Crazy Zany Radio Sunday - Vapours by Islands

Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?

Track of the week: ‘Vapours’ by Islands (Luister hier)
Average grade: 4.2

Irene (verkouden door Lowlands): Saaaaaaai liedje hoor! Het spijt me zeer, maar meer kan ik er gewoon echt niet over verzinnen. Dit kan toch echt iedereen bedenken? Cijfer: een dikke 2.
2/10

Jox (England's brightest boy): Some breezy guitar pop for the dying days of summer. A little Vampire Weekend, a little Albert Hammond jr. And a little bit dull. But nice enough for now.
7/10

Jon (he who changed his site to electrafixion): There's a lot going on musically yet somehow the song still doesn't feel lively enough. Islands have released better. The last album 'Return To The Sea' had a really neat Carribbean slant to the music. It's uncomplicated and happy, a nice track to play out the summer although I wouldn't buy the album on the back of it.
5.4/10

Linda (verkouden door Lowlands): Misschien komt het deels doordat mijn hoofd deze week iets te preoccupied was met het verstoppen van ieder gat dat erin zit en ik daardoor alleen geïnteresseerd was in de vapours van Vicks, maar dit nummer is me toch echt te simpel uplifting en vrolijk. En die gitaarlijn die samenloopt met de zang, hadden we niet al lang besloten dat dat te makkelijk is?
3/10

Anna (she who is at Leeds Festival): I don't want to be mean, I really don't (you, in the back, stop laughing), but this is another track that can't hold my attention. Our editor claims he needs to be excused to go back to sneezing, and I have to be excused to go and get bottles of piss thrown at me (Leeds festival; I'm not that type of fetishist).
4/10

Stef (verkouden door Lowlands): Moet je nagaan hoe teleurstellend dit zou zijn geweest zonder blazers. Misschien ben ik gewoon niet zo van de cheery summer tunes.
4/10

Dingen die opvielen in de week van 22 t/m 28 aug

Een random greep uit het (muziek) nieuws van een random week. Nou ja, niet zo random, want we pakken altijd de week die net geweest is. En in dit geval staat die week vooral in het teken van Lowlands! Vooral omdat de rest van de week ik nog steeds ziek was door Lowlands, waardoor het zijn impact eigenlijk nog verder heeft uitgebreid dan louter het weekend, sneaky Lowlands, maar misschien ook wel het minste wat je mag verwachten als je zo’n prijs betaald, dat het toch nog enigszins een iets langer blijvende waarde heeft.

Dingen die nu eenmaal niet grappig zijn (of bona fide manieren waarop je overkomt als een ass): Brullen in iemands oor. En nee, niet tijdens het Arctic Monkeys concert, gewoon, ergens op het terrein, brullen. In iemands oor.

Brullen in mijn oor. Fuck off.

Voor de mensen die denken goddelijke rechten te hebben en later mogen aankomen in de tent en zich toch nog voor de mensen die er al staan mogen positioneren: ik deel goddelijke rechten uit, en ik kan je vertellen, jullie behoren bij mijn collega te zijn aan de andere kant van het spectrum. De lift, ergens richting midden aarde, en je weet dat je er bent als je unibrow langzaam in twee gedeeltes is geschroeid.

Nee, maar serieus, ik heb de lijst, jullie staan er niet op, so get back there! Mensen staan al uber lang braaf te wachten en kom jij met je brallerige lijf er even tussenstaan zodat ze niets meer kunnen zien.

Ik weet dat het warm is, maar uhm, ik sta liever niet te dicht op mensen die geen shirt aan hebben en met hun vochtige, bezwete rug rond mijn hoofdhoogte bungelen? Of zo?

Mocht de nationale media nog eens iets weten… (of hoe je Lowlands op z’n kop kan zetten): Ik vraag me af hoeveel mensen het hadden geweten dat Them Crooked Vultures zouden spelen als de NOS zich er niet mee zou hebben bemoeid. Nu was er een hele volksverhuizing, en stond iedereen buiten de tent.

DId I tell you by the way, drunk you’re just so blasé…

De nieuwe Editors die integraal werd gedraaid in de Plato op Lowlands is een leuk idee als 1) Editors nog credibility had en ze niet all oh-look-at-me-so-tormented-by-what-we-play om vervolgens telkens op hetzelfde moment ingestudeerd op de piano te gaan zitten waren, en 2) de Plato niet gebrekkig was aan elke vorm van zuurstof whatsoever, en alle leden van de zuurstof familie.

Hoe kan het in een tent 6 graden zijn en drie uur later 48?

On that note, hoe kunnen de toiletten op de camping zoveel smeriger zijn dan op het terrein zelf?

Knuffel van de week: voor de mensen die bij de frisdranken moesten werken met al die wespen. Awwww. *knuffel*

Desire doet zijn naam eer aan

album recensie- II van Desire

Johnny Jewel is stiekem een vrij drukke man. Hij is voornamelijk bekend vanwege zijn bands The Chromatics en Glass Candy, en ditmaal heeft de producer weer een andere chanteuse gevonden om mee te werken. De zangeres ditmaal is Megan-Louise uit Montreal, de band is getiteld Desire. Nu stond Jewel toch al wel te boek als een italo disco producer, maar de titel is ditmaal misschien nog wel extra toepasselijk. “Desire” is één van de grootste drijfveren van disco altijd geweest, en misschien van italo disco nog wel het meest. En met deze band schiet Jewel nog sterker in dat genre, of wordt de band in ieder geval nog dromeriger en meer verlangend dan Jewel ooit tevoren is geweest. Wederom op het label Italians Do It Better, of course.

De eerste track, ‘Montre Toi Visage’ (Canada is een beetje Frans – as you know -- hoewel de teksten gewoon in het Engels zijn voor het grootste gedeelte) begint met de band die blijkbaar opkomt en zich voorstelt, waarna het in de openingstrack schiet. Megan-Louise is hier nog meer aan het praten dan dat ze daadwerkelijk zingt, maar de korte track is voornamelijk instrumentaal gedreven. Rustig, voortkabbelend, maar vooral dromerig, en dat is dit albums voornaamste concern. Hoewel Glass Candy bijvoorbeeld zich nog wel eens op de dansvloer richt is het hier vooral de dromerige sfeer die het moet doen. Uiteraard kan er wel enigszins op gezwierd worden met ogen dicht, maar het gaat voornamelijk om het opwekken van verlangen.

‘Mirroir Mirroir’ is met die beat al wat meer op de dansvloer gericht, maar het tempo ligt nog steeds redelijk laag. “Let’s go out tonight / let’s go out tonight / beautiful boys and beautiful girls / get in the car, let’s see the world,” zingt Megan-Louise, waar eigenlijk disco om gaat natuurlijk. Het idee opwekken dat ergens je ooit met andere mooie mensen weggaat in de nacht en een fantastische, romantische tijd hebt. “I work so hard, and for what?” klaagt ze, waaraan ze toevoegt “let’s go out tonight.” Het escapisme is volop aanwezig, zoals het misschien wel hoort. Bijster origineel is het allemaal niet, maar dat was ongetwijfeld ook niet het doel wat Jewel met deze outfit heeft gesteld.

Op ‘Don’t Call’ begint de band met drums, om vervolgens violen toe te voegen, één van de meer sfeergevende instrumenten al sinds Stradivarius en beyond. Ditmaal wordt er naar een iets melancholischer onderwerp gegrepen, en hier misschien beter nog dan elders laat Jewel zien hoe makkelijk hij de muziek kan aanpassen bij de zangeres. De muziek lijkt tailor made voor zijn huidige muse, wat ervoor zorgt dat je bij dit album niet het gevoel krijgt alsof Jewel alles al maakt en dan iemand van de straat plukt om alles in te zingen, maar dat hij het er nou juist omheen bouwt. Of dat hij in ieder geval nauwkeurig zijn zangeressen kiest. ‘Dans Mes Reves’ is wederom een Franse titel met Engelse tekst dat begint met een voor dit album best flinke beat, totdat Megan-Louise begint te zingen, waar de rest van de instrumentatie het nummer verzacht.

Niet alles pakt even goed uit though. In eerdere Jewel bands hebben we ook al spoken word stukjes gehoord, en op zich ben ik een voorstander van spoken word, maar dit is vrij genant. En met “dit” bedoel ik het spoken word gedeelte in ‘Under Your Spell’, waar Megan-Louise een dialoog aangaat met een andere vrouw over of echte liefde zou bestaan of niet, om zuchtend te eindigen “I hope so”. Het heeft net iets teveel weg van een dialoog in een slecht RTL 4 waar gebeurd verhaal over iemand die geen liefde meer kan vinden na de tragische dood van haar man op zee. Een soundtrack die bij zo’n verhaallijn zou passen is het meer rustige ‘Colorless Sky’ .

Het album eindigt met ‘I Can’t Hold You’ deel 1 en 2, twee ruim zeven minuten tracks waarin het beat gehalte iets omhoog gaat, en er ook wat remix trucjes komen kijken zoals de echo en stuff. En zowel op dit laatste nummer als op het gehele album kan je concluderen dat het debuutalbum van de nieuwe band van Johnny Jewel een passende naam heeft, want het is zeer gedreven op verlangen en italo disco. Hoewel het weinig nieuwe invalshoeken toevoegt geeft het wel het genre nog wat extra breedte, en voor liefhebbers van bijvoorbeeld Shally Shapiro zal het beluisteren ook geen ergernis zijn. Het is goed uitgevoerd, met een paar sfeervolle nummers, vooral als de viool zijn kopje de hoek om doet steken. Niet alles werkt even goed, en het is geen baanbrekend album, maar het is fijne soft disco op een goede en smoothe manier uitgevoerd.

Basement Jaxx verlaat label

Basement Jaxx gaat het label XL verlaten. Dit was al eerder aangekondigd door diverse media outlets, maar is nu ook officieel bekend gemaakt. De band is van mening dat met de nieuwe tijd je toch alleen het geld verdiend met touren en een label minder importantie heeft. Het is altijd verraderlijk om een beslissing te maken op basis van veranderende tijden, zo was er Mark Lipowitz die met een uitbreidende kippenplaag een hele groep kippen opkocht en in quarantaine zette, zodat als de plaag een groot deel van de kippenpopulatie zou vellen hij een grote groep zeldzame kippen zou hebben. Oh de rijkdom! Echter, de plaag bleek een uitgebreide verkoudheid te zijn, niemand ging dood op enkele in paniek overreden fox terriërs na, en zo had Lipowitz een grote groep niets waard zijnde kippen. Gelukkig bleken enkele van de kippen hanen te zijn, en zo kon hij in zijn thematisch ouderwetse hostel de wake-up brief vervangen door een haanverhuur.

XL heeft de band geen nieuwe aanbieding gedaan, en de five record deal die de band had met het label loopt af met het album dat dit jaar uitkomt. Dit album zal Scars heten en volgende maand het daglicht zien. De band is dus van mening dat je alleen distributie nodig hebt, en niet zozeer een platenmaatschappij, en dat deze dus in het huidige tijdperk overbodig is geworden. Het wordt interessant om te zien of meerdere bands dit voorbeeld zullen volgen, en of de bands, dus ook de grotere, frequenter zullen gaan touren. Als dat het geval is zal het misschien leiden tot meer gigs van grotere bands in relatief kleinere venues, wat altijd interessant is.

Album Charlotte Gainsbourg en Beck in januari uit

Het samenwerkingsverband tussen Charlotte Gainsbourg (she of the Science of Sleep van Michel Gondry, he of Eternal Sunshine of the Spotless Mind) en Beck zal in januari van volgend jaar zijn vruchten afwerpen. Dan zal het album IRM uitkomen. Dit zal via het label Because gaan. Dat label’s motto is, zoals de naam al doet vermoeden, dat er altijd een reden moet zijn om een album uit te brengen voordat het album daadwerkelijk wordt uitgebracht. De reden in dit geval was de overtreding van het vierde amendement door Lilly Lipschultz, die haar man verdacht van vreemdgaan. Zij had hier echter geen gerede verdenking toe, en dus was ze in overtreding van het vierde amendement, wat verplicht dat er een reden tot verdenking moet zijn.

Uiteindelijk werd ze daar niet voor veroordeeld, wel op de moord van haar man en diens minnares toen ze deze in haar bed vond op de tiende dag dat ze zich in de kast had verstopt. Haar man pleegde nog aan te geven dat hij dacht dat zij hem had verlaten tien dagen geleden en dit gewoon een succesvolle eerste date was, maar de vrouw – blind van de honger – verwierp het na nauwelijks een gedachte.

Beck’s aandeel in het album is aanzienlijk. Niet alleen was hij mede schrijver van de teksten, tevens produceerde hij het album en heeft hij het gemixt. Alsof dat nog niet genoeg was schreef hij alle muziek dat op het album staat. Maar gelukkig zet Gainsbourg dan weer goede thee, dat dan weer wel.

Muziek nieuws augustus

Al de nieuws items die in augustus op deze site zijn verschenen hier bij elkaar gebundeld.

29 aug:
Basement Jaxx verlaat label
Album Charlotte Gainsbourg en Beck in januari uit

27 aug:
Namen voor Crossing Border
Gang Gang Dance drummer in elkaar geslagen door security Pukkelpop

21 aug:
IKRS is op Lowlands, updates weer vanaf dinsdag
Memory Tapes komt met debuutalbum

20 aug:
of Montreal’s James Higgins komt met solo album
Debuutalbum Crookers vol met gasten

19 aug:
Bowie albums re-issued
Weezer geeft album titel

18 aug:
Sven Weisemann komt met debuutalbum
Them Crooked Vultures in Melkweg

16 aug:
IKRS interviewt Edward Eke (ex-Larrikin Love, now The Pan I Am)

15 aug:
Stop Making Sense van Talking Heads komt uit op Blu-Ray
Ben Gibbard en Jay Farrar maken soundtrack voor Kerouac documentaire

14 aug:
Flaming Lips dubbelalbum uit in oktober
Album Annie komt toch uit

13 aug:
Album Simian Mobile Disco lekt
Mumford & Sons levert debuutalbum in oktober

12 aug:
Neon Indian 3 en 4 september niet in de EKKO en Winston
Fanfarlo album krijgt fysieke release

11 aug:
Album Kings of Convenience uit op 20 oktober
Nieuw album Final Fantasy

08 aug:
Wardruna speelt donkere folk in de bossen tijdens Incubate festival

07 aug:
Volgens Eric Corton Them Crooked Vultures op Lowlands

06 aug:
Pete Kember producer van nieuw MGMT album
Nieuwe EP No Age gratis te beluisteren

05 aug:
Super rock groep met o.a. Dave Grohl
Jarvis schrijft nummers voor sequel Forgetting Sarah Marshall
The Big Pink en A Place To Bury Strangers lekken

04 aug:
Melkweg in het teken van Dance Event
Matt Edwards zal 48ste Fabric mix maken

01 aug:
Spoon neemt drie shows op, te koop op website
Albums artiesten afgelopen London Calling lekken

Nieuwe tracks uit de week van 20 t/m 26 aug

De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuw nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief al misschien iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!

Track of the week:
‘Your Protector’ van Fleet Foxes (Speedy Graffiti remix)
Het is niet de meest voor de hand liggende keus misschien, Fleet Foxes remixen, maar het heeft zo zijn voordelen. Zo heb je gewoon al prachtige harmonieuze vocalen waar mensen makkelijk bij mee kunnen zingen, en dat is altijd een aardig beginpunt. Het nadeel is dat het folky van Fleet Foxes te zeer in contrast Kan komen te staan met het dansbaar maken dat door de remix moet gebeuren. Maar deze remix van Speedy Graffiti slaagt er wonderwel in om bijna zeven minuten lang de twee te laten co-bestaan op een zeer aangename manier. Het is dansbaar, maar de beats zijn niet te ruw, en de sound heeft juist wat melancholisch wat past bij de stemmen. Het zorgt echter wel voor dansbaarheid, en zo heb je gedeeltes waar je lekker op de beat kan dansen en gedeeltes waar je fijn mee kan zingen eventjes om daarna weer op het beat searchen over te gaan. Zeer nette remix.
http://hypem.com/track/887813/Fleet+Foxes+-+Your+Protector+Speedy+Graffiti+remix+

‘True Stories’ van Datarock (Torskes Kortslutning 16 Bit Remix)
Hoe maak je van een nog geen drie minuten durend nummer een bijna zes minuten durend nummer? Nou ja, het nummer gewoon nooit op gang laten komen is één manier. Het nummer, van origine bestaande uit allemaal teksten van de band Talking Heads, kent hier geen vocalen, en gaat net een tikje langzamer en schiet nooit in een andere versnelling. Dat is waarschijnlijk ook het idee van deze remix, gezien de naam en mijn beperkte kennis van Scandinavische talen. Op zich is het een aardig idee en redelijk in elkaar gezet, maar het is meer een leukigheid en bezienswaardigheid dan dat ik er op repeat naar zou willen luisteren. Tegen het einde van het nummer heeft de langdradigheid ook wel zijn tol geëist.
http://hypem.com/track/887325/Datarock+-+True+Stories+Torskes+Kortslutning+16+bit+

‘The Best Revenge’ van Fischerspooner (Designer Drugs remix)
Vanaf de get go is het duidelijk dat het hier gewoon full throttle zal gaan, een no bearings bruuske electro remix van de Designer Drugs heren. Ik kan me herinneren dat ik hier vaker heb afgegeven over het weinig beschaafde van de remixes van Designer Drugs, maar de beukende electro is hier wel enigszins op zijn plaats. Met zijn relatief korte running time (4:35) it doesn’t outstay its welcome, met als gevolg dat deze remix niet zou misstaan in de DJ sets van de meer recht toe, recht aan uit je dak gaan parties. Van de dansvloer af, though, is het misschien toch net wat te ongenuanceerd.
http://hypem.com/track/890797/

‘Transparence’ van Asobi Seksu
In 2006 kwam de band met het redelijk ontvangen Citrus, en dit jaar werd het album Hush uitgebracht, waar ook dit nummer vandaan komt, hoewel blijkbaar net wat anders. De band uit NY maakt een soort van dreampop, en dat werkt op dit nummer alleraardigst, hoewel bij tijd en wijle het meer in de richting zit van “pop” dan van het “dream” gedeelte uit het genre. Hoewel dat laatste er altijd wel automatisch inzit door die zweverige stem. Maar het heeft wat onbeschaamde handklap momenten ingebouwd, en het einde heeft een flinke climax a la een bona fide pop band. Maar als enige pop trucjes en bombast je niet te zeer afleiden dan is het een aangename track die fijn is om op te hebben.
http://hypem.com/search/asobi%20seksu/1/

‘Die Slow’ van Health (Tobacco remix)
Blijkbaar waren ze superb op Lowlands, IKRS zal ze zien samen met Fuck Buttons in de Melkweg later dit jaar. Dit is de Tobacco remix van de track ‘Die Slow’. Ik vind de verschillende tempo’s en gedeeltes van het nummer zeer nice, en de remix voelt zeer natuurlijk aan. Ik denk niet dat iemand veel problemen ermee zou hebben gehad als dit de traditionele versie zou blijken te zijn, behalve misschien die hard Health fans of course. Het haalt de ruwere randjes uit de track, wat erg goed past bij de dromerige vocalen die van nature al in de track zitten. Het zorgt voor een zeer aangename luisterbeurt die voor de neutrale luisteraar misschien nog wel makkelijker in het oor ligt zonder integriteit in te boeken.
http://hypem.com/#/track/890609/HEALTH+-+Die+Slow+Tobacco+Remix+

‘Live In My Head’ van Zoot Woman
Na zes jaar is het nieuwe album van Zoot Woman nu uit, en ja we weten dat dit nummer vorig jaar als single werd uitgebracht, maar in verband met de album release toch even aandacht ervoor. Het is een poppy electro track die goed dansbaar is en fijn catchy. They strip it down rond drie kwart, om vervolgens via twee stadiums het weer op te bouwen naar het refrein waar iedereen op kan dansen. Zo’n afbouw om het vervolgens weer op te bouwen doet het altijd goed uiteraard, zeker als je zo’n structuur in een vier minuten durend nummer weet te verwerken. Zeer aangenaam nummer waar makkelijk op gedanst kan worden, en wat wil je nog meer vanuit dit genre?
http://hypem.com/#/track/892178/zoot+woman-live+in+my+head

Namen voor Crossing Border

Het Haagse festival Crossing Border heeft weer een aantal namen bekend gemaakt. Zo zullen Tegan & Sara er spelen, alsmede Patrick Watson & The Wooden Arms, Jim White, Sukilove, Gomez, en The Airborne Toxic Event. Het festival, dat van 19 t/m 21 november plaatsvindt, kondigde eerder onder andere al The Decemberists aan, dat het nieuwe album Hazards of Love daar integraal zal spelen. Patrick Watson stond afgelopen weekend nog op Lowlands, en zal ook nog andere live data in Nederland hebben rond de tijd van Crossing Border.

Tegan & Sara zal op het festival ongetwijfeld nummers spelen van het nieuwe album dat zal uitkomen op 27 oktober. Het album heet Sainthood, iets waar de jonge bisschop Ferdinand Pastorini ook naar op weg was, want al op jonge leeftijd had hij al een indrukwekkende resumé. Zodanig dat hij gevraagd werd om een zaak te maken tegen de Markies de Sade. Voor dat las hij de werken van de eerder genoemde, en eigenlijk vond hij dat de Markies wel een punt had. En zo veranderde hij zijn naam naar Lord Byron en werd hij bekend als één van de grootste dichters, hoewel de werkelijke Lord Byron P.B. Shelley was, en Pastorini dus onder de naam van Byron gedichten uitbracht, maar wel van Mary Shelley, die bang was dat haar gedichten niet meer serieus zouden worden genomen omdat ze een vrouw was die schreef over een groen monster met een bout door zijn hoofd.

Tracklist nieuwe Tegan & Sara album
01 Arrow
02 Don't Rush
03 Hell
04 On Directing
05 Red Belt
06 The Cure
07 Northshore
08 Night Watch
09 Alligator
10 Paperback Heart
11 The Ocean
12 Sentimental Tune
13 Someday

Gang Gang Dance drummer in elkaar geslagen door security Pukkelpop

Een bona fide manier om te weten dat je met iemand van de maffia te maken hebt is als hij blijft stilzitten en rustig zijn spaghetti blijft dooreten terwijl en nadat er in dat restaurant net korte metten is gemaakt met iemand genaamd met als bijnaam “de muilezel” of “big” of iets anders eloquents. Blijkbaar lopen er ook wat rond in België, want het verhaal wat uit het Gang Gang Dance kamp komt is lichtelijk bizar.

Blijkbaar liep drummer Jesse Lee rond in de backstage area op weg naar zijn shuttle toen hij de doorgang werd ontzegd door drie security guards. Die sleepten hem naar een donker gedeelte zonder bewakingscamera’s waar ze hem naar de grond duwden, zijn handen op zijn rug legden, om er vervolgens herhaaldelijk op te stampen terwijl ze riepen “We are going to show you what real pain is”. Wat, tenzij je Eastwood film speelt met een soundtrack van Morricone, echt één van de meest onintelligent aandoende frases is die je kan uitkramen. Niks zegt “ik ben een domme kracht wiens enige manier om aanzien te verkrijgen is om iemand pijn te doen” als dat.

Lee werd vervolgens naar het politiebureau gebracht waar hij werd beschuldigd van het gooien naar de guards met een fles, wat blijkbaar niet kan omdat je in de backstage area alles in plastic bekertjes moet overgieten. De band speelde de volgende dag op Lowlands een sterke set.

Verslag Lowlands zondag - The Whitest Boy Alive covert Chris Isaak

Ook bands zijn menselijk. En dat is geen excuus voor excessief drank of drugsgebruik waardoor je geen goede performance meer kan geven, maar het is nu eenmaal altijd mogelijk dat je het vliegtuig mist. En dat is een gedeelte van de Britse band Fanfarlo overkomen. Wat ertoe leidt dat een viertal met voornamelijk snaren op het podium staat en dat er een aangepaste set wordt gespeeld. In plaats van chagrijnig op het podium te staan of een set af te raffelen die misschien toch al verloren is, is de band nou juist ontwapenend en vrolijk en, uiteraard, ook een beetje apologetic. Maar tussen de excuses en het vragen om hulp van het publiek door speelt de band toch de volledige tijd netjes vol.

Misschien nou juist door het spontane en aimabele wat van de band uitgaat geeft de publiek een ruggensteuntje. Bij elk nummer klapt het publiek mee, wat de band zichtbaar goed doet. Deze steun zou natuurlijk vanzelf wegebben als de band niet goed zou spelen, maar ondanks het gebrek aan instrumenten en leden klinken de nummers nog steeds alleraardigst. De frontman is vrolijk en heeft een fijne stem, en dit wordt ondersteund met capabele begeleiding in de vorm van verschillende snaren en een trompet. “We are going to do a ‘Bonnie Prince Billy’ song now”, wat leidt tot gejuich van enigen in het publiek. “Oh great, you know the song, then you can sing along! Or the chorus at least.” “Ehr, they don’t know which song it is yet.” “Oh, right,” gevolgd door schaapachtig lachen. Het is zo ontwapenend en muzikaal nog steeds van dien niveau dat het publiek er maar in op blijft gaan en, na de set, zo hard juicht dat de band nog een keer terugkomt voor nog maar een cover. Sometimes nice guys do win, zelfs als de odds er even tegen waren.

Hoewel de odds goed waren – een zeer goed ontvangen debuut, een temperatuur die bij de nummers past, een mooie, grote tent waarin gespeeld mag worden – is het resultaat van Vampire Weekend toch best schrikbarend. De nummers klinken allen zeer pop en lichtgewicht, met wat bouncy riffs maar met vrij weinig meer. De nieuwe nummers hebben wat extra synth, maar dat lijkt dan weer apart te staan van wat de rest van de band doet. Alsof alleen de synth speler (die van Discovery, you know) een ontwikkeling heeft doorgaan. Een kwartier spelen lijkt drie kwartier te duren, en de tijd kruipt voorbij bij het zien van deze schijnbaar populaire band waarvan ik me niet aan de indruk kan onttrekken dat ze de plaats innemen van een band more deserving.

Oi, Gang Gang Dance, met je drummer wiens armen zijn getwist door de security bij het Belgische Pukkelpop daags voor Lowlands. En oi, wat doet die zwarte vlaggendrager daar toch, eerst nog van buiten het podium af, daarna op het podium op allerlei plaatsen. Maar het gaat om de set, en de muziek, maar vooral de set. Want de opbouw is briljant. Het begint allemaal wat experimenteler, wat sfeervoller. Je wordt erin gezogen door de geluiden die ze voort produceren. Dan richting het einde wordt het steeds meer dansbaar, en de laatste tien minuten is de X-Ray van experimentele electro omgevormd tot een waar dansfestijn waaraan iedereen meedoet. Het moet ook wel, want als je eerst ergens wordt ingezogen dan transformeer je met de muziek mee, dus als het dan immens dansbaar wordt dan gaat ook daar iedereen mee in op. Een sterk opgebouwde set, van sfeervol naar feestend.

“Feestend” is ook een woord dat altijd en immer past bij die rare mannen van The Whitest Boy Alive. Erlend Oye heeft volgens mij de gewoonte om voor de gig even rond te lopen door de stad/over het festival waar de band speelt. Op Motel Mozaique zag ik hem rondlopen in Rotterdam, en ook op het festivalterrein van Lowlands loopt de dertiger met oranje haar vrolijk een rondje over de paden. Dat maakt hem niet moe blijkbaar, want terwijl iedereen nog volledige prepared is om tien minuten te wachten komt de band al op voor de aangegeven tijd. Want, zo is de gedachtegang van Oye, dan kan de band ook tien minuten langer spelen. Aye, wat een slimmerd is dat toch.

En dus gaat de band maar aan de slag met hun understated disco. “Can you keep a secret?”, zingt Oye, “well honestly no.” Het is heupwiegen geblazen op de deze band die in de Bravo staat en met de dag aan populariteit lijkt te winnen. Misschien ligt het aan de oddball charm van de band. Midden tijdens een nummer stopt Oye, schiet in de lach, en gooit er even een anekdote uit. “We asked for a fan because it is so hot in here,” zegt Oye, die vervolgens iets pakt achter hem. “So they just gave us this,” voegt hij toe, terwijl hij een klein bureau ventilatortje omhoog houdt. En vervolgens gaat de band vrolijk verder. Impressive is het dat gewoon al spelend de band soms in een cover schiet, zoals ‘Billie Jean’ van Michael Jackson of ‘Wicked Game’ van Chris Isaak, wel met de typische The Whitest Boy Alive undercurrent. De euforie lijkt bij elk nummer groter te worden, en elk nummer wordt met kreten en applaus van herkenning ontvangen door het publiek. ‘Timebomb’ is een persoonlijk favoriet hier, maar ‘1517’ en ‘Gravity’ lijken zeer goed ontvangen te worden. Oye beëindigt het concert met een call & response spelletje waarin hij “ooohhh” zingt en het publiek moet volgen. Dit gaat na het einde vrolijk door bij het publiek, dat er goed schik in heeft.

Florence and the Machine is populair. Zo populair dat er geen doorkomen aan is bij de Charlie, als mensen van veraf nog een glimp op proberen te vangen van de chanteuse. IKRS staat te ver af om dit te beoordelen, en dus is het eten en wachten op Grace Jones. IKRS, echter, is een urbane site. Decidedly stads, tegen bijvoorbeeld poetry voor de 20ste eeuw over natuur en bloempjes en Keats en Wordsworth en dit soort traditionalisme. Dit betekent ook dat tenten, campings, en dergelijke tegen onze inborst stuit, en dat wij erg graag de laatste trein willen halen richting Nijmegen. Grace Jones heeft daar dan weer weinig boodschap aan. Pas als de eerste “boo’s” komen – twintig minuten na aanvangstijd – gaan de gordijnen open en begint het cult icoon in haar kenmerkende aparte en sexy kledij, wat de zestigjarige nog makkelijk kan hebben, aan ‘Nightclubbing’ van het gelijk genaamde album uit 1981. De start van het derde nummer was de cue voor ons om te vertrekken, maar niet voordat wij konden waarnemen dat Grace Jones nog altijd een op en top entertainer is, en zoveel charisma heeft dat menig band daar een puntje aan kan zuigen. Not to mention the voice, and the body, wat haar een epitoom maakt in hoe je met je lichaam om moet gaan. Dan mag je twintig minuten te laat zijn.

Het tekent het einde van Lowlands 2009. Later zal er nog een editorial op deze site staan waarin er dieper wordt gefilosofeerd over waarom juist wij de bands goed vonden die wij goed vonden, en over Lowlands en het vroege uitverkopen en de toekomst daarvan. Uiteindelijk kunnen we wel stellen dat er weer veel bands stonden die muzikaal of qua entertainment een voldoende haalden, maar dat er toch weinig keuzes gemaakt hoefden te worden en er weinig van de ene naar de andere act gerend hoefde te worden. Desalniettemin zorgen acts als Fever Ray, The Juan MacLean, en Grace Jones ervoor dat er toch met goed gevoel teruggeblikt kan worden op Lowlands 2009.

Eerste namen komende London Calling

Het festival London Calling, twee keer per jaar gehouden in Paradiso, heeft het einde van Lowlands gebruikt om zijn eerste namen bekend te maken. De band Johnny Foreigner gaat voor de reprise, en de drie andere aangekondigde bands zijn We Were Promised Jetpacks, Beth Jeans Houghton, en Little Death. Big Death was eerst gecontracteerd, alleen deze heeft een grote klus gekregen omdat hij de helft van de degenerates op Lowlands een bezoekje moet brengen, waarvoor hij al achter op schema ligt, want hij moest eerst naar Clark Gable. Gable, die niet meewilde, daagde Big Death uit tot een potje hartenjagen met als inzet een maand, en Big Death zei ja, maar over een week, want hij had het druk. Eigenlijk was hij te beschaamd om toe te geven dat hij niet wist hoe je moest hartenjagen, en hij vroeg zich af of hij dit niet al deed. Hij dacht dat hij wel een week voorbereidingstijd kon gebruiken. Toen hij een week erna terugkwam was Gable weg, inclusief alle flessen whiskey.

Het London Calling festival zal dit jaar plaatsvinden op 20 en 21 november en is vaak een platform voor nieuwe, voornamelijk Engelse bandjes om hun kunsten te vertonen. De laatste paar edities is het festival lichtelijk onder vuur geraakt door het toevoegen van extra dagen waardoor de kwaliteit te dun werd verspreid. Echter is het altijd wel mogelijk een paar goede bands te zien. Zo stond op de vorige editie The XX, waarvan het album nu wordt gezien als één van de beste debuutalbums van het jaar.

Massive Attack roept massive hulp in voor nieuwe EP

De trip-hoppers van Massive Attack hebben hulptroepen ingeroepen voor hun vier track EP die op 5 oktober uit zal komen. De EP heet Splitting the Atom, wat ironisch gezien tevens hetgeen is wat Zeppo zei tegen Groucho, toen deze vroeg waar de klem die hij aan het ontwikkelen was voor diende. Zeppo zei dat er een massale aanval zou komen met een bom die destructief zou zijn door het uit elkaar gaan van atomen, wat hij in detail vervolgens ging uitleggen, zowel de werking van de klem als het ontstaan van de bouten erin gebruikt. Groucho knikte, liep weg, kwam de baas van de filmstudio tegen die hem vertelde dat nu Zeppo weg was de groep minder salaris zou moeten krijgen, waarop Groucho grote ogen opzette en zei dat het belachelijk was! “Without Zeppo we’re twice as funny,” schreeuwde hij, “didn’t you hear his story?”

De title track van de EP, ‘Splitting the Atom’, wordt gemaakt met de hulp van reggea artiest Horace Andy. Maar ook de indie wereld levert zijn deel, met Tunde Adebimpe van TV on the Radio en Guy Garvey van Elbow. De andere track krijgt een boost door Martina Topley Bird. Twee van de tracks zijn originele tracks, de andere twee staan op de EP in een remix vorm. Het wordt uitgebracht via het label Virgin.

Crazy Zany Radio Sunday - 'Sink or Swim' van Bad Lieutenant

Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?

Track of the week: ‘Sink or Swim’ van New Order (luister hier)
Average grade: 4.9

Jox: Well, these boys come from my own backyard, so I better be careful what I say... But they are better than the usual Manchester fare, simply because they aren't trying to sound like Oasis. In fact there is a certain something a little super-cool about these guys, a little sunset and cocktails, a sort of LA slickness that makes me think of The Ladybug Transistor. I don't know where they picked it up from, but by fusing it with elements of your normal Northern England indie scene, they are on to a winner.
8/10

Anna: Cure called; they want their poppiness (it's a word) and their eyeliner back. I can only help with the latter.

4/10

Jon: Joy Division and early New Order made such inspiring music but every time Bernard Sumner takes a step to the side he bores the hell outta me. His vocal pattern and song structure never changes. Even Hooky's unique bass style wouldn't of saved this one. It's stale regurgitated pop that makes me feel like it's time for Bernard to get back to basics or give it up for good.
1/10

Linda: Het klinkt wel erg als New Order nietwaar? Met als uitzondering dat ik dankzij het gitaarlijntje in het refrein nu 'Name and Number' van Curiosity Killed the Cat in m'n hoofd heb, en dat na een festivalweekend vol met muziek die je liever in je hoofd zou willen hebben.

6.5/10

Stef: Yes, it is a fun, easy on the ear little tune. Yes, we’ve heard it all before, music and lyrics both. Sumner has lived long enough to do something more interesting than this.
5/10

Lowlands verslag zaterdag - Fever Ray magisch

De Engelse band Reverend and the Makers bracht dit jaar het tweede album uit na kortstondig enige hype te hebben gekregen via hitjes als van het eerste album ‘Heavyweight Champion of the World’. Het is duidelijk waarom Jon McClure de “reverend’ wordt genoemd, want preken doet de goede man. Hij preekt voor vrede, tegen Wilders, en tijdens de nummers zelve is hij aan het gebaren en aan het pompen en what not. Als je de band zo ook ziet dan is er op het podium wel constante motie en iedereen gaat er vol voor. Maar erg veel levert het niet op. Voor al het gepreek voor vrede maakt McClure meer een gewelddadige dan een gedreven indruk, maar vooral de nummers blijven achter.

Enkele nummers van het eerste album zijn nog wel catchy, maar het is vooral matigheid wat troef is. Op de nieuwe nummers, waar de band een andere richting op is gegaan, is er aanzienlijk minder ruimte om te dansen, en ook lijkt het vuur bij McClure weg te gaan. Hij lijkt zijn stem te vormen naar de sound van Michael Stipe, wat niet de meest begaafde vocalist is, en voor deze sound werkt het dan ook minder. Af en toe is er nog wel een leuke baslijn te bewonderen, maar verder weet de band niet op andere gedachten te brengen zij die niet overtuigd waren.

Patrick Wolf slaagt daarin toch wat beter waarschijnlijk, hoewel zij die vinden dat hij over the top is zullen zijn ineengekrompen bij het zien van de lange, blonde lokken van Wolf en diens strakke, gouden pakje. Hij begint met het nieuwe nummer ‘Vulture’, en daarna komen voornamelijk hits van The Magic Position gemixt met het nieuwe album langs. Wolf heeft er in ieder geval zelf veel schik in, zijn hair extensions vrolijk van links naar rechts zwierend terwijl hij nog maar een keer van het podium afgaat naar beneden. ‘Accident and Emergency’ wordt al snel gespeeld, en de set bouwt momentum.

Het is vooral de laatste paar nummers die alle twijfelaars over de brug doet laten komen. Er was de laatste periode nogal wat te doen omtrent zijn gedrag en ook zijn laatste album, maar als hij single ‘Hard Times’ inzet klinkt het zeer sterk, en eigenlijk geldt dat tevens voor ‘Damaris’ en de simpele ballad ‘Who Will’. De set wordt op euforische wijze afgesloten met ‘The Magic Position’, een sterk staaltje vrolijk makende pop. In Paradiso later dit jaar belooft Patrick Wolf ons nog meer, want dan kan hij werken zonder de limiterende festival regels en kan hij meer nummers spelen en meer van zijn extravagante kleding showen. Dat belooft dus nog wat.

Iedereen wist natuurlijk dat Them Crooked Vultures het gat in de Grolsch zou opvullen. Iedereen is veel, en veel mensen staan zelfs buiten de tent om een glimp op te vangen van Dave Grohl en kompanen. Zoals velen staat IKRS buiten de tent, dus het zou oneerlijk zijn daar een oordeel over te vellen. Maar waar je enigszins bang zou zijn voor een bak herrie zijn er toch echt gestroomlijnde nummers te ontdekken, wat goed doet, want hoe artsy herrie ook mag zijn, als zulke grootheden samenspelen is het toch leuk als ze hun krachten bundelen om daadwerkelijk nummers te maken en samen te werken. Dan is er binnen de nummers en de set nog zat ruimte om te laten zien dat je goed je instrument kan bespelen, en het laatste kwartier ontaardt dan ook in een mega jam. Het album zal interessant worden.

Het is een komisch schouwspel. Je hebt van die stereotypes, en die norse, beledigde fransman is er daar één van. Laat nou net die norse kop op Pascal Arbez alias Vitalic zitten. Ten minste, als hij zijn set wil starten en technisch malheur voorkomt dat hij zijn start door kan zetten. Nu is dat alleen al vrij komisch, als dan de assistent opkomt wordt het helemaal als een cartoon. De jongeman heeft trendy haar, is zeer slank, niet de meest macho man in het gebouw, en heeft een zwarte bril op. Hij komt met zijn benen overal heen vliegend aangerend, met veel arm gebaren en op manische wijze maakt hij snel wat duidelijk aan Arbez, en vervolgens snelt hij het podium af om een paar minuten later dit kunststukje te herhalen. Onderwijl staat Arbez nog altijd met gezicht op onweer op het podium. Als je het zou filmen zou niemand je geloven, en ze zouden naar Laurel & Hardy wijzen.

Eenmaal vrij van technische problemen begint Vitalic zijn trademark beukende set. Verfijnde overgangen of minimalistische beats zijn nooit überhaupt in dezelfde wijk geweest, want het is gewoon flink uit je dak gaan. Zeker als Vitalic zijn hit van het album Ok Cowboy, ‘My Friend Dario’, inzet is de ban los en gaat iedereen eens flink tekeer. Het is één van de weinige nummers met vocalen, verder is het gewoon ongelimiteerd de beuk erin. Tevens dus bij ‘My Friend Dario’, waar eerst het nog enigszins begrensd gaat waarin een vrouw dus zingt “My friend Dario has a super mega car / drives too fast, drives too flash / doesn’t care about a crash,” waarna het festijn losbarst. Zoek je iets artsy dan moet je elders zijn, maar als je gewoon ongegeneerd even wilt feesten dan is Vitalic een veilige keuze.

In dezelfde Bravo als Vitalic speelt daarna iets compleet anders, want het is Fever Ray die daar de afsluitende band van de zaterdag mag zijn. En hoe prachtig doen ze dat. De sfeer is fantastisch, wat enerzijds komt door de prachtige klanken die de band produceert, wat anderzijds komt door de prachtige aankleding. Niet alleen het podium met negen lampen en lasers ziet er stunning uit, ook de kostuums waarin alle bandleden gekleed gaan zijn zinderend. Dreijer Andersson komt op in een heel omhulsel, de drumster gaat gekleed in een rood gewaad waardoor ze, zeker ook dankzij de manier van bewegen tijdens het drummen, lijkt op iets wat uit een fantasy film is gelopen. Aan de overzijde van het podium heeft iemand van Circque de Soleil besloten toch maar met Fever Ray mee te touren.

Misschien is het wel het verschil tussen echte artisticiteit en gewoon in een bandje spelen, maar alles aan Fever Ray ademt professionaliteit uit. De aankleding, het theatrale eromheen, maar ook de muziek. Prachtig sfeervol, strak gespeeld, en, zeker nadat de algehele woningbouw die de zangeres van The Knife omhulde weg is, ijzersterk gezongen. En omdat het zo goed in elkaar zit en zo gestructureerd blijft de sfeer er altijd zijn en kan je het steeds en continu verder opbouwen, wat gebeurt, en wat zorgt voor een prachtige show. “Mesmerizing” is het woord wat ik er voor zou willen gebruiken, maar ik kies toch voor betoverend.

De nacht gaat verder met blijkbaar Nuno Dos Santos, de Nederlandse DJ die niet echt geprogrammeerd staat maar blijkbaar het stokje overneemt van Kabale und Liebe. Dos Santos is een household name, en blijkbaar ook de huis DJ van Lowlands, want naast dat hij op de vrijdag een DJ set mocht doen speelt hij ook regelmatig tussen de bands door en is hij blijkbaar ook eerste wissel. Je weet wat je aan hem hebt, en hij levert dansbare beats met verve en hij doet zijn reputatie eer aan.

In de X-Ray draait I-F, de Nederlander v/d Sluijs, en dat heeft weinig met flinke beats te maken, zoals verwacht. I-F geeft een mix weg waarin italo-disco de boventoon voert, dus het is voor menigeen even wennen want het dansen moet daar toch anders op dan met de meer beat-centric DJs. Het is ook even wennen omdat de set een beetje twijfelachtig begint, maar de tweede helft van het anderhalf uur dat hij draait lijkt iedereen beter in zijn vel te komen en wordt het net wat meer dansbaar en net wat leuker. Na I-F is het de fransman Pilooski die het stokje overneemt, en Dekmantel Soundsystem die de tent en de zaterdag afsluit.

Boys Noize album in oktober

Hij stond op de afsluitnacht op Lowlands, en hij zal tijdens het Amsterdam Dance Event als onderdeel van Rauw in de Melkweg te vinden zijn. In de tussentijd brengt Alex Ridha, alias Boys Noize, nog even een album uit op zijn eigen label. De man staat bekend om zijn volle, beukende sound, dat hij sinds zijn debuut Oi Oi Oi in 2007 aandraagt. Dit zal het vervolg daarop zijn en Power heten. De titel van het debuutalbum zal ongetwijfeld op de lippen liggen van zij die niet van volume houden.

Het album zal wel een tandje terughoudender zijn qua snelheid dan het eerste album. Natuurlijk voeren de beukende electro en techno nog steeds de boventoon, maar er zullen hip-hop en disco-funk invloeden in te vinden zijn. Volgens geruchten is de verandering in snelheid te danken aan het zien van het toneelstuk Rhinoceros van Ionesco, waarin elk bewoner van een dorp verandert in een neushoorn, wat Ridha als een teken zag dat louter beukende dingen niet altijd positief is. Het album komt op 5 oktober uit.

The Books kondigt nieuw album aan

Sinds 2005 heeft de band The Books geen nieuw album meer uitgebracht, echter dit zal binnenkort veranderen. Begin volgend jaar zal een nieuw album verschijnen van het Brooklyn duo dat sinds 1999 samenspeelt. Toen The Books begon met spelen wilde mediums als radio en tv niet achterblijven, maar Guglielmo Marconi vond het niet ethisch van zijn uitvinding als deze muziek zou gaan maken, want telkens als het op de radio kwam leek het wel zelfsponsoring en dat zou de massa tegen de radio zetten met diens vroegtijdige dood als gevolg.

Dus radio besloot uiteindelijk af te haken, en ook tv was genoodzaakt hetzelfde te doen, want dan zou er tv op de radio komen, en een andere Brooklyn band had daar al patent op, dus ook dat ging niet door. Hoewel er gefluisterd wordt dat ze onder een andere naam wel hebben geprobeerd de mainstream binnen te dringen, maar mediakenner Marshall McLuhan kwam erachter en zei dat tv dit niet kon maken, aangezien radio van een ander tijdperk was, en van dominante cultuur nu louter een spelletje van deze generatie is geworden en als archetype en cliché, en dus wordt de radio gezien als retro en als spel en teken. McLuhan vond dat tv zich niet met zulk soort dingen moest inlaten en zich richten op diens taak als drager van dominante mediacultuur, en met de staart tussen de benen droop tv af.

Het album zal onder andere inspiratie kennen uit hypnotherapy tapes en analog synth demos, beiden zullen worden gesampled op het nieuwe album. Het wordt het vierde album van de band, de eerste kwam uit in 2002 en was getiteld Thought For Food. Het nieuwe album heeft vooralsnog geen titel.

Lowlands verslag vrijdag - The Juan MacLean danst door

Wat is dat toch met Lowlands en vier uur op de vrijdag? Niet alleen komen dan vaak de eerste echte contenders de deur uit stormen, het zorgt nu al twee maal op rij voor misschien wel het hoogtepunt van het festival voordat het goed en wel begonnen is. Van één kant is het een goed begin van een weekend vol muziek, van de andere kant is het raar om te weten dat je waarschijnlijk al de beste act van het festival hebt gezien.

Het is dit jaar echter niet de eerste act die IKRS bezoekt, want dat is La Roux. De synth-pop zangeres met band die dit jaar overal het nieuws haalt. Is het niet op de commerciële radio met hits als ‘Quicksand’ of ‘Bulletproof’ dan is het wel in de club scene door de overload aan remixes, waaronder die inmiddels bekende Skream remix van ‘In For The Kill’. En dat de band zo vaak de remix treatment krijgt is niet zo raar, want de band heeft alles behalve de echte oomph, de drive om mensen echt te laten dansen. Het is allemaal misschien net te weinig echt dansbaar, net niet om op uit je dak te gaan voor het grootste gedeelte. De paar nummers die dat wel zijn vormen dan ook enig soelaas in een tegenvallende set, waar zangeres Elly Jackson bewijst dat live zingen iets anders is dan op plaat zingen (but kudos for trying). Alsof haar neus dicht zit, wat jammer is, want als de stem schalt en klinkt voegt het bij dit soort nummers echt wat toe, want het is meer dan niet uithalen wat ze produceert. Maar dat valt live toch enigszins tegen. Het zou grappig zijn om te zien wat Celine Dion er in haar heyday van had gemaakt.

Vorig jaar was het om vier uur The National dat meesleepte en betoverde, ditmaal is om kwart voor vier in de X-Ray een heel ander beestje dat hetzelfde zal doen. The Juan MacLean staat voor de tweede maal dit jaar in Nederland, en het lijkt alleen maar strakker en beter te worden. Toegegeven, het aantal nummers was minder (zo ongeveer vijf, waarvan maar eentje niet van het recente album The Future Will Come), en drummer Jerry Fuchs leek na elk nummer een update over zijn status te geven alsof er iets aan de hand was. Aan het geluid was het niet te horen, want de band maakt dansbare electrodisco op een professionele en precieze wijze.

‘Give Me Every Little Thing’ is het enige nummer niet van het nieuwe album, en de band kan het er ook niet uit laten. “Hey, all right, give me every little thing” klinkt het terwijl de muziek je noopt te dansen. Wie denkt dat, zoals bij veel dance acts, de teksten er niet toe doen heeft het mis. Er zit wel degelijk een filosofie achter. “Just because your body’s human / you don’t have that much to offer” begint het op ‘No Time’ dat de band speelt. Natuurlijk is het hoogtepunt ‘Happy House’, een achttien minuten durende discohit van epische proporties. Richting het einde wordt voor de tweede keer het nummer afgebouwd tot bijna niets, om vervolgens weer opgebouwd te worden tot een schitterende climax dat met immens gejuich ontvangen wordt vanuit de zaal. De opbouw is briljant, en The Juan MacLean geeft hier een lesje in hoe het danspubliek te bespelen. En niet alleen ‘Happy House’ wordt verlengd, elk nummer is langer, meer dansbaar, en beter, en het wordt strak en scherp gespeeld.

“Strak” en “scherp” zijn woorden die in ieder geval niet passen bij Crystal Fighters, die de ondankbare taak hebben na The Juan MacLean te spelen. Na zo’n professionele act met topmensen is Crystal Fighters een bij elkaar geraapt zooitje. Nummers als ‘Xtatic Truth’ en ‘I Love London’ circuleren al een tijdje en klinken goed, maar in de gehele set is alleen het voor het laatst bewaarde ‘Xtatic Truth’ enigszins de moeite waard. De rest klinkt rommelig en is lang niet zo dansbaar als het moet zijn. ‘I Love London’ is onherkenbaar en faalt opzichtig, en de rest van de nummers zijn lang niet van het kaliber dat de eerdergenoemde tracks zijn. De zanger doet hard zijn best to pump up the audience, maar als de muziek daarin achterblijft ziet het er meer uit als idioot gedrag met bijkomende instructies voor het publiek dan wat anders. De set is rommelig, weinig sympathiek, en met één hitje aan toch te mager.

Het laatste half uur van de set van Beirut is wat dat betreft een verademing. De folk man Zach Condon heeft live een stem waar je u tegen zegt, en deze gaat gepaard met allerlei blazers en andere instrumenten die sfeer verhogend werken. Het klinkt rustig en kalmerend, en vriendelijk en sympathiek. Het is vooral de stem van Condon die verrast en diep klinkt, en als je bij zo’n kalmerende bombast ook nog eens de blazers krijgt die het effect versterken dan rest alleen maar ontspannen luisteren naar wat deze heer in zijn nummers te vertellen heeft. Dit jaar bracht hij de dubbel EP March of the Zapotec uit, en het eerste album van de jongeman stamt alweer uit 2006. Soms maken half opgevangen optredens lustig naar meer, en in het geval van het folky Beirut is dat zeker het geval.

In de Charlie is het Spinnerette die voor de nodige rock mag zorgen. En daar zorgt ze ook voor met haar grommende en ietwat schorre stem. Een echte rock stem dus, en daar behoort nu eenmaal niet superveel finesse bij. Dat is dan nog te billijken, maar de nummers zorgen toch niet voor algehele euforie. De rock nummers zijn aardig en volgen de conventies van hoe zo’n soort alternative rock band moet zijn, maar het doet niet meer, en in het huidige muziekklimaat met zoveel talent is dat toch wel nodig. Zo kabbelt het optreden voort dat niet aanstootgevend is en braaf op de juiste knopjes drukt, maar de noodzaak om dit te onthouden wordt door de hersenen niet opgepakt. Een aardige gig tussendoor in de ondergeprogrammeerde Charlie, maar het mist misschien de speciaalheid om echt te boeien.

Grizzly Bear is een naam die iedereen ondertussen wel moet hebben gehoord, want de hype kwam in alle hoeken en gaten van de wereld. Het album Veckatimest werd groots onthaald, en de aimabele heren kregen steun van vrijwel alle blogs. In de India mag de band de counter programmering van The Prodigy zijn en iedereen alvast een voorproefje geven voor hun show in de Melkweg later dit jaar. Het is te hopen voor de mannen dat ze in de tussentijd wat rust kunnen krijgen, want ze zien er enigszins vermoeid uit tijdens het opzetten van de instrumenten. Misschien is ook dat wel de reden dat het begin niet geheel vlekkeloos loopt, of misschien worstelen de heren in de eerste twee nummers nog een beetje met de sound, want de echte engelachtige harmonie is er nog niet.

Als de heren echter collectief gaan zingen weet je meteen waarom zoveel mensen verliefd zijn geworden op deze band. Vooral de stem van bassist Chris Taylor, die niet zozeer woorden uitkraamt als dat hij gewoon noten aan het raken is, valt op. Alsof hij vroeger in een kerkkoor heeft gezeten, zo schoon. En de rest van de heren kunnen niet achterblijven, en vooral als ze samen zingen schijnt de harmonie door. Is het dus toch waar, dat je met meer sterker bent dan met één. Niet heel het concert verloopt geheel vlekkeloos. Als Droste het harpachtige instrument erbij pakt klinkt deze scherp, zeker afgezet tegen de rust dat al het andere op dat moment uitstraalt. Dus dat de heren in de Melkweg misschien een betere gig gaan spelen is aannemelijk, maar ook op Lowlands is het mooi.

Rrrraaauuuwww, het is een begrip in de Nederlandse club scene, net als de man die het organiseert, Joost van Bellen. De Nederlandse DJ, vroeg in de zestiger jaren geboren maar we zullen hem het plaatsen van de exacte leeftijd besparen, was in de jaren Negentig betrokken bij club RoXY, en de kitsch slaat over op het Bravo podium waar de man nog maar eens laat zien waarom zijn Rauw avonden druk bezocht blijven elke maand. Dansbaar, enkele vaste features dat wel, maar verder is het gewoon heerlijk de beest uithangen. En dat gebeurt op het podium ook nog maar eens. Niet oplettend heb ik blijkbaar Pino en Sinterklaas gemist, maar de echte vibe komt als de dansers komen. Zo uit Studio 80 weggeplukt ongetwijfeld, schaars en strak gekleed, voguend like they just don’t care, en lekker arty en pitspoezerig, zowel de meiden als de jongens; ze brengen de extravaganza en de seks op het podium, en dat maakt zo’n dansavond toch net wat specialer en geeft net wat meer sfeer. Alsof je toch even in een underground NY hipster club bent in de Bravo, als je erin stond, want het was moordend druk de eerste dag, en 80% van de mensen zal je in zo’n club nooit tegenkomen, maar enfin.

Misschien was iedereen ook wel uitgelopen om Tiga te horen draaien. Als je electroclash of anderzijds extravagant dansbare genres had verwacht dan ben je niet in de juiste tent vanavond, want het lijkt toch alsof de tech house de overhand voert. Behalve natuurlijk als hij aan zijn eigen nummers toekomt, met nieuwe single ‘Shoes’ en daarvoor natuurlijk mega hit en club kaskraker ‘You Gonna Want Me’, maar de rest van zijn set is op een andere toon. Een dansbare toon, dat zeker, want de man houdt het publiek wel bezig door de juiste beats te leveren, met af en toe dus een tune als ‘You Gonna Want Me’ erin. Na hem zal nog Crookers spelen in de Bravo, en dan is het einde van de eerste dag Lowlands daar.

Morgen verslag van de tweede dag met o.a. Bravo afsluiter Fever Ray

IKRS is op Lowlands, updates weer vanaf dinsdag

Heel de crew van IKRS zit op Lowlands! Of in ieder geval het gedeelte wat voor updates zorgt, dus dat betekent dat deze site enkele dagen stil zal staan. Daarna echter uiteraard Lowlands coverage, een recensie van het album van Desire, en we zijn alweer druk bezig met wederom een interview met een geweldige artiest, zo stay tuned!

En ja, ik weet dat u daar weinig aan hebt, want u bent nu op de site om nu uw tijdelijke verveling weg te jagen, en dan doen wij daar gewoon niets aan! Hoe schandelijk! Als we zelfs die functie al niet meer kunnen vervullen voor u... Echter, mocht u zich vervelen en niet op Lowlands zijn, hier wat tips om het weekend toch door te komen.

Check ons interview met Edward Eke (The Pan I Am, ex-Larrikin Love)!

Ga de bloopers van alle Seinfeld seizoenen kijken op YouTube! What? It’s funny!

Ook op YouTube de gehele film Manhattan van Woody Allen! Met Allen, Meryl Streep, Diane Keaton, en de voor deze rol Oscar genomineerde Mariel Hemingway. Een iconische klassieker die bij de BAFTA (Britse Oscars) tot beste film werd benoemd.
Isaac Davis: I can't express anger. That's one of the problems I have. I grow a tumor instead.

Feel more like dancing? Check de Fact Mix van Horsemeat Disco, een half uur lang disco en dansen:

Is dat niet genoeg? Check onze summer jam mix voor nog eens 1 ½ uur dansbare tracks met enkele wicked remixes.

Lees je liever over disco dan dat je er daadwerkelijk op danst? Resident Advisor sprak met James Murphy vlak voor hij ging DJ’en en maakte er dit coole interview van!

En als dat nog niet genoeg is kan je altijd de top 500 tracks van de afgelopen tien jaar volgens Pitchfork doorspitten!

That’ll get you through the weekend, no?

Memory Tapes komt met debuutalbum

Wij zijn vrij positief geweest over enkele tracks van de band Memory Cassette, wat lijkt op Memory Tapes, en niet alleen taalkundig gezien, want het is dezelfde man! Niet alleen dat, de woordketting gaat verder want dezelfde man, Dayve Hawk, is ook nog eens het creatief brein achter Weird Tapes. Memory Tapes is van de drie echter de band onder welke naam Hawk een debuutalbum uit zal brengen. Het album zal Seek Magic heten naar het advies wat Hawk kreeg van Mortimer to “seek magic, then either kiss it or kill it.” Het dilemma! Gelukkig voor Hawk heeft hij chronische intimiteitangst dus hij hoefde de keuze niet zelf te maken, God zijn dank, maar voor sommigen zou het heel moeilijk zijn geweest.

Hij ging op zoek naar Magic, totdat iemand hem vertelde dat hij het advies had gekregen van niet een echte Mortimer, maar van een fictief karakter genaamd Mortimer, bij stem van Robert Munsch tijdens één van zijn vertellingen! Dus het speelde zich af in de wereld van fictie. Hawk staakte tijdelijk zijn jacht naar Magic omdat hij niet weet hoe toe te treden tot de wereld van fictie, en dit album zal zijn eerste poging zijn om toch die wereld te vinden. Het album zal op 29 september uitkomen, maar voornamelijk als vinyl. De enige plek op aarde die het album in cd vorm zal verkopen is Rough Trade in Londen. Het wordt uitgebracht via het label Sincerely Yours/Acephale.

01 Swimming Field
02 Bicycle
03 Green Knight
04 Pink Stones
05 Stop Talking
06 Graphics
07 Plain Material
08 Run Out

Nieuwe tracks uit de week van 13 t/m 19 aug

De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuw nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief al misschien iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!

Track of the week:
‘Do’ van Do Make Say Think
Tien minuten? Really? Wow, het is een lange zit, aye, maar wel eentje die het waard is. Puur instrumentaal behoudt het voor het grootste deel de interesse en bouwt het op en af afgewisseld met enkele wat meer catchy stukjes, die ze wat mij betreft wel iets hadden mogen uitbouwen, zeker als de laatste twee a drie minuten je toch een outro er neerzet. En het is misschien dromerig en sfeerzettend en meer gestructureerd dan een simpele outro, maar nadat je zeven minuten eerst flink hebt zitten spelen en combineren heeft het wel de functie van een outro. Niet dat het uitmaakt, want de instrumentale track tot de zevende minuut is outstanding, de juiste mix van instrumentaal spel gecombineerd met een goede structuur.
http://hypem.com/track/887220/

‘Calm Down’ van Swanton Bombs
Swanton Bombs is het tweekoppig duo Dominic McGuinness en Brendan Heaney uit Londen dat een soort van indie-rock maakt. En het nummer heeft zeker potentie, alleen het haalt het net niet. Het zingen is niet zozeer gedaan op finesse dan wel dat het een licht geschreeuw is, maar de gemiste kans zit ‘m in het gedeelte achter de zang. Heaney drumt, dan zingt McGuinness, en vervolgens komt er een heerlijk catchy gitaar riffje. Alleen in plaats van te kapitaliseren op het riffje is het louter af en toe op onregelmatige tijden te horen, en dat is zonde. Nu is het te weinig gestroomlijnd en giert het een beetje van hier naar door zonder doel.
http://hypem.com/track/886394/Swanton+Bombs+-+Calm+Down

‘15 to 10’ van The Phenomenal Handclap Band (David E Sugar 5 10 Replay Remix)
In deze remix zit de nodige disco vibe verborgen, maar het nummer is eigenlijk te druk om dat goed naar voren te laten komen. De zin om te dansen wordt enigszins naar de zijkant geschoven omdat er teveel extra’s in deze remix zitten waardoor het kriegelig en vol aandoet. Aan het begin lijkt het al deze kant op te gaan als de zang erg naar de achtergrond geschoven wordt ten faveure van allerlei geluidjes en dergelijke. Richting het einde lijkt het nummer wat meer gestroomlijnd te worden, maar het is dan niet catchy en meeslepend genoeg om de inhaalrace succesvol te beëindigen.
http://hypem.com/track/884595/

‘Fly Farm Blues’ van Jack White
Dat Jack White briljant kan zijn zal door niemand tegen worden gesproken. Dat hij ook vrij baggere dingen kan maken dat vind ik dan weer persoonlijk, want in mijn opinie is zijn output zeer uneven. Jou zou denken aan de naam dat ‘Fly Farm Blues’ een soort hedendaagse take op de blues is, maar dan heb je het mis, want het is echt ouderwetse, ondergeproduceerde (waarschijnlijk hier overgeproduceerde zodat het ouderwets kan lijken, but whatever), korrelige blues rock. Dit zou op twee manieren niet goed kunnen zijn, namelijk als dit een opkomende blues artiest was die probeert een eigen niche en sound te maken maar dus pijnlijk leentje buur speelt, of als de blues nog vol levend was en Jack White mengt zich er opeens tussen. Nu blues echter op sterven na dood is (Robert Cray is nog steeds “het jonkie” en de goede man is 56) en White een bona fide grootheid is, kan je dit meer als een hommage zien dan wat anders. En dan is het toch leuk om weer een keer deze sound te horen, en White kan het ook spelen, dus een leuke track die mensen misschien weer de blues catalogus in doet duiken.
http://hypem.com/track/884493/Jack+White+-+Fly+Farm+Blues

‘Let’s Go Surfing’ van The Drums
Muziek is, haast per definitie, het recyclen en heruitvinden van trends. Zo hebben we hier al meerdere malen de loftrompet gestoken over de disco revival met zijn roots in de jaren zeventig NY scene. Echter, de key is heruitvinden, of anders iets pakken wat underground was en veel mensen die niet in de daadwerkelijke scene zaten nog niet hebben gehoord. Dit is echter te jaren zestig, een ongegeneerde rip-off van California in de JFK era. “Mama, I wanna go surfing” is zelfs tekstueel gezien te retro en uit de tijd, en om eerlijk te zijn te blij en happy en kijk ons all Americans met mooie lichamen en stippeltjes bikini’s en strakke zwembroekjes naar het strand rennen nu het schooljaar is afgelopen. Het is te sixties, en heeft in mijn inziens te weinig met de huidige zeitgeist te maken behalve dat het meesurft op die lo-fi hype die we nu hebben.
http://hypem.com/track/886110/The+Drums+-+Let+s+Go+Surfing

‘(If You’re Wondering If I Want You To) I Want You To’ van Weezer
Ik weet dat, in tegenstelling tot de Zany Crazy Radio Sunday column, dit een meer serieuzere take op nieuwe nummers moet zijn. Dit echter, klinkt in het begin zo erg als een Scooby Doo soundtrack dat ik dit in het teken van effectief het nummer beschrijven toch even moet melden. Verder klinkt dit als een simpel Amerikaans alternatief rock nummer toen de Amerikaanse “alternative rock” de stap naar mainstream nummertjes had gemaakt, en then some. Zo’n nummer waar je op MTV zo’n over het paard getild college feestje van kan maken. De tekst sluit daar ook naadloos op aan. Zeer weinig in dit nummer om van onder de indruk te zijn.http://hypem.com/track/888158/

Kid Harpoon laat grotendeels zijn kwaliteiten zien

album recensie - Once van Kid Harpoon

Voor een tijdje leek het erop alsof Kid Harpoon in een lange winterslaap was gevallen. Na twee redelijk ontvangen EPs, support slots voor bands als de Mystery Jets en The Kooks en ongetwijfeld nog een aantal meer, leek het alsof Tom Hull (want dat is zijn naam) even opgekruld een dutje ging doen ergens. De realiteit is waarschijnlijk meer in de richting van dat hij moeite had zijn nummers op een hem tevreden makende wijze op te nemen, en dit zorgde voor de nodige vertraging van de opkomst van deze in Londen wonende singer/songwriter. De single ‘Stealing Cars’ eerder dit jaar kondigde echter zijn terugkeer aan, en nu komt binnenkort ook zijn debuutalbum richting het publiek.

Misschien is zijn bekendste track nog wel ‘Riverside’, komend van de Second EP en met een clip waar we Florence (she of The Machines) in kunnen bewonderen. Het is ook een nummer met een twist en een bite. Dus enigszins verrassend is misschien de sound van ‘Stealing Cars’ of, als derde in de line-up, de nieuwe single ‘Back From Beyond’, welken een soort euforie resoneren. “Put you hands up if you feel you’re in love,” zingt hij op ‘Stealing Cars’. Dat is positief. “Did you see the way that I was when I was down?”, zingt hij op het derde nummer. Nou ja, egoistisch gezien, de muziek klonk allemaal vrij goed toen je down was, Tom. ‘Riverside’ met al zijn ruwheid, niet slecht eigenlijk.

Maar nu hij vrolijk is (of in ieder geval zo klinkt), is het allemaal ook goed. ‘Stealing Cars’ en ‘Back From Beyond’ zijn catchy, sing-along, proper tunes om op te dansen met een arm in de lucht terwijl je het refrein meezingt. En om eerlijk te zijn, ‘Back From Beyond’ is niet eens te blij. “Everybody has its time in the firing line / and this time it’s mine to take a couple of rounds / it’s okay to feel down,” zingt hij, waarschijnlijk gedumpt en nu op zoek naar iemand die hem weer op kan pakken. ‘Flowers By The Shore’ klinkt ook catchy zonder dat de teksten te positief zijn, hoewel “it’s okay to feel down” nog best een positieve boodschap is, maar niet te knuffelig of cutesy.

Tussen de twee singles staat ‘Colours’, één van de tracks die de specifieke kwaliteiten van Kid Harpoon naar voren brengt. Een beetje donker, een snufje twisted, en Tom Hull met zijn grommende stem en precies de juiste intonatie, wat in mijn ogen vaak underrated is. De manier waarop hij zingt “Blue is the colour of the planet we live upon / even though me, I always thought it was green,” is een schoolvoorbeeld van hoe intonatie iets aan een nummer toe kan voegen. Het nummer laat ook zijn schrijfkwaliteiten zien. Hij wisselt interessante gedachtes af met tussendoortjes als “It’s the colour of stick it up items / that you can purchase from most major stores.”

Het midden van het album laat het een beetje liggen helaas. ‘Buried Alive’ en ‘Burnt Down The House’ zijn niet per se slecht, maar hierin lijkt hij zich te begrenzen door singer/songwriter conventions. Rustig gepluk aan de gitaar terwijl de troubadour du jour zingt: “I thought I was dead / buried alive”. In ‘Burnt Down House’ zijn vuur en het afbranden van het huis de metaforen voor een relatie die slecht is afgelopen nadat het al een tijde aan het afbrokkelen was (“It’s a weight of my shoulders and in a moment I’ll be all right”). Het is een metafoor die niet bijster origineel is in een nummer niet bijster interessant, zeker niet vergeleken met de andere nummers op dit album.

Want als ‘Riverside’ je kon bekoren dan zal je blij worden van het tweede deel van deze LP. ‘Once’ is ook een rustig nummer, maar het is geïnjecteerd met melancholie en is haast ghostly in zijn verschijning waardoor het meer pakkend is dan een nummer als ‘Buried Alive’. ‘Running Through Tunnels’ is wederom een showcase voor de uniek makende kwaliteiten van Kid Harpoon: gritty and growling. “Skimper scamper what’s for dinner / follow me pretty things / there are evil needles in this haystack!” zingt hij met steeds meer vuur in zijn stem. Het is dat beetje donkerheid en dat beetje venijn die zo goed passen bij zijn stem, waardoor hij dit soort dingen kan doen zoals geen ander. ‘Death of a Rose’ volgt, waar hij over een piano een beetje mad hatter-y zingt: “If I can not have her then no one can have her at all / If I can not have her then no one is leaving at all,” om vervolgens grommend toe te voegen “But me and her!”. In beide nummers is de intonatie verbluffend, en de veranderingen in zijn stem is iets wat hem boven andere singer/songwriters uit laat steken.

Het album eindigt met ‘Childish Dreams,’ een nummer dat klinkt zoals zijn titel doet vermoeden. Kid Harpoon’s debuut is uiteindelijk de wacht waard gebleken. Het middelste gedeelte sleept een beetje voort, maar of het nu euforisch of donker klinkt, de man heeft kwaliteiten om goede nummers te maken. Wanneer hij binnen de grenzen van het genre blijft is hij een goede singer/songwriter, als hij daarbuiten gaat richting donkere plaatsen dan steekt hij boven zijn concurrenten uit. Als hij gebruik maakt van zijn specifieke kwaliteiten is het resultaat altijd het luisteren waard, en ik verwacht ook dat dit debuut het begin is waarop hij zijn veelbelovende carrière voort gaat bouwen.

of Montreal’s James Higgins komt met solo album

James Higgins, bandlid van de beste Bowie cover band ooit, zal een solo album uitbrengen. De man van of Montreal heeft van 2003 tot 2008 nummers opgenomen, en twaalf daarvan zullen op zijn debuutalbum komen. Deze zal de naam dragen A Parallax I. De naam die erop staat is James Husband, want dat is de naam waaronder Higgins opneemt. Men zegt dat dit komt omdat zijn solo inspiratie vloeit uit zijn relatie met Rosa Parks, maar die relatie ging met hoge ruzie uit omdat Higgins ziek wordt als hij voorin de bus zit, wat Rosa niet plausibel vond want normaal is het omgekeerd. Rosa wou hem foppen en zette het omhulsel van de bus er achterstevoren op, waardoor Higgins dacht dat hij achterin zat, maar dat was dus voorin! Hoe slim Rosa toch is! Echter toen de bus begon te rijden werd Higgins ziek, gaf hij over op Rosa, en werd ze kwaad op Higgins omdat hij op haar overgaf terwijl zij nou juist daarvoor heeft gezorgd door hem onder valse voorwendselen voorin de bus te zetten. Tsk, vrouwen.

Het album van Higgins zal uitkomen via Polyvinyl op 27 oktober. Je kan het album voorbestellen in een package met maar liefst vijf vinylplaten van of Montreal, en dan krijg je dit album op roze vinyl erbij! Hier stopt de samenwerking niet, want er zal ook een split uitkomen met of Montreal. Higgins contributie zal ‘A Grave in the Gravel’ zijn, of Montreal zal ‘Wet Butcher’s Fist’ leveren.

01 Little Thrills

02 A Grave in the Gravel

03 Greyscale

04 Elephant Alibi

05 Take the Train

06 No No Baby

07 While the Boys Went Down Under

08 Window

09 Waiting on Rayne

10 Driving Around

11 The Darkestness

12 The Great Grand Ghosts of Buena Vista GA

Debuutalbum Crookers vol met gasten

Het Italiaanse DJ duo Crookers komt in januari met hun debuutalbum dat Tons of Friends gaat heten, en die populariteit wrijven ze gelijk in ons gezicht met allerlei guest performances. Iets zegt me dat daar niet bepaald outsider anthems op staan then. Iemand moet ze nog vertellen dat, in muziek, outsiders best een grote groep vormen, maar dan niet gezamenlijk, maar meer apart. De heren vroegen dus veel vrienden mee te werken aan het album, maar stiekem zeiden ze tegen iedereen dat hij/zij hun beste vriend was. Crookers dacht dat, als iedereen er achterkwam, ze jaloers zouden worden en extra hun best zouden doen om te laten zien dat hij/zij de enige echte beste vriend zou zijn. Echter, iedereen dacht “whatever, wanneer is de laatste keer dat Crookers iets grappigs zei?”, en ze zongen hun partijen in en iedereen stal twee donuts, legde een briefje neer, en vertrok.

Enkele van de gasten zijn Roisin Murphy, Soulwax, Kelis, Tim Burgess, en Major Lazer. De eerste single die uit zal komen kent echter de gasten Kardinal Official en Xenomania’s Carla Marie Williams. Deze zal ‘Put Your Hands On Me’ heten en in oktober uitkomen via Southern Fried Records.

Bowie albums re-issued

Maar liefst twee albums van Bowie zullen in speciale en verbeterde versies uitgebracht worden binnen nu en 2011. Dit jaar is het namelijk veertig jaar geleden dat het Bowie album Space Oddity uitkwam, en om dat te vieren krijgt dit album een 2-disc editie met op de tweede disc demo takes, radio sessies, en alternative takes van album tracks. Op de eerste disc staat Die Fledermaus.

Het tweede album dat de special treatment krijgt is Station to Station, ook wel bekend als het antwoord op de vraag wat voor album je zou maken als je door overdosissen drugs en stardom een immens superioriteitsgevoel zou krijgen en als je jezelf voordoet als een haast nazi sympathiserende graaf. Verder is het album immens, met de title track ‘Station to Station’, een tien minuten durend briljantje waarin Bowie “The return of the Thin White Duke” aankondigt. Dit album krijgt maar liefst een 4-disc treatment, met op disc 2 en 3 een officiële versie van de 1976 bootleg van een Bowie concert in de Long Island's Nassau Coliseum. Die gig had een killer setlist met o.a. ‘Life on Mars’, ‘Five Years’, ‘Queen Bitch’ en het start met de one-two punch ‘Station to Station’ en ‘Suffragette City’. De vierde disc kent het album Station to Station maar in een 5.1 Surround Sound DVD versie. De eerste disc is, wederom, Die Fledermaus.

Station to Station zal uitkomen ergens in 2010, Space Oddity op 3 november van dit jaar. Waarom weet niemand, want natuurlijk is Bowie maar een marginale artiest die al zijn faam te danken heeft aan Queen en ‘Under Pressure’.