en Cat Power. Op deze Stridulum EP lijkt daarbij opeens alles op zijn plek te vallen: zonder te verliezen aan lo-fi en noise, wat toch zo’n beetje de belangrijkste kenmerken van het album waren, is een manier gevonden om Nika’s stem toch uit te laten komen op een manier waarop ze de kans krijgt te excelleren. Wat jammer nou dat het slechts een zes tracks tellende EP is en het volgende album zeker nog tot volgend jaar op zich zal laten wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten