Spencer Krug: The Best Of

Album recensie - Dragonslayer van Sunset Rubdown
door Linda Wijlaars

“Sunset Rubdown, dat is toch die band van Spencer Krug, van Wolf Parade?” “Ja, die band met Dan Boeckner, van Handsome Furs.” “Maar Krug heeft laatst toch nog een album uitgebracht met Swan Lake?” “Ja, daar speelt ie ook in mee, met Dan Bejar van Destroyer en the New Pornographers, en Carey Mercer van Frog Eyes.” “Frog Eyes, had Krug daar ook niet iets mee te maken?” “Ja, hij is samen met Mercer de band begonnen, maar daar is hij toch mee gestopt. Hij neemt nog wel af en toe wat met ze op.” “Dus Jack White is niet de enige met vier bands?” “Nou, Krug heeft ook nog Fifths of Seven waar hij met Beckie Foon van A Silver Mt. Zion instrumentale muziek maakt.” “Heeft ie soms ook nog een lijntje naar Steven Hawking?”

Dat Spencer Krug een druk bezet man is moge duidelijk zijn. Zo druk bezet zelfs, dat hij het voor elkaar heeft gekregen om in drie maanden tijd twee albums uit te brengen met twee verschillende bands, waarbij hij bij beide album ook daadwerkelijk een essentiële kracht achter het eindproduct was. Misschien had hij echter iets te veel draken te bevechten want het nummer ‘Paper Lace’ klinkt wel erg bekend. Niet in de zin dat hij de handdoek in de ring heeft gegooid en in het kader van “beter goed gejat dan slecht bedacht” een goed verhulde cover op het album heeft geplaatst, nee, hij heeft een nummer van Swan Lake hergebruikt. En dan nog wel een nummer van het in maart uitgebrachte Enemy Mine, een album dat tijdens het opnemen van Dragonslayer nog niet uit was, al is Dragonslayer tijdens live-optredens opgenomen, dus heel veel tijd heeft dat waarschijnlijk ook niet in beslag genomen.

Is het dan nog een cover? Het is immers van dezelfde artiest, dezelfde tekstschrijver en zanger, alleen de begeleiding verschilt, en dan niet eens ingrijpend: het nummer is wel drie hele seconden langer en Camilla (degene die niet met Prins Charles getrouwd is) Wynne Ingr doet de backing vocals in plaats van Dan Bejar. Of zou hij misschien vergeten zijn dat hij het nummer al had opgenomen met Swan Lake, vond het terug in een stoffige lade onder een boek met zijn postzegelverzameling (want wat leg je anders in een stoffige lade?) en leek het hem wel geschikt voor Sunset Rubdown? Hij zou natuurlijk ook van mening kunnen zijn dat het tot één van de beste nummers behoort die ooit uit zijn hoofd is komen rollen (en dat zijn er heel wat, want Krug staat behalve voor kwantiteit ook voor kwaliteit) en dat het nummer het daarom verdiende om op nóg een album te verschijnen. Wat de reden ook is, ‘Paper Lace’ is dit jaar op twee verschillende albums verschenen, en op beide albums weet het nou niet bepaald te overtuigen.

Dat het lenen van andere nummers ook goed uit kan pakken, laat Spencer Krug horen op ‘Idiot Heart’. Daarin grijpt hij even terug op het eerste album dat Sunset Rubdown als band uitbracht (het is ooit begonnen als solo-project van Spencer Krug): Shut Up I Am Dreaming. Uit het nummer ‘The Men Are Called Horsemen There’ hergebruikt hij de regel “If I was a horse, I would throw up the reigns”. Maar niet alleen eigen teksten komen in aanmerking, want is de regel “I say, I love you but I hate this city” niet een kleine hommage aan Handsome Furs? Niet dat de man zelf niet meer in staat is een goed doordachte volzin aan te leveren, integendeel zelfs, het nummer zit er vol mee. “You want to walk around like you own the joint, the way that Icarus thought he might own the sky,” is één van die frases, die meteen ook de albumtitel enigszins verklaart gezien het veelvuldig terugkeren van mythologische en Middeleeuwse figuren in de nummers.

Zo is daar het nummer dat ‘Idiot Heart’ opvolgt op het album al meteen: ‘Apollo and the Buffalo and Anna Anna Anna Oh!’, een titel die volgens sommigen zo terecht zou kunnen op een album van Frog Eyes, maar gezien ik de albums van Frog Eyes niet zo goed ken (helemaal niet zeg maar), waag ik me niet aan die uitspraak. Behalve de niet te missen mythologische referentie in de titel bezingt Krug, zoals het hoort in een epos, ook nog even zijn muze: “I say where have you been, where have you been, Erato?” Waarbij het misschien even handig is om te vertellen dat Erato de muze van de lyrische poëzie is (dank u wel Wikipedia).

Ook naar het tweede album van Sunset Rubdown dat in 2007 uitkwam wordt nog even verwezen met het nummer ‘You Go On Ahead (Trumpet Trumpet II)’, waarmee zo ongeveer de hele back catalogue van Krug aan de beurt is geweest. Wolf Parade-verwijzingen worden nog even bewaard tot het eind van het album, wat het wachten zeker de moeite waard is. Het voorlaatste nummer ‘Nightingale/December Song’ is een mooie opmaat naar het slotstuk en een prachtvoorbeeld van de songwriting-skills van Krug, die zijn teksten zo vol overtuiging brengt dat de tekst zelf bijna begint te gloeien: “I see us all as lonely fires that have burned alive as long as we remember / But like all fireworks and all sunsets we all burn in different ways / You are a fast explosion and I am the embers / And though your flames are quick and mean they will not last the year / But expire like a sudden falling star / That only nightingales had seen before migrating to southern jungles / And in this way you will come find me in December”

Zoals het een dragonslayer betaamt, eindigt de queeste in the ‘Dragon’s Lair’, een nummer dat (om de cirkel rond te maken) wel even doet denken aan ‘Kissing the Beehive’, het afsluitende nummer van het laatste album dat Krug vorig jaar nog schreef met Dan Boeckner. Niet alleen omdat het hier een albumafsluiter van meer dan tien minuten betreft -- nee dat zou te makkelijk zijn -- maar ook wat betreft de opbouw heeft het wat weg van het hoogtepunt van At Mount Zoomer. Zoals alle nummers op het album (op ‘Paper Lace’ na dan) blijft het echter een nummer dat Krug niet met één van zijn andere bands zou kunnen spelen. Op Dragonslayer hoor je invloeden van zijn andere bands samenvloeien tot één geheel, dat een eigen gezicht krijgt in de vorm van Sunset Rubdown. Zoals Krug en Ingr met hun call & response vocalen al zingen in dit nummer: “It’s time for a bigger kill.” Misschien wordt het tijd om te beginnen met “Wolf Parade, is dat niet die band van Spencer Krug, van Sunset Rubdown?”