Het is eigenlijk niet erg geloofwaardig, is het wel? Die man die eigenlijk gedurende de hele jaren tachtig in een onsuccesvolle band speelt, onderwijl nog werkloos zijnde ook. Dan, wanneer de band eindelijk richting succes lijkt te gaan, komt er een dispuut met de record label waardoor het aankomende album linea recta naar de vergetelheid wordt geduwd. Dat deze bonenstaak, van iedereen, nou juist een Britpop sex symbool wordt is best wel bizar. Ondertussen heeft Jarvis Cocker een baard laten groeien, maar hij is nog steeds de unlikely hero die hij toen was, alleen nu met twee solo albums op zijn naam. Dit tweede solo album heet Further Complications en, zoals hierboven geschetst, heeft de man recht van spreken, en ook het recht vergaard om in principe te doen wat hij wil. Dus als hij met Steve Albini wil samenwerken dan doet hij dat gewoon, ook al zou niemand hem dat ooit aangeraden hebben (per slot van rekening was een samenwerking met Geoff Hurst nog logischer geweest).Albini is namelijk een rocker, en dat is niet echt de grootste kwaliteit die je aan Jarvis zou toebedelen. Daarentegen, hij komt wel al stormend uit de startblokken. Op een gegeven moment is Jarvis gewoon aan het schreeuwen zelfs, dat is nog eens invloed hebben, eh Albini? Het openingsnummer wordt gevolgd door ‘Angela’, wat misschien wel het meest recht toe, recht aan nummer is en misschien wel degene die de minste indruk maakt, met als gevolg uiteraard dat dit nummer tot single wordt gebombardeerd. Na deze twee rockers komt ‘Pilchard’ opeens om de hoek kijken. ‘Pilchard’ is een voornamelijk instrumentaal nummer, wat we eigenlijk niet meer van Jarvis gezien hebben sinds ‘Styloroc (Nites of Suburbia)’ dat op de Gift Recordings stond. Nog een instrumentale verrassing komt in de vorm van ‘Homewrecker’, waar Pulp man Steve Mackey een nifty stukje sax op speelt (he played on The Stooges ‘Funhouse’ you know).
De nummers ‘Leftovers’ en ‘I Never Said I Was Deep’ maken een sterk koppeltje. Op het eerste nummer geeft hij aan dat hij dan wel oud mag zijn, maar dat hij toch nog graag de nodige actie in de slaapkamer wil, en dat dan minder subtiel dan op het Pulp nummer ‘Help the Aged’ (welke volgens mij nog door velen nooit compleet ontrafeld is). Dit nummer heeft enkele dodelijk droge zinnen die alleen Jarvis met goed gevolg kan zingen, aannemend dat de meeste mensen niet geloofwaardig zinnen als “He says he loves you like a sister / Well I guess, I guess that’s relative” over de lippen kunnen krijgen. In ‘I Never Said I Was Deep’ verhaalt hij over hoe eendimensionaal hij is, en dat hij niet echt begrensd wordt door moraliteit of dergelijke nonsens. Hoewel de zin “You’re going over my head / and straight into my heart” nog best lief is voor een man “profoundly shallow.” Hoewel de teksten hier zeer scherp zijn wordt zijn beste werk vocaal gezien geleverd op de ballad ‘Hold Still’, waar hij de nodige emotie in weet te injecteren.
Na de bovengenoemde ballad krijg je drie nummers die misschien wat vermoeiend kunnen zijn. Vooral ‘Fuckingsong’ en ‘Caucasian Blues’, hoewel geen slechte nummers op zich, lijken het album toch een beetje te veel de rock kant op te kantelen nadat we eerder op het album toch al de nodige diversiteit hebben mogen aanschouwen. Maar dan komt Jarvis nog even met de grote verrassing, namelijk het slotnummer ‘You’re In My Eyes (Discosong)’. Dit nummer eindigt het album op een epische, negen minuten durende noot waar Jarvis het nummer ‘Rolling Down the Hills’ van Glass Candy lijkt te samplen om daaroverheen vol melancholie zijn verhaal te doen. Een dosis disco en meta-fictie (“And I don’t want this song to ever end / because I know if it did, you would disappear again”) zorgen ervoor dat dit nummer misschien wel het beste nummer op heel het album is.
Hoewel het album in Amerika is opgenomen is de Engelsheid van het album toch vrij zichtbaar op sommige momenten. Zelfspot is zeker aanwezig in ‘Leftovers’, maar je kan ook de nodige ironie en nonsens vinden, en ook het nodige doorgedragen absurdisme. Ook zeer in het werk van Jarvis gesijpeld zijn die werkloze jaren in Sheffield, waardoor hij enkele heerlijke working class zinnen weet uit te kramen, zoals “I want to refrigerate this moment” op het nummer ‘Slush’ (want zeg nou zelf, zie jij Dame Judi Dench dat al zeggen over haar kliekjes?).
Jarvis heeft, niet geheel verrassend, een heel ander album gemaakt dan zijn vorige langspeelplaten. Zijn eerste soloalbum was meer een verhalenvertellende reis, en Further Complications als geheel is ver verwijderd van de house/disco van Separations, de Britpop jaren, of de laatste twee Pulp albums (voor de nalatenschap van de man zullen we de twee allereerste albums maar even niet noemen). Jarvis is op de top van zijn kunnen hier, of het nu is qua zingen of als tekstschrijver. Ja, ‘Angela’ is niet de meest geweldige single, en tegen het einde aan staan een paar nummers die niet bepaald uitblinken in innovativiteit. Maar dan begint dat disco nummer, welke je gedachtes terugbrengen bij de gedachte die je sowieso al als eerste had, namelijk dat dit een album is van een artiest met veel talent, en die zelfs richting de vijftig nog altijd genoeg benzine in de tank heeft zitten om mensen nu al weer af te laten vragen wat hij de volgende keer voor nieuws gaat bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten