Het concept is heel simpel: vijf mensen luisteren naar hetzelfde nummer en geven hun mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vind iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier vijf meningen in vijf stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, stiekem willen we nog één of twee persoontjes erbij! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?Het nummer: ‘Autumn Beds’ van Modest Mouse (listen here)
Gemiddeld cijfer: 5.3
Linda (IKRS contributor): Oeh, een akoestisch Modest Mouse nummer! Wat een geweldig nummer om deze column mee te beginnen! Tenminste, tot er opeens een banjo om de hoek komt kijken. Ik wil niemand tegen de schenen schoppen, maar ik heb gewoon iets tegen banjo’s. Anderen hebben iets tegen mensen die voorkruipen in de rij (Isaac Brock schijnbaar niet, die vormt de rij juist zodat mensen kunnen voorkruipen), ik heb iets tegen banjo’s, en de constante stroom van eelt-referenties van Mart Smeets, maar dat is een ander verhaal. Maar ondanks de wat mij betreft iets te prominente banjo, blijft het een nieuw Modest Mouse nummer, and you can’t go wrong with that, can you? Grade: 7
Anna (she interviewed Placebo you know): I can't decide what irritates my ears more: the pretentious trembling vocals in combination with the banjo, or the fact that it is basically a nearly 4-minute pile of monotonous and sleepy (pun intended) nothing.
Caution: autumn beds are closer than they appear.
Grade: 3.42 (that's how long it lasts, right?)
Irene (geschiedenisstudente en muziekliefhebster): De tekst van Autumn Beds bestaat voornamelijk uit de herhaling van één zinnetje en dat maakt het nummer al snel saai. De banjo geeft het nummer een beetje een vreemde twist maar verder vind ik de compositie best aardig. Ik zal echter nooit echt fan worden van Modest Mouse omdat ik de stem van de zanger niet te harden vind. Dit is natuurlijk heel persoonlijk, maar ook in dit rustigere nummer kan ik zijn stem niet echt waarderen. Grade: 5
Jon (beheerder van de blog Rebellious Celluloid): It conjured up images of Richard Farnsworth in David Lynch' Straight Story chugging along on his John Deere lawn tractor. Like the afore-mentioned film the pace of this track is slow, but I never grew tired of it. The banjo fits the title of the song well, creating a spookily realistic autumnal feel. Is that Johnny Marr, playing it? He couldn't be separated further from his roots if it is. If there's truth in the saying "variety is the spice of life"... Modest Mouse are the music equivalent of vindaloo. Grade: 8
Stef (IKRS contributor): De variatie! Het begin zo rustig, en dan het venijn dat in de delivery schiet van Isaac Brock, vol walging. En de band die in de laatste minuut een versnelling inzet die Brock volgt met emotie, prachtig! En ja, ik weet dat ik nu een nummer van hun vorige album aan het beschrijven ben, maar daar is zo veel meer positiefs over te zeggen dan dit riedeltje. Grade: 3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten