Wanneer de wereld nog te ontdekken valt (en jij zo oud bent dat je dit herkent)

Disclaimer: Dit is geen recensie. Ik weet te weinig over deze band om hier een geïnformeerde mening over te vormen.

Heeft u weleens het gevoel dat tijd een spelletje aan het spelen is? Want wie heeft er nou nooit het gevoel gehad dat het allemaal al eens eerder is gebeurd? Of dat je getransporteerd wordt voor je gevoel daarheen (ik niet, god zijn dank, maar sommige mensen wel)? Nou ja, bij mij gebeurt het eigenlijk toch weleens, maar gelukkig is dat alleen op zondagen. Maar in mijn geval wel naar de Hindenburg, dus dan kan ik niet zo goed opletten omdat ik, uhm, neerstort. Nou ja, die zeppelin, ik niet, maar ik zit erin, voor mijn gevoel, dus mijn gevoel stort neer, maar gevoelsmatig pas ik toch niet in Duitsland, dus dat mijn Duitse alter ego in een andere tijdszone neerstort, good riddance.

Ik sta dus in Roosje (of Doornroosje, voor de niet in crowd), en The Maccabees spelen. Misschien schrijven ze wel geweldige teksten (who knows als de zanger zo brabbelt), maar op mij komt het over als een opstapbandje. Net te licht voor het grote werk, net te zwaar voor het bovenste bed in een tribed, maar zo’n band die je introduceert tot goede muziek buiten de mainstream. En ik kijk voor me – want achter mij staat mijn toekomst en wie wil dat nou zien? – en ik zie mijn verleden. En mijn gisteren, maar technisch gezien is dat verleden, alleen dan nog corrigeerbaar mocht je een fout hebben gemaakt toen (or not).

De band speelt, opkomend fashionably late als de jaren tachtig in de mode zouden zijn (wat eigenlijk zo is, dus never mind), en het is grappig om de tieners te zien. Je hebt een aantal kids die bij een paar gitaarakkoorden die vaag iets te maken hebben met rock een pit vormen, of in ieder geval springen en elkaar duwen zoals je dat op die leeftijd doet. Wat gaat er gebeuren als zij echte rock ontdekken? Of de echte, freaky uit-je-dak-gaan dingen. Holy Fuck op LSD of zo, of als ze die oude punk platen als Iggy ontdekken?

Terwijl deze gastjes springen kijkt een jongen, simpele spijkerbroek, gewone trui, ietwat langig haar, dragend een tekkel, verlegen glimlachend naar hoe zij zich vermaken. Hij is alleen gekomen, gaat niet meespringen, maar kijkt af en toe om zich heen om alles in zich op te nemen. Ik ben jaloers op zijn euforie gevoel dat ongetwijfeld gaat komen als hij The Smiths gaat ontdekken op zijn slaapkamertje, of The National, waar hij naar kan gaan luisteren met die jongen in overhemd, die over drie jaar nog een blazer erbij zal kopen van zijn zuurverdiende zakgeld, en die ‘Mr. November’ zal appreciëren. Overigens maakt de zanger wel een beetje dezelfde autistische bewegingen als Matt Berninger van The National. Maar als Berninger dit op zijn manier doet ziet het eruit als een poëet die ondanks zijn angsten op het podium is geklommen om zijn ziel te openbaren, terwijl die jongen van The Maccabees de indruk maakt van een niet helemaal honderd procent zijnd Brits straatschoffie.

Dan is er nog die kid die, bij elk stukje wat een beetje dansbaar is, zijn schouders laat bewegen, met ritmisch gevoel en twee roos/gele spekjes. Zonde! en Rauw beware, want wat gaat er met hem gebeuren als hij niet alleen de juiste dansmuziek ontdekt, maar ook ontdekt dat naast zijn schouders ook zijn heupen heen en weer kunnen gaan? Nou ja, het is niet zo moeilijk in te denken wat er dan gebeurt, maar ik bedoel eigenlijk ook de heupen bewegen van links naar rechts. Misschien had hij dan wel gezorgd voor een langer leven van de ballonen die een paar kinders (want ik mag dat, net als dat ik Oedipaal mag zeggen, minimumleeftijd is 21 jaar en 3 maanden, mits je met goed gevolg een traptest hebt afgelegd) hebben opgeblazen en in het publiek gegooid (voor zover je een ballon kan gooien). Als die erachter komen dat dansen niet zozeer betekent dat je moet kunnen dansen maar gewoon naar de muziek moet luisteren zullen zij nog wel ooit eens bij The Whitest Boy Alive staan, of een ander nerdy feestje. Of of Montreal of iets anders dat te maken heeft met een raar maar ongevaarlijk vrolijkheitje (met een “t”? Really?).

Het is logische muzikale groei, nietwaar? Elke generatie heeft instapbands, bands die voor sommige zullen leiden tot de ontdekking van de wondere wereld van muziek buiten de mainstream. De rest zal vrolijk doorgaan met naar Pinkpop gaan om 3FM bandjes te zien. Maar ik denk, misschien, stonden er daar wat bij die in de komende jaren in Paradiso, in De Melkweg, in Tivoli en de Ekko zullen staan voor die bandjes die kunst maken. Die net die perfecte, hypnotiserende beat weten te vinden, die je hele dag wegrocken, of die precies kunnen verwoorden hoe jij je voelt of wat jij denkt. Het is in ieder geval een weg die ik heb afgelegd, en als ik terugdenk aan de eerste keer dat ik David Bowie echt ontdekte en Ziggy snapte, dan ben ik jaloers dat zij die fase nog mogen krijgen. Daarentegen ben ik ook altijd jaloers als ik een poedel op iemands schoot zie zitten, ik denk dat het met gebrek aan liefde tussen het vierde en zesde levensjaar te maken heeft, en krullend haar, want poedels krullen, net als verbrande lucifers.